ΜΠΟΥΜΕΡΑΝΓΚ.

Του Γιώργου Κίτσου

Διάβασα πρόσφατα τον δεκάλογο του Sylvain Timsit, blogger από τη Γαλλία, ο οποίος συμπύκνωσε διάφορες θεωρίες διατυπωμένες από τον Νόαμ Τσόμσκι και τις απέδωσε απλοϊκά με την μορφή λίστας, με αποτέλεσμα να μου λυθούν οι αφελείς απορίες μου για τις αιτίες της κοινωνικής παθητικότητας. Αναφέρει λοιπόν ο Sylvain Timsit τις δέκα στρατηγικές χειραγώγησης, τις οποίες ακολουθούν τα ΜΜΕ και διατηρούν το λαό σε αδράνεια και αδιαφορία και εξηγείται έτσι εν μέρει η χειμερία νάρκη του μέσου Έλληνα.

Εν μέρει όμως - γιατί δεν φταίνε μόνο τα Μ.Μ.Ε για αυτή την τραγική κατάσταση, αυτή την κατάντια. Δεν μπορεί να το χωρέσει ο νους κανενός το γεγονός ότι καταπατούνται θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα και δεν υπάρχει αντίδραση.

Μια ειρωνική εξήγηση είναι ότι μάλλον οι Έλληνες είναι πιστοί χριστιανοί και γυρνούν και το άλλο μάγουλο όταν τους χαστουκίζουν. Όσο όμως αποδεχόμαστε την μοίρα μας και δείχνουμε ανεκτικότητα πολυεθνικές, εργοδότες, κυβερνήσεις αποθρασύνονται και η εκμετάλλευση θα σφίξει σαν ζωνάρι στο λαιμό μας.

Βασικός παράγοντας που συμβάλει στην ανοχή είναι η ψευδαίσθηση που σου παρέχει ο καπιταλισμός ότι έχεις τις δυνατότητες να γίνεις και εσύ κάποιος σπουδαίος και τρανός, αρκεί απλά να προσπαθήσεις. Βέβαια παρά τις όποιες προσπάθειες σου ,είσαι καταδικασμένος να μην πετύχεις πολλά. Ένα σπίτι και ένα αυτοκίνητο όλοι οι κόποι της ζωής σου. Η ζωή της κάθε μοντέλας, η ψυχαγωγία σου. Μεταλλαγμένο φαγητό στο τραπέζι σου. Σχέσεις συμφέροντος και ''θεαθήναι''. Οπότε αγαπητέ ελπίζεις , περιμένεις το κάτι καλύτερο και κάνεις υπομονή, αλλά προσοχή ΜΗΝ ΑΝΤΙΔΡΑΣ.

Βέβαια η συλλογική δράση πάει περίπατο, όταν κυριαρχεί ο ατομικισμός. Το άτομο θεωρεί αυτονόητο ότι δεν έχει καμία υποχρέωση προς την κοινωνία. Κοινωνικές ευαισθησίες και αλληλέγγυα συναισθήματα δεν χωράνε στη σημερινή κοινωνία. Του λόγου το αληθές αποδεικνύουν έρευνες που καταγράφουν υψηλούς δείκτες πολιτικής αποξένωσης, χαμηλό βαθμό εμπιστοσύνης στις διαπροσωπικές σχέσεις και άκρατο ατομικισμό ενώ παραμένει σε χαμηλά επίπεδα η πεποίθηση για ύπαρξη κοινωνικής αλληλεγγύης.

Όπως γράφει και ο Τοκβίλ : « Ο ατομικισμός είναι ένα συναίσθημα λελογισμένο και ήρεμο που προδιαθέτει κάθε πολίτη στην απομόνωση του από τη μάζα των ομοίων του και τον ωθεί να αποσύρεται παράμερα μαζί με την οικογένεια του και τους φίλους του» έτσι ώστε, αφού φτιάξει μια «μικρή κοινωνία» για ιδιωτική χρήση, εγκαταλείπει ασμένως τη «μεγάλη κοινωνία», τον κοινό μας βίο, στην τύχη της.

Όσο το διαβάζω τόσο πιο έντονα στροβιλίζεται στο μυαλό μου η λέξη ΜΠΟΥΜΕΡΑΝΓΚ...

Πηγή