Τετάρτη 29 Φεβρουαρίου 2012

ΑΣΤΕΓΑ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ.

Του Νίκου Βράντση

Ένας άστεγος εισέρχεται σε μια πολυκατοικία. Απλώνει τις κουβέρτες του στο χιλιοπατημένο δάπεδο και ξαπλώνει. Θέλει να προστατευθεί από το κρύο. Είναι προφανές πως πρόσφατα μετατράπηκε σε άστεγο. Κάθε φορά που ακούει κάποιον ήχο, φοβισμένος σηκώνεται να ελέγξει. "Τώρα θα με διώξουνε, τώρα θα μου φωνάξουν, τώρα θα με χτυπήσουν". Κάποιοι τον προσπερνούν, κάποιοι σταματούν και τον κοιτάζουν. Φωνές από τον δεύτερο όροφο, όπου κάποιος παραπονιέται στη διαχειρίστρια.
- Είναι θέαμα αυτό; Τί την περάσαμε την πολυκατοικία; Διώξ' τον εσύ για να μη καλέσω την αστυνομία.
Ο άστεγος σηκώνεται, μαζεύει την πραμάτεια του και αποχωρεί σκυφτός. Δεν ταιριάζει στο decor της απεριποίητης πολυκατοικίας. Το άσχημο θέαμα που προκαλεί ίσως του στοιχίσει τη ζωή. Μάλλον οι άνθρωποι δε θέλουν να αντικρίσουν το φάντασμα της μιζέριας που τους απειλεί καθημερινά και τη ξορκίζουν.

Επιστροφή από ένα μπουζουξίδικο, όπου σπαταλήσαμε τόσα λεφτά και τραγουδήσαμε με τόσο πόνο το άσμα " Το κρύο είναι τσουχτερό". Η Ναβαρίνου μέχρι προχτές έσφυζε από ζωή ετοιμοθάνατη. Σήμερα ήταν άδεια. Ο βαρδάρης και το τσουχτερό κρύο, πάγωσαν το κορμί τους και τους σκόρπισε. Το ψύχος δε φεύγει όση πρέζα και αν πιείς. Πού πήγαν όλα αυτά τα φαντάσματα της Ναβαρίνου; Πώς θα αντέξουν; Νοιάζεται κανείς; Τραγική ειρωνεία.

Στην είσοδο ενός καφέ ένας ηλικιωμένος. Αξύριστος και αμίλητος φορώντας ένα γυναικεία μώβ πανωφόρι σε ικετεύει με το χαμένο βλέμμα του. Κουνάει ένα πλαστικό ποτήρι που διψάει για χαλκό. Γνώριμη φυσιογνωμία. Όλο και σε κάποιο σοκάκι θα τον έχεις συναντήσει. Τον πλησιάζει κάποιος και τον ρωτά αν έχει κάποιο μέρος να περάσει τη νύχτα. Ο γέρος δε μιλά. Ο περαστικός του δίνει μερικά χάλκινα κέρματα και τον στέλνει στο 13ο γυμνάσιο στην Γαμβέτα, πίσω από την Εθνικής Αμύνης, που έχει μετατραπεί σε κατάλυμα αστέγων, για τις κρύες αυτές νύχτες. Κανείς δε γνωρίζει αν πήγε.

"Φίλε, έχεις να μου δώσεις κάτι για να φάω;" Έτσι ξεκίνησε η κουβέντα με τον Δημήτρη, έναν νέο άστεγο. Συνήθως δυσπιστώ σε παρόμοιες καταστάσεις υπό τον φόβο ότι το χρήμα θα γίνει πρέζα και η πρέζα θάνατος. Και χρηματοδότης θανάτου δεν μου αρέσει να γίνομαι. Αλλά η όψη του Δημήτρη είχε κάτι διαφορετικό.
- Πού κοιμάσαι;
- Όπου βρω ρε φίλε. Στα παγκάκια, στα πεζοδρόμια, με μαύρους, με πρεζόνια. Ο δρόμος ενώνει. Αλλά δεν τους θέλω αυτούς, προτιμώ μόνος. Αυτοί έχουν φτάσει στο σημείο να σε σκοτώνουν κατά τη διάρκεια της νύχτας για ένα ρούχο.
- Και πώς επιβιώνεις;
- Με την ελεημοσύνη του κόσμου. Πού δουλειά; Αφού έχω το στίγμα του άστεγου. Η εμφάνισή μου, η μυρωδιά μου. Και εγώ πάλι είμαι καλά. Μπαίνω που και που σε κανά νοσοκομείο πλένομαι κρυφά και ξυρίζομαι. Άλλοι έχουν να πλυθούν μήνες ολόκληρους.
Έβγαλε ο Χρήστος μερικά ψιλά, έβγαλα κάποια κι εγώ. Του δείξαμε ένα μέρος, όπου μπορούσε να βρει φαγητό και ζέστη και προχωρήσαμε.

Τα περιστατικά δεν τελειώνουν. Μιζέρια σε κάθε γωνιά του δρόμου. Άνθρωποι σε σκουπίδια να ψάχνουν για τροφή και ρούχα, ζητιάνοι, άστεγοι, πρεζάκια και κατάθλιψη. Οι θερμοκρασίες στο μείον και από τους δέκα χιλιάδες συμπολίτες μας πού καταδικάστηκαν να περιπλανώνται στο δρόμο για χρονικό διάστημα αόριστο, κάποιοι θα πεθάνουν από το κρύο αυτές τις μέρες. Πού οδηγείται μια κοινωνία που παράγει τόση απελπισία, τόσα φαντάσματα;
Αν έχετε ένα ρούχο που δε θα φορέσετε ή ένα φαγητό που δε θα φάτε, δώστε το. Ίσως σώσετε μια ζωή.

Τρίτη 28 Φεβρουαρίου 2012

ΞΕΠΟΥΛΗΘΗΚΑΜΕ ΣΤΟ ΓΙΟΥΣΟΥΡΟΥΜ.

Του Φίλιππου Γαζή*

Οι αριθμοί και οι προβλέψεις με κουράζουν. Αυτά είναι για τους αριθμολάγνους. Ευρώ, δάνεια, PSI, τόκοι, μνημόνια, ευκαιρία, σωτηρία, ξεπούλημα. Έχω μπουχτίσει από την όλη βαβούρα των media, των πολιτικών και εν γένει όλων το ‘ειδικών’. Δεν αντέχω να τους ακούω πλέον. Όλα είναι ίδια. Εδώ και 2 χρόνια. Κάθε 2-3 μήνες πτωχεύουμε και περιμένουμε τους ξένους ευεργέτες να μας προτείνουν κάτι νέο για να μπορέσουμε να ζήσουμε και μετά τους δικούς μας πολιτικούς να το ψηφίσουν σε κλίμα πανικού και σύγχυσης. Να τους βλέπω να διαφωνούν εσωκομματικά και εξωκομματικά σαν να μην τρέχει τίποτα, ενώ η χώρα βουλιάζει και ο κόσμος πεινάει. Παίζουνε με τα νεύρα μας. Σαν μια θεατρική κωμωδία όπου η σκηνή έχει πλημμυρίσει, ο κόσμος να θέλει να φύγει και αυτοί να μας κρατούν με το ζόρι για να συνεχίσουμε να βλέπουμε το χιλιοπαιγμένο θέατρο του παραλόγου γιατί μας λένε: κυρίες και κύριοι έχετε πληρώσει το εισιτήριο σας. Σώνει και καλά.
Έχουν ηθικούς λόγους και προσωπικούς να διαφωνούν για το αν θα ψηφίσουν τα νέα μέτρα, για το αν θα πτωχεύσουμε, για το αν ο κόσμος χάσει όλες τις αποταμιεύσεις του, για το αν η ανεργία θα εκτιναχτεί, για το αν ο παππούς και η γιαγιά πεινάσει και μείνει χωρίς ρεύμα, για το αν εσύ και εγώ με 400 ευρώ μπορέσουμε να ζήσουμε και να τα πληρώσουμε όλα. Αν υπήρχε ηθική και είχαν ένα ίχνος αξιοπρέπειας δεν θα τους βλέπαμε ως τη 1-2 το πρωί για το τι θα ψηφίσουν. Δεν θα τους βλέπαμε να αναφωνούν ‘ναι σε όλα’. Ναι στην φτώχεια, στην πείνα, στον εξαφανισμό της μεσαίας τάξης και στην μετανάστευση της νέας γενιάς ώστε να μπορέσει να ζήσει. Το θέμα είναι όμως: εμείς τι κάνουμε; Αν κάποιος θα σου έπαιρνε πίσω βιαίως, ό,τι έχεις χτίσει μια ζωή και επιπλέον χρέωνε και τα τρισέγγονά σου θα τον πίστευες πως θα σε σώσει και θα τον εμπιστευόσουν και θα τον άκουγες με προσοχή; Είναι τραγικά αστείο.
Επίσημα λοιπόν ξεπουληθήκαμε στο γιουσουρούμ για ένα κλασσάτο ευρωπαϊκό κουστούμ. Δεν πειράζει όμως. ‘Δεν πάν να μας χτυπάν με όλμους και κανόνια, δεν παν να μας χαλάν τα πιο όμορφά μας χρόνια. Και αυτοί που μας μιλούν πως θέλουν το καλό μας , ποτέ τους δεν ακούν το δίκιο το δικό μας. Δεν είναι αυτή ζωή κι από τ’ αφεντικά μας, δεν είναι ανθρώπινα τα μεροκάματά μας. Αυτοί καλοπερνούν και μεις αγωνιάμε, αν θα ‘χουμε δουλεία για να ‘χουμε να φάμε. Δεν παν να μας χτυπάν με όλμους και κανόνια, δεν παν να μας χαλάν τα πιο όμορφά μας χρόνια. Μ’ αγώνα η λευτεριά μας είναι αναγκαία. Για μας για μια ζωή πιο λεύτερη πιο νέα. ( Ν.Άσιμος)’ ώστε αυτή η χώρα να μην μοιάζει με μια πουτάνα του πεζοδρομίου που για λίγα ευρώ παραπάνω σου λέει: ‘ναι σε όλα.’.
* Ο Φίλιππος Γαζής είναι φοιτητής

Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2012

ΛΑΟΣ ΚΑΙ ΕΘΝΟΣ, ΩΣ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ.

Tου Nίκου Γ. Ξυδάκη

Το οδυνηρό συμβάν της χρεοκοπίας ξυπνά φαντάσματα· ενθυμήσεις καταχωνιασμένες, στερεότυπα κατοχικών γονιών και Mικρασιατών παππούδων, φθαρμένα διαβάσματα που δεν έβρισκαν αντίκρισμα στην πραγματικότητα του προσφάτου παρελθόντος, πόνους εξορκισμένους και εξόριστους από την ευδαίμονα Ισχυρή Ελλάδα του ευρώ. Ξύπνησαν και δύο φαντάσματα, που, ενώ στοίχειωσαν τη γένεση του κρατιδίου, ακόμη και πριν από τον Ξεσηκωμό, εντούτοις τα τελευταία χρόνια φύραναν, αποδομήθηκαν, μεταστοιχειώθηκαν: ο λαός και το έθνος.
Προλαβαίνω: ας μην ταυτίσουμε επιπόλαια τον λαό με τον λαϊκισμό, και το έθνος με την εθνοκαπηλία. Ας τα δούμε στις πολλαπλές τους εκδιπλώσεις μες στην ιστορική διάρκεια, όπως μάλιστα φανερώνονται ιδρυτικά στην ευρωπαϊκή νεωτερικότητα, από την αυγή του Διαφωτισμού ώς το μεσουράνημα του Ρομαντισμού. Και ας συνυπολογίσουμε ότι η ανάδυση του νεότερου ελληνισμού τροφοδοτείται από αυτά τα μέγιστα κινήματα και σε μεγάλο βαθμό τα εκφράζει κιόλας, σχεδόν ιδανικά. Ρομαντική είναι η σύλληψη της έννοιας λαός, ρομαντική είναι η αποκρυστάλλωση του έθνους, από τον Χέρντερ και τον Γκαίτε έως τον Σίλερ και τον Φίχτε· ρομαντική είναι η ουσία της σολωμικής ποίησης και η ενιαία ιστορική αφήγηση του ελληνικού λαού από τον Σπυρίδωνα Ζαμπέλιο και τον Κ. Παπαρρηγόπουλο, ρομαντική η φύτρα του Παλαμά και του Σικελιανού, και του Σεφέρη και του Ελύτη. Ακόμη και ο νεοκλασικισμός στην Ελλάδα ρομαντικά βιώθηκε. Και η ελληνική εθνογένεση πορεύεται χέρι χέρι με τη γερμανική εθνογένεση.
Υπό μία έννοια, λοιπόν, η χρεοκοπία του 2012 και η συνοδός διεθνής επιτήρηση θυμίζει τη χρεοκοπία του 1893, που κατέστη αφορμή για βαθείς ιδεολογικούς και πολιτικούς μετασχηματισμούς, εκφραζόμενους πολύτροπα από διαφορετικές προσωπικότητες όπως ο Παλαμάς, ο Δραγούμης και ο Βενιζέλος. Αναδιατύπωσαν, ανατροφοδότησαν την αφήγηση του λαού και του έθνους, έτσι ώστε λαός και έθνος να ανορθωθούν και να επανεκκινήσουν προς την ιστορική τους μοίρα.
Πώς συζητούνται σήμερα αυτά τα θεμελιώδη, ο λαός και το έθνος; Μάλλον: Πώς βιώνονται; Πώς συμβάλλουν στην αυτοαναγνώριση και την αίσθηση του συνανήκειν; Ολα εν συγχύσει – η γρήγορη απάντηση. Για πολλούς λόγους, που δεν μπορούμε να αναπτύξουμε εδώ· μόνο ας υπαινιχθούμε πρόχειρα μια υβριδική κουλτούρα κοσμοπολιτισμού, ναρκισσισμού, υποτέλειας και ψυχικής μειονεξίας, συνδαυλιζόμενη από ιδιοτελή ραγιαδισμό, μεταπρατικά συμφέροντα και εθελοδουλία.
Κατά τα λοιπά, η ιστορία. Πάντα παρούσα, διδακτική ή είρων. Ιστορία των ιδεών. Από τον ρομαντικό 19ο αιώνα των πτωχεύσεων, της πελατοκρατίας και των διχασμών, ας θυμηθούμε τις ιδρυτικές ρομαντικές ιδέες περί λαού και έθνους, τόσο δραματικά επίκαιρες, τόσο φρέσκα αποκρινόμενες σε σημερινούς βολοδαρμούς. Πρώτα ο Σπυρίδων Ζαμπέλιος, εισηγητής του πνεύματος του λαού παρ’ ημίν, ο υποστηρίξας ότι θεμέλια της καθόλου υπάρξεως είναι η γυνή και ο λαός. Το 1857 ήδη διαπιστώνει ότι οι λογιώτατοι απεχθάνονται τη λέξη λαός: «Παρά μικρόν η λέξις Λαός ήλθε ν’ αποβληθή εκ της Ελληνικής συνηθείας. Επικρατέστεραι δε παρά τοις συγγραφεύσι του Βυζαντινού μεσαιώνος διέμειναν αι φράσεις Oχλος, Συρφετός, Oμιλος αγυρτώδης, Λύμα, το Χυδαίον, και έτεραι του αυτού είδους, ας άλλως τε ο λογιώτατος ουδέποτε μετεχειρίσατο μη κεκαρυκευμένας, εις επίδειξιν μισοδημίας, επιθέτοις υβριστικοίς και περιφρονητικοίς. Και όμως ο λογιώτατος ούτος ωνομάζετο χριστιανός. Εις εκατόν και πεντήκοντα δύο περιστάσεις αυτή και μόνη η Καινή Διαθήκη προσφωνεί απεριφράστως και επικαλείται του Λαού το όνομα!».
Υστερα ο φλογερός Ανδρέας Ρηγόπουλος, ο συνομιλητής του Βίκτωρος Ουγώ, του Ματσίνι και του Γκαριμπάλντι, λέει στη Βουλή, δέκα χρόνια πριν από την πτώχευση: «Κλαίω εφ’ υμάς και επί τα τέκνα σας, ω στρατιωτικοί, οίτινες θα σύρετε τα ξίφη σας όχι πλέον υπέρ του Ελληνισμού, διότι αυτός δεν θα υπάρχει αλλ’ υπέρ των συμφερόντων των ξένων· κλαίω εφ’ υμάς και επί τα τέκνα σας, ω ναυτικοί, διότι θα χρησιμοποιήσητε την θαλασσινήν υμών ικανότητα υπέρ των ξένων ισχυρών, και θ’ αποτελήτε τα πληρώματα των πλοίων των ως εις τον καιρόν των Βενετών· κλαίω επί σε, ω Ελληνικέ λαέ, διότι θα έλθη ημέρα καθ’ ην αι νέαι γενεαί δεν θα έχουν κανέν ιδανικόν, διότι ο Ελληνισμός εξέλιπε και καμμία έμπνευσις δεν θα υπάρχη ούτε εις την φιλολογίαν ούτε εις την πολιτικήν· κλαίω εφ’ υμάς, ω γεωργοί, ω βιομήχανοι, ω έμποροι, διότι θα σας επιβάλλουν βαρείς δασμούς εις τα προϊόντα σας, διότι θα σας στέλλουν τα ιδικά των μηχανήματα και θα σας τα πωλούν ακριβά, διότι θα γίνετε μεσίται και όχι έμποροι, έως ου καταντήσει ο ελληνικός λαός είλως εργαζόμενος υπέρ των ξένων».

Κυριακή 26 Φεβρουαρίου 2012

ΧΑΛΑΡΩΣΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ!!!

Του Γιώργου Νικολάου

Χαλαρώστε, επιτέλους, Έλληνες. Ηρεμήστε! Δεν υπάρχει κανένας λόγος ανησυχίας, πλέον! Η χρεοκοπία απεφεύχθη!Ειδικά όσοι από εσάς είστε μισθωτοί του δημοσίου τομέα ή συνταξιούχοι, μπορείτε πια να πάτε να κοιμηθείτε ήσυχοι! Θα σας καταβληθούν τα χρήματά σας, στο τέλος του μηνός.Τι σημασία έχει εάν θα είναι κουρεμένα με την ψιλή, σε σημείο «λουξ»; Το σημαντικότερο όλων είναι ότι θα σας καταβληθούν.
Σημασία έχει ότι με αυτά που θα πάρετε στο χέρι, θα πληρώσετε τις νέες δόσεις του χαρατσιού της ΔΕΗ, το ΕΤΑΚ, το ΦΑΠ, τη νέα δόση της εφορίας, το στεγαστικό ή το καταναλωτικό δάνειό σας, τον αυξημένο λογαριασμό του ηλεκτρικού, της κινητής και σταθερής τηλεφωνίας σας, τη συμμετοχή στις δαπάνες των φαρμάκων σας και όλα τα άλλα.
Επίσης, με αυτά τα χρήματα θα αγοράσετε όλα τα τρόφιμα του μήνα και όλα τα υπόλοιπα προϊόντα για τις ανάγκες του σπιτιού σας (απορρυπαντικά, καθαριστικά, χαρτικά κ.λ.π), θα εξασφαλίσετε τη θέρμανσή σας, θα πληρώσετε τα φροντιστήρια των παιδιών σας, τη βενζίνη για το αυτοκίνητό σας.
Εάν είστε συνταξιούχος, χαράς ευαγγέλια, γιατί θα μπορείτε, επιπλέον, να δώσετε κάνα ψιλό στα άνεργα εγγόνια σας, να αγοράσετε τα φάρμακά σας και να πληρώσετε τους γιατρούς σας.
Όσοι από εσάς έχτε και κάποιο μωράκι στην οικογένεια, θα μπορείτε να αγοράσετε τις πάνες του, τις κρέμες του, τα γάλατά του, να κάνετε τα εμβόλια του, ενώ εάν πρόκειται για μεγάλο παιδί, θα του έχετε εξασφαλισμένο στα σίγουρα το χαρτζιλίκι του, το μπλουζάκι ή το παντελόνι που θέλει να αγοράσει, τα παπούτσια του, την κάρτα ανανέωσης του κινητού του και όλα τα άλλα.
Και φυσικά, όλοι σας, μετά, θα έχετε την ευχέρεια, με περισσή χαρά και ικανοποίηση, να περάσετε και από την τράπεζα της γειτονιάς σας, προκειμένου να αποταμιεύσετε όλο το υπόλοιπο ποσό που σας περίσσεψε, προκειμένου να βοηθήσετε την κυβέρνηση να βγει νικήτρια στην τεράστια μάχη που δίνει για σώσει τη χώρα από τη χρεοκοπία και να την οδηγήσει στην ανάπτυξη!

Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2012

ΑΓΟΡΑ ΧΡΟΝΟΥ,ΟΧΙ ΛΥΣΗΣ.

Του Σταύρου Λυγερού

Ο ελληνικός λαός έχει για τα καλά εισέλθει στον δρόμο που επέλεξαν γι’ αυτόν, αφενός η τρόικα κι αφετέρου η άρχουσα τάξη. Είναι ένας δρόμος χωρίς επιστροφή. Εάν το νέο πρόγραμμα αποτύχει, η Ελλάδα θα καταστεί για δεκαετίες έρμαιο των δανειστών της. Μπορεί η κυβέρνηση Παπαδήμου να μην το λέει, αλλά η χώρα έχει παραιτηθεί από την ασυλία που –σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο– απολαμβάνει κάθε κυρίαρχο κράτος έναντι όσων κατέχουν ομόλογα. Με άλλα λόγια, το ελληνικό χρέος είναι πια καθ’ ολοκληρίαν ουσιαστικά ενυπόθηκο.
Ο κυβερνητικός συνασπισμός αποφεύγει όλο αυτό το διάστημα να στηρίξει θετικά την κρίσιμη πολιτική επιλογή του. Απέφυγε επιμελώς να δώσει τεκμηριωμένες διαβεβαιώσεις ότι το νέο πακέτο (PSI, νέα δανειακή σύμβαση και νέο Μνημόνιο) μπορεί να ξαναστήσει την οικονομία στα πόδια της. Ολη η προπαγανδιστική δύναμη πυρός των υποστηρικτών του νέου Μνημονίου χρησιμοποιήθηκε για να πείσει την κοινή γνώμη ότι η άρνηση του νέου πακέτου θα ισοδυναμούσε με καταστροφή. Στο πλαίσιο αυτής της εκστρατείας περίσσεψαν η άκρατη κινδυνολογία, οι αντιαισθητικές υπερβολές, οι μισές αλήθειες, αλλά και τα εξόφθαλμα ψεύδη.
Η κυρίαρχη ρητορική περί μονοδρόμου, όμως, έχει μία βάση. Οχι, επειδή αντικειμενικά δεν υπάρχει άλλος δρόμος σε σχέση με το εθνικό συμφέρον, αλλά επειδή είναι μονοδρομισμένοι αυτοί που βρίσκονται στο τιμόνι της χώρας. Προϋπόθεση για να αποδώσει μια πολιτική είναι αυτοί που την εφαρμόζουν να την πιστεύουν και να είναι διατεθειμένοι να την προωθήσουν, χειριζόμενοι δημιουργικά τα όποια προβλήματα ανακύπτουν. Η κυβέρνηση Παπαδήμου δεν έχει κρύψει ότι τη μόνη πολιτική που μπορεί να υπηρετήσει είναι η πολιτική του Μνημονίου. Ακόμα και εάν υποχρεωνόταν από τις εξελίξεις να εφαρμόσει μια άλλη πολιτική, το πιθανότερο είναι ότι με τη στάση της θα επέφερε την καταστροφή που είχε προαναγγείλει.
Εχει σημασία να υπογραμμισθεί ότι όταν θα ολοκληρωθεί το PSI, η σύνθεση των δανειστών μας θα έχει αλλάξει ριζικά. Οι ιδιώτες θα κατέχουν αρκετά λιγότερο από το 20% του συνολικού ελληνικού χρέους. Το υπόλοιπο θα είναι κυρίως προς τις χώρες-μέλη της Ευρωζώνης και προς το ΔΝΤ. Αυτό σημαίνει ότι εάν η Ελλάδα φθάσει στο σημείο να μην μπορεί να πληρώσει θα είναι και νομικά και πολιτικά απροστάτευτη.
Προς το παρόν, οι δανειστές είναι εξασφαλισμένοι. Το νέο δάνειο θα χρησιμοποιηθεί αποκλειστικά για να πληρώνονται κανονικά οι δανειστές. Για τον ίδιο λόγο θα διατίθεται και ένα μέρος των δημοσίων εσόδων. Με άλλα λόγια, το κράτος πρέπει να εισπράττει από την οικονομία περισσότερα απ’ όσα χρειάζεται για να χρηματοδοτήσει τις δημόσιες δαπάνες. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι με δεδομένη τη βύθιση της οικονομίας στον φαύλο κύκλο της ύφεσης και τον πολλαπλασιασμό των οικονομικών και κοινωνικών ερειπίων, η παραγωγή πρωτογενούς πλεονάσματος θα καταστεί σισύφειο έργο. Με το νέο πακέτο η Ελλάδα αγόρασε πανάκριβα χρόνο, αλλά όχι λύση στο πρόβλημά της.

Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2012

ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ...

Του Μάνου Οικονομίδη 

Πέρασαν σχεδόν τρεις μέρες από τη στιγμή που αποκαλύφτηκε ότι ένας Έλληνας βουλευτής «φυγάδευσε» στο εξωτερικό ποσό ενός εκατομμυρίου ευρώ, τον Μάιο του 2011, δηλαδή στην κορύφωση της εθνικής ανησυχίας για την κρίση χρέους, και της αβεβαιότητας για το κατά πόσο η χώρα θα κατάφερνε να αντέξει, και να αποφύγει τη χρεοκοπία.
Τρεις μέρες, στη διάρκεια των οποίων το όνομα του βουλευτή δεν έχει αποκαλυφθεί, διατυπώνονται ποικίλες αιτιολογίες και νομικά κωλύματα, ο ίδιος ο άμεσα εμπλεκόμενος δεν έχει προβεί στην προσωπική υπέρβαση να αποκαλυφθεί από μόνος του, και η ζωή μας… συνεχίζεται.
Το θέμα είναι προφανώς σημαντικό. Εξηγεί ένα μέρος της παθογένειας που συντροφεύει τον βηματισμό της Ελλάδας στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, όσο χρονικό διάστημα δηλαδή η χιλιοτραγουδισμένη Γενιά του Πολυτεχνείου κρατάει στα χέρια της τα ηνία της χώρας. Επιτείνει τη διαπιστωμένη μελαγχολία για την ποιότητα του πολιτικού προσωπικού που μας «αντιπροσωπεύει». Ως εκεί όμως.
Η σημερινή Ελλάδα, μια χώρα που «τεχνικά» απέφυγε τη χρεοκοπία, είναι βυθισμένη σε μια πολυεπίπεδη και πολυσύνθετη κρίση, η οποία εκτείνεται πολύ πέραν των μεγεθών της οικονομίας, και έχει μπροστά της περισσότερο δύσκολα χρόνια από όσα ζήσαμε μετά την προσφυγή στο Μνημόνιο Ι, προφανώς και έχει σοβαρότερες έγνοιες να την απασχολούν.
Είναι λοιπόν τουλάχιστον αδόκιμο και συζητήσιμα εξηγήσιμο, να ξεκινούν τα κεντρικά δελτία ειδήσεων με βασικό θέμα το «ποιος είναι ο βουλευτής με το ένα εκατομμύριο ευρώ». Ή, να αφιερώνουν στα σχετικά ρεπορτάζ περίπου το 1/3 της θεματολογίας τους.
Η σημερινή Ελλάδα έχει άλλες προτεραιότητες. Άλλες αγωνίες. Άλλα προβλήματα. Η μονοθεματική επιλογή της υπερ-ανάδειξης του θέματος με τον βουλευτή που… φυγάδευσε τα λεφτά του στο εξωτερικό, κρύβει την εθνική πραγματικότητα που βιώνουμε. Σκορπά πάνω και γύρω της, ομίχλη. Αποπροσανατολίζει. Δείχνει ότι παραμένουμε κατώτεροι των περιστάσεων. Λες και δεν μάθαμε τίποτα από όσα μας συνέβησαν.

Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2012

ΤΑ ΤΣΟΚΑΡΑ.

Σείεται από χθες η βουλή. Από αναστεναγμούς ανακούφισης, για το που βρέθηκε επιτέλους αυτός, που για ένα εκατομμύριο θα σηκώσει στους ώμους του τις αμαρτίες όλων των υπολοίπων 299, όλων των προηγούμενων δεκαετιών.
Και βγάλανε τα τσόκαρα οι παστρικές και βγήκανε πουρνό πουρνό στα καλντερίμια των ραδιοφώνων και των καναλιών, πλυμένες καθαρές, σιδερωμένες, να ρίξουνε την λίθο τους εις τον αμαρτωλό, αυτές οι αναμάρτητες.
Για κανένα τυχάρπαστο, τον κάνω τον αμαρτωλό, ή πιο πολύ μου φέρνει προς σφιχτοχέρα και οικονόμα νοικοκυρούλα, που σε μια σύντομη περαντζάδα της απ’ τη βουλή, αμάθητη και άβγαλτη όπως ήταν, φρόντισε στο όπως όπως να θάψει το ανέλπιστο κομπόδεμά της στα βαθιά υπόγεια των ελβετικών τραπεζών για τις επόμενες ημέρες της σίγουρης ανεργίας της.
Οι πιο παλιές πουτάνες, που λιώσανε τις σόλες τους στα καλντερίμια δεν θα έκαναν αυτή την κουτουράδα. Τόσα χρόνια στο κουρμπέτι έχουν μάθει για το μαγικό υγρό που σβήνει τα ίχνη από τα λασπωμένα παπούτσια.
Κρίμα, λοιπόν, γιατί αυτός ο κακόμοιρος βουλευτάκος που τώρα του ζητούν την κεφαλήν του επί πίνακι, δεν θα μπορέσει να σηκώσει το ανάστημά του και να κατονομάσει απ’ αυτόν τον συρφετό των όψιμων λιθοβόλων, αυτούς που κατ’ εξακολούθηση γεύονταν τους καρπούς της Siemens, της Ferostahl, της Mann και των συναφών κοινωφελών ιδρυμάτων. Κι ο λόγος είναι, γιατί μάλλον δεν θα τους ξέρει, γιατί δεν θα πρόλαβε στη σύντομη θητεία του να γίνει επίτιμο μέλος του κύκλου της ομερτά της ελληνικής βουλής.
Αν ήταν ένας από αυτούς, οι τωρινοί κανίβαλοι θα είχαν απλά σιωπήσει. Μπορεί να κόπτονται ανέξοδα υπέρ της ηθικής, αλλά υπέρ της νομιμότητας, μόκο...

Η ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΜΗΛΙΩΝ.

Του Ρούσσου Βρανά

Παράξενο...
... πώς επιστρέφει κάθε τόσο η Ιστορία των ανθρώπων, τότε ακριβώς που όλοι τη νομίζουν ξεχασμένη. Τον διάλογο των Μηλίων με τους Αθηναίους, όπως αυτός διασώθηκε στις μέρες μας από τον Θουκυδίδη, σκέφτηκε να στείλει στην εφημερίδα «Ντέιλι Τέλεγκραφ» ένας αναγνώστης με αφορμή όσα συμβαίνουν σήμερα στη «Συμμαχία του ευρώ»: τα πάθη της χώρας μας κάνουν τους φτωχότερους λαούς αυτής της συμμαχίας να νιώθουν φιλέλληνες και να βλέπουν τους ηγέτες των πλουσιότερων χωρών της σαν μισέλληνες.
Η Αθήνα...
... όταν ήταν η υπερδύναμη του αρχαίου κόσμου, θέλησε να υποτάξει τους Μηλίους στην Αθηναϊκή Συμμαχία εναντίον της Σπάρτης. Εκείνοι αρνήθηκαν. Και οι Αθηναίοι τους συνέτριψαν. Οι άνδρες τους κατεσφάγησαν. Τα γυναικόπαιδά τους δουλώθηκαν. Ομως, η σφαγή των Μηλίων κατατρόμαξε άλλες ελληνικές πόλεις-κράτη, σπρώχνοντάς τες στην αγκαλιά της Σπάρτης. Η αλαζονεία των Αθηναίων επέσπευσε το τέλος της κυριαρχίας τους. Και σύντομα οι μήλιοι εξόριστοι ανακτούσαν πάλι το νησί τους. Αν και αθηναίος στρατηγός, ο Θουκυδίδης κατέγραψε με συμπάθεια τη δοκιμασία των Μηλίων και τις διαπραγματεύσεις με τους απεσταλμένους των Αθηναίων.
Αθηναίοι:...
... «Δεν υπάρχει κανείς λόγος να .....εξακολουθήσουμε αυτές τις συζητήσεις, αν επιμένετε απλώς να κάνετε εικασίες για το μέλλον και να μην αντικρίζετε το πραγματικό ζήτημα, δηλαδή πώς μπορείτε να σώσετε την πατρίδα σας από την καταστροφή. Δεν πρόκειται να πούμε πως έχουμε κανένα δίκιο να κυριεύσουμε αυτό το μέρος του κόσμου. Ούτε θα σας φανεί χρήσιμο σε τίποτα να λέτε πως μείνατε ουδέτεροι. Το ζήτημα, όπως καλά ξέρετε, είναι πως το δίκιο μπαίνει στην κουβέντα μονάχα ανάμεσα σε εκείνους που είναι ισοδύναμοι και πως, πράγματι, οι ισχυροί κάνουν ό,τι μπορούν να κάνουν και οι ανίσχυροι αποδέχονται ό,τι είναι να αποδεχθούν». Μήλιοι: «Υπάρχει όμως μια κοινή αρχή που διακυβεύεται και που έχουμε σε αυτήν κοινό συμφέρον, η αρχή της δίκαιης μεταχείρισης και της δίκαιης συναλλαγής. Εχει και για σας το ίδιο ενδιαφέρον όπως και για όλους, αφού την πτώση σας θα μπορούσε να συνοδεύσει η πιο τρομερή εκδίκηση, ένα παράδειγμα για τον κόσμο». Αθηναίοι: «Είμαστε προετοιμασμένοι να πάρουμε το ρίσκο. Τώρα, είστε μαζί μας ή εναντίον μας;». Μήλιοι: «Δεν θα μπορούσαμε, λοιπόν, να παραμείνουμε ουδέτεροι». Αθηναίοι: «Ασφαλώς όχι. Ετσι θα δείχναμε αδύναμοι». Μήλιοι: «Μα έτσι δεν θα γίνουν εχθροί σας όλοι όσοι μένουν τώρα ουδέτεροι, αφού αμέσως θα υποθέσουν πως θα επιτεθείτε και σε αυτούς; Θα δυναμώσετε τους εχθρούς σας και θα σπρώξετε και άλλους να στραφούν εναντίον σας».

Ούτε μισέλληνες...
... ούτε φιλέλληνες λοιπόν. Απλώς, οι λαοί των φτωχότερων χωρών του ευρώ βλέπουν στα πάθη της χώρας μας τον προάγγελο των δικών τους παθών. Και αναρωτιούνται ποιοι είναι και τι θέλουν πραγματικά οι ηγέτες της «Συμμαχίας του ευρώ» που επιμένουν να αποδιώχνουν τους φίλους της, αδιαφορώντας αν έτσι δυναμώνουν τους εχθρούς της.

Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2012

''ΑΝΘΕΛΛΗΝΕΣ'' ΚΑΙ ''ΦΙΛΕΛΛΗΝΕΣ''.

Του Γιώργου Σιακαντάρη*

Τις περισσότερες φορές όσα στραβά συμβαίνουν σ' αυτή τη χώρα, οι κυρίαρχες - όχι και τόσο αθώες - ιδεοληψίες τα αποδίδουν στους κακούς Σόιμπλε (γιατί Σόιμπλε πάντα υπάρχουν). Δεν είναι τυχαίο που κάθε τόσο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αναρτάται η περίφημη «δήλωση» Κίσινγκερ για τους ανυπότακτους Ελληνες, από τους οποίους πρέπει να απαλλαγεί ο δυτικός κόσμος, αφού τους στερήσει τη γλώσσα και τη θρησκεία τους. Μια δήλωση που έχει χιλιοδιαψευστεί, ακόμη και από τον ίδιο τον Κίσινγκερ. Δεν είναι επίσης τυχαίο πως οι κοινωνοί μιας τέτοιας αντίληψης για τον σάπιο «δυτικό κόσμο» που ανέκαθεν σχεδίαζε να υποτάξει τον ελληνισμό, δεν περιορίζονται μόνο στους ψωμιάδηδες και «καμένους» της από εδώ ακροδεξιάς πλευράς, αλλά και στους γκλέζους και θεοδωράκηδες της από εκεί αριστερά πλευράς.
Θα μπορούσα να προσπεράσω αυτή την αντίληψη ως εκδήλωση μιας γραφικότητας, αν αυτή η αντίληψη δεν ήταν μια από τις σοβαρές αιτίες για τα δεινά που αντιμετωπίζουμε σήμερα ως λαός και κράτος. Αντί να δούμε ποιες είναι οι πραγματικές αιτίες της σημερινής καχεξίας του ελληνικού πολιτικού, πνευματικού και παραγωγικού μας μοντέλου, είναι πιο εύκολο και πιο βολικό να τις αποδώσουμε στους ξένους.
Ετσι φταίει ο «άγνωστος» κύριος Σόιμπλε, που για μια αγοραπωλησία ακινήτων χρειάζεται να πληρώνουμε για την ίδια δουλειά συμβολαιογράφους και δικηγόρους, τους οποίους μάλιστα δεν είμαστε και ελεύθεροι να επιλέξουμε απ' όπου θέλουμε. Μας φταίνε οι ξένοι που με τα κλειστά επαγγέλματα έχουμε περιχαρακωθεί σε μεσαιωνικά μοντέλα παραγωγής, που το κράτος χρηματοδοτεί συνδικάτα, που το 25% των συνταξιούχων είναι κάτω των 60 ετών, που πληρώνουν οι πολίτες τέλη για τη δημόσια τηλεόραση, που αντί να παράγει η αστική μας τάξη και να πουλάει στους πολίτες και το κράτος, παράγει το κράτος και πουλάει στους πολίτες, ενώ ταυτόχρονα παραγγέλνει τα υλικά της παραγωγής του στην αστική τάξη των προμηθευτών.
Μάλιστα όλη αυτή η διαστροφή παρουσιάζεται και ως προσφορά στο κοινωνικό σύνολο.
Θα μπορούσα να συνεχίσω να γράφω σελίδες επί σελίδων για το σάπιο καθεστώς που διέπει το ελληνικό παραγωγικό μοντέλο, αλλά δεν είναι αυτός ο στόχος μου. Γιατί το μείζον είναι πως αυτό το σάπιο μοντέλο είναι πρωτίστως δικό μας δημιούργημα, από το οποίο όμως πολλοί Ευρωπαίοι ωφελήθηκαν πουλώντας, όταν το χρήμα ήταν φθηνό, τα προϊόντα τους. Γιατί είναι αυτοί οι ίδιοι οι «προτεστάντες» κοινωνοί της τιμωρητικής αντίληψης που έβλεπαν το δημόσιο χρέος της χώρας να ανεβαίνει από τα 170 δισ. το 2003 στα 280 δισ. το 2008 και ψέλλιζαν μόνο κάποια λόγια τυπικής προειδοποίησης, είναι οι ίδιοι «προτεστάντες» που ενώ η χώρα παρήγγειλε μετά το 2009 δύο γερμανικά υποβρύχια αξίας 1 δισ. ευρώ, σήμερα υποκριτικά αναζητούν 350 εκατ. από τις συντάξεις, είναι οι ίδιοι που μιλούν για το καταναλωτικό μοντέλο των «τεμπέληδων» Ελλήνων και Νοτίων Ευρωπαίων, όταν έκτισαν τμήμα της δικής τους ευημερίας πάνω στη λειτουργία αυτού του μοντέλου.
Επειδή επομένως η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σύνθετη από το μοντέλο των «μοχθηρών προτεσταντών» και των «ελλήνων τεμπέληδων», με φοβίζουν εξίσου οι «ανθέλληνες» και «φιλέλληνες» Ευρωπαίοι.
Οι πρώτοι γιατί δεν κατανοούν τα βαθύτερα αίτια της ελληνικής κακοδαιμονίας και πιέζουν για μέτρα που και χρόνο χρειάζονται για να εφαρμοσθούν, αλλά και τις περισσότερες φορές δεν μπορούν να βγάλουν τη χώρα από την κρίση και την ύφεση.
Γιατί φαίνεται να ξεχνούν πως δομικό συστατικό της Ενιαίας Ευρώπης δεν ήταν μόνο η νομισματική, αλλά και η δημοσιονομική, οικονομική, πολιτική, κοινωνική και κυρίως η ομοσπονδιακή της ενότητα.
Με άλλα λόγια ξεχνούν πως Ευρώπη κάποτε σήμαινε και σύγκλιση οικονομιών μέσα από ένα ευρύ και αυστηρώς ελεγχόμενο σύστημα μεταβιβαστικών πληρωμών. Ας μη το ψάχνουμε μακριά, μικρογραφία αυτού εδώ του περιγραφόμενου μοντέλου είναι ό,τι έκανε η τότε Δυτική Γερμανία για να ενσωματώσει την Ανατολική Γερμανία.
Με φοβίζουν όμως και εκείνοι οι «φιλέλληνες» που γίνονται θύματα και αναπαραγωγείς της ελληνικής μιζέριας με τις εκδηλώσεις «αλληλεγγύης» προς τον ελληνικό λαό, οι οποίες είναι αποτέλεσμα είτε μιας ρομαντικής αντίληψης για τους Ελληνες, είτε πάλι μιας αντεστραμμένης «οριενταλιστικής» αντίληψης για τον κακόμοιρο τον Ελληνα, για του οποίου τα δεινά ευθύνονται μόνο οι ξένοι. Με φοβίζουν και οι δύο, γιατί βλάπτουν το ίδιο τη χώρα μου.

*Ο Γιώργος Σιακαντάρης είναι διδάκτωρ Πολιτικών Επιστημών
 

Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2012

Η ΝΕΑ-ΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΙΑ.

Του Δημήτρη Μυ

Επειδή πολλά ακούσαμε χτες περί της μεγάλης μάχης για την ελληνική διάσωση και επειδή πολλά ακόμη θα δούμε το επόμενο διάστημα, καλό είναι εκτός από το μικρό καλάθι μας, να κρατήσουμε και την ψυχραιμία μας: Το φάρμακο που χορηγείται στην Ελλάδα, οδηγεί τη χώρα στον οικονομικό- πολιτικό θάνατο και την κοινωνία στην απόγνωση την οργή την εξέγερση...
Ο Paul Krugman, σε χτεσινό του άρθρο στους New York Times με τίτλο «πόνο χωρίς κέρδος» σημειώνει ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή επιβεβαίωσε αυτό που όλοι υποψιάζονταν: ότι οι ευρωπαϊκές οικονομίες συρρικνώνονται. Δεν μιλάμε ακόμη για ύφεση επισήμως. Ωστόσο, το καίριο ερώτημα είναι πόσο βαθιά θα φτάσει η ύφεση. Σύμφωνα με τον Paul Krugman η επερχόμενη ύφεση πλήττει ήδη τα έθνη που δεν έχουν συνέλθει από την τελευταία ύφεση. Για μερικά κράτη - όπως η Ελλάδα, η Ιρλανδία, η Ισπανία , υπογραμμίζει ο Krugman η ύφεση βρίσκεται σε επίπεδο πόνου.
Το αδιέξοδο, σύμφωνα με τον αρθρογράφο, περιγράφεται από την επιμονή των ευρωπαϊκών ηγεσιών στη συνταγή των υφεσιακών πολιτικών, την συνταγή της καταστροφής...
Που οδηγεί αυτή η συνταγή οικονομικής πολιτικής μάλλον όλοι μας θα πρέπει να έχουμε πια αντιληφθεί, μετά την καταστροφή που συντελέστηκε με το πρώτο μνημόνιο. Παράλληλα, ωστόσο, με την οικονομική καταστροφή, συντελείται- εξελίσσεται και η πολιτική εκτροπή.
Την πολιτική εκτροπή περιγράφει γλαφυρά αρθρογράφος των F.T. στην πρώτη παράγραφο του άρθρου του με τίτλο: «Η Ελλάδα πρέπει να χρεοκοπήσει εάν θέλει δημοκρατία».
«Όταν ο Wolfgang Schaeuble πρότεινε ότι η Ελλάδα θα πρέπει να αναβάλει τις εκλογές ως προϋπόθεση για περαιτέρω βοήθεια, κατάλαβα ότι οι όροι του παιχνιδιού γίνονται πιο σκληροί. Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών θέλει να αποφύγει μία «εσφαλμένη» δημοκρατική επιλογή. Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και η πρόταση να προχωρήσουμε σε εκλογές, αλλά να σχηματιστεί ένας μεγάλος κυβερνητικός συνασπισμός ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Η ευρωζώνη θέλει να επιβάλει την δική της κυβερνητική επιλογή στην Ελλάδα – την πρώτη αποικία της ευρωζώνης».

ΥΓ. Οι απελπισμένοι και εξοργισμένοι ιθαγενείς, δεν είναι αυτό που θέλουν να συναντήσουν οι (νεο)αποικιοκράτες...

Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2012

ΤΕΛΟΣ ΣΤΙΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ.

Του Θανάση Σκόκου

Δεν με άγγιξε το «we are all Greeks». Δεν φούσκωσε το στήθος μου από τον αναιμικό ακτιβισμό της συμπόνιας. Για να πω την αλήθεια στην αρχή το είχα δει με κάποια συμπάθεια. Μπαίνοντας όμως στην διαδικτυακή σελίδα αυτό άλλαξε. Ένας αχταρμάς από συρτάκι, κουκουλοφόρους, αρχαίο πνεύμα αθάνατο, Μελίνα, «δωσίλογους», η γλυκανάλατη κοινοτοπία του keep walking, μια χαζοχαρούμενη δήλωση της Αντυ Μακ Ντάουελ, παραληρήματα του λαϊκοδεξιού Nigel Farage και άλλα παρόμοια.
Όσο κι αν προσπάθησαν να το φουσκώσουν τα κανάλια δεν ήταν, με εξαίρεση ίσως τα 1000 άτομα του Τροκαντερό, παρά μικρές παρεϊστικες συγκεντρώσεις μερικών ατόμων, Ελλήνων κυρίως της διασποράς. Καλά έκαναν, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα.
Το θέμα είναι ότι δεν ωφελούν πλέον οι μύθοι και ό,τι τους συντηρεί. Το «φταίνε οι άλλοι» κι όχι η τύφλα μας, ο ηλίθιος χωρισμός της υφηλίου σε φιλέλληνες και ανθέλληνες, το τεράστιο χρέος της ανθρωπότητας στην «κοιτίδα της δημοκρατίας και του πολιτισμού», τα συρτάκια και οι λεβεντοζορμπάδες, η συμψηφιστική λογιστική για τα θύματα και τις θηριωδίες του πολέμου και άλλα παρόμοια.
Ακόμη κι αν γινόταν, δεν θα ήθελα να γίνουμε «μόδα της συμπόνιας». Η πραγματικότητα είναι οτι αιτία της τραγωδίας μας είναι κυρίως οι επιλογές μας, ότι οι ξένοι σήμερα δεν μας έχουν σε καμία εκτίμηση και ότι η όποια λύση θα είναι πρώτα και κύρια αποτέλεσμα των δικών μας κυρίως επιλογών και πάλι. Αν δεν τα καταφέρουμε πιο πιθανό είναι να ξεχαστούμε, παρά να μας σώσουν στρατιές φιλελλήνων.
Ας εγκαταλείψουμε οριστικά τις αυταπάτες.

Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2012

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ.

Πολλές φορές όταν μιλούσαμε για το θέατρο του παράλογου δεν μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε ότι κάποτε θα γινόμασταν πρωταγωνιστές σε ένα τέτοιο έργο που δυστυχώς δεν θα ήταν θέατρο… αλλά η ίδια μας η ζωή!
Δεν μπορούσαμε να φανταστούμε δηλαδή την ζωή μας να αλλάζει σε μια ζαριά που έκατσε στο «λεφτά υπάρχουν», μετά καπάκι στο «ο Τιτανικός βουλιάζει» …και τέλος στο «καλούμε τα παραπλέοντα σκάφη των πειρατών του ΔΝΤ και των Τραπεζών…» να μας σώσουν.
Και έτρεξαν πρόθυμα είναι αλήθεια, έχοντας ίσως στο μυαλό τους ότι στο… δίκαιο της θάλασσας όποιος σώζει ένα πλοίο αποκτά δικαιώματα ιδιοκτησίας επάνω του…
Δεν ξαφνιαζόμαστε όμως γιατί πολιτική είναι η ικανότητα να εμποδίζεις τους ανθρώπους να εμπλέκονται σε ότι τους αφορά, έτσι κατάφεραν και μας κράτησαν μακριά από τις αποφάσεις για την ζωή μας, συνιστώντας μας ψυχραιμία και αυτοσυγκράτηση για να μην θρηνήσουμε περισσότερα θύματα...
Επειδή όμως η κατάσταση δημιουργικής ανικανότητας δεν εμποδίζει να δημιουργείς…και να ολοκληρώσεις μια καταστροφή, συνέχισαν απτόητοι να εφαρμόζουν πιστά τις οδηγίες για το χρονικό ενός «προαναγγελθέντος θανάτου»…
Το ότι τα έκαναν θάλασσα δεν ήταν φυσικά το μόνο για το οποίο παρέλειψαν να μας ενημερώσουν οι καπετάνιοι της συμφοράς…
Παρέλειψαν να μας πουν ότι όλοι αυτοί που κάλεσαν για να μας «σώσουν» τάχα από το ναυάγιο, ήταν οι ίδιοι που μαζί τους όλα αυτά χρόνια, φρόντιζαν να φορτώνουν το πλοίο που τώρα βουλιάζει, με ασήκωτα και επαχθή τοκογλυφικά βάρη και με προϊόντα τοξικών ομολόγων που οδήγησαν τα χρήματα των ταμείων από το υστέρημα των εργαζόμενων, στους λογαριασμούς των «σωτήρων» μας στην Ελβετία, ώστε να φτάσει μια ώρα αρχύτερα τούτη η ώρα του ναυαγίου και της «αναγκαστικής» διάσωσης…
Ότι όλα αυτά τα χρόνια οι «κυβερνήτες » αυτού το έρημου το καραβιού, εισέπρατταν τα προσωπικά τους πολιτικά οφέλη και τις διευκολύνσεις τους από αυτό το ασήκωτο φορτίο των τραπεζών, που του είχαν φορτώσει με το αζημίωτο…
Και τώρα που υπό το βάρος αυτού του «επαχθούς» φορτίου το καράβι άρχισε να μπατάρει και να μπάζει νερά, οι «συνεταίροι» τους και «σωτήρες» μας, ζητούν από τους επιβάτες να τους χαρίσουμε ότι πιο πολύτιμο αγαθό έχουμε, προκειμένου να μας ρίξουν ένα σωσίβιο…
Αλλά δεν τους φτάνει μόνο αυτό…
Θέλουν να ορίζουν και τις ζωές μας, τις ζωές των παιδιών μας ακόμη και την τύχη του καραβιού που λέγεται Ελλάδα, γιατί ξέρουν ότι όταν το ρυμουλκήσουν θα βρουν βαθιά στα αμπάρια του κρυμμένους αμύθητους θησαυρούς, έτοιμους για εκμετάλλευση…
Και έρχονται και κάποιοι που ξύπνησαν ξαφνικά –σαν από χειμερία νάρκη- και αναρωτιούνται υποκριτικά ποιοι είναι αυτοί που τολμούν να φέρονται έτσι σε ένα Έθνος; Πως δεν ανέχονται να απευθύνονται με αυτό τον τρόπο, σε ένα περήφανο λαό και να τον εκβιάζουν για την ζωή και την Εθνική κυριαρχία του!
Μα είναι αυτοί που τους ανοίξατε την πόρτα κύριοι για να μας λεηλατήσουν. Δεν τους γνωρίζετε; Εσείς τους προσκαλέσατε! Εσείς τους παραδώσατε τα κλειδιά και τους καλωσορίσατε!!!
Εσείς τους επιτρέψατε με τις υπογραφές , την ανοχή και την ψήφο σας, να μας λοιδορούν, να μας εκβιάζουν, να μας προσβάλουν, να μας εξουσιάζουν και να μας καταδικάζουν σε αργό θάνατο…
Τώρα εξοργίζεστε τάχα και απορείτε; Πόση υποκρισία ακόμη θα υποστούμε πριν απαλλαγούμε από την παρουσία σας;
Αν ένας από εσάς στην κυβέρνηση είχε έστω και λίγο από το ελληνικό φιλότιμο, θα έπρεπε να είχε παραιτηθεί και να ζητήσει συγνώμη από τον Ελληνικό λαό προσφέροντας ότι περιουσιακό στοιχείο απέκτησε κατά την διάρκεια της θητείας του στο Ελληνικό κοινοβούλιο, σαν το ελάχιστο που θα μπορούσε να προσφέρει για την ανεπανόρθωτη ζημιά που προκάλεσε στην χώρα, με την συμμετοχή, την ανοχή ή την ψήφο του…
Θα έπρεπε να ντρέπεται κάθε μήνα, βλέποντας το λογαριασμό του να αυξάνεται με την αμοιβή της «αποζημίωσής» του κατά μερικές δεκάδες χιλιάδες ευρώ –όλα βγαλμένα ένα- ένα από τον ιδρώτα του εξαθλιωμένου Έλληνα-, ως επιβράβευση για τις υπηρεσίες που του έχει προσφέρει, στέλνοντάς τον καθημερινά στα συσσίτια, στα ταμεία ανεργίας και την μελλοντική υποδούλωση του σε πολυεθνικές για ένα πιάτο φαΐ και ένα ξεροκόματο…
Η εξουσία πάνω στους ανθρώπους κύριοι της κυβέρνησης, αποκτάται μόνο προσφέροντάς τους υπηρεσίες. Αυτός ο κανόνας δεν έχει εξαιρέσεις. Το κύριο καθήκον της πολιτείας είναι να προστατεύει το άτομο και να του δίνει την ευκαιρία να αναπτυχθεί σε μια δημιουργική προσωπικότητα, όχι να τον κάνει επαίτη ή ακόμη χειρότερα να τον παραδίδει σκλάβο για τις επόμενες γενιές στον δυνάστη που θα ορίζει την μοίρα του!
Εσείς λοιπόν δεν δικαιούσθε για να εξουσιάζετε τις ζωές μας και να αποφασίζετε για το μέλλον μας, γιατί δεν μπορείτε να μας προσφέρετε πλέον καμιά υπηρεσία, ούτε καν τα στοιχειώδη μιας ευνομούμενης πολιτείας … Ασφάλεια του πολίτη, υγεία, παιδεία, συντάξεις, κοινωνικό κράτος, όλα έχουν καταρρεύσει…
Ακόμη και ελάχιστοι αν ήταν οι φόροι και τα χαράτσια σας, θα ήταν παράνομα και αντισυνταγματικά γιατί δίνονται μόνο για ανταποδοτικές υπηρεσίες που δεν μας προσφέρετε…
Μπορεί το ψέμα να υψώθηκε και να έγινε ευγένεια στα χέρια της πολιτικής, όμως η αλήθεια που μας κάνει ελεύθερους είναι συνήθως εκείνη η αλήθεια που δε θέλουμε ν' ακούμε!
Είτε το πείτε Χρεοκοπία για να μας τρομοκρατήσετε , είτε στάση πληρωμών, είτε «δυστυχώς επτωχεύσαμεν», η αλήθεια πλέον δεν μας τρομάζει.
Δεν θα σας αφήσουμε εν ονόματι του «μπαμπούλα» της φτώχειας, να μας «πουλήσετε σκλάβους» ερήμην μας, στο «σκλαβοπάζαρο» των αγορών της Ευρώπης, που μας έχετε βγάλει για δημοπρασία.
Την φτώχεια μπορούμε να την αντέξουμε την σκλαβιά της χώρας μας και των παιδιών μας ΟΧΙ!
Τώρα που γνωρίζουμε την αλήθεια δεν μας εξουσιάζετε πια, είμαστε ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ και θα σας το αποδείξουμε σύντομα!
Τελικά, η ιστορία είναι ο μόνος τρόπος να ορίζεις εσύ το μέλλον σου αντί να σε ορίζει αυτό...

Ντέπη Στενού

ΧΩΡΙΣ ΙΔΕΕΣ.

Του Κώστα Γιαννακίδη

Με περικοπές συντάξεων και κοινωνικών δαπανών η κυβέρνηση του κ. Παπαδήμου επιχειρεί να καλύψει το γνωστό «άνοιγμα» των 325 εκατομμυρίων ευρώ. Είναι να απορείς τι περισσότερο -ή τι λιγότερο- θα έκανε μία κυβέρνηση υπό τον Φίλιππο Πετσάλνικο.
Για άλλη μια φορά η κεντρική διαχείριση καταφεύγει στην ασφαλή επιλογή με τα μετρήσιμα αποτελέσματα. Δεν είναι θέμα φαντασίας, είναι, πρωτίστως, έλλειμμα καινοτομίας. Δεν πρόκειται για μία ανελαστική πολιτική. Πρόκειται για ανεπάρκεια πολιτικής. Και φυσικά όταν τα αποθέματα εμπιστοσύνης των δανειστών έχουν εξαντληθεί, αυτομάτως περιορίζονται και τα περιθώρια των ελιγμών.
Σύμφωνα, λοιπόν, με τις αποφάσεις του υπουργικού συμβουλίου, οι επιπλέον πόροι θα εξοικονομηθούν από περικοπές στις συντάξεις ως και 20% καθώς και από περιορισμό δαπανών για την υγεία. Ομοίως, οι εφαρμοστικοί νόμοι του νέου μνημονίου οδηγούν σε θεαματικές περικοπές από το κοινωνικό κράτος. Αλλά ας δεχθούμε ότι αυτή είναι η φιλοσοφία της πολιτικής που πάει να μας καταπιεί. Η περίπτωση των 325 εκατομμυρίων θα μπορούσε να είναι ένα στοίχημα για την τεχνοκρατική προσέγγιση Παπαδήμου. Δεν είναι. Είναι μια χαμένη υπόθεση.
Η λογική λέει ότι ακόμα και αν η κυβέρνηση είχε μία καλή ιδέα για την εξοικονόμηση των χρημάτων, δεν θα κατάφερνε να πείσει τους δανειστές -δεν υπάρχει ο χρόνος για κάτι τέτοιο. Όμως η ίδια λογική, η απλή, η συμβατική, η κοινή λογική, φωτίζει τη μεγάλη ανεπάρκεια της πολιτικής: ένα στοιχειωδώς αξιόπιστο πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων θα είχε καλύψει -και με το παραπάνω- αυτήν την τρύπα. Μία πιο αποτελεσματική φορολογική πολιτική θα τάιζε το δημόσιο στόμα με πολλά περισσότερα από αυτά που σήμερα θα πληρώσουν οι συνταξιούχοι. Εν τέλει μια πιο «έξυπνη» και ευέλικτη πολιτική θα έβρισκε λύσεις που σήμερα δεν είναι ορατές -εδώ ελέγχεται ο κ. Παπαδήμος, για την απουσία της καινοτομίας, ας πούμε μία πρόταση για την καλύτερη αξιοποίηση ακινήτων που βρίσκονται υπό τον έλεγχο του δημοσίου.
Οι συνταξιούχοι, λοιπόν, θα υποστούν άλλη μία μείωση του εισοδήματος τους. Προφανώς αυτή περιλαμβάνεται στο «να πονέσει λιγότερο ο απλός κόσμος» του Αντώνη Σαμαρά. Αν θυμάστε καλά, την περασμένη Κυριακή ο πρόεδρος της Ν.Δ. είχε βγει από τη μαραθώνια σύσκεψη στο Μαξίμου δηλώνοντας ότι επιτέλους κάποιοι διαπραγματεύονται. Υποτίθεται, λοιπόν, ότι η διαπραγμάτευση έσωσε δύο μισθούς. Ναι, αλλά έχασε περισσότερα χρήματα. Επίσης οι συνταξιούχοι θα ένιωθαν ένα ελαφρύ άγγιγμα στην τσέπη. Τώρα αισθάνονται τανάλια στον λαιμό. Σε αυτή τη χώρα η αποκάλυψη της πλάνης κοστίζει όλο και πιο ακριβά.

Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2012

ΓΡΑΜΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΝΟΤΟ.

Του Simple Man

Όχι , δεν είμαστε όλοι Έλληνες. Αφήστε μας να λύσουμε τα θέματα μόνοι μας αυτή την φορά. Δεν έχει ανάγκη από γάζες το δέντρο που κόπηκε από την ρίζα. Αφήστε το να βρει τον τρόπο μόνο του να ξαναθεριέψει ή αν δεν έχει γερές ρίζες να εξαφανισθεί για να μην μετατραπεί σε κισσό. Είναι συγκινητικές οι πικετοφορίες και τα κείμενα συμπαράστασης σας μέσω διαδικτύου αλλά είναι πλέον πολύ αργά. Αργήσατε, Ευρωπαίοι, να κατανοήσετε τι μας φυλούσαν για το τέλος οι δικοί σας εξουσιαστές που έχουν τα τσιράκια τους στην Ελλάδα από την εποχή παλαιών Φιλελλήνων. Εθελοτυφλούσατε και τώρα τα γράμματά σας και οι δηλώσεις σας μοιάζουν με επικήδειο μπροστά σε μία ψαροκασέλα που μας έβαλαν για φέρετρο. Όχι δεν είμαστε όλοι Έλληνες, γιατί εμείς κάνουμε την απάνθρωπη πορεία τώρα και γι’ αυτό αφήστε μας τουλάχιστον την ικανοποίηση να λέμε ότι ο δρόμος αυτός που παγώνει τα πόδια μας είναι αποκλειστικά δικός μας.
Δεν είμαστε όλοι Έλληνες, διότι ούτε εμείς εδώ κάτω στο Νότο των Βαλκανίων δεν είμαστε όλοι της ίδιας ράτσας. Χωριστήκαν τα τσανάκια μας από καιρό. Από την μια μεριά έχουμε τους υποτακτικούς των κομμάτων νέων και νεοεισαγώμενων και από την άλλη τους μοναχικούς που προσπαθούν να σώσουν από τον βομβαρδισμό τουλάχιστον την αξιοπρέπεια του να φέρεις το ασήκωτο όνομα Έλληνας. Για το λόγο αυτό όταν γράφετε επιστολές συμπαράστασης να βάζετε υποσημειώσεις σε ποιους τις στέλνετε γιατί σε αυτόν τον καφενέ στριμώχθηκαν αγρίως τα παλικάρια από τις αδελφές. Αν το κάνετε για να προλάβετε το τσουνάμι που έρχεται προς τη μεριά σας τότε οι δηλώσεις συμπαράστασης φανερώνουν δειλία να αντιμετωπίσετε τα δικά σας ψηφισμένα εξουσιαστικά γουρούνια. Δηλώνετε φόβο για την πάρτη σας και όχι αλληλεγγύη για μας.
Το μόνο που μπορείτε να κάνετε μέσα από το φιλεύσπλαχνο φιλελληνικό σας πνεύμα είναι να προστατέψετε από τα νύχια των δήθεν πολιτισμένων συμπολιτών σας τους Έλληνες που μεταναστεύουν για να επιβιώσουν στον δικό σας τόπο. Να γίνετε σύμμαχοι τους στο δικό σας έδαφος και όχι στο δικό μας γιατί αυτές οι συμμαχίες εισαγωγής μάς έχουν ακρωτηριάσει 200 χρόνια τώρα. Να μην αφήνετε κανέναν να τους πει: «Έλληνα, μού χρωστάς». Να υπερασπιστείτε τουλάχιστον αυτόν που μπορείτε και αφήστε εμάς ήσυχους αυτόν τον σκληρό χειμώνα που θα κάνει χρόνια να τελειώσει. Αφήστε μας ήσυχους διότι πρέπει να μάθουμε από την αρχή. Να καθαρίσουμε το τοπίο, να φτιάξουμε καινούργια θεμέλια, να ξεθάψουμε την σφαγιασμένη μας ηθική. Να ξαναγίνουμε Έλληνες, όχι για να μας θεωρείτε φίλους σας, αλλά για να ξαναγίνουμε η έμπνευσή σας.

Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2012

Η ΤΣΟΥΛΑ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΙΑΔΙΔΕΙ ΠΩΣ ΞΟΦΛΗΣΑΜΕ

Μετά από μια εβδομάδα, είπα να γράψω κάτι. Δεν έβρισκα λόγο να γράψω. Δεν είχα τι να πω. Τα γεγονότα ήταν τέτοια που μέσα στις τόσες αναλύσεις ήθελα να σωπάσω. Αντιθέτως, σκέψεις υπήρχαν πολλές και μερικές μάλιστα, βασανιστικές, εκκωφαντικές. Πόσα έχουν γραφεί για τις προηγούμενες ημέρες, για την Κυριακή που μας πέρασε, για την νύχτα ντροπής, για το Μνημόνιο 2, για την προπαγάνδα των ΜΜΕ και την αστυνομική βαρβαρότητα.
Γίναμε πειραματικός σωλήνας και επίσημα. Όσο επώδυνη και να ήταν μια χρεοκοπία, δεν θα ήταν πιο δραματική από αυτό που συνέβη. Η κοινοβουλευτική μαφία καταδίκασε την κοινωνία. Ντόπιοι και εξωτερικοί εκμεταλλευτές πήραν το μήνυμα, ότι η Ελλάδα παραδίδεται. Όμως σ’ αυτή την χώρα ζούνε άνθρωποι. Άσχετα αν οι βουλευτές που προσκυνούν τους κεφαλαιοκράτες και τις ελίτ αποφάσισαν να καταρρεύσει ένα ολόκληρο κράτος και να αποσαθρωθεί ολόκληρος ο κοινωνικός ιστός.
Νομικά, εργατικά και ανθρώπινα δικαιώματα ακυρώθηκαν εν μία νυκτί. Πολλοί παρουσιάζονται ως υπέρμαχοι τη ευρωπαϊκής ιδέας. Μας ρωτάνε αν θέλουμε να μείνουμε στην Ευρώπη. Η απάντηση θα έπρεπε να διατυπωθεί αλλιώς: Θέλετε να μείνετε στην Ευρώπη των μονοπωλίων, των οικονομικά ισχυρών που επιβάλλονται στα εθνικά κοινοβούλια; Θέλετε την Ευρώπη όπου η Γερμανία μετατρέπει τις χώρες σε τσιράκια ή σε αποικίες του Τρίτου Κόσμου; Θέλετε την Ευρώπη όπου οι λαοί δεν έχουν κανέναν λόγο και οι ηγεσίες των κρατών εξυπηρετούν τράπεζες και πολυεθνικές; Θέλετε την Ευρώπη που θα μετατραπεί σε δουλοπάζαρο ή σε αρένα του Μεγάλου Αδελφού; Θέλετε την Ευρώπη, όπου η λέξη “αλληλεγγύη” είναι άγνωστη και ο μόνος δεσμός μεταξύ των χωρών είναι το χρήμα;
Αυτές είναι οι πραγματικές ερωτήσεις που πρέπει να τεθούν και η απάντηση είναι ΟΧΙ.
Σε λίγους μήνες θα βρεθούμε πάλι υπό την απειλή χειρότερων εκβιασμών και ακόμη πιο αιματηρών μέτρων. Άσχετα με το αν αρέσει σε κάποιους η ορολογία ή όχι, τα μέτρα έχουν καθαρά ταξικό χαρακτήρα και θα εφαρμοστούν σε όλους τους λαούς. Η Ελλάδα ήταν ένα σχέδιο, που θα διδάσκεται σε fora του νεοφιλελεύθερου λόμπι.
Ξέρουμε όλοι, ότι αυτή η πολιτική θα οδηγήσει στην χρεοκοπία και επίσημα. Γιατί γι’ αυτά που μας τρομοκρατούν (έλλειψη τροφίμων, διάλυση υγείας, παιδείας κτλ) συμβαίνουν ήδη. Κι έχουν να συμβούν πολλά περισσότερα. Φοβούνται το χάος. Έτσι λένε. Μόνο που εκείνοι αισθάνονται άνετα με το χάος, γι’ αυτό το δημιουργούν τόσο καλά. Θα συμβούν όλα όσα τρέμουν, γιατί αυτός που δεν έχει να χάσει τίποτα, δεν φοβάται να θυσιάσει ακόμη κι όσα του απέμειναν.
Θέλω να αναφερθώ και στην ελεεινή κάλυψη της διαδήλωσης και στον τρόπο διαχείρισης της πραγματικότητας από τα media του καθεστώτος. Εξαφάνισαν με μαγικό τρόπο τις χιλιάδες κόσμου, προσπέρασαν με ευκολία το τι ψηφίστηκε που αλυσόδεσε τις ζωές μας, αλλά εστίασαν με τον πιο χυδαίο τρόπο στα καμένα κτίρια και στους κουκουλοφόρους. Γι’ αυτό θα γραφτεί ξεχωριστό κείμενο, συντόμως.
Πάλι ανακύκλωσαν θεωρίες για το ποιοι κρύβονται κάτω από τις κουκούλες, ενώ έκαναν τα στραβά μάτια για την αστυνομική κτηνωδία. Ο κόσμος πρέπει να αντιληφθεί πως μέσα στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας που έχει εκφυλιστεί, δεν μπορεί να διεκδικήσει και να κερδίσει πλέον, ειρηνικά. Μεγαλύτερη απόδειξη είναι πως τον αντιμετώπισαν σαν έντομα. Ψεκασμός με χημικά, με το καλημέρα. Ήδη απεργάζονται νομοσχέδιο για τον περιορισμό των διαδηλώσεων.
Το Σύστημα τρέμει. Ξέρει πως το πήρανε σχεδόν όλοι χαμπάρι. Οι πολίτες ζητάνε εκλογές και του δίνουν συγκυβερνήσεις. Τα ΜΜΕ ενορχηστρωμένα με κοινή γλώσσα και κοινό βλέμμα, σου δείχνουν και σου μιλάνε για τα ίδια πράγματα με την ίδια οπτική. Είναι προσυνεννοημένα. Αυτό κι αν είναι σημάδι πανικού. Οι κάμερες έχουν μάτια μόνο για βανδαλισμούς αλλά όχι για χιλιάδες που βούλιαξαν το κέντρο. Ούτε για την τρομοκρατία (και την προκλητικότητα) των δυνάμεων καταστολής.
Έχει γραφτεί πολλάκις: Ο νεοφιλελευθερισμός δεν τα πάει καλά με την Δημοκρατία. Οι χιλιάδες κόσμου ενόχλησαν. Βέβαια μην ξεχνάμε και πολλούς “δημοσιογράφους” σε εντεταλμένη υπηρεσία. Αυτοί που προσπάθησαν να μας πείσουν πως στο Σύνταγμα βρέθηκε 20.000 κόσμου, 100 κουκουλοφόροι τα έσπασαν όλα και πως ο Μίκης Θεοδωράκης και ο Μανώλης Γλέζος ήταν οι μόνοι που ψεκάστηκαν με δηλητήριο.
Το Μνημόνιο 2 είναι αντισυνταγματικό και απάνθρωπο. Οι πολιτικοί νάνοι τρέμουν και ταυτίζουν το όνομά τους με την δημοκρατία. Μια τεχνητή δημοκρατία, που μοιάζει με το “ψηφίστε ποιος θέλετε να αποχωρήσει από το Big Brother”. Τα ΜΜΕ καθαρά πλέον παίζουν όλα τα προπαγανδιστικά όπλα, προκειμένου να διασώσουν τον ρόλο τους. To σύστημα τελειώνει. Κομματικό σύστημα-ΜΜΕ-λαμόγια του life style είναι ένα. Και αν η τσούλα η Ιστορία διαδίδει πως ξοφλήσαμε, εμείς θα της δώσουμε την απάντηση, με τον πιο αποστομωτικό τρόπο.
ΥΓ. Τελειώσατε!

Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου 2012

Η ΜΟΙΡΑ ΤΩΝ ΔΟΥΛΩΝ.

Του Γιώργου Π. Μαλούχου
 
Με όλο και περισσότερους στην Ευρώπη να βλέπουν πλέον καθαρά που οδηγεί η γερμανική πολιτική στο ελληνικό πρόβλημα και, στο βάθος, ποια μέρα ξημερώνει στην «κοινή Ευρώπη» που γερμανοποιείται ταχύτατα, το Βερολίνο έδειξε χθες γι' ακόμα μια φορά τα δόντια του. Μέχρι και ο Φρανσουά Ολάντ, μιλά τώρα για «εκκαθάριση σταλινικού τύπου στην Ελλάδα» - βέβαια, διεκδικεί την ψήφο των Γάλλων πολιτών και όχι των Γερμανών, που, αντιθέτως, την ίδια στιγμή, έχουν εκτινάξει τη δημοφιλία του αντιευρωπαικού διδύμου Μέρκελ – Σόιμπλε. Αλλωστε, ο πρώην υπουργός Οικονομικών του Βερολίνου Στάινμπουργκ έσπευσε αμέσως να του απαντήσει ότι είναι «αφελής» αν πιστεύει ότι η Ευρώπη μπορεί να κάνει πίσω από όσα έχουν ήδη επιβάλλει οι Γερμανοί και τα έχουν περάσει μέσα στα νέα σύμφωνα…
Όμως, τελικά, καλά μας κάνουν οι Γερμανοί. Πολύ καλά. Γιατί ενώ έξω, ανησυχούν πια φανερά για το μέλλον, εδώ, κάνουμε ακόμα ότι δεν βλέπουμε. Κι αυτή ακριβώς είναι η μοίρα των δούλων. Δεν σκέπτονται, δεν αντιδρούν, δεν αμφισβητούν, δεν τολμούν. Κάθονται στη γωνιά τους φοβισμένοι και υποταγμένοι και περιμένουν πότε θα έρθει το επόμενο χτύπημα. Και το χτύπημα πάντοτε έρχεται μέχρι που, κάποτε, είναι το τελευταίο. Το θανατηφόρο. Και εν προκειμένω, στην περίπτωση της Ελλάδας, ίσως το τελικό χτύπημα να είναι αυτό που ξεκίνησε χθες με την ξαφνική αναβολή του eurogroup, που, πίσω του δεν κρύβει τίποτε άλλο παρά την προσπάθεια να σπάσει και το τελευταίο απομεινάρι εθνικής και δημοκρατικής ελληνικής υπόστασης: η προσφυγή στις εκλογές.
Κι όλα αυτά, ενώ, πάλι μόλις χθες, ο Ολι Ρεν αναφέρθηκε στον τρόμο που κρύβει για την Ευρώπη, ακόμα και τώρα, μια ελληνική καταστροφή. Το ίδιο είπε χθες και ο καγκελάριος της Αυστρίας. Ομως, η ελληνική πολιτική ηγεσία, κάνει ότι δεν ακούει. Προτιμά τη σφαγή, με άλλοθι τα σουπερμάρκετ…
Στη διαδικασία ορμητικής κατάληψης της Ευρώπης και αφού διέλυσαν τα πάντα σε αυτή τη χώρα, οι Γερμανοί τώρα θέλουν πάση θυσία να αποφύγουν την προσφυγή στη λαική ετυμηγορία. Ξέρουν ότι εκεί, θα είναι πολύ δύσκολο να καταφέρουν όσα κατάφεραν με το πολιτικό σύστημα. Σε αντίθεση με τις κυβερνήσεις και τα κοινοβούλια, οι λαοί, δύσκολα εκβιάζονται. Αυτό, δεν αφορά μόνο την Ελλάδα: το Βερολίνο τρέμει εξίσου τις γαλλικές εκλογές του Απριλίου, όπως τρέμει και το δημοψήφισμα για τις νέες ευρωπαικές συνθήκες που θα βρει μπροστά του, αργά ή γρήγορα, στην Ιρλανδία, ίσως και αλλού.
Όμως στην Ελλάδα, η πίεση είναι αφόρητη, καθώς η χώρα είναι μακράν η πιο ευάλωτη. Δεν περνάει πλέον μέρα που ο κ. Σόιμπλε, ο τόσο «τιμηθείς» για τη «σοφία» του από διαφόρους στη χώρα μας, να μην βρίσκει την ευκαιρία να μας υπενθυμίσει ότι η Ευρώπη πλέον έχει θωρακιστεί απέναντι στον κίνδυνο μιας ελληνικής καταστροφής. Και, ως ένα βαθμό, δεν έχει άδικο. Στα δύο χρόνια που πέρασαν, το Βερολίνο έκανε πολλά βήματα προς αυτή την κατεύθυνση. Ετσι, η διαρκώς εκβιαζόμενη Ελλάδα, έχασε σταδιακά ένα από τα ισχυρότερα όπλα της. Την ίδια στιγμή, ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών και η καγκελάριος της χώρας, έχουν επιδοθεί σε ένα φαιδρό παιγνίδι μεταξύ τους «σύγκρουσης», κάνουν τον «καλό και τον κακό». Και εδώ, στην Αθήνα, υπάρχουν ακόμα κάποιοι που το παίρνουν στα σοβαρά…
Το ελληνικό πολιτικό σύστημα, είναι υπεύθυνο για τα μύρια όσα, που δικαίως του τα καταλογίζουν καθημερινά οι πολίτες. Εχει τρομακτικές ευθύνες για το πώς φτάσαμε ως εδώ. Για το παμφάγο και διεφθαρμένο «σοβιετικής» νοοτροπίας κράτος που μισεί την ανάπτυξη και την επιχειρηματικότητα. Για την οθωμανικού τύπου «συναλλακτική» κομματική δημοκρατία. Τα έχουμε πει χιλιάδες φορές, όχι τώρα, τα δύο τελευταία χρόνια, αλλά από πολύ πιο πριν.
Όμως, όλα αυτά, δεν είναι τίποτα μπροστά στην τελική ευθύνη για το που οδηγεί σήμερα την Ελλάδα, τα δύο τελευταία χρόνια της κρίσης. Για το γεγονός ότι δεν υπερασπίστηκε ούτε σε μια στιγμή τη χώρα και το λαό της και άφησε να τη λειώσουν κάτω από το όντως τεράστιο πρόβλημα του χρέους. Η μέγιστη ιστορική του ευθύνη, είναι ότι δεν πάλεψε. Δεν έκανε το παραμικρό για να προασπιστεί αυτό τον τόπο. Απλώς, για να παραμείνει στη θέση του, επέλεξε να εκτελεί τυφλά εντολές. Βάφτισε «σοβαρότητα» την τυφλή υποταγή, βάφτισε «υπεύθυνη στάση» την έμπρακτη απώλεια κάθε εθνικής κυριαρχίας, νομιμοποίησε κάθε βίαιη και ριζική παρέμβαση κατά της ελευθερίας, της κυριαρχίας, της συνταγματικής τάξης. Και επιχείρησε να γελοιοποιήσει κάθε άλλη φωνή που το καλούσε να σταματήσει αυτό το κακό. Στέρησε τη χώρα από όλα τα πολιτικά και θεσμικά μέσα αντίδρασης και ανάσχεσης της κρίσης. Ηταν φυσικό: τι άλλο θα μπορούσε να περιμένει κανείς από αυτό το σύστημα που μας έφτασε ως εδώ;…
Όμως, οι Γερμανοί, δεν είναι παιδάκια. Δεν θα του κάνουν τη χάρη. Πήραν ότι είχαν να πάρουν από αυτό το πολιτικό σύστημα και τώρα το διαλύουν.
Υπό άλλες συνθήκες, αν μαζί δηλαδή δεν διέλυαν και τη χώρα, ίσως, με αυτό τον τρόπο, θα προσέφεραν μια αληθινή υπηρεσία σε αυτό τον τόπο… Όμως, φυσικά, δεν είναι αυτός ο σκοπός τους. Κάθε άλλο μάλιστα. Δυστυχώς, η ελληνική δημόσια συζήτηση, φοβισμένη, επαρχιακή και στενόμυαλη όσο ποτέ, δεν προσπάθησε καν να καταλάβει τι πραγματικά συμβαίνει πάνω στις στάχτες της Ελλάδας… Τώρα πια, που το Βερολίνο διαλύει το ίδιο το σύστημα, αυτό αρχίζει πια να ανησυχεί όσο δεν ανησύχησε ποτέ για την ισοπέδωση του τόπου. Τώρα πια, όπως, είναι αργά…

Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου 2012

ΞΗΛΩΜΕΝΕΣ ΖΩΕΣ.

Του Γιάννη Παντελάκη

Την περασμένη Δευτέρα κάποιες δεκάδες άνθρωποι, αυτοοργανώθηκαν λέει και μαζεύτηκαν έξω από το πυρπολημένο Αττικόν. Εκεί άναψαν μερικά κεριά δημιουργώντας όπως γράφει στο protagon και η Βένια (Γεωργακοπούλου) μια συμβολική αλυσίδα προκειμένου "να διαμαρτυρηθούν βουβά για το ξήλωμα της ζωής τους". Το κάλεσμα συμπληρωνόταν από τις φράσεις "Όχι άλλη βία κατά της πόλης μας. Να αποδοθούν ευθύνες». Το γεγονός, το κάλυψαν σχεδόν όλα τα κανάλια, τα ραδιόφωνα και οι εφημερίδες, ενώ κάποιοι προβεβλημένοι (σκηνοθέτες, συγγραφείς, δημοσιογράφοι) από τους συγκεντρωθέντες έκαναν και δηλώσεις γεμάτες θυμό, συγκινησιακή φόρτιση και περίσσια δραματοποίηση. Και ένα μικρό γεγονός, έγινε πολύ μεγαλύτερο λόγω της δημοσιότητας που πήρε. Και λόγω των διάσημων πρωταγωνιστών του.
Κάθε κίνηση, είναι σεβαστή. Απ' όπου και αν προέρχεται, όποιο σκοπό και αν έχει, όποιες αντιρρήσεις και αν έχουν κάποιοι γι' αυτό. Με αυτόν τον σεβασμό λοιπόν στα "υπόψη", σκέφτομαι και εγώ να προκαλέσω ένα δεύτερο γεγονός, να δημιουργήσω μια δεύτερη συμβολική αλυσίδα για το "ξήλωμα της ζωής μας". Δεν έχω σκεφτεί ακόμα τον χώρο τον οποίο μπορώ να κυκλώσω. Και πρέπει να βρω κι άλλους. Αλυσίδα μόνος μου πώς θα φτιάξω; Ο τόπος για το χάπενινγκ τώρα. Ίσως ένα παγκάκι της πλατείας Κλαυθμώνος; Ένα υπόστεγο της Πανεπιστημίου; Δεν θα ήταν άσχημη ιδέα και ένα παρκάκι, σαν κι αυτό μπροστά στον Ευαγγελισμό, έχω δει πολλούς άστεγους τυλιγμένους σε βρώμικες κουβέρτες εκεί. Το ίδιο σύνθημα θα κυριαρχεί, μόνο που θ' απευθύνεται σε τρίτο πρόσωπο "το ξήλωμα της ζωής τους".
Εγώ και πολλοί ακόμα -ανάμεσα τους και οι θρηνούντες για το Αττικόν- έχουμε σπίτια, έχουμε θέρμανση, έχουμε λίγα έστω χρήματα, έχουμε κάποια μίζερη έστω δουλειά. Δεν ξηλώθηκε ακόμα τουλάχιστον ολόκληρη η ζωή μας. Δεν συμβαίνει το ίδιο μ' εκείνον τον μεσήλικα της Πανεπιστημίου που απλά καθόταν ένα παγωμένο πρωινό στα σκαλιά μιας εισόδου του Άττικα, όχι του Αττικόν. Χωρίς διάθεση για ζητιανιά, με μάτια κουρασμένα και μ' ένα μπόγο από ρούχα πλάι του. Μίλησα για λίγο μαζί του και όταν κατάλαβε πως δεν είχα διάθεση ενός γερακιού της δημοσιογραφίας, ανοίχτηκε. Είχε δουλειά, είχε σπιτι, είχε οικογένεια, είχε ζωή. Έχασε την δουλειά, έχασε το σπίτι, έχασε την οικογένεια, έχασε την ζωή.
Υπάρχουν, τώρα που το σκέφτομαι, πολλές ιδέες για πρωτοβουλίες τέτοιες. Πρωτοβουλίες για "ξηλωμένες ζωές". Ένας Πακιστανός με βρώμικα χνώτα από αυτούς που μας καθαρίζουν τα παρμπρίζ. Ένας εργάτης της Χαλυβουργικής απλήρωτος για μήνες. Ένας μόνιμα άνεργος της ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης. Ένας ηλικιωμένος που καραδοκεί σε μια λαϊκή αγορά, μόλις τελειώσει η διαδικασία και αρχίσουν να μαζεύουν οι πωλητές την πραμάτεια τους για να ορμήξει στα πεταμένα πορτοκάλια. Μια εργάτρια στο Πέραμα που ευγνωμονεί γιατί ακόμα παίρνει 350 ευρώ για 12 ωρες δουλειάς σε μια μικρή βιοτεχνία. Ένας πιτσιρικάς στην Στουρνάρη, ακουμπισμένος στον τοίχο του επιβλητικού κτιρίου του Πολυτεχνείου που προσπαθεί με δυσκολία να εντοπίσει καμμιά φλέβα στο χέρι του.
Ιδέες υπάρχουν, ποιός αμφιβάλλει γι' αυτό. Χιλιάδες ίσως. Όσες και οι "ξηλωμένες ζωές". Αλλά βρε αδελφέ, πρέπει να τις ιεραρχήσουμε πρώτα. Δεν προλαβαίνουμε να τις υλοποιήσουμε όλες. Μία, μία. Να προηγηθούν αυτές για το "Αττικόν" ή να κοιτάξουμε τίποτα άλλο πριν; Μήπως να ξεκινήσουμε μ' εκείνο το παιδάκι που λιποθύμησε στο σχολείο γιατί δεν είχε φάει; Επειδή δεν είχε φαγητό στο σπίτι και δυο ευρώ χαρτζηλίκι. Λέμε τώρα. Λαϊκισμός ε; Καλά, να ξεκινήσουμε με το Αττικόν, λοιπόν. Και βλέπουμε. Μπορεί να χαθούν μερικές ζωές ενδιάμεσα, αλλά εντάξει. Κάθε κοινωνία, ιεραρχεί τις ανάγκες της. Και οι "ξηλωμένες ζωές", πρέπει να πάρουν την σειρά τους κι αυτές. Σαν τις ουρές των συσσιτίων...

Υ.Γ. Το ένα (θλίψη για το Αττικόν και τα πυρπολημένα κτίρια) δεν αναιρεί το άλλο. Αρκεί να υπάρχουν και τα δυο στις ανησυχίες μας...

Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2012

ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ.

Αν το ελληνικό πολιτικό σύστημα συνολικά, δεν αποφασίσει να αλλάξει ριζικά τον τρόπο λειτουργίας του και να αποκτήσει σχέσεις με την ειλικρίνεια, τη Δημοκρατία και το λαό…
Αν τα κόμματα που μέχρι τώρα χαρακτηρίζονταν «κόμματα εξουσίας» δεν αποφασίσουν να αλλάξουν το πολιτικό τους προσωπικό και συνεχίζουν με τα ίδια σάπια υλικά να βαφτίζουν «ανανέωση» τις διαδοχές και τα δαχτυλίδια ηγεσίας…
Αν το ΠΑΣΟΚ δεν αποφασίσει να βγάλει το «σοσιαλιστικό» από τον τίτλο του ή να γίνει πραγματικά σοσιαλιστικό…
Αν η Ν.Δ. συνεχίσει την ακροδεξιά της στροφή και δε βρει ένα σοβαρό ηγέτη για να αντικαταστήσει τον Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος λέγοντας «θα τους βγάλω τις κουκούλες» μάς θύμισε το «θα τους βγάλω το μαλλί τρίχα – τρίχα»…
Αν το ΚΚΕ δεν αποφασίσει να αντιληφθεί την πραγματικότητα και να διατυπώσει ρεαλιστικές προτάσεις, αλλά και να πάψει να αυτοακυρώνεται στην πράξη, όπως έκανε με την υπαγωγή της «Τυποεκδοτικής» στο άρθρο 99…
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αποφασίσει να ενηλικιωθεί πολιτικά καταθέτοντας ολοκληρωμένες προτάσεις, σταματώντας να προκαλεί ίλιγγο με τις υποστηρίξεις του σε κλάδους καταδικασμένους πολλάκις από την κοινωνία και δε σταματήσει να βαφτίζει «κακούς κουκουλοφόρους» όσους συμμετέχουν σε επεισόδια, μην τυχόν και χάσει κάνα ποσοστό από το συντηρητικό κομμάτι της κοινωνίας που ούτως ή άλλως δε θα το δει στις εκλογές…
Αν τα κόμματα της Αριστεράς συνεχίσουν να παραμένουν στη Βουλή δίνοντας άλλοθι δημοκρατικότητας και πλουραλισμού σε αυτό το χουντικό έκτρωμα που λειτουργεί εντελώς παράνομα και παρακρατικά…
Αν όλα τα κόμματα δε διαλύσουν άμεσα αυτή τη Βουλή, η οποία στηρίζεται πλέον σε οριακές ερμηνείες του Συντάγματος, κρατώντας στη θέση του ένα διορισμένο πρωθυπουργό ο οποίος έχει τη στήριξη δύο κομμάτων εκ των οποίων κανένα δε διαθέτει αυτοδυναμία και η συνεργασία τους έγινε χωρίς καμία προηγούμενη διερευνητική εντολή…
Αν όλα τα κόμματα της Βουλής επιμένουν ότι η απόπειρα μαζικής δολοφονίας πολιτών που διαμαρτύρονται για ένα κομμάτι ψωμί και μια χαραμάδα στο μέλλον είναι «δημοκρατική λειτουργία και δικαίωμα της αστυνομίας»…
Αν όλα τα κόμματα της Βουλής, συνεχίσουν να θεωρούν ότι μπορούν υποκριτικά να καταγγέλλουν τα μεγάλα ΜΜΕ των εργολάβων δημοσίων έργων ως φερέφωνα του καθεστώτος, αλλά ταυτόχρονα σπεύδουν να στείλουν εκπροσώπους τους στις εκπομπές τους, νομιμοποιώντας ουσιαστικά την ούτως ή άλλως παράνομη λειτουργία τους…
Αν η Δικαιοσύνη και οι διάφορες «ανεξάρτητες αρχές» δεν αποφασίσουν να υπερασπιστούν τη Δημοκρατία, τα δικαιώματα των πολιτών, την εθνική κυριαρχία και συνεχίσουν να λειτουργούν ως τσιράκια και ορντινάτσες των κυβερνώντων…
Αν οι βουλευτές των κομμάτων θεωρούν ότι μπορούν να καταδικάζουν έναν ολόκληρο λαό σε αφανισμό και ύστερα να δικαιούνται να κυκλοφορούν ανενόχλητοι ανάμεσα στα θύματά τους…
Αν οι τράπεζες συνεχίσουν να πιστεύουν ότι μπορούν να βάζουν θηλιές σε λαιμούς δανειοληπτών τους, οι οποίοι δεν έχουν πλέον ν’ αγοράσουν γάλα στα παιδιά τους…
Αν οι εργοδότες συνεχίσουν να κερδοσκοπούν ανεξέλεγκτα σε βάρος καταναλωτών και να εκμεταλλεύονται τους εργαζόμενούς τους αφήνοντάς τους απλήρωτους επειδή βολεύονται από τα αντεργατικά εκτρώματα που κατασκεύασε στα εργαστήριά του ο Βενιζέλος με την Τρόικα…
Αν όλα αυτά τα κόμματα που συμμετέχουν ενεργά στην κατάλυση της Δημοκρατίας και όλοι οι βουλευτές που σιτίζονται από τα ταμεία του Κράτους, συνεχίσουν να αποκαλούν «τρομοκράτες» όσους αντιδρούν… τότε όλοι εμείς οι υπόλοιποι είμαστε αναρχικοί. Αυτοί που αντιδρούμε θα γινόμαστε κάθε μέρα και περισσότεροι. Τόσοι, ώστε πια να μη χρειάζεται κανείς να φοράει κουκούλα. Στον αγώνα για επιβίωση δεν υπάρχουν ούτε συναινέσεις, ούτε διαπραγματεύσεις.
Αν τίποτα δεν αλλάξει, τότε η ελληνική Βαστίλη, αυτή η Βουλή που φιλοξενεί ξένα σώματα προς τη Δημοκρατία, δε θα συγκινεί κανέναν. Δε θα τη λυπηθεί κανείς. Αν όλα δεν αλλάξουν, τότε θα είμαστε όλοι αναρχικοί. Αν αυτή είναι η μόνη λύση που μας απέμεινε, τότε τα δύσκολα είναι μπροστά γι’ αυτούς που μας στέρησαν όλες τις υπόλοιπες λύσεις.

Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2012

ΟΙ ΕΦΤΑΨΥΧΟΙ...ΝΕΚΡΟΙ.

Του Γιάννη Πανούση

Σήμερα φάγαμε μακαρόνια από χτες.
Δεν μαγειρεύουμε πια κάθε μέρα

Βάνα Βαβέτση, Νεοκατοχικό ημερολόγιο

1.Ο βοσκός με την (αφελή; πονηρή; απερίσκεπτη;) επίκληση «Βοήθεια, Λύκος» τελικά έχασε όλα του τα πρόβατα (αφού είχε ήδη απωλέσει την αξιοπιστία του). Αυτό το παραμύθι δεν διδάσκει τίποτα στους πολιτικούς διαχειριστές που φωνάζουν συνέχεια επί τρία χρόνια: «Βοήθεια, πτώχευση»;
2.Ως γνωστόν η χαριστική βολή είναι μία και τελειωτική. Σ’ αυτή τη χώρα κάτι περίεργο συμβαίνει. Ή κάποιοι δεν σημαδεύουν σωστά ή εμείς είμαστε εφτάψυχοι. Πώς αλλιώς να εξηγηθεί το φαινόμενο ότι επί τρία χρόνια δίνεται «η χαριστική βολή» (στο εμπόριο, στη γεωργία, στη ναυτιλία) και εξακολουθούμε να είμαστε ζωντανοί;
3.Με τόσες κόκκινες γραμμές που χαράζουν καθημερινά οι αρχηγοί των συνεργαζόμενων κυβερνητικών κομμάτων θα’ πρεπε ή η χώρα μας να έχει γίνει «κουμμουνιστική» ή κάποιοι να κοκκινίζουν από ντροπή.
Το ότι τίποτα από τα δύο δεν συμβαίνει, σημαίνει απλώς ότι οι γραμμές χαράσσονται με αόρατο μελάνι.
1.Ψευτόμαγκες ή ψοφίμια; Άλλα δηλώναμε για τις αντιστάσεις μας στα «χαράτσια» κι άλλα, τελικά, κάναμε. Η Ελλάδα των αυτό-βαυκαλισμών.
2.Τελικά μέσα στον «κατασκευασμένο» χαμό θα εκλάβουμε τους ενόχους ως σωτήρες. Σ’ αυτό δεν αποσκοπούν, άλλωστε, οι ηρωοποιήσεις υπουργών του ΠΑΣΟΚ;
3.Πώς είναι δυνατόν όλοι να λένε ότι πρέπει οι άλλοι να αναλάβουν τις ευθύνες τους, ενώ οι ίδιοι κρύβονται πίσω από νομο-τεχνάσματα και «πολιτικές» διαδικασίες (αλληλο)δικαίωσης;

1.Κουϊζ για δυνατούς λύτες:

Πώς γίνεται
οι πολιτικοί νάνοι
να μπορούν να σταθούν
στο ύψος
των εθνικών κινδύνων;













Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΣΑΜΕ.

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

Κατ' άλλους πατρίδα είναι η παιδική ηλικία, αυτή που χάραξε τις ανεξίτηλες αναμνήσεις της στον πηλό της μνήμης. Κατ' άλλους είναι η γλώσσα, οι λέξεις που οργανώνουν τη συνείδηση, τον τρόπο που βλέπεις τον κόσμο και τον εαυτό σου. Υπάρχουν και τα υποκατάστατα εννοείται. Για πολλούς είναι το εξοχικό που κατάφεραν να χτίσουν, το αυτοκίνητο που απέκτησαν, η ποδοσφαιρική τους ομάδα, ο τόπος της ευκαιρίας. Για μερικούς, τους πιο προνομιούχους, πατρίδα είναι η χώρα που φιλοξενεί τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς.
Την Ελλάδα τη γεμίσαμε υποκατάστατα. Της βάλαμε σημαία ευκαιρίας και τη μετατρέψαμε σε υποκατάστατο πατρίδας. Λες και θέλαμε να σκοτώσουμε μέσα μας τις αναμνήσεις της παιδικής μας ηλικίας και να σβήσουμε τη γλώσσα μας. Και δεν εννοώ μόνον τα χρήματα που δανειστήκαμε, τη φτήνια που ξοδέψαμε γιατί μας ήταν ακριβή, την κακογουστιά του λάιφ στάιλ, την αμορφωσιά που ανακηρύξαμε σε δημόσιο αγαθό. Τώρα που όλα αυτά καταρρέουν με πάταγο πάνω στα κεφάλια μας δεν μας μένει παρά να την ξαναβρούμε.
Γιατί όλοι μας κουβαλάμε μέσα μας μια Ελλάδα που αγαπάμε. Οπως όλοι μας κουβαλάμε και το βάρος μιας Ελλάδας που μισούμε, μιας άσχημης, κακοχυμένης χήρας που ρουφάει τη ζωή σου για να την κάνει απόβλητο. Και το ζητούμενο δεν είναι να βρούμε ποιοι από εμάς είναι «καλοί» και ποιοι «κακοί» Ελληνες. Αυτό ας το αφήσουμε για τους πατριδοκάπηλους, όσους εκ γενετής έχουν αποφασίσει πως ήταν, είναι και θα είναι οι «καλοί». Το ζητούμενο για εμάς, τους υπόλοιπους, ας είναι ένα: να βρούμε ποια Ελλάδα αγαπήσαμε, κι ας την αφήσουμε αυτή να μας δείξει ποια Ελλάδα θέλουμε να φτιάξουμε, σε ποια Ελλάδα θέλουμε να ζήσουμε. Αυτή θα μας δώσει τις διαχωριστικές γραμμές, κι αυτή θα ορίσει το μέτρο της αντίστασης στην απόλυτη καταστροφή.

Στις δεκαετίες της ευμάρειας ο πατριωτισμός ήταν είδος πολυτελείας, πόζα, ρητορεία. Μπροστά στις δυσκολίες είναι είδος πρώτης ανάγκης. Η ηθική σωτηρία δεν είναι κεκτημένο δικαίωμα για να το διεκδικήσεις απ' τους άλλους. Είναι υποχρέωση απέναντι στον εαυτό σου.
Γιατί στο κάτω κάτω κανείς δεν μπορεί να μου αφαιρέσει την αξιοπρέπεια που αισθάνομαι όταν στέκομαι μπροστά στο τοπίο μιας θάλασσας ικανής να σε συμφιλιώσει ακόμη και με τη δυστυχία σου. Κι αυτό μόνον εδώ μπορώ να το βρω γιατί «εδώ» αυτό με βρήκε για πρώτη φορά στη ζωή μου. Κοινοτοπίες, θα μου πείτε. Φτηνοί συναισθηματισμοί; Ομως αυτό δεν είναι το ζητούμενο; Το ζητούμενο είναι να βρούμε το κοινό αίσθημα της πατρίδας που χάνεται μέσα στον πανικό.
Μια μουσική του Χατζιδάκι, μια σελίδα από τις μέρες του Σεφέρη, το «σαν έτοιμος από καιρό» του Καβάφη, η τρέλα του Σικελιανού, η λόξα του Εγγονόπουλου κι άλλα πολλά, ων ουκ έστιν αριθμός. Πολλά αλλά σπάνια. Εκαστος εφ' ω ετάχθη, κι όλοι μαζί πρέπει να βρούμε τους κοινούς μας τόπους. Για να διώξουμε κι από μέσα μας, τώρα που γκρεμίζονται γύρω μας, την ασχήμια του αυθαίρετου που χάλασε το ωραίο τοπίο, τον αμόρφωτο αχρείο που έγινε λαμόγιο για να βρει τον εαυτό του, την προπέτεια του ηλίθιου που νομίζει πως του ανήκει ο κόσμος όλος γιατί πήρε δάνειο με συμφέροντες όρους.
Τώρα που χανόμαστε μόνον η Ελλάδα που αγαπήσαμε μπορεί πια να μας σώσει.