ΟΙ ΠΟΡΕΙΕΣ...ΤΕΤΕΛΕΣΤΑΙ.

Στο τέλος της πορείας, το τέλος της μιντιοκρατίας!
 Γράφει ο iconology

 

Ήμουν στο μπλοκ του ΠΑΜΕ όχι από επιλογή φιλοκομουνιστική-τόχω ξαναπεί ότι δεν είμαι κομουνιστής-αλλά από συνειδητή επιλογή αντι ΓΣΕΕ και αντι ΑΔΕΔΥ, που εκ των πραγμάτων κυριαρχούσε στην ‘αλλη πορεία.

Πήγα όμως στη πορεία πεπεισμένος για τη ματαιότητα της ενέργειας, που την έχω περιγράψει πολλές φορές και σε ανύποπτο χρόνο κι εδώ, στο φιλόξενο και δημοκρατικό αυτό μπλογκ.

Ενώ παραδέχομαι την αλήθεια και των γραφομένων από σένα αλλά και των ερμηνειών που δίνονται από τον ψυχραιμία, παρόλα αυτά βλέπω μια αμηχανία συνολική από αυτούς που δρουν με αυτό το τρόπο και που θεωρούν αυτό το είδος πολιτικού αγώνα τον μόνο θεμιτό. Είναι χρόνια τώρα, πολλά χρόνια, παρά πολλά χρόνια, που καμιά απεργία και καμιά πορεία δεν κατάφερε τίποτα, δεν παράγει πια αποτελέσματα. Και όσοι δεν αρκούμαστε να μετράμε παρουσίες, όγκους και παλμούς εκτονωτικής φύσης, καταλαβαίνουμε πολύ καλά ότι ΚΑΤΙ ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΚΑΛΑ με τον αγωνιστικό πολιτικό σχεδιασμό.

Το σύστημα ‘εχει καταφέρει να απονευρώσει τις παλιές αγωνιστικές μεθόδους, τις υπονομεύει συστηματικά μέσα από το κυρίαρχο όπλο του που είναι η μιντιοκρατία και το ΚΚΕ(που πάσχει από ένα είδος θεσμικό τρέμουλο και φοβάται να ξεπεράσει τα εσκαμμένα όπως αυτό τα αντιλαμβάνεται)αλλά και οι συνδικαλιστικές δυνάμεις ΌΛΕΣ σχεδόν, δεν έχουν αναθεωρήσει, ανανεώσει και αναπροσαρμόσει στις νέες συνθήκες το αγωνιστικό τους ρεπερτόριο αλλά-η εμμονή μου που πολλές φορές έχω εκφράσει εδώ μέσα-και η κατεύθυνση σε καινούργιους στόχους που δεν είναι οι παλιοί συμβατικοί. Πιο πολύ βλέπω απέναντι στο εργατικό κίνημα τον ίδιο τον Μπόμπολα προσωπικά και τον κάθε εργοδότη αυτής της τάξης, ειδικά αν διαθέτει ΜΜΕ για να διαμορφώνει και τους όρους της κυριαρχίας του απέναντι στην πολιτική εξουσία, παρά την κάθε άβουλη και εξαρτημένη από τους μιντιάρχες πολιτική εξουσία και κυβέρνηση.

Χρειάζεται οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις να χαλαρώσουν τον θεσμικό καθωσπρεπισμό τους αφενός, να γίνουν αληθινά πιο ακτιβιστικές, πιο μαχητικές και αφετέρου να στοχεύσουν προς την πλευρά του μιντιακού κεφαλαίου αποφασιστικά και ανελέητα και με την συνειδητή επιλογή σκληρής και ανυποχώρητης ρήξης. Το παράδειγμα των διοδίων-που ξεπέρασε κι αυτό τον θεσμικό καθωσπρεπισμό, παρόλο τον συνολικά ήπιο χαρακτήρα του- κέρδισε σε λιγότερο χρόνο περισσότερα απόσο τριάντα χρόνια πορείες.

Βέβαια η απόφαση έχει τα πολιτικά της ρίσκα και οι Πρετεντερο-Τρέμηδες θα μας κατηγορήσουν ότι παραβιάζουμε το Σύνταγμα και τους Νόμους. Χεστήκαμε! Όταν αυτοί παραβιάζουν κάθε έννοια νομιμότητας με νομιμοφανή τιραμολοποίηση των νόμων, φαντάζει ασυγχώρητη κομψότητα να μας νοιάζει η προπαγανδιστική τακτική και άμυνα των κονδυλοφόρων των εργολάβων μιντιοκρατών.

Λιγότερες πορείες λοιπόν, στρατηγική αναθεώρηση της αντιμετώπισης των μιντιαρχών και συμμαχίες ακόμη και με άλλες πολιτικές δυνάμεις ακόμη και από κυβερνητικά κόμματα που είναι όμως θεσμικά αντίθετες και έχουν πέσει θύματα της μιντιοκρατίας. Όσο οι μιντιάρχες θα κυριαρχούν, κάθε προσπάθεια πολιτική, προς οποιαδήποτε κατεύθυνση και αν είναι αυτή, θα είναι ακυρωμένη εκ προοιμίου. Σκεφθείτε ότι ο προδοτικός Παπανδρέου και η απίθανη συμμορία του, υπάρχει και μένει εκεί, ενάμιση χρόνο τώρα και έχοντας εξανδραποδίσει τη χώρα χ’αρις στην ολόθερμη πολύμορφη στήριξη που του δίνουν οι εργλαβομιντιάρχες. Καμιά αλλαγή δεν θα είναι αλλαγή αν δεν αλλάξει το στάτους των media στην Ελλάδα. Μόνο τότε οι πορείες θα ξαναποκτήσουν το νευρικό τους σύστημα, που η αφαίρεση του από τη μιντιοκρατία τις κατέστησε τσάρκες άσκοπες και περιττές

Πηγή