ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ, ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ Η ΜΟΝΑΞΙΑ.

Του λιθο...Βόλου

Μου αρέσει να διαβάζω συνθήματα γραμμένα σε τοίχους και συχνά προσπαθώ να τα προσεγγίσω εννοιολογικά. Πολλά από αυτά είναι τόσο φιλοσοφημένα και μεστά που χαράσσονται βαθειά στη μνήμη σου. Κάποια μάλιστα από αυτά εκπέμπουν σήματα κινδύνου και από εμάς εξαρτάται αν τα …λαμβάνουμε.
«Εκτός από το μνημόνιο, υπάρχει και η μοναξιά» έγραψε κάποιος στον τοίχο με μπογιά, αποτυπώνοντας με ελάχιστες λέξεις τη σημερινή κατάσταση της απομάκρυνσης των ανθρώπων.
Είναι αλήθεια ότι σαν λαός , εδώ και δυο δεκαετίες, ασχολούμαστε με την καταναλωτική αδηφαγία μας και μετατρέψαμε τον πολύτιμο ελεύθερο χρόνο μας σε χρόνο αφασίας μπροστά στην τηλεόραση. Η δημιουργική ενασχόληση μας με τα κοινά (δεν αναφέρομαι στην πολιτική), τον πολιτισμό κ.α, έπαψε να υφίσταται και μαζί της χάθηκε και η παρέα. Οι υγιείς, καθημερινές ανθρώπινες κοινωνικές σχέσεις δεν υπάρχουν πια, χάθηκαν. Άλλαξαν και όνομα. Τώρα πια λέγονται δημόσιες σχέσεις και σαν στόχο έχουν την οικονομική ανέλιξη, τη φιλοδοξία και το φιλοτομαρισμό.
Πολλοί ισχυρίζονται ότι η μοναξιά οφείλεται στον αναχωρητισμό και στον οικειοθελή εγκλεισμό μας στο δικό μας «Κωσταλέξι». Ίσως. Πόσες φορές όμως δεν έτυχε να βρισκόμαστε στο κέντρο του ενδιαφέροντος σε μια μεγάλη ή μικρή παρέα και να αισθανόμαστε απελπιστικά μόνοι; Πόσες φορές αδυνατούμε ή δεν τολμούμε να εκφράσουμε τους προβληματισμούς και τις κοινωνικές μας ανησυχίες, φοβούμενοι ότι θα είμαστε οι ξενέρωτοι της παρέας;

Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι πια επίπλαστες και πλαστικοποιημένες. Περιφερόμαστε στο μικρόκοσμό μας , ερμητικά κλεισμένοι στο καβούκι μας και μεταλλασσόμαστε σε εγωπαθή ανθρωποειδή. Ανθρωποειδή που κοιτάμε τη δουλειά μας αλλά ταυτόχρονα υποσκάπτουμε και εποφθαλμιούμε το συνάδελφό μας. Ανθρωποειδή που δεν ασχολούμαστε με τα κοινά, αλλά στηρίζουμε τον πονηρό πολιτευτή που θα μας χτυπήσει φιλικά την πλάτη. Ανθρωποειδή που αγορεύουν καταδικάζοντας τη μη εφαρμογή των νόμων, αλλά κάνουν το παν για να τους καταπατήσουν προς ίδιον όφελος. Ανθρωποειδή που ισοπεδώνουν όποιον αδύναμο βρουν στο διάβα τους, αλλά «σπάνε τη μέση» μπροστά στους ισχυρότερους από αυτά.

Όλα αυτά βαραίνουν την ψυχή του κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου, που διχασμένος ανάμεσα στην επιβεβλημένη συναναστροφή και στην αναγκαιότητα της δημιουργίας του νέου, αισθάνεται σαν τον Λούκυ Λουκ. Κυνηγημένος από τις φοβίες του, συγκρούεται με καθεστωτικές λογικές και πρακτικές. Είναι δακτυλοδεικτούμενος και κανείς δεν ξέρει αν θα τα καταφέρει. Πολεμά όμως για τους συνανθρώπους του και τον εαυτό του, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι κάποιοι θα τον προδώσουν και κάποιοι θα μείνουν μέχρι το τέλος.