Της Ρένας Ακριτίδου
Είναι η σιωπή χρυσός, ή σε μετατρέπει σε καρικατούρα έτοιμη να χορεύει σαν αρκούδα όταν και όπως της βαρούν το ντέφι; Μήπως η ανάγκη σου να υπάρχεις όχι επιβιώνοντας, αλλά ζώντας με αξιοπρέπεια, είνα ιπολυτέλεια των καιρών; Μήπως πρέπει πια να αρκεστείς στο ξεροκόμματο που σου πετάνε για να πάψεις να μιλάς,την ώρα που με το άλλο χέρι σε ληστεύουν;
Άκου, κάποιοι σου φωνάζουν, πάρτο, άρπαξτο, έρχεται πείνα, έρχονται χειρότερα! Βολέψου, βολέψου με ό,τι προλαβαίνεις να πάρεις, είναι προαποφασισμένο να σου πάρουν κι άλλα, είσαι ανήμπορος, το ανάστημά σου είναι μικρό μπροστά στους Γολιάθ που σε πετροβολάνε…
Σου δείχνουν τις εκπτώσεις, τις μειώσεις, τις περιτροπές. Γιατί πιστεύεις πως δικαιούσαι να αντιδράς; Όλοι θα το υποστούμε. Έχουμε κρίση, δεν το έχεις καταλάβει ακόμη; Κι ας μην τα φάγαμε όλοι μαζί, όλοι μαζί θα τα πληρώσουμε. Κι ας μην αποκτήσαμε όλοι περιουσία, οι πολλοί θα τις χάσουμε.
Οι νομοθέτες έχουν μεριμνήσει να σε δέσουν χειροπόδαρα, δεν το έχεις μάθει; Πώς βρε ανόητε θα επιστρέψουμε στις… αγορές, αν εσύ επιμένεις να πληρώνεσαι για τη δουλειά σου, να μην πληρώνεις για να είσαι υγιής, να μην πληρώνεις για να σπουδάσουν τα παιδιά σου, αν… άκουσον άκουσον, ζητάς κανονική αποζημίωση, αν απολυθείς; Αυτά τα μαρξιστικά, να τα ξεχάσεις!
Η έξοδος από την κρίση, εντάξει, δεν θα φανεί το ΄11, αλλά το διαβεβαιώνουν οι κρατούντες. Το ΄12, το ΄13, το ΄33…
Δες. Έχουνε γνώσιν οι φύλακες, ανοίγουν φυλακές για παρανομήσαντες, για δοσίλογους καταχραστές της όποιας εξουσίας τους. Διαφάνεια…πάταξη της διαφθοράς… η αλήθεια στο φως… καμμία ανοχή σε σκάνδαλα, απ΄ όπου κι αν προέρχονται…
Μόνο που πάντα, την τελευταία στιγμή, τα κλειδιά της φυλακής χάνονται. Οι παρανομήσαντες είναι πάλι ανάμεσά μας, δίπλα μας, γύρω μας, αποκαθαρμένοι, ‘δικαιωμένοι’ μετά από οπερετικές διαδικασίες διερεύνησης και απόδοσης ευθυνών.
Νοιώθεις την ανάγκη να προστατέψεις τις λέξεις, είναι ευάλωτες αυτή την εποχή σε φονικούς ιούς χοίρων. Δεν είναι μόνο οι ακροδεξιοί στην Ευρώπη, που ντύνουν την πυώδη ιδεολογία τους με τις λέξεις Ισότητα, Ελευθερία, Δικαιώματα…
Σιχαίνεσαι τα βαποράκια όταν διακινούν τοξικά απόβλητα για να συκοφαντήσουν, να στρεβλώσουν, ελπίζοντας ότι η αμφιβολία, είναι ικανό εργαλείο ακινητοποίησης, για επεμβάσεις λοβοτομής σε όσους επιμένουν να αντιστέκτονται σε μεασιωνικούς ‘ρεαλισμούς’ γνωρίζοντας πως μπορεί και να μην ‘δικαιωθούν’. Συνδικαλισμός; Είχαν κρατημένα στο συρτάρι στοιχεία, για να τα βγάλουν την κατάλληλη στιγμή, καλή ώρα… . Πάρε νάχεις ρεπορτάζ έγκυρων καναλιών για διεφθαρμένους συνδικαλιστές, στη ΔΕΗ για παράδειγμα. Στον ορό που σου διοχετεύουν σταγόνα σταγόνα, έχουν βάλει ουσίες για να πειστείς επιτέλους πως ακόμη κι αν έχεις δίκιο, το σύστημα είναι σάπιο κι εσύ είσαι μόνος σου, χωρίς ασπίδα.
Ελπίζεις πως η γελοιότητα και το θράσος όσων χαίρονται για τη διόγκωση της οργής, οραματιζόμενοι ‘επιστροφή’ με αξιώσεις στο πολιτικό γίγνεσθαι, στη διακυβέρνηση της χώρας, σε θέσεις εξουσίας και ατιμωρησίας, θα καταγραφεί ως τέτοια και δεν θα αθροιστεί στην υγιή οργή και τη ναυτία που σκαρφαλώνει στον ουρανίσκο των πολλών;
Η σιωπή, όπως το χιόνι, έχει πολλές αποχρώσεις και ιδιότητες.
Λάμπει, όπως το χιόνι όταν το χτυπά ο ήλιος.
Γίνεται γκρίζα, όπως το χιόνι όταν παγώνει πάνω από έλη που κρύβουν νερόφιδα, βδέλες και σκουλήκια.
Γίνεται πράσινη, όπως το χιόνι πάνω σε ελατοδάσος.
Γίνεται δάκρυ, όπως το λιωμένο χιόνι που λαμπυρίζει πριν στάξει στη ρίζα του δέντρου.
Κι εσύ, εναλλάξ, σωπαίνεις, ακούς, αλλά και επιτέλους, μιλάς. Μιλάς, γιατί νοιώθεις πως η παρατεταμένη σιωπή θα σε στραγγάλιζε, θα κολλούσε σαν γλίτσα στο δέρμα σου. Διατυπώνοντας ενστάσεις στα όσα χυδαία εξελίσσονται σε βάρος της πατρίδας σου, σε βάρος του διπλανού σου, σε βάρος σου, κατευοδώνεις τις λέξεις σου, με την ευχή να μην πάρουν την αλήθεια σου και σου την κάνουν ψέμα…
Πολύ όμορφο και αληθινό κείμενο!!
ΑπάντησηΔιαγραφή