Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2012

ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΕΠΤΩΧΕΥΣΑΜΕ...

Όταν εδώ και καιρό ξεκίνησε εκείνος ο συνεχόμενος ψαλμός περί απειλής χρεοκοπίας άτακτης ή ελεγχόμενης, προσπαθούσα να φέρω στο μυαλό μου τι στο διάολο είναι η ελεγχόμενη χρεοκοπία. Όχι σαν οικονομολόγος αλλά σαν απλός άνθρωπος. Τι θα βλέπαμε δηλαδή μπροστά μας, στη καθημερινότητά μας σε μια κατευθυνόμενη χρεοκοπία.
Σήμερα νομίζω πως όλοι έχουμε καταλάβει. Σύνταγμα κουρέλι, Βουλή σε ρόλο κομπάρσου, ατιμωρησία των κλεφτών και διασυρμός όσων αντιστέκονται, επιλεκτική δικαιοσύνη, επιλεκτική φτώχεια, λίστες γελοιότητας, παρελάσεις σιδερόφραχτες, ξένους αφέντες που αλωνίζουν τα Υπουργεία και ντόπιους, συνεργάτες ή απλά ανίκανους να πουν όχι, κράτος συμμοριών ελεγχόμενων από τοκογλύφους που ξεζουμίζει το αίμα από τους πλέον αδύνατους και ήδη πτωχευμένους πολίτες, τι άλλο είναι εκτός από
επιλεκτική χρεοκοπία...
Χρεοκοπία θεσμών, χρεοκοπία ηθικής, χρεοκοπία πολιτισμού, χρεοκοπία εθνική. Η απειλή της υποτιθέμενης χρεοκοπίας που θα έρθει βγάζει τη γλώσσα προκλητικά στη χρεοκοπία που ήδη συμβαίνει. Της φωνάζει μέσα στη μούρη την ιστορική πλέον φράση του μεγάλου πολιτικού άνδρα "το ότι θα χρεοκοπήσουν οι Έλληνες δεν σημαίνει πως θα χρεοκοπήσει κι η Ελλάδα"
Η αφηρημένη έννοια Ελλάδα των αγορών, εκείνη των αριθμών και των παλιόχαρτων, εκείνη των λίγων παικτών που κάνουν τα πάντα για να μην χάσουν τα δισεκατομμύρια τους, στέκεται απέναντι στην Ελλάδα των ανθρώπων που δεν έχουν τίποτα να χάσουν πια εκτός από τα δεσμά τους. Η Ελλάδα των τραπεζών συναλλάσσεται γερά και κρατάει πίσω από κάγκελα την Ελλάδα των αληθινών ανθρώπων. Εκείνων που δουλεύουν, που παντρεύονται, που γεννάνε, εκείνων που αγωνίζονται να επιβιώσουν , να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, να γεράσουν με αξιοπρέπεια.
Μια χώρα δεν πτωχεύει όταν αδυνατίζουν τα νομίσματα. Πτωχεύει όταν αδυνατίζει η Πολιτεία της και ο λαός της. Δεν πτωχεύει όταν ο δείκτης των αγορών είναι ψηλά ή χαμηλά, πτωχεύει όταν ο λαός της είναι απελπισμένος, χωρίς όνειρα, ταπεινωμένος κι εκβιαζόμενος. Όταν δεν υπάρχουν πια οράματα, περηφάνια, αξιοπρέπεια. Όταν σέρνεται σαν δουλικό να ζητιανεύει και να ζητάει συγνώμη σαν ένοχη πουτάνα, όταν ανοίγει τα πόδια της σαν πρόθυμη πουτάνα, όταν χρειάζεται νταβατζήδες για να ζήσει, τότε πτωχεύει....
Δυστυχώς επτωχεύσαμε. Κανονικότατα με το πιο τραγικό τρόπο. Όχι γιατί το επιλέξαμε αλλά γιατί μας το επέβαλαν. Όχι σαν λύση έσχατης ανάγκης, αλλά σαν κλωτσιά στο σώμα μας από τη μπότα των νέων αποικιοκρατών και την ασυδοσία των ντόπιων συμμοριών που καταλήστεψαν ξεδιάντροπα και τους τελευταίους πόρους επιβίωσης. Οχι γιατί πληρώνουμε τα λάθη μας, αλλά γιατί δεν υπήρξε κανένας που να σκεφτεί πως αυτή εδώ είναι μια πατρίδα που πρέπει να επιβιώσει κι όχι ένα ξέφραγο αμπέλι που ο καθένας αφοδεύει όπου γουστάρει χωρίς κανείς να τον ενοχλεί. Κανείς δεν ονειρεύεται τη πατρίδα του πτωχευμένη. Αλλά και κανένας αξιοπρεπής άνθρωπος δεν επιθυμεί να επιβιώσει αλλά σαν σκλάβος.
Στη προσωπική μας ζωή, αμέτρητες φορές καλούμαστε να επιλέξουμε το δύσκολο αλλά αξιοπρεπή δρόμο από τον εύκολο αλλά ξεφτιλισμένο. Και πάρα πολλοί επιλέγουν το πρώτο. Να πονέσουν, να ματώσουν, να τα βγάλουν πέρα δύσκολα, να δώσουν άνισες μάχες αλλά περήφανοι. Άλλοι επιλέγουν τον άλλο δρόμο και πουλάνε τη ψυχή τους στο διάβολο. Έτσι και μια πατρίδα, μπορεί να έρθει μια στιγμή να πρέπει να επιλέξει το δρόμο της Αρετής ή της Κακίας. Όταν θα επιλέξει το δεύτερο, είναι ντε φάκτο χρεοκοπημένη.
Θα μας απειλήσουν ακόμα περισσότερο. Δεν θα σταματήσουν σε τίποτα μέχρι να φτάσουμε στο τελευταίο σκαλί ταπείνωσης και φτώχειας. Αν αυτό είναι διάσωση τότε χάρισμα σας. Και ντροπή σας. Δυστυχώς επτωχεύσαμε.
 

Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012

ΑΜΗΧΑΝΟΙ ΜΕ ΤΗ ΜΝΗΜΗ

Του Κώστα Γιαννακίδη
 
Μέσα στα πολλά που λέει ο Βενιζέλος υπάρχουν και κάποια εύστοχα που δεν χρησιμοποιούνται μόνο για να καλύψουν την αμηχανία. Τα περί νέας εθνικής αφήγησης έχουν ενδιαφέρον που αξίζει να συζητηθεί-όχι απαραιτήτως με τον Βενιζέλο. Μπορούμε, όμως, να το κουβεντιάσουμε μεταξύ μας.
Άκουγα χθες τον πρωθυπουργό να λέει για τις δυνάμεις που κρύβουμε μέσα μας και τα θαύματα που πετυχαίνουν οι Έλληνες όταν είναι ενωμένοι. Ναι, το ξέρω, το θυμάμαι από το Δημοτικό. Δεν συμβαίνει μόνο σε μένα, το αισθάνεστε και εσείς. Συχνά ο πολιτικός λόγος επικοινωνεί με ατάκες από τη διδασκαλία προς τα παιδιά του Δημοτικού. Οι αναφορές στον πατριωτισμό εκεί έχουν τις καταβολές τους: στα βασικά συνθήματα που μπορούν όλοι να κατανοήσουν, σε έννοιες δογματικού χαρακτήρα και θρησκευτικής λογικής.
Συγγνώμη που το λέω, αυτό πλέον δεν αρκεί. Μπορεί να έχεις μία σπουδαία ιστορία να διηγηθείς για τον Παύλο Μελά ή τους ήρωες της Πίνδου. Είναι εντάξει αν λέγεσαι Άνθιμος, έχεις ρίξει κάτι φανταχτερό πάνω σου και ανέβηκες τα σκαλιά του άμβωνα. Το πολιτικό προσωπικό δεν μπορεί πλέον να βολευτεί με πατριωτικά τσιτάτα και ιστορίες με ήρωες που δεν κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Αν θέλετε, δεν μπορεί να κάνει τη δουλειά του ούτε με σοβινιστικά κλισέ που γελοιοποιούνται από την ίδια την ιστορία, από γεγονότα και από αριθμούς. Και αντίστροφα: ακόμα και αν τα έπη σας συγκινούν, δεν υφίστανται πλέον χείλη ικανά για να σας τα διηγηθούν. Δεν μπορείς να βάλεις χούλιγκαν για να νανουρίσει μωρό.
Η κρίση αυτή έχει καταστρέψει το παρόν, υπονομεύοντας το μέλλον μας και αναθεωρώντας τη σχέση μας με το παρελθόν. Και μας έχει κάνει αμήχανους με τη μνήμη. Αν οι συμβολισμοί είναι αληθινοί, τότε εμείς αποδειχθήκαμε ψεύτες. Και αν οι συμβολισμοί είναι ψεύτικοι, τότε δεν μπορούμε να διαχειριστούμε την αλήθεια.
 

Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2012

ΦΙΛΕ, ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΕ

Φίλε συνάνθρωπε
Αν θεωρείς φυσιολογικό ότι κάποιοι πολιτικοί φυγαδεύουν τα χρήματά “τους” στο εξωτερικό ενώ εσύ δυσκολεύεσαι να αγοράσεις τα βασικά και αισθάνεσαι και ενοχές γι αυτό
Αν δεν σου κάνει εντύπωση ότι σε κάθε γωνία υπάρχει και ένα μαγαζί που αγοράζει χρυσό και οι άνθρωποι μπαίνουν μέσα στα κρυφά για να ξεπουλήσουν ένα κομμάτι από το παρελθόν τους, καταθέτοντας τα όνειρα τους.
Αν η είδηση για μία ακόμη αυτοκτονία είναι για σένα απλά ένας αριθμός.
Αν δεν καταλαβαίνεις τι σημαίνει το 25% ανεργία και δεν μπορείς να αισθανθείς πως νιώθει ένας άνθρωπος που δεν μπορεί να εργαστεί και αναγκάζεται να στηρίζεται στους άλλους για να θρέψει την οικογένειά του.
Αν ακούς ότι λιποθυμούν παιδιά στα σχολεία και δεν σε αφορά επειδή δεν λιποθυμάει το δικό σου παιδί ή τυχαίνει να μην έχεις ακόμη παιδιά
Αν δεν καταλαβαίνεις τι σημαίνει να ζεις χωρίς στέγη, και κάθε μέρα που περνάει να είναι μία πραγματική μάχη επιβίωσης και ότι αυτό το κάνουν είκοσι χιλιάδες άνθρωποι στην Ελλάδα του σήμερα. Να στο γράψω και με νούμερο μήπως με νούμερα καταλαβαίνεις καλύτερα: 20.000 άνθρωποι.
Αν αδιαφορείς για τα νέα μέτρα που ανακοινώνονται το ένα πίσω από το άλλο έχοντας την εντύπωση ότι εσύ με κάποιο τρόπο θα τη σκαπουλάρεις.
Αν δεν γνωρίζεις ή δεν σε πειράζει που οι εφοπλιστές δεν πληρώνουν φόρους βάση νόμου την στιγμή που γίνονται κατασχέσεις σε σπίτια για οφειλές 500 ευρώ.
Αν δεν σου έχει περάσει από το μυαλό ότι οι άνθρωποι που σου μιλάνε από τα δελτία ειδήσεων και τα αφεντικά τους θα έπρεπε να είναι ήδη στη φυλακή
Αν νιώθεις ικανοποίηση ή κοιτάς αδιάφορα τα μέλη της Χρυσής Αυγής να επιτίθενται σε συνανθρώπους τους που είναι σε χειρότερη μοίρα αλλά ποτέ σε κάποιον που μας έφερε σε τούτη την κατάσταση
Αν δεν αντιδράς που η πολιτεία επιφυλάσσει στους ανθρώπους που σε έφεραν στη ζωή χρόνια στερνά χωρίς ανάπαυλα, μέσα στην ένδεια και χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
Αν λοιπόν φίλε και συνάνθρωπε όλα αυτά στην Ελλάδα του σήμερα δεν σε τρομάζουν και θεωρείς ότι το χρέος σου προς τις μελλοντικές γενιές εξαντλείται στο να κάθεσαι στον καναπέ του σπιτιού σου και να βλέπεις τηλεόραση ευελπιστώντας ότι όλα αυτά κάποια στιγμή θα αλλάξουν χωρίς τη δική σου παρέμβαση,
Τότε να σε πληροφορήσω ότι έχεις αρχίσει να μοιάζεις τόσο πολύ με το τέρας, που έχεις αρχίσει να παίρνεις τη μορφή του. Έχεις γίνει κι εσύ ο ίδιος κτήνος χωρίς να το καταλάβεις.
 

Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2012

ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΣΕ FAST FORWARD

Στην αρχή όλα πάνε καλά. Τίποτα το διαφορετικό. Τίποτα έξω από τα συνηθισμένα. Ρουτίνα. Η μία μέρα μετά την άλλη. Περνάνε από μπροστά σου αδιάφορα. Γρήγορα. Εσύ σταθερός. Τις βλέπεις να φεύγουν. Αλλά τίποτα το διαφορετικό. Τίποτα έξω από τα συνηθισμένα.
Και μετά; Και μετά, κάποια στιγμή το ξανασκέφτεσαι. Και θες να τις κυνηγήσεις. Και προσπαθείς να τις προλάβεις. Και δεν τις προλαβαίνεις. Και συνεχίζουν να περνάνε. Και τώρα γελάνε καθώς περνάνε μπροστά σου.
Και στην αρχή σφίγγεις τις γροθιές. Και σφίγγεις τα δόντια. Και δεν το λες σε κανέναν. Και λες “εγώ δεν είμαι σαν τους άλλους”. Και σκέφτεσαι “εγώ θα τα καταφέρω”. Και σκέφτεσαι “εγώ είμαι άνθρωπος, όχι στατιστική”. Και χωρίς να το ξέρεις, είσαι ήδη στατιστική.
Και θυμώνεις. Και χτυπάς τους τοίχους. Και πετάς πράγματα. Και βγάζεις σιωπηλές κραυγές. Και δακρύζεις από τα νεύρα. Και ορκίζεσαι εκδίκηση. Και ξέρεις πως δεν μπορείς να πάρεις εκδίκηση. Και ξέρεις πως δεν μπορείς να επιτεθείς σε έναν εχθρό που δεν ξέρεις ούτε πώς μοιάζει.
Και ψάχνεις κάποιον να μιλήσεις. Και κάποιον να σε σώσει. Και μιλάς σε θεούς, σε μοίρες, σε φαντάσματα. Και ψάχνεις στηρίγματα. Και δε σου απαντάει κανείς. Και αναρωτιέσαι “γιατί εμένα;”. Και αναρωτιέσαι πότε έγιναν όλα αυτά. Και πώς έγιναν. Και γιατί έγιναν. Και πώς θα τελειώσουν. Και αν θα τελειώσουν.
Και κλείνεσαι στον εαυτό σου. Και δεν αφήνεις κανέναν να μπει μέσα. Και κλαις. Και κλαις πολύ. Και μελαγχολείς. Και δε σου αρέσει τίποτα πια. Και όλα είναι μαύρα. Και λες να τα παρατήσεις, Και να τους τα χαρίσεις όλα. Και το δάκρυ σου, και το γέλιο σου, και το σώμα σου, και τη ζωή σου. Και σκέφτεσαι τίτλους εφημερίδων. Και δελτία ειδήσεων, να λένε το όνομά σου. Και κοιτάς τον κόσμο από ψηλά. Και δεν είσαι αρκετά ψηλά.
Και μετά βγαίνεις έξω. Και είσαι ακόμα εκεί. Και οι μέρες περνάνε ακόμα. Αλλά δε γελάνε πια εις βάρος σου. Όμως έχουν περάσει πια πολλές. Χαμένες μέρες. Δε θα τις πάρεις ποτέ πίσω. Μπορείς όμως να κυνηγήσεις τις επόμενες. Και ίσως αυτή τη φορά θα γελάς εσύ σε αυτές.
 

Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2012

Ο ΙΣΚΙΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Του Νίκου Γ. Ξυδάκη
 
Για όσους αντέχουν ακόμη να πληρώνουν ενοίκιο ή δόση στεγαστικού, σούπερ μάρκετ και ασφάλιστρο, για όσους ψώνισαν φέτος σχολικά είδη στα παιδιά τους, η σαστισμάρα και η σύγχυση είναι ακόμη τα κυρίαρχα συναισθήματα. Οι σαστισμένοι όμως λιγοστεύουν διαρκώς. Και αυξάνονται οι ανήμποροι, οι αδρανείς, οι παραιτημένοι, οι γυμνοί· όσοι δεν πληρώνουν πια ασφαλιστικές εισφορές, ούτε εφορία, γιατί απλούστατα δεν δύνανται. Δεν έχουν. Δεν είναι εδώ πια, ανήκουν σε άλλο κόσμο, κινούνται σε άλλο χρόνο, όχι παρελθόντα, όχι στο φτωχό ’50 και το ’60 με τα μανταρισμένα πουλόβερ και τα γυρισμένα κοστούμια, ούτε καν εκεί. Αυτοί οι ανήμποροι προλέγουν ήδη το μέλλον. Τη γυμνή ζωή.
Ακούω ιστορίες πρώην νοικοκυραίων και μαστόρων, εργαζομένων από τα δώδεκα ή τα δεκαπέντε τους χρόνια, καταγόμενων από παραποτάμια ή ορεινά χωριά βαριά από ιστορία και μύθους. Ηρθαν στην Αθήνα παιδιά, μπήκαν τσιράκια ή κάλφες σε εργαστήρια, σε βιοτεχνίες, έγιναν μάστορες, μερικοί έγιναν και μικροεπιχειρηματίες, βιοτέχνες, όλοι είχαν επάγγελμα, προκοπή, τιμή, μεγάλωσαν, σπούδασαν και προίκισαν παιδιά. Ηταν περήφανοι για όσα επέτυχαν. Και σχεδίαζαν ήρεμα στον χρόνο τους βίους τους. Δεν ήσαν άρπαγες και άπληστοι, καφεδάκι στο καμινέτο το πρωί, φαΐ στο κατσαρολάκι απ’ το σπίτι το μεσημέρι ή ένα ζεστό πιάτο στα μαγέρικα της οδού Κολοκοτρώνη, σιέστα κλεφτή πάνω στον πάγκο εργασίας, και δουλειά ώς αργά το βράδυ. Επιστροφή με το μπλε λεωφορείο στις συνοικίες της αντιπαροχής.
Ολο το εμπορικό κέντρο ήταν γεμάτο από μαστόρους, επαγγελματίες, βιοτέχνες, εμπόρους, τεχνίτες. Στο τρίγωνο Μοναστηράκι – Ομόνοια – Σύνταγμα, μαζί με του Ψυρρή των τσαγκαράδων. Εκεί όπου σήμερα πληθωρίζονται καφέ, μπαρ, ουζερί, για χίπστερ και χασομέρηδες, άνεργους και άεργους, εκεί όπου κάποιοι βλέπουν ανάπτυξη μέσα από την κατανάλωση φρέντο και ρόκα–παρμεζάνα. Συνταξιοδοτούνται κακήν κακώς οι παλαιοί, άλλοι ολόκληρη με σαράντα χρόνια ένσημα, άλλοι προώρως μειωμένη, άλλοι χρεοκοπούν και κολλάνε κηδειόχαρτα «εκποίηση», «πωλείται η επιχείρηση», «ενοικιάζεται το παρόν, πληροφορίες εντός». Ο κόσμος της εργασίας και του εμπορίου φεύγει, το centro storico μετατρέπεται σε φαν παρκ για άνεργους, χώρος τράνζιτο γι’ ανθρώπους τράνζιτο, χωρίς προέλευση, ρίζα, προορισμό. Χώρος χωρίς χρόνο.
Ακούω ιστορίες, ανασυστήνω ζωές. Χήρες που σπούδασαν παιδιά πλένοντας σκάλες και γραφεία, ψήνοντας καφεδάκια κάτω απ’ το κλιμακοστάσιο για τους εργαζομένους στο μέγαρο, που είχαν σπίτι το παραχωρημένο υπόγειο πλάι στον λέβητα, στολισμένο με κεντήματα, χράμια και αγαλματίδια από αρχαίες μπομπονιέρες. Ζουν με την κατώτερη σύνταξη του ΙΚΑ, πάντα εκεί, πλάι στον λέβητα, στο πάντα στολισμένο δωμάτιο. Και καταριούνται αυτόν που τους έκοψε τη σύνταξη και τα φάρμακα για την οσφυαλγία και την πίεση. Που τους έκοψε το τελευταίο ξερό κλαδάκι της πληβείας ζωής.
Πίσω από κάθε ψηλό παράθυρο στα μαραμένα εμποροβιοτεχνικά μέγαρα του κέντρου, στις οδούς με τα ένδοξα ονόματα Χρυσοσπηλαιωτίσσης, Νικίου, Κολοκοτρώνη, Πραξιτέλους, Αιόλου, Ρόμβης, Κλειτίου, κινούνται ακόμη άνθρωποι και ξεδιπλώνονται ιστορίες. Οσοι πρόλαβαν τη σύνταξη του μεταπολεμικού κράτους πρόνοιας, έζησαν ολόκληρο το greek dream και αποχώρησαν. Αλλοι δεν πρόλαβαν, τους μάγκωσε η χρονόπορτα και τους συνέθλιψε. Εδώ και καιρό αδυνατούν να πληρώσουν το ΤΕΒΕ, δεν μπορούν να πάρουν σύνταξη· υποαπασχολούμενοι, βγάζουν το νοίκι και ψωνίζουν γαύρο πρωινό στην Αγορά.
Ακούω το ευφρόσυνο καναρίνι στον 5ο όροφο βιοτεχνικής πολυκατοικίας· δεν το βλέπω γιατί με τυφλώνει η αντηλιά, πίσω απ’ το παμφάγο φως ξέρω όμως ότι ξεπροβάλλει μια αναλόγως εκθαμβωτική γωνία Ακροπόλεως. Το πορτοκαλί καναρίνι συναγωνίζεται το άμουσο ράδιο που φλυαρεί σε ακατάληπτη γλώσσα· και τα δύο συντροφεύουν τον παλαίμαχο τεχνίτη. Η λωρίδα φωτοσκόνης χαϊδεύει και εξωραΐζει παλαιές μεταλλοδερμάτινες πολυθρόνες, το μικρό ψυγείο, τον ψηλό πάγκο με το βαρύ σίδερο, ρεκλάμες, Κασμήρια ΔΔΔ, Ελληνοβρετανική, αρχαία φιγουρίνια με σταυρωτά γιλέκα, το τηλέφωνο βακελίτη, κάρτες για μανταρίστρες και κουμποτρυπούδες, το γκαζάκι οπωσδήποτε. Απέναντι ένας ξεχασμένος χρυσοχόος, ένας αδαμαντοκολλητής, λογιστικό γραφείο, μια φθαρμένη εμαγιέ επιγραφή Εισαγωγαί Υλικών Αργυροχρυσοχοΐας με περίτεχνα γράμματα Art Deco. Ενας θνήσκων κόσμος, ο κόσμος των τεχνών και του εμπορίου. Γεμάτος ζωές ακόμη, ίσκιους, παρουσίες, φωνές, έργα χειρών, ιστορίες με βουλευτές και εφέτες, αστεϊσμούς, κουμπαριές, με αλληλεγγύη και μικροδάνεια, με δόσεις και δοσίματα. Αντηλιά, σκόνη, ίσκιος. Ο ίσκιος της ζωής.
 

Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2012

ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ

Του Παντελή Παντελόγλου
 
Η χορωδία των συστημικών σχολιαστών ασκεί καθημερινά κριτική στο λεγόμενο αντιμνημονιακό μπλοκ, υποστηρίζοντας ότι όσοι αντιτίθενται στις «αναγκαίες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» ουσιαστικά στηρίζουν τη διαφθορά του παρελθόντος.
Δε χρειάζεται να εξετάσουμε εδώ αναλυτικά ποιοι επιμένουν στις «αναγκαίες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις». Εντός της χώρας, μεταξύ τους θα βρούμε κομματάρχες με σώμα δεινοσαύρου και μυαλό κουκούτσι, φιλελεύθερους κρατικοδίαιτους εργολάβους-σύμβολα του αφορολόγητου ελληνικού καπιταλισμού, τηλεοπτικούς πρωταγωνιστές που κρατούν λιβανιστήρια και παίρνουν πενταψήφιες μηνιαίες αποζημιώσεις για τις υπηρεσίες τους, τους ίδιους τους συστημικούς σχολιαστές του έντυπου και ηλεκτρονικού τύπου κι άλλα τέτοια χρυσά λαρύγγια. Εκτός της χώρας, η ομάδα των υποστηρικτών των «αναγκαίων διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων» συμπληρώνεται από αδίστακτους τραπεζίτες, τους πολιτικούς υπαλλήλους των τραπεζιτών, τις εφημερίδες-όργανά τους, τις γιγαντιαίες πολυεθνικές επιχειρήσεις που έχουν την ευχέρεια του εκβιασμού, τους γραφειοκράτες των διεθνών οργανισμών που άλλοτε απλώνουν τα νύχια τους σαν γύπες κι άλλοτε τα λιμάρουν σαν Αντουανέτες μέσα στους γυάλινους πύργους τους και, βέβαια, σε ρόλο σολίστ, τους μπαμπούλες αυτοκράτορες της διεθνούς πολιτικής σκηνής που μονοπωλούν το τηλεοπτικό κυρίως ενδιαφέρον.
Ναι, σ’ αυτούς είναι πράγματι αναγκαίες οι «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις». Ωστόσο είναι δύσκολο να εντοπίσει κανείς μία μόνο κοινή στόχευση όλων αυτών των παραγόντων. Η ίδια η ρευστότητα των σχετικών αποφάσεων, η διαρκής μεταρρύθμιση των μεταρρυθμίσεων, μας δίνει αρκετές ενδείξεις για την διελκυστίνδα των επιμέρους συμφερόντων που κρύβονται πίσω από την φαινομενική μνημονιακή ομοφωνία. Στην πραγματικότητα, μια κακόφωνη ορχήστρα που πιστεύει στο γνωστό «ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε, κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας» φροντίζει να συντονίζει κάπως τη φωνή της όταν απευθύνεται προς τις μάζες. Αυτό, όμως, είναι και το όριο αυτής της συμμαχίας και γι’ αυτό, υπό κάποιες προϋποθέσεις που δεν έχουν ακόμη καλυφθεί, ανήκει στο παρελθόν.
Στην παρτιτούρα αυτής της κακόφωνης ορχήστρας όταν παίζει για τις μάζες αναγράφεται μια λέξη: ενοχή. Ολόκληρη η σύνθεση που μας ταΐζουν υποχρεωτικά είναι ένα ενοχλητικό λάιτμοτιφ της συνενοχής του καθενός για τα χάλια που βρισκόμαστε, το οποίο επαναλαμβάνεται σε όλους τους τόνους και με όλους τους τρόπους, μέχρι να πειστεί ο κάθε ακροατής ότι πράγματι έφταιξε.
Σαν ταπεινός μαστιγωμένος, εκτός απ’ όλα τ’ άλλα αισθάνομαι αδικημένος απ’ αυτή την κριτική και θέλω να κάνω μια δήλωση: Διαβεβαιώνω την ορχήστρα, τους αρχιμουσικούς και τον διευθυντή της ότι δεν είμαι ο μόνος που κατακρίνοντας τη μνημονιακή πολιτική δεν τοποθετείται υπέρ του παρελθόντος.
Κι αυτό γιατί δεν υπάρχουν και πολλά να υπερασπιστεί κανείς για το προ κρίσης παρελθόν. Ναι, χαρακτηρίστηκε από το νεποτισμό, την πελατειακότητα του πολιτικού προσωπικού και ως εκ τούτου και των ψηφοφόρων τους, της κοινωνίας δηλαδή. Η ζωή για πολλούς κινούνταν από ταπεινά κίνητρα, βραχυπρόθεσμες στοχεύσεις, χωρίς δημιουργικό όραμα και απελευθερωτικό πρόταγμα. Το πρόσφατο παρελθόν αυτής της χώρας είναι ένα παράδειγμα έλλειψης πολιτικής συνείδησης και δημοκρατικού πνεύματος σε μεγάλα κοινωνικά στρώματα, ανάθεσης της πολιτικής, εκλογικής συμπεριφοράς που έτεινε προς την κατάργηση του πολιτικού εν γένει. Με σίγουρο βηματισμό οδηγηθήκαμε στην απόσυρση του πολιτικού παιχνιδιού από την καθημερινότητα και στην απόδοσή του στο θέαμα, διαμέσου της εικονικής τηλεοπτικής πραγματικότητας (ο ρόλος της τηλεόρασης την τελευταία εικοσαετία υπήρξε ένα αυθεντικά νέο στοιχείο στην εξέλιξη του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού και όχι μόνο).
Αφού δεν έχω και πολλά να υπερασπιστώ από το παρελθόν, δεν έχω και πολλές επιλογές: πρέπει να υπερασπιστώ το μέλλον. Το διακύβευμα των ημερών είναι λοιπόν αυτό: ποιος θα ρυθμίσει τις μελλοντικές μας τύχες, εμείς οι ίδιοι ή κάποιοι άλλοι στο όνομά μας; Αυτό είναι το κεντρικό ερώτημα που για την ώρα μένει αναπάντητο. Καθώς φαίνεται, μονάχα η πράξη θα μπορέσει να το απαντήσει, όταν κατορθώσει μ’ έναν (μάλλον βίαιο) τρόπο να λύσει τη θεμελιώδη αντίφαση που καταγράφει με λιτότητα κι ευστοχία ο ποιητής Μανώλης Αναγνωστάκης στο αριστουργηματικό του «ΥΓ.» (πρώτη έκδοση 1983): «Το ιδανικό κάθε επανάστασης: το μέτριο, ήσυχο, ειρηνικό παρόν, το ανέφελο μέλλον». Οψόμεθα.
 

Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2012

ΠΑΓΙΔΕΥΜΕΝΑ "ΟΝΕΙΡΑ" ΣΕ...ΟΡΓΟΥΕΛΙΚΟ ΣΚΗΝΙΚΟ!

Του  Στέλιου Συρμόγλου
 
Αδιέξοδα. Και πάλι αδιέξοδα. Και φόβος για περισσότερα αδιέξοδα. Η Τρόικα διακόπτει ή μεταθέτει χρονικά τις συζητήσεις (δεν πρόκειται για διαπραγματεύσεις…) με τους υπουργούς της κυβέρνησης, δημιουργώντας περαιτέρω κλίμα αβεβαιότητας, κάτι που ενισχύει “επικοινωνιακά” τους κυβερνητικούς χειρισμούς για την ψήφιση των αντιλαικών μέτρων στη Βουλή…
Μεθοδικά στήνεται ένα οργουελικό σκηνικό φόβου με μαζοποιημένους πολίτες, που ακολουθούν τις τάσεις που τους επιβάλλονται. Σ’ όλους τους τομείς, χωρίς προσωπική βούληση και βούλευμα. Με τους πολιτικούς να προβαίνουν σε μονοσήμαντες και επιδερμικές ερμηνείες της κατάστασης που έχει περιέλθει η χώρα. Και να κοροιδεύουν ασύστολα το λαό!
Έτσι φτάσαμε στην πολιτική παράλυση. Και επικρατεί ο ανεγκεφαλισμός. Χάθηκε η προοπτική θεώρησης των πραγμάτων. Ο έλεγχος, η κριτική και ο καθορισμός μιας στάσης για διέξοδο από το αδιέξοδο! Οι πολίτες έγιναν ουραγοί της φοράς των γεγονότων. Και η πολιτική μετακινεί τα επίπεδα της ζωής ή τους δίνει την όποια κλίση επιλέγει. Και το κοινωνικο σύνολο παίρνει την ανάλογη τάση, ροπή και κλίση…Κι ας γνωρίζουμε την καχεξία της πολιτικής να αντισταθεί στις επιβολές και στις παλινωδίες. Και που αναγάγει το εφικτό σε μυθοπλασία. Κι ας έχουμε εμπεδώσει ότι η πολιτική δεν ασχολείται με τους πολίτες, αλλά με τις κλίσεις των επιπέδων, πάνω στα οποία “τσουλούν” τα όποια συμπλέοντα συμφέροντα.
Οδηγείται ο λαός έτσι σε ανόητα και στημένα διλήμματα: Δόση του δανείου ή καταστροφή, ανοχή της πολιτικής αυθαιρεσίας ή εκλογές, προδευτικός ή συντηρητικός, κυβέρνηση των εταίρων και ευρώ ή ΣΥΡΙΖΑ και ” lobby της δραχμής”.
Οι διαφθορείς γνωρίζουν την πρακτική. Οι πολιτικοί γνωρίζουν ό,τι οι διαφθορείς γνωρίζουν. Κι ας υποκρίνονται το αντίθετο. Κι ας ανταλλάσσουν διαξιφισμούς για τα αυτονόητα. Όλοι τελικά γνωρίζουν γιατί η χώρα κατάντησε “αποικία τιμωρημένων πολιτών”. Κι όμως συνεχίζουν να τρέφουν με προσδοκίες τον λαό. Κι αυτός, θρεμμένος με προσδοκίες κάνει “όνειρα” για έξοδο από την κρίση, εγκλωβισμένος στο οργουελικό σκηνικό, που στήσανε η διαφθορά και η ανικανότητα του πολιτικού συστήματος…
Όνειρεύεται ο λαός, κατά τον ήχο των αναγκών του και εκμηδενίζει κάθε θεώρηση και κρίση. Ένα “καλύτερο αύριο”. Πώς, αλήθεια, προσδιορίζεται το περιεχόμενο αυτής της αναμασημένης φράσης; Πώς μπορεί να υπάρξει ένα καλύτερο αύριο, όταν το πολιτικό προσωπικό “βολεύεται” στην ανοχή μας κι όταν δεν αλλάζει, αλλά απλώς αναπαλαιώνεται; Δεν βουλεύονται οι βουλευτές. Περιφέρονται ως…επαίτες της δημοσιότητας από τηλεοπτικό κανάλι σε ραδόφωνο και αναμασούν “στημένη” επιχειρηματολογία. Καταγέλαστοι αρκετοί, αλλά ευνοούμενοι του τηλεοπτικού συστήματος που ξέρει να “εμπορευτοποιεί” τις πολιτικές καρικατούρες. Κι οι λίγοι, οι ελάχιστοι θα έλεγα, που προσπαθούν να λειτουργήσουν, υποχρεώνονται να συμφωνήσουν ή να διαφωνήσουν απλώς, καταβάλλοντας τα επίχειρα της διαφωνίας ή αρκούμενοι στα ψιχία της συμφωνίας…
Και δυστυχώς ό λαός καθημερινά έρχεται αντιμέτωπος με το αποτέλεσμα, που είναι οδυνηρό.Η πρόθεση και η διαδικασία είναι προνόμιο των πολιτικών. Κι έτσι συντελείται η υποτίμηση της πολιτικής υπόστασης του Έλληνα. Το προνόμιο αυτό εκλαμβάνεται ως αυθαίρετο δικαίωμα.
Παγιδεύτηκε για χρόνια ο λαός στα “πλαστικά” όνειρα. Και εθίστηκε στο “μηδέν εν”, στο “τίποτα”, που αποτελεί την κυριαρχία της απαξίας. Και δέχεται το “ελάχιστο” που το αναγάγει σε πολύ και σημαντικό. ‘Ετσι πιστεύει στις εργώδεις διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης με την Τρόικα. Στην “αγωνία” των πολιτικών να βγάλουν τη χώρα από την κρίση. Και ηδονίζεται ακόμα και με την ιδέα της πρόσκαιρης ανακούφισης… Και νομίζει ότι συμμετέχει με την ανοχή του στη…σωτηρία της χώρας. Στην πραγματικότητα γίνεται παθητικός θεατής και ταυτόχρονα άβουλος συντελεστής των δρώμενων με φόντο το οργουελικό σκηνικό. Ένα περίτεχνο σκηνικό που του στήσανε οι μεταπράτες των ελπίδων του και οι παγιδευτές των ονείρων του!
 

Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2012

ΚΟΥΜΠΟΤΡΥΠΕΣ

Του Δημήτρη  Δανίκα
 
Δημοκρατία είπατε; Φυσικά. Αφθονη. Στα λόγια, τα γραπτά και τα καφενεία. Οπουδήποτε αλλού μια King Size Ζούγκλα!
Με αφορμή τους κανίβαλους που όρμησαν σαν άγρια θηρία να κατασπαράξουν ηθοποιούς και θεατές της θεατρικής παράστασης «Corpus Christi». Και με αφορμή τα όσα λεκτικά ακολούθησαν σε διάφορα τηλεοπτικά παραθύρια. Οπού όλοι πλην «Χρυσής Αυγής» επικαλούνταν το επιχείρημα της Δημοκρατίας και της διαφορετικότητας. Γι' αυτό λοιπόν. Με συγχωρείτε αγαπητοί μου αλλά μοιάζετε με τον Δον Κιχώτη που ονειρεύεται μια Δουλτσινέα. Μα ποια Δημοκρατία; Έχω τίτλο: Μην τον είδατε τον Παναή!
Ουδεμία Δημοκρατία σε μισθούς και εργασιακές σχέσεις. Ουδεμία Δημοκρατία στα λαθρομεταναστευτικά σκλαβοπάζαρα της Πορνείας. Ουδεμία ακόμα και στο βρομόξυλο που πέφτει από τον σύζυγο στην σύζυγο και το παιδί εντός της τάχα μου οικογενειακής εστίας. Ουδεμία στις μαζικές απολύσεις. Ουδεμία ακόμα και στις πιο αθώες, εξωτερικά συναλλαγές. Όπως ας πούμε να αγοράζει ο φτωχός ληγμένα τρόφιμα με κίνδυνο να δηλητηριαστεί ακόμα και να τα κακαρώσει. Ουδεμία Δημοκρατία στην Σχολική εκπαίδευση, οπού τα παιδιά των μεροκαματιάρηδων συνωστίζονται κάτω από τρύπιες παγωμένες στέγες. Ενώ των εχόντων διαβιούν σε κολέγια και σε πολυτελή σχολεία. Ουδεμία Δημοκρατία ακόμα και στην εκλογική αναμέτρηση. Οπου το 1/3 ίσως και το 1/4 του συνόλου των ψήφων βγάζει κυβέρνηση.
Άφθονα τα παραδείγματα όχι μόνο παραβιάσεων, εκτροπών και στρεβλών εφαρμογών Ισονομίας και Δημοκρατίας. Αλλά και καραμπινάτων περιπτώσεων που οδηγούν σε ανθρωπιστική τραγωδία. Ας πούμε. Αν η τετράδα Παπακωνσταντίνου - Καπελέρης- Βενιζέλος - Διώτης, είχε στοιχειωδώς διαχειριστεί, προς όφελος του Δημόσιου ταμείου, την λίστα της Λαγκάρντ ίσως τώρα από τα εκατό και μόνο εκατομμύρια που θα είχαμε εισπράξει, να ανακουφίζονταν φαρμακευτικά εκατοντάδες ανήμποροι της τρίτης ηλικίας. Με απλά λόγια και χωρίς να υποβαθμίσω τους τραμπουκισμούς των διαταραγμένων της «Χρυσής Αυγής» ένα έχω να πω. Μπροστά στα έργα και τον βίο των τριών κυβερνήσεων της τελευταίας τριετίας, η έφοδος στο θέατρο μοιάζει με περιστατικό από ταινία βίας. Έτσι ακριβώς. Φανταστείτε ότι τρεις περίπου χιλιάδες κατέληξαν στην αυτοκτονία. Και υπολογίστε τα εκατομμύρια των συμπολιτών μας που σαν τα τετράποδα αναζητούν τροφή μέσα στα σκουπίδια.
Επομένως. Μόνο ο νόμος του ισχυρού. Παντού. Στην Πολιτική, την Οικονομία και την καθημερινή ζωή. Επομένως αφήστε τα επιχειρήματα και την ακατάπαυστη μπουρδολογία. Κάθε παραβάτης στοιχειωδών κανόνων ισονομίας προκαλεί αντανακλαστικά βίας. Που πάει να πει. Η βία φέρνει βία. Αλλά και χωρίς την βία θα καταντήσεις στα δόντια των καρχαριών μια απλή οδοντογλυφίδα
Ξέρετε τι ονειρεύομαι, Να ήμουν λέει ο Κλιντ Ιστγουντ και όποιο ρεμάλι θα τολμούσε να πειράξει έστω και μια τρίχα από ανυπεράσπιστο πολίτη να έβγαζα τα κουμπούρια λέγοντας του «ρε αλήτη αν το ξανατολμήσεις θα σου ανοίξω περισσότερες κουμπότρυπες απ' όσες έχει το βρόμικο πουκάμισό σου».Εν ολίγοις: Kill me? Kill you!
 

Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2012

ΑΝΑΡΜΟΣΤΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

Του Πριγκηπάκου
 
Γυρνάω σπίτι το βράδυ από την δουλειά. Ανοίγω τον υπολογιστή μου, διατρέχω σύντομα και επιγραμματικά τον οχετό πληροφόρησης και παραπληροφόρησης που μας περιβάλει καθημερινά, ανάμεσα σε ξακουστούς μέντορες και φωτεινούς ειδήμονες που μετά περίσσιας ειλικρίνειας και ανιδιοτέλειας μου εξηγούν πως οφείλω να φερθώ ή πως είναι επιτρεπτό να σκεφτώ, ανάμεσα σε χιλιοειπωμένες απειλές, κούφιες δηλώσεις στήριξης και αλληλεγγύης βιαστικά περνάει μπροστά από τα μάτια μου ένας τίτλος άρθρου «Παραμένει θύμα των anonymous η σελίδα της Χρυσής Αυγής Νέας Υόρκης».Με μια πρώτη ματιά προσπερνώ, δεν υπάρχει βλέπεις τίποτα το ιδιαίτερο εδώ, δεν αξίζει σκέφτομαι να σταθώ στο άρθρο αυτό. Το χέρι μου όμως σαν να παγώνει . Μισό λεπτό ….. ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ– ΝΕΑΣ ΥΟΡΚΗΣ; Πόσο πιο τραγελαφικά οξύμωρο ένα γεγονός μπορεί να γίνει; Μια ομάδα οικονομικών μεταναστών πρώτης και δεύτερης γενιάς, δημιουργεί στην χώρα υποδοχής τους ένα παράρτημα φασιστικής-ρατσιστικής ομάδας της χώρας καταγωγής τους;
Αναρωτιέμαι ποιο μπορεί να είναι το κυρίαρχο αίτημα σε αυτήν την ομάδα; ΕΞΩ ΟΙ ΞΕΝΟΙ; Και αν… αν λέω το μότο τους έχει τέτοια επιτυχία που το ενστερνιστούν και οι Αμερικάνοι φίλοι τους; Το μόνο που χρειάζεται για να αλλάξει η δική τους ζωή για πάντα είναι μια απλή μετάφραση. Ποια άραγε θα είναι τότε η δική τους θέση ;
Είναι από τις στιγμές που η ζωή μοιάζει να ξεπερνάει την τέχνη, ίσως δεν θα μπορούσε ούτε ο Andre Breton να δημιουργήσει ένα τέτοιο σουρεαλιστικό έργο. Φαντάζει ξιπασμένο και κακόγουστο αστείο, μακάρι να ήταν τέτοιο.
Σκέφτομαι πόσο αδιάφορα και αβασάνιστα προσπερνάμε πράγματα καθημερινά. Πόσο φευγαλέα σκεφτόμαστε όλοι μας αυτά που διαβάζουμε, γράφουμε , κάνουμε ή λέμε. Σαν τον όποιο κύριο ή κυρία που σίγουρα όλοι έχουμε ακούσει να φωνάζουν «Να φύγουν, να πάνε στην χώρα τους» , πόσο άραγε σκεφτόμαστε εκείνη την στιγμή ποια είναι αυτή η χώρα. που με τόση ευκολία τους στέλνουμε; Τι συμβαίνει σε αυτήν και πώς ή πόσο μπορούν να επιβιώσουν εκεί.
Ξέρω … αυτοί είναι οι βάρβαροι, άνθρωποι χωρίς παιδεία, χωρίς πολιτισμό, χωρίς ηθική και αρχές. Δικό τους πρόβλημα αν θα τα καταφέρουν, τι μας νοιάζει; Εμείς οι περίτρανοι «απόγονοι» του Πλάτωνα και του Σωκράτη. «Γόνοι» χρυσών αιώνων και εποχών. Δημιουργοί μα και μέτοχοι του κραταιού δυτικού πολιτισμού. «Πατέρες» της Δημοκρατίας, της Ελευθερίας, της Ανεξαρτησίας. Δες το, είναι φανερό, δικαιούμαστε να ζούμε στην όποια γη της επαγγελίας επιθυμούμε, να βρεθούμε οπουδήποτε θελήσουμε μια καλύτερη ζωή, αλλά κανείς βέβηλος δεν πρέπει να εισέλθει στην δική μας χώρα, κανένας τους δεν μπορεί να έχει το θράσος να αναμειχτεί με το αμόλυντο μας αίμα.
Νόμιζα πως τρομάζω όταν σκέφτομαι το σκοτάδι που μας περιτριγυρίζει, όταν σκέφτομαι ότι είναι δυνατόν να είμαστε τόσο τυφλοί, πως είναι δυνατόν να έχουν θολώσει τα μυαλά μας τόσο, πώς είναι δυνατόν ο φόβος του διαφορετικού να μην μας αφήνει χώρο για την κοινή λογική, που όπως βλέπεις φίλε μου, μόνο κοινή δεν είναι.
Τελικά βλέπω πως τρομάζω όταν σκέφτομαι τον ανθρωπάκο που έχω μέσα μου και που σιώπα για όλα αυτά, τον ανθρωπάκο που όλοι έχουμε. Καλό σου βράδυ ανθρωπάκο μου, ανάρμοστες οι σκέψεις μου και πρέπει να τις θάψω.

                          Όταν ήρθαν να πάρουν τους τσιγγάνους δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν τσιγγάνος.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν κομμουνιστής.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν Εβραίος.
Όταν ήρθαν να πάρουν εμένα,
Δεν είχε απομείνει κανείς για να αντιδράσει...

Μπέρτολ Μπρέχτ
 
Πηγή

Παρασκευή 12 Οκτωβρίου 2012

ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ

Μια εποχή που οι λογικοί τρελαίνονται. Δεν βλέπουν μπροστά τους. Δεν αντιλαμβάνονται το κακό που έρχεται. Λες και η ιστορία αυτή την φορά δεν θα επαναληφθεί. Το βλέπω ακόμα και σε ανθρώπους που θεωρούσα λογικούς. Πως πέφτουν στην παγίδα. Επειδή το κακό είναι μεταμορφωμένο σε όμορφη νεράιδα. Από κάτω όμως υπάρχει μια κακιά μάγισσα. Που μπορεί να σου δώσει για λίγο ευημερία και ελπίδα αλλά θα σου πάρει την ψυχή. Μα το πιο τρομακτικό είναι αυτοί που έχουν συνειδητοποιήσει το τι έρχεται και χαμογελούν ικανοποιητικά. Ίσως βαθιά μέσα τους να το επιδίωκαν κιόλας. Εθελοτυφλώντας ότι και για αυτούς θα χτυπήσει η καμπάνα.
Γιατί οι Γερμανοί δεν έφυγαν ποτέ, ο εμφύλιος συνεχίζεται, ο κομμουνισμός δεν απενοχοποιήθηκε ποτέ και ο φασισμός ξαναφουντώνει. Τον είχαμε κρύψει για λίγο κάτω από το χαλί, ανάμεσα στην Μύκονο και στα μπουζούκια. Εκεί ξεχαστήκαμε και μας έπιασε στον ύπνο. Και τώρα έρχεται πιο αδυσώπητος, πιο καταστροφικός και μη αναστρέψιμος. Έρχεται για να μείνει, να εξουσιάσει. Και βρίσκει έδαφος γόνιμο. Ένα έδαφος που το έφαγε η σαπίλα, που δεν μπορεί μέσα του, να ανθήσει πλέον τίποτα καλό. Που ξέχασε την μπότα που το πάταγε στο κεφάλι, ξέχασε την πείνα, την απανθρωπιά, τον φόβο, τον πόλεμο.
Η ελληνική κοινωνία έχει πάρει πολύ φόρα. Και κατευθύνεται ίσια στο πουθενά. Δεν θα σταματήσει ο κατήφορος μέχρι να φτάσει στο έσχατο σημείο. Θα κυλιστεί πολύ βαθιά στη λάσπη. Θα φοβηθεί για τις επιλογές της, δεν θα μπορεί να κάνει πίσω όμως. Θα είναι αργά. Και τόση ντροπή δεν θα ξεπλένεται με τίποτα μετά. Και όταν βάλει μυαλό θα προχωρήσει μπροστά, αλλά πάντα θα μένει ένα αγκάθι στην καρδιά της. Ότι υπήρξαμε κακοί άνθρωποι.
Χάνω την ελπίδα μου.
Θα ζήσουμε άλλη μια εποχή στην κόλαση.
Τουλάχιστον εμείς που πιστεύουμε σε ένα κόσμο χωρίς να είναι αναγκαίο κακό το μίσος και ο φασισμός, εμείς που ξέρουμε ότι η ιστορία θα επαναληφθεί, εμείς που θα πεθάνουμε κρατώντας την ψυχή μας αγνή και ηθική, εμείς που ζούμε ρομαντικά και ειρηνικά, ας αντιταχθούμε. Να σώσουμε τους εαυτούς μας από τον όλεθρο και να προσπαθήσουμε να τραβήξουμε και κάποιον μαζί μας.
Εμπρός λοιπόν, η χούντα δεν τελείωσε.
Μέσα μας είναι η κόλαση, μέσα μας και ο παράδεισος.
 
Μια νύχτα πήρα την ομορφιά στα γόνατά μου
και τη βρήκα πικρή και τη βλαστήμησα
οπλίστηκα ενάντια στη δικαιοσύνη
δραπέτευσα...

 
Μάγισσες, μιζέρια, μίσος
εσείς θα διαφυλάξετε το θησαυρό μου
κατόρθωσα να σβήσω απ' τα λογικά μου
κάθε ελπίδα ανθρώπινη

με ύπουλο σάλτο
χίμηξα σα θηρίο
πάνω σ' όλες τις χαρές σας
να τις κατασπαράξω

Επικαλέστηκα τους δήμιους
να δαγκάσω πεθαίνοντας
τα κοντάκια των όπλων τους

Επικαλέστηκα κάθε οργή και μάστιγα
να πνιγώ στο αίμα, στην άμμο
η απόγνωση ήταν ο θεός μου

Κυλίστηκα στη λάσπη
στέγνωσα στον αέρα του εγκλήματος
ξεγέλασα τη τρέλα
και η άνοιξη μου πρόσφερε
το φρικαλέο γέλιο του ηλίθιου.

                                                                        Arthur Rimbaud 

Πηγή

Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2012

Η ΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΛΙΤΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΙΘΑΓΕΝΕΙΣ

«Οι Γερμανοί είναι φίλοι μας» έλεγε ο αείμνηστος ηθοποιός Δήμος Σταρένιος υποδυόμενος το συνεργάτη των κατακτητών στην ταινία «Η Χαραυγή της νίκης». Περίπου σ’ αυτό το κλίμα η κυβέρνηση υποδέχεται την Άγκελα Μέρκελ «ηγέτη μιας φίλης χώρας και ισότιμου εταίρου» σύμφωνα με τα νεοελληνικά του πρωθυπουργού μας. Τόσο φίλη που στρώνουν ανοιχτά και ξεδιάντροπα το δρόμο για να μπει η χώρα «στο γύψο» με την «απαγόρευση των συναθροίσεων στην πόλη των Αθηνών».
Αν πιστέψουμε το φιλικό στην κυβέρνηση Τύπο, η Μέρκελ κομίζει μήνυμα στήριξης στην Ελλάδα. Όλο το μνημονιακό μπλοκ έχει χαιρετίσει ως θετική την επίσκεψή της Γερμανίδας Καγκελαρίου και ορισμένοι την εγκαλούν γιατί δεν επισκέφτηκε νωρίτερα τη χώρα. Τι κρύβουν ή μάλλον το λένε έμμεσα «γλυκαίνοντάς» το; Η Μέρκελ έρχεται ως επικυρίαρχος και ηγεμόνας της «Ελλάδας Οικονομικής Ζώνης» και αξιώνει να βάλλει πλήρως στο χέρι το δημόσιο πλούτο της χώρας. Γι’ αυτό και ο Αντώνης Σαμαράς με τους συνεργάτες του αυτό που ετοιμάζουν για να παρουσιάσουν πρώτο είναι η λίστα με τις «ιδιωτικοποιήσεις και οι διαρθρωτικές αλλαγές».
Το σκηνικό είναι ανάλογο των υπόγειων συνεννοήσεων Σημίτη Σρέντερ, με τις οποίες η τότε γερμανική κυβέρνηση έβαλε στην ευρωζώνη την Ελλάδα και ως αντάλλαγμα η Γερμανία εξασφάλισε εκτός όλων των άλλων και παραγγελίες μαμούθ για εξοπλιστικά προγράμματα. Πέρα βεβαίως απ’ την υπαγόρευση της εξωτερικής πολιτικής που θα ασκούσε η χώρα μας στην περιοχή. Αυτή είναι η αλήθεια και υπονοείται στη Bild που γράφει ότι «Η Γερμανίδα καγκελάριος δεν μπορεί να φέρει τίποτα άλλο στην Ελλάδα πέρα από την πικρή αλήθεια ότι η Αθήνα θα είναι αντάξια νέας χρηματικής βοήθειας, όταν τηρήσει επιτέλους τις δεσμεύσεις της».
Επιπλέον η Μέρκελ κάνει μια κίνηση με καθαρά Γεωπολιτική σημασία. Θέλει την Ελλάδα στο ευρώ (ως μια αποικιοκρατούμενη χώρα της λιτότητας και της μαζικής εξαθλίωσης των ιθαγενών) γιατί εξασφαλίζει ζωτικό χώρο στην περιοχή που βρίσκεται υπό ανάφλεξη, (πχ διένεξη Τουρκίας Συρίας με τη Ρωσία να καραδοκεί). Αυτό που ίσως διαφεύγει της προσοχής πολλών είναι ότι η Γερμανία θέλει να στείλει και ένα μήνυμα προς τους Κυπρίους, την ώρα που ο Χριστόφιας δηλώνει ότι δεν μπορεί να υπογράψει μνημόνιο που θα προβλέπει λιτότητα, μειώσεις μισθών και ιδιωτικοποιήσεις, ενώ ο ΓΓ του ΑΚΕΛ πρόσφατα με μια δήλωσή του βόμβα, είχε αναφέρει ότι δεν έχει νόημα η παραμονή στο ευρώ αν θίγονται τα δικαιώματα των εργαζομένων, ενώ για την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ τόνισε ότι δεν βοήθησε την Κύπρο ούτε οικονομικά αλλά ούτε και στην επίλυση της κατοχής του βόρειου τμήματός της απ’ την Τουρκία.
Μήπως στις συμφωνίες της ελληνικής πλευράς είναι και η άσκηση πιέσεων στη Λευκωσία για να μπει και αυτή η υπό γερμανική κηδεμονία; Μήπως θα γίνει πράξη η ένωση υπό την αιγίδα όμως της Ειδικής Οικονομικής Ζώνης;
ΥΓ: Ο προσεκτικός παρατηρητής της ιστορίας θα έχει σίγουρα κατά νου ότι η κυπριακή τραγωδία συνδέεται με τη δικτατορία των συνταγματαρχών. Σίγουρα δε μπορεί παρά να αναρωτηθεί αν έχει σχέση με τα οικονομικά και γεωπολιτικά σχέδια του γερμανικού ιμπεριαλισμού στην περιοχή των Βαλκανίων και της Ανατολικής Μεσογείου, το κλίμα των ημερών περί εκτροπής, πραξικοπημάτων κλπ που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, αλλά και την απόφαση για απαγόρευση των συναθροίσεων τη μέρα της επίσκεψης Μέρκελ.
 

Πέμπτη 4 Οκτωβρίου 2012

ΑΝΙΚΑΝΟΙ ΚΑΙ ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΟΙ

Του Τάκη Σπηλιόπουλου
 
Ακόμη και αν υπήρχε κάποιος, που συστηματικά και μεθοδευμένα θα επιχειρούσε να ρίξει λάδι στη φωτιά, δεν θα μπορούσε να κάνει τόση ζημιά, όση έκανε από μόνος του ο πολιτικός κόσμος. Όσο πλησιάζει η ώρα να έλθει στη βουλή το πακέτο των σκληρών μέτρων, το ένα αυτογκόλ σημειώνεται μετά το άλλο. Ίσως ο φόβος της αποκάλυψης της αλήθειας στο μέλλον, με επαχθέστερους όρους, να είναι η αιτία που πολλά βγαίνουν στο φως τώρα και όχι αργότερα!
Υποθέσεις που εμπλέκουν θεσμικούς παράγοντες και αποκαλύπτονται φόρα παρτίδα, γιατί δεν μπορεί να γίνει αλλιώς, είτε που εμφανίζονται με ένα θολό περίβλημα, ώστε να βγει η μισή αλήθεια. Η πρώτη περίπτωση είναι η λίστα Λαγκάρντ, που αίφνης, μετά τη φασαρία που δημιουργήθηκε, θυμήθηκε ο Ευάγγελος Βενιζέλος πως την είχε ξεχασμένη στο σπίτι. Η δεύτερη περίπτωση είναι οι 32, ή 34, ή 36 πολιτικοί (ποιος να ξέρει αλήθεια πόσοι είναι) που ελέγχονται για αδικαιολόγητο πλουτισμό και, που κανείς δεν είναι σε θέση να επιβεβαιώσει ή να διαψεύσει με κατηγορηματικό τρόπο, όσα γράφονται και ακούγονται δεξιά και αριστερά.
Σαν να μην υπάρχει κράτος και θεσμοί που λειτουργούν, προς όφελος του πολίτη! Πάντως την ώρα που ο απλός πολίτης πληρώνει και το τελευταίο ευρώ που του έχει απομείνει στο πορτοφόλι, φαίνεται πως για κάποιους ισχυρούς του χρήματος και της πολιτικής, καταβάλλεται κάθε προσπάθεια, ώστε να παραμείνουν στο απυρόβλητο. Εκτός από κραυγαλέα ανήθικο, πολιτικά άθλιο και εξοργιστικά άδικο, σε μια χώρα κανονική θα έπρεπε να είναι και ποινικά κολάσιμο!
Αν οι άνθρωποι, που το περίφημο USB πέρασε (και προσπέρασε) από τα χέρια τους, είχαν μια στάλα φιλότιμο, ευπρέπεια και ευσυνειδησία, θα έπρεπε αφού ζητήσουν ταπεινά συγνώμη, να εξαφανιστούν δια παντός από το δημόσιο βίο. Αντ' αυτού, διαβάσαμε γελοίες δικαιολογίες, για νομικής φύσεως προβλήματα στη χρήση της λίστας, γιατί λέει είναι υλικό που αποκτήθηκε παρανόμως! Στο ΠΑΣΟΚ μάλιστα ξεπέρασαν κάθε όριο, κάνοντας (με non paper που κυκλοφόρησαν) επίκληση του Συντάγματος, που δεν επιτρέπει όπως λένε, τη χρήση αποδεικτικών μέσων που αποκτήθηκαν παράνομα!
Ενώ για παράδειγμα ήταν σύννομη η κατάργηση μέσα σε ένα βράδυ ή η καταστρατήγηση, όλων των συλλογικών συμβάσεων! Ή είναι Συνταγματική η παρακράτηση της επιστροφής του ΦΠΑ, ή η άρνηση εξόφλησης οφειλών του Δημοσίου προς τρίτους, για τις οποίες έχει καταβληθεί και ο ΦΠΑ και ο αναλογούν φόρος! Ήταν όλα νόμιμα και συνταγματικά με το κούρεμα των ομολόγων και τα αποθεματικά των ταμείων που εξαφανίστηκαν, όχι όμως η αποκάλυψη των μεγαλοφοροφυγάδων.
Με αυτή τη λογική, πρέπει άμεσα να παραπεμφθεί στη δικαιοσύνη ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, που ως Υπουργός έδωσε εντολή στο ΣΔΟΕ (όπως ο ίδιος ισχυρίζεται), για τον έλεγχο κάποιων ονομάτων επιλεκτικά, που περιέχονταν στη σχετική λίστα!Είναι φανερό πως στις παρούσες συνθήκες, όλα αυτά λειτουργούν διαβρωτικά για το κράτος και για το πολίτευμα. Κυρίως πολλαπλασιάζουν την απογοήτευση του κόσμου και μεγαλώνουν την απόγνωση.
 

Δευτέρα 1 Οκτωβρίου 2012

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ

Του  Σταμάτη Ν. Αλαχιώτη
 
Είναι δραματικές οι ημέρες που κυλούν στη χώρα μας για όλους∙ τόσο για τους πολλούς που είναι φτωχοί, φτωχεύσαντες, άνεργοι και απέλπιδες όσο και για τους λίγους, εκείνους που πιστεύουν ότι δεν επηρεάζονται από την κρίση, ότι θα πλουτίσουν πάνω σε μια καμένη γη και δεν αντιλαμβάνονται το μέλλον τους σε μια κοινωνία που δυστυχεί. Γι' αυτούς αξίζει η υπενθύμιση της σχετικής ρήσης του Θουκυδίδη μήπως ευαισθητοποιηθούν. Διότι «αν η πόλη έχει καλώς στο σύνολό της ωφελεί περισσότερο τους πολίτες παρά αν ευτυχεί μεν ο καθένας χωριστά και η πόλη κλονίζεται στο σύνολό της∙ διότι ο άνθρωπος κι αν ευτυχεί ατομικά, παρ' όλα αυτά καταστρέφεται μαζί με την πατρίδα του αν αυτή καταστραφεί».
Αυτό το ιστορικό-φιλοσοφικό πλαίσιο είναι η βάση της αναγκαιότητας της αλληλεγγύης των ανθρώπων, της εθελοντικής κουλτούρας, της αλτρουιστικής συμπεριφοράς, η οποία έχει και βιολογικές-εξελικτικές ρίζες, καθώς και σε άλλα είδη όχι μόνο οι γονείς αλλά και ομάδες ατόμων παρεμβαίνουν για να προστατέψουν τα αδύναμα άτομα του είδους τους. Γιατί, όμως, στον άνθρωπο ανθεί ο ατομικισμός, ενώ μαραίνεται εύκολα η καθηκοντολογική ηθική, η προσφορά προς τον αδύναμο, προς το κοινωνικό σύνολο; Ο άνθρωπος έχει την ικανότητα της συνειδητής, ελεύθερης επιλογής ανάμεσα σε διαφορετικούς τρόπους δράσης, αλλά η κρίση που βιώνουμε είναι πρωτίστως αξιακή, κορυφαίο σύμπτωμα του ελλείμματος γενικής παιδείας, με αποτέλεσμα η ηθική αυτή χωρίς την ανάλογη παιδεία να μην είναι ευδαιμονική και να αποφεύγεται.
Γι' αυτό είναι πολλοί εκείνοι οι «πατριώτες», παλαιόπλουτοι και νεόπλουτοι, που δεν συμβάλλουν στο παραμικρό να μην καταστραφεί η «πόλη», η χώρα μας. Αυτοί πράττουν το αντίθετο, ασελγούν αισχροκερδοσκοπώντας, φοροδιαφεύγοντας, εξάγοντας τον πλούτο τους. Πού είναι όμως και η Πολιτεία, που θα πρέπει να υψώσει τη σημαία της αλληλεγγύης, της εθελοντικής συμβολής, αλλά και της οργανωτικής διάστασής τους για τη συστηματική βοήθεια των αδυνάμων; Αντί αυτών συζητεί μεγαλόφωνα δύο χρόνια τώρα ότι θα φορολογήσει τις καταθέσεις στην Ελβετία, με κίνδυνο μετακίνησής τους σε φορολογικούς παραδείσους!
Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η ελληνική κοινωνία, υπό την πίεση της κρίσης, έχει μεταλλαχτεί, με την εγωιστική απανθρωπιά των λίγων να κυριαρχεί πάνω σε πανάρχαιες και διαχρονικές αξίες που ενταφιάζονται καθημερινά. Οι νησίδες εθελοντικής προσφοράς και αλληλεγγύης που εμφανίζονται από ευαισθητοποιημένους ανθρώπους και θεσμούς (λ.χ. Εκκλησία, σχετικές οργανώσεις, Σκάι, Ιδρυμα Νιάρχου - αλήθεια πού είναι οι υπόλοιποι κροίσοι;) είναι άξιες θερμών συγχαρητηρίων, άξιες προς μίμηση και αναμφίβολα πρέπει να διευρυνθούν, αλλά δεν αρκούν να σώσουν την κατάσταση. Στο μέτωπο αυτού του οικονομικού πολέμου που βρίσκεται η χώρα μας, υπερασπιζόμενη την ελευθερία της, πρέπει πρωτίστως να ανιχνευθεί ο σκοπός του «εχθρού», για να υπάρξει και η επιτυχής αντιμετώπισή του. Αν λ.χ. προκλήθηκε η δημοσιονομική εκτροπή για να ακολουθήσει η παρατηρούμενη κατάρρευση του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων, προκειμένου να γίνουν διαχειρίσιμοι και παράδειγμα κοινωνικού μετασχηματισμού, τότε η χώρα μας, που τελευταία εισπράττει συγχαρητήρια, σαν καλός μαθητής που κάνει τα μαθήματά του, για την εκμηδένιση των μισθών και των συντάξεων και συνακόλουθα της αξιοπρέπειάς μας, θα πρέπει να ανησυχήσει έντονα.
Διότι ποιος άνθρωπος, χωρίς εισαγωγικά, μπορεί να αποδεχθεί το γεγονός ότι πολλά παιδιά του σχολείου προσέρχονται νηστικά και ζαλίζονται ή λιποθυμούν από την πείνα; Πού είναι η αλληλεγγύη των χορτάτων; Ολόκληρες οικογένειες φυτοζωούν. Πού είναι η ελπίδα; Πού είναι οι κροίσοι «πατριώτες» να βοηθήσουν; Νέοι με υπερπροσόντα δεν έχουν καμία δυνατότητα επαγγελματικής αποκατάστασης και μας αποχαιρετούν, όσοι μπορούν, για άλλες πατρίδες φτωχαίνοντας το ανθρώπινο δυναμικό μας. Πού είναι η χελώνια ανάπτυξη και γιατί δεν αρχίζει επιτέλους; Τις πταίει («χειρ τις ή πους τις»); Οι φοροφυγάδες σε ορισμένες περιοχές αγγίζουν το 100%. Τι κάνει η Πολιτεία; Διάγνωση μόνο; Ακούστηκε από επίσημα χείλη ότι η χώρα χάνει περί τα 40 δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως από τη φοροδιαφυγή και τη διαφθορά. Αλλά η εύκολη λύση είναι οι περικοπές μισθών, συντάξεων, εργασιακού κόστους και συνακόλουθα η άγρια «περικοπή» της αξιοπρέπειας του κάθε έλληνα εργαζόμενου. Τυχαίο;
Γιατί όλα αυτά; Ποιος θα μας εξηγήσει προτού εξαντληθεί και το τελευταίο ίχνος αξιοπρέπειας του καταπιεζόμενου Ελληνα; Επί του παρόντος δεν πρέπει να υποχωρήσει - αντίθετα πρέπει να ενταθεί - η προσπάθεια υγιούς συμμετοχής, κάθε ευαισθητοποιημένου, στην κοινωνική ισορροπία• για να μη γίνει χαοτική. Διότι «καμία κοινωνία δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς την ιδέα της συμμετοχής σε μια κοινή προσπάθεια». Λόγια σοφά του Αλμπέρ Καμύ, τα οποία στη σημερινή συγκυρία μεταφράζονται ως προσπάθεια αλληλεγγύης τώρα προς τους πλέον αδύναμους, ως προσπάθεια ανιδιοτελούς προσφοράς τώρα όλων όσοι πιστεύουν ότι η αξιοπρέπεια του Ελληνα δεν υποδουλώνεται.
 
Ο κ. Στ. Ν. Αλαχιώτης είναι καθηγητής Γενετικής στο Πανεπιστήμιο Πατρών.