Τετάρτη 30 Μαΐου 2012

ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΑΛΛΑΖΕΙ Η ΕΥΡΩΠΗ. ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΟΥΜΕ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ...

Του Γιάννη Μπέζου

Τις τελευταίες μέρες, ακούμε από όλα σχεδόν τα κόμματα, και ιδιαίτερα από τον ΣΥΡΙΖΑ, ότι η Ευρώπη αλλάζει.
Ωραίο ακούγεται!! Και ας μην καταλαβαίνουμε ακριβώς τι σημαίνει «αλλάζει». Γίνεται δημοκρατικότερη; Λαϊκότερη; Πιο ανθρωπινή; Έρχεται πιο κοντά μας; Θα μας αγαπήσει; Θα μας λυπηθεί; Θα μας πάρει στα σοβαρά;
Προσωπικά πιστεύω ότι όλα αυτά είναι για λαϊκή, προεκλογική κατανάλωση. Δεν ξέρω αν η Ευρώπη αλλάζει. Ξέρω ότι εμείς δεν αλλάζουμε με τίποτα. Εξακολουθούμε να παίζουμε στο γήπεδο της διεθνούς συνωμοσίας εναντίον μας, κλείνουμε τα μάτια στα πολλά ελαττώματα μας, αρνούμαστε να συμφιλιωθούμε με την ιδέα ότι είμαστε μια μικρή χώρα, που θα πρέπει να προσδιορίσει τον ρόλo της στον πλανήτη.
Συμπεριφερόμαστε σαν να ήμασταν πραγματικά πλούσιοι, που μας έκλεψαν οι κακοί συνεταίροι μας, και μας έχει απομείνει ο ρόλος του μόνιμος διαμαρτυρόμενου για τα πάντα. Ρόλος, που τον παίζουμε τέλεια, αλλά που φοβάμαι ότι είναι για εσωτερική κατανάλωση. Οι άλλοι μάλλον δεν αιχμαλωτίζονται από τις θεατρικές μας επιδόσεις!
Ας σεβαστούν όλοι, αυτή τη φορά, τη θέληση του λάου. (Τι πολύπαθη λέξη)! Ας αναλάβουν την ευθύνη που τους προσδιορίζει η λαϊκή ψήφος, και ας κυβερνηθεί η χωρά μας.
Εδώ θα ζήσουμε. Εδω θα δημιουργήσουμε. Δεν θα φύγουμε όλοι. Ας μείνουμε και κάποιοι. Ας δώσουν οι πολιτικοί μας το παράδειγμα. Ας εργαστούν. Ας τολμήσουν. Ας στενοχωρήσουν. Ας στεναχωρηθούν. Ας μάθουμε, επιτέλους, κι εμείς ότι στη ζωή δεν υπάρχουν μόνο τα χαρτονομίσματα.
Θυμίζω τη ρήση του Ρωμαίου Σενέκα: «Ο μεγαλύτερος πλούτος, είναι να περιορίσουμε τις επιθυμίες μας».

Δευτέρα 28 Μαΐου 2012

Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΑΝ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ ΕΤΣΙ

Του Γιώργου Σταθόπουλου*

Σκίτσο του Μιχαήλ Κουντούρη
Η πατρίδα μας ζει με δανεικά, έναν αιώνα περίπου. Η επαιτεία κάποια στιγμή τελειώνει. Δεν μπορεί να είσαι αξιοπρεπής ζητιάνος. Επειδή συνεχίζουμε την επαιτεία, είμαστε υποχρεωμένοι και να τηρούμε τις συμφωνίες.
Η πατρίδα μας ζει με δανεικά, έναν αιώνα περίπου. Η επαιτεία κάποια στιγμή τελειώνει. Δεν μπορεί να είσαι αξιοπρεπής ζητιάνος. Επειδή συνεχίζουμε την επαιτεία, είμαστε υποχρεωμένοι και να τηρούμε τις συμφωνίες.
Ο πολίτης και ο πολιτικός είναι οι μεγάλοι ένοχοι. Η κλοπή είναι αρχέγονο ένστικτο. Δεν μπόρεσαν ούτε οι θρησκείες ούτε οι νόμοι να την ανακόψουν. Από τη στιγμή που γεννιέται ο άνθρωπος, άθελα ή ηθελημένα, μπαίνει στην παρανομία.
Ο λαϊκισμός είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του λαού και της πολιτικής. Θα πρέπει επιτέλους να μάθουμε να ξεχωρίζουμε το λαϊκό από το λαϊκίστικο, το οποίο σε τελευταία ανάλυση, γίνεται και χυδαίο. Στις μέρες μας αυτό κυριαρχεί και το λένε πολιτική δραστηριότητα. Η πολιτεία μεταχειρίζεται τον καλλιτέχνη για λόγους κομματικούς. Αυτό είναι το άλλο κακό.
Τώρα, είναι επιτακτική ανάγκη οι πολιτικοί να πουν την αλήθεια και οι πολίτες να πάρουν τις ευθύνες τους.
Οι πολιτικοί πρέπει να πουν τα πράγματα ως έχουν. Να είναι σαφείς στις δηλώσεις τους. Να εξηγήσουν στον κόσμο, να μας εξηγήσουν πού ακριβώς βρίσκεται η χώρα. Κανένας ή τουλάχιστον οι περισσότεροι δε ξέρουν τι σημαίνει το μνημόνιο. Είναι μία «τσίχλα» που ο καθένας τους το πουλάει όπως θέλει. Άλλος θα το καταργήσει, άλλος θα το αλλάξει, αλλά κανένας δεν μας λέει τι θα σημαίνει για τη χώρα αυτή η κατάργηση ή η αλλαγή. Η ουσία είναι ότι αύριο δεν θα έχουμε να φάμε.
Μόνο στο κέντρο της Αθήνας, στον δικό μου χώρο, έχουν κλείσει 15 γκαλερί. Ζούμε με τις οικονομίες που έχουμε - αν έχουμε κάνει εφόσον πέρασε η χρυσή εποχή που υπήρχαν χρήματα.
Αύριο το πρωί η Ελλάδα τελειώνει αν συνεχίσουμε έτσι. Γι' αυτό πρέπει κι εμείς, οι πολίτες, να αναλάβουμε τις ευθύνες που μας αναλογούν. Δεν είμαστε παραγωγικοί. Αν δεν μάθουμε να δουλεύουμε πρώτα για μας δεν θα τα καταφέρουμε. Δεν μπορεί να εισάγουμε προϊόντα τα οποία έχουμε σε αφθονία στη χώρα μας.
Έχουμε το... καλύτερο οικόπεδο στον πλανήτη και δεν μπορούμε να το εκμεταλλευτούμε σωστά. Θα μπορούσε η Ελλάδα να είναι η πιο πλούσια χώρα.
Αν κάναμε σημαία μας το παν μέτρον άριστον, σίγουρα πολλά θα μπορούσαμε να καταφέρουμε.
Ο λαϊκισμός είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του λαού και της πολιτικής
* Ο Γιώργος Σταθόπουλος είναι ζωγράφος

ΜΗΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΑΝΑΓΡΑΨΟΥΜΕ ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΜΑΣ ΣΗΜΕΙΩΜΑ;

Του Κυριάκου Κουβελιώτη*

«Περί Παιδείας και Άλλων Αγαθών»
«Παιδεία είναι αυτό που μένει όταν ότι έχουμε μάθει έχει ξεχαστεί»
Η ρήση του Αλβέρτου Αϊνστάιν δεν είναι μόνο επίκαιρη, είναι και διδακτική για όσους από εμάς έχουμε ξεχάσει μαζί με κάποιες γνώσεις και την κοινή λογική μας. Θα ήταν δόκιμο να κάνουμε ένα διάλειμμα από τον βομβαρδισμό των σεμιναρίων οικονομικών που δεχόμαστε καθημερινά, καθώς είναι πλέον παραπάνω από φανερό ότι δεν θα βρούμε εκεί τις λύσεις που αναζητούμε. Και καθώς είναι, επίσης, σίγουρο ότι ούτε εύκολες λύσεις υπάρχουν ούτε γρήγορες ας αφήσουμε λίγο τους αριθμούς και τις αγορές στην ησυχία τους μήπως ηρεμήσουμε κι εμείς μαζί τους. Καθώς, λοιπόν, τα περισσότερα αγαθά τα αποτιμούμε είτε με αριθμούς είτε με το νόμισμα που αρχίζει με το γράμμα «ε», θα πρέπει να στραφούμε σε κάποια άλλα «αγαθά» – λύσεις.
Αν ένα από τα «αγαθά» – λύσεις για να ξεπεράσουμε την παρούσα κρίση μας προσφέρει η Παιδεία τότε θα πρέπει να τοποθετηθούμε απέναντι της με όλη μας την ειλικρίνεια και εξαντλώντας την αυτοκριτική μας.
Οι συζητήσεις, τα μέτωπα οι μεταρρυθμίσεις και τα άλλα συναφή σχετικά με την Παιδεία στην Ελλάδα αποτελούν ζητήματα που κάθε γενιά έχει βιώσει με θαυμαστή ποικιλία και πλουραλισμό. Η Παιδεία για τον Έλληνα είναι κληρονομικό χάρισμα, βρίσκεται στο γονιδίωμα που κουβαλά αιώνες τώρα. Βρίσκεται μέσα του και ας μην το γνωρίζει πολλές φορές. Αυτή την Παιδεία μπορούν να την αναδείξουν συγκεκριμένα πράγματα: μια σωστή εκπαίδευση, οι εμπειρίες που ζούμε, και το ελληνικό φιλότιμο! Αν, λοιπόν, το εκπαιδευτικό σύστημα χωλαίνει όπως πάντα, οι εμπειρίες που ζούμε είναι άσχημες, όπως στις μέρες μας, πάλι καταλήγουμε στο τελευταίο. Εκτός, όμως, της έλλειψης που παρατηρείται τελευταία δεν υπάρχει και μετάφραση για τη λέξη ώστε να την εξηγήσουμε στους Ευρωπαίους και στους άλλους μας εταίρους.
Θα χρειασθεί να υποστηρίξουμε δύο στερεότυπα: ότι «όλα είναι θέμα παιδείας» και ότι «η κρίση είναι ευκαιρία»! Είτε μας αρέσει είτε όχι και τα δύο αποτελούν πραγματικότητα. Σε αυτή τη χώρα διακρινόμαστε, inter alia, και για τα εξής τέσσερα χαρακτηριστικά: το απίστευτο ταλέντο να ολοκληρώνουμε τα πάντα την τελευταία στιγμή με επιτυχία, τον απαράμιλλο ενθουσιασμό που μας διακρίνει όταν πιστέψουμε σε κάτι, τη διττή φύση μας μοιρασμένη στον «Έλληνα» και το «Ρωμιό», και το μοναδικό και αποκλειστικό μας φιλότιμο που αναφέραμε πιο πριν. Αν προσθέσουμε την ανήσυχη φύση μας, την τεχνογνωσία που έχουν οι νέες γενιές, τις ιστορικές μας καταβολές και το απίστευτο, όσο και σχεδόν ανεκμετάλλευτο, brand name που κουβαλάμε, τότε έχουμε περιγράψει με σχετική επάρκεια το επικαιροποιημένο εθνικό μας Βιογραφικό Σημείωμα.

*Ο Κυριάκος Κουβελιώτης είναι Πρόεδρος του Εκπαιδευτικού Οργανισμού Atheneum – Liberal Studies και Καθηγητής του Διεθνούς Τελεματικού Πανεπιστημίου International Telematic University UNINETTUNO.

Κυριακή 27 Μαΐου 2012

ΚΟΜΜΑΤΑ -ΜΑΓΑΖΙΑ, ΠΟΛΙΤΕΣ-ΠΕΛΑΤΕΣ

Του Κώστα Ρεσβάνη

Έχουμε αποστηθίσει τη διαπίστωση ότι τα δημόσια έσοδα έχουν βουλιάξει και έχουμε εμπεδώσει την αιτιολογία: «Ο κόσμος και οι επιχειρήσεις δεν έχουν λεφτά να πληρώσουν φόρους.» Σωστά, αλλά δεν βλέπω και πολλούς πρόθυμους να αναρωτηθούν: «Δηλαδή τότε πού υπήρχαν τα πολλά λεφτά, πλήρωνε φόρους η πλειοψηφία των πολιτών;» Υποθέτω ότι δεν θα βρεθεί άνθρωπος σ’ αυτή τη χώρα που να απαντήσει καταφατικά.
Το οδυνηρό συμπέρασμα επομένως βγαίνει τόσο από χιλιάδες μελέτες όσο και από τη λογική: Αν οι υπόχρεοι Έλληνες πλήρωναν τις προηγούμενες δεκαετίες απλώς και μόνο τους φόρους που τους αναλογούσαν δεν θα υπήρχε σήμερα κανένα Μνημόνιο και κανένας από τους μισητούς αλλόγλωσσους πού βρίζουμε καθημερινά δεν θα είχε απαιτήσεις.
Επιπλέον θεωρώ δικαιολογημένη την επόμενη ερώτηση: Γιατί το Κράτος δεν κυνήγησε τόσα χρόνια τους επαγγελματίες φοροφυγάδες; Ας μη κάνουμε πως αγνοούμε την απάντηση: Διότι οι κυβερνήσεις ήθελαν πελάτες και όχι πολίτες. Το ταιριαστό ζευγάρι προχωρούσε χέρι χέρι με αμοιβαία συμφωνία: Διόρισέ με στο Δημόσιο και άφησέ με να κλέβω φόρους από τη μία, ψήφισέ με και σου κάνω όλα τα γούστα από την άλλη. Έτσι απλά χωρίς φιοριτούρες. Η συμπόρευση ήταν ανέφελη έως πριν λίγο καιρό οπότε η κομματική και πελατειακή ανηθικότητα οδήγησε τη χώρα στη ξέρα και εκτός από αυτό, τα μεγάλα κομματικά μαγαζιά πλήρωσαν την πολύχρονη αμοραλιστική τακτική τους, διότι δεν ήταν πλέον «χρήσιμα». Οι πελάτες τους γύρισαν την πλάτη, τους φόρτωσαν και τις δικές τους αμαρτίες και στράφηκαν σε νέους μαγαζάτορες. Όχι σ΄αυτούς που σαν τους Σιίτες Μουσουλμάνους του Ιράν αυτομαστιγώνονται σήμερα για τα ολέθρια λάθη τους, άλλά στούς άλλους,τους φρέσκους και ταλαντούχους που έδωσαν προϊόντα σε προσφορές (100.000 προσλήψεις στο Δημόσιο, κατάργηση όλων των υποχρεώσεων, 1.300 ευρώ κατώτερο μισθό και άλλα εύηχα). Εννοώ προφανώς τον ΣΥΡΙΖΑ, για τον οποίο ο Γιάννης Βούλγαρης δίνει περιεκτικά την εικόνα ( ΤΑ ΝΕΑ, Σάββατο 26 Μαίου): « Υπήρξε ο κατ΄ εξοχήν συνήγορος της ριζοσπαστικής τροπής που πήρε η κοινωνικοπολιτική διαμαρτυρία, ο υποδοχέας των κρατικιστικών- πελατειακών κυκλωμάτων του βαθέος ΠΑΣΟΚ, ο νέος συλλέκτης των καθ΄εξιν σαλταδόρων στο καμιόνι της εκάστοτε ανερχόμενης δύναμης, το μεταμοντέρνο επικοινωνιακο λάιφ στάιλ του Τσίπρα, και όλα αυτά χυμένα μέσα σε ένα παλαιοκομμουνιστικό προγραμματικό καλούπι εντυπωσιακής όπισθοδρομικότητας πού κάνει να νοιώθουν άβολα τα λίγα εκείνα στελέχη του που εμφορούνται από μια πιο μοντέρνα φιλοευρωπαϊκή στάση.»
Και στην άλλη πλευρά του πολιτικού φάσματος ένα άλλο μαγαζί η μάλλον περίπτερο, προσελκύει με διάφορα καμμένα εθνικιστικά καλούδια, αλλά και ανέξοδες προτάσεις για λύση, όπως αυτή του γνωστού οικονομολόγου και επιστημονικού ερευνητή κυρίου Χαϊκάλη: Όλα θα λυθούν με ένα δάσος πετρελαιοπηγών και χείμαρρους φυσικού αερίου!
Με όλα αυτά και άλλα πολλά χιλιογραμμένα, ανόητος είναι ο καλομαθημένος πελάτης να μην αγοράσει από τα νέα μαγαζιά; Κι΄ο άρχοντας συνδικαλιστής αφελής είναι, τώρα μάλιστα πού τον επαινούν ως «κοινωνικό φορέα», να μη προστατεύσει τα κεκτημένα του πού πληρώνουμε όλοι, αγανακτισμένοι και μη;
Και εάν κάποιος, αποδεδειγμένα αρωγός της ταλαίπωρης χώρας μας, όπως ό Ντανιέλ Κον Μπεντίτ τολμήσει να πει πως οι προσφορές κάποιου νέου μαγαζιού είναι «παράλογες», τότε ανασύρονται οι γνωστές παλαιοκομμουνιστικές πρακτικές της σπίλωσης. Έφτασε έτσι στο σημείο να τον αποκαλέσει ο κύριος Μουλόπουλος «αμφιλεγόμενο πρόσωπο». Γνωστή φρασεολογία που έρχεται από σκοτεινές περιόδους , και πού λεκιάζει μια εμβληματική προοδευτική προσωπικότητα της Ευρώπης με την υποψία η του συμβιβασμένου η του πράκτορα ή ίσως και του χρηματιζόμενου. Αυτό θα πει κατάντια.
Με τούτα και μ΄εκείνα πιστεύω πως έτσι θα βαδίσουμε ως τις εκλογές διότι άλλο να κοιτάς το φεγγάρι και άλλο το δάχτυλο που σου δείχνει το φεγγάρι. Να είμαστε απαισιόδοξοι λοιπόν; Δεν μπορώ να απαντήσω αν και συνεχώς στο μυαλό μου στριφογυρίζει ο αφορισμός του Ζοζέ Σαραμάγκου: «Απαισιόδοξος είναι ένας αισιόδοξος καλά πληροφορημένος».

Σάββατο 26 Μαΐου 2012

ΩΔΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΝΤΡΟΠΗ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ!

O γερμανός νομπελίστας Γκίντερ Γκρας με νέο ποίημά του υπερασπίζεται την Ελλάδα απέναντι στην υπόλοιπη Ευρώπ, την οποία καυτηριάζει επειδή, όπως λέει, διαπομπεύει την Ελλάδα, εν μέσω της κρίσης του ευρώ.
«Το λίκνο της Δημοκρατίας δεν επιτρέπεται να διαπομπεύεται»,
γράφει ο πολυβραβευμένος ποιητής στο νέο του δημιούργημα «Ντροπή στην Ευρώπη», το οποίο δημοσιεύεται στην εφημεριδα «Süddeutsche Zeitung».

Ο ποιητής κατηγορεί την Ευρώπη ότι διαπομπεύει απροκάλυπτα την Ελλάδα ως οφειλέτη και «θρυμματίζει τις αξίες της με φόρους». «…«Καρφωμένη γυμνή στον πάσσαλο, γιατί είναι πνιγμένη στα χρέη, μια χώρα υποφέρει…. ως να ήταν μια άνομη χώρα στην οποία όσοι έχουν την εξουσία σφίγγουν όλο και περισσότερο το ζωνάρι».

Το ποίημα αποτελείται από δώδεκα στροφές, ξεκινά με τις γραμμές «κοντά στο χάος, επειδή δεν ανταποκρίθηκες στις αγορές, είσαι μακριά από εκείνη τη χώρα που σου δίδαξε το μέτρο. Η Ελλάδα διασύρεται, διαπομπεύεται ως οφειλέτης, υποφέρει μια χώρα προς την οποία το χρέος ευγνωμοσύνης θα έπρεπε να είναι παροιμιώδες»…

Ο 84χρονος συγγραφέας καταγγέλλει ότι η Ελλάδα ήταν καταδικασμένη στη φτώχεια και κατηγορεί την Ευρώπη ότι της δίνει να πιει το ποτήρι με το κώνειο, σε μια ευθεία αναφορά στον έλληνα φιλόσοφο Σωκράτη.

Ο Γκρας κάνει αναφορά στη γερμανική κατοχή κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και τελειώνοντας προειδοποιεί την Ευρωπαϊκή Ένωση : «Εσύ η Ευρώπη, θα πεθάνεις χωρίς ψυχή, χωρίς τη χώρα που σε δημιούργησε».
 

ΤΟ ΧΑΛΑΣΜΕΝΟ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΓΟΝΙΔΙΟ

Πολλές είναι οι απόψεις που έχουν διατυπωθεί σχετικά με τα κίνητρα της Γερμανίας πίσω από τα σκληρά μέτρα που έχει επιβάλει στην Ελλάδα. Άλλες τα αποδίδουν στην προτεσταντική ηθική, άλλες σε υφέρποντα ναζιστικά γονίδια, άλλες στο σύνδρομο της Βαϊμάρης, άλλες σε εγγενή τιμωρητική διάθεση, που συνάδει με την αρχέγονη εικόνα της Frau Blücher και της νταρντάνας γερμανίδας γκουβερνάντας, και πάει λέγοντας. Τίποτα όμως απ’ αυτά δεν πλησιάζει την αλήθεια που είναι απλή και άλλη: Το πρόβλημα των Γερμανών δεν είναι ηθικό, αλλά γονιδιακό. Και παρά τον άμεσο συνειρμό για κάποιο λανθάνον γονίδιο που αναπαράγει τον φασισμό από τη μια γενιά στην άλλη, το χαλασμένο γερμανικό γονίδιο, δεν είναι αυτό, αλλά το «γονίδιο της χαράς», εξακριβωμένο από τα καλύτερα εργαστήρια βιοτεχνολογίας και από τους πλέον διεισδυτικούς ψυχολόγους.
Τι άλλωστε να φταίει που οι Γερμανοί στην πλειοψηφία τους αδυνατούν να γευτούν ακόμα και τις ελάχιστες χαρές της ζωής, όταν και η ανεργία μειώνεται και η οικονομία τους πλέει με φουσκωμένα τα πανιά;
Θα μου πείτε ότι στενοχωριούνται και τύπτονται που βλέπουν τους καημένους τους Έλληνες και τους Ισπανούς και τους Πορτογάλους και τους Ιρλανδούς να ταλαιπωρούνται, με τους ίδιους να επωφελούνται από την ταλαιπωρία τους. Αποκλείεται, αποφαίνονται οι ειδικοί. Το πρόβλημα είναι πιο βαθύ και μόνιμο. Οι Γερμανοί έχουν πλέον χάσει οριστικώς και αμετακλήτως την ικανότητα να χαίρονται. Τι να τα κάνεις τα πλούτη και τα καλά όταν δεν μπορείς να τα χαρείς; Και τα πράγματα είναι ιδιαιτέρως σοβαρά. Κοινωνικές μετρήσεις δείχνουν ότι το πρόβλημα αυτό αντιμετωπίζει ένα αξιοσέβαστο 46%, ενώ ανάμεσα στους νέους το ποσοστό σκαρφαλώνει στο 55%. Τίποτε πλέον δεν μπορεί να κάνει την εξουθενωμένη γερμανική καρδιά να σκιρτήσει από χαρά. Κάθεται εκεί και μαραζώνει, μένοντας αδιάφορη ακόμα και σ’ ένα πλούσιο δείπνο σε καλό εστιατόριο, ακόμα και στις διακοπές σε εξωτικούς προορισμούς, ακόμα και μπροστά σ’ ένα βαρέλι μπύρα. Αλλά μένει το σεξ, θα μού πείτε. Μπα, ούτε και σ’ αυτό, λένε οι μετρήσεις. Ήταν που ήταν χάλια ήδη από παλιά, μπήκε στη μέση και το μεταλλαγμένο γονίδιο και η ερωτική ζωή των Γερμανών έπιασε πάτο.
«Καταραμένο γονίδιο», φέρονται ν’ αναφωνούν απελπισμένοι. «Πάει, τέλειωσε πια η ζωή για μας. Ξεχάσαμε τι σημαίνει να είσαι ευτυχισμένος».
Πώς εξηγείται λοιπόν αυτή η κατάρρευση της ικανότητας των Γερμανών να ευτυχούν; Το στρες της δουλειάς, είναι η πιο κοινή απάντηση. Μπορεί να έχουν ακόμα δουλειά, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι θα έχουν και αύριο. Μπορεί να έχουν ακόμα δουλειά, αλλά αυτό δεν λογίζεται σαν δουλειά, αν πρόκειται να δουλεύουν ολημερίς κι ολονυχτίς. Πιο πολύ σε δουλεία φέρνει. Κι ιδού τ’ αποτελέσματα.
Οι έρευνες όμως έδειξαν ότι οι Γερμανοί δεν μπορούν να γευτούν τη χαρά, παρά μονάχα αν προηγουμένως την έχουν κερδίσει, αν δηλαδή έχουν κάνει κάτι δυσάρεστο και επίπονο, που η χαρά που ακολουθεί να έρχεται σαν δώρο για το επίτευγμά τους. Έτσι, λοιπόν εξηγείται και η συμπεριφορά που επιδεικνύουν προς τους πάσχοντες λαούς. Κρίνοντας από τη δική τους νοοτροπία, τα μέτρα και οι απαιτήσεις προς εμάς, μόνο ένα σκοπό μπορεί να έχουν: να μας κάνουν, δηλαδή, να χαρούμε, στο βαθμό που θα έχουμε επιτύχει να ικανοποιήσουμε τους στόχους. Βάζοντας τα πράγματα στη σωστή τους βάση, η αντίληψη ότι οι Γερμανοί θέλουν να μας τιμωρήσουν είναι εντελώς ανιστόρητη και λανθασμένη. Τη μέθη της νίκης θέλουν να μάς κάνουν να αισθανθούμε. Και ως προς αυτό μάλλον θα έπρεπε να τους ευχαριστούμε. Αλλά εμείς είμαστε άλλος λαός και δεν καταλαβαίνουνε από τέτοιες περίπλοκες διαδρομές των συναισθημάτων.
Γι αυτό και μας ζηλεύουν! Μπορεί εμείς να το ψιθυρίζουμε αυτάρεσκα μεταξύ μας, αλλά οι μετρήσεις είναι αμείλικτες και το φωνάζουν. Οι Γερμανοί όντως μας ζηλεύουν. Είναι κι αυτό μέρος της κουλτούρας τους. Έτσι λένε οι ειδικοί. Ζηλεύουν τους χαλαρούς και ευτυχισμένους ανθρώπους. Ζηλεύουν τους λαούς που περνάνε καλύτερα από τους ίδιους, αν και με λιγότερα, ζηλεύουν τους ανέμελους λαούς, που φρόντισαν και κράτησαν ανέπαφα στο χρόνο τα καλά τους γονίδια.
Αν το καλοσκεφτείς, η Μέρκελ, ο Σόιμπλε, ο Φούχτε, ο Ράιχενμπαχ, και οι λοιποί, ούτε τον ήλιο μας θέλουν, ούτε τα οικόπεδά μας, ούτε τα λεφτά μας. Αυτοί οι άνθρωποι τα γονίδιά μας θέλουν μόνο και τίποτε άλλο.
Κι εδώ ακριβώς έχουμε ένα ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί…
Υ.Γ. Δείτε σχετικά στο SPIEGEL

Παρασκευή 25 Μαΐου 2012

Ο ΑΠΟΔΙΟΠΟΜΠΑΙΟΣ ΤΡΑΓΟΣ ΚΑΙ Ο ΜΠΑΜΠΟΥΛΑΣ

Της Τασούλας Καραισκάκη

«Οταν χώρες ή άνθρωποι έχουν ζήσει πάνω από τις δυνατότητές τους και τώρα πρέπει να υποστούν κάποια λιτότητα, να κάνουν περικοπές, να μεταρρυθμίσουν την αγορά εργασίας τους, τείνουν να ρίχνουν την ευθύνη σε άλλους. Ψάχνουν για αποδιοπομπαίους τράγους. Είναι φυσικό για ανθρώπους που υποφέρουν από τα λάθη τους να κατηγορούν τους άλλους. Η Γερμανία αποτελεί για τους Ελληνες τον αποδιοπομπαίο τράγο», είχε δηλώσει προ καιρού ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.
Αποτελεί πράγματι η Γερμανία για την Ελλάδα και την υπόλοιπη Ευρώπη τον αποδιοπομπαίο τράγο, δηλαδή τη χώρα η οποία φορτώνεται το βάρος της ευθύνης για τα προβλήματα της χώρα μας ή του συνόλου της ευρωπαϊκής οικογένειας; Τη θεωρούν ως το μαύρο πρόβατό της; Νιώθουν οι κάτοικοί της αποξενωμένοι από την Ενωση, με την έμμονη ιδέα του αενάως κατηγορουμένου, ανασφαλείς, απορριπτέοι, φορείς όλων των αρνητικών συμπεριφορών που συνετέλεσαν στη διακοπή των σχέσεών τους με την Κοινότητα; Εχουν ταυτιστεί με το σφάλμα, το κακό, τον δόλο; Με το «άλλο» μέλος που απειλεί την καθεστηκυία τάξη και γι’ αυτόν το λόγο έχει γίνει μισητό;
Η Γερμανία, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την πολιτική της και τον Τύπο της, φαίνεται να έχει επιλέξει μάλλον την τακτική της επίθεσης και όχι της συμπλεγματικής άμυνας. Ενδεχομένως κάποια τέτοια αισθήματα μοιράζονται μεμονωμένοι πολίτες της, υπό συγκεκριμένες συνθήκες.
Αποτελεί η Ελλάδα για την Ευρώπη τον αποδιοπομπαίο τράγο; Πολλοί θα έλεγαν ναι, ότι η Ελλάδα είναι στον ρόλο του φταίχτη που αναζητούν όλοι. ΄Η -μέσα στη χώρα- αποδιοπομπαίος τράγος είναι ένα ή περισσότερα κόμματα, μια συγκεκριμένη γενιά (μεταπολιτευτική), μια συγκεκριμένη κατηγορία υπαλλήλων (δημόσιοι). Πάντα υπό το πρίσμα της άδικης κατηγορίας και της προσπάθειας η ενοχή να αποτιναχτεί.
Μια ενοχή, που ωστόσο έχει φωλιάσει στη συνείδηση αρκετών. Είναι η ενοχή του οφειλέτη, του ανθρώπου με τύψεις για πράξεις που είναι αξεχώριστες από την «ηθική» του, του ενοχοποιημένου για ένα αμάρτημα που διέπραξαν ίσως άλλοι, το οποίο ωστόσο ξαλαφρώνει το πορτοφόλι του και επηρεάζει τη συμπεριφορά του, του αναξιόπιστου, ο οποίος νιώθει ότι κάθε δικαιολογία που προβάλλει στους θεματοφύλακες της οικονομικής ορθότητας εκλαμβάνεται ως παραδοχή της ενοχής του.
Αυτά τα αισθήματα βέβαια, αν και μπορεί να καθορίσουν όχι μόνο μία αλλά περισσότερες πολιτικές επιλογές στις επικείμενες εκλογές, δεν είναι αυτή τη στιγμή στο παγκόσμιο επίκεντρο. Ο ρόλος της Ελλάδας είναι αρκετά πιο σύνθετος. Είναι ναι μεν τιμωρημένη και εκφοβιζόμενη, αλλά είναι μαζί και εκφοβιστής. Ο μπαμπούλας που στοιχειώνει τις μέρες και τις νύχτες πολλών ηγετών. Δεν είναι τυχαία τα ταυτόχρονα χάδια και χαστούκια, οι απειλητικές υποδείξεις και οι εκδηλώσεις προθέσεων για αλληλεγγύη. Οι επικείμενες ελληνικές εκλογές μοιάζουν με την αιφνίδια κίνηση ματ στην παγκόσμια σκακιέρα.
Αγνωστο ακόμη τι ή ποιος θα ξεψυχήσει πάνω στο θυσιαστήριο.

Τετάρτη 23 Μαΐου 2012

ΚΑΚΟΗΘΕΙΣ ΜΥΘΟΙ

Του Μιχάλη Μητσού

Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει χωρίς μύθους, ψέματα δηλαδή που μοιάζουν με αλήθειες και αλήθειες που μοιάζουν με ψέματα. Χάρις στην ανάγκη αυτή υπάρχουν οι καλές τέχνες και η λογοτεχνία, που κάνουν πιο πλούσια και πιο όμορφη τη ζωή των ανθρώπων. Δεν είναι όμως όλοι οι μύθοι ίδιοι. Ο βραβευμένος περουβιανός συγγραφέας Μάριο Βάργκας Γιόσα διακρίνει δύο κατηγορίες: τους καλοήθεις μύθους, σαν κι αυτούς που προκύπτουν από το πινέλο ενός Γκόγια ή την πένα ενός Θερβάντες, και τους κακοήθεις μύθους, που παρουσιάζονται ως αντικειμενικές και επιστημονικές περιγραφές της πραγματικότητας.
Ενας από τους κακοήθεις μύθους, που κυκλοφορεί αιώνες τώρα, αφορά την παρακμή της Δύσης. Αρχικά, οι αιτίες αναζητούνταν στη Βίβλο, ενώ αργότερα εντοπίστηκαν στην παράνοια των ανθρώπων. Παρά τις καταστροφολογικές προβλέψεις, όμως, η Ευρώπη είναι ακόμη ζωντανή. Κι όπως επισημαίνει ο λογοτέχνης στην Ελ Παΐς, όχι μόνο νίκησε τις δύο ισχυρότερες απειλές για τη δημοκρατία, τον φασισμό και τον κομμουνισμό, αλλά είναι και η μοναδική περιοχή του πλανήτη όπου έχει τεθεί σε εφαρμογή ένα φιλόδοξο σχέδιο ενοποίησης εθνών, κοινωνιών, πολιτισμών, οικονομιών και θεσμών.
Ενας πιο πρόσφατος κακοήθης μύθος είναι η αποτυχία της Ευρωπαϊκής Ενωσης, του σχεδίου δηλαδή χάρις στο οποίο η Δύση έζησε την πιο μακρά περίοδο ειρήνης και ευημερίας στην ιστορία της. Κάθε μέρα εμφανίζονται αναλύσεις, εκτιμήσεις και στατιστικές που δείχνουν ότι το ευρώ απέτυχε, η σύγκλιση των ευρωπαϊκών οικονομιών ήταν από την αρχή καταδικασμένη και το άνοιγμα των συνόρων έφερε περισσότερους παράνομους μετανάστες, εγκληματίες και τρομοκράτες. Χαρακτηριστικός εκφραστής αυτού του μύθου, γράφει ο Βάργκας Γιόσα, είναι ο Πολ Κρούγκμαν, ο οποίος δεν δίστασε να γράψει τις προάλλες ότι η ισπανική οικονομία θα χρειαστεί σύντομα ένα «κοραλίτο», ένα όριο αναλήψεων δηλαδή σαν κι εκείνο που είχε εισαγάγει η Αργεντινή στα τέλη του 2001 για να αντιμετωπίσει την κρίση. Απόδειξη πως όταν οι νομπελίστες οικονομίας εξυμνούνται από τα μέσα ενημέρωσης, καταλήγουν συχνά να λένε βλακείες.
Το κακό είναι ότι στην ίδια παγίδα πέφτουν καμιά φορά και οι νομπελίστες λογοτεχνίας. Γιατί ο τελευταίος κακοήθης μύθος για τον Βάργκας Γιόσα είναι ότι η λιτότητα γονατίζει τους λαούς και ότι με την εκλογή του Φρανσουά Ολάντ φάνηκε ένα φως στην άκρη του τούνελ. Οι συνταγές του νέου Προέδρου της Γαλλίας - γράφει - αποτελούν απλουστευτικές φαντασιώσεις. Ενας ασθενής δεν μπορεί να τρέξει Μαραθώνιο αν πρώτα δεν γίνει καλά. Για να γίνει καλά, πρέπει να κάνει τεράστιες θυσίες. Και για να πιάσουν αυτές οι θυσίες, πρέπει να κυριαρχεί η απόλυτη βεβαιότητα ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Να γιατί ο Ολάντ αργά ή γρήγορα θα καταλάβει ότι έκανε λάθος και θα ζητήσει από τους Γάλλους να σφίξουν κι άλλο το ζωνάρι.
Τα βιβλία του Μάριο Βάργκας Γιόσα είναι υπέροχα. Η αλήθεια όμως είναι πως όποτε ασχολήθηκε με την πολιτική, τα έκανε θάλασσα.

Τρίτη 22 Μαΐου 2012

ΤΟΣΟ ΚΟΝΤΑ, ΤΟΣΟ ΜΑΚΡΙΑ

Του Νίκου Κωσταντάρα

Τώρα που βρίσκονται στον αέρα η κοινωνία και οι ζωές μας, και δεν ξέρουμε πού και πώς θα πέσουν τα κομμάτια, βλέπουμε πόσο κρίμα είναι που μαζί με τα κακά θα χαθούν τόσα καλά. Αισθάνομαι ότι η χώρα μας ήταν τόσο κοντά στην ευτυχία και τώρα μοιάζει να μην έχει τρόπο να αντιμετωπίσει όλα αυτά που την απειλούν. Ισως τώρα που όλα κινδυνεύουν μπορούμε να δούμε πόσα καλά είχαμε, και πώς τα υπονομεύσαμε μέσα από την απληστία, την αλαζονεία, την αδιαφορία και την απραξία. Αυτά όλα οδήγησαν στην ανοχή για τα κακώς κείμενα, αφήνοντας μικρά προβλήματα να διογκωθούν σε σημείο που σήμερα δοκιμάζουν τον πολιτισμό μας και τον κοινωνικό ιστό.
Είμαστε στο σημείο όπου μπορούμε να δούμε τι έχουμε, τι χάνουμε και από τι κινδυνεύουμε. Ας αρχίσουμε από τα απλά και αυτονόητα. Η ομορφιά και η πολιτισμική κληρονομιά της χώρας μας είναι γνωστές σε όλο τον κόσμο. Και η πρόσφατη Ιστορία μας είναι γεμάτη από σημαντικότατα γεγονότα τα οποία αναγνωρίζονται διεθνώς, από τις πολεμικές μας περιπέτειες έως την τέχνη. Τα τελευταία 38 χρόνια, η Ελλάδα έζησε το μεγαλύτερο διάστημα ειρήνης και ευημερίας που γνώρισε ποτέ ως ανεξάρτητο κράτος. Η τεχνολογία και τα νέα μέσα μεταφοράς και επικοινωνιών, η παγκόσμια αγορά, η πτώση του Σοβιετικού Μπλοκ ένωσαν για πρώτη φορά όλους τους Ελληνες, σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης, την ίδια ώρα που μας έκαναν όλους πολίτες του κόσμου. Εξαλείφθηκαν οι πληγές της φτώχειας εντός Ελλάδος και των αποστάσεων της μετανάστευσης.
Τί έγινε, όμως, και την ώρα που μπορούσαμε να απογειωθούμε σαν έθνος, την ώρα της απτής ευδαιμονίας, τσακιστήκαμε και τώρα περιμένουμε φοβισμένοι τις επόμενες μέρες, χωρίς να γνωρίζουμε μέχρι πού θα φθάσουν οι απώλειές μας;
Πολλοί είναι οι λόγοι, και τα τελευταία χρόνια είχαμε πολλές ευκαιρίες να τους συζητήσουμε. Αλλά τώρα, στην κόψη του ξυραφιού, τα πράγματα ξεκαθαρίζουν, μπορούμε να εκτιμήσουμε ποιες είναι οι σοβαρότερες πληγές των Ελλήνων.
Το οικονομικό και πολιτικό πρόβλημα είναι ένα και αδιαίρετο. Το πολιτικό μας σύστημα δομήθηκε εξαρχής πάνω στις πελατειακές σχέσεις, και αυτές διαμόρφωσαν την κοινωνία και την οικονομία. Οταν ενωθήκαμε με την Ευρώπη και μπορούσαμε να εκσυγχρονίσουμε τη χώρα, το άφθονο νέο χρήμα πήγε προς την ενίσχυση του παλιού μοντέλου πολιτικής και όχι προς την εξάλειψή του. Είναι απελπιστικό ότι σήμερα το πιο δυναμικό και ανερχόμενο κομμάτι του πολιτικού μας κόσμου στηρίζει αυτό το σύστημα, ίσως για να προσελκύσει, με μία απλή κίνηση, όλη την πελατεία του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας, χωρίς να γνωρίζει τι θα της προσφέρει απ’ εδώ και πέρα.
Ο πολιτικός πολιτισμός μας δεν απαιτούσε την εξάσκηση της τέχνης της πολιτικής και της διοίκησης, αφού όλοι τρέφονταν από τον κρατικό κορβανά και οι συγκρούσεις, επειδή ήταν ανούσιες, μπορούσαν να παρουσιαστούν σαν θέαμα, με υπερβολικές απαιτήσεις και μηδαμινές συγκλίσεις. Τώρα που οι πολιτικοί πρέπει να συνεννοηθούν για να μη χαθούμε, ξέρουν μόνο να απαιτούν, να καταγγέλλουν και να αρνούνται οποιονδήποτε συμβιβασμό. Παραμένουν προσκολλημένοι σε παλιούς ρόλους και ιδεοληψίες, μην τολμώντας να συνεργαστούν, μήπως κατηγορηθούν για ενδοτισμό. Δεν ξέρουν πώς να συνεννοηθούν – ούτε μεταξύ τους, ούτε με συνομιλητές από ξένους οργανισμούς.
Οπως το πολιτικό σύστημα βασίστηκε πάνω σε δανεικά, και όχι στο πάρε-δώσε των κανόνων της πραγματικής οικονομίας, έτσι συνήθισαν και οι πολίτες να έχουν ό,τι ήθελαν. Η εργατικότητα, η υπευθυνότητα, η νομιμότητα, η εντιμότητα -έως και η ικανότητα- έγιναν έννοιες σχετικές και προσωπικής επιλογής. Δεν ήταν πια απόλυτες, ούτε κάτι που μπορούσε να αξιολογείται, να ενθαρρύνεται, να επιβραβεύεται. Χάσαμε την επαφή μας με την πραγματικότητα, ξεχάσαμε όσα μάθαμε από τους παλιούς, αγνοήσαμε ό,τι κάνουν οι άλλοι λαοί στην Ευρωζώνη και την Ε.Ε. Πιστέψαμε στη σχετικότητα των πάντων και στην ατιμωρησία, είτε αφορούσε το πώς ρυπαίναμε τη χώρα, είτε το πώς επιτρέψαμε τον χουλιγκανισμό και τη βία να φαίνονται φυσιολογικό κομμάτι του αθλητισμού και της καθημερινότητας. Ξεχάσαμε ότι οι πράξεις και η απραξία έχουν τις συνέπειές τους. Τώρα που τα πάντα αλλάζουν, βασανιζόμαστε από τον θυμό και τη θλίψη. Βλέπουμε πόσο λίγες, αυτονόητες ενέργειες χρειαζόταν για να προστατέψουμε τα κεκτημένα μας, και πόσο μακριά είμαστε από το να βρούμε πώς θα επικοινωνούμε μεταξύ μας και με άλλους – σε μια τελευταία ευκαιρία να σώσουμε αυτά που έχουμε.

Δευτέρα 21 Μαΐου 2012

ΚΟΥΤΣΟΜΠΟΛΙΑ ΚΑΙ "ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ"

Του Οδυσσέα Ιωάννου

Δύο μόνο πράγματα είναι σίγουρο πως θα συμβούν στην ζωή. Το ένα είναι ο θάνατος και το άλλο αυτό που ούτε καν είχες φανταστεί. Όλα τα μοντέλα και όλα τα θεωρητικά υποδείγματα, απλώς θεμελιώνουν την βεβαιότητα πως τα πράγματα τελικά γίνονται ερήμην τους. Χαζεύω την σιγουριά και την φανατίλα πλήθους επώνυμων δημοσιογράφων, πολιτικών και οικονομικών αναλυτών, για το τι μας επιφυλλάσουν για το μέλλον οι διάφορες εναλλακτικές που έχουμε μπροστά μας.
Στην θέση τους θα ήμουν πιο προσεκτικός και περισσότερο μετριοπαθής γιατί έχουν όλοι τους υποστεί μία τεράστια ήττα που δεν καταπίνεται ούτε ξεχνιέται εύκολα. Όπως έχει πολύ εύστοχα σημειωθεί, έχασαν όλοι τους την μεγαλύτερη είδηση από την μεταπολίτευση και μετά. Την επικείμενη χρεοκοπία της χώρας! Πέρα από κάτι σκόρπιες “γκρίνιες” που αρκετοί από εμάς τις είχαν, για ένα μοντέλο και έναν τρόπο ζωής που σύντομα θα βρει τοίχο, επί της ουσίας κανένας τους (μας) δεν είχε την επάρκεια, την εγρήγορση και την ενόραση να μιλήσει, μέχρι και το 2008, για εκείνο που ερχόταν με φόρα καταπάνω μας.
Τώρα, ακριβώς οι ίδιοι με πόζα και υφάκι κορυφαίου αναλυτή, υποδεικνύουν, τρομοκρατούν, προσπαθούν να βάλουν τους “παρορμητικούς” στον ίσιο δρόμο. Με ποιες περγαμηνές; ποιο backround; Ποιες επιτυχίες στις προβλέψεις και τις αναλύσεις τους; Μέχρι και έναν μήνα πριν την είσοδό μας στα Μνημόνια και την εμφάνιση των συμπτωμάτων της βαριάς αθένειας σε ολόκληρο τον ευρωπαϊκό Νότο, αρθρογραφούσαν στα έγκυρα Μέσα τους μόνο για τα εσωκομματικά μαχαιρώματα στο ΠΑΣΟΚ και για τις συμμαχίες της Ντόρας μέσα στην Νέα Δημοκρατία. Έγραφαν δηλαδή κουτσομπολιά. Σε αυτό ειδικεύτηκαν για χρόνια. Σε απλά κουτσομπολιά. Δεν είχαν μυριστεί απολύτως τίποτα! Πότε πρόλαβαν και μεταμορφώθηκαν σε βαθείς γνώστες του οικονομικού και πολιτικού μέλλοντος της Ευρώπης; Και κατηγορούν και όσους έχουν άλλη άποψη ως μαθητευόμενους μάγους. Ποιοί; Οι διαδρομιστές, εκείνοι που θεώρησαν πως δημοσιογραφία είναι οι χολές και οι εξυπνακισμοί που τους διοχέτευαν οι φίλοι τους βουλευτές. Τους βάφτιζαν μάλιστα και “πηγές”. Τις αποχετεύσεις του κομματικού κράτους.
Χειρότερο από έναν “παραπληγικό” αναλυτή και έναν ατάλαντο (ή χρηματιζόμενο) δημοσιογράφο, είναι ένας αφιλοσόφητος άνθρωπος. Που δεν έχει καμμία ένσταση, κανένα “δέος” για το απρόβλεπτο, που αγνοεί την δεύτερη σιγουριά της ζωής –μετά τον θάνατο- που ανέφερα στην αρχή του κειμένου. Ανάμεσα σε κάποιον που δηλώνει πως γνωρίζει και ελέγχει το μέλλον και σε έναν που δεν αποκλείει να μονομαχήσει κάποτε με έναν ανεμόμυλο για μία Δουλτσινέα, θα προτιμήσω τον δεύτερο. Μιλώντας με καθαρά πολιτικούς όρους, ο πρώτος μού κάνει θανατερά άκαυλος.

Σάββατο 19 Μαΐου 2012

Ο ΑΝΑΡΧΙΚΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣ 3.0

Του Νικόλα Σμυρνάκη

Όσοι αγαπούν τις νέες ιδέες κινούν τα γρανάζια του κόσμου, του δίνουν ανάσες να μη σαπίσει. Οι υπόλοιποι συνήθως τον διοικούν. Εκεί είναι που επεμβαίνουν οι αναρχικοί δάσκαλοι αυτού του κόσμου.
Αυτοί που πιστεύουν πως η προσωπική ανάπτυξη του καθενός, είναι η σπουδαιότερη μορφή αντίστασης, η σπουδαιότερη μορφή επανάστασης.
Αυτοί που πιστεύουν πως αν δώσεις περισσότερα από όσα λαμβάνεις θα λάβεις περισσότερα από όσα έδωσες.
Όσοι θεωρούν πως το μεγαλύτερο θαύμα είναι ότι ζούμε και είναι περισσότερο από σίγουρο πως αν οι ίδιοι κάποτε πεθάνουν, θα είναι από υπερβολική δόση ζωής.
Όσοι θεωρούν πως είμαστε καταδικασμένοι να είμαστε εμείς. Μόνο που εμείς μπορούμε να γίνουμε όποιος θέλουμε.
Εκείνοι που ξέρουν πως τα «όχι» που προτιμούμε υπάρχουν γιατί κάποιος βρέθηκε να τους πει το «ναι», πως τα «Ποτέ» που ξεστομίζουμε γεννιούνται απ’ τα ίδια Πι με τα «Πάντα» που αποφεύγουμε.
Εκείνοι που δεν μένουν στο ύψος τους ποτέ, που συνεχώς ψηλώνουν, που είναι έτοιμοι να ξαναγράψουν τις βιβλιοθήκες του κόσμου, να εφεύρουν καινούρια αυτονόητα. Είναι πια γνωστό. Σε κάποια παλιά δεν είναι να έχεις μπέσα.
Αν ο συγκεκριμένος αναρχικός δάσκαλος μπορούσε να μιλήσει, θα σας έλεγε πως δεν κρατά μολότοφ, κρατά λουλούδια. Μόνο που τα λουλούδια για να προστατέψουν την ομορφιά, το χρώμα, το άρωμά τους, χρησιμοποιούν αγκάθια.
Αν ο συγκεκριμένος αναρχικός δάσκαλος μπορούσε να μιλήσει, θα σας έλεγε πως οι άλλοι είμαστε εμείς, αλλά δεν το ξέρουμε ακόμα. Πως αν αλλάξουμε εμείς, αλλάζουν όλοι.
Αν ο συγκεκριμένος αναρχικός δάσκαλος μπορούσε να μιλήσει, θα σας έλεγε πως πριν από κάθε του ανάσα, ελπίζει. Η ελπίδα γι’ αυτόν, πεθαίνει πάντα τελευταία και ανασταίνεται πρώτη, όταν βρεθούν δέκα άνθρωποι να πουν «όχι» σε όσα μας σκοτώνουν. Κι οι δέκα γίνουν εκατό κι οι εκατό γίνουν χίλιοι κι οι χίλιοι γίνουν «όλοι» κι οι «όλοι» γίνουμε «εμείς».
Όλοι μας κρύβουμε έναν αναρχικό δάσκαλο μέσα μας. Δεν τον κρύβουμε, είμαστε αυτός γιατί μπορούμε να γίνουμε τέτοιος. Κι αν μας έπεισαν κάποτε πως γεννιόμαστε, κι όχι ότι γινόμαστε, ήρθε η ώρα να τους πούμε ότι γεννιόμαστε για να γίνουμε.
ΥΓ. Το κείμενο του αναρχικού, το βραβείο και τα όσα όμορφα το ακολούθησαν είναι εξαιρετικά αφιερωμένα σε όσους, με ό,τι μέσο έχουν, αγωνίζονται ενάντια στο αδιανόητο που ζούμε.

Παρασκευή 18 Μαΐου 2012

ΠΟΙΑΝΟΥ ΤΟ ΑΥΡΙΟ ΕΊΝΑΙ ΤΟ ΑΥΡΙΟ;

Υπάρχει ένα σημείο από το "Τραγούδι της Αλληλεγγύης" του Μπέρτολντ Μπρεχτ που μου αρέσει ιδιαίτερα. Σε ελεύθερη απόδοση λέει το εξής: "οι συμμορίες εκείνων που μας κυβερνούν, ελπίζουν οι διαφωνίες και οι φόβοι μας να συνεχιστούν, τους βοηθούν να μας χωρίζουν και να μας κοροϊδεύουν και έτσι αυτοί να παραμένουν πάντα στην κορυφή". Λόγια που περιγράφουν με τον καλύτερο τρόπο αυτό που βιώνουμε όλοι τον τελευταίο καιρό. Άρθρα, αναλύσεις, κινδυνολογία, ενίοτε και απειλές. Δραχμή ή ευρώ, θα γίνουμε Βόρεια Κορέα, θα χάσουμε τις καταθέσεις μας, θα καταρρεύσουν οι τράπεζες, θα πεινάσουμε.. Φωνάζουν πως 700 εκ. ευρώ έχουν φύγει από τις ελληνικές τράπεζες από "τρομοκρατημένους" καταθέτες. Δεν μας λένε όμως ποιοι είναι οι καταθέτες αυτοί, και αν διάφοροι διαπλεκόμενοι επιχειρηματικοί κύκλοι παίζουν παιχνίδια πίσω από την πλάτη μας.
Θα κατηγορηθώ για συνομωσιολογία αλλά δε νομίζω πως χρειάζεται ειδική γνώση για να εντοπίσει κανείς αυτούς τους κύκλους. Ας ρίξει μια ματιά στα δελτία ειδήσεων των καναλιών και στους δημοσιογράφους τους που βρίσκονται στην "πρώτη γραμμή". Ας δει την γλώσσα που χρησιμοποιούν, τις επιλεκτικές δηλώσεις, τις ερωτήσεις, τον τρόπο που παρουσιάζουν την είδηση.Δεν είμαι οικονομολόγος και δεν θέλω να αναφέρω πολύπλοκες οικονομικές θεωρίες και σενάρια που ομολογώ πως δεν τα καταλαβαίνω απολύτως.
Η Ελλάδα ήταν πάντα η χώρα της "αυθεντίας". Έχουμε γαλουχηθεί από το εκπαιδευτικό σύστημα να μην αμφισβητούμε τα γραφόμενα, να μας παρουσιάζουν μια άποψη της ιστορίας, της θρησκείας, της πολιτικής. Αυτό που μάθαμε ως μαθητές και ως φοιτητές συνεχίζεται στον πολιτικό και κοινωνικό βίο. Μας βομβαρδίζουν με απόψεις επιφανών οικονομολόγων, αναλυτών, δημοσιογράφων, σπείρουν αμφιβολίες για την ίδια μας την κρίση και την λογική.
Ξεχνάνε όμως μια σημαντική παράμετρο. Καμία αυθεντία δεν μπορεί να αντιπαρέλθει με την πραγματικότητα. Στην Ευρώπη η μεγαλύτερη οικονομική κρίση από τη δεκαετία του 30 μετατράπηκε πολύ έξυπνα από κρίση των αγορών σε κρίση του κοινωνικού κράτους. Χρησιμοποιήθηκε για να καταλύσει εργατικά δικαιώματα, επιδόματα, μισθούς, να ξεπουλήσει κρατικές περιουσίες, να παραδώσει οικονομίες στους αδηφάγους εταιρικούς και χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς.
Στην Πορτογαλία, μοντέλο εφαρμογής του νεοφιλελεύθερου δόγματος, τα επιδόματα μειώθηκαν κατά το ένα πέμπτο, οι δημόσιες εταιρείες ύδρευσης, ενέργειας, μεταφορών και φυσικού αερίου ξεπουλήθηκαν, το εισόδημα μειώθηκε κατά 25%. και η χώρα βυθίζεται στην ύφεση. Στην Ελλάδα το ζούμε: τα έχουμε ξαναπεί. Το ένα πέμπτο της οικονομίας συρρικνώθηκε, ένας στου δύο νέους είναι άνεργος, το ένα τρίτο των μικρών επιχειρήσεων έχει κλείσει, περισσότερα από τρία εκατομμύρια άνθρωποι ζουν με λιγότερα από 300 ευρώ. Την ίδια στιγμή ο νόμος περί ευθύνης υπουργών του κ. Βενιζέλου απαλλάσσει κάθε ένοχο από την παραμικρή έστω ελπίδα να λογοδοτήσει κάποτε για τις πράξεις του, η Seimens κερδίζει τις συμβάσεις για ηλεκτροδότηση του μετρό ως επιβράβευση για το 3% της μίζας, ο απερχόμενος μη εκλεγμένος πρωθυπουργός ζητά την εκταμίευση 18 δις προς τις τράπεζες για να αυξηθεί όπως μας λένε η ρευστότητα.
Στην Πορτογαλία η πολιτική ελίτ έφτασε ένα βήμα πιο μακριά. Πρότεινε για να ολοκληρωθούν τα μέτρα να "παγώσουν" τις δημοκρατικές διαδικασίες για έξι μήνες. Στην Ελλάδα δεν τολμούν να το εκφράσουν. Καταλύουν όμως κάθε μέρα την βούληση του λαού με άνανδρες επιθέσεις, λασπολογία, κινδυνολογία και τρομοκρατία.
Το έχω ξαναπεί και θα το επαναλάβω. Οι καιροί πλέον δεν είναι με το μέρος τους. Παντού στην Ευρώπη οι πολιτικές λιτότητας αμφισβητούνται και αυτή είναι η πραγματικότητα, όσο και αν θέλουν να την αποσιωπήσουν. Όχι μόνο στη Γαλλία και την Ελλάδα. Στην Ολλανδία το σοσιαλιστικό κίνημα που αντιτίθεται στην λιτότητα βλέπει τα ποσοστά του να ανεβαίνουν εντυπωσιακά, στην Ιρλανδία όλα δείχνουν πως ο λαός θα πει ένα ηχηρό όχι στο δημοψήφισμα της 31ης Μαΐου για την επικύρωση του Ιρλανδο-Ευρωπαϊκού Συμφώνου Οικονομικής Συνεργασίας.
Ο Antonio Gramsci είχε πει πριν πολλά χρόνια πως οι κρίσεις δημιουργούνται από το παλιό που πεθαίνει όταν το νέο αργεί να γεννηθεί. Σήμερα όμως το Νέο αναγεννάται παντού στην Ευρώπη και στον κόσμο. Το κυοφόρησαν οι συνθήκες εξαθλίωσης και εξευτελισμού, η ακύρωση των ονείρων, η βία και η αλαζονεία της εξουσίας και γεννήθηκε από την ελπίδα πως η φωνή μας τελικά θα ακουστεί. Οφείλουμε να παλέψουμε για αυτό και να προχωρήσουμε
"μπροστά χωρίς να ξεχνάμε, μέχρι το ερώτημα να οριστεί,
όταν πεινάμε και όταν είμαστε χορτάτοι,
ποιανού αύριο είναι το αύριο και σε ποιόν ο κόσμος μας ανήκει;"

Μπέρτολντ Μπρεχτ "Το Τραγούδι της Αλληλεγγύης"

Πηγή

Πέμπτη 17 Μαΐου 2012

ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΔΟΓΜΑΤΙΣΜΟΣ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Του Νίκου Γ. Ξυδάκη

Από τους πρώτους μήνες της κρίσης είδαμε να αναδύονται στην Ευρώπη, στην πολιτιστική και πολιτική μας οικογένεια, οι βλαστοί της ασυνεννοησίας και των εθνικιστικών στερεοτύπων. Η οικονομική κρίση του 2008 βρήκε την Ευρώπη ανέτοιμη, με ευάλωτη αρχιτεκτονική στο κοινό της νόμισμα, αλλά κυρίως χωρίς κοινή οικονομική και πολιτική διακυβέρνηση, άρα χωρίς μηχανισμούς αντιμετώπισης κρίσεων. Η πτώση της Ελλάδας στην παγίδα του χρέους δεν αντιμετωπίστηκε ως τέτοια, έγκαιρα και αποφασιστικά. Αντιθέτως, η δογματική Γερμανία, που απολάμβανε αυτάρεσκα την ενοποίησή της και τα εμπορικά της πλεονάσματα, όπως απέτρεπε τη δημοκρατική συμμετρική ενοποίηση της Ευρώπης, για να χαίρεται την εφήμερη ηγεμονία της, με τον ίδιο ακριβώς δογματισμό στοχοποίησε την όντως άφρονα Ελλάδα ως μοναδικό ασθενή στον ευρωπαϊκό παράδεισο. Σπατάλη χρόνου, ανακόλουθες πράξεις, τιμωρητικός και ηθικολογικός λόγος: οι Ελληνες στιγματίστηκαν στα λαϊκά ταμπλόιντ ως υβριστές τζίτζικες και το Βερολίνο παρήγαγε ευρωπαϊκή πολιτική βάσει αυτού του στιγματισμού εσωτερικής κατανάλωσης. Το αδύναμο και καιροσκοπικό Παρίσι του Σαρκοζί ακολούθησε. Ακολούθησαν και άλλες θραύσεις ασθενών κρίκων, αλλά η αλυσίδα παρέμενε υπερηφάνως υγιής, προσηλωμένη στα ιδεώδη της δημοσιονομικής ορθοδοξίας. Αλλωστε, τα PIIGS του Νότου και της περιφέρειας ήταν ανέκαθεν προσφιλείς, καίτοι ου φωνητοί, στόχοι του πλούσιου και εύτακτου Βορρά. Ηταν οι συνήθεις ύποπτοι.
Δύο χρόνια μετά την πρώτη τιμωρητική χημειοθεραπεία του Ελληνος ασθενούς και τις άλλες δύο οδυνηρές διασώσεις σε Πορτογαλία και Ιρλανδία, η Ευρώπη βρίσκεται αντιμέτωπη με το ενδεχόμενο να χάσει όσα πολιτικά κέρδη αποκόμισε επίπονα επί μισόν αιώνα. Η ακαμψία και μυωπία του γαλλογερμανικού άξονα οδηγεί σε κατάρρευση το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας, αφού προηγουμένως έχει σπρώξει στην απόγνωση την κοινωνία της. Πορτογαλία και Ιρλανδία στενάζουν κάτω από μνημόνια· η Ισπανία παραλύει κοινωνικά από την ανεργία και την ύφεση· η Ιταλία του G7 απειλείται από τις αγορές και κυβερνάται από εξωκοινοβουλευτικούς.
Η κρίση του 2008 έδειξε ότι το χρηματοπιστωτικό σύστημα εκινείτο έως τότε αυτονομημένο και ανεξέλεγκτο από το πολιτικό σύστημα· όταν εκτροχιάστηκε, όμως, διασώθηκε από τους πολιτικούς με χρήματα των φορολογούμενων πολιτών. Τέσσερα σχεδόν χρόνια αργότερα, τα δημοκρατικά κράτη της Ευρώπης, τα οποία έσωζαν τράπεζες, γκρεμίζονται, κλονίζονται, απειλούνται. Και οι φορολογούμενοι λαοί παρακολουθούν ενδεείς την απομείωση της αξιοπρεπούς διαβίωσής τους και σύνολης της δημόσιας σφαίρας.
Η Ελλάδα βρίσκεται στο βαθύτερο, στο σκοτεινότερο σημείο αυτής της δίνης. Ο λαός της υποφέρει και θυσιάζεται επί δύο χρόνια, χωρίς να δει μια χαραμάδα με φως. Ο ανορθολογισμός εισβάλλει με βήμα χήνας στο πολιτικό προσκήνιο· μια μεταμοντέρνα Βαϊμάρη ξεπροβάλλει πάνω σε οικονομικό φόντο με δείκτες πολέμου. Η Ευρώπη τώρα αρχίζει να μαθαίνει από το ελληνικό πάθημα, αργά, βασανιστικά αργά: ο πολιτικός δογματισμός, η ακαμψία, η θρησκοληψία του σκληρού νομίσματος, σκοτώνουν τους λαούς, τη δημοκρατία, την ίδια την Ευρώπη.

Τρίτη 15 Μαΐου 2012

Ο ΧΑΜΕΝΟΣ ΣΕΒΑΣΜΟΣ

Του Γιώργου Κ.*

Τόσες μέρες διαβάζω άρθρα που σχολιάζουν τα αποτελέσματα των εκλογών και μιλούν για το μέλλον της χώρας και την ακυβερνησία που έχει προκύψει. Κανείς δεν μίλησε, πέρα από τα προεκλογικά σλόγκαν των κομμάτων, για το μέλλον των νέων παιδιών, αυτών που σε μια βδομάδα δίνουν έναν άνισο αγώνα για να περάσουν στα πανεπιστήμια. Έναν αγώνα, ο οποίος μόλις τελειώσει θα μας αφήσει μονάχα τις κακές μνήμες της στείρας αποστήθισης, της ξερής και τυποποιημένης μάθησης.
Μέσα σε τριάντα οκτώ χρόνια μεταπολίτευσης κανένα κόμμα, καμία αριστερά και καμιά δεξιά δεν μπόρεσαν να δημιουργήσουν από την αρχή ένα εκπαιδευτικό σύστημα, το οποίο θα γεννά ολοκληρωμένες προσωπικότητες και δεν θα εξασκεί μονάχα την ικανότητα απομνημόνευσης των νέων. Και παρόλα αυτά, παρόλη την αβελτηρία του εκπαιδευτικού συστήματος, μέσα σε αυτή την περίοδο βγήκαν από την χώρα μυαλά που διαπρέπουν σήμερα, φυσικά, στο εξωτερικό. Τους εξωθήσατε τόσα χρόνια σε μια νέας μορφής ξενιτιά.
Κι εγώ και χιλιάδες άλλοι, αναγκαζόμαστε να σχεδιάζουμε ένα μέλλον σε μια διεφθαρμένη κοινωνία που πνίγει τα όνειρα μας, όσα όνειρα απέμειναν και σε όσους συνεχίζουν να ονειρεύονται. Την επόμενη Δευτέρα, οι Πανελλήνιες θα είναι για άλλη μια χρονιά ένα δευτερευούσης σημασίας θέμα, το οποίο θα καλύψουν οι εκλογές, η ανικανότητα των πολιτικάντηδων αρχηγών και η ανώριμη ευρωπαϊκή ένωση. Για άλλη μια φορά ο μόνος αληθινός αγώνας, μαζί με τον αγώνα που δίνουν άνεργοι γονείς για τα παιδιά τους, δε θα προβληματίσει κανέναν.
Η Ελλάδα λένε πως είχε πάντα την ιδιότητα να τρώει τα παιδιά της, κανένας από όσους το έχουν ξεστομίσει δεν προσπάθησε να αλλάξει αυτήν την κατάσταση. Κανένας πολιτικός, οργανισμός ή απλός πολίτης δεν ενδιαφέρθηκε να λύσει το πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας, που έχει τις ρίζες του στην παιδεία. Κανένας έλληνας δεν προσπάθησε να κρατήσει τα παιδιά του στην πατρίδα τους και κανένα κράτος ή κυβέρνηση δεν τους έδωσε δυνατότητες να ασχοληθούν με ό,τι αγαπούν και να προσφέρουν στους συμπολίτες τους.
Το εκπαιδευτικό σύστημα ήτανε πάντοτε αντιγραφή ξένων συστημάτων. Δεν διαμορφώθηκε ποτέ με βάση την ελληνική πραγματικότητα, έχοντας γνώση των ελληνικών πραγμάτων και απαιτήσεων. Ήταν η εύκολη λύση να παραμεριστούν οι νέες γενιές, όμως αυτός ο παραμερισμός τους οδήγησε και τους οδηγεί να γυρίσουν και οι ίδιοι την πλάτη σε μία πατρίδα που ανάξια της ιστορίας της, τους πρόδωσε.
Η χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία, την Ισότητα και τον Σεβασμό φαίνεται ανάξια να κατανοήσει σήμερα το νόημα αυτών των εννοιών. Έχουμε χάσει κάθε ίχνος δημοκρατίας, έχουμε λησμονήσει την σημασία της ισότητας και συμπεριφερόμαστε όπως τα ζώα στους άλλους ανθρώπους. Μα κυρίως σβήστηκαν από το λεξιλόγιο μας, ο σεβασμός και η ευγένεια…
Μου ζητάτε καθημερινά να σας εμπιστευτώ, πώς να το κάνω, όμως, όταν δεν με σέβεστε;

*Ο Γιώργος Κ. είναι μαθητής Γ' Λυκείου

Δευτέρα 14 Μαΐου 2012

ΟΙ ΠΟΛΛΕΣ ΟΨΕΙΣ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ.

Της Τασούλας Καραισκάκη

Ακατόρθωτη θεωρεί η Le Monde τη διάσωση της Ελλάδας, την οποία χαρακτηρίζει άρρωστο μέλος και λαθρεπιβάτη της Ευρωζώνης, δηλητήριο που παραλύει την Ευρώπη, εστία μόλυνσης για όλα τα σοβαρά προβλήματα της Ε. Ε., πρόσκομμα και συμφορά για τον Ολάντ.
Περισσότερο... διπλωματική είναι η στάση των εταίρων μας. Απαξάπαντες κόπτονται για τη διάσωση της χώρας μας, άσχετα αν όλοι προεξοφλούν την καταστροφή της. Ενόσω η Ελλάδα εσωτερικά καταρρέει και οι πολίτες της αγωνιούν για το αύριο - το σχέδιο «δεν βγαίνει», οι φόροι, οι περικοπές, η λιτότητα τους βυθίζουν βαθύτερα στην κρίση...
Ομως τι εννοούν σωτηρία της Ελλάδας όσοι την ανέλαβαν, εντός κι εκτός χώρας, οι κατ’ ευφημισμόν σωτήρες και σωζόμενοι; Σίγουρα, διαφορετικά πράγματα. Οι ευαγγελιστές της διάσωσης της Ελλάδας επισήμως περιγράφουν τη σωτηρία ως πλέγμα παράλληλων πρακτικών - προγράμματα οικονομικής στήριξης, σκληρή λιτότητα, διαρθρωτικές αλλαγές, αυστηρή παρακολούθηση ανά βήμα. Ομως, όσο κι αν εμφανίζονται συνεπείς με τα σχέδια, στην πορεία αναφύονται προβλήματα, ίσως λόγω δομής και λειτουργίας του συστήματος, που οι ίδιοι αδυνατούν ή δεν θέλουν να λύσουν. Είναι κάπως όπως με τα στεγαστικά δάνεια. Ενώ θεωρούνται ως ο πλέον ασφαλής τρόπος για την απόκτηση κατοικίας, μπορεί να αποδειχθούν (όπως στην κρίση του 2008 στις ΗΠΑ) ότι αυξάνουν τον αριθμό των ατόμων χωρίς κατοικία... Και η πιο μικρή απόκλιση μπορεί να προκαλέσει καταιγίδα που θα φέρει τον κατακλυσμό, από τον οποίο θα διασωθεί όχι βεβαίως ο δανειζόμενος.
Οι μισοί Ευρωπαίοι θεωρούν απώλεια χρόνου την προσπάθεια διάσωσης της Ελλάδας, μια «αυταπάτη», και επιμένουν στην έξοδο της χώρας μας από το ευρώ. «Η έλλειψη ανταγωνιστικότητας, ο φθηνός δανεισμός που διόγκωσε τεχνητά μισθούς και τιμές μπορούν να αντιστραφούν μόνο με την υιοθέτηση νέου νομίσματος και τη δραστική του υποτίμηση» (Χανς Βέρνερ Σιν, πρόεδρος του γερμανικού Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών). Αλλοι μας έχουν ήδη ξεγράψει: «Οι σκληρές θυσίες κάνουν όλο και περισσότερους να υιοθετούν την απόλυτη άρνηση, γεγονός που θέτει την Ελλάδα οριστικά στο περιθώριο» (γερμανικός Τύπος).
Οι πολίτες ερμηνεύουν με διαφορετικούς όρους τη σωτηρία της χώρας. Αλλοι ως παραμονή στο ευρώ και στο Μνημόνιο, όμως με λιγότερο επαχθείς όρους, άλλοι ως παραμονή στο ευρώ, αλλά έξοδο από το Μνημόνιο, κι άλλοι ως έξοδο από το ευρώ και «θα τα καταφέρουμε».
Αυτή δεν μπορεί παρά να είναι η ολόθερμη ευχή και η στόχευση όλων, να τα καταφέρουμε. Αλλά ας βγάλουμε από το μυαλό μας την εικόνα του «καλού Θεού της Ελλάδας» (υποστηρικτικά ρουσφετολογικά δίκτυα), να ρίχνει σίγουρη ζαριά -μετά την οικεία παλινδρόμηση της χούφτας και το φτύσιμο- και να μας σώζει από το χείλος της καταστροφής, να μας ξεμπλέκει, να μας ξελασπώνει, να μας ξελεκιάζει, να μας ξενοιάζει - ανώδυνα. Ο «καλός θεός της Ελλάδας», άσχετα με το τι υπόσχεται, δεν μπορεί πλέον παρά να παρατήσει την ευθύνη της «τύχης», στα χέρια μας. Δυστυχώς, μαζί και με όλα του τα τραγικά, τα ολέθρια λάθη.
Η καταφυγή σε έναν νέο θεό, για να ξεκουραστούμε στη σκιά των νεότευκτων εντολών και των ταγμένων θαυμάτων του, θα αποτελούσε ίσως ένα νέο, εξίσου μοιραίο, βήμα προς το κενό.

Σάββατο 12 Μαΐου 2012

ΝΟΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΤΑΓΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ

Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη*

Μέσα από πολύπλοκες, αλλά αδιαφανείς διεργασίες, στο διάστημα αυτών των δυόμισι τελευταίων ετών, και σε πείσμα της συνεχούς τρομοκράτησής του, στις 6 Μαΐου ο ελληνικός λαός έδωσε την ετυμηγορία του. Βροντοφώνησε, επιτέλους, ένα μεγάλο και καθαρό ΟΧΙ στην εξαθλίωση, που του επέβαλαν οι εντός και εκτός «σωτήρες του».
Διαμήνυσε, προς όλες τις κατευθύνσεις, ότι δεν θέλει πια να εξακολουθήσει να «σώζεται», ότι απορρίπτει με βδελυγμία Μνημόνια, δανειακές συμβάσεις και όλο το αποτρόπαιο συνονθύλευμα των τεράτων, που στοίχειωσαν τη ζωή του χωρίς να τον ρωτήσουν, που καταληστεύουν καθημερινά το βιός του και το μέλλον των παιδιών του, και που τον έχουν καταντήσει δουλοπάροικο, μέσα στην ίδια του την πατρίδα. Μέσα από τις κάλπες, όπου επικράτησε όχι μόνο ο μεγάλος θυμός, αλλά και η ωριμότητα, αλλά και η αποφασιστικότητα ενός οικτρά δοκιμαζόμενου λαού, από ξένους αλλά δυστυχώς και από δικούς του ανθρώπους, μας αναγγέλλει με υπερηφάνεια ότι, ναι, θέλει και μπορεί να πάρει τις τύχες στα χέρια του και να ξαναγεννηθεί.
Οι εντολές του, μέσα από το εκλογικό αποτέλεσμα της 6ης Μαΐου ξεχειλίζουν από πόνο και δάκρυα, από μια σαφή τάση εκδίκησης απέναντι σε όλους και σε όλα, αλλά πάνω απ’ όλα κατακλύζονται από ελπίδα, αλλά και από πίστη, στα πεπρωμένα του, στις ικανότητές του, ακριβώς σ’ αυτές που με τόση βαρβαρότητα και ποταπότητα διαμφισβητήθηκαν, και τέλος στο μέλλον αυτού του τόπου, στο αύριο της ακριβής του Ελλάδας.
Η κορυφαία του εκδίκηση είναι, βέβαια, το 7% που έδωσε στη Χρυσή Αυγή.
Αυτά είναι τα νύχια του, που προβάλλουν στην απελπισία του… που του ανήκουν και αυτά, και που προφανώς κρίνει ότι πρέπει να τα χρησιμοποιήσει στις πολύ δύσκολες ώρες του. Πέρα όμως από εκδίκηση, ο ελληνικός λαός δίνει, με την ψήφο του, διαταγές και νουθεσίες. Καταρχήν, στέλνει στο «πυρ το εξώτερο» όλους εκείνους που τόλμησαν να τον εξευτελίσουν και να τον τελειώσουν, υπογράφοντας τη θανατική του καταδίκη με διάφορες αστείες δικαιολογίες. Και, φυσικά, οι ψηφοφόροι αρνούνται να τηρήσουν «λογιστικά βιβλία» για το ποιος υπόγραψε το πρώτο, ποιός το δεύτερο Μνημόνιο της ντροπής, ποιος δηλαδή εγκλημάτησε λιγότερο ή περισσότερο εναντίον του ή ποιος επέδειξε μεγαλύτερη ή μικρότερη εφευρετικότητα στην απεγνωσμένη του προσπάθεια να εμφανίσει λιγότερα αποκρουστικά τα εγκλήματά του.
Στη συνέχεια, ο ελληνικός λαός πρόσταξε τους υποψήφιους κυβερνήτες του, αυτούς που οπωσδήποτε δεν βαρύνονται με εγκληματικές υπογραφές, να «κόψουν το λαιμό τους» και να του εξασφαλίσουν «κυβέρνηση συνεργασίας», που να τον βγάλει όσο πιο γρήγορα γίνεται από τη σκοτεινή καταπακτή, και να τον οδηγήσει προς το ελληνικό φως, προς τη δημιουργία και την ανάπτυξη, μακριά από τρόικες, μνημόνια, μεσοπρόθεσμα και λοιπά διαβολικά κατασκευάσματα. Και, ναι, ο ελληνικός λαός τα θέλει όλα αυτά, αλλά παραμένοντας στην ΕΕ.
Η σαφής λαϊκή εντολή, για συνεργασία, εξηγείται βέβαια από την πλήρη συνειδητοποίηση της ανάθεσης μιας εξαιρετικά δύσκολης και επικίνδυνης αποστολής. «Όλοι μαζί», διατάζει ο λαός…. βάλτε πλάτη να με βγάλετε από δω μέσα, πριν πνιγώ από ασφυξία». Και να μερικές από τις δυσκολίες:
*Πρώτα απ’ όλα, φυσικά, αυτή η ίδια η «συνεργασία», ανάμεσα σε διαφορετικές τάσεις, πεποιθήσεις, αλλά και σε γενικευμένα αρχηγικά σύνδρομα. «Αυτά να τα ξεχάσετε» λένε οι κάλπες, γιατί τώρα αυτό «που χρειάζεται δεν οι αρχηγοί, αλλά οι στρατιώτες».
*Δεύτερον, η προσπάθεια ιδεολογικής επικράτησης: προς τα αριστερά ή προς τα δεξιά, και με πόση ακριβώς απόκλιση. Η ψήφος του λαού μας δηλώνει ότι πριν φθάσουμε σε τέτοια διλήμματα, οπωσδήποτε απολύτως ορθά, κάτω από ομαλότερες συνθήκες, το πρώτιστο είναι η απελευθέρωσή μας από την απάνθρωπη κατοχή. Να δώσουμε, λένε οι κάλπες, εδώ και τώρα, έναν υπέρ πάντων αγώνα για την ελευθερία μας. Διαφορετικά, τι νόημα θα έχει η οποιαδήποτε κυβέρνηση, αριστερής, κεντρώας ή δεξιάς κατεύθυνσης, αν αυτή θα συνεχίσει να έχει ως κύρια καθήκοντά της, το πώς:
- θα ικανοποιήσει καλύτερα και πιο γρήγορα, τις αιμοβόρες απαιτήσεις της τρόικας, όπως ανάμεσα σε άλλες, την άμεση απόλυση 150.000 δημόσιων υπαλλήλων, επειδή δήθεν είναι άχρηστοι, στα πλαίσια ενός δημόσιου τομέα, που δήθεν είναι υπερμεγέθης, ενώ θα αρκούσε η προσπάθεια, αυτός να καταστεί λιγότερο αναποτελεσματικός,
-θα βαφτίσει ως «μεταρρυθμίσεις» ή και ως «αξιοποίηση δημόσιας περιουσίας», τη σχεδόν δωρεάν εκχώρηση του συνολικού ελληνικού πλούτου στους δανειστές, καταληστεύοντας έτσι τους δικαιούχους,
-θα παραμυθιάζει πιο αποτελεσματικά το λαό, και ταυτόχρονα θα τον απειλεί και θα τον εκβιάζει, ότι δεν θα του επιβληθούν άλλα νέα και επώδυνα μέτρα, αν….. «στέρξει να αυτοκτονήσει», ενόσω όλα αυτά τα νέα μέτρα έχουν όχι μόνο αποφασιστεί, αλλά και υπογραφεί, και ενόσω πρόκειται για μέτρα αμέτρητα μιας Λερναίας Ύδρας,
- θα αποκοιμίζει τον ελληνικό λαό με διαβεβαιώσεις ότι δήθεν «πηγαίνουμε καλύτερα», και ότι δήθεν «οι θυσίες δεν πάνε χαμένες», ενόσω πάμε από το κακό στο χειρότερο και ενόσω επίσημα προβλέπεται ότι το 2020 το χρέος μας θα είναι μεγαλύτερο από όσο ήταν το 2009.
*Το περιεχόμενο, εξάλλου, της κάλπης χλευάζει και γελοιοποιεί την μέχρι τώρα απέλπιδα προσπάθεια των «Μνημονιακών» να απαλλάσσονται από διαφορετικές γνώμες, χαρακτηρίζοντάς τες συλλήβδην και αφελώς ως «λαϊκίστικες», και τους υποστηρικτές τους ως «λαϊκιστές». Ο λαός μας απέρριψε, με περισσή περιφρόνηση, τους «μονόδρομους», τις «απόλυτες αλήθειες», τους εκβιασμούς και την τρομοκρατία. Ο λαός καταδίκασε όλα αυτά και όλους αυτούς που τον εξευτέλιζαν ασύστολα τα τελευταία δυόμισι χρόνια. Απαιτεί, τώρα, συνδυασμούς, φαντασία, τόλμη και πίστη, κατά την εκστρατεία καταγγελίας των απάνθρωπων Μνημονίων, καθώς και αποδέσμευση από το επαχθές και επαχθές τμήμα του χρέους. Ο λαός μας θέλει να ενωθούμε σε μια γροθιά, όλοι οι Αντιμνημονιακοί, και να καταγγείλουμε τα επαίσχυντα χαρτιά, χωρίς φυσικά τους Μνημονιακούς, που τα υπέγραψαν…. γιατί, πως αλήθεια θα μπορούσαν αυτοί να τα καταγγείλουν! Ο λαός εκλαμβάνει ξεκάθαρα Μνημόνια και Μνημονιακούς, ως δημιουργούς του προβλήματός του. Συνεπώς, αυτοί οι ίδιοι δεν μπορεί να είναι και λύση του.
Οι εταίροι μας, με επικεφαλής την κυρία Μέρκελ, παρακολουθούν πανικόβλητοι το διπλό ταυτόχρονο χτύπημα των γαλλικών και ελληνικών εκλογών, εναντίον της ατέρμονης λιτότητας. Το μήνυμα που διαχέουν αυτές οι δύο εκλογές είναι η πλήρης αποτυχία της παρανοϊκής συνταγής του ΔΝΤ, που υιοθετήθηκε χωρίς δισταγμούς από την ΕΕ και που τώρα κινδυνεύει να την διαλύσει. Αναγγέλλει το τέλος της Μερκοζύ και την υπόσχεση ανάδυσης μιας νέας Ευρώπης, φιλικής και όχι εχθρικής απέναντι στους λαούς της. Και ας ψελλίζει πανικόβλητη η Γερμανίδα καγκελάριος ότι «η Ελλάδα δεν θα παρεκκλίνει από τις ανειλημμένες υποχρεώσεις της». Προφανώς, η κυρία Μέρκελ δεν κατανόησε το περιεχόμενο της ψήφου του ελληνικού λαού.

Η κ. Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη είναι Πρ. Πρύτανης και Καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας

Παρασκευή 11 Μαΐου 2012

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ Ο ΛΑΟΣ

Του Κώστα Γιαννακίδη

Τις λέξεις «ελληνικός λαός» μπορώ πλέον και τις διαβάζω στα χείλη των ομιλητών με την τηλεόραση στο mute. Μάλιστα έχω μάθει και τις εκφράσεις που επενδύουν την εκφορά τους. Ο Σαμαράς γέρνει ελαφρώς μπροστά και στέλνει τη ματιά να πέσει με δύναμη πάνω στην κάμερα. Ο Βενιζέλος τεντώνει τον θώρακα και ισιώνει την πλάτη. Ο Τσίπρας σηκώνει και το δάχτυλο στρέφοντας την κεφαλή, ενώ χρωματίζει τον λόγο του όπως ο ιεροκήρυκας που επικαλείται τον Κύριο. Ο Κουβέλης τις εκστομίζει με πραότητα που υποδηλώνει υποταγή στη βούληση του λαού. Ο Καμμένος τις ποτίζει με οργή και λίγο από επιτηδευμένη απώλεια ελέγχου. Η Αλέκα τις λέει συνέχεια, συνεπώς δεν υπάρχει διαφορά.
Η βούληση του λαού είναι όπως και η βούληση του Θεού: χρειάζεται μεγάλη συζήτηση για να αποδείξεις την ύπαρξη της, αλλά όσοι την επικαλούνται κερδίζουν κάτι σαν το μπόνους των 50 ανδρών. Και τις τελευταίες μέρες η βούληση του λαού πέφτει στο τραπέζι της συζήτησης ως αδιαπραγμάτευτο επιχείρημα. Ο λαός καταψήφισε την πολιτική του μνημονίου. Τελεία. Εκ πρώτης όψεως το επιχείρημα αυτό μπορεί να σταθεί δίπλα στην αλήθεια. Όμως δεν νομίζω ότι το ίδιο επιχείρημα στέκεται εύκολα και δίπλα στη λογική. Διότι το μνημόνιο καταψήφισε και ο ψηφοφόρος του Καμμένου, το μνημόνιο διαολόστειλε και ο Χρυσαυγίτης. Η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ είναι ξεκάθαρη αντιμνημονιακή, όπως και η ψήφος προς το ΚΚΕ, άντε και στη ΔΗΜΑΡ που ανέλαβε να ψυχαναλύσει Πασόκους. Η ίδια η πραγματικότητα είναι αντιμνημονιακή. Το δείχνουν τα αποτελέσματα της οικονομικής πολιτικής, αποτυπώνεται στα μεγέθη της ύφεσης και στην τραγωδία της ανεργίας. Όλοι είναι πια αντιμνημονιακοί. Μπορεί και η Μέρκελ με τον Σόιμπλε να είναι αντιμνημονιακοί.
Δεν θα τα χαλάσουμε εδώ. Το πρόβλημα δεν είναι στην καταγγελία ή στην επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου. Είναι στην πολιτική που θα χαράξεις από εκεί και μετά. Και εκεί, πιστέψτε με, ο ελληνικός λαός δεν ομονοεί. Αλλιώς αντιλαμβάνεται αυτήν την πολιτική ο Στρατούλης με τις τράπεζες και αλλιώς ο Καμμένος με το real estate στα ξερονήσια. Η ΔΗΜΑΡ μπορεί να σου δείξει άλλη πρόταση και το ΚΚΕ σου δείχνει έναν άλλον κόσμο. Το να λες ότι ο ελληνικός λαός καταδίκασε το μνημόνιο είναι μία εύκολη αλήθεια. Όταν, όμως, καλείσαι να περιγράψεις τι ακριβώς θέλει από εδώ και πέρα, τότε δεν μπορείς να πεις πολλά. Είτε επειδή δεν θέλεις, είτε επειδή δεν θέλεις να μάθεις.
Ακόμα και η «καταγγελία του μνημονίου» ως έννοια υποφέρει από βαριά καχεξία. Το μνημόνιο δεν είναι μια λέξη που θα τη σβήσεις. Είναι ένα ολόκληρο πλαίσιο δημοσιονομικών παρεμβάσεων και μεταρρυθμίσεων. Αν διαβάσεις, για παράδειγμα, το πρόγραμμα που παρουσίασαν οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες» θα εντοπίσεις δράσεις που περιγράφονται και στο μνημόνιο. Εκ των πραγμάτων, το αντιμνημονιακό μέτωπο έχει ως σημείο σύγκλισης την κατάργηση των μέτρων που επιφέρουν μισθολογικές περικοπές και επιβαρύνουν τις εργασιακές σχέσεις. Ως εκεί. Από εκεί και πέρα είτε λαϊκίζουν ασυστόλως, είτε δεν εννοούν το ίδιο πράγμα. Αν, για παράδειγμα, οι αντιμνημονιακές δυνάμεις καθίσουν γύρω από το ίδιο τραπέζι δεν πρόκειται να τα βρουν. Βάλτε τον Τσίπρα να συζητήσει με τον Καμμένο (ή και τον Κουβέλη) περί ιδιωτικοποιήσεων και μονιμότητας στο Δημόσια. Δοκιμάστε μετά να κάνετε αυτήν την κουβέντα δημόσια και προσέξετε πως θα αλλάξουν οι συσχετισμοί.
Εκτός από την κοινωνική συνοχή δοκιμάζεται και η λογική, έχει πέσει στα γόνατα. Ο δημόσιος διάλογος περιστρέφεται με λάθος τρόπο γύρω από το λάθος σημείο. Είναι σαν να βιδώνεις μία βίδα προς τα αριστερά. Η κουβέντα που κάνουμε αυτές τις μέρες βασίζεται σε αφορισμούς και όχι σε προτάσεις. Σε διαχωρισμούς και όχι σε σύνθεση. Έχετε ακούσει κανέναν να μπαίνει σε σοβαρή κουβέντα για τις τράπεζες και την κεφαλαιοποίηση τους; Όχι, δεν τους συμφέρει να το ακουμπήσουν και ας πρόκειται για ένα θέμα στον πυρήνα της κρίσης. Θα μου πείτε ότι έτσι κάνεις εκλογές σε σωματείο, όχι σε χώρα. Δεν διαφωνώ. Η χώρα θέλει σύνθημα. Οι ψηφοφόροι της Αλλαγής το '81 έδωσαν εξουσία στο ΠΑΣΟΚ που υποσχέθηκε ότι θα βγάλει τη χώρα από την Ευρώπη. Καιρός είναι τα παιδιά τους να ψηφίσουν με τον ίδιο τρόπο.

Πέμπτη 10 Μαΐου 2012

ΑΠΕΞΑΡΤΗΣΗ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΝΗ.


Tου Παντελη Μπουκαλα


Εχει τις δυσκολίες της η ζωή. Ωσπου να ξαναγίνουν εκλογές λοιπόν πρέπει να μάθουμε να ζούμε χωρίς Παπουτσή και Ρέππα στο τιμόνι της πατρίδας, χωρίς Πετσάλνικο και Παπακωνσταντίνου, χωρίς Πρωτόπαπα και Διαμαντοπούλου καθεβραδινούς γυάλινους επισκέπτες μας. Αλλά και χωρίς Δούκα, Ανδρεουλάκο και Αντώναρο (φοβερό το ρεύμα Καραμανλή, η αλήθεια να λέγεται). Χωρίς Ροντούλη και γομαρολογία. Κι εντάξει. Εμείς θα τα κουτσοκαταφέρουμε. Με τη βοήθεια κάποιων βετεράνων βέβαια, κάποιων σταθερών αξιών που ξανατιμήθηκαν από τη λαϊκή ψήφο, όπως ο λατινιστής Πολύδωρας, ο αειθαλής Γιακουμάτος, ο κενοβρόντης Ντινόπουλος. Αλλά και με τη συνδρομή των νέων φιντανιών που έστειλαν στη Βουλή οι λιγοστές οικογένειες από τζάκι που διαθέτουμε. Για τους σκοτειναυγίτες, εν οις πρώην τρόφιμοι φυλακών και ποινικώς διωκόμενοι, ας φροντίσει ο λαός, τώρα που μαθαίνει το ποιόν τους.
Ολοι οι πρωτοκλασάτοι όμως, οι διατελέσαντες υπουργοί ή υφυπουργοί που η άκαρδη κοινωνία τούς άφησε εκτός Βουλής, και μάλιστα την ώρα που έβλεπαν όνειρα νέας εξουσίας, πώς θα αντέξουν; Πώς θα πορευτούν δίχως τους ολοπρόθυμους γραμματείς τους, τους πειθαρχημένους υπαλληλοσυντρόφους, τους κόλακές τους, τους οδηγούς και τους σωματοφύλακές τους; Αμαθοι άνθρωποι είναι κι άβγαλτοι. Οι περισσότεροί τους άλλη επιστήμη δεν ξέρουν από την επιστήμη του κυβερνάν, που κι αυτή τη στραβόμαθαν από εγχειρίδια δι’ αρχαρίους και στην κεφαλή του κασίδη. Κι άλλη δουλειά δεν ξέρουν πέρα από τη δουλειά του σωτήρα ή του υποσωτήρα. Σε ποια προγράμματα διά βίου μάθησης να σπεύσουν τώρα για να πιάσουν από την αρχή την αλφαβήτα της ζωής; Σε ποια επιμορφωτήρια να εγγραφούν ώστε να μπορέσουν να επανενταχθούν στην κοινωνία, στον κόσμο της εργασίας;
Στην πραγματικότητα ωστόσο δεν πρόκειται για επανένταξη αλλά, για πολλούς εξ αυτών, για μόλις πρώτη ένταξη, στα πενήντα ή και στα εξήντα τους. Τόσα χρόνια, και μετά τη θαλπωρή του κομματικού σωλήνα, έμαθαν να ζουν σε κάποιο Υπεράνω, σε κάποιο Εκτός. Με επάγγελμά τους (συγνώμη, λειτούργημα ήθελα να πω) τη διαφώτιση του λαού (από τηλεοράσεως συνήθως) και τη διάσωσή του, είτε συμφωνούσε είτε όχι. Ναι, βέβαια, ορισμένοι δικηγόρησαν τρία-τέσσερα φεγγάρια, άλλοι πέρασαν από τη δημοσιογραφία που δεν δυσκολεύτηκε να τους ξεχάσει γρήγορα και να τους διαγράψει και κάποιοι υπήρξαν σύμβουλοι επιχειρήσεων με την πιο χαλαρή έννοια του όρου. Βαριές δουλειές...
Θα τα καταφέρουν πάντως. Ας μην προσθέσουμε και το δικό τους άγχος στα τόσα δικά μας. Και τις γνωριμίες τους έχουν και κάμποσοι είναι υποχρεωμένοι απέναντί τους και επί πληρωμή διαλέξεις μπορούν να δώσουν και σύμβουλοι να ξαναγίνουν, με τις ίδιες αόριστες αρμοδιότητες. Πρέπει πάντως να προσέξουν πολύ με την απεξάρτησή τους. Γιατί αυτό τουλάχιστον το έμαθαν: Ισχυρότερο ψυχοτρόπο και αναβολικό από την εξουσίνη δεν υπάρχει. Και η στέρησή της σε τσακίζει.

Τετάρτη 9 Μαΐου 2012

Ο ΤΟΙΧΟΣ ΤΩΝ ΔΑΚΡΥΩΝ.

Του Χρήστου Χωμενίδη

Πριν από δύο περίπου χρόνια, αντικρύσαμε εμπρός μας έναν πανύψηλο τοίχο. Δεν είχε σηκωθεί μέσα σε μια νύχτα ο τοίχος εκείνος. Επί δεκαετίες τον χτίζαμε, προσθέτοντας άλλος ένα λιθαράκι, άλλος ένα φορτηγό από τούβλα, κάποιοι –οι πιο αθώοι- κάνοντας απλώς τα στραβά μάτια, ζώντας μες στα ιδιωτικά τους συννεφάκια. Το θέμα , όπως και να’χει, ήταν πως κάθε συννεφάκι αίφνης διαλύθηκε. Κι όλοι βρεθήκαμε ενώπιον του τοίχου, ο οποίος όχι μονάχα μάς έφραζε το δρόμο αλλά μάς έριχνε και τη σκιά του. Πολύ παχιά σκιά, πολύ γκρίζα. Μας έκρυβε τον ήλιο. Μας πλάκωνε την ανάσα.
Κάποιοι ανήγγειλαν με φανφάρες πως θα γκρέμιζαν τον τοίχο. Είχαν τα κότσια. Τι διάολο εκλεγμένοι αρχηγοί μας ήταν; Αντί όμως να μπουν οι ίδιοι μπροστά, να θυσιάσουν τους εαυτούς τους, τους κολλητούς και τους πελάτες τους, πήραν τους πιο αδύναμους, τους πιο γέρους, τους πιο εύκαιρους εν ολίγοις, και τους μετέτρεψαν σε πολιορκητικούς κριούς. Άρχισαν δηλαδή να τους βαράνε πάνω στον τοίχο. Κώφευαν μάλιστα και στις κραυγές τους. «Νυν υπέρ πάντων η πατρίς» έλεγαν αυστηρά. Τα κεφάλια των ανθρώπων έσπασαν. Ο τοίχος όχι απλώς δεν έπεσε μα ούτε καν έτριξε….
Κάποιοι άλλοι προσπάθησαν να σκαρφαλώσουν στον τοίχο. Παραμέρισαν την υψοφοβία τους, προμηθεύτηκαν σύνεργα αναρρίχησης και ξεκίνησαν να αναμετρώνται με εκείνη τη σχεδόν λεία, παγωμένη επιφάνεια. Ο κόσμος τούς παρακολουθούσε στην αρχή με ενδιαφέρον. Μερικοί μάλιστα τους ενεθάρρυναν. Η πρώτη τους απόπειρα απέτυχε οικτρά – γλίστρησαν και σωριάστηκαν στο έδαφος. Δεν τα παράτησαν. Αγνόησαν τις εκδορές τους και γραπώθηκαν ξανά απ’τις ελάχιστες προεξοχές του τοίχου. Έχασαν την ισορροπία τους και παρ’τους κάτω, για δεύτερη φορά. Τότε ο κόσμος έβαλε τα γέλια. Στην τρίτη τους προσπάθεια ήταν πιο έμπειροι. Είχαν καλύτερες πιθανότητες. Όλοι τούς είχαν όμως πλέον γυρίσει την πλάτη… 
Κάποιοι τέλος –οι πιο έξυπνοι για την πάρτη τους- ζωγράφισαν πάνω στον τοίχο έναν ανθόσπαρτο δρόμο. Στάθηκαν γύρω του κουνώντας σημαιάκια, αστεράκια, Παναγίτσες, τραγουδώντας νοσταλγικά θούρια, σηκώνοντας γροθιές. Δεν ζητούσαν εισιτήριο, δεν επρόκειτο για διόδια. Ένα δωρεάν χαρτάκι έπρεπε να βάλεις σε ένα φάκελο. Ο περισσότερος κόσμος είδε τον ζωγραφισμένο δρόμο και πίστεψε (ή θέλησε να πιστέψει) πως ήταν αληθινός. Πήρε φόρα και έπεσε με τα χίλια στον τοίχο.

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΦΑΣΙΣΜΟΣ; ΤΟ ΔΙΔΑΞΑΜΕ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ;

Της Σοφίας Αυγέρη*

Όταν οι Σοβιετικοί έστειλαν τον δορυφόρο Sputnik στο διάστημα, το 1957, προκλήθηκε σάλος στις ΗΠΑ και ξεκίνησε μια μεγάλη συζήτηση στους κύκλους της αμερικανικής διανόησης - και ιδιαίτερα ανάμεσα στους μεγάλους παιδαγωγούς - σχετικά με τους λόγους που το αμερικανικό εκπαιδευτικό σύστημα «έμεινε πίσω» και δεν οδήγησε σε παρόμοιες επιτυχίες… Η εκτόξευση μάλιστα οδήγησε τελικά σε ριζική αναθεώρηση του εκπαιδευτικού και παιδαγωγικού μοντέλου που ίσχυε μέχρι τότε στις ΗΠΑ και έμεινε στην ιστορία των παιδαγωγικών επιστημών ως η περίοδος «Sputnik Shock».
Μήπως άραγε είναι – έστω και τραγικά αργά – η ώρα να αναλογιστούν οι εκπαιδευτικές ηγεσίες αυτού του τόπου «που τον πελεκούν και που τον καίνε σαν το χόρτο και το βλέπεις», όπως γράφει ο Σεφέρης, τι έφταιξε και μια διόλου ευκαταφρόνητη μερίδα της ελληνικής νεολαίας στήριξε ένα νεοναζιστικό, φασιστικό, ρατσιστικό κομματικό σχηματισμό, μόλις 67 χρόνια - λίγα, αν τα δει κανείς ως ιστορικό χρόνο - μετά τη λήξη της πιο επονείδιστης Κατοχής, που άφησε πίσω της μια Ελλάδα σακατεμένη, ερημωμένη, πάμφτωχη, αλλά και εξυψωμένη σε σύμβολο παγκόσμιο κάθε καταπιεσμένου λαού που αντιστέκεται λυσσαλέα σ’ έναν μεγάλο δυνάστη;
Επειδή δυστυχώς στην εκπαίδευση δράττεις, έστω και μακροπρόθεσμα, ό,τι έσπειρες - και αυτό το γνωρίζει ο κάθε εκπαιδευτικός της τάξης - για κάθε έναν από εμάς που διδαχτήκαμε και διδάσκουμε Ιστορία τα τελευταία 30 χρόνια, αυτή η επιλογή δεν είναι ανερμήνευτη, αλλά αναμενόμενη μ’ έναν τρόπο καθαρά νομοτελειακό...
Αλήθεια, τι περιμέναμε από ένα Σχολείο που στα 12 έτη υποχρεωτικής φοίτησης συστηματικά και σκόπιμα (με μικρές περιόδους να εξαιρούνται) εξαιρεί από τη διδακτέα ύλη την περίοδο της Κατοχής και της Εθνικής Αντίστασης, περιορίζει την αναφορά στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο σε μια στείρα έκθεση μαχών του αλβανικού μετώπου, ανάγει σχεδόν σε εθνικό σύμβολο τον Ι. Μεταξά, αυτόν που παρέδωσε τους πολιτικούς κρατουμένους στους εισβολείς, αγνοεί την εποποιία του στρατού στην Αίγυπτο, γιατί τάχτηκε με το ΕΑΜ, και που με δυο σειρές προσπερνά θρασύτητα τους άθλους της Αντίστασης σε πόλεις και βουνά; Πού είναι οι αναφορές στα τάγματα ασφαλείας, στους Χίτες και στους δοσίλογους που προξένησαν κακό μεγαλύτερο και από τους Ναζί και ποια είναι η εικόνα που διαμορφώνει ο Έλληνας μαθητής για το τι πραγματικά πρέπει να τον κάνει περήφανο;
Αν δεν μαθαίνει, όποιος φοιτά στο ελληνικό σχολείο, τι πραγματικά σημαίνει φασισμός, γι’ αυτό φταίει κυρίως το αναλυτικό πρόγραμμα του ιστορικού μαθήματος των τελευταίων δεκαετιών. Αν τα παιδιά μας αγνοούν αυτό που γνωρίζουν οι συνομήλικοί τους σε ευρωπαϊκές χώρες, πως δηλαδή η Ελλάδα είχε την μεγαλύτερη και αποτελεσματικότερη αντίσταση κατά την περίοδο της ναζιστικής Κατοχής αναλογικά με τον πληθυσμό της, αλλά και τους περισσότερους νεκρούς αμάχους, πως εδώ οι Ναζί «μεγαλούργησαν», «υπερέβαλαν εαυτούς σε ολοκαυτώματα», τότε κάτι πρέπει επιτέλους να αλλάξει στα σχολικά βιβλία Ιστορίας. Και ας μην ισχυριστεί κανείς πως αυτά είναι δύσκολα ή επώδυνα, για να τα πει κανείς σε παιδιά. Τα γαλλικά σχολικά βιβλία, εδώ και χρόνια, μιλούν και για τη γαλλική αντίσταση αλλά και για το καθεστώς Βισύ και τους συνεργάτες των Ναζί...
Μακάρι ν’ αποδεχτούμε κάποτε το παρελθόν μας, να μιλήσουμε χωρίς συμπλέγματα και φοβίες γι’ αυτό και να αξιοποιήσουμε τη μνήμη αυτών που ακόμα ζουν και που μπορεί να είναι οι καλύτεροι δάσκαλοι γα τα παιδιά μας. Τα προγράμματα προφορικής και τοπικής Ιστορίας, που τα τελευταία χρόνια μπαίνουν από δασκάλους με μεράκι στο ελληνικό Σχολείο, οδηγούν σε αλλαγή του τοπίου. Αλήθεια, ποιος μπορεί να δείξει καλύτερα τη φρίκη του φασισμού στα παιδιά από έναν επιζώντα της σφαγής του Δοξάτου ή του Χορτιάτη;
Μακάρι ένα κακό να γίνει η αρχή ενός καλού για την ελληνική εκπαίδευση, αλλά και την ελληνική κοινωνία…

Σοφία Αυγέρη είναι εκπαιδευτικός, υποψήφια διδακτόρισσα στα αναλυτικά προγράμματα Ιστορίας