Δευτέρα 31 Ιανουαρίου 2011

ΒΟΥΛΩΣΤΕ ΤΟ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!

Του Κώστα Βαρώτσου

Πριν λίγο καιρό, τη στιγμή της αποκορύφωσης του μαθήματος, όταν συμβαίνει αυτή η μαγική στιγμή όπου νιώθεις ότι η τάξη, οι φοιτητές και εγώ ως καθηγητής πλησιάζουμε το ζητούμενο, που είναι η αποκορύφωση της δημιουργικής σκέψης και ουσιαστικής πραγματικής πρωτογενούς γνώσης, νιώθω κάποιον να μου χτυπά την πλάτη.
Γυρίζω σαν να με χτύπησε ηλεκτρισμός, σχεδόν τρομαγμένος και βλέπω ένα παιδάκι περίπου 6 χρονών, που με κοιτάζει με δυο μάτια λυπημένα και μου λέει:
- Αφεντικό είμαστε 5 αδέλφια, δεν έχουμε να φάμε, δωσ’ μου κάτι!
Η σιωπή που ακολούθησε στην τάξη του πανεπιστημίου ήταν σαν ουρλιαχτό. Γύρισα προς τους φοιτητές αμήχανα, χωρίς να βγάλω λέξη, σαν να ζητούσα μια αντίδραση από αυτούς για να σώσω την αμηχανία μου και να κρυφτώ σαν αρουραίος μέσα στα μάτια τους που με κοίταγαν επίμονα, έντονα και περίμεναν από εμένα μια αντίδραση, σε αυτό το απλωμένο χέρι του παιδιού, που με επιμονή το κράταγε σηκωμένο.
Τόσα χρόνια στο πανεπιστήμιο, αυτή ήταν η πιο δύσκολη στιγμή που έζησα. Ήταν μια στιγμή κωμικοτραγική, κατά την οποία με αγωνία έβλεπα να εξαφανίζεται η κωμική πλευρά και να διογκώνεται η τραγική, κάνοντας τους φοιτητές μου να χαμηλώνουν τα βλέμματα τους και εμένα να βρίσκομαι μπροστά σε μια πραγματικότητα ανατροπής όλων των θεσμικών δεδομένων. Δεδομένων, όπως πανεπιστήμιο, φοιτητές, κοινωνία τα οποία βρέθηκαν σταματημένα στο χρόνο και με έκαναν να ψελλίσω: «Καλά εσύ πως βρέθηκες στο πανεπιστήμιο;» Και χαμήλωσα και εγώ το βλέμμα.
Τι ειρωνεία και τώρα, με την είσοδο των λαθρομεταναστών στο πανεπιστήμιο έγινε ακριβώς το ίδιο γεγονός, αλλά σε μεγένθυση. Όμως, η αντίδραση των θεσμών ήταν διαφορετική. Το υπουργείο εγκαλεί τους πρυτάνεις, οι πρυτάνεις το υπουργείο, οι πολιτικές παρατάξεις προσπαθούν να εκμεταλλευτούν το γεγονός πολιτικά, τα κόμματα αλληλοκατηγορούνται.
Εγώ σε όλους αυτούς θα συνιστούσα να ακολουθήσουν τη συμπεριφορά των φοιτητών μου τη στιγμή που μπήκε το γυφτάκι στην τάξη και ζήτησε ελεημοσύνη. Χαμηλώστε το βλέμμα και βουλώστε το επιτέλους.

Πάμε λοιπόν Da Capo!! Ο χρόνος σταμάτησε.





Κυριακή 30 Ιανουαρίου 2011

ΣΤΑ 19 ΜΟΥ, ΜΕ ΞΕΠΟΥΛΑΤΕ.

Του Μάνου Κανδεράκη

Ίσως η ηλικία των 19, μου επιτρέπει ακόμα να βλέπω τη ζωή πιο ρομαντικά, και ίσως στην πορεία να αλλάξω, αλλά αυτή τη στιγμή θεωρώ ανάγκη να αποτυπώσω αυτά που πιστεύω. Καθημερινά αναλύσεις επι αναλύσεων πάνω στην οικονομική κρίση, καθηγητές, οικονομολόγοι, δημοσιογράφοι. Λίγοι από αυτούς έθιξαν το γεγονός ότι πριν φτάσουμε στον οικονομικό αυτό Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο -γιατί αυτόν βιώνουμε πλέον- ο πόλεμος θα γίνεται με κουμπάκια υπολογιστών όχι με όπλα, έχουμε χάσει κάθε μορφή αξίας και ιδανικού.
Όταν τον πλανήτη, τον κυβερνάει ο Μπερλουσκόνι και η Μέρκελ, όταν διαβάζω στο «Βήμα της Κυριακής» από γερμανό βουλευτή εκπρόσωπο σε θέματα οικονομίας του κόμματος «Αριστερά», ότι το βαρίδι στην ανάκαμψη της Ευρώπης είναι η πολιτική της Μέρκελ. Τα λόγια είναι περιττά, λοιπόν, όταν αυτή η γυναίκα με τον αρχιμαφιόζο ιταλό και τον τζόβενο Σαρκοζί μας έχουν βάλει στο παιχνίδι.
Εδώ και καιρό έχει ξεκινήσει ένας ανελέητος αγώνας για τον αφανισμό του πολιτισμού μας, με αρχή τη γλώσσα μας και την ιστορία μας. Μα καλά, κανείς δε μπορεί να πει στον κύριο πρωθυπουργό και στην υπουργό Παιδείας κα Διαμαντοπούλου ότι η ιστορία ενός έθνους σαν την Ελλάδα δεν είναι αναγκαίο κακό αλλά απαραίτητο να τη γνωρίσει ο καθένας;; Πού είναι όλοι αυτοί οι τηλεβουλευτές που μας ξεπουλάνε καθημερινά,να βγουν και να μιλήσουν;;
Τί με νοιάζει εμένα το μαύρο χρήμα της siemens, όταν με «πουλάνε» σαν άνθρωπο;
Όταν βλέπω αυτή την παγκοσμιοποίηση να με πνίγει καθημερινά, όταν βλέπω το 80% στο internet να χρησιμοποιεί greeklish, και να αναλώνεται σε αηδίες που του πλασσάρει η κίτρινη χαζοφυλλάδα που γράφουν μέσα οι κατίνες της κακιάς ώρας, και όταν οι νέοι της ηλικίας μου αγνοούν τον Χατζιδάκι και το Θεοδωράκη και σκορπούν τα λεφτά του μπαμπά στα κλαμπάκια και στα σκυλοτροφεία που ασκεί λειτούργημα η κάθε ιερόδουλη «καλλιτέχνις»!
Ας σταματήσει πια αυτός ο ξεπεσμός, ας ορθώσουμε ανάστημα, ας ανοίξουμε κανένα βιβλίο, ας ακούσουμε κανέναν πνευματικό άνθρωπο, ας ακούσουμε λίγο καλή μουσική, ας γίνουμε λίγοι καλύτεροι άνθρωποι, και μετά να αναλύσουμε γιατί μας λείπουν πέντε ευρώ από την τσέπη.

Σάββατο 29 Ιανουαρίου 2011

ΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ Ή ΟΙ ΔΙΚΑΣΤΕΣ ΛΕΝΕ ΨΕΜΑΤΑ;

Του Τάκη Σπηλιόπουλου

Εκτός από θλιβερή είναι και ανησυχητική η εικόνα που ξετυλίγεται σχεδόν καθημερινά εμπρός στα έκπληκτα στα μάτια της κοινής γνώμης. Δείτε για παράδειγμα την πρωτοφανή και αδιανόητη αντιπαράθεση για ένα σύγχρονο κράτος, μεταξύ της νομοθετικής και της δικαστικής εξουσίας με αφορμή το σκάνδαλο Siemens. Πρωτοφανής για την ασυνήθιστη σφοδρότητα και αδιανόητη για τους χαρακτηρισμούς και τις εκατέρωθεν κατηγορίες!
Προσοχή, μιλάμε για τη νομοθετική και την δικαστική εξουσία! Τους δύο από τους τρεις πυλώνες του πολιτεύματος, σύμφωνα με το Σύνταγμα. Γι’ αυτούς που θεσπίζουν τους νόμους και γι’ αυτούς που τους εφαρμόζουν, αποδίδοντας δικαιοσύνη. Δείτε ένα μικρό δείγμα δημόσιου διαλόγου, με αφορμή το ότι δεν προχώρησε το άνοιγμα επίμαχων λογαριασμών πολιτικών προσώπων, για το σκάνδαλο Siemens.
Η εξεταστική επιτροπή υποστηρίζει, πως παρότι ζητήθηκε εγκαίρως το άνοιγμα των λογαριασμών, η δικαιοσύνη δεν ανταποκρίθηκε! «… Ανταπόκριση υπήρξε μόνον από την Τράπεζα Ελλάδος, το ΣΔΟΕ και τη Βουλή… Το περισσόν του πονηρού εστί» (ομόφωνη ανακοίνωση των μελών της εξεταστικής επιτροπής).
Ουδέποτε ετέθη τέτοιο θέμα προς τη δικαιοσύνη, είτε γραπτώς είτε προφορικώς λέει η άλλη πλευρά. «Οι πολιτικοί ας κάνουν επιτέλους την αυτοκριτική τους … Ίσως έτσι επιτύχουν την ύστατη ώρα της απαξίωσης στα μάτια του λαού, να περισώσουν κάτι από την αξιοπιστία τους» (ανακοίνωση της ένωσης δικαστών και εισαγγελέων).
Η πρώτη παρατήρηση είναι πως αυτού του είδους η αντιπαράθεση, δείχνει την αποστροφή και την καχυποψία (ενδεχομένως και την αντιπάθεια) της μίας προς την άλλη πλευρά! Γεγονός εξαιρετικά επικίνδυνο για το πολίτευμα!
Η δεύτερη παρατήρηση αφορά την φρασεολογία και την αισθητική του δημόσιου διαλόγου, που παραπέμπει σε διαμάχη μεταξύ φοιτητικών παρατάξεων!
Η τρίτη παρατήρηση εδράζεται στην κοινή λογική και στο γεγονός πως δεν μπορεί να έχουν δίκαιο και οι δύο πλευρές. Είτε οι βουλευτές, είτε οι δικαστές λένε ψέματα για τη δημιουργία εντυπώσεων! Ό,τι από τα δύο και αν συμβαίνει, είναι εξίσου επιζήμιο για το πολίτευμα και τον τόπο. Και αν οι πολιτικοί δεν εμπιστεύονται τη δικαιοσύνη, γιατί να την εμπιστευθεί ο απλός πολίτης;
Αν τίθεται θέμα αξιοπιστίας των πολιτικών και νομοθετικής εξουσίας, δεν τίθεται θέμα αξιοπιστίας και των νόμων που θεσπίζει; Προφανώς δεν πρόκειται για φυσική αντιπάθεια, ούτε είναι κάτι που συνέβη ξαφνικά ένα πρωί. Αφορά την αποδοκιμασία και την απογοήτευση της κοινής γνώμης καθώς μια ακόμη φορά, για ένα σκάνδαλο που έχει διαβρώσει το πολιτικό σύστημα και έχει ζημιώσει με πολλές εκατοντάδες εκατομμύρια τη χώρα, δεν θα υπάρξει ένοχος!
Το θέμα είναι, λοιπόν, ποιος θα σηκώσει το βάρος και θα αναγνωρίσει την ευθύνη του για το επικείμενο φιάσκο! Παρά τη γενικευμένη κατακραυγή, δεν φαίνεται έτοιμος ο πολιτικός κόσμος να αναλάβει την ευθύνη! Και για να είμαστε δίκαιοι, όσο και αν θελήσουν κάποιοι να προσθέσουν στο κάδρο την δικαιοσύνη, οι ευθύνες που της αναλογούν είναι μηδαμινές, σε σχέση με αυτές του πολιτικού κόσμου.

Παρασκευή 28 Ιανουαρίου 2011

ΤΑ ...ΟΝΕΙΡΑ ΚΟΣΤΙΖΟΥΝ ΑΚΡΙΒΑ...


Η Διεθνής Επιτροπή Μεσογειακών Αγώνων συνεδρίασε έκτακτως στο Παρίσι και αποφάσισε να πάρει πίσω τους Μεσογειακούς Αγώνες του 2013, που ήταν να διεξαχθούν στον Βόλο και τη Λάρισα, λόγω των διαρκών καθυστερήσεων και της συνεχούς αναβλητικότητας που υπήρχε από την πλευρά της χώρας μας, στην...εξέλιξη των έργων. Αυτό που δυσαρέστησε τη ΔΕΜΑ και αποτέλεσε τον κύριο λόγο για να προχωρήσει στην αφαίρεση των αγώνων από τη χώρα μας ήταν το θέμα του Μεσογειακού Χωριού. Παρά το γεγονός ότι η χώρα μας είχε υποσχεθεί ότι οι αγώνες θα γίνονταν στις δύο πόλεις της Θεσσαλίας, τελικά λόγω κόστους, έμεινε στα σχέδια και προτάθηκε από την Ελλάδα, η φιλοξενία των αθλητών να γίνει σε ξενοδοχεία ή κρουαζιερόπλοια.
Μάλιστα, η χώρα μας είχε ειδοποιηθεί από τον περασμένο Απρίλιο ότι λόγω των καθυστερήσεων η διοργάνωση "ισορροπούσε σε τεντωμένο σχοινί" και ζητούσε πρόοδο στα έργα μέσα στις επόμενες 6 εβδομάδες, κάτι που προφανώς δεν έγινε.
Οι αγώνες είχαν προγραμματιστεί για το καλοκαίρι του 2013 και το κόστος της διοργάνωσης υπολογιζόταν σε 135 εκ. ευρώ.

Σχόλιο λιθο...Βόλου: Οι Μεσογειακοί Αγώνες δεν έπρεπε να χαθούν. Όλοι αντιλαμβανόμαστε την κάκιστη οικονομική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα. Η κυβέρνηση και οι εμπλεκόμενοι φορείς, όφειλαν να υποστηρίξουν μια εναλλακτική πρόταση με λιτό προϋπολογισμό, μα κυρίως πειστική πρόταση.
Χάθηκε λοιπόν μια μοναδική ευκαιρία ανάπτυξης ολόκληρης της Κεντρικής Ελλάδας και όχι του Βόλου και της Λάρισας, αφού πέρα από τις προοπτικές τόνωσης της απασχόλησης και την όποια διεθνή προβολή, θα ενισχύονταν η τοπική οικονομία.
Όσο για την αξιοπιστία της χώρας μας που προσπαθεί να εμπεδώσει στους διεθνείς κύκλους ο Πρωθυπουργός, υπέστη ένα ακόμα , μικρότερης εμβέλειας ίσως, καίριο πλήγμα.

Καληνύχτα.

ΑΝΟΙΓΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΤΤΙΚΗ ΟΔΟ.

Πέμπτη 27 Ιανουαρίου 2011

ΓΙΑΤΡΕ ΜΟΥ, ΕΙΜΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ;

Ωρα για λίγη...ιστοτοπική ψυχανάλυση! Τί σημαίνει σήμερα να είσαι Αριστερός; Σημαίνει να είσαι άσκοπα βίαιος; Σημαίνει να απαντάς συνεχώς "όχι", ακόμα κι αν η ερώτηση είναι "είσαι έξυπνος"; Σημαίνει να προσφέρεις τους αδύναμους βορά στα φασιστοειδή; Σημαίνει να καταστρέφεις οτιδήποτε δημόσιο στο όνομα του...δημόσιου συμφέροντος; Σημαίνει να ζητάς συνεχώς την θυσία των άλλων, αλλά όταν έρχεται η σειρά σου να κάνεις πως δεν ακούς;...
Αν ναι, μάλλον δεν θα γίνουμε φίλοι, αφού δεν έχουμε και πολλά κοινά! Αν, όμως, συμμερίζεστε μαζί μου την άποψη πως η Αριστερά εμπεριέχει, πάνω από όλα, την έννοια της αυτοθυσίας για την προστασία των αδύναμων, τότε μπορεί να έχουμε κάνει την αρχή μιας υπέροχης φιλίας...
Λυπάμαι, αλλά αδυνατώ, για παράδειγμα, να κατανοήσω τι το επαναστατικό προσφέρουν στην κοινωνία τα παιδάκια των "Πυρήνων της Φωτιάς", όπως άλλωστε και οι προκάτοχοί τους της "17 Νοέμβρη". Με το πρόσχημα πως δεν απολογούνται στο κατεστημένο δεν έχω διαβάσει ή ακούσει κάτι δικό τους που να μπορώ να πω πως πηγαίνει την αριστερή σκέψη ένα βήμα παραπέρα. Κι ο Μπελογιάννης κι ο Παναγούλης αμφισβήτησαν το σύστημα, με εντονότατο το στοιχείο της αυτοθυσίας εκείνοι, αλλά δεν έχασαν την ευκαιρία από κατηγορούμενοι να γίνουν κατήγοροί του όταν δικάστηκαν...
Όσο για τις "ιδιοφυίες" που σκέφτηκαν τη μεταφορά των μεταναστών από την Κρήτη στη Νομική, αφού είναι τόσο πονόψυχοι γιατί δεν τους φιλοξενούν σπίτια τους; Κι αν θέλουν δημοσιότητα, ας καλέσουν και τα κανάλια. Γιατί τώρα το μόνο που κάνουν είναι να δικαιώνουν στα "μάτια" του λούμπεν προλεταριάτου, που "χορταίνει" την ανάγκη του για πληροφόρηση με τηλεπαράθυρα, τις πιο ακραίες φωνές της πιο ακραίας δεξιάς. Οι δήθεν αριστεροί εμπνευστές της Νομικής έβαλαν τους άμοιρους μετανάστες στην τζαμαρία και σαν άλλοι κρεοπώλες της Βαρβάκειου στην ουσία διαλαλούν: "και καλούς αφγανούς και καλούς πακιστανούς έχω, διαλέξτε όποιο ανθρώπινο πόνο θέλετε κι αγοράστε τον από εμάς τους φιλεύσπλαχνους"...
Ε, όχι, αυτό δεν είναι Αριστερά. Απέχει τόσο από αυτή όσο το να τρέχεις το μαραθώνιο και να κάνεις την ίδια διαδρομή μέσα στην εικονική πραγματικότητα ενός βιντεοπαιχνιδιού. Ο αγώνας για την προστασία των αδύναμων θέλει αυτοθυσία. Κι αυτή μάλλον δεν ανήκει στα προτερήματα όσων καπνίζουν στα καλλιτεχνικά στέκια συνοδεία μπύρας, φιλοσοφούν ατέρμονα για τον κακό καπιταλισμό, δίνουν και κανένα πενηνταράκι σε περαστικό ζητιάνο και ύστερα επιστρέφουν στα αρχοντικά τους κουρασμένοι από την ανώφελη επαναστατική τους γυμναστική...
 

Τετάρτη 26 Ιανουαρίου 2011

ΠΟΣΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΘΕΛΟΥΜΕ;

Του Σταύρου Θεοδωράκη

Να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους. Οι μετανάστες δεν ήρθαν μόνοι τους στον Πειραιά και δεν κατέλαβαν μόνοι τους την Νομική. Κυριακή – Δευτέρα – Τρίτη ήμουν στην Κρήτη και πληροφορήθηκα από «πρώτο χέρι», ποιοι ευθύνονται για την κατάληψη της Νομικής. Οι μετανάστες δεν είχαν καμία συμμετοχή στην απόφαση απλώς δέχτηκαν αυτό που τους υπέδειξαν «οι αθηναίοι». Το λέω αυτό γιατί πολύ φοβούμαι ότι θα επαναληφθεί ότι συνέβη και τον Δεκέμβριο του 2008. Τα καψίματα στην Αθήνα τα πλήρωσαν οι … ξένοι καθότι «τα δικά μας παιδιά» ήταν ως συνήθως αθώα και παρασυρμένα.
Κάτι οι «καλοί δικηγόροι» κάτι οι «καλές οικογένειες», στα κρατητήρια έμειναν μόνο οι μετανάστες που πιάστηκαν να κλέβουν πλαστικά ρολόγια από τις σπασμένες βιτρίνες. Το ίδιο φοβάμαι ότι θα γίνει και στη Νομική. Όλοι θα την κάνουν γυριστή και θα μείνουν μόνοι τους οι μετανάστες να απολογούνται για την καταστρατήγηση του ασύλου κλπ κλπ. Ήδη κάποιοι εκ των διοργανωτών της κατάληψης έχουν ρίξει το μπαλάκι στην αστυνομία. Και την καλούν να περιφρουρήσει τη Νομική και να μην επιτρέψει την είσοδο ακροδεξιών στοιχείων! Οι κακοί μπάτσοι δηλαδή γίνονται αυτομάτως καλοί αστυνομικοί αρκεί να κυνηγούν μόνο ακροδεξιούς.
Δεν είναι βέβαια το μόνο παράλογο που έχει ακουστεί τις τελευταίες ώρες. Άλλοι ζητούν να παραχωρηθούν κρατικά κτήρια για την στέγαση όλων των μεταναστών που ζουν στη χώρα μας και κάποιοι άλλοι προσθέτουν «να δοθεί σε όλους ένα επίδομα». Κοινή συνισταμένη όλων αυτών των αριστερών (υποτίθεται) και φιλάνθρωπων τοποθετήσεων είναι ότι η κρατική παρέμβαση αρκεί για να λύσει και αυτό το πρόβλημα. Όπως στα Σοβιέτ. Οι ευθύνες της κοινωνίας για άλλη μια φορά ανύπαρκτες. Τα γκέτο, η ανασφάλιστη εργασία, η εκμετάλλευση των μεταναστών από εργολάβους και τοπικές κοινωνίες είναι θέματα που για άλλη μια φορά δεν θέλει να θίξει κανείς. Όπως επίσης όλοι αποφεύγουν να τοποθετηθούν επι του πως θα επιτευχθεί η ένταξη των μεταναστών στην κοινωνία μας. Με ποιους όρους δηλαδή ή, αν θέλετε, πάνω σε ποιες αρχές. Και μην μου πείτε ότι δεν χρειάζονται όροι γιατί θα σας πληροφορήσω ότι ήδη σε πολλές περιοχές της χώρας οι ακραίοι βοηθούμενοι από την γκετοποίηση αρχίζουν και επιβάλουν τους δικούς τους νόμους. Σταματούν ας πούμε τα κορίτσια των συμπατριωτών τους από τα σχολεία - το δικαίωμα που έχει δοθεί σε όλους τους μετανάστες ανεξαρτήτως αν είναι νόμιμοι ή παράνομοι να πηγαίνουν τα παιδιά τους στα σχολεία ασκείται όλο και πιο σπάνια- ή προχωρούν σε αγοροπωλησίες νυφών 10 και 12 ετών ή κάνουν υποχρεωτικό τον εκκλησιασμό στα υποτυπώδη τζαμιά τους. Αυτά λοιπόν πρέπει επιτέλους να συζητήσει η κοινωνία μας (με την συμβολή των ευαισθητοποιημένων αριστερών νεολαιών μας). Και παράλληλα να πιέσουμε για την άμεση εφαρμογή του νέου νόμου που εξασφαλίζει - αν εφαρμοστεί σωστά - την χορήγηση ασύλου σε όσους πραγματικά το δικαιούνται. Να μειώσουμε τη γραφειοκρατία για την νομιμοποίηση των μεταναστών που δουλεύουν στη χώρα μας. Να πείσουμε τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές κοινωνίες να δεχτούν κάποιους από τους μετανάστες (άλλωστε σε αυτές τις χώρες πήγαιναν και «φυλακίσθηκαν» εδώ).
Αλλά πριν από όλα πρέπει να αποφασίσουμε εμείς - και όχι η αστυνομία - πόσους μετανάστες χωράει αυτή η χώρα. Όχι πόσους σκλάβους μετανάστες αλλά πόσους ισότιμους πολίτες μετανάστες. Δεν είναι ανάγκη να είναι κανείς διδάκτορας οικονομικών για να καταλάβει ότι η συνεχής είσοδος νέων μεταναστών σπρώχνει στην εξαθλίωση τους προηγούμενους μετανάστες. Και εκεί που οι εργολάβοι και οι μεγαλοαγρότες έδιναν 30 ευρώ για 12 ωρη εργασία τώρα δίνουν 10 ευρώ και σε λίγους μήνες θα δίνουν 5 ευρώ. Ούτε πρέπει να είσαι καθηγητής κοινωνιολογίας για να καταλάβεις ότι στο Αγαθονήσι των 150 κατοίκων δεν μπορούν να ενταχθούν 300 μετανάστες. Αυτό λοιπόν είναι το πρώτο ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί. Πόσοι μετανάστες μπορούν να ζήσουν δίπλα μας, ισότιμοι και όρθιοι και όχι σκυφτοί και με το χέρι απλωμένο πότε στα συσσίτια και πότε στα φανάρια. Η Νομική λοιπόν δεν είναι το πρόβλημα. Αυτή κάποια στιγμή θα αδειάσει –και πρέπει να αδειάσει- το θέμα είναι πότε θα γεμίσει το κεφάλι μας με τα σωστά ερωτήματα.

www.protagon.gr/

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΓΙΑ ΕΝΑ ΑΛΛΟ ΜΕΛΛΟΝ.

Του Σεραφείμ Φυντανίδη

Ήταν μια βραδιά μαγική. Ο Σταύρος Ξαρχάκος με την ορχήστρα του και δύο νέους τραγουδιστές στο Gazarte μας πήγε 40 χρόνια πίσω, με τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι, του Μίκη Θεοδωράκη και του ίδιου. Τραγούδια και μουσικές ανεπανάληπτες, από τη δεκαετία του ’60, όταν θριάμβευαν όχι μόνο αυτοί οι δημιουργοί, αλλά και το νέο κύμα, ο Σαββόπουλος, ο Πλέσσας, ο Μαρκόπουλος, ο Μούτσης, ο Λεοντής, ο Μαμαγκάκης και τόσοι άλλοι.
Μη νομίζετε ότι τα γράφω αυτά γιατί είμαι προσκολλημένος στο παρελθόν. Τα γράφω γιατί στενοχωριέμαι για το παρόν. Ένα παρόν κάθε άλλο παρά όμορφο και αισιόδοξο. Δεν είναι μόνο η οικονομική κρίση που μας ταλανίζει, αλλά και η ποιοτική. Η Ελλάδα έχει γεμίσει από σκυλομάγαζα και καφετέριες. Οι Έλληνες δεν τραγουδούν πια. Μόνο βρίζουν, δέρνουν, καταστρέφουν.
Στο θέατρο δεν γίνονται μεγάλες παραστάσεις, με Παξινού, Μινωτή, Λαμπέτη, Χορν, Συνοδινού, Λογοθετίδη και τόσους άλλους. Στο τραγούδι, εκτός από κάποιες εξαιρέσεις, κυριαρχούν τα καψουρο-σκυλοτράγουδα και κάποιες μιμήσεις των ξενόφερτων χιπ-χοπ, ραπ και δεν ξέρω τι άλλο. Γεμίσαμε κουτσομπολίστικα έντυπα. Τα ριάλιτι στις τηλεοράσεις αποχαυνώνουν το μεγάλο κοινό. Στα γήπεδα η Ελλάδα αναστενάζει…
Υπάρχουν βέβαια και οι εξαιρέσεις. Στο τραγούδι, στον κινηματογράφο, στο θέατρο, στο βιβλίο. Αλλά δεν αποτελούν ρεύμα. Σαν εκείνο το ρεύμα της δεκαετίας του ’60, που όμως πέρασε και θαρρείς ότι δεν άφησε τίποτα πίσω του…
Σήμερα όλοι μιλάνε μόνο για λεφτά. Ζήσαμε μιαν εικονική οικονομική ευμάρεια επί 30 χρόνια, με επιδοτήσεις και δάνεια επί δανείων. Από Ψωροκώσταινα η Ελλάδα έγινε δήθεν Πλουτοκώσταινα και ξεχάσαμε όλη μας την πνευματική κληρονομιά. Από την αρχαία Ελλάδα και το Βυζάντιο, μέχρι την εποχή του Καζαντζάκη, του Ελύτη, του Σεφέρη, του Ρίτσου, του Χατζιδάκι, του Θεοδωράκη, του Κακογιάννη, του Κουν, του Γκάτσου, του Τσαρούχη, της Μελίνας…
Καλά κάνει και μας τα θυμίζει όλα αυτά ο Ξαρχάκος. Ίσως και οι νέοι μας πάρουν μηνύματα από το πρόσφατο παρελθόν, για να δημιουργήσουν ένα διαφορετικό μέλλον. Πάντα ρωτώντας για την ποιότητα, καταπώς έλεγε ο μέγας Καβάφης…

Το Ποντίκι

Τρίτη 25 Ιανουαρίου 2011

ΤΕΛΙΚΑ ΜΕ ΠΟΙΟΥΣ ΕΙΣΑΙ;

Του Γιάννη Πανούση


Τοίχο-τοίχο πηγαίνω
μη με βρει καμία τύψη
πισώπλατα.

Ν. Αρμπιλιάς, Δραστικά μέτρα



Τι θα γινόταν άραγε αν σκεφτόμασταν αλλιώς και βαδίζαμε αντίστροφα από αυτή την πορεία που μας χαράζουν οι διάφοροι μονοδρομικοί και μονομανείς πολιτικοί;
ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΟΤΑΝ π.χ. αν, αντί να μειώσουμε τους μισθούς και τις συντάξεις, λιγοστεύαμε στο ήμισυ τους βουλευτές, αντί να αυξάνουμε την τιμή των ειδών πρώτης ανάγκης, απαγορεύαμε στους πολιτικούς και παρακοιμώμενους να ταξιδεύουν σαν μεγιστάνες και να πηγαινοέρχονται στις δεξιώσεις σαν ξιπασμένοι νεόπλουτοι; Αν τα μισά των κερδών των δημόσιων επιχειρήσεων διανέμονταν στους μη έχοντες;
ΔΕΝ νομίζω ότι έχει νόημα να στρεφόμαστε ο ένας κατά του άλλου προκειμένου να μοιράσουμε καλύτερα (δικαιότερα;) την ένδειά μας. Δεν νομίζω ότι έχει νόημα να κατηγορούμε ο ένας τον άλλον για την κατάντια της χώρας. Ανεξάρτητα από τις ευθύνες ομάδων και ανθρώπων, αυτή τη στιγμή πρέπει να προχωρήσουμε σ’ έναν κοινωνικό συμβιβασμό μεταξύ μας γιατί μόνον έτσι θα κρατήσουμε ενιαία και αδιάσπαστη την κοινωνική συνοχή και την αίσθηση του συν-ανήκειν.
ΧΡΟΝΟ για να λύσουμε τις διαφορές μας έχουμε. Τώρα όμως προέχει να ξε-καθαρίσουμε το πολιτικό σύστημα.
ΑΥΤΟΥΣ τους κορδωμένους, πάνσοφους του open.gov ή τους φίλους της Αγίας Οικογένειας που μας «πυροβολούν» με αισθήματα αυτοενοχοποίησης, την ώρα που οι ίδιοι επιδεικνύουν απύθμενη ανικανότητα και συμπλεγματική αυτο-ικανοποίηση. Αυτούς τους εξωτικούς γιάπηδες που ανακάλυψαν την Αμερική και θέλουν να φερόμαστε σαν (αφελή) αμερικανάκια.
ΑΥΤΟΥΣ τους ανθρωπολογικούς τύπους που μας παραδίδουν μαθήματα ηθικής και τάξης, ενώ το παρελθόν και το παρόν τους δεν τους νομιμοποιεί (πολιτικά και αξιακά) να γίνονται κήνσορες.
ΓΝΩΡΙΖΩ τις πονηριές των αγροτών, το ραχάτι των δημοσίων υπαλλήλων, την οσφυοκαμψία πολλών διανοουμένων τις παρανομίες πολλών επιστημόνων, τις παραξενιές αρκετών καλλιτεχνών. Χωρίς να συμμερίζομαι αυτές τις αντιλήψεις και πρακτικές και χωρίς να συμφωνώ με οποιονδήποτε συμψηφισμό, νιώθω μεγαλύτερη ανάγκη να στηρίξω κριτικά αυτούς τους ανθρώπους από το να υποταχθώ στα (τάχατες αναπόφευκτα) μέτρα των σκληρών τραπεζιτών, των απαθών πλουσίων και των διπρόσωπων πολιτικών. Αν είμαι υποχρεωμένος να κάνω ένα συμβιβασμό αυτή τη στιγμή, θα προτιμήσω να στραφώ προς αυτούς τους «υπαίτιους και υπεύθυνους για την κρίση», παρά να ταυτιστώ με τους πάντοτε ανεύθυνους κυβερνώντες. Καλά θα ήταν να μην είχαμε τέτοια διλήμματα, αλλά κρίνω ορθότερο από κάθε πλευρά να λύσω τις διαφορές μου με τον αποκλίνοντα ή παρασυρθέντα ή πεπλανημένο συνάνθρωπό μου, γείτονα, παλιοσειρά, παρά να πεισθώ για τα αγνά αισθήματα κάθαρσης των υπεράνω.
ΜΕ τον ένοχο βρίσκεις άκρη. Με τον δήμιο ή τον Πόντιο Πιλάτο, ποτέ.

http://www.enet.gr

Δευτέρα 24 Ιανουαρίου 2011

Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΤΑ Μ.Μ.Ε.

Του Κώστα Καλφέλη

Διαπιστώνουν πια οι Έλληνες ότι η ανάμειξη του ΔΝΤ περιφρουρεί την κυριαρχία της κερδοφορίας του χρηματοπιστωτικού συστήματος και ότι η ανεξέλεγκτη εξόγκωση του χρηματικού κεφαλαίου ευθύνεται για τις δραματικές διαστάσεις της σημερινής διεθνούς οικονομικής κρίσης. Έτσι κατορθώνει να υπαγορεύει στην κυβέρνηση της υπερχρεωμένης χώρας μας τον απόλυτο σεβασμό των απαιτήσεών του. Και αυτό με τη σύμπραξη του τραπεζικού συστήματος που υπάρχει ακόμη χάρη στο Δημόσιο Χρήμα και που επωφελείται από κάθε κρίση.
Η καπιταλιστική ανάπτυξη έχει προ πολλού παραβιάσει τα όρια κάθε αντοχής. Σήμερα θα έπρεπε να κυριαρχήσει μια λογική σχεδιασμού του μέλλοντος της οικονομίας, με νέες σχέσεις ανάμεσα σε επενδύσεις και κατανάλωση, ανάμεσα σε σημερινή και μελλοντική δαπάνη, με νέους κανόνες στην κατανομή του εισοδήματος και του πλούτου.
Στη σχέση με το ΔΝΤ δεν μπορεί να μιλά κανείς για προστασία της εργασίας, για κράτος πρόνοιας, για δικαίωμα στη διατροφή, την κατοικία, την εκπαίδευση. Αυτά τα ανθρώπινα δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αγώνες και με αίμα είναι οι γέφυρες προς τη ζωή που γκρεμίζονται.
Περίεργο ότι τα μίντια όλου του κόσμου ασχολούνται με τις εξελίξεις της οικονομικής κρίσης με υποδείξεις ή με κριτική των μέτρων που λαμβάνονται ή πρέπει να ληφθούν, με τις επερχόμενες καταστρεπτικές συνέπειές της, αλλά χωρίς να μιλούν ή να αναλύουν τις πηγές, τους δημιουργούς και τους συντηρητές της. Ενώ τα δικά μας, συνήθως «αναμεταδότες» των ξένων μίντια δεν εμβαθύνουν, δεν αναλύουν, δεν ερευνούν καθόλου. Είναι σαν να έχει στερέψει η φαντασία και μαζί της η λογική, διότι κυριαρχούνται από τα ταπεινά ένστικτα του συμφέροντος ή της αυτοσυντήρησης.
Υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη από το ελληνικό τοπίο των μίντια;
Η κυκλοφορία του Τύπου είχε ξεπεράσει το 1.300.000 αντίτυπα πριν περίπου 15 χρόνια. Ήταν επόμενο η ανάπτυξη των ηλεκτρονικών μίντια και η αγοραστική συρρίκνωση των αναγνωστών να μειώσει αυτό τον αριθμό έστω στο 50%. Και συνέβη το πιο απροσδόκητο. Η κυκλοφορία αυτή περιορίστηκε στα σημερινά δεδομένα που αντιπροσωπεύουν το 25%, ενώ παράλληλα υποδιπλασιάσθηκε ο αριθμός των τίτλων που κυκλοφορούν. Και εδώ τίθεται το ερώτημα:
Πώς επιβιώνουν; Η απάντηση βρίσκεται στο λιβάνι και στην εθελοντική προσφορά της «λογοκρισίας». Έτσι έχουμε κυριαρχία της παραπληροφόρησης, συμμαχίες με τις Κυβερνήσεις για την καταβρόχθιση τεραστίων κρατικών ενισχύσεων, με αμέτρητες μορφές έμμεσης ή άμεσης προβολής και διαφήμισης, εν πολλοίς άχρηστης. Παράδειγμα παγκόσμιας πρωτοτυπίας στην Ελλάδα με την πολυδάπανη διαφήμιση ενός Νόμου. Ήταν ο Νόμος του Κτηματολογίου, που στοίχισε στο κράτος μερικά δισεκατομμύρια που μοιράστηκαν στα μίντια. Ασφαλώς τα μίντια δεν θα θύμιζαν στον κοσμάκη, ότι οι Νόμοι ψηφίζονται και εφαρμόζονται χωρίς ανάγκη διαφήμισης.
Τέτοιου είδους καταστρεπτικής συμβολής των ελληνικών μίντια στις κοινωνικές μας εξελίξεις υπάρχουν αναρίθμητες. Σχεδόν ανύπαρκτος ο καθαρόαιμος Τύπος στο αθηναϊκό υδροκέφαλο. Βουλιμία, αρπαγή, απαλλοτρίωση του κρατικού κορβανά. Συνεχής προσπάθεια παρεμβατισμού και χειραγώγησης της εξουσίας, υποδούλωση των προωθουμένων και προβαλλομένων πολιτικών αστέρων του κοινοβουλίου. Πλείστες άλλες σαθρές μέθοδοι και μέσα που συνέβαλαν στη δημιουργία της σημερινής ελληνικής τραγωδίας. Και εύλογα αναδύεται ένα βασικό ερώτημα. Ποιος ο ρόλος των Συλλογικών ή Συνδικαλιστικών οργάνων; Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες θυσιάζουν στο βωμό των κυβερνήσεων επί αντιπαροχή βουλευτικού αξιώματος, Η ΕΣΗΕΑ, ξέφραγο αμπέλι, που δεν καταφέρνει (μάλλον δεν θέλει) ακόμη να ξεμπερδέψει την έννοια των λέξεων Δημοσίευση και Διαφήμιση, αφού δεν διέστειλε ποτέ στην πράξη το ασυμβίβαστό τους με την έννοια και την υπόσταση της δημοσιογραφίας.
Χαώδης η αντίθεση ανάμεσα σε χώρες της Ε.Ε. που εργάζονται για την εθνική τους οικοδόμηση ή ανοικοδόμηση και στη χώρα μας που η πλειοψηφία της ηγεσίας και του λαού συμμετέχει δυναμικά στην κατεδάφισή της.
Τα κοινωνικά κινήματα δεν είναι μακριά, Χθεσινό παράδειγμα η Τυνησία και αυριανό ίσως η Αλβανία. Αρκεί να ψάχνει κανείς ή έστω και να φαντάζεται ποιοι κρύβονται από πίσω τους, ποια συμφέροντα εξυπηρετούνται και να μην πλανιέται από ό,τι φαίνεται στην επιφάνεια. Και κυρίως όταν οι λαοί ξεσηκώνονται και καταφέρνουν να ξηλώσουν κάποια δικτατορία θα πρέπει να υπολογίζουν ότι πιθανότατα θα βρεθούν μπροστά σε μία διαφορετική δικτατορία: την οικονομική δικτατορία που είναι η υπέρτατη και που μέχρι σήμερα κανένας λαός δεν μπόρεσε να ανατρέψει.

Εφημερίδα Ταχυδρόμος

Κυριακή 23 Ιανουαρίου 2011

ΜΗΠΩΣ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ, ΤΕΛΙΚΑ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ;

Από τη μέρα που ψηφίστηκε στη Βουλή το Μνημόνιο διαμορφώθηκαν δύο στρατόπεδα σκέψης στο πολιτικό σκηνικό. Αυτοί που τάσσονται υπέρ του Μνημονίου και αυτοί που τάσσονται κατά. Όσοι εντός του πολιτικού φάσματος υποστηρίζουν το Μνημόνιο, θεωρούν ότι είναι το έσχατο, πικρό και αναγκαίο φάρμακο για να σωθεί η χώρα, να πληρωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις και ότι θα λειτουργήσει ως μοχλός ανατροπής διαφόρων αβελτηριών στη δομή του ελληνικού κράτους οι οποίες εμποδίζουν την πρόοδο και τον εκσυγχρονισμό. Όσοι είναι αντίθετοι, υποστηρίζουν (δικαίως κατά την άποψή μου) ότι το Μνημόνιο δεν οδηγεί ουσιαστικά πουθενά, αφού μετά τη λήξη του το Δημόσιο Χρέος θα είναι ουσιαστικά μεγαλύτερο από αυτό που ήταν πριν την εφαρμογή του, ενώ οι επιβαλλόμενες ανατροπές θα οδηγήσουν σε ένα φαύλο κύκλο ύφεσης με αποτέλεσμα να μην μπορεί να πυροδοτηθεί η οικονομική ανάπτυξη.
Αυτή η θεώρηση των πραγμάτων έχει, πιστεύω, με περιορισμένη οπτική του προβλήματος. Η λύσεις οι οποίες προτείνονται από όσους υποστηρίζουν την μία εκ των δύο απόψεων έχουν ένα εγγενές πρόβλημα το οποίο δεν αναφέρεται ή αποσιωπάται εντέχνως. Οι προτάσεις που γίνονται, εντάσσονται μέσα στη λειτουργία του ήδη υπάρχοντος πολιτικού συστήματος. Είναι ενδοσυστημικές. Μα το πρόβλημα είναι ακριβώς αυτό. Το ίδιο αυτό πολιτικό σύστημα, το οποίο είναι ιστορικά θεμελιωμένο από το 1830 και εντεύθεν και το οποίο τελειοποιήθηκε, εξαπλώθηκε και νομιμοποιήθηκε μαζικά μετά το 1974, είναι το πρόβλημα. Και τώρα πως είναι δυνατό να ζητάμε από το ίδιο αυτό σύστημα να δώσει λύση στο πρόβλημα που το ίδιο προκάλεσε. Είναι σαν ένας αλμπάνης γιατρός να προκάλεσε ανήκεστο βλάβη στην υγεία ενός ασθενούς και να ζητάμε από τον ίδιο να τον θεραπεύσει.
Αυτό το πολιτικό σύστημα διαφεντεύεται μια κάστα πολιτικών, διαπνεόμενων από νεποτισμό, οικογενειοκρατία, αρχομανία και φιλοχρηματία. Αυτοί διαπότισαν διαχρονικά την ελληνική κοινωνία με το δηλητήριο του άκρατου ατομισμού και του ανελέητου κυνηγιού του χρήματος και της μικροεξουσίας ποδοπατώντας κάθε έννοια αξιοκρατίας, συλλογικότητας και αισθητικής που πρέπει να διέπει μια πολιτεία. Αυτή η κάστα εξοβέλισε τον μετέχοντα πολίτη από τη λειτουργία του μετατρέποντάς στον σε απράγμονα. Και ο πολίτης ως αντιπαροχή αναγνώρισε σε αυτή την κάστα το δικαίωμα το μεσολαβητή για να διεκπεραιώνει τις προσωπικές του υποθέσεις. Έτσι, δημιουργήθηκαν οι κομματικοί στρατοί των οποίων η πολιτική κάστα έγινε τελικά από δεσπότης και προστάτης, άθυρμα σε μια εξαρτημένη σχέση διπλής συνεπαγωγής. Βέβαια σε αυτό το παίγνιο δε συμμετείχε όλος ο ελληνικός λαός. Ένα πολύ μεγάλο του τμήμα όμως ωφελήθηκε σε οικονομικό επίπεδο από αυτή τη σχέση. Για να μπορέσει να διατηρήσει την ισορροπία του αυτό το κατασκεύασμα λεηλατήθηκε η χώρα σε τέτοιο βαθμό που η κάθοδος των αβαροσλάβων τον 5ο και 6ο αιώνα μ.Χ ωχριά μπροστά της.
Όπως ήταν φυσικό το κομματοκρατικό πολιτικό σύστημα δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ για την παραγωγή πολιτικής, ούτε για το μακροπρόθεσμο στρατηγικό σχεδιασμό. Το μόνο που το ενδιέφερε ήταν η αναπαραγωγή του. Όσο διαρκούσε ο ψυχρός πόλεμος, είχε εκχωρήσει στις Η.Π.Α την άμυνα και την ασφάλειά του. Κατόπιν, προσπάθησε να εξασφαλίσει τη διαιώνιση του είδους του με την είσοδο στην Ε.Ο.Κ. Πραγματικά, τα κατάφερε θαυμάσια για άλλα τριάντα περίπου χρόνια. Και μέσα σε αυτά τα τριάντα χρόνια, με μπροστάρη τον μέγα εκμαυλιστή Ανδρέα Παπανδρέου, γιγαντώθηκε, εκδημοκρατίστηκε, νομιμοποιήθηκε και έγινε ένα αμείλικτο καθεστώς. Ο εκμαυλισμός συνειδήσεων, η κατάπτωση κάθε έννοιας αρχών, κάθε έννοιας αισθητικής που πραγματοποιήθηκε την τελευταία τριακονταετία, μάλλον δεν έχει ιστορικό προηγούμενο.
Γι’ αυτούς τους λόγους θεωρώ ότι η λύση του προβλήματος που αντιμετωπίζουμε πρέπει αναγκαστικά να περνά μέσα από τη διάλυση εις τα εξ ων συνετέθη αυτού του κομματοκρατικού συστήματος. Οι άνθρωποι που το διακονούν, πολιτικοί, βουλευτές, συνδικαλιστές, δημοσιογράφοι, κομματικά στελέχη, οργανικοί διανοούμενοι, φανατικοί ψηφοφόροι, δεν μπορούν να αποτελούν μέρος της λύσης. Αυτοί αποτελούν το πρόβλημα. Αυτοί αποτελούν τη μάστιγα η οποία ως παράσιτο κατατρώει τη χώρα. Γι’ αυτούς δεν υπάρχει πατρίδα παρά μόνο στο μέτρο όπου θα υπάρχει πρόσφορο έδαφος για την επόμενη «δουλειά».
Να λοιπόν ποιο είναι το ηράκλειο έργο που καλείται να φέρει εις πέρας όποιος Ηγέτης θέλει να συντρίψει τη ρίζα του κακού, το πραγματικό αίτιο της νεοελληνικής κακοδαιμονίας. Το Μνημόνιο και η Δανειακή σύμβαση είναι μικρότερο πρόβλημα σε σχέση με την εξαφάνιση αυτού του αδηφάγου, παρασιτικού, φαυλοκρατικού Λεβιάθαν. Η ανασυγκρότηση του κράτους και ο αναγκαίος επαναπροσδιορισμός τη σχέσης πολίτη-πολιτείας περνάει μέσα τον αγώνα της συντριβής του κομματοκρατικού τέρατος.
Γιάννης Φαίλτωρ

Σάββατο 22 Ιανουαρίου 2011

ΑΝΑΒΟΥΜΕ ΤΗ "ΣΠΙΘΑ";

Του Θάνου Δημάδη

Στη χώρα μας έχει γίνει- και συνεχίζεται ακόμα- μία ατέρμονη συζήτηση για τη σαπίλα του πολιτικού μας συστήματος. Τα όσα όμως λέμε από 'δω και πέρα, συμπεριλαμβανομένων και των "κατάρων" που εισπράττουν οι πολιτικοί μας από την κοινή γνώμη, βρίσκονται πλέον και αυτά σε ένα σημείο κορεσμού. Δικαιολογημένη η οργή όλων μας για τη μαύρη κωμωδία που παίζεται μπροστά στα μάτια μας, πότε με τις παραγραφές ποινικών ευθυνών για τους πολιτικούς και πότε με την ξεφτίλα των εξεταστικών επιτροπών της κακιάς ώρας. Χρειάζεται, όμως, κάποια στιγμή να αντιληφθούμε ότι λέγοντας συνεχώς τα ίδια πράγματα δεν καταλήγουμε πουθενά. Κάνουμε διαρκώς κύκλους γύρω από τον εαυτό μας, σαν το σκύλο που κυνηγάει την ουρά του.

Αν κάτι πρέπει να μας ανησυχεί περισσότερο στη σημερινή συγκυρία είναι ότι ως κοινωνία βρισκόμαστε στο χείλος του γκρεμού χωρίς να υπάρχει καμία δύναμη ικανή υπό τις παρούσες συνθήκες να μας δώσει αυτό που ασυνείδητα αποζητούμε. Να βρούμε, έστω και νοερά, φυσιογνωμίες που θα μας εμπνεύσουν να γαντζωθούμε σε αυτές και θα δώσουν στο έθνος μας καθοδήγηση και προοπτική. Με τους θεσμούς μας να έχουν ξεχαρβαλωθεί, με τη Δημοκρατία μας να έχει αλλοιωθεί, με το πολιτικό προσωπικό και τα μέσα ενημέρωσης στην Ελλάδα να χάνουν καθημερινά έδαφος αξιοπιστίας από την κοινή γνώμη, το ερώτημα είναι αν υπάρχει κάτι που έχει μείνει όρθιο στη χώρα αυτή. Αν υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που θα μπορούσαν να μας δώσουν διέξοδο στο φαύλο κύκλο του αλληλοσπαραγμού που κινούμαστε. Η απάντηση θέλω να πιστεύω ότι είναι καταφατική. Τούτη την απάντηση, όμως, είχαν ανέκαθεν καθήκον και αποστολή να τη δίνουν οι πνευματικοί ηγέτες ενός τόπου που τελεί υπό κρίση. Ειδικά όταν αυτή δεν είναι μόνο οικονομική αλλά πολλαπλής φύσεως όπως στην περίπτωσή μας. Κι όμως τίποτα πρωτότυπο, τίποτα καινοτόμο και εμπνευσμένο ούτε καν από αυτούς τους ίδιους δεν ακούμε πια. Λες και οι εναπομείναντες άνθρωποι της πνευματικής ελίτ της χώρας έχουν μετοικίσει κάπου αλλού εκτός συνόρων και οι υπόλοιποι έχουν επιβάλλει στους εαυτούς τους ένα είδους σιωπητηρίου αυτολογοκρισίας, θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε.

Η χώρα, σήμερα περισσότερο από ποτέ, έχει ανάγκη από μυαλά ικανά, από τους γνωστούς-αγνωστους σοφούς, οι οποίοι, όπως λέει ο Μίκης Θεοδωράκης σε πρόσφατο κείμενό του, "ζουν παραμερισμένοι ανάμεσά μας και συμβαίνει να διαθέτουν την πολυτιμότερη ιδιότητα: είναι βαθύτατα Έλληνες και ασυμβίβαστοι πατριώτες". Σήμερα στα 85 του χρόνια ο Μίκης εξακολουθεί να είναι όχι απλά μόνο επίκαιρος. Αλλά το μυαλό και ο λόγος του είναι αναγκαία γιατί έρχονται να καλύψουν αυτό το έλλειμμα πνευματικής ανάτασης που υπάρχει σήμερα στη χώρα. Δε μπορώ να πιστέψω ότι έχουν εκλείψει η φωτισμένες προσωπικότητες από την Ελλάδα. Αντίθετα θέλω να ελπίζω ότι αυτές αργά ή γρήγορα θα αντιληφθούν πόσο σημαντική είναι η φωνή τους για μας. Αρκεί σύντομα να την ακούσουμε. Η "Σπίθα" που άναψε ο Μίκης Θεοδωράκης μπορεί να είναι ένας καίριος λόγος για να γεννώνται μέσα μας κάποια- αμυδρά έστω- ψήγματα αισιοδοξίας ότι κάτι μπορεί να ξεκινήσει και πάλι από την αρχή. Ίσως το πάθος και η ζωντάνια αυτού του ανθρώπου να πρέπει να μας βάλει σε σκέψεις για το τι θέλουμε από την Ελλάδα του αύριο και από τους εαυτούς μας. Και κυρίως για το πώς θα μπορέσουμε να το πετύχουμε. Ο Μίκης έβαλε τη "σπίθα". Εμείς οι υπόλοιποι;
Πηγή



Παρασκευή 21 Ιανουαρίου 2011

ΟΙ ΑΙΤΙΕΣ ΤΟΥ ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ.


Ρατσισμός. Από πού προέρχεται; Μια άποψη θέλει τον ρατσισμό ως έμφυτο στην ανθρώπινη φύση. Ότι δηλαδή, πάντα υπήρχε, και πάντα θα υπάρχει. Μια πιο φιλελεύθερη άποψη υποστηρίζει ότι πρόκειται για ένα κακό ανθρώπινο ιδεολόγημα, και πως αν αλλάξουμε τις ιδέες, θα εξαφανιστεί. Και οι δυο αυτές απόψεις είναι λάθος.
Ο ρατσισμός δεν είναι ιδεολόγημα αλλά θεσμός. Και οι απαρχές του δεν βρίσκονται ούτε στην ανθρώπινη φύση, ούτε στις ανθρώπινες ιδέες. Ο ρατσισμός ξεπήδησε με τον καπιταλισμό και το εμπόριο των δούλων. Όπως έγραψε κάποτε ο Μαρξιστής CLR James: «Η έννοια του διαχωρισμού των ανθρώπων με βάση τη φυλή του, ξεκίνησε με το δουλεμπόριο. Αυτό αποτέλεσε κάτι τόσο  σοκαριστικό, κόντρα σε κάθε κοινωνική έννοια, κόντρα σε κάθε θρησκευτική και φιλοσοφική αντίληψη… ώστε η μόνη δικαιολογία με την οποία η ανθρωπότητα θα μπορούσε να το ανεχτεί, ήταν να διαχωριστούν οι άνθρωποι σε φυλές, και να αποφασιστεί πως οι Αφρικανοί ανήκαν σε μια κατώτερη φυλή».
Η ιστορία αποδεικνύει τα παραπάνω. Πριν την έλευση του καπιταλισμού, δεν υπήρχε ο ρατσισμός ως συστηματική μορφή καταπίεσης. Για παράδειγμα, οι αρχαίες ελληνικές και ρωμαϊκές κοινωνίες δεν είχαν καμία φυλετική  καταπίεση. Και δεν μιλάμε για φιλελεύθερες κοινωνίες, αλλά για κοινωνίες που χτίστηκαν και που λειτουργούσαν στις πλάτες των δούλων. Αυτές λοιπόν οι κοινωνίες, δημιούργησαν μια ιδεολογία ώστε να δικαιολογήσουν τη δουλοκτησία. Όπως είπε ο Αριστοτέλης,  κάποιοι άνθρωποι είναι φύσει ελεύθεροι, άλλοι είναι δούλοι, και για αυτούς, η δουλεία είναι φυσική και δίκαιη. Επειδή όμως η δουλοκτησία στις κοινωνίες αυτές δεν είχε ως βάση τη φυλετική καταγωγή, δεν υπήρξε μια ανάλογη θεωρία περί φυλετικής κατωτερότητας και καταπίεσης. Αντιθέτως, οι Αιγύπτιοι, οι Έλληνες, οι Ρωμαίοι, και οι πρώτοι Χριστιανοί, είχαν μια πολύ ευνοϊκή άποψη για τους μαύρους, και για τις κοινωνίες της Αφρικής.
Ο  Ρωμαίος αυτοκράτορας Septemus Severenus, ήταν Αφρικανός και μαύρος. Στο βιβλίο του Before Color Prejudice ,  ο Frank Snowden  του Howard University, γράφει: «Οι αρχαίοι θεωρούσαν τη δουλεία ως δεδομένη. Είχαν μια εθνοκεντρική άποψη για τις κοινωνίες. Είχαν και ναρκισσιστικούς κανόνες περί φυσικής ομορφιάς. Τίποτα όμως στην αρχαιότητα δεν θα μπορούσε να συγκριθεί με τις σημερινές διακρίσεις βάσει χρώματος επιδερμίδας. Αυτό τουλάχιστον δέχονται οι ειδικοί που μελετούν το ζήτημα και που έχουν εξετάσει όλα τα στοιχεία».
Οι φυλετικές διακρίσεις ξεκίνησαν με το σύγχρονο δουλεμπόριο. Όπως δικαιολογούσαν οι αρχαίοι ότι το απάνθρωπο δουλοκτητικό τους σύστημα ήταν κάτι το φυσικό, έτσι και οι πιο σύγχρονοι δουλέμποροι έπραξαν ανάλογα. Με μια σημαντική διαφορά. Σύμφωνα με αυτούς, η δουλεία είναι φυσική, μόνο όταν βασίζεται σε φυλετικές διαφορές. Οι Αφρικανοί δεν ήταν άνθρωποι, και άρα γεννήθηκαν για να είναι σκλάβοι. Ο ιστορικός Eric Williams γράφει στο βιβλίο του Capitalism and Slavery : «Η δουλεία δεν ξεπήδησε από τον ρατσισμό, αλλά ο ρατσισμός ήταν συνέπεια της δουλείας».
Η ιστορία αποδεικνύει και το παραπάνω. Αν υπήρχε ρατσισμός πριν από το δουλεμπόριο,  τότε οι Αφρικανοί θα ήταν η πρώτη ομάδα ανθρώπων που θα χρησιμοποιούνταν ως δούλοι. Στις αρχές όμως της αμερικανικής δουλοκτησίας, η δουλεία δεν ήταν ζήτημα φυλής. Αρχικά μάλιστα, οι άποικοι προσπάθησαν να υποδουλώσουν τους ιθαγενείς ινδιάνους. Παράλληλα έκαναν μεγάλες εισαγωγές λευκών υπηρετών, τους οποίους μεταχειρίζονταν ως σκλάβους. Τους αγόραζαν, τους πουλούσαν, τους έπαιζαν στα χαρτιά, τους έδερναν, τους σκότωναν, και όλα αυτά σε καθεστώς πλήρους ατιμωρησίας. Και όχι μόνο ήταν πολυπολιτισμική η δουλεία στη πρώιμη Αμερική, αλλά υπήρχε και μια κάποια ισότητα μεταξύ λευκών και νέγρων. Για παράδειγμα, στη Virginia του 17 ου αιώνα, οι μαύροι μπορούσαν να υποβάλλουν αγωγές και μηνύσεις, να καταθέτουν στα δικαστήρια εναντίον λευκών, να φέρουν όπλα, και να κατέχουν γη,  ιδιοκτησία, κτλ. Με άλλα λόγια, οι μαύροι εκείνης της εποχής είχαν πιο πολλά δικαιώματα από ότι οι μαύροι στο Νότο των ΗΠΑ στον 20 ο αιώνα.
Τα αρχεία από την Virginia της εποχής εκείνης, αναφέρουν το παράδειγμα ενός Αφρικανού δούλου με το όνομα Frances Payne, που εξαγόρασε την ελευθερία του μαζεύοντας αρκετά χρήματα ώστε να αγοράσει τρεις λευκούς δούλους που τον αντικατέστησαν. Τέτοια περιστατικά αποδεικνύουν πως ο ρατσισμός ως θεσμός δεν υπήρχε την πρώιμη εποχή της δουλοκτησίας, αλλά δημιουργήθηκε αργότερα.
Με το πέρασμα του καιρού, οι δουλοκτητική τάξη συμπέρανε πως τη συμφέρει η δουλεία, και πως θα πρέπει να ενσωματωθεί σε όλες τις θεσμικές εκφάνσεις της κοινωνίας. Υπάρχουν αρκετοί λόγοι για αυτό. Πρώτον, οι λευκοί υπηρέτες δεν αρκούσαν πλέον,  καθώς αναπτύχθηκε η βιομηχανία στη Βρετανία, και μεγάλωσε η απαίτηση για εργατικό δυναμικό. Επίσης, με βάση ψυχρούς οικονομικούς κανόνες, διαπιστώθηκε ότι η δουλεία είναι πιο κερδοφόρα, αφού διαρκεί για ολόκληρη τη ζωή ενός δούλου, και πως τα μωρά των Αφρικανών σκλάβων μπορούσαν να αποφέρουν επιπλέον κέρδη αφού γεννιόντουσαν δούλοι. Τέλος, οι Αφρικανοί ήταν πιο εύκολο να μετατραπούν σε δούλους από ότι οι ινδιάνοι ή οι λευκοί.
Έτσι έχει η απαρχή της δουλείας των νέγρων. Οι λόγοι ήταν οικονομικοί και όχι φυλετικοί. Δεν είχε να κάνει με το χρώμα του ανθρώπου, αλλά με το κόστος της εργατικής του δύναμης. Και δεν ήταν μια θεωρία, αλλά μια πρακτική καθημερινή διαπίστωση στις φυτείες.
Υπήρχαν όμως και πολιτικοί λόγοι για τη δημιουργία ενός ρατσιστικού δουλοκτητικού συστήματος. Η αρχαία ανάγκη των ελίτ να διαιρούν για να βασιλεύουν. Οι δουλοκτήτες αποτελούσαν μια πολύ μικρή ομάδα πάμπλουτων ανθρώπων, περικυκλωμένη από χιλιάδες δούλους,  τους  οποίους εκμεταλλεύονταν και  καταπίεζε. Ο μεγαλύτερος φόβος ήταν μη τυχόν και οι δούλοι ενωθούν σε ξεσηκωμό.
Μια εξέγερση του 1676 που ξεκίνησε ως απλή διαμαρτυρία, κατέληξε σε ένοπλη σύγκρουση με χιλιάδες μικροαγρότες, υπηρέτες, και δούλους να απαιτούν ελευθερία, να καταλαμβάνουν τη πόλη Jamestown, και να αναγκάζουν τον κυβερνήτη της Virginia σε άτακτη φυγή. Χρειάστηκε να σταλούν στρατιώτες από την Αγγλία για να επανέλθει η  «τάξη». Η  εξέγερση αυτή αποτέλεσε σημείο καμπής. Οι γαιοκτήμονες κατάλαβαν πως αν είναι να επιβιώσουν, θα πρέπει να βρουν τρόπο να διαιρέσουν τους δούλους τους. Επιλέχθηκε η φυλετική καταγωγή. Έπεισαν έτσι τους εξαθλιωμένους λευκούς να στραφούν εναντίον των μαύρων, θεωρώντας πως οι ίδιοι είναι ανώτεροι. Έτσι, οι γαιοκτήμονες κατάφεραν να κατακτήσουν και τους δυο, διαιρώντας τους.
Με τη πάροδο του χρόνου, ο ρατσισμός καθιερώθηκε ως μέσο νομιμοποίησης της δουλείας, αλλά και ως μέσο διαίρεσης των φτωχών μαζών. Και ενώ ο αμερικανικός εμφύλιος πόλεμος διέλυσε τη δουλοκτησία, δεν άγγιξε τον ρατσισμό. Ο λόγος είναι πως ο καπιταλισμός χρειάζονταν τον ρατσισμό. Όπως οι μεγάλες δουλοκτητικές κοινωνίες της αρχαιότητας, και οι πρώιμες ΗΠΑ,  έτσι και σήμερα, ο καπιταλισμός θέλει μια μικρή πάμπλουτη μειονότητα να εκμεταλλεύεται και να καταπιέζει τη μεγάλη πλειονότητα της ανθρωπότητας.
Ο ρατσισμός είναι ο βασικός τρόπος διαχωρισμού των εργαζομένων στη σημερινή κοινωνία, και αποτελεί έναν βολικό αποδιοπομπαίο τράγο για τα εγγενή προβλήματα του συστήματος. Οι απλοί όμως άνθρωποι, ασχέτως φυλής, δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα από το ρατσισμό. Εξάλλου, οι ιστορικές περίοδοι που το σύνολο των εργαζομένων πέτυχαν σημαντικές προόδους (δεκαετίες του 1930, και 1960), συμπίπτουν με τους μεγάλους αγώνες εναντίον των φυλετικών διακρίσεων.
Ο καπιταλισμός δημιούργησε τον ρατσισμό και δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς αυτόν. Ο μόνος τρόπος για να ξεμπερδεύουμε με τον ρατσισμό είναι να πετύχουμε μια σοσιαλιστική κοινωνία, της οποίας η πρώτη προτεραιότητα θα είναι η οριστική κατάργηση τόσο της εκμετάλλευσης όσο  και του ρατσισμού. S.A.-Socialist Worker                                                                Πηγή

Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2011

ΑΒΑΣΤΑΧΤΗ ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ.

Του Βαγγέλη Δεληπέτρου

Ζήσαμε να το δούμε και αυτό. Γιώργος, Δρούτσας και Πεταλωτής αποφάσισαν, μετά τις επικές μάχες τους με την τρόικα -αυτές με τα περίστροφα πάνω στο τραπέζι που κατέληξαν στο «πάρτε τα όλα και μερικά ακόμη που δεν ζητήσατε»- να εκστρατεύσουν και εναντίον της εθνικής μας μιζέριας.
ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ είναι πολύ μπροστά! Και large και trendy και όποιον άλλον όρο χρησιμοποιούν στις κατ' ιδίαν συναντήσεις τους.
ΓΙΑΤΙ πώς μπορεί η χώρα να πάει μπροστά όταν όλοι γκρινιάζουν; Γκρινιάζουν οι εργαζόμενοι, γκρινιάζουν οι απολυμένοι, γκρινιάζουν οι μερικώς απασχολούμενοι, γκρινιάζουν οι επαγγελματίες, γκρινιάζουν οι επιστήμονες. Πώς να μας κυβερνήσουν με τόση μιζέρια;
ΠΩΣ ΝΑ σκεφτούν οι ηγέτες μας νέες καινοτόμες λύσεις περικοπών στους μισθούς, εμπνευσμένες πολιτικές κουρέματος θέσεων εργασίας, στρατηγικές που θα μοιράζουν το Αιγαίο, αλλά θα δηλώνονται νίκες; Πώς θα υπάρξουν οι προαποφασισμένοι συμβιβασμοί που θα ονομαστούν από πρόθυμα media αναμέτρηση με τις προκλήσεις της εποχής μας;
ΕΤΣΙ δεν μπορούν να γίνουν business και fast track. Γιατί ακόμη και αυτοί οι ταγμένοι στη σωτηρία μας έχουν τα όριά τους. Υπάρχει κίνδυνος να απογοητευθούν και να μας παρατήσουν στη μιζέρια μας.
ΓΙΑΤΙ οι άνθρωποι έχουν όραμα και δεν μπορούν να το βλέπουν να βαλτώνει. Στον κόσμο των καρτούν που οραματίζονται, η περίσκεψη, η δυσθυμία και πολύ περισσότερο η αγωνία θα είναι απαγορευμένες. Η Ελλάδα της μιζέριας θα είναι παρελθόν μαζί με τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, τη σταθερή δουλειά και τους αξιοπρεπείς μισθούς.
ΑΛΛΑ ΟΛΟΙ θα χαμογελάνε! Χαμογελαστοί συνταξιούχοι θα βλέπουν σύνταξη όποτε αποφασίζει ο αρμόδιος υπουργός. Χαμογελαστοί εργαζόμενοι θα δουλεύουν όσες και όποιες ώρες αποφασίζει ο αρμόδιος γκαουλάιτερ και θα αμείβονται όσο και όπως ορίζει κάθε επιχείρηση.
ΘΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΜΕ όμως όλοι! Θα χαμογελάμε παντού! Και στα σχολεία της αμάθειας και στα άρρωστα νοσοκομεία και στις γαλέρες της ευέλικτης απασχόλησης.
ΟΛΟΙ ΜΑΣ θα είμαστε όπως ακριβώς μας θέλουν οι ηγέτες και οι συνοδοιπόροι τους. Δηλαδή, οι άλλοι πολέμιοι της μιζέριας, οι παραθυράτοι στιλίστες και οι τηλεοπτικές εκπομπές τους. Εξω χαρά, χωρίς προβλήματα, δίχως έγνοιες. Ποτά πλάι σε πισίνες, sirtaki dance στα ακρογιάλια και τσιφτετέλι στα τραπέζια, με την μπουρδολογία να κρατά το ίσο.
ΠΑΝΤΩΣ ακόμη και αυτοί έχουν ένα δίκιο. Πράγματι οι Ελλάδες είναι δύο. Αυτή που όλο πληρώνει, και σήμερα κυριολεκτικά δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει μετά τα μέτρα που πέφτουν σαν το χαλάζι, και εκείνη των ελίτ που μένει στο απυρόβλητο. Αυτή που καμώνεται ότι ξέρει τι κάνει, ενώ απλώς μεταφράζει μνημόνια και ντιρεκτίβες για μαζικά σοκ στους άλλους!
ΑΥΤΕΣ οι δύο Ελλάδες είναι πράγματι αντιθετικές και δεν μπορούν να συνυπάρξουν. Οπως έλεγε και ένας... τοίχος: Ή οι trendy ή εμείς, κινδυνεύει η πατρίς.

http://www.enet.gr/

Τετάρτη 19 Ιανουαρίου 2011

ATENISTAS Ή ΣΕ ΛΙΓΟ ΚΑΙΡΟ.... "HELLANISTAS";

 Της Σοφίας Πολύδωρα

H φωτογραφία είναι των Minoistas
Εξαπλώνονται οι Atenistas ανά την Ελλάδα και… αν και αλλάζουν όνομα δεν αλλάζουν… χαρακτήρα!
Το μήνυμα ελήφθη από όλους τους νέους που ενώνουν τις δυνάμεις τους, δημιουργούν και διορθώνουν τα κακώς κείμενα στην πόλη τους.
Νέες, ανεξάρτητες ομάδες εθελοντών συντονίζονται, οργανώνονται και κανονίζουν πώς θα κινηθούν βελτιώνοντας την εικόνα, αλλά και τη καθημερινότητα του τόπου τους. Έχοντας την πολύτιμη στήριξη της «μητρόπολης» που πάντα θα βοηθάει την περιφέρεια, παρέχοντας τα μέσα, την τεχνογνωσία, αλλά και ό,τι άλλο χρειαστούν στα πρώτα τους βήματα, καθαρίζουν, φυτεύουν, βάφουν και ομορφαίνουν τα πάντα γύρω τους.
Στη Θεσσαλονίκη γεννήθηκαν οι ThessAlonistas, στον Πειραιά οι PireActive, στην Πάτρα οι Patrinistas και έπεται συνέχεια! Στα Ιωάννινα δραστηριοποιούνται οι Paguristas, στην Κερκυρα οι Kantunistas και στο Ηράκλειο Κρήτης οι Minoistas. Επινοούν πρωτότυπα και ευφυή ονόματα για τις ομάδες τους και αναρτούν στα blog τους τα νέα τους καλέσματα… Γιατί σε αυτό το εγχείρημα χωράνε οι πάντες.
Όλοι τους νέοι άνθρωποι με μεράκι και ζωντάνια, πήραν την πρωτοβουλία να μη μένουν άλλο άπραγοι και να κάνουν κάτι καλό για την ιδιαίτερη πατρίδα τους, την πόλη τους και τους συνανθρώπους τους. Οι δράσεις τους δεν περιορίζονται μόνο σε αισθητικές παρεμβάσεις, αλλά μέσω διαφόρων ενεργειών, στηρίζουν και τις αδύναμες κοινωνικές τάξεις συγκεντρώνοντας αγαθά και τρόφιμα.
«Έτσι απλά μερικοί γνωστοί και μερικοί άγνωστοι μέχρι τότε συναντηθήκαμε και κάναμε κάτι που όλοι μας το είχαμε ανάγκη» λένε οι Kantunistas της Κέρκυρας και αποφασισμένοι ανακοινώνουν σε όλους μας ότι «Έτσι απλά θα μεγαλώνουμε αριθμητικά και θα πληθαίνουν οι δράσεις μας γιατί εμείς… θέλουμε να αλλάξουμε και παραστάσεις και νοοτροπία».
«Η ισχύς εν τη ενώσει» ας γίνει το σύνθημα δράσης και ας εξαπλωθεί «ο ιός» του εθελοντισμού και της  προσφοράς από στόμα σε στόμα σε κάθε γωνιά της Ελλάδας.

ΚΑΠΟΙΟΙ ΙΣΩΣ ΤΑ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ.

Άνοιξε την ντουλάπα σου και φέρε ότι δεν χρειάζεσαι τo Σάββατο 22 Ιανουαρίου στις 12.00 στην πλατεία Κοτζιά.
Εκεί οι Atenistas θα μαζέψουνε sleeping bag, κουβέρτες, γάντια, κάλτσες, σκουφιά, κασκόλ, αδιάβροχα, νιτσεράδες, οτιδήποτε μπορεί να φανεί χρήσιμο και πρακτικό.
Επίσης πρέπει οπωσδήποτε να ‘ναι καθαρά και σιδερωμένα.
Ότι συγκεντρωθεί, η ομάδα Atenistas.Care θα το δώσει σε ανθρώπους που τα έχουν περισσότερο ανάγκη (αστέγους, άπορες οικογένειες) στην πόλη μας.

Τρίτη 18 Ιανουαρίου 2011

ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΤΟΥΣ ... ΣΩΤΗΡΕΣ!!!

Να μιλάνε τόσο πολύ, όλοι για το μέλλον μου.....
Να μου υποδεικνύουν τρόπους για το πως θα σωθώ και θα βελτιώσω τη ζωή μου....
Βαρέθηκα... τόσους πολλούς να θέλουν το καλό μου, ενώ έχουν κάνει τόσα πολλά για να με φτάσουν σ' αυτό το έσχατο σημείο ξεφτίλας.....
Βαρέθηκα... όλους αυτούς που μιλάνε για Δημοκρατία, κοινωνική δικαιοσύνη, αξιοκρατία, κράτος δικαίου, για ανοιχτές κοινωνίες, για αναδιανομή του πλούτου, για παροχή καλών υπηρεσιών προς τους πολίτες χωρίς να τα πιστεύουν...
Βαρέθηκα... όλους αυτούς που προσπαθούν να με πείσουν ότι ξεθεμελιώνοντας κάθε εργασιακό νόμο-κεκτημένο, το κάνουν για να γίνει πιο ανταγωνιστική η οικονομία μας και όχι για να διατηρηθούν τα κέρδη των κεφαλαιοκρατών ακόμα και σε περίοδο οικονομικής κρίσης....
Βαρέθηκα... όλους αυτούς που προσπαθούν να με πείσουν ότι μειώνοντας μισθούς στο Δημόσιο τομέα και συντάξεις, το κάνουν για να σώσουν τη χώρα από τη χρεοκοπία και όχι για να εξασφαλίσουν την κερδοφορία του τραπεζιτικού συστήματος και τη σίγουρη αποπληρωμή των τοκογλυφικών δανείων που σύναψε η Ελληνική πολιτεία με τα κοράκια του Παγκόσμιου Καπιταλισμού..
Βαρέθηκα... όλους αυτούς που προσπαθούν να με πείσουν ότι μειώνοντας μισθούς στον Ιδιωτικό τομέα, καταργώντας τη συλλογική αλλά και τις κλαδικές συμβάσεις εργασίας και μειώνοντας στο μισό την αποζημίωση της απόλυσης, θα καταφέρουν να αντιμετωπίσουν την όλο και διογκούμενη ανεργία...
Βαρέθηκα... όλους αυτούς που προσπαθούν να με πείσουν ότι για να αντιμετωπισθούν τα ελλείμματα των Δημοσίων Μέσων Μαζικής Μεταφοράς χρειάζεται να αυξηθούν τα τιμολόγια και να περιοριστεί ο όγκος του έργου που παράγεται. Μέσα Μεταφοράς που κατά γενική παραδοχή τις υπηρεσίες τους χρησιμοποιούν εργαζόμενοι, φοιτητές, μαθητές, συνταξιούχοι, άνεργοι και οικονομικοί μετανάστες...
Βαρέθηκα... όλους αυτούς που προσπαθούν να με πείσουν ότι συγχωνεύοντας μονάδες Υγείας, ότι διατηρώντας το προνόμιο των καθηγητών του Πανεπιστημίου να παρέχουν υπηρεσίες και στα ιδιωτικά ιατρεία τους (έναντι αμοιβής και μάλιστα παχυλής), ότι περιορίζοντας τις δαπάνες ακόμα και για τα αναγκαία υλικά, ότι βάζοντας ασφαλισμένους να πληρώνουν 5 ευρώ για να εξεταστούν στα εξωτερικά ιατρεία των νοσοκομείων και μειώνοντας τις αποδοχές των λειτουργών υγείας, το κάνουν για να έχουμε "ακόμα" καλύτερες υπηρεσίες...
Βαρέθηκα... όλους αυτούς που ενώ μιλάνε για δημοκρατία έχουν γεμίσει τις πορείες και τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις των εργαζομένων και της Νεολαίας με εγκάθετους ασφαλίτες, όλους αυτούς που δίνουν εντολές για αλόγιστη χρήση χημικών και βολίδων λάμψης-κρότου με σκοπό να αποτρέψουν τη μαζικότητα του κινήματος και να κάμψουν την αγωνιστικότητα της κοινωνίας...
Βαρέθηκα... όλους αυτούς που μιλάνε για ανοιχτές κοινωνίες και για ανοχή στη διαφορετικότητα (φυλετική, θρησκευτική, σεξουαλική).... ενώ προσπαθούν να φυλακίσουν τη σκέψη μας, τη καρδία μας και την ψυχή μας πίσω από σιδερόφραχτα τείχη 12 Km...
Βαρέθηκα... όλους αυτούς τους θιασώτες του Κορπορατισμού, που ενώ μιλάνε για τις αρετές της ελεύθερης οικονομίας, της οικονομίας της αγοράς..... με τις πολιτικές τους όχι μόνο δεν δέχονται την παρέμβαση του κράτους αλλά ευνοούν και τη χειρότερη μορφή του καπιταλισμού, αυτή του μονοπωλιακού καπιταλισμού και τη δημιουργία καρτέλ...
Βαρέθηκα... όλους αυτούς τους "βάρβαρους" που αυθαίρετα αυτοαναγορεύτηκαν σε Σοσιαλιστές και επιβάλλουν πολιτικές μονεταριστικές, άδικες για την μεγάλη μάζα της κοινωνίας, καταπιεστικές και ανελεύθερες...
Βαρέθηκα... να είμαι υποταχτικός στους εργολάβους-καναλάρχες, στα τσιράκια τους δημοσιογράφους και στους πολιτικούς ταγούς τους....

Όμως ξεκίνησε να "φυσάει κόντρα" σε πολλά κράτη της Ευρώπης και όχι μόνο, οι μεγάλες κινητοποιήσεις των φοιτητών στην Αγγλία, οι μεγάλες κινητοποιήσεις εργαζομένων και νεολαίας στην Ιταλία, στη Γαλλία, στην Ισπανία, στην Πορτογαλία, στην Ιρλανδία ακόμα ακόμα και στη Γερμανία και η ανατροπή του καθεστώτος στη Τυνησία..... δείχνει ότι οι λαοί είναι αποφασισμένοι να πουν ένα μεγάλο "ΟΧΙ" να βγουν από τη γωνία και να διεκδικήσουν όλα αυτά που τους ανήκουν...
Σήμερα η κοινωνία έχοντας αποδράσει από την ψεύτικη ευδαιμονία που της καλλιεργήθηκε τα τελευταία χρόνια, βρίσκοντας πάλι το βηματισμό της δείχνει να αφήνει το καναπέ και την ψευδεπίγραφη ασφάλεια που της παρέχει το σύστημα, αποφασίζει να αντιδράσει στα σκληρά και κοινωνικά άδικα μέτρα δημιουργώντας καθημερινά νέες κινηματικές πρωτοβουλίες (όπως τις "Ακρίβεια stop" δεν πληρώνω, "Νέοι Επιβάτες" κλπ)
Σήμερα μέσα από τη συμμετοχή μας σε κινηματικές πρωτοβουλίες ίσως να μπορέσει να γίνει πράξη το σύνθημα του Μάη του 68

"Η ΔΡΆΣΗ ΔΕΝ ΠΡΈΠΕΙ ΝΑ ΕΊΝΑΙ ΑΝΤΊΔΡΑΣΗ..... ΑΛΛΆ ΔΗΜΙΟΥΡΓΊΑ"

Κουρλαμπάς Χρήστος
Ιατρός Χειρουργός Ουρολόγος
Επικοινωνία: krlb@hotmail.gr




Δευτέρα 17 Ιανουαρίου 2011

ΓΙΑ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ...

Του Μάνου Ματσαγγάνη *
Ομιλία στο συνέδριο της ΠΟΣΔΕΠ.

Αρκετές από τις ομιλίες που ακούσαμε σήμερα και χθες φαίνεται να αγνοούν ένα κρίσιμο ζήτημα: ότι η χώρα μας έχει ουσιαστικά χρεωκοπήσει. Αυτό που τη χωρίζει από την τυπική χρεωκοπία είναι ο μηχανισμός στήριξης, δηλ. η διεθνής οικονομική βοήθεια.
Δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να συζητήσουμε το πώς και το γιατί φτάσαμε έως εδώ. Είναι όμως αφέλεια (συχνά, ιδιοτελής αφέλεια) να υποκρινόμαστε ότι για την ουσιαστική χρεωκοπία της χώρας μας φταίει μόνο η Siemens, το Βατοπαίδι, οι διεφθαρμένες κυβερνήσεις και οι πολυεθνικές επιχειρήσεις (όσες από τις οποίες δεν έχουν φύγει προ πολλού από τη χώρα μας αποχωρούν τώρα).
Αυτό που έχει αποτύχει είναι ένα ολόκληρο μοντέλο ανάπτυξης, καθώς και το μεταπολιτευτικό μοντέλο πολιτικής: το αφόρητο μείγμα λαϊκισμού και κοινωνικού εγωϊσμού, στοχοπροσηλωμένου στην ιδιοποίηση δημόσιων πόρων από ιδιωτικά συμφέροντα, μικρά και μεγάλα, που κυριάρχησε τις τελευταίες δεκαετίες. Ένα μείγμα διανθισμένο με αγωνιστική ρητορεία, ακόμη και όταν προέρχεται από τον Σαμαρά ή τον Γκλέτσο.
Άκουσα με προσοχή τον εισηγητή της Συσπείρωσης – δεν συγκράτησα το όνομά του – στη συζήτηση για τον απολογισμό. Δεν σας κρύβω ότι ο μετρημένος τόνος του και η ηπιότητα του λόγου του μου έκαναν πολύ καλή εντύπωση. Η ήττα του (ας μου επιτραπεί η έκφραση) υστερικού αριστερισμού στο προηγούμενο συνέδριο είχε ευεργετικές επιδράσεις, οι οποίες έχουν ήδη αρχίσει να γίνονται ορατές. Αυτό είναι πολύ θετικό.
Είπε κάτι, λοιπόν, ο συνάδελφος της Συσπείρωσης που αξίζει να μας απασχολήσει: ότι η απερχόμενη ηγεσία της ΠΟΣΔΕΠ (δεν θυμάμαι την ακριβή διατύπωση) είναι αποκομμένη από τα προβλήματα των εργαζομένων, επειδή δεν ανέλαβε αγωνιστικές πρωτοβουλίες (δηλ. δεν έκλεισε το πανεπιστήμιο για μισό εξάμηνο ανά εξάμηνο, όπως συνέβαινε παλαιότερα).
Σοβαρά; Αναρωτιέμαι τι είδους εργαζομένων συναναστρέφεται η «αριστερή» μας αντιπολίτευση εκτός πανεπιστημίου: επαγγελματίες επαναστάτες; συνδικαλιστές των ΔΕΚΟ; Οι δικοί μου φίλοι εργάζονται σχεδόν όλοι σε ιδιωτικές επιχειρήσεις, αρκετοί με χαμηλές αμοιβές, κάποιοι ζουν με το φόβο μήπως μείνουν άνεργοι. Από εμάς δεν περιμένουν να ενώσουμε τις δυνάμεις μας με τις συντεχνίες που παραλύουν τη χώρα για να μην περάσει το πλαφόν των 4.000 ευρώ το μήνα. Ούτε μπορούν να καταλάβουν γιατί οι φορολογούμενοι και οι επιχειρήσεις θα πρέπει να πληρώνουν για να είναι το πανεπιστήμιο ξέφραγο αμπέλι. Όπου όποιος θέλει δουλεύει, όποιος δεν θέλει όχι. Όπου όποια ομάδα θέλει (με ή χωρίς πολιτική ταμπέλα) μπαίνει μέσα, καταστρέφει τα κτίρια, κλέβει τον εξοπλισμό - και κανείς δεν κάνει τίποτε. Αυτό δεν μπορούν να το καταλάβουν, και ποιος μπορεί να τους αδικήσει.
Για να κερδίσουμε το δικαίωμα να αντικρύζουμε τους απλούς εργαζόμενους στα μάτια, ένας μόνο τρόπος υπάρχει. Να δουλεύουμε καλύτερα και περισσότερο. Να διδάξουμε στους φοιτητές μας μια ακέραια στάση ζωής. Να κάνουμε αυτό που μας αναλογεί για να γίνει το πανεπιστήμιο ένα υγιές κύτταρο σε μια αρρωστημένη κοινωνία: χώρος μελέτης και δημιουργίας, ανήσυχης αναζήτησης, εργαστήρι παραγωγής ιδεών.
Αυτό θα πρέπει να είναι το πρόγραμμα δράσης της ΠΟΣΔΕΠ τα επόμενα χρόνια. Παρότι οι αμοιβές μας είναι καθηλωμένες εδώ και πολλά χρόνια σε χαμηλά επίπεδα. Παρότι ο εξοπλισμός των πανεπιστημίων δεν είναι αυτός που θα έπρεπε. Μπορούμε και πάλι να τα καταφέρουμε.
Αυτό το χρωστάμε στους απρόσμενα πολλούς συναδέλφους μας που αυτό κάνουν ήδη. Που πηγαίνουν κάθε μέρα στο γραφείο τους, σε ένα συνήθως άθλιο περιβάλλον, για να δώσουν στο μάθημα τον καλύτερο εαυτό τους. Που ντρέπονται να δείξουν στους τυχερότερους συναδέλφους τους των άλλων χωρών σε ποιες ακριβώς συνθήκες κάνουν έρευνα, και παρόλα αυτά καταφέρνουν και στέκονται με αξιώσεις στα διεθνή συνέδρια. Εμείς αυτούς πρέπει να εκπροσωπήσουμε – είτε ψηφίζουν εμάς, είτε εσάς, είτε δεν ψηφίζουν καθόλου.
Προτείνω να εφαρμόσουμε αυτό το πρόγραμμα δράσης γιατί μου φαίνεται σωστό. Είναι όμως επίσης η σοφότερη απάντηση που μπορούμε να δώσουμε σε όσους γενικεύουν υπαρκτά προβλήματα (στη δημιουργία των οποίων φυσικά πρωταγωνίστησαν οι ίδιοι), προβάλλοντας μια εικόνα που μας αδικεί και μας εξοργίζει. Είναι τέλος ο αποτελεσματικότερος τρόπος για να ανακτήσουμε την εμπιστοσύνη μιας κοινωνίας που δοκιμάζεται, και που έχει ανάγκη από θετικά πρότυπα.

  * Ο Μάνος Ματσαγγάνης διδάσκει Εθρωπαικές, Κοινωνικές και Πολιτικές απασχόλησης στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. 

Σάββατο 15 Ιανουαρίου 2011

ΟΤΑΝ Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕ ΤΟ ΘΕΟΔΩΡΟ ΠΑΓΚΑΛΟ!!!

Γράφει ο Χατζηπετρής

Φωτό: σκίτσο του Γιάννη Ξένου
από το Βήμα

Ιστολογική αδεία μπορούμε να τοποθετήσουμε την φανταστική συζήτηση στη Σκιάθο ή αλλού, στην ταβέρνα του Πατσόπουλου ή στο μικρόν καπηλείον του Δημήτρη του Τσιτσάνη,, ας πούμε. Ελέω ρεαλισμού τίποτα δε μας εμποδίζει επίσης να σημειώσουμε ότι ο κ. Πάγκαλος είχε φάγει μισό καΐκι οψάρια και εν γιουβέτσιον και ο Λέανδρος Παπαδημούλης απλώς κουτσόπινε το κρασάκι του. Στη συζήτηση συμμετέχουν ο… Θεόδωρος Πάγκαλος, ο Λέανδρος Παπαδημούλης, ένας Ξένος, ντόπιοι πολιτευτές και κάτοικοι του νησιού. Ο Λέανδρος Παπαδημούλης θεωρήθηκε ότι εκφράζει τις προσωπικές απόψεις του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, και η άποψη αυτή μου φαίνεται γενικά έγκυρη.
Αξίζει να σημειώσουμε ότι ο Παπαδιαμάντης, όπως και ο Ροΐδης και άλλοι, υπήρξαν οπαδοί του Χαρίλαου Τρικούπη, ο πρώτος μάλιστα έγραψε κι ένα εγκωμιαστικό άρθρο μετά το θάνατο του Έλληνα πρωθυπουργού. Αν λοιπόν η “συντηρητικότητα” του Παπαδιαμάντη συνάγεται από τη βυζαντινή παράδοση και τον αναχρονισμό των Κολλυβάδων, η ανοιχτή πολιτική του στάση, και σ’ αυτό ακόμα το γλωσσικό ζήτημα, φανερώνει έναν ορίζοντα που ξεπερνούσε την κομματοκρατία και τη φαυλοκρατία της εποχής και επιδίωκε, παραδόξως με μια πρώτη ματιά, τον αστικό εκσυγχρονισμό της χώρας. Διότι αυτό ακριβώς ήταν οι Χαλασοχώρηδες: ένα πολιτικό διήγημα της εποχής σε συνέχειες, μια δριμύτατη και ευφυέστατη πολιτική καταγγελία που υπονόμευε στα μάτια των μορφωμένων αναγνωστών το πολιτικό και κομματικό σύστημα της εποχής, ανεξάρτητα σε ένα βαθμό και από τις προθέσεις του ίδιου του συγγραφέα. Χρήσιμο ίσως είναι να θυμόμαστε ότι τα διηγήματα δημοσιεύονται σε πολιτικές εφημερίδες και περιοδικά σχετικά μεγάλης κυκλοφορίας, είναι ενταγμένα δηλαδή άμεσα ή έμμεσα στο πολιτικό παιχνίδι. Σε βιβλίο θα τυπωθούν μετά το θάνατο του συγγραφέα.
Η μεταμοντερνιά, τώρα, με τη συνέντευξη του Πάγκαλου, ενδεχομένως να είναι ατυχής, με παρηγορεί, ωστόσο, το γεγονός ότι κοτζάμ Μίμης Ανδρουλάκης συνομιλεί με τον Μαρξ τον Νίτσε και κάμποσους Αμερικανούς προέδρους, χωρίς ορατά αποτελέσματα όπως φάνηκε μετά την εκλογή του εκλεκτού του. Να με συμπαθούν και οι σοφολογιώτατοι παπαδιαμαντολόγοι, αυτά περίπου παθαίνει όποιος διαβάζει πολλά πράγματα ταυτόχρονα, τις επόμενες μέρες ελπίζω βάσιμα να ολοκληρώσω ένα σημείωμα για τα εκατόχρονα από το θάνατο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Τα επόμενα αποσπάσματα είναι αυτούσια, όπως μπορείτε να διαπιστώσετε εδώ. και εδώ. Μπορείτε ακόμη να διαβάστε μια μικρή Παγκαλιάδα , καθώς και ένα πιο ειδικό σημείωμα για τα εκλογικά ήθη στους χαλασοχώρηδες που είχα γράψει παλαιότερα. Να ευχαριστήσω, ξανά ,τον κ. Νίκο Σαραντάκο και όσους εθελοντές/ιες συνέβαλαν στη δημιουργία της σελίδας Κείμενα Μαζί, χωρίς την οποία και το παρόν σημείωμα θα πήγαινε στις ιστολογικές καλένδες ή για το αγελαδοκούρεμα, να το πω εις την δημοτική.

Καλά ξεμπερδέματα…

-Θεόδωρος Πάγκαλος: «Επεσε έξω το Δημόσιο. Το 75% των δαπανών του Δημοσίου είναι οι μισθοί και οι συντάξεις. Δανειστήκαμε για να πληρώνουμε μισθούς και συντάξεις σε υπαλλήλους που προσλαμβάναμε απλώς και μόνο για να πάρουμε την ψήφο τους. Τώρα μου λένε διάφοροι “και αυτός ο ανθρωπάκος ήθελε μια δουλειά γιατί πεινούσε”.
-Λέανδρος Παπαδημούλης: Υπόθεσε, φίλε, ότι σ’ εκυρίευσε και σε έξαφνα η φιλοδοξία του Γιαννάκου του Χαρτουλάριου, ότι επεθύμησες να γίνεις βουλευτής διά να υπηρετήσεις το έθνος. Διά να επιθυμήσεις τούτο, σημείωσε, πρέπει να είσαι χορτάτος. Η φιλοδοξία είναι η νόσος των χορτάτων, η λαιμαργία είναι των πεινασμένων το νόσημα. Εξέρχεσαι εις την αγοράν, βγάζεις λόγον και παρακαλείς τους προσφιλείς συμπολίτας να σε τιμήσωσι διά της ψήφου των.
-Θεόδωρος Πάγκαλος: «Αν δεν ξεμπλέξουμε με τον σταυρό προτίμησης, [...] Θα είναι απλώς μία από τα ίδια…». - [...] Υπάρχει μια έλλειψη εμπιστοσύνης στις κομματικές διαδικασίες η οποία μπορεί να είναι θεμελιωμένη στη σημερινή κατάσταση ή σε ιστορίες που έχουν διαδραματιστεί στα κομματικά πλαίσια στο παρελθόν. Πιστεύω ότι όλα αυτά μπορούν να απαντηθούν με σύγχρονα επιχειρήματα. Αυτοί που θέλουν τον σταυρό θέτουν το ερώτημα “ποιος θα ορίζει τους υποψηφίους”.
-Λέανδρος Παπαδημούλης: Ομιλώ σχετικώς όχι απολύτως.[..] Και σημείωσε ότι ουδείς ποτε εκλέγεται βουλευτής διά της δωροδοκίας. Ο απάνθρωπος τοκογλύφος, όσας και αν αγοράσει ψήφους, ποτέ δεν θα εκλεχθεί. Πριν κατέλθει εις τον αγώνα, θα υποδυθεί την φιλανθρωπίαν ως προσωπείον, θα φορέσει την δημοτικότητα ως κόθορνον. Θα φροντίσει ν’ αποδώσει μέρος των όσων ήρπασεν εις τους εκλογείς. Και μεταξύ των δύο αντιπάλων, μετερχομένων την αυτήν διαφθοράν, θα επιτύχει εκείνος, όστις ευπρεπέστερον φορεί το προσωπείον κι επιδεξιώτερον τον κόθορνον.
-Θεόδωρος Πάγκαλος: Μα, καλά, ο άλλος ανθρωπάκος, που και αυτός πεινούσε και δεν είχε ξάδελφο ή δεν ήταν του κυβερνώντος κόμματος, αυτός δεν έπρεπε να μπορέσει ισότιμα να διεκδικήσει αυτή τη θεσούλα;
-Λέανδρος Παπαδημούλης: Το κατ’ εμέ, φρονώ ότι η δωροδοκία είναι το μικρότερον κακόν.
- Το μικρότερον κακόν; επανέλαβεν ο Ξένος.
- Ναι φρονώ, είπεν, ότι η δωροδοκία είναι το μικρότερον κακόν. Μην ακούεις μερικούς φαρισαίους, οίτινες σχίζουν διά κάθε τι τα ιμάτιά των, μήτε μερικούς άλλους ψιττακούς ηθικολόγους των εφημερίδων, οίτινες ρηγνύουν υπερβολικάς φωνάς με τόσην αφέλειαν και αγαθοπιστίαν δι’ όλα τα πράγματα. Οι πρώτοι ομοιάζουσι τους ηττημένους της αύριον, οίτινες θα ζητήσουν την ακύρωσιν της παρούσης εκλογής ως διεξαχθείσης τη βοηθεία της δωροδοκίας. Οι δεύτεροι ουδόλως ενεβάθυναν εις τα πράγματα και δεν αντελήφθησαν την έννοιαν, ήτις είναι παντός ζητήματος ο πυρήν. Πετώντες από γενικότητος εις γενικότητα περιέδρεψαν συλλογήν τινα ηθικών αξιωμάτων, την οποίαν νομίζουσιν αλάνθαστον πανάκειαν προς θεραπείαν πάσης πολιτικής και κοινωνικής νόσου. Όπου γενικότης, εκεί και επιπολαιότης. Διά να είναι τις εμβριθής πρέπει να εγκύπτει εις βαθείαν των πραγμάτων μελέτην.
- Θεόδωρος Πάγκαλος:Η μνήμη λέει- και από το ελληνικό παρελθόν αλλά και από το παρελθόν άλλων χωρών- πόσο οδυνηρό και εφιαλτικό πράγμα είναι η χρεοκοπία μιας χώρας.
-Λέανδρος Παπαδημούλης: Η ηθική δεν είναι επάγγελμα και όστις ως επάγγελμα θέλει να την μετέλθει, πλανάται οικτρώς και γίνεται γελοίος. Όστις πράγματι φιλοσοφεί και αληθώς πονεί τον τόπον του και έχει την ηθικήν όχι εις την άκραν της γλώσσης ή εις την ακωκήν της γραφίδος αλλ’ εις τα ενδόμυχα αυτά της ψυχής, βλέπει πολύ καλά ότι είναι αδύνατον να πολιτευθεί. «Κυάμων απέχεσθε!»
- Θεόδωρος Πάγκαλος: Το ερώτημα είναι αν υπάρχει άλλη πολιτική. Γιατί συνήθως ο “κόσμος” στον οποίο αναφέρεστε πρέπει να διαθέτει λογική, μνήμη και φαντασία. Αλλιώς το να συζητάει κανείς με κάποιον που δεν διαθέτει αυτά τα στοιχειώδη είναι άδικος κόπος.
-Λέανδρος Παπαδημούλης: Ο λόγος, δι’ όν θεωρώ την δωροδοκίαν ως το μικρότερον κακόν είναι ότι ως είδος εκλογικής διαφθοράς την υπάγω εις το γένος της συναλλαγής. Συναλλαγή είναι η εν πρυτανείω σίτησις, αι εκ του δημοσίου ταμείου παροχαί, τα ρουσφέτια. Συναλλαγή είναι και η εις παρανόμους δίκας προστασία. Συναλλαγή είναι και η προς παραγραφήν οφειλομένων φόρων συνδρομή και η παράνομος εξαίρεσις κληρωτών. Συναλλαγή είναι και η δωροδοκία.
-Θεόδωρος Πάγκαλος: Αλλά μας τρομάζουν η αλήθεια, η αντικειμενικότητα, η αξιοκρατία. Να περάσουν οι αξιότεροι στο Δημόσιο, να γίνει και η ζωή όλων μας πιο εύκολη. Οταν στο Δημόσιο βάζεις τον κοπρίτη επειδή σε ψηφίζει η οικογένειά του και παίρνεις πολλούς σταυρούς, ε, τότε ο κοπρίτης θα μείνει κοπρίτης σε όλη του τη ζωή, δεν πρόκειται να βελτιωθεί.
-Λέανδρος Παπαδημούλης: Τώρα, ποίος προστάτης, ποίος πολιτευόμενος, ποίος βουλευτής είναι ιπποτικώτερος; Εκείνος όστις εκ του ιδίου ταμείου αγοράζει τας ψήφους των εκλογέων ή εκείνος όστις τας αγοράζει εκ του δημοσίου θησαυρού; Εκείνος όστις πληρώνει εκ του θυλακίου του ή εκείνος όστις πληρώνει εκ των χρημάτων του έθνους, χρημάτων ξένων, τα οποία εις την Ελλάδα μάλιστα εσυνηθίσαμεν όλοι να θεωρούμεν έρμα και σκοτεινά; Ποίος είναι πλέον γαλαντόμος;
Τη συζήτηση διακόπτει με δυνατές φωνές ο μπαρμπα-Στεφανής, με την ραγδαίαν και όχι πολύ καθαρεύουσαν προφοράν του, ο οποίος αντιδικεί με τους κομματάρχες περί της ψήφου:
- Για να σου πω, [...] του είπε με την ραγδαίαν και όχι πολύ καθαρεύουσαν προφοράν του, μη θαρρείς πως είμαι βολικό πράμα, για να με μπαρκάρεις εσύ στο σκολειό μέσα;… Εμένα εύκολα δε με τσουρμάρεις…οι άνθρωποι δεν είναι μπαούλα για να τους μπατάρετε σεις όπως θέλετε, μπάτει από δω, μπάτει από κει…μη σας χρειάζεται ακόμα κανένας κάβος, καμμιά γούμενα, για να μας δέσετε, μη μπας και σας σκαπουλάρουμε;…τίποτες αμπάσες μούδες μη θέλετε, για να μας αρμενίζετε πρύμα; Καλούμα από δω, όρτσα από κει, φούντα εκεί! Εμένα, για να σου πω, εύκολα-εύκολα δεν μπορείς να με σκαντζάρεις με το μυαλό το δικό σου. Ίσα τρίγκο, ίσα παρουκέτο, μάινα μπαμπαφίγκο! Για καμμιά τσομπανοφλοέρα μ’ επήρες και μου κόλλησες στα νερά, σαν να σου κατέβηκε να σου τραβήξω γιουντέκι ή ν’ αρμενίσουμε κουσέρβα; Αβάρα! Σία! Ανοιχτά!
-Τα άλλα όλα είναι εκ του πονηρού, συνέχισε ο Θ. Πάγκαλος μειδιών με τα λόγια του μπάρμπα-Στεφανή, αναβιώνουν ένα κλίμα φαυλότητας το οποίο υπερκαλύπτει τα πάντα. Αλλά μας τρομάζουν η αλήθεια, η αντικειμενικότητα, η αξιοκρατία. Να περάσουν οι αξιότεροι στο Δημόσιο, να γίνει και η ζωή όλων μας πιο εύκολη. Οταν στο Δημόσιο βάζεις τον κοπρίτη επειδή σε ψηφίζει η οικογένειά του και παίρνεις πολλούς σταυρούς, ε, τότε ο κοπρίτης θα μείνει κοπρίτης σε όλη του τη ζωή, δεν πρόκειται να βελτιωθεί. Ξέρει ότι δεν πρόκειται ποτέ να απολυθεί. Εχει αλλοιωθεί αυτή καθαυτή η έννοια της απόλυσης. Τι θα πει ας πούμε “απελύθη ο έχων σύμβαση ορισμένου χρόνου”; Δεν απελύθη. Επήλθε ο ορισμένος χρόνος».
Από την ακρη του καπηλειού (μπορεί και να) ακούγεται βροντώδης και τραχύς ο Μπαρμπα Διοματάρης:
-Τέτοιοι είναι όλοι τους! Ύστερα, δώσε τους ψήφο. Δεν πάω ούτε να ψηφοφορήσω, να μου λένε πως μ’ αγόρασαν.
- Τι λες, μπαρμπα-Διοματάρη; ανέκραξεν ο Λάμπρος. Αυτήν τη φορά δεν είναι ο Γεροντιάδης… είναι ο Αλικιάδης, και δεν έχεις να κάμεις με τον Μανόλην τον Πολύχρονον, έχεις να κάμεις μ’ εμένα…
- Όλοι το ίδιο είναι! επανέλαβε μετά πεισμονής ο μπαρμπα-Διοματάρης, αμεριμνών αν προσέβαλε κατά πρόσωπον τον Λάμπρον τον Βατούλαν.
- Πώς όλοι το ίδιο είναι! επανέλαβεν ο Λάμπρος. Ημείς δεν καταδεχόμαστε, μπαρμπα-Διοματάρη, να κάνουμε τις δουλειές που κάνει ο Μανόλης ο Πολύχρονος.
- Δεν το καταδιώχνετε! ανεκάγχασε σκληρώς ο τραχύς ναύτης.
- Ναι, αυτό που σου λέω εγώ. Δεν μου λες, μπαρμπα-Διοματάρη, στην άλλη εκλογή επήρες παράδες απ’ το Μανόλη;
- Εγώ να πάρω παράδες; είπε βλοσυρός ο γέρων πορθμεύς• εμένα μου έταξαν να βγάλουν την σύνταξή μου.
- Δεν σημαίνει, έκαμες κακά να μην πάρεις παράδες.
- Γιατί;
- Γιατί ο Μανόλης θα σε πέρασε για πληρωμένον, αυτό να το ξέρεις σίγουρα.
- Τώρα το κατάλαβα κι εγώ, και γι’ αυτό ούτε ξαναπάω πλια να ρίξω ψήφο.
-Λέανδρος Παπαδημούλης: Η πλουτοκρατία ήτο, είναι και θα είναι ο μόνιμος άρχων του κόσμου, ο διαρκής Αντίχριστος. Αύτη γεννά την αδικίαν, αύτη τρέφει την κακουργίαν, αύτη φθείρει σώματα και ψυχάς. Αύτη παράγει την κοινωνικήν σηπεδόνα. Αύτη καταστρέφει κοινωνίας νεοπαγείς.

Ερανιστής