Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011

Η ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΓΩ.

Του Βύρωνα Ψαρρά, φοιτητή.

Θα προσπαθήσω να αγγίξω, εν μέρει, και άκρως σοβαροφανώς, την κατάσταση που επικρατεί στις μέρες μας, και δη αυτό που μας πονάει περισσότερο ως ανθρώπινες υπάρξεις που τελούμε υπό καθεστώς αποχαύνωσης. Δε θα επιχειρήσω να εμπλακώ πολιτικά σε κάτι, παρά μόνον ανθρωποκεντρικά μιας και μόνον αυτό δύναμαι. Και ενώ το πολιτικό σκηνικό παίζει μία από τις τελευταίες δραματικές πράξεις του, εμείς οι υπόλοιποι παρακολουθούμε τις εξελίξεις των ζωών μας, με σταυρωμένα τα χέρια. Το status quo της εποχής μας είναι καταπονημένο και ελαττωματικό εξ’ αρχής γενομένης της κατάστασης. Όλοι μας παρακολουθούμε τα πεπραγμένα, έχοντας αφήσει το νου μας να κοιτάζει ασκαρδαμυκτί μια οθόνη με πάγιες ειδήσεις και θεάματα που αρέσκονται στο να πληρούν μονάχα το ευ ζην. Είμαστε θεατές, και παράλληλα, θιασώτες των ζωών μας με όπλο μας ένα τηλεκοντρόλ ή ένα πληκτρολόγιο. Δεν προσπαθώ να απαλύνω τη μεμψιμοιρία μου με τα λεγόμενα μου αυτά, παρά μόνο να προκαλέσω την αυθυποβολή ίσως της συνειδήσεώς μου. Ξεχάσαμε, κάπου ανάμεσα στην ανάγκη για εκσυγχρονισμό, πολλά λεφτά και καλοπέραση να ζήσουμε αυτό που μας δόθηκε και είναι πολυτιμότερο από όλα. Τη ζωή μας. Πόσα όνειρα πετάχτηκαν στον κάλαθο των αχρήστων λόγω απροσεξίας; Κανείς δεν ξέρει και ενδεχομένως δε πρόλαβε να ασχοληθεί, λόγω έλλειψης χρόνου. Εμείς όμως είμαστε η φωτοστεφανωμένη νεολαία που έχουμε τη δύναμη, σύμφωνα με τα λεγόμενα των άλλων, να αλλάξουμε την κατάσταση. Εγώ δε βλέπω τίποτα. Μόνο μια διαρκής αδράνεια, συμφιλιωμένη με το αποστειρωμένο περιβάλλον της φιλαρέσκειας και του εγωισμού μας, που διαιωνίζει πάραυτα την κατάσταση που επικρατεί, αν και όλοι επιζητούν την αλλαγή. Αντί να σταθούμε στα πόδια μας και με Στεντόρεια χροιά να απαιτήσουμε αυτό που δικαιωματικά μας ανήκει, εμείς μειδιούμε με θεάματα που μόνο σκοπό έχουν να μας κρατήσουν δέσμιους της γενικευμένης μιζέριας.
Αυτό όμως, που πονάει περισσότερο, και ευθύνεται για όλα, είναι το σάπιο σύστημα της παιδείας. Ένα σύστημα απάνθρωπο, με αρχές μεσαιωνικές που σαν άλλος Ηρώδης πνίγει τα παιδιά του από την αρχή. Πόσα παιδιά καταπιέζουν τους εαυτούς τους λόγω της μη αντίληψης των μεγαλύτερων ότι οι καιροί άλλαξαν και ότι οι νεολαίοι θέλουν να εκφραστούν διαφορετικά; Πόσα ψυχολογικά να αντέξει ένας εύπλαστος ανθρώπινος νους σε μια ηλικία που αναπτύσσει χαρακτήρα και ιδιοσυγκρασία; Πόσα όνειρα, φιλοδοξίες και ανάγκες αναμοχλεύουν με τα συναισθήματα τους για θυμό και ξέσπασμα επειδή το σύστημα αναγνωρίζει τις αξίες τους, μόνο, με βάση έναν βαθμό εισαγωγής σε κάποιο πανεπιστήμιο, αλλά και την άκρως εγκληματική νοοτροπία των γονιών που δεν μπορούν να παραδεχτούν ότι το παιδί τους είναι «κατώτερο» από κάποιο άλλο; Δυστυχώς δεν μπορούμε όλοι σε αυτή τη ζωή να γίνουμε γιατροί, ή πλούσιοι, ή επιχειρηματίες. Κάποιοι θα γίνουν μάγειρες, οικοδόμοι, κομμωτές, ηλεκτρολόγοι γιατί στο κάτω-κάτω όλοι χρειάζονται. Όπερ μεθερμηνευόμενον εστί, μην αναρωτιέστε μετά γιατί οι νεολαίοι έχουν εκρήξεις βίας και παραβατικότητας από τόσο μικρή ηλικία. Δε φταίνε εκείνοι αλλά δυστυχώς εσείς. Ρασιοναλισμός ή ουτοπία; Ξέρω ήδη, ότι κανείς δε θα παραδεχτεί τα λάθη του, γιατί όλα γίνονται κάτω από τη σκέπη της αγάπης και της χιλιοειπωμένης ατάκας: «Εγώ για το καλό σου το λέω παιδί μου, γιατί σε νοιάζομαι.». Λάθος. Όταν οι πεινασμένοι λύκοι αλυχτούν, στα μυαλά των νεολαίων, λόγω της ανάγκης τους να ζήσουν, να αγαπήσουν, να ονειρευτούν, εσείς τους δίνετε βιβλία με μασημένη τροφή και παρωχημένες αντιλήψεις. Μακάρι να γίνει η αλλαγή από εμάς, τώρα που είναι ακόμη νωρίς. Διότι ο μηδενισμός που έχει αρχίσει να επικρατεί και στα ελληνικά πανεπιστήμια, σε λίγο θα αποκτήσει άκρως δολοφονική πνευματικά τροχιά. Είναι τόσο μεγάλος ο όγκος των δεδομένων που πρέπει να αποχτήσουμε κάθε μέρα, είτε αυτό έγκειται στην ακαδημαϊκή, είτε στην προσωπική μας ζωή, που χάνουμε εν τέλει την ουσία της ίδιας μας της ύπαρξης. Άρα; Εδώ έρχεται να εγκαθιδρυθεί ο θρόνος του φόβου και του πνευματικού ευνουχισμού. Βλέποντας τη σήψη εκ των έσω, όντας και εγώ ένας φέρελπις φοιτητής, είμαι στο μεταίχμιο του να αηδιάσω ή να νιώσω απαξίωση. Όχι δε θα πω ότι κρύβουν τα όνειρά μου. Αυτά δε θα επιτρέψω να τα αγγίξει κανείς. Όταν δεν έχεις να χάσεις τίποτα τότε μαθαίνεις να τα παίζεις όλα και ας ξέρεις ότι ως επί τω πλείστων κερδίζει το τραπέζι.

Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2011

ΑΣΕ ΤΗ ΖΩΗ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙΣ, ΨΑΞΕ ΤΗ ΖΩΗ ΠΟΥ ΧΑΝΕΙΣ.

Ο σημερινός άνθρωπος βιώνει ένα απύθμενο κενό εγκλωβισμένος στον καθημερινό αγώνα επιβίωσης. Εργάζεται σκληρά και υποσκάπτει την υγεία του στο όνομα της πλασματικής ζωής και της ατομικής ικανοποίησής του. Τα παραπάνω είναι αποτέλεσμα της εισόδου του ανθρώπου στη σύγχρονη τεχνολογικά αστικοβιομηχανική κοινωνία που συνεπάγεται και την αλλοτρίωση του ίδιου. Το ίδιο το άτομο αποδυναμώνεται κοινωνικά, ψυχολογικά και οικονομικά, διότι απλούστατα αποτελεί μια ασήμαντη υπομονάδα που δεν έχει δικαίωμα συμμετοχής στη λήψη αποφάσεων ακόμη κι αν αυτές αφορούν άμεσα την τύχη και το μέλλον του. Η απομόνωση είναι το κύριο συναίσθημα του κατοίκου μιας αστικής περιοχής, παρόλο που εκδηλώνεται μαζικά.
Ζούμε συγκεντρωμένοι σε υπερτροφικά αστικά κέντρα. Διαμένουμε σε κλειστά διαμερίσματα πολυόροφων πολυκατοικιών, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων. Εργαζόμαστε κατά εκατοντάδες και χιλιάδες σε εργοστάσια και υπηρεσίες. Ψυχαγωγούμαστε μαζικά στους ίδιους κινηματογράφους και κέντρα διασκέδασης. Ανθρώπινες μάζες, κινούμαστε με τα ίδια μέσα συγκοινωνίας. Η πληροφόρηση και η ενημέρωσή μας γίνεται κι αυτή μαζικά, από τα ίδια τηλεοπτικά προγράμματα και τις ίδιες εφημερίδες, χάνοντας έτσι την αλληλεπίδραση μεταξύ ατόμων και εκφυλίζοντας την προσωπικότητα και τα ιδανικά μας. Οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων είναι επιφανειακές και ρηχές. Μας χωρίζει ψυχική απόσταση και αδιαφορία. Το μόνο στοιχείο που μας συνδέει είναι το συμφέρον και οι υποχρεωτικές καθημερινές συναλλαγές. Ο ατομικισμός προοικονομεί σε κάθε άνθρωπο την απομόνωσή του από τη μάζα των ομοίων του και την απόσυρσή του παράμερα, ώστε να φτιάξει μια μικρή κοινωνία προς ατομική του χρήση, εγκαταλείποντας έτσι τη μεγάλη στην τύχη της. Ζούμε σε μια καταναλωτική κοινωνία, όπου όλοι οι άνθρωποι αγωνίζονται να αποκτήσουν και να καταναλώσουν όσον το δυνατόν περισσότερες υλικές απολαύσεις. Ξοδεύουν το λάδι που έχουν στο καντήλι της ζωής τους, θηρεύοντας την ύλη και παραμένοντας ανικανοποίητοι. Γιατί με τις υλικές απολαύσεις δεν γεμίζει η ανθρώπινη ψυχή. Στην ουσία όλοι εργάζονται για να εξασφαλίσουν την επιβίωση τους.
Όλα τα παραπάνω δεν είναι τυχαία, καθώς το σύστημα διαπλάθει τον άνθρωπο έτσι ώστε να αισθάνεται αποξενωμένος και εξατομικευμένος για να είναι πιο εύκολα ελεγχόμενος από το ίδιο. Μέσα στην ταξική κοινωνία που ζούμε, σημαντικό ρόλο στην εργασιακή και ατομική αποξένωση του ανθρώπου- εργαζόμενου είναι ο εκφυλισμός των συνδικάτων. Στην πρώτη περίοδο της δημιουργίας τους τα συνδικάτα έπαιζαν προοδευτικό ρόλο στις άμεσες κοινωνικές διεκδικήσεις κατά της εκμετάλλευσης της μισθωτής σκλαβιάς. Βλέποντας όμως η άρχουσα τάξη τη συγκεντρωτική δύναμη και τους ρόλους των οργανώσεων αυτών, προσπάθησε και τα κατάφερε να τις εντάξει στο μηχανισμό της, το κράτος, ώστε να αποτελέσει συστατικό μέρος της κοινωνίας της.
Ο συνδικαλισμός στην Ελλάδα έχει πεθάνει προ πολλού. Το μόνο που απέμεινε είναι οι γραφειοκρατικές αλητείες του κρατικού και κομματικού συνδικαλισμού στην υπάρχουσα δομή του, που δολοφονούν ανελέητα τις αγωνιστικές διαθέσεις των λαϊκών μαζών, μπλοκάρουν και εκτονώνουν τη λαϊκή οργή, σκορπώντας την απογοήτευση. Και στέλνουν έτσι τους εργαζόμενους στο σπίτι τους. αποτέλεσμα όλης αυτής της κοροϊδίας είναι η παρακμή των πανεργατικών κινητοποιήσεων και της συλλογικής δράσης. Ανεξαρτήτως των παχιών και κούφιων λόγων τους, δεν μπορεί ο λαός να συμμετέχει στο παιχνίδι των προδοτών του.
Για να αποφύγουμε τη μοιρολατρία και την παθητικότητα, ο καλύτερος τρόπος για να επιτευχθεί κάτι είναι να έρθουμε αντιμέτωποι με όλους αυτούς που λαμβάνουν αποφάσεις για «χατίρι» μας, δρώντας συντονισμένα και συλλογικά . Αναλαμβάνοντας οργανωμένη δράση ως μέρος μιας οργανωμένης ομάδας ή κοινότητας, για να πετύχουμε και να επιδιώξουμε τη βελτίωση της ζωής μας. Με τη συνεργασία, ως μέλη μιας τέτοιας ομάδας, μπορούμε να ασκήσουμε τη δύναμή μας συλλογικά με διάφορες μορφές κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής πίεσης, ν’ αντισταθούμε και ν’ αποκτήσουμε τον έλεγχο της ζωής μας.
Στο πλαίσιο αυτό, προσπαθούμε να αντιτεθούμε στις πρακτικές αυτές της αποδυνάμωσης και του κατακερματισμού του ανθρώπου. Απαντάμε στις πρακτικές τους και συγκροτούμε ανοικτές λαϊκές συνελεύσεις, οι οποίες λειτουργώντας με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες στοχεύουν στην ελεύθερη έκφραση και δράση των ανθρώπων για τα ζητήματα που τους αφορούν.

Η ΑΣΑΦΗΣ ΡΟΤΑ ΤΟΥ ΚΑΡΑΒΙΟΥ.

Tης Τασούλας Kαραϊσκάκη

Πριν από λίγες ημέρες η Ευρωπαϊκή Εταιρεία Καρδιολογίας ακύρωσε, «λόγω της διαφαινόμενης πολιτικής και οικονομικής αστάθειας στη χώρα» («Κ», 25/11/11), μια σειρά συνεδρίων στην Αθήνα για τα έτη 2012, 2013 και 2014, που θα έφερναν στην ελληνική πρωτεύουσα 18.000 επιστήμονες από όλο τον κόσμο και 35 εκατ. ευρώ.
Η χαίνουσα πληγή της υποβάθμισης του κέντρου μάτωσε και πάλι και ανακυκλώθηκαν, ξανά, τα γνωστά μέτρα αναβάθμισης που αναμασώνται, ατελέσφορα, χρόνια τώρα. Μάλιστα, μπρος στην επικείμενη μετακόμιση του υπουργείου Οικονομικών στον Ελαιώνα, οι υπεύθυνοι δεν ξέρουν τι να προτιμήσουν, υπηρεσίες εντός κέντρου, σπαρμένες σε κτίρια με υψηλά ενοίκια και το οικείο χάος λόγω διαδηλώσεων, παραστάσεων διαμαρτυρίας, καταλήψεων, αλλά και χιλιάδες υπαλλήλους να κυκλοφορούν στους δρόμους του, ή μεταφορά των συγκεντρωμένων υπηρεσιών στα προάστια και ακόμη πιο άδειο κέντρο;
Οπως και να ’χει, οι διοργανωτές των συνεδρίων δεν μίλησαν για λειψή ασφάλεια στην περιοχή όπου θα κινούνταν οι σύνεδροι. Είναι μια πάγια για την Αθήνα πραγματικότητα, που είχε πιθανότατα τεθεί στην πλάστιγγα των αποφάσεων. Αναφέρθηκαν στην επερχόμενη ρευστή πολιτικο - κοινωνική κατάσταση της χώρας. Οντως, η αυξανόμενη φτώχεια υποσκάπτει σταδιακά τη σταθερότητα. Το πολιτικό σκηνικό των επόμενων ετών είναι θολό. Η μετανάστευση παραμένει πρόβλημα διογκούμενο και άλυτο. Η ηρεμία μοιάζει επιφανειακή, δομημένη πάνω στην άμμο της οργανωμένης ή αυθόρμητης διαμαρτυρίας.
Ομως ο... προκαταβολικός τους φόβος δείχνει κάπως υπερβολικός και επιδέχεται δύο ερμηνείες. Είτε πρόκειται για μια στάση που συνδέεται με παλαιές προκαταλήψεις. Είτε έχει διαμορφωθεί στην Ευρώπη η σιδηροπαγής άποψη ότι τα επόμενα δύο - τρία χρόνια η Ελλάδα θα είναι μια διαλυμένη χώρα. Εκφράστηκε με την απαίτηση γραπτής δέσμευσης ότι την περίοδο διεξαγωγής των συνεδρίων δεν θα έχουν απεργία οι ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας, δεν θα γίνονται διαδηλώσεις στο κέντρο της πόλης και δεν θα απεργούν οι δημόσιες υπηρεσίες και τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Ποιος μπορεί να εγγυηθεί κάτι τέτοιο, σε μια περίοδο που μέτρα θίγουν (δικαίως ή αδίκως) μεγάλες κατηγορίες πληθυσμού; Κανένας οργανωτής σε Ιταλία, Ισπανία, Γαλλία, Πορτογαλία δεν θα μπορούσε να εγγυηθεί κάτι ανάλογο. Υπό συνθήκες γενικευμένης κρίσης, διαδεδομένης ανησυχίας για διάσπαση της Ευρωζώνης και κατάρρευση του ευρώ, η αστάθεια θα μπορούσε να εκδηλωθεί οπουδήποτε στην Ευρώπη. Ομως οι γραπτές εγγυήσεις ζητούνται από τους Ελληνες, την εμπροσθοφυλακή της κρίσης χρέους, τον χρόνιο ασθενή στο χειρουργείο των δανειστών.
Είτε, λοιπόν, οι ακυρώσεις συνδέονται με το κακό μας όνομα (αναξιόπιστα περιτρίμματα ένδοξων προγόνων), που επανήλθε άφθαρτο με την κρίση. Είτε για τους εταίρους μας η Ελλάδα βαδίζει ολοταχώς προς τα πίσω, στη γνώριμη οικονομική καχεξία και τον σκληρό αγώνα αποκλειστικά για επιβίωση, στον φαύλο κύκλο των πολυώδυνων περιπετειών, των πολιτικών κλυδωνισμών, στο χάος.
Υπό αυτό το πρίσμα, οι Ευρωπαίοι διοργανωτές συνεδρίων μοιάζουν με επιβάτες που σπεύδουν να εγκαταλείψουν το καράβι, πριν βουλιάξει. Κι αν δεν βουλιάξει; Αυτό, απ’ ό,τι φαίνεται, είναι ένα ερώτημα που τίθεται μόνο από τη δική μας πλευρά...

Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2011

ΟΙ ΕΠΤΑ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΤΩΝ ΜΕΣΩΝ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ.

Του Παντελή Καψή

«Η Δημοκρατία στο στόχαστρο» είναι σε ελεύθερη μετάφραση ο τίτλος του βιβλίου ενός άγγλου δημοσιογράφου, του Μάλκολμ Ντιν. Το θέμα του είναι πώς τα μέσα ενημέρωσης- αναφέρεται κυρίως στα ταμπλόιντ- υπονομεύουν τον δημόσιο διάλογο και διαφθείρουν την Δημοκρατία. Θα μπορούσε να αναφέρεται και στην Ελλάδα - στα ηλεκτρονικά μέσα αλλά όχι μόνο- ιδίως όταν καταγράφει τις επτά θανάσιμες αμαρτίες του τύπου. Τις μεταφέρω με μικρή επεξεργασία.
ΑΜΑΡΤΙΑ ΠΡΩΤΗ: διαστρέβλωση των γεγονότων. Ισχύει στην Ελλάδα:100%. Πόσες και πόσες ειδήσεις δεν αποτελούν προκάτ ιστορίες για να υπηρετήσουν κάθε είδους συμφέροντα, πολιτικά, επιχειρηματικά ή συνδικαλιστικά.
ΑΜΑΡΤΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ: συγκρουσιακός χαρακτήρας των ειδήσεων. Ισχύει στην Ελλάδα:100%. Στην πραγματικότητα όλες οι εκπομπές αλλά και τα δελτία ειδήσεων στήνονται γύρω από έναν καβγά, ενίοτε σκηνοθετημένο.
ΑΜΑΡΤΙΑ ΤΡΙΤΗ: υπεραπλούστευση των θεμάτων. Ισχύει στην Ελλάδα: 100%. Ιδίως σε ό,τι έχει να κάνει με την κρίση όπου και λίγες οικονομικές γνώσεις θα βοήθαγαν.
ΑΜΑΡΤΙΑ ΤΕΤΑΡΤΗ: σκέψη αγέλης - αναπαραγωγή δηλαδή ευρύτατα διαδεδομένων αντιλήψεων χωρίς αμφισβήτηση. Ισχύει στην Ελλάδα: 100%. Παραδείγματα άπειρα ιδίως σε ό,τι έχει να κάνει με τα λεγόμενα εθνικά θέματα, με τη θέση της Ελλάδας στον κόσμο ή με το τι είναι προοδευτικό.
ΑΜΑΡΤΙΑ ΠΕΜΠΤΗ: την πατάει εύκολα, τρώει τα παραμύθια (κυρίως) των πολιτικών και της εξουσίας. Ισχύει στην Ελλάδα: 100%. Η αγγλική ευαισθησία εξηγείται από τον πόλεμο στο Ιράκ όπου ο τύπος κατάπιε τα ψέματα της κυβέρνησης. Στην Ελλάδα οι μηχανισμοί της προπαγάνδας είναι πολύ λιγότερο αποτελεσματικοί, οι διαρροές ωστόσο, πολύ συχνά φανταστικές, είναι το αγαπημένο σπορ των πολιτικών μας. Πρόσφατο παράδειγμα, η παραπληροφόρηση γύρω από τις διαπραγματεύσεις για την κυβέρνηση συνεργασίας και τις προτάσεις των κομμάτων.
ΑΜΑΡΤΙΑ ΕΚΤΗ: μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τις κομματικές αντιπαραθέσεις από τις συζητήσεις για ζητήματα πολιτικής ουσίας. Ισχύει στην Ελλάδα:100%. Μια ματιά στα πολιτικά ρεπορτάζ αρκεί για του λόγου το αληθές.
ΑΜΑΡΤΙΑ ΕΒΔΟΜΗ: επικέντρωση στις αρνητικές ειδήσεις. Ισχύει στην Ελλάδα:100%. Χωρίς ανάγκη επεξηγήσεων.

Είναι προφανές ότι η ανάλυση είναι ελλιπής. Ιδίως για την Ελλάδα, δεν μπορεί κανείς να καταλάβει τι γίνεται στα Μέσα Ενημέρωσης αν δεν αναζητήσει τις υπόγειες διαδρομές - πως για παράδειγμα ένα σχεδόν περιθωριακό έντυπο κατάφερνε να έχει το μεγαλύτερο μερίδιο κρατικής διαφήμισης και άλλα τέτοια παράδοξα επιχειρηματικο-πολιτικά.
Από την άλλη πλευρά, βέβαια και σε υπεράσπιση μια βαλλόμενης τέχνης θα πρέπει επίσης να παρατηρήσουμε πρώτον ότι δεν είναι καθόλου σαφές αν ο τύπος είναι μόνο θύτης ή και θύμα. Όσο και αν η συζήτηση θυμίζει το αυγό και την κότα, δεν μπορεί κανείς να μην επισημάνει ότι πολύ συχνά τις εκπομπές ή τις συμπεριφορές που καταδικάζουμε τις επιβραβεύουν κατ' εξοχήν οι ίδιοι οι θεατές ή οι αναγνώστες. Όσο για την πολιτική μας ζωή, αυτή και αν εξαντλείται στον μικροκομματισμό.
Δεύτερον και ακόμα πιο σημαντικό θα πρέπει να πούμε πώς δεν είναι όλα τα Μέσα, όπως και όλοι οι δημοσιογράφοι ίδιοι. Αντιθέτως, υπάρχουν και στην Ελλάδα, με όλες τις αδυναμίες μας, λαμπρά παραδείγματα δημοσιογραφίας. Αν μάλιστα θέλουμε να περάσουμε σε μια κοινωνία της ευθύνης τότε ναι, είναι και δική μας ευθύνη να τα αναδείξουμε.
 

Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2011

ΤΗΣ ΚΑΚΗΣ ΧΟΛΗΣ ΤΗΣ ΦΤΑΙΕΙ Η ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ.

Του Διονύση Ελευθεράτου*

Βρέθηκε το πολιτικό, προπατορικό αμάρτημα! Το διαλαλεί το κλισέ που αναπαράγεται διαρκώς, χάρη στο σχετικό μηρυκασμό του πολιτικού mainstream (όλων των κομμάτων πλην Αριστεράς): Για όλα φταιει η ρημάδα η Μεταπολίτευση! Ναι, αυτό το τρομερό θεριό που γεννήθηκε το 1974 και το οποίο, μολονότι ο θάνατός του έχει αναγγελθεί καμιά πενηνταριά φορές από τότε, ακόμη ξερνά από τα ρουθούνια του - προσδιοριζόμενες ή μη- «κακές νοοτροπίες» και ... δόσεις «λαϊκισμού». Μυστηριωδώς...
Ενδιαφέρουσα θα ήταν μια ουσιαστική συζήτηση για τη Μεταπολίτευση - για το ριζοσπαστισμό, τα πάθη, τις απλουστεύσεις της. Νοείται όμως τέτοια συζήτηση υπό όρους ... ανιστόρητης παράκρουσης; ΟΚ, την πολιτική σκοπιμότητα του συγκεκριμένου μηρυκασμού μπορείς να την κατανοήσεις (το παρόν σημείωμα δεν εστιάζεται σε αυτό). Είναι όμως αδύνατον να μην καγχάσεις με τον έμμεσο ή άμεσο εξωραϊσμό της προ του 1967 Ελλάδας. Κάποιοι μάλιστα πιστεύουν ότι η ... αρετή εξέπνευσε το '74, αλλά ας μην ξύσουμε πληγές τώρα που η άκρα Δεξιά συμμετέχει «υπευθύνως» στην «σωτηρία της χώρας»...
«Εκκίνηση» όλων των κακών, λοιπόν, το 1974. Γιατί, παρακαλώ; Οι απαντήσεις ταξινομούνται, σε αδρές γραμμές, σε δυο σαθρούς ισχυρισμούς. Ο πρώτος: με τη Μεταπολίτευση η δημόσια ζωή παραδόθηκε στη διαφθορά, αλλά και στα μικρά «ξαδελφάκια» της- ρουσφέτι και πελατειακό κράτος. Ω, ναι, προφανώς όλα αυτά κατέφθασαν κρυμμένα στις τσέπες των αμπέχονων και στους κυλίνδρους των τυλιγμένων αφισών που απεικόνιζαν τον Τσε Γκεβάρα.
Μνημειώδης ανοησία! Το νεοελληνικό κράτος ανέκαθεν ... κολυμπούσε στη διαφθορά, ορισμένες δε περίοδοι (όπως πχ η τετραετία Βενιζέλου 1928- 32) εξελίχθηκαν σε πραγματικό ...πανηγύρι σκανδάλων, λοβιτούρας, οικογενειοκρατίας και υπεξαιρέσεων. Αγνοούν άραγε τα ... συνήθη μηρυκαστικά τι ακριβώς συνέβαινε, ας πούμε μια εικοσαετία πριν από το «φθοροποιό» '74;
Υπενθυμίσεις επιγραμματικές: Σκάνδαλο «Ζίμενς» που προκάλεσε και τη ρήξη στις σχέσεις του Παπάγου με τον Μαρκεζίνη, το 1954. Άφθονα... κλέη της οκταετίας (1955- 63) Καραμανλή, από τα «βραχώδη οικόπεδα της Φιλοθέης» και τα φουσκωμένα κέρδη εργολάβων, μέχρι την ηλεκτροδότηση της «Πεσινέ» με όρους σκανδαλωδώς ευνοϊκούς. Απόφαση της Βουλής, τον Φεβρουάριο του 1965, να παραπέμψει σε ειδικό δικαστήριο τους Κ. Καραμανλή, Π. Παπαληγούρα και Ν. Μάρτη για την «Πεσινέ». Επτά εν συνόλω υπουργοί και δυο υφυπουργοί του «εθνάρχη» που αντιμετώπισαν - σε κοινοβουλευτικό επίπεδο- κατηγορίες περί βλάβης του δημοσίου συμφέροντος και περί παράνομης διάθεσης μυστικών κονδυλίων. (Προτείνει κανείς να εκλάβουμε ως απόδειξη αθωότητας το «κουκούλωμα» που - κατά τα ειωθότα- ακολούθησε; ). Εξαγορές βουλευτών στην περίοδο της αποστασίας, το 1965.
Ακόμη κι ο ελληνικός κινηματογράφος των middle 60ς κατοχύρωσε ως σήμα κατατεθέν της εποχής τα αρπακτικά του Μαυρογιαλούρου. Μεγαλύτερη βεβαίως είναι μια σύγχρονη κωμωδία: αυτή που εμφανίζει ... τίμια τη χούντα, επειδή - λεει - ορισμένα «πρωτοπαλίκαρά της» δεν πλούτισαν καθόλου. «Ασφαλής» εξαγωγή συμπερασμάτων που βασίζεται στο status, στο οποίο περιήλθαν τα στελέχη της δικτατορίας έπειτα από την αποκαθήλωσή τους! (Παρεμπιπτόντως, εξαιρετική, εμπεριστατωμένη ξενάγηση στον κόσμο της αχαλίνωτης χουντικής διαφθοράς γίνεται στο κείμενο του «Ιού» της «Ελευθεροτυπίας», με τίτλο «τα ξεχασμένα σκάνδαλα της 'εθνοσωτηρίου': εφτά χρόνια αρπαχτή» της 25/7/ 2010).
Το πελατειακό κράτος, σε διάφορες εκδοχές του, δεν περίμενε ασφαλώς τη μήτρα της Μεταπολίτευσης για να κυοφορηθεί. Εκτός εάν οι μηρυκάζοντες συγχέουν τις πελατειακές σχέσεις με στοιχειώδεις δομές κοινωνικού κράτους, οι οποίες όντως ενισχύθηκαν στη μεταπολιτευτική περίοδο. Διόλου απίθανο δεν είναι αυτό το τσουβάλιασμα - κατ' αναλογία και των υπόλοιπων ... θαυμάτων του άτυπου λεξικού των ημερών μας (λχ λες «κρατισμός» και αθωώνεις την ιδιωτική κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα). Το μόνο που απομένει είναι να εξυμνηθούν και τα «πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων», με το σκεπτικό ότι όσοι δεν τα κατείχαν έμεναν εκ των πραγμάτων έξω από κάθε ρουσφετολογικό πεδίο κι έτσι μειωνόταν η έκταση του κακού...
Μέσα στο ... χαλάζι των αιτιάσεων εναντίον της Μεταπολίτευσης, προσφάτως διάβασα και το εξής: ότι ακόμη και η ψηφοθηρία που συντελείται μέσω «χατιριών» και «εξυπηρετήσεων» προς ποδοσφαιρικές ομάδες αποτελεί ... «μεταπολιτευτικό κατάλοιπο»! Αντί άλλης παρατήρησης, αντιγράφω: «Ο υπουργός Δημοσίων Έργων Κ. Μαρής απειλεί με παραίτηση αν δεν προβιβασθεί (παρατύπως) στην Α΄ Εθνική κατηγορία ο ΟΦΗ, ο υπουργός Βιομηχανίας Ι. Γκλαβάνης απαιτεί, κατά πληροφορίες, να παραμείνει στην Α΄ Εθνική η Νίκη Βόλου, ενώ ο υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου Τ. Δρούλιας ενδιαφέρεται ζωηρά για τον Παναιγιάλειο». Είναι απόσπασμα του Ιστορικού Λευκώματος της «Καθημερινής» και αφορά τον Οκτώβριο του 1966. Δεκατρία ολόκληρα χρόνια προτού γίνουν Ανώνυμες Εταιρείες οι ομάδες.
Ο δεύτερος μύθος είναι μια συρραφή από ωραία ανέκδοτα, τα οποία συνδέουν τη Μεταπολίτευση απ' ευθείας με τον πυρήνα της σημερινής οικονομικής κρίσης- «πυροβολώντας» κατά το δοκούν. Ας μην θεωρήσουμε ότι τα ανέκδοτα έχουν εξαντληθεί, παρά μόνο εάν βρεθεί και ο φωστήρας που θα χρεώσει, ας πούμε, το (άκρως επιζήμιο για την όποια ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας) επίπεδο στο οποίο καθορίστηκε η ισοτιμία δραχμής - ευρώ, όχι στους κυρίους Σημίτη και Παπαδήμο, αλλά στο Σάκη Καράγιωργα. Μέχρι τότε, καλούμαστε να υπομείνουμε και πάλι τη νοσταλγία για την προδικτατορική περίοδο, ή ακόμη και για τη δικτατορική, όπως μαρτυρά και η γνωστή ρήση: «Επί Παπαδόπουλου όλος ο κόσμος έτρωγε ψωμάκι». Την ατάκα αυτήν μπορεί να μην την ψελλίζει κανένα «καθώς πρέπει» κομματικό σπιτικό, αλλά όταν ο πρωτογονισμός των χολερικών σχολίων για τη Μεταπολίτευση συναντά την απόγνωση του κόσμου και την πολιτική καθυστέρηση κάποιου τμήματος της ελληνικής κοινωνίας, τότε όλα ακούγονται.
Προτού παραδοθούμε άπαντες στην παράνοια, ας θυμηθούμε: διάβολε, κάποια στιγμή στα 60ς σχεδόν ο μισός ελληνικός ανδρικός πληθυσμός ηλικίας 20 έως 40 ετών αναζητούσε τον επιούσιο στη Δ. Ευρώπη, τη Β. Αμερική και την Αυστραλία. Η μετανάστευση παρέμεινε μαζική έως τα μέσα της δεκαετίας του '70. Η ένδεια ασφαλώς και ήταν μεγαλύτερη. Μόνο ως αστείο ηχεί ο ισχυρισμός ότι στη μεταπολιτευτική Ελλάδα δεν βελτιώθηκε το γενικό βιοτικό επίπεδο. Ίσως πάλι οι ... νοσταλγοί να εννοούν κάτι άλλο: ότι στα «ευλογημένα» 60ς και πρώιμα 70ς δεν συντελέστηκαν ξαφνικές, απότομες καταβαραθρώσεις του επιπέδου ζωής τεράστιων τμημάτων του πληθυσμού, όπως συμβαίνει σήμερα. Γιατί και πώς να συντελεστούν υπό συνθήκες μικρών, περιοδικών διεθνών κρίσεων; Η πρώτη μεγάλη, παγκόσμια μεταπολεμική κρίση ήταν αυτή του 1973 - και δεν υπήρξε τόσο βίαιη και αδυσώπητη όσο η σημερινή. Μέχρι να φθάσουν τα ωστικά της κύματα στην Ελλάδα, η χούντα είχε καταρρεύσει.
Εάν, πάλι, πρόκειται να πιστώσουμε στις προδικτατορικές ελληνικές κυβερνήσεις και στη χούντα την έλλειψη βαθιάς, διεθνούς κρίσης μέχρι το '73, μπορούμε να σκαρφιστούμε κάτι ακόμη: την εξαγωγή της σχετικής ... πολιτικής σοφίας. Την εξαγωγή της κακής χολής που της φταιει η Μεταπολίτευση. Μια ευκαιρία ήδη προέκυψε, αλλά δυστυχώς χάθηκε: προσφάτως ο προπονητής της εθνικής ποδοσφαιρικής μας ομάδας, ο Πορτογάλος Φερνάντο Σάντος, μιλώντας σε τηλεοπτικό δίκτυο της χώρας του χαρακτήρισε κτηνωδία το χαράτσι της ΔΕΗ και επεσήμανε ότι η κατάσταση εδώ έχει επιδεινωθεί λόγω ΔΝΤ και «μηχανισμού στήριξης».
Είπαμε, χάθηκε η ευκαιρία: Δεν παρενέβη ο Α. Λοβέρδος, ο κατ' εξοχήν «μεταπολιτευτικολόγος» Έλληνας πολιτικός. Δεν δήλωσε ότι ο αναιδής Σάντος είναι δέσμιος των κατάλοιπων του «τερατουργήματος» της πορτογαλικής μεταπολίτευσης που προηγήθηκε κατά τρεις μήνες της δικής μας. Δεν ανακάλυψε καν ότι τα γαϊδουράγκαθα και τα αγγούρια που χαρακτηρίζουν το σημερινό επικίνδυνο κουκλοθέατρο της ευρωζώνης έλκουν την καταγωγή τους από τα γαρύφαλλα της Λισσαβόνας του '74. Κι όταν ο Α. Λοβέρδος ολιγωρεί, ελπίς που να βρεθεί;

*Ο Διονύσης Ελευθεράτος είναι δημοσιογράφος.

Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2011

ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΤΕΛΕΣΙΓΡΑΦΟ!

Του Δημήτρη Ματσικούδη

Αγγέλα το έχεις παρακάνει. Δεν πρόλαβε να ορκισθεί ο άνθρωπος και τον πήρες από τα μούτρα: Ή κάνεις αμέσως αυτά που συμφωνήσαμε με τον ΓΑΠ ή φεύγετε από την ευρωζώνη!
Ξανά τελεσίγραφο μπλόφα; Όχι, δεν το λέω εγώ. Οι Finacial Times το λένε. Το πιστόλι σου Αγγέλα, λένε χθες οι F.T., είναι άσφαιρο. Αφ´ ενός δεν υπάρχει διαδικασία για να μας διώξεις από την ευρωζώνη, αφ´ ετέρου οι επιπτώσεις στο ευρώ από μια τέτοια εξέλιξη θα είναι απείρως πιο δυσμενείς για το ευρώ από το κόστος παραμονής μας σ´αυτήν.
Το δικό μας πιστόλι όμως Αγγέλα είναι γεμάτο κι έτοιμο να εκπυρσοκροτήσει. Φροντίσατε γιαυτό εσύ με το φιλαράκι σου τον..Λουί ντε Φινές, όπως μάθαμε ότι τον αποκαλείς.
Επειδή είσαι μανούλα στο παιχνίδι της διαστρέβλωσης της πραγματικότητας θα προσπαθήσω να σε προσγειώσω σε μια πραγματικότητα που κάνεις ότι δεν την βλέπεις:
Εκείνον τον ΓΑΠ, που το φιλαράκι σου τον αποκαλεί τρελό, δυο χρόνια δεν βλέπατε τίποτε συμπτώματα ή λέγατε ότι είναι τρελός αλλά.. ωραίος τρελός, μιας και σας έκανε χωρίς αντίρρηση όλα σας τα χατήρια..Αγνοήσατε την εξαπάτηση του λαού του για να πάρει την εξουσία, αγνοήσατε τον διασυρμό, που έκανε στην χώρα του την ίδια διαλαλώντας ότι του έλαχε να κυβερνήσει μια διεφθαρμένη χώρα, αγνοήσατε τις ίντριγκές του με τον Στρος Καν για να μας βάλει το ΔΝΤ στην Ε.Ε., αγνοήσατε την μεταλλαγή του σε νεοφιλελεύθερο πρόεδρο της...Σοσιαλιστικής Διεθνούς, την υπογραφή συμφωνιών και αμέσως την επομένη μέρα την εφαρμογή μέτρων που σας εκθέτανε ως ανάλγητα τέρατα με ταυτόχρονη αθέτηση μεταρρυθμίσεων, που θα μας έκαναν να πιστέψουμε ότι έχετε καλές προθέσεις απέναντι μας . Όλα αυτά τα θεωρήσατε λογικά. Και όταν σας πετάει την μπαρούφα για το Δημοψήφισμα τρελαίνεστε και τον βγάζετε τρελό!
Για ένα πράγμα σας βγάζω το καπέλο. Οι κυβερνήσεις σας έχουν συνέπεια και συνέχεια: Έτσι πάλι ξαφνικά, πρόσφατα, ανακαλύψατε ότι ο Δημόσιος τομέας μας είναι υπερμεγέθης και αναποτελεσματικός. Μάλιστα! Εκείνη η Μονάδα Οργάνωσης της Διαχείρισης (Μ.Ο.Δ.) που ιδρύθηκε, κυρίως από εσάς, τον Φεβρουάριο του 1996 με το Ν 2372/1996 με αποστολή: την επιστημονική και τεχνική στήριξη της Δημόσιας Διοίκησης στη διαχείριση των αναπτυξιακών προγραμμάτων, και κυρίως αυτών που συγχρηματοδοτούνται από την Ευρωπαϊκή Ένωση,τι έγινε; Μη μου πείτε πως δεν βλέπατε τι τεράστιες δυσκολίες συναντούσε με την Δ. Δ.; Φθάνει να πούμε ότι από το 2000 μέχρι το 2009 άλλαξε 6 φορές ο ιδρυτικός της νόμος..
Αντί λοιπόν έγκαιρα να πάρετε μέτρα για την εξυγίανση της Δ.Δ. κάνατε πως δεν βλέπατε. Όπως δεν βλέπατε την σπατάλη των ευρωπαϊκών κονδυλίων, που αντί να επενδύονται σε παραγωγικές υποδομές σκορπίζονταν σε πελατειακές σχέσεις, από τους κοντόφθαλμος πολιτικούς μας. Αφήσατε να σπαταληθούν τα ΜΟΠ και στο 2ο ΚΠΣ κάπως ανησυχήσατε και ζητήσατε να μπει κάποιος έλεγχος. Όμως και πάλι εγκρίνατε ΠΕΠ φτιαγμένα στο γόνατο, που και πάλι εξυπηρετούσαν το πελατειακό πολιτικό σύστημα. Και στο ΕΣΠΑ που έπρεπε να μας σπρώξετε λιγάκι, μιας και έπεσε στα χέρια των ανεπάγγελτων γόνων της Οικογενειοκρατίας, μας αφήσατε στην τύχη μας..
Τώρα που τα δημοσιονομικά μας, μοιραία από πράξεις και παραλήψεις και δικές σας, έχουν εκτροχιαστεί μας απειλείτε ότι θα μας βγάλετε από την ευρωζώνη. Είστε με τα καλά σας; Εμείς, ώρες ώρες, αμφιβάλλουμε αν μας θεωρείτε ότι είμαστε μέλος της Ε.Ε. Εδώ, μας απειλεί με casus belli η γείτων Τουρκία αν επεκτείνουμε τα ΕΥΡΩΠΑΙΚΑ μας θαλάσσια όρια στα 12 μίλια κι εσείς σφυρίζετε αδιάφορα. Μάλλον όχι! Σπεύδετε, σε ένδειξη αλληλεγγύης (τρομάρα μας!), να μας πουλήσετε υποβρύχια που γέρνουν, πανάκριβες φρεγάτες, συστήματα ασφαλείας που δεν λειτουργούν κ.λπ. Με τις διάφορες συνθήκες, που ψηφίζετε, μας φορτώνετε με δυσθεώρητα, για μια μικρή χώρα, βάρη όπως με την συνθήκη του Δουβλίνου που έχει αλλοιώσει τον δημογραφικό χάρτη της χώρας μας με εκατοντάδες χιλιάδες λαθρομετανάστες. Που δεν μπορούμε να τους στείλουμε σε άλλες χώρες της Ε.Ε., άπαξ και περάσουν τα εκτεταμένα αφύλαχτα σύνορά μας κι έτσι επιβαρύνουν τα δημοσιονομικά μας με την υγειονομική περίθαλψη, την δωρεάν εκπαίδευση, επιδημίες, αύξηση της αστυνόμευσης, κ.α.
Μετά από όλα αυτά δεν νομίζεις Αγγέλα ότι η Ελλάδα είναι πρώτα και κύρια η απόδειξη της αποτυχίας των μέχρι τώρα πολιτικών σας; Πραγματικά πιστεύεις ότι αρκούσαν κάποια κονδύλια έστω και σωστά αξιοποιημένα να αντισταθμίσουν τα γεωπολιτικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η ακριτική της Ε.Ε. χώρα μας. Η οποία χωρίς ενιαία διοικητική, οικονομική, και αμυντική πολιτική της Ε.Ε. θα μπορούσε να είναι συνεπής στα κριτήρια του Μαστριχτ; Ή μήπως την θωράκισε η ένταξή της στην ευρωζώνη;
Παρόλα αυτά, πιστεύεις ότι πρέπει η μη συμμόρφωση στα κριτήρια αυτά να προκαλεί σε ένα κράτος μέλος της Ε.Ε. εξευτελισμό του Δημοκρατικού του πολιτεύματος και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας των πολιτών του; Διότι τι άλλο είναι η εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας σε Γερμανούς επιτρόπους οι οποίοι θα ελέγχουν τους προϋπολογισμούς της χώρας κι έτσι θα μπορέσουν οι δανειστές μας να ξεθεμελιώσουν εντελώς το κοινωνικό κράτος που με δεκαετίες αγώνων θεμελιώσαμε στην χώρα μας. Δεν βλέπεις Αγγέλα ότι οι συμπολίτες σου και ψηφοφόροι σου, άρχισαν να βγαίνουν αγανακτισμένοι στις πλατείες και να καταγγέλλουν την νεοφιλελεύθερη λαίλαπα που σαρώνει την γηραιά ήπειρο;
Νομίζεις ότι αυτά που συμβαίνουν σήμερα στην Ελλάδα με την εφαρμογή των ηλίθιων συνταγών της τρόικας, που έριξαν την Ελληνική οικονομία σε βαθιά ύφεση, που εκτίναξαν την ανεργία στο 20%, που έκλεισαν εκατοντάδες χιλιάδες επιχειρήσεις, που στερούν την αξιοπρεπή διαβίωση από τους εργαζόμενους και καταδικάζουν στην μιζέρια τους συνταξιούχους από τη κλοπή των συντάξεων τους, τις χιλιάδες εντίμων επαγγελματιών που αυτοκτονούν αφήνοντας πίσω τους απροστάτευτες τις οικογένειές τους, δεν τα βλέπουν οι συμπολίτες σου ότι θα έρθουν αργά ή γρήγορα και στη Γερμανία;
Στο δια ταύτα, λοιπόν: Επειδή όλα τα μέτρα που προβλέπουν οι δανειακές συμβάσεις προκαλούν την φτωχοποίηση, την χρεοκοπία, την υποτέλεια και την ταπείνωση της χώρας μας. Επειδή έχουμε να κάνουμε με ένα αχάριστο εταίρο που ξέχασε την αλληλεγγύη που δείξαμε όταν αποδεχθήκαμε ειδικές ρυθμίσεις για τα χρέη της Ανατολικής Γερμανίας ούτως ώστε η επανένωση των δύο Γερμανιών να γίνει ανώδυνα. Χώρια η ασυνέπειά του να μας καταβάλει βεβαιωμένες με δικαστικές αποφάσεις πολεμικές αποζημιώσεις.
Ούτως εχόντων των πραγμάτων, σου στέλνουμε με την σειρά μας, το δικό μας τελεσίγραφο:

Πρέπει να συγκαλέσεις αμέσως όλα τα αποφασιστικά όργανα της Ε.Ε. για αλλαγή πολιτικής απέναντι στην χώρα μας, για να κάνετε τα παρακάτω:
1) Θα χαλαρώσετε τα επαχθή μέτρα λιτότητας με ανάσχεση όλων των αντισυνταγματικών φορολογικών μέτρων.
2) Θα αποδεχθείτε ένα κούρεμα όλων των ομολόγων μας, ναι κι αυτών που έχετε κι εσείς στα χέρια σας, κυρίως όμως σε ύψος που δεν θα βάζει σε κίνδυνο τα ασφαλιστικά μας ταμεία
3) Θα βοηθήσετε την ανάπτυξη της χώρας μας με κάποιο σχέδιο «Μαρσαλ».
4) Θα συνδέσετε την αποπληρωμή του επαχθούς χρέους μας με την ανάπτυξη της χώρας, όπως έγινε τότε με την Ανατολική Γερμανία

Αν μας ακούσεις, Αγγέλα, πιστεύω ότι έχεις πολλές πιθανότητες να πετύχεις μια win-win κατάσταση. Αλλιώς θα σου υπενθυμίσω, ότι ήταν βαθύ το κούρεμα που κάνανε τότε και στον προδομένο Σαμψών της Παλαιάς Διαθήκης. Και είδες τι πάθανε όλοι μαζί. Θες να μας συμβεί κάτι τέτοιο μετά τις εκλογές της 19 Φεβρουαρίου του 2012; Δεν νομίζω..

Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2011

ΤΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΤΗΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ.

Από AV Team

Υπάρχει μια άλλη Ελλάδα. Που δημιουργεί, που παράγει, που φτιάχνει πράγματα, που δουλεύει και θέλει να ζήσει απ’ τη δουλειά της. Μια Ελλάδα που δεν εξαντλεί την ύπαρξή της στα τηλεπαράθυρα, μια Ελλάδα που δεν ονειρεύεται να πάρει πρόωρη σύνταξη, αλλά να δημιουργήσει. Αυτή η άλλη Ελλάδα είναι η ελπίδα μας για να κάνουμε τα πράγματα όχι πάλι όπως ήταν πριν, αλλά καλύτερα, πιο ώριμα. Πιο πλούσια σε περιεχόμενο και όχι σε πλαστικά σύμβολα μιας ψεύτικης επιτυχίας.
Αυτή η άλλη Ελλάδα είναι που μας κάνει περήφανους. Ο πατριωτισμός δεν είναι οι κάθε είδους παρελάσεις, αλλά η υπεράσπιση της κοινωνίας μας. Η υπεράσπιση της δημοκρατικής δυνατότητας για μια ειρηνική, πολύχρωμη συμβίωση που αφήνει ελεύθερους τους πολίτες να εργαστούν και να δημιουργήσουν. Αυτή η άλλη Ελλάδα που μιλάει, προς το παρόν, σιγανά, είναι η αυριανή κοινωνία που θα ξεπεράσει την κρίση με νέες λύσεις. Όσο πιο ευδιάκριτη ακούμε τη φωνή της, τόσο πιο κοντά είμαστε στο τέλος των «χαμένων χρόνων». Όσο πιο καθαρή γίνεται η φωνή της, τόσο ο θόρυβος και η παραπλάνηση θα υποχωρούν. Είμαστε ό,τι κάνουμε, όχι ό,τι λέμε. Τα έργα μας, η δική μας δράση θα αλλάξει τα πράγματα. Θα ξαναβρούμε τους φίλους μας, θα ξανακερδίσουμε την πόλη μας, θα ξαναφτιάξουμε τη ζωή μας όπως τη θέλουμε. Θα επιτύχουμε γιατί το θέλουμε. Γιατί μπορούμε.
Δεν θα μας αφήσουν, αν τους επιτρέψουμε να μη μας αφήσουν. Αν αφήσουμε την παραπλάνηση, τη δημαγωγία, τη μιζέρια να μας πείσουν ότι έτσι είναι η Ελλάδα, δεν αλλάζει, είναι μια χώρα στα μέτρα τους, μια χώρα που βασιλεύει η μετριότητα. Σύμφωνοι. Τα κάναμε μούσκεμα. Κατηγορήσαμε γι’ αυτό τους πάντες και τους εαυτούς μας. Τώρα φτάσαμε όμως στον πάτο. Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια ούτε για αυτοοικτιρμούς ούτε για αναζήτηση κι άλλων βολικών εχθρών να τους επιρρίψουμε τις ευθύνες. Τώρα πρέπει εμείς να βρούμε τη δύναμη και να ξεκινήσουμε την αντίστροφη πορεία. Αυτή που θα μας βγάλει από τα προβλήματα και θα μας ξανακάνει μια κοινωνία δεμένη και δημιουργική. Στους εαυτούς μας πρέπει να βρούμε αυτές τις δυνάμεις. Γιατί υπάρχουν, η Ελλάδα δεν είναι μόνο αυτή η αυτοκρατορία των μετρίων που μονοπωλούν τη δημόσια ζωή. Είναι μια χώρα όμορφη, ζεστή, φιλική, με δημιουργικούς ανθρώπους, με νέους που ασφυκτιούν εξοστρακισμένοι και λαχταράνε να μπουν στο γήπεδο να παίξουν το δικό τους παιχνίδι.
Το Μανιφέστο της αισιοδοξίας δεν μπορεί να είναι μεγάλα λόγια, γκρίνια, κλάμα, κατηγόρια. Παρά μόνο πράξεις, ατομική ευθύνη, η δράση του καθενός, η δημιουργία της παρέας, της ομάδας. Θα υποστηρίξουμε κάθε φωνή, κάθε ενέργεια, καθέναν που δουλεύει και δημιουργεί σ’ αυτή τη χώρα, θα σώσουμε ό,τι πρέπει να σωθεί. Ζούμε στην πιο όμορφη χώρα, δεν έχουμε ως κοινωνία ούτε καν δείξει τις δυνατότητές μας. Τώρα είναι η ώρα να αποδείξουμε ότι μπορούμε να κάνουμε ό,τι πρέπει. Θέλουμε καλύτερα χρόνια απ’ αυτά που ζούμε, εμείς θα τα κάνουμε να γίνουν έτσι.

Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2011

ΑΣ ΤΟΛΜΗΣΟΥΜΕ ΛΙΓΟΤΕΡΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ;

Του Θάνου Στ. Μικρούτσικου

«Και έρχονται τώρα και μας λένε πως ο μόνος δρόμος για να σωθεί η χώρα είναι ο δεκαετής –τουλάχιστον– γύψος του ΔΝΤ. Το ερώτημα είναι, σώζεις τη χώρα καταστρέφοντας τον κοινωνικό ιστό και θανατώνοντας μεγάλο ποσοστό των ανθρώπων της; Τι σώζεις τότε; Τα κτίρια; Τις πέτρες; Μια χώρα είναι πάνω απ’ όλα οι άνθρωποί της και όταν θα εκδίδεται αυτό το βιβλίο το 20% του ενεργού πληθυσμού θα είναι στην ανεργία. Τρία εκατομμύρια Έλληνες θα έχουν πρόβλημα επιβίωσης. Για ποια σωτηρία μιλάνε;
Αυτό που έκανε αυτή η κυβέρνηση είναι πρόστυχο ακόμη και στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος. Αν έχουν ακόμη λίγη τσίπα, θα πρέπει τουλάχιστον να σταματήσουν να αυτοαποκαλούνται σοσιαλιστές. Προχτές έβλεπα τον υπουργό Οικονομικών στην τηλεόραση να χαμογελάει προσπαθώντας να μας δώσει κουράγιο. Δεν θέλω κανένα κουράγιο από τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου! Θέλω να βγαίνει με μάσκα, να μη βλέπω καν το πρόσωπό του! Δεν θέλω να βλέπω κανέναν τους. Λυπάμαι μόνο για ορισμένους που τους γνώρισα σε άλλα χρόνια και οι οποίοι είχαν κάτι μέσα τους...»

Ζούμε εδώ και 20 χρόνια σε ολόκληρο τον κόσμο με ελάχιστες εξαιρέσεις την πιο βάρβαρη μορφή του καπιταλισμού. Πρόκειται για ένα σύστημα άδικο από τη φύση του, το οποίο παράγει φοβερές ανισότητες και το οποίο για να συνεχίσει να υπάρχει απαιτεί τη διάβρωση των συνειδήσεων των ανθρώπων. Ένα σύστημα που θέλει τον παραγόμενο πλούτο να συσσωρεύεται σε χέρια ελαχίστων και την πλειοψηφία των ανθρώπων να ζει στο μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη σε συνθήκες φτώχιας και εξαθλίωσης. Ένα σύστημα που στο όνομα της ελευθερίας έχει στηρίξει ανελεύθερα καθεστώτα, έχει κάνει άδικους πολέμους. Ένα σύστημα που στηρίζεται στην εκμετάλλευση του ανθρώπου. Ένα σύστημα που φαίνεται παντοδύναμο επειδή στηρίζεται στα τερατώδη όπλα που διαθέτει αλλά και σε όλων των ειδών τα μέσα, που του επιτρέπουν τη διαιώνιση της κυριαρχίας του.
Με τίτλο «ας τολμήσουμε λιγότερη δημοκρατία» ο γνωστός για τις σχέσεις τους με τους Γερμανούς Χριστιανοδημοκράτες δημοσιολόγος Τράνκοβιτς υποστηρίζει ότι το πολιτικό σύστημα στην Ευρώπη οφείλει να πάψει να πιστεύει στη σοφία των πολιτών. Δεν είναι βεβαίως αυτό κάτι καινούργιο. Ήδη από το 1950 ο πολύς Σούμπετερ επί της ουσίας υποστήριζε ότι η δημοκρατία πρέπει να περιορίζεται στις ελίτ έτσι ώστε να κυβερνούν οι κάλλιστοι. Τώρα όμως βλέπουμε συνεχώς να αναπτύσσονται με γεωμετρική πρόοδο αυτές οι απόψεις και κυρίως τις βλέπουμε να υιοθετούνται σε επιμέρους νόμους από τις διάφορες πολιτικές ελίτ στην Ευρώπη.
Θα δεχτώ ότι τα τελευταία 30 χρόνια υπήρξαν προβλήματα κι ενδεχομένως καταχρήσεις στην δημοκρατία. Θεωρώ όμως αδιανόητη τη στάση που λέει «δεν καταπολεμώ αυτά τα φαινόμενα αλλά καταργώ την ίδια την δημοκρατία». Έχω ένα φίλο που υποστηρίζει ότι με τέτοιες ανάλογες απόψεις ο βιασμός μπορεί να καταπολεμηθεί εύκολα αν καταργήσεις με διάταγμα το γυναικείο φύλο.
Όπως λέει ο Μπρεχτ –μέγας δάσκαλος- «στον Καιρό της Φρίκης θα τραγουδάμε ακόμα; Εγώ φίλες και φίλοι απαντώ «Ναι. Θα τραγουδάμε. Το τραγούδι της Φρίκης».

Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2011

ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΜΟΥ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΥΠΑΚΟΗ.

«Η υποταγή ή ο εθισμός σε μια τέτοια συνύπαρξη ή συνδιαλλαγή, δεν προκαλεί τον κίνδυνο της αφομοίωσης ή της λήθης, του πως πρέπει, του πως οφείλουμε να σκεφτόμαστε, να πράττουμε και να μιλάμε;
Αναμφισβήτητα αρχίσαμε να το ανεχόμαστε. Και η ανοχή, πολλαπλασιάζει τα ζώα στη δημόσια ζωή, τα ισχυροποιεί και τα βοηθά να συνθέσουν με ακρίβεια τη μορφή του τέρατος που προΐσταται, ελέγχει και μας κυβερνά. Η μορφή του τέρατος είναι αποκρουστική.
Όταν όμως το πρόσωπο του τέρατος πάψει να μας τρομάζει, τότε πρέπει να φοβόμαστε...γιατί αυτό σημαίνει ότι έχουμε αρχίσει να…του μοιάζουμε».

Μάνος Χατζιδάκις


Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2011

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΕΙΑ.

Tου Μιχ.Α.Τιβέριου *

Τις τελευταίες ημέρες στο πολιτικό σκηνικό του τόπου διαδραματίστηκαν γεγονότα που μόνον απογοήτευση προκαλούν. Ενώ η χώρα, ευρισκόμενη εδώ και καιρό σε μεγάλη πτώση, είχε άμεση ανάγκη κυβέρνησης ικανής για να τη βγάλει από τα αδιέξοδα στα οποία την οδήγησαν οι πολιτικοί της ταγοί, οι τελευταίοι ...; αγρόν ηγόραζαν. Αντί να αναζητούν πρόσωπο που θα είχε τις προϋποθέσεις να πετύχει τον στόχο αυτό, έχαναν πολύτιμο χρόνο αναζητώντας κάποιον που πρωτίστως θα διευκόλυνε τη διαιώνιση της δικής τους παρουσίας στα πολιτικά δρώμενα του τόπου. Και όταν εν τέλει βρήκαν τον κατάλληλο Πρωθυπουργό, φρόντισαν η κυβέρνησή του να είναι στερημένη φρέσκιας, δημιουργικής πνοής. Επέβαλαν ένα πολυμελές υπουργικό σώμα από πρόσωπα που, ως επί το πλείστον, έχουν εμπλοκή, αν όχι στα αίτια, τουλάχιστον στην κακή διαχείριση της κρίσης.
Δυστυχώς τέτοια ταπεινά κομματικά παιχνίδια δεν είναι πρωτόγνωρα στον πολιτικό βίο της χώρας. Εμφανίζονται ήδη από τα χρόνια της Επανάστασης, πριν δηλαδή κάνουμε τα πρώτα βήματα του ελεύθερου βίου μας. Χαρακτηριστικά είναι τα όσα έγραφε το 1875 και ο Δημήτριος Ν. Βερναδάκης: «Και πονούσι μεν και αγαπώσι την πατρίδα των οι πολιτικοί ...; αλλά ...; η φιλοπατρία των αύτη είναι κατωτέρα του εγωισμού των και της φιλαρχίας των, όπως και των λοιπών ημών Ελλήνων η φιλοπατρία είναι αναντίρρητος, αλλ' όταν δεν ευρίσκεται εις σύγκρουσιν με τον εγωισμόν μας, με τα ατομικά ημών πάθη και συμφέροντα, περιπταίη δε απλώς την θερμήν κεφαλήν μας, ως κούφός τις ποιητική αύρα, όταν ιδιοπραγούντες και άμικτοι όλως προς τα κοινά και δημόσια σκεπτώμεθα περί της πατρίδος όλως ακαδημαϊκώς εν ώ τα πράγματα δια μιάς ανατρέπονται και αναστρέφονται, και η προτέρα ημών φιλοπατρία εξαφανίζεται δια μιάς ως κονιορτός λεπτότατος, άμα ως επιπνεύση ο άνεμος της φιλαρχίας, άμα ως εμβάλωμεν και το άκρον μόνον του ποδός και της χειρός εις τα δημόσια, ότε και φαινόμεθα ...;, φιλοπάτριδες εν λόγοις, αλλ' εγωισταί και ιδιοτελείς, άρα και ολετήρες της πατρίδος εν έργοις! - και ταύτα πάντα ίνα πληρωθή ...; το πάλαι ποτέ υπό Ελληνος περί Ελλήνων ρηθέν "Αρχή άνδρα δείκνυσιν"».
Είναι γνωστό ότι εμείς οι Ελληνες δύσκολα αναλαμβάνουμε την ευθύνη των σφαλμάτων μας. Γι' αυτά συνήθως κάποιοι άλλοι φταίνε. Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι διακατεχόμαστε από ένα σύνδρομο αυτοκαταστροφής. Γι' αυτό βέβαια δεν φταίει το ...; DΝΑ μας, όπως αποδεικνύει η συχνά λαμπρή παρουσία μας στην Εσπερία. Κάπου αλλού βρίσκεται η ρίζα της κακοδαιμονίας μας και η θεραπεία της θα πρέπει, πιστεύω, να αρχίσει από τη σωστή εκμάθηση της Ιστορίας μας, από τα πρώτα κιόλας μαθητικά χρόνια. Στη διδασκαλία της Ιστορίας θα πρέπει να προβάλλονται όχι μόνο τα προτερήματα αλλά και τα ελαττώματά μας. Και αυτό όχι για να δημιουργούμε στα ελληνόπουλα σύνδρομο μειονεκτικότητας, αλλά για να συνειδητοποιούν από πολύ νωρίς και από μόνα τους τα αρνητικά μας γνωρίσματα για να μπορέσουν να τα ξεπεράσουν. Στην επιτυχία του στόχου αυτού θα συμβάλει σημαντικά αν π.χ. οι μαθητές μας διδάσκονται χωρίς περιστροφές ότι η Επανάσταση του '21 είχε ολοκληρωτικά σχεδόν κατασταλεί το 1827 και ότι αν δεν είχε γίνει η ναυμαχία του Ναβαρίνου με πρωταγωνιστές τους... κουτόφραγκους, η διεκδίκηση της ελευθερίας μας θα είχε τότε χαθεί· ακόμη, ότι η Επανάσταση είχε σβήσει επειδή, εκτός των άλλων, την ηγεσία της σ' εκείνα τα κρίσιμα χρόνια συχνά δεν την απασχολούσε πρωτίστως η πρόοδος του αγώνα αλλά η προώθηση ιδιοτελών και ταπεινών σχεδίων. Οτι οι εθνικοί μας πόροι και οι στρατιωτικές δυνάμεις αναλώνονταν, κατά ένα μεγάλο μέρος τους, σε εμφύλιες συρράξεις, με τον Κολοκοτρώνη να ρίχνεται ως κακούργος στο δεσμωτήριο, με τον Ανδρούτσο να δολοφονείται και τον «αγαθόν» και «χρηστόν» Δημήτριο Υψηλάντη να παραγκωνίζεται. Οι μαθητές μας θα πρέπει να μαθαίνουν ότι πριν μας επιβληθεί ο Οθων με τους Βαυαρούς είχαμε προηγουμένως φροντίσει να βγάλουμε από τη μέση τον «θεόσταλτο» Καποδίστρια· ότι έως την εποχή του Τρικούπη, τον οποίο στις εκλογές του 1895 καταψηφίσαμε προτιμώντας τον άγνωστο Γουλιμή, ο εκάστοτε έλληνας υπουργός Εξωτερικών έδινε ...; τα διαπιστευτήριά του στους πρεσβευτές των τότε μεγάλων δυνάμεων· ότι στις εκλογές του 1920 καταμαυρίσαμε τον εθνεγέρτη Βενιζέλο, ότι αμέσως μετά τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και ενώ όλη η Ευρώπη προσπαθούσε να ανασυνταχθεί από τις στάχτες, εμείς προχωρούσαμε σε εμφύλιο και πολλά άλλα. Καθώς τα μελανά αυτά γεγονότα αποσιωπώνται ή μνημονεύονται με εν πολλοίς έμμεσο τρόπο ώστε, ή δεν γίνονται αντιληπτά ή προσλαμβάνονται ακόμη και ως ...; κατορθώματα, πώς να συνειδητοποιήσουμε τα ελαττώματά μας και να προσπαθήσουμε να τα θεραπεύσουμε; Πώς να εξαλειφθούν τα ελαττώματα αυτά όταν από νηπιακή ηλικία μάς γίνεται «πλύση εγκεφάλου» με το δόγμα ότι έχουμε δώσει τα «φώτα» στον κόσμο, ότι για όλα τα δεινά μας πάντα φταίνε οι ξένοι, ότι είμαστε λαός αψεγάδιαστος, το πιο ευφυές και πιο προικισμένο δημιούργημα του Πλάστη επί της Γης;

* Ο κ. Μιχάλης Α. Τιβέριος είναι καθηγητής Κλασικής Αρχαιολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.

Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2011

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΓΥΡΩ ΜΑΣ ΑΛΛΑΖΕΙ. ΕΜΕΙΣ;


Tης  Ελεάνας Μαγγίνα

Η λέξη αλλαγή έχει χρησιμοποιηθεί τόσο στην παγκόσμια πολιτική σκηνή, όσο και στην Ελλάδα, κατά το δοκούν, υποστηρίζοντας από αριστερίζουσες έως και δεξιόστροφες ιδεολογίες. Τείνει να χάσει πλέον το πρωταρχικό νόημά της , όπως άλλωστε και τόσες άλλες λέξεις – δημοκρατία, σωτηρία, συναίνεση, εκσυγχρονισμός, διαρθρωτική αναπροσαρμογή…
Ας αρχίσω απλά προσπαθώντας να ανακαλύψω την αλλαγή με την αρχική, αυθεντική έννοια πίσω από τον όρο.
Μια εποχή έφτασε στο τέλος της. Μια εποχή που η επίφαση ευημερίας κάτω από την οποία υπέβοσκε ο συνεχώς διογκούμενος δανεισμός κρατών και ατόμων δημιουργούσε μια επιφανειακά «χαλαρή» καθημερινότητα.
Με σχεδόν βίαιο τρόπο, αυθαίρετα, σε σύντομο χρονικό διάστημα επιβάλλονται -από όλο και ολιγαρχικότητες μορφές διακυβέρνησης με το προκάλυμμα της δημοκρατίας- νέα οικονομικά δεδομένα, στα οποία χωρίς ουσιαστική δυνατότητα επιλογής καλούμαστε να προσαρμοστούμε. Η νέα οικονομική πραγματικότητα συμπαρασύροντας τις κοινωνικές δομές, τα πρότυπα το απερχόμενο μοντέλο διαβίωσης ,δημιουργεί ένα κενό.
Και τώρα τι γίνεται;
Πως μπορούμε να αντιδράσουμε;
Το πολιτικό σύστημα σήμερα μας δίνει ελάχιστες δυνατότητες συμμετοχής, εκλογές και ελεγχόμενη διαμαρτυρία (εφόσον από κάποιο σημείο και μετά καταστέλλεται από τις αστυνομικές δυνάμεις και τους ανθρώπους με την κουκούλα). Η συμμετοχή μας και στα δύο διαμορφώνει λιγότερο ή περισσότερο τις πολιτικές εξελίξεις.
Το προηγούμενο διάστημα πολλοί βγήκαμε από το μικρόκοσμο του σπιτιού μας, κατεβήκαμε στο δρόμο, διαμαρτυρηθήκαμε χωρίς κομματική στέγη ή συντεχνιακό συμφέρον και αυτό είναι μια αδιαμφισβήτητη κατάκτηση.
Αρκεί αυτό για να θεωρούμε εαυτούς ενεργούς πολίτες;
Και τι ακριβώς θέλουμε να διεκδικήσουμε;
Την προηγούμενη «πραγματικότητα» μας , όπως ακριβώς ήταν; μια καινούργια και ποια μπορεί να είναι αυτή;
Φυσικά και χρειάζεται να διεκδικήσουμε αξιοπρεπείς εργασιακές σχέσεις και μισθούς που να εξασφαλίζουν όχι μόνο την επιβίωση αλλά και την ποιότητα ζωής.
Πως θα ορίζαμε όμως σήμερα την ποιότητα ζωής πέρα από τα εισοδήματά μας;
Τι χρειαζόμαστε επιπλέον αφού καλυφθούν οι βασικές ανάγκες μας;
Τι είδους κοινωνία θέλουμε να συνδιαμορφώσουμε;
Η άνοδος της κυριαρχίας του ατόμου και του συμφέροντος του ξεκίνησε ως ιστορική αναγκαιότητα την περίοδο της αναγέννησης για να στηρίξει ιδεολογικά την άνοδο μιας νέας τάξης που ήθελε να ξεχωρίσει από τη μάζα προκειμένου να διεκδικήσει τα οικονομικά πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματά της. Στη πορεία συνάντησε διαφόρους φιλοσοφικούς στοχασμούς και οικονομικά ιδεολογήματα και έφτασε να τρέφει το σημερινό ασυγκράτητο νεοφιλελευθερισμό με τις επακόλουθες συνέπειες που εμείς στην Ελλάδα τώρα δυστυχώς ανακαλύπτουμε.
Πως θα μπορούσαμε σήμερα να ανασύρουμε τον «άνθρωπο» ως αλληλέγγυο όν που συνειδητοποιεί ότι το δικό του συμφέρον είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το συλλογικό και να χαρίσουμε το «άτομο» στην ιστορική περίοδο που ανήκει;(ευτυχώς στην ελληνική γλώσσα οι λέξεις άνθρωπος και άτομο είναι διαφορετικές καθώς και οι έννοιες τους).
Την ελληνική ιστορία διατρέχει μια μακραίωνη και συνεχής παράδοση στις αυτοδιοικούμενες κοινότητες που ταυτόχρονα με τις αντιθέσεις συνυπάρχει η αλληλεγγύη. Ίσως αξίζει να την ερευνήσουμε μαζί με άλλα, για να κάνουμε τις απαραίτητες συνθέσεις στο διάλογο για την επόμενη μέρα, αντί να κατακερματίζουμε την κριτική μας σκέψη από τον ορυμαγδό πληροφοριών που αρκετές φορές μας δημιουργούν το αίσθημα της ματαιότητας που μπορεί να οδηγήσει στην αδράνεια.
Αν οι ανάγκες μας για αισθητική στην καθημερινότητα, δημιουργία και προσφορά, με όποια προτεραιότητα για τον καθένα, αρχίσουν να είναι δική μας ευθύνη, ξεκινώντας από το σημείο ακριβώς που βρισκόμαστε με όσα λίγα ή πολλά έχουμε στις συνηθισμένες ασχολίες και υπάρχουσες ανθρώπινες σχέσεις, χωρίς να ανάγονται πάντα σε κάτι περισσότερο και πιο μακρινό ;
Μπορούμε βγαίνοντας από το στενό περιβάλλον μας να πάμε αρχικά όχι μακριά, στο διπλανό σπίτι;
Μήπως θα μπορούσαμε να χαρίσουμε τις υπηρεσίες μας και πράγματα που δεν χρησιμοποιούμε –και σίγουρα πολλοί από εμάς έχουμε μαζέψει αρκετά-όχι ως πράξη φιλανθρωπίας αλλά ως ένδειξη αλληλεγγύης και να «καταδεχτούμε» το ίδιο; Θα μπορούσαμε πχ. να αφήσουμε ένα βιβλίο που διαβάσαμε σε ένα μέσο μαζικής μεταφοράς που χρησιμοποιούμε για να το διαβάσει και κάποιος άλλος , μια φορά που θα ετοιμάσουμε κάποιο γεύμα να υπολογίσουμε – αν έχουμε αυτή τη δυνατότητα – και το γείτονά μας; (μια προσωπική εμπειρία..ένα πρωινό κατεβαίνοντας κεντρικό δρόμο της Αθήνας με ένα κεφάλι γεμάτο στενάχωρες σκέψεις που προφανώς αποτυπώνονταν στο πρόσωπο μου, ένας άνθρωπος που πουλούσε χαρτομάντιλα μου χάρισε ένα πακέτο μαζί με ένα αληθινό βαθύ χαμόγελό. Αυτό είχε να μου χαρίσει. Είναι ένα από τα σημαντικότερα δώρα που έχω πάρει στη ζωή μου.)
Μπορούμε να αποδείξουμε ότι δεν μας διαιρούν για να μας βασιλεύουν;
Ας αρχίσουμε από τα πιο απλά, από αυτά που μπορούμε να κάνουμε τώρα…

ΦΡΑΓΜΟΙ.

από Stranger

Στον νεοφιλελευθερισμό, οι φραγμοί βρίσκονται παντού. Φραγμοί μπαίνουν μεταξύ των ανθρώπων και των δημόσιων πόρων. Όλο και περισσότεροι δεν έχουν πρόσβαση στο πόσιμο νερό και στην γη. Φραγμοί μπαίνουν στα σύνορα, φραγμοί σε όσους θέλουν να διαδηλώσουν για τα δικαιώματά τους και να εκφράσουν τις πολιτικές τους αντιθέσεις.
Φραγμοί μεταξύ λαού και εξουσίας, φραγμοί στο δίκαιο. Αυτοί που κυβερνούν μένουν γατζωμένοι στην εξουσία εφαρμόζοντας πολιτικές που είναι σημαντικές για τους πολίτες, οι οποίοι περιφράσσονται ώστε να μην μπορούν να εμποδίσουν την άσκηση της καταστροφικής πολιτικής. Οι φραγμοί είναι χαρακτηριστικό του καπιταλιστικού συστήματος κι εκεί πρέπει να ενταθεί η κριτική από όλα τα κινήματα, τους υγιώς σκεπτόμενους πολιτικούς φορείς, τους ακτιβιστές και όλους τους ανθρώπους γενικότερα.
Oι φραγμοί είναι υπαρκτοί αλλά και εικονικοί. Υπαρκτοί είναι όταν ιδιωτικές εταιρείες χτίζουν φυλακές σε διάφορα μέρη του κόσμου, ή όταν υψώνουν τείχη που φυλάσσονται από τον στρατό. Όταν υπάρχουν περιτειχισμένα εργοστάσια στην Κίνα και την Ινδονησία, με φρουρούς. Υπαρκτοί είναι οι φραγμοί όταν πρόσφυγες φυλακίζονται σε άθλιες συνθήκες ή τους κρατάνε σε ιδιωτικά κελιά που έχουν τεράστια κέρδη “με το κεφάλι”. Εικονικοί είναι όταν π.χ στην Ζάμπια έχει επιβληθεί “συνδρομή χρήστη” από την Παγκόσμια Τράπεζα, για να συμμετέχει κάποιος στην εκπαίδευση. Έτσι πολλά παιδιά αποκλείονται από την πρόσβαση στο σχολείο. Όταν οι ιδιωτικοποιήσεις στην Ν. Αφρική, έχουν κάνει απαγορευτική την παροχή πόσιμου νερού σε φτωχές οικογένειες, που αναγκάζονται να πίνουν μολυσμένο, με αποτέλεσμα το ξέσπασμα επιδημιών χολέρας και άλλων θανατηφόρων ασθενειών. Ο φραγμός έχει μπει λόγω της επικράτησης της αξίας του χρήματος έναντι της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας.
Στην Ελλάδα έχει μπει φραγμός γύρω από την Δημοκρατία. Την έχουν πετάξει απ’ έξω, όσο ζητούν ιδιωτικοποιήσεις, μείωση κοινωνικών δαπανών και ακολουθούν πολιτικές τόσο παλιές, όσο η αποικιοκρατία. Ο καπιταλισμός θέτει φραγμούς σε όλα αυτά, αφού ο φραγμός είναι δομικό του συστατικό. Πως αλλιώς θα χαράζει όρια μεταξύ των ιδιοκτησιών;
Βέβαια, η ελεύθερη αγορά που τόσο υμνείται από τους θιασώτες του νεοφιλελευθερισμού, μπορεί να βάζει φραγμούς, αλλά κάνει και το εξής καταπληκτικό: Σπάει αυτούς που θα ήταν καλό να υπάρχουν. Ας πούμε φραγμός ανάμεσα στην παιδεία και το κέρδος, την υγεία και -πάλι- το κέρδος. Οι αγορές θέλουν όλα να τα μετατρέψουν σε πηγές εσόδων, διαφορετικά τα καταστρέφουν. Και μετά να τα ονομάσουν δική τους ιδιοκτησία. Κάθε δημόσιο αγαθό και χώρος, αλώνονται από τις αγορές θέτοντας σε κίνδυνο το κοινό συμφέρον.
Υπάρχουν όμως και πράγματα που δεν ιδιωτικοποιούνται, δεν φυλακίζονται και περνάνε μέσα από τους φραγμούς. Κι αυτά δεν πρόκειται επ’ ουδενί να μας τα πάρουν.

Πηγή

Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2011

ΕΥΡΩΠΗ: ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ.

Του Κώστα Βεργόπουλου

Η ανατροπή δημοκρατικά εκλεγμένων πρωθυπουργών σε Ελλάδα και Ιταλία, με πρωτοβουλία από Βρυξέλλες, Βερολίνο και Παρίσι, προκάλεσε μελαγχολική διαπίστωση ότι οι δημοκρατίες δεν βρίσκονται στο ύψος των προβλημάτων της εποχής μας, ότι απαιτούνται γι' αυτό «άτεγκτοι τεχνοκράτες», που δεν λογοδοτούν σε κανένα.
Ωστόσο, με αυτή τη συλλογιστική, το αρχικό πρόβλημα αντί να επιλύεται ή να παρακάμπτεται, αποβαίνει ακόμη περισσότερο δυσεπίλυτο και εκρηκτικό. Ενα αρχικό δημοσιονομικό ζήτημα μεταδίδεται με ατυχείς χειρισμούς σε ολόκληρη την οικονομία, στη συνέχεια υπονομεύει τα θεμέλια της πολιτικής και κοινωνικής οργάνωσης, με καταλυτική μεταδοτικότητα στο σύνολο της ευρωζώνης.
Συμβάλλουν σε αυτό οι χρηματαγορές, όμως καθοριστικότερη είναι η ανικανότητα των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων και ηγεσιών να διατυπώσουν αποτελεσματική διαχείριση του δημόσιου χρέους στην ευρωζώνη.
Ηεθνική κυριαρχία διαβάλλεται, χωρίς ωστόσο να.....αντισταθμίζεται με θεσμική κατοχύρωση ευρωπαϊκής κυριαρχίας. Το δικαίωμα έκδοσης χρήματος αφαιρείται από κάθε χώρα-μέλος, αλλά δεν αναλαμβάνεται από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Αποκλειστική πηγή χρηματοδότησης απομένει ο δανεισμός μέσω αγορών. Η έννοια της λαϊκής κυριαρχίας κηρύσσεται «ξεπερασμένη», χωρίς ωστόσο να προωθούνται ευρωπαϊκοί θεσμοί ικανοί να την αντικαταστήσουν. Περισσότερο από κάθε άλλη περιοχή του πλανήτη, η Ευρώπη σήμερα εξωθείται στους ωκεανούς των αγορών, σε τροχιά όχι μόνον υπερεθνική και εξωλαϊκή, αλλά κυρίως ακυβερνησίας και αυταρχισμού από το γερμανογαλλικό ζεύγος, που φαντάζεται ότι ελέγχει το μέλλον.
Στο μοιραίο παιχνίδι που υπονομεύει όλες τις πλευρές, οι Ευρωπαίοι τεχνοκράτες εμφανίζονται ως προνομιακοί φορείς «δυσάρεστης συνταγής», στην οποία πάντες οφείλουν να συμμορφωθούν, έστω και αν με αυτήν κατεδαφίζονται οικονομίες και κοινωνίες. Εάν η Ευρώπη σήμερα εξελίσσεται σε αδύναμο κρίκο του παγκόσμιου συστήματος, αυτό δεν οφείλεται σε έξωθεν δυνάμεις που συνωμοτούν εις βάρος της, αλλά σε δικές της επιλογές, που πάσχουν όχι επειδή «αθετούνται», αλλά κυρίως επειδή εφαρμόζονται με πλεόνασμα γραφειοκρατικής ευσυνειδησίας. Η ώρα των τεχνοκρατών θα μπορούσε να έχει σημάνει για την Ευρώπη, εάν αυτοί εκόμιζαν κάποιες έστω «αντιλαϊκές», αλλά «λειτουργικές» πάντως λύσεις των ευρωπαϊκών προβλημάτων, ενώ σήμερα προσκρούουν στην αυτή οικονομική αναποτελεσματικότητα των επιλογών τους, στο αυτό κοινωνικό αδιέξοδο με τους «πολιτικούς», σε ακόμη μεγαλύτερο έλλειμμα δημοκρατικής και λαϊκής νομιμοποίησης.
Τόσο ο Ελληνας πρωθυπουργός όσο και ο Ιταλός συνάδελφός του σαρώθηκαν από τη δυσπιστία των αγορών. Ωστόσο, σε αμφότερες τις περιπτώσεις, αυτή καταγράφηκε, αφού προηγουμένως οι ιθύνοντες είχαν απολέσει την εμπιστοσύνη των αντίστοιχων εκλογικών σωμάτων τους. Τα ευρωπαϊκά «πραξικοπήματα» δεν ανέτρεψαν πρωθυπουργούς με λαϊκή και δημοκρατική εμπιστοσύνη, αλλά πρόσωπα που είχαν στερηθεί αυτής. Το δράμα δεν είναι αυτοί που αποπέμφθηκαν, αλλά κυρίως ότι οι αντικαταστάτες τους, παρά τις τεχνοκρατικές περγαμηνές τους, εμμένουν πιστά και απαρέγκλιτα στο αυτό οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό, πολιτισμικό αδιέξοδο, στο αυτό έλλειμμα λαϊκής και δημοκρατικής νομιμοποίησης.
Είναι παράδοξο ότι ο σημερινός πρωθυπουργός επαναφέρει το δίλημμα με το οποίο σαρώθηκε ο προκάτοχός του: « Η αποδέχεστε τη λιτότητα ή φεύγουμε από την Ευρώπη». Η σύνδεση της λιτότητας με την Ευρώπη διαβάλλει την έννοια της δεύτερης, χωρίς από την άλλη πλευρά να προσδίδει εγκυρότητα στην πρώτη. Πολύ περισσότερο που η γενικευμένη εφαρμογή της στην Ευρώπη επιτείνει την ύφεση και κοινωνική κατάρρευση, διογκώνει ελλείμματα και χρέη. Θα έπρεπε οι «σοβαροί» τεχνοκράτες να γνωρίζουν όσα αγνοούν οι «λαϊκιστές» πολιτικοί. Στην πραγματικότητα, η λιτότητα δεν στηρίζει την ευρωπαϊκή συνοχή, αλλά την υπονομεύει, καθ' όσον, αντί σύγκλισης, παγιώνει την απόκλιση μεταξύ των χωρών-μελών.
Εάν υπάρχει στη χώρα μας μια προτεραιότητα όλων των προτεραιοτήτων, αυτή είναι η φορολογική δικαιοσύνη. Μέχρι σήμερα οι «έκτακτες θυσίες» επιρρίπτονται κατά 90% σε μισθωτούς, συνταξιούχους, χαμηλά εισοδήματα. Τα τελευταία υπόκεινται σε 9 φορές περισσότερες αφαιμάξεις ανά μονάδα εισοδήματος, από ό,τι οι υψηλές εισοδηματικές απολαβές. Αυτό δεν είναι ζήτημα απλής «φοροδιαφυγής», έναντι της οποίας εξαντλεί το μένος του ο νέος πρωθυπουργός. Τουλάχιστον ο Ιταλός συνάδελφός του εξαγγέλλει με ευδιάκριτο τρόπο: όχι μόνον οι φόροι θα πληρώνονται, αλλά επίσης προστίθενται νέοι επί της συνολικής περιουσίας, των απολαβών και ακινήτων, όταν ξεπερνιέται ένα εισοδηματικό όριο.
Στη χώρα μας, τα ανώτερα εισοδήματα δεν φοροδιαφεύγουν απλώς, αλλά διά νόμου απαλλάσσονται από τη φορολογία ή υποφορολογούνται. Εάν εφορολογούντο δίκαια, όπως τουλάχιστον στον ευρωπαϊκό μέσο όρο, δεν θα είχαμε δημοσιονομικά ελλείμματα ούτε κρατική υπερχρέωση ούτε πρόσχημα για τη σημερινή λεηλασία του λαϊκού εισοδήματος.

ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ Ο ΑΛΗΤΗΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ, ΑΛΛΑ Η ΑΓΟΡΑ ΠΟΥ ΕΨΑΧΝΕ ΘΥΜΑ...

Του Αλέκου Ανδρικάκη

Τα τελευταία δύο χρόνια ένιωσα πολλές φορές την ανάγκη να κρύψω το πρόσωπό μου μέσα στο μαξιλάρι μου, για να μην βλέπω και να μην ακούω. Τι δεν μας είπαν οι Ευρωπαίοι, επίσημοι και ανεπίσημοι, γραφιάδες των εφημερίδων και αναλυτές των ραδιοτηλεοράσεων. Ένιωσα το απόβλητο της σαλονάτης Ευρώπης, ο κλέφτης των τακτοποιημένων τραπεζιών της, ο παρίας με τα μπαλωμένα παντελόνια που είχε το θράσος να κάθεται δίπλα στους λόρδους με τα ημίψηλα… Με έκαναν να πιστέψω ότι είμαι τεμπέλης, ζω από τη δουλειά εκείνων, τα σπάω ο άφραγκος και άφρονας και γουστάρω. Ενώ αυτοί πληρώνουν το λογαριασμό…
Ένιωσα έτσι πολλές φορές. Κι όταν το έλεγε ο Γιώργος Παπανδρέου ως πρωθυπουργός, κατάλαβα ότι μπορεί να είμαι στ’ αλήθεια το πρόβλημα της Ευρώπης. Τι γυρεύω εγώ ανάμεσα σε ανθρώπους τακτοποιημένους, σε ανθρώπους που δουλεύουν, που τα οικονομικά τους, προσωπικά και κρατικά, πάνε τόσο καλά… Τι γυρεύω εγώ ο Έλληνας που χρωστώ και της Μιχαλούς, από τότε που δημιουργήθηκε το κράτος μου; Γεννήθηκαν ακόμη και υπαρξιακά ερωτήματα, που συνδέονται άμεσα με την ηθική. Τι υπάρχω και κάνω εγώ το απόβλητο!!!!
Σκέφτηκα, καλά μου κάνουν και με βάζουν σε ρατσιστικά πρωτοσέλιδα στα γερμανικά ή αγγλικά περιοδικά… Ακόμη και αυτά τα πρωτοσέλιδα με έκαναν να θυμώνω, αλλά σκεφτόμουν ότι τους έδωσα την ευκαιρία… Γιατί έτρωγα σε βάρος του κράτους μου, σε βάρος των Γερμανών και των Γάλλων, που με χρηματοδοτούσαν, έβαλα σε κίνδυνο τη λαμπρή προοπτική της ευρωπαϊκής πορείας… Εγώ, το απόβλητο Ευρώπης…
Σε κάθε απόβλητο ταιριάζει μια τιμωρία. Που μπορεί να φτάσει μέχρι την εξόντωση. Ηθική και οικονομική… Ακόμη και εθνική… Πληρώνουμε, ακούμε, ξεφτιλιζόμαστε… Δύο χρόνια τώρα. Και υπομένουμε. Οι αλήτες έτσι πρέπει να κάνουν. Να πονέσουν για να αλλάξουν. Να ξαναγίνουν χρήσιμοι στην κοινωνία…
Και ξαφνικά η πραγματικότητα μάς ξύπνησε!
Τελικά τώρα, δύο χρόνια μετά από την προσπάθεια της ηθικής και οικονομικής εξόντωσής μας, αποδεικνύεται κάτι άλλο. Το παγκόσμιο σύστημα κλονίζεται. Η κρίση χρέους είναι πλέον διεθνής. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο των Ελλήνων και της Ελλάδας, αλλά του παγκόσμιου χωριού και του συστήματός του… Ο καπιταλισμός είναι στην πιο ακραία, πρωτοφανή κρίση του. Η μία μετά την άλλη χώρα του «καπιταλιστικού βασιλείου» μπαίνουν σε διαδικασία ελέγχου του χρέους τους. Ιταλία , Ισπανία, Βέλγιο. Το πρόβλημα αντιμετωπίζουν η Αγγλία (δεν είναι και στην ευρωζώνη!), ακόμη κι η Γερμανία ή η Γαλλία, η ίδια η Αμερική.
Τελικά, αποδεικνύεται ότι το πρόβλημα στην Ευρώπη και στον πλανήτη δεν είναι η Ελλάδα, όπως μας έκαναν να πιστέψουμε, για να γίνουμε εύκολα θύματα ή πειραματόζωα για να βρεθεί λύση διάσωσης του παγκόσμιου συστήματος… Τελικά δεν είναι οι Έλληνες τεμπέληδες ή βολεψάκηδες… Κι οι άλλοι έχουν προβλήματα, άρα το κακό ξεκινά από αλλού. Και φυσικά στην Ελλάδα το πρόβλημα εντάθηκε από τις χείριστες πολιτικές, το πελατειακό κράτος, το βόλεμα και τη λογική του εύκολου κέρδους…
Αυτό πάντως που περίτρανα αποδείχτηκε είναι ότι ο αλήτης του συστήματος δεν είναι ο Έλληνας, αλλά το ίδιο το σύστημα… Γιατί μας το έκρυβαν; Γιατί μας έκαναν να πιστέψουμε ότι είμαστε το κακό σπυρί;
Αυτά τα ερωτήματα δεν απαλλάσσουν από τις δικές μας ευθύνες, από την ανάγκη να διορθωθούμε και να αλλάξουμε πολλά. Αλλά να τα αλλάξουμε για το δικό μας μέλλον, για τις δικές μας ανάγκες, κι όχι της Μέρκελ, που ενώ της χρωστάμε και μας παίρνει την ευθύνη των ταμείων, συνεχίζει να μας πουλά όπλα και να αρνείται καν να συζητήσει τα δικά της χρωστούμενα από την κατοχή…
Κατάλαβα τελικά ότι όλο αυτό ήταν ένα στημένο σκηνικό από τις αγορές για να επιβάλλουν τις δικές τους λύσεις. Έκαναν πειραματόζωο τον Έλληνα, τον αδύναμο –στη «δημοκρατία των αγορών» η δύναμη έχει σχέση με την οικονομική επιφάνεια…- αλλά και τους θεσμούς σ’ αυτή τη χώρα για να δοκιμάσουν τις «λύσεις» προκειμένου να βγει το σύστημα από τα δικά του αδιέξοδα… Χωρίς να υπολογίζει τον άνθρωπο… Χωρίς να σκέφτεται κανείς ότι το σύστημα δημιουργείται για να υπηρετεί τον άνθρωπο, κι όχι ο άνθρωπος το σύστημα… Χωρίς να υπολογίζουν την αυτοδιάθεση ενός λαού και μιας χώρας. Γι αυτό επέβαλλαν τη διεθνή εποπτεία… Για να ελέγξουν καλύτερα τα πράγματα οι ίδιοι…
Φυσικά κάναμε πολλά λάθη ως λαός για να φτάσουμε εδώ. Αλλά η διεθνής εποπτεία τι θα λύσει; Για την ιστορία (αρκετά διδακτική…) αναφέρω ότι η προηγούμενη διεθνής εποπτεία επιβλήθηκε το 1898. Όμως το 1909, εν μέσω εποπτείας, ξέσπασε η επανάσταση στο Γουδί… Το φαύλο πολιτικό σύστημα της εποχής παρέμεινε, η οικονομική κρίση κορυφώθηκε, ο ευτελισμός της ανθρώπινης ζωής συνεχίστηκε. Κι αυτά οδήγησαν στο κίνημα των δημοκρατών του στρατού που έγινε παλλαϊκή εξέγερση κι έφερε στην εξουσία τον Βενιζέλο 1 χρόνο αργότερα. Άρα, 12 χρόνια εποπτείας, όχι μόνο δεν έλυσε, αλλά αντίθετα χειροτέρεψε τα πράγματα (Η σημείωση για όσους υποστηρίζουν ότι, αφού δεν μπορούμε μόνοι μας, ας έλθουν οι ξένοι να μας διορθώσουν…)
Είναι τυχερό όμως το σύστημα… Αυτό που εξευτέλισε τον Έλληνα και την ηγεσία του, αυτό που επιβάλλει τη διεθνή εποπτεία. Τώρα το αντίπαλο δέος δεν υπάρχει, ούτε υφίσταται εναλλακτική λύση για να συντρίψει τα κομμάτια που προσπαθούν να ανασυνθέσουν, σκοτώνοντας ανθρώπους, και πριν απ’ όλους τους αδύναμους Έλληνες…

Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2011

Η ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ.

Γράφει ο Δημότης

Eπέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου σήμερα αλλά δυστυχώς τα παιδιά της συγκεκριμένης γενιάς, αυτά που σήμερα κρατάνε τα ηνία της χώρας, τα παιδιά που έγιναν άνδρες, μπαμπάδες , κάποιοι και παππούδες μεταλλάχθηκαν!
Τα παιδιά που τότε φώναζαν κρεμασμένα στα κάγκελά, μέσα από ραδιοφωνικούς πομπούς και τηλεβόες, απόχτησαν την καταπληκτική ικανότητα να αλλάζουν το χρώμα του δέρματος τους, όπως εκείνο το πανέξυπνο ερπετό, με την μόνη διαφορά ότι το ζώο το κάνει για να επιβιώσει ενώ ο άνθρωπος για να καμουφλάρει τις «αμαρτίες» του και να πατήσει πάνω στον συνάνθρωπο του.
Είναι η τόσο φημισμένη εκείνη γενιά, που σήμερα έφτασε τη χώρα εκεί που βρίσκεται.
Βουτηγμένη στο χρήμα, την μίζα, τις κομματικές σκοπιμότητες, την καριερίστικη αντίληψη μιας φιλελεύθερης αλλά χωρίς ηθική κοινωνίας.
Κάποιοι από αυτούς τους τότε νεολαίους, βασισμένοι στην δύναμη της παραταξιακής τους ταυτότητας σήμερα έχουν περιουσίες που ο απλός εργαζόμενος ούτε να ονειρευτεί δεν μπορεί ότι θα αποχτήσει.
Βολεμένοι, έχοντας ως επώνυμο πια, την κομματική τους ταυτότητα δεν λένε να ξεκολλήσουν και να αφήσουν αυτόν τον τόπο να πάει μπροστά έχοντας ως οδηγό μια νέα γενιά πολιτικοποιημένη αλλά αχρωμάτιστη παραταξιακά!
Και το οξύμωρο είναι ότι αυτοί που όντως αγωνίστηκαν και μάτωσαν στα χέρια κάποιων, προτίμησαν να μείνουν στην αφάνεια σεβόμενοι την ιδεολογία τους, τις πεποιθήσεις τους, δείχνοντας έτσι την απέχθεια τους, στα κόλπα και τις ίντριγκες των τότε συντρόφων τους που σήμερα είναι εντελώς μεταλλαγμένοι, νεόπλουτοι, γεμίζοντας τα Μέγαρα, τα σκυλάδικα και τις κουτσομπολίστικες στήλες των κιτρινοφυλλάδων.
Ε λοιπόν εγώ σέβομαι μόνο αυτούς!
Τους υπόλοιπους τους θεωρώ ίδιους και όμοιους με τους κάποτε εχθρούς τους.
Είναι πια οι μεσήλικες φανατικοί υποστηριχτές της οικονομικής και παγκοσμιοποιημένης δικτατορίας που ζούμε!!
 

Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011

ΤΟ ΑΠΟΛΙΤΙΚ ΤΟΥ ΧΑΟΥΣ.

Του Κώστα Βαξεβάνη

Δεν υπάρχει άποψη η οποία δεν είναι πολιτική. Ακόμη και αυτή που λέει πως η πολιτική είναι μια κακή υπόθεση, είναι μια βαθιά πολιτική άποψη που βολεύει όσους θέλουν με την πολιτική τους να ορίσουν τα πράγματα. Οι πιο συντηρητικές πολιτικές απόψεις ανατράφηκαν στην αγκαλιά της πολιτικής αποχής. Με σύμβολο εκείνο το δάχτυλο στο στόμα που πρόσταζε σιωπή και έναν πατέρα, μια μάνα και έναν δάσκαλο που φοβόταν τα χειρότερα.
Και έτσι τα χειρότερα ήρθαν. Η πολιτική συστράτευση κάτω από τα πλαστικά σημαιάκια (τις θυμάστε τις σημαίες της ρουσφετολογικής ντροπής), ακολουθήθηκε από το απολιτίκ του lifestyle. Ο καταναλωτισμός, η αδιαφορία που επιτρέπει πράγματα, η μη ενασχόληση που γίνεται αδυναμία, έγιναν το απολιτίκ συρματόπλεγμα που οριοθέτησε την πολιτική. Όπως ακριβώς τα πρόβατα σε ένα μαντρί.
Σήμερα που αυτή η πολιτική δεν μπορεί να λειτουργήσει όπως παλιά, επιστρατεύεται η πολιτική της αναγκαιότητας των τεχνοκρατών και της πνευματικής ελίτ. Απαλλαγμένη από τα πολιτικά βάρη και την δυσωδία όσων εξακολουθούν να σαπίζουν. Μια απολιτίκ σωτηρία που αφού δείξει αναγκαία θα καταλήξει trendy.
Ο κύριος Παπαδήμος είναι το πρόσωπο αυτής της απολιτίκ σωτηρίας. Άφθαρτος, επικοινωνιακά άγνωστος και πολιτικά ανένταχτος. Έτσι επιμένουν αρκετοί που κατηγορούν όσους δεν ενστερνίζονται αυτή την άποψη, σχεδόν θύματα της συνωμοσιολογικής ανοησίας. Το τι είναι ο κύριος Παπαδήμος θα το αποδείξει ο ίδιος. Το τι ήταν όμως, είναι αποδεδειγμένο.
Ανήκει στην ομάδα εκείνη των τεχνοκρατών που υπηρέτησαν αυτό το κράμα οικονομίας και πολιτικής που οδήγησε την υφήλιο σε κρίση. Την πολιτική που εκπορεύεται από τις επιταγές της οικονομίας. Όχι την παραγωγική οικονομία, αλλά την οικονομία της φούσκας, την ιπποδρομιακή τζογαδόρικη αντίληψη για τις αγορές.
Δεν είναι απολιτίκ αυτή η άποψη. Εκτός από βαθιά πολιτική είναι και βαθιά σκοτεινή. Ο κύριος Παπαδήμος ως διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, (αυτού του συντηρητικού συστήματος που όλοι νομίζουν ότι είναι κρατικός θεματοφύλακας, ενώ είναι ένα σύστημα άγνωστων επενδυτών) συμμετείχε στο κρύψιμο του ελληνικού χρέους επί Σημίτη. Μια διαδικασία την οποία υλοποίησε η Goldman Sachs, παίρνοντας εκατοντάδες εκατομμύρια δραχμές. Συμμετείχε σε αυτό επίσης ο Πέτρος Χριστοδούλου πρώην στέλεχος της Goldman και σήμερα είναι (άκουσον άκουσον) διευθύνων σύμβουλος του Οργανισμού Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους. Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθεί μια ψευδή εικόνα που μας τοποθέτησε στην Ευρωζώνη. Ικανοποίησε βέβαια τον καταναλωτισμό μας, αλλά μας σπρώχνει σήμερα στον γκρεμό.
Όλα αυτά δεν ήταν μια απολιτίκ αντίληψη, αλλά ένα προσκύνημα στον θεό του χρήματος. Την πιο σκληρή πολιτική. Και είχε αντιπροσώπους. Την ίδια πολιτική εφάρμοσε ο κύριος Παπαδήμος ως αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Τράπεζας, πρόεδρος της οποίας ανέλαβε σήμερα όπως θυμίζει ο φίλος μου Μαρκ Ρος στη LE MONDE, ένα άλλο στέλεχος της Goldman Sachs.
Ο κύριος Παπαδήμος λοιπόν μπορεί να αποδειχθεί κακός ή καλός (δεν του στερώ αυτό το δικαίωμα) αλλά όχι απολιτίκ. Είναι βαθιά πολιτικός. Και ισορροπεί πάνω στην άβυσσο μιας πολιτικής που χωρίζει με αυτό το χάος, τα συμφέροντα της κοινωνίας από αυτά του χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2011

ΠΑΡΑΔΙΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΙΣ ΑΓΟΡΕΣ.

Του Ρούσου Βραννά

Ευσεβείς...
... είναι οι πόθοι των αποστόλων της λιτότητας. Τους εξωθούν ολοένα και πιο πιεστικά να κινούνται στα όρια της δημοκρατίας: στην ανάθεση της διακυβέρνησης των κλονισμένων χωρών του ευρώ σε τεχνοκράτες που υποτίθεται πως είναι υπεράνω της πολιτικής. «Αποδοτικές υπολογιστικές μηχανές που αναλαμβάνουν να περάσουν αντιλαϊκά μέτρα με την πολεμική ιαχή "η αντίσταση είναι μάταιη", βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη», γράφουν οι «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς». «Μπροστά σε βαθιά κρίση, άλλοτε περήφανα ευρωπαϊκά έθνη παραδίδουν την εξουσία στις αγορές».
Οι υποτιθέμενοι...
... τεχνοκράτες βάζουν αδίστακτα στο ράφι τα πιο κλασικά οικονομικά εγχειρίδια και τα πιο αυτονόητα μαθήματα της Ιστορίας προκειμένου να εξυπηρετήσουν συγκεκριμένες πολιτικές. «Ξέρω καλά τους τεχνοκράτες και μπορώ να πω πως αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι τέτοιοι», λέει ο οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν στους «Τάιμς της Νέας Υόρκης». «Είναι κομπογιαννίτες που κατεβάζουν πράγματα από το μυαλό τους για να εξυπηρετούν τις προκαταλήψεις τους». Η ορθότητα της πολιτικής τους ούτε εξετάζεται ούτε αμφισβητείται. Δεν ελέγχεται ούτε αν είναι δημοκρατική (οι ψηφοφόροι είναι πάντα ενοχλητικοί) ούτε αν είναι αποτελεσματική (τα χάλια που έφερε στον κόσμο η λιτότητα είναι δικό τους έργο). Και υποβάλλουν σε δοκιμασία την κοινή λογική, προβάλλοντας την εικόνα λογικών και εξαιρετικά μορφωμένων ανθρώπων που κάνουν το σωστό, ακόμη και όταν καταστρέφουν τον κόσμο. Τα κόμματα της εξουσίας που........την παραδίδουν σε αυτούς τους τεχνοκράτες δεν δείχνουν κανένα ενδιαφέρον να προκηρύξουν εκλογές, ακόμη και όταν είναι βέβαιο πως θα τις κερδίσουν. Προτιμούν μια στρατηγική μετάθεσης του πολιτικού ρίσκου. Το αποτέλεσμα είναι de facto κυβερνήσεις «εθνικής ενότητας», οι οποίες προσφέρουν σε αυτά τα κόμματα προστασία από τις απειλητικές φωτιές που υποδαύλισαν οι πολιτικές τους. Με τη συγκρότηση κυβερνήσεων τεχνοκρατών αφήνουν τη βρώμικη δουλειά της καταστροφής εκατομμυρίων εργαζομένων σε άτομα που δεν είναι υποχρεωμένα να λογοδοτούν σε κανέναν ψηφοφόρο. Στην πραγματικότητα δεν είναι παρά ένα πολιτικό πραξικόπημα κατά των εργαζομένων, σαν και αυτά που έγιναν πρόσφατα στην Ουγγαρία και την Τσεχία, μια δόλια απόπειρα να επιβληθεί σκληρή λιτότητα, σύμφωνα με το σενάριο του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου.
Τα τελευταία...
... χρόνια ζούμε με παλιούς φόβους. Αναζητούμε ομοιότητες ανάμεσα στη σημερινή κρίση και την κρίση της δεκαετίας του 1930. Και βρίσκουμε πολλές. Αναζητούμε αντιστοιχήσεις ανάμεσα στις ολέθριες πολιτικές λιτότητας της Μέρκελ και του θλιβερού καγκελάριου Μπρούνινγκ που άθελά του έφερε στην εξουσία τον Χίτλερ. Και βρίσκουμε αρκετές. Αναζητούμε έμφοβοι παντού έστω και την υποψία ενός μικρού, τιποτένιου, επίδοξου χιτλερίσκου. Ομως, ευτυχώς, διαπιστώνουμε με ανακούφιση πως δεν βρίσκουμε πουθενά κανέναν.
Η δημοκρατία...
... της Βαϊμάρης δεν ζει στο παρόν. Αυτή στοιχειώνει μονάχα την Ιστορία. Στις δημοκρατίες μας οι εκτροπές γίνονται σήμερα ανεπαίσθητα και «δημοκρατικά». Ανακατεύονται μαζί όλα τα βασικά χρώματα του εξουσιαστικού φάσματος. Ομως το χρώμα που προκύπτει δεν διαφέρει από εκείνο που βλέπει ένας ζωγράφος όταν ανακατεύει όλα αυτά τα χρώματα μαζί στην παλέτα του: το Μαύρο.
tanea.gr