Δευτέρα 30 Απριλίου 2012

ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΑΠΟΥΣΙΑ ΜΝΗΜΗΣ.

Της Χριστίνας Κουλούρη*

Τον περασμένο Ιούλιο παγώσαμε με την είδηση που έφτασε από τη Νορβηγία: ένας ακροδεξιός ρατσιστής εκτέλεσε 77 άτομα, τα περισσότερα νεαρά παιδιά. Συστηματικά προετοιμασμένος για την πράξη του αυτή, ο Αντερς Μπέρινγκ Μπρέιβικ υποστήριξε ότι πολεμούσε εναντίον των «προδοτών» της πατρίδας του, που προωθούσαν την «πολυπολιτισμικότητα». Διαβάζοντας τις καταθέσεις του, είναι εύκολο να διακρίνει κάποιος την κοινή ιδεολογική μήτρα των ακροδεξιών κινημάτων. Ο ίδιος φόβος για την «επέλαση του Ισλάμ», το μίσος για τους ξένους μετανάστες, η απέχθεια για την πολυπολιτισμική κοινωνία, ο αντικοινοβουλευτισμός και η απαξίωση των πολιτικών κομμάτων, η λατρεία της βίας. Αν πλοηγηθούμε σε ελληνικά blogs θα συναντήσουμε και εκεί αυτές τις απόψεις να αναπαράγονται και να διαδίδονται ως λύση στη σημερινή κρίση. Πράγματι, όπως αποκάλυψαν πρόσφατες δημοσκοπήσεις, η Ακροδεξιά στην Ελλάδα γνωρίζει ανησυχητική άνοδο μέσα στη συγκυρία της κρίσης. Γιατί όμως όλο και περισσότεροι συμπολίτες μας αποφασίζουν να ψηφίσουν τηνΑκροδεξιά; Αντιλαμβάνονται άραγε τι σημαίνει αυτή η ψήφος;
Μετά την πτώση της δικτατορίας το 1974 και μέχρι σήμερα, η Ελληνική Δημοκρατία έχει διανύσει την ομαλότερη περίοδο στην ιστορία της από την ίδρυση του ελληνικού κράτους. Οι νοσταλγοί της δικτατορίας ή της βασιλείας δεν τόλμησαν να εμφανιστούν στο προσκήνιο επί δεκαετίες, ενώ η Ελλάδα, σε αντίθεση με άλλα ευρωπαϊκά κράτη, άργησε να αποκτήσει ένα γνήσια ακροδεξιό κόμμα, το οποίο μάλιστα να διεκδικήσει και να επιτύχει την είσοδό του στη Βουλή. Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει ότι δεν υπήρχε ακροδεξιά ιδεολογία. Εθνικιστικές και ρατσιστικές απόψεις διέτρεχαν οριζόντια αρκετούς κομματικούς σχηματισμούς, οι οποίοι και τις απορροφούσαν, έτσι ώστε να μη χρειάζεται εντέλει μια ανεξάρτητη πολιτική έκφραση αυτής της ιδεολογίας. Ακόμη και σε περιόδους έξαρσης του εθνικισμού, η ναζιστική ολοκληρωτική ιδεολογία του φυλετικού μίσους παρέμενε περιθωριακή.
Εντούτοις, η κρίση αξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος και η απαξίωση των πολιτικών (ιδιαίτερα μάλιστα των μεγάλων κομμάτων εξουσίας) άνοιξε τον δρόμο για να δημιουργηθούν κόμματα που όχι απλώς τοποθετούνται στην Ακρα Δεξιά, αλλά σε έναν ριζοσπαστικό δεξιό εξτρεμισμό, που χλευάζει τη δημοκρατία και τους θεσμούς της. Σήμερα, η φασιστική Δεξιά τοποθετείται με σαφήνεια εναντίον της «δικτατορίας του κοινοβουλευτισμού», αξιοποιώντας την οργή και τα συναισθήματα που εκδηλώθηκαν από τους «αγανακτισμένους». Στόχος είναι η κατάλυση του Κοινοβουλίου και του δημοκρατικού πολιτεύματος, το οποίο θεωρείται «παρακμασμένο».
Φοβάμαι ότι οι δυνάμει ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής δεν συνειδητοποιούν την ιδεολογική ταυτότητα αυτού του κόμματος ούτε τη βίαιη ανατροπή της δημοκρατίας που πρεσβεύει. Είναι εγκλωβισμένοι σε μια απλουστευτική όσο και πειστική αναπαράσταση του «κακού»: αφενός, μεν, οι μετανάστες, οι οποίοι έχουν μετατραπεί σε αποδιοπομπαίο τράγο για τα δεινά που προκαλεί η οικονομική κρίση αφετέρου, δε, οι πολιτικοί, που «πρόδωσαν» και «ξεπούλησαν» την Ελλάδα. Στόχος να απαλλαγούμε και από τους δύο. Αυτοί οι συλλογισμοί έχουν αποτελέσει βεβαίως κοινούς τόπους του δημόσιου λόγου, με αποτέλεσμα να μην είναι εντέλει σαφής η ιδεολογική διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στα κόμματα εκείνα (τουλάχιστον τρία) που υιοθετούν την ξενοφοβική και λαϊκιστική ρητορεία για να συσπειρώσουν τους ψηφοφόρους τους. Γιατί λοιπόν να μην ψηφίσει κάποιος Χρυσή Αυγή; Υποθέτει ενδεχομένως ότι, ψηφίζοντας ένα κόμμα άγνωστο μέχρι πρόσφατα, με ένα όνομα που παραπέμπει σε μια «νέα αρχή», κτυπά τον παλαιοκομματισμό και «τιμωρεί» τους υπευθύνους για τη χρεοκοπία της χώρας του.
Δεν είναι όμως μόνο η ιδεολογική σύγχυση ως προς την ταυτότητα των κομμάτων που συμβάλλει στη μετατόπιση των ψηφοφόρων προς την Ακρα Δεξιά. Πρόκειται επιπλέον για μια γενιά ψηφοφόρων χωρίς μνήμη. Ενα σημαντικό τμήμα τους (όσοι είναι ως 40 ετών) έχουν γεννηθεί μετά τη Μεταπολίτευση και έχουν ανατραφεί μέσα σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα, το οποίο έχουν την πολυτέλεια να αμφισβητούν επειδή το θεωρούν δεδομένο. Εχουν ακούσει ενδεχομένως για τη δικτατορία της 21ης Απριλίου, αλλά δεν έχουν βιώματα αυταρχικών και ολοκληρωτικών πρακτικών, μιλιταρισμού, πολιτικών διώξεων και κοινωνικών διακρίσεων. Ακόμη πιο μακρινές είναι γι' αυτούς οι μνήμες του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, της ναζιστικής λαίλαπας και του εβραϊκού Ολοκαυτώματος. Δεν έχουν ποτέ αντικρίσει το αποτρόπαιο πρόσωπο της ναζιστικής και φασιστικής βίας. Οικειοθελώς και μη, συνειδητά ή ασυνείδητα, αυτή η γενιά έχει γυρίσει την πλάτη της στην Ιστορία. Αραγε έχει γυρίσει την πλάτη και στο μέλλον;
 
* Η κα Χριστίνα Κουλούρη είναι καθηγήτρια Νεότερης και Σύγχρονης Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο
 

Κυριακή 29 Απριλίου 2012

ΟΙ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΤΟ «ΕΚΛΟΓΙΚΟ ΤΣΙΡΚΟ»

Του Μιχάλη Μητσού

Το φρούτο δεν είναι βέβαια καινούργιο, δεν προέκυψε από κάποια διασταύρωση. Υπήρχαν πάντα οι διανοούμενοι που θεωρούσαν ότι πρέπει να μένουν όχι έξω, αλλά πάνω από την πολιτική, ότι δεν είναι για τα καθημερινά και τα εφήμερα, αλλά για τα μεγάλα και τα αιώνια. Η στάση αυτή είναι βέβαια απολύτως θεμιτή, αν και ενίοτε γραφική, ακόμη και σε μια περίοδο κρίσης όπως η σημερινή. Το πρόβλημα αρχίζει να δημιουργείται όταν αυτοί οι διανοούμενοι δηλώνουν ότι για «λόγους αρχής» δεν ψηφίζουν. Η αποχή αποτελεί βέβαια και αυτή δημοκρατικό δικαίωμα. Αλλά από τους ανθρώπους του πνεύματος περιμένει κανείς, καλώς ή κακώς, μια πιο εποικοδομητική στάση.
Πάρτε τον φιλόσοφο Ζακ Ρανσιέρ, μαθητή του Λουί Αλτουσέρ, του οποίου το βιβλίο «Το μάθημα του Αλτουσέρ» (1974) επανακυκλοφoρεί στη Γαλλία από τις εκδόσεις La Fabrique. Η αντιπαράθεση ανάμεσα στον Σαρκοζί και στον Ολάντ δεν τον απασχολεί. Οπως λέει σε συνέντευξή του στον «Νουβέλ Ομπζερβατέρ», η εκπροσώπηση είναι το αντίθετο της δημοκρατίας. Στην πραγματικότητα, αποτελεί μια ολιγαρχική αρχή: όσοι συνδέονται με τον τρόπο αυτόν με την εξουσία δεν εκπροσωπούν τον πληθυσμό, αλλά την κατάσταση ή την ικανότητα (τόπο γέννησης, πλούτο, γνώση κ.λπ.) που στηρίζουν την εξουσία τους πάνω σε αυτόν τον πληθυσμό. Οι προεδρικές εκλογές αποτελούν την ακραία μορφή κατάσχεσης της εξουσίας του λαού στο όνομά του. Να γιατί ο ίδιος δεν ψηφίζει. Πολύ περισσότερο, μάλιστα, που η ιστορία της Αριστεράς είναι γι' αυτόν η ιστορία μιας διαρκούς προδοσίας.
Η αλήθεια είναι ότι ο συγγραφέας του «Μίσους για τη δημοκρατία» δεν ανήκει σ' εκείνους που θεωρούν παρωδία οποιαδήποτε εκλογική αναμέτρηση. Οπως λέει, υπάρχουν περιστάσεις όπου έχει νόημα η επιβεβαίωση της «συμβατικής» εξουσίας. Ο Αλέν Μπαντιού, αντίθετα, έχει να πατήσει το πόδι του σε εκλογικό τμήμα από τις εκλογές που οργάνωσε ο Ντε Γκολ το 1968 για να «σπάσει» τη φοιτητική εξέγερση. Κατά την άποψή του, οι εκλογές αποτελούν μια «τρομακτική παγίδα». Η κριτική στις κάλπες δεν γίνεται όμως μόνο από τα αριστερά. Αναρχικός της Δεξιάς και θαυμαστής του Νίτσε, ο Φρεντερίκ Παζάκ δεν έχει ψηφίσει ποτέ γιατί θεωρεί ότι κανένας πολιτικός δεν είναι αρκετά ικανός για να ανταποκριθεί στις προκλήσεις της σύγχρονης κοινωνίας. «Ολοι οι υποψήφιοι, ακόμη κι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι θέλουν τη ρήξη με το σύστημα, σκέπτονται και συμπεριφέρονται σαν πολιτικάντηδες», γράφει στο νέο «εφήμερο» εβδομαδιαίο του περιοδικό, που απευθύνεται σε όλους όσοι έχουν απελπιστεί από το εκλογικό παιχνίδι.
Ο Ζαν Σαλέμ, καθηγητής στη Σορβόννη, δικαιολογεί την αποχή του από το «εκλογικό τσίρκο» με το σκεπτικό ότι η πλειοψηφία δεν έχει πάντα δίκιο: άλλωστε και ο Χίτλερ με «δημοκρατικό» τρόπο ανέλαβε την εξουσία. Το πιο συντριπτικό επιχείρημα όμως το εκθέτει ο φιλόσοφος Αλέν Ναζ στο περιοδικό «Lignes»: όσοι πολιτικοί προσπάθησαν να λυτρωθούν από τον ζυγό των αγορών ή των Βρυξελλών, όπως ο Γιώργος Παπανδρέου με την ιδέα του για δημοψήφισμα, αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν πρόωρα την εξουσία...
 

Παρασκευή 27 Απριλίου 2012

ΑΝΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ: Η «ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑ»,STUPID ...

Της Ζέζας Ζήκου

Μολονότι αρκετοί πια έχουν γίνει φτωχοί, απαιτείται κάποιος χρόνος έως ότου οι άνθρωποι να εξαντλήσουν όλο το κομπόδεμά τους και βουλιάξουν στην εξαθλίωση. Αραγε θα μας αφήσουν να βουλιάξουμε, όπως εκείνοι για τους οποίους ο Τζον Στάινμπεκ έγραψε τα «Σταφύλια της οργής»; Θέλουμε, πάντως, να δούμε να αποδεικνύεται στην πράξη αυτό που ένας ριζοσπάστης θεωρητικός ονόμασε κάποτε «eros effect» -το ξαφνικό, απροειδοποίητο ξέσπασμα μιας αντίδρασης από τα κάτω, που να πιάνει απροετοίμαστους τους πάντες, κοινωνεί μεγάλα πλήθη σε μια μεθυστική αίσθηση κοινών στόχων και αξιών και να επιβάλει ανατροπές- είναι ακόμη πραγματοποιήσιμο, δεν ανήκει στη σφαίρα της μυθικής ουτοπίας. Πολλοί -υπεράνω υποψίας- μου λένε πως ο Αλέξης Τσίπρας το υπόσχεται!! Δηλαδή, το πιστεύουν! Πάντως, πρόκειται για εξαιρετικά σπάνιο πολιτικό φαινόμενο. Να δούμε...
Τι είδους -χειρότερη- κρίση μάς περιμένει; Η αλήθεια είναι σκληρή. Τα νέα μέτρα θα κάνουν την απόδρασή μας από τη φτώχεια σχεδόν αδύνατη. Αν το κράτος δεν δαπανά, και αν οι φοβισμένοι πολίτες δεν καταναλώνουν, πώς θα ανακάμψουμε; Η Ευρώπη δείχνει πολιτικά ανίκανη να διαχειριστεί μια κρίση, που τώρα έχει γίνει μεταδοτική. Επειδή δεν μπορείς να φορτώνεις συνεχώς με νέα χρέη μια αφερέγγυα χώρα, που δεν έχει καμιά ελπίδα να τα ξεπληρώσει ώστε να ξαναβγεί στις αγορές. Η κινδυνολογία για τη δραχμή είναι πολύ σοβαρή υπόθεση, αλλά εμείς είδαμε τη φαιδρή της όψη.
Η φαρσοκωμωδία της λεκτικής αναδιαπραγμάτευσης που τώρα μάς υπόσχονται όλοι -μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί- λειτουργεί ως προπέτασμα καπνού έναντι των εξαιρετικά επικίνδυνων εξελίξεων. Ομως, ουδείς δείχνει να αντιλαμβάνεται το δράμα. Οι «λεονταρισμοί» ορισμένων παραπέμπουν στον ήρωα του Μπρεχτ, ο οποίος, αν και έχει βουτηχτεί μέχρι τον λαιμό στον βούρκο, πασχίζει να κρατήσει τη χωρίστρα του στη θέση της!... Ξαφνικά, λοιπόν, είτε λόγω Ολάντ είτε λόγω Ολλανδίας είτε γιατί οι εξελίξεις σε Ισπανία και Ιταλία είναι οδυνηρές, υπερασπίζονται τις απόψεις περί επαναδιαπραγμάτευσης, τα σχέδια περί αναπτυξιακών προγραμμάτων και για μια πιο χαλαρή πολιτική και περί επιμήκυνσης του Μνημονίου! Εντάξει... έχουμε ξαναδεί το έργο.
Ομως, για τις εσωτερικές υποχρεώσεις της χώρας να καταβάλλει μισθούς και συντάξεις και να εξασφαλίζει την παροχή υπηρεσιών και αγαθών στους πολίτες, δεν αναφέρεται ουδείς. Αλλά, όταν αφαιρούνται από αυτές τις παροχές και μεταβιβάζεται διαρκώς ο παραγόμενος πλούτος στο εξωτερικό, προκειμένου να ικανοποιούνται οι απαιτήσεις των ξένων δανειστών, υποθηκεύονται η περιουσία του κράτους ως ενέχυρο για το χρέος και οι αντοχές της κοινωνίας. Με τα Μνημόνια δεσμεύονται οι πολίτες να εργάζονται στο διηνεκές, με όρους πείνας που καθιστούν ουσιαστικά ανέφικτη την απαλλαγή τους από αυτά.
Οταν πρόκειται για την ικανοποίηση των ξένων δανειστών, οι κυβερνήσεις των Μνημονίων την επισείουν ως φόβητρο στον λαό, ώστε να υποταχθεί στη λογική μιας «κατάστασης έκτακτης ανάγκης». Χωρίς αιδώ υποστηρίζουν τη διαβόητη εσωτερική υποτίμηση, δηλαδή μια υποτίμηση χωρίς εκείνους τους ανεξάρτητους μηχανισμούς που επιτρέπουν την υποτίμηση του νομίσματος. Πρόκειται για εσωτερική πτώχευση που την πληρώνουν οι πιο αδύναμοι και οι μη προνομιούχοι.
Η διαπίστωση ότι, ακόμα και με τη μεγαλύτερη προσπάθεια και με τις μεγαλύτερες θυσίες, που θα προστεθούν σε αυτές που ήδη έχουν γίνει, η κατάσταση θα είναι αβίωτη με την εφαρμογή του κύκλου ζωής του νέου Μνημονίου, εξαναγκάζει τους δανειστές μας σε πολιτικά εκβιαστικές επιταγές να ζητούν βίαια μέτρα και περαιτέρω αποδιάρθρωση της αγοράς εργασίας, θέτοντας θέμα μείωσης του κατώτατου μισθού, ενίσχυση των ελαστικών μορφών απασχόλησης, ενώ δεν έχει ξεχάσει και την κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα.
Να λοιπόν ο φαύλος κύκλος: η Ελλάδα δανείστηκε για να σωθεί, τώρα αντιλαμβάνονται τις μαύρες τρύπες που οδηγούν σε νέο δανεισμό. Και έρχεται η ιεροεξεταστική τρόικα και αποσαφηνίζει ότι κανένας στόχος δεν επιτεύχθηκε και οι θυσίες χάθηκαν στον τετρημένο πίθο των Δαναΐδων.
Και για να μας δώσουν το νέο δάνειο, χωρίς το οποίο δεν υπάρχει «κούρεμα», οι δανειστές και ιδιαίτερα το ΔΝΤ, απαιτούν να αποδείξουμε εμπράκτως ότι θα σταματήσουμε να παράγουμε ελλείμματα, άρα ότι θα μπορούμε να αποπληρώσουμε τις δόσεις μας, χωρίς νέα θαλασσοδάνεια.
Για όλα αυτά μετά την 6η Μαΐου.


ΣΕ ΤΙ ΕΠΟΧΗ ΖΟΥΜΕ;

Ζούμε στην εποχή των συσσιτίων. Στην εποχή που τα παιδιά λιποθυμούν στα σχολεία. Στην εποχή που το δικαίωμα στην εργασία έγινε πολυτέλεια. Στην εποχή που οι άστεγοι υποφέρουν από την πείνα ή πεθαίνουν από ασιτία. Αλλά το χειρότερο από όλα είναι ότι ζούμε στην εποχή που οι πολιτικοί μας και τα Μ.Μ.Ε. δεν μετρούν πια όσους από απόγνωση αυτοκτονούν, ούτε καν αυτούς που συνειδητά θέτουν τέλος στη ζωή τους στην προσπάθεια να στείλουν ένα πολιτικό μήνυμα και να αφυπνίσουν τους υπόλοιπους. Είναι μήπως προτιμότερο να κάνεις το σωστό για λάθος λόγο από το να κάνεις κάτι λάθος για το σωστό λόγο;
Μετρούν μόνο αυτούς που θα καταφέρουν να στείλουν φοβισμένους στις κάλπες για να θρέψουν την ματαιοδοξία τους ή ακόμη χειρότερα για να επιτύχουν τους δόλιους στόχους τους. Γνωρίζουν καλά πως ο φοβισμένος άνθρωπος χειραγωγείται εύκολα. Όταν φοβάσαι δε λειτουργεί η κρίση σου. Όταν φοβάσαι δεν έχεις επίγνωση του τι πράττεις. Τι πρέπει λοιπόν να κάνουμε ; Να παραμείνουμε έρμαια των κυμάτων σε μια θάλασσα άγνοιας, παραπληροφόρησης, βρωμιάς και ανηθικότητας; Να συνεχίσουμε να παραμένουμε στη διάθεση των κυμάτων που όπως έχει αποδειχτεί μέχρι τώρα, κάποιους από εμάς γρήγορα και άλλους αργότερα θα μας τσακίσουν αλύπητα, σαν να μην είναι δυνατό να χαραχτεί κάποια πορεία σε μια τέτοια φουρτουνιασμένη θάλασσα, μια πορεία που θα μπορούσε να μας φέρει στην διαύγεια, στην αληθινή καθαρότητα ή σε κάποιο σημαντικό προορισμό;
Το πρώτο νομίζω που πρέπει να κάνουμε είναι να αφήσουμε το παλιό και ετοιμοθάνατο να πεθάνει για να αναδυθεί το καινούργιο. Να αφήσουμε πίσω τη βρωμιά. Να γλυτώσουμε από αυτούς που λεηλάτησαν τη χώρα μας. Σε καμιά περίπτωση να μην υποκύψουμε σε κανένα δίλλημα επιβραβεύοντας το σάπιο και το ανήθικο. Τους γυρνάμε την πλάτη όποιο κι αν είναι το τίμημα. Το παλιό έτσι κι αλλιώς αργά ή γρήγορα θα πεθάνει. Το μόνο που μπορεί να καταφέρει είναι με εκφοβισμό να παρατείνει τη ζωή του. Ο φοβισμένος άνθρωπος όμως ποτέ δεν είναι ελεύθερος. Και κάθε υποχώρηση σφίγγει ακόμη περισσότερο τις αλυσίδες στο λαιμό του. Ποιο είναι το καινούργιο που θα έλθει, θα με ρωτήσετε. Δεν γνωρίζω. Αν δε πεθάνει το παλιό ποτέ δε θα μάθουμε. Το δεύτερο και ίσως δυσκολότερο είναι ο καθένας μας την αθτοκριτική του.Αν εμείς δεν αλλάξουμε είναι αδύνατον να αλλάξει και η εποχή που ζούμε.
Όπως λέει ο συνοδοιπόρος Ιωάννης Αυγουστάτος, το καινούργιο το γνωρίζουμε πολύ καλά μέσα μας, αλλά δεν τολμάμε να το ονομάσουμε... Είναι αυτό που στοιχειώνει τη φαντασία και τα όνειρά μας. Μας χτυπάει την πόρτα αλλά εμείς κλείνουμε τα αυτιά για να μην μας ταράξει τους εφιάλτες μας...
Είναι τόσο μεγάλο και τόσο βαθύ κι εμείς τόσο μικροί και ρηχοί για να το χωρέσουμε. Για να το καλωσορίσουμε πρέπει να αλλάξουμε και αυτό είναι που φοβόμαστε περισσότερο. Τι θα κάνουμε έξω από την ασφάλεια της φυλακής μας;
 

Πέμπτη 26 Απριλίου 2012

ΟΤΑΝ ΒΓΕΙ ΣΤΟ ΦΩΣ Η «ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ», ΘΑ ΚΑΕΙ...

Γράφει ο ΣΤΑΘΗΣ

Έως τώρα η Ελλάδα είχε την τιμή να είναι από τις λίγες ευρωπαϊκές χώρες που στο Κοινοβούλιό τους δεν είχαν καταφέρει να μπουν νεοναζί.
Το δύο κόμματα του δικομματικού μονοκομματισμού, όμως, έφθειραν τόσον το πολίτευμα, ώστε, ως φαίνεται από τις δημοσκοπήσεις, η πιθανότης να μπουν οι επίγονοι του Χίτλερ στη Βουλή είναι υπαρκτή.
Ας μπουν! Θα πάθουν ό,τι έπαθε και το ΛΑΟΣ! Θα αναμετρηθούν με την πραγματικότητα θα βρεθούν ελλιποβαρείς και θα εξαερωθούν.
Το ίδιο έχει συμβεί πολλές φορές ακόμα και στην (βεβαρημένου φασιστικού παρελθόντος) Ευρώπη – για παράδειγμα ο πολύς καμαράντεν Μπόσι της Λίγκας του Βορρά! ο φυρερίσκος χρησιμοποιούσε τους μελανοχίτωνές του απλώς για να πλουτίζει ο ίδιος.
Οψιμα ο κ. Βενιζέλος θυμήθηκε τον κίνδυνο της ακροδεξιάς (που η πολιτική του δικομματισμού εξέθρεψε) και προσπαθεί να τον μετατρέψει σε έναν χρήσιμο κίνδυνο, ένα σκιάχτρο, ένα σείστρο πάνω απ’ τα κεφάλια μας για να τρομάξουμε και να κάτσουμε ήσυχοι.
Στο ίδιο μήκος κύματος και η προπαγάνδα των Δυνατών (Μπόμπολας, Αλαφούζος, ΔΟΛ) – ομοθυμαδόν τα παπαγαλάκια τους επισείουν τον κίνδυνο των «δύο άκρων».
Και κατά τούτο συμπίπτουν με τους φασίστες! Διότι όποιον Χρυσαυγίτη ρωτήσεις για τα εγκλήματα του Χίτλερ θα σου απαντήσει για τα εγκλήματα του Στάλιν (και ότι «και οι Αμερικανοί καταπιέζουν τους νέγρους»).
Παιδαριώδες;
Μα τι περισσότερο από παιδαριώδης είναι η σκέψη των «λαϊκών αγωνιστών του φασισμού».
Μάλιστα, θα μου επιτρέψετε να σας πω ότι οι Χρυσαυγίτες θα την πατήσουν πρώτοι, θα τους αδειάσουν πρώτους οι φυρερίσκοι τους όταν έρθει η ώρα!
Θα πάθουν κι αυτοί ό,τι έπαθαν τα ΕςΑ (τα «Τάγματα Εφόδου») από τον ίδιον τον πολυαγαπημένο τους φύρερ.
Δεν θα τους σφάξουν βέβαια όπως έσφαξαν τους φαιοχίτωνες ΕςΑ οι μελανοχίτωνες Ες Ες τη «νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών», αλλά θα τους στείλουν πίσω στις τρύπες τους.
Καθότι η εθνικοσοσιαλιστική ρητορική για τη «σάπια δημοκρατία», τους «κλέφτες πολιτικούς», τους «σάπιους αστούς» είναι χρήσιμη στον φασισμό μόνον ώσπου να τα βρει με τα αφεντικά.
Όπως τότε, όταν τα βρήκε ο Χίτλερ με τον Κρουπ και τους άλλους μεγαλοαστούς κι έστειλε στη συνέχεια στα θυμαράκια όσα έλεγε κι όσους τα έλεγαν.
Διότι, όταν οι φασίστες «σοβαρεύουν» (κι αρχίσουν ακκίζονται με την εξουσία) εγκαταλείπουν τα πεζοδρόμια κι ανακαλύπτουν τις μπίζνες. Οι πρώτοι που την πληρώνουν τότε είναι οι (πρώην πλέον) σύντροφοί τους.
Καθ’ ότι υπάρχουν δύο ειδών φασίστες και ναζί. Αυτοί που προέρχονται απ’ τη βαριεστημένη άρχουσα τάξη, συνήθως νάρκισσοι διανοούμενοι, που υψώνουν τον εαυτό τους πάνω απ’ τη συμβατική ηθική και το παίζουν θηρία ή θεοί
και οι δεύτεροι, που προέρχονται απ’ τις λαϊκές τάξεις, νέοι κυρίως, πνιγμένοι στην αηδία και τον θυμό, έτοιμοι να παίξουν με τη βία σαν να είναι χαβαλές, ώσπου για ορισμένους απ’ αυτούς, να γίνει προσοδοφόρο επάγγελμα.
Το πρώτο είδος ναζί συνήθως «σφάζει» το δεύτερο. Και ύστερα όλους τους άλλους.
Όμως, ούτε με το πρώτο είδος ναζί ούτε με το δεύτερο έχουν σχέση οι ψηφοφόροι τους, δεν είναι φασίστες οι περισσότεροι, εκτός κι αν
ο φασισμός επικρατήσει, τους βάλει «στο κόλπο», τους κάνει κι αυτούς εγκληματίες. Συνενόχους κι ενόχους σε μαζική κλίμακα.
Έτσι έγινε με τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι.
Θα ξαναγίνει; Δύσκολο στην Ευρώπη κι ακόμα πιο δύσκολο στην Ελλάδα. Στη χώρα μας δεν έχουμε ιστορικό πογκρόμ, γενοκτονιών, στρατοπέδων συγκέντρωσης, εκτεταμένου ρατσισμού.
Αντιθέτως οι Έλληνες θυμούνται τι έκαναν στην Ελλάδα κι όλη την Ευρώπη οι ναζί.
Σήμερα ο κίνδυνος εκφασισμού των κοινωνιών προέρχεται περισσότερο απ’ την καρδιά του συστήματος, τις Τράπεζες και τους Τοκογλύφους, και λιγότερο απ’ την περιφέρειά του, το περιθώριό του.
Όμως, η υπερψήφιση της «Χρυσής Αυγής» ακόμα κι αν αυτή ακριβώς, φέρνοντάς την στο φως, σημαίνει την αρχή του τέλους της, δεν παύει να ’ναι μία Ύβρις.
Ύβρις θανάσιμη στην ανθρωπιά μας.
Είναι αλήθεια ότι σήμερα υπάρχουν δεξιοί ψηφοφόροι αγανακτισμένοι με τη Ν.Δ., απογοητευμένοι απ’ την Ντόρα, δύσπιστοι με τον Καμμένο, απορριπτικοί με τον Καρατζαφέρη κι εχθρικοί με την Αριστερά. Οπως και ψηφοφόροι όλου του φάσματος δύσπιστοι με τις πολιτικές δυνάμεις, που θέλουν να τιμωρήσουν το σύστημα.
Αυτό ακριβώς πρέπει να κάνουν.
Ομως, το κακό που έκανε στη δημοκρατία ο δικομματισμός δεν μπορεί να το διορθώσει το χειρότερο που θα της κάνει ο φασισμός.
Η ταπεινότης μου, ένας αριστερός, καλώ τους δεξιούς συμπολίτες μου, αλλά κι όλους τους ψηφοφόρους που σκέφτονται να ψηφίσουν τη «Χρυσή Αυγή» να μη διαπράξουν την Ύβριν και να κάνουν δεύτερες σκέψεις.
Τι περιμένετε απ’ τη «Χρυσή Αυγή»; να ζητήσουν πίσω οι νεοναζί τις πολεμικές αποζημιώσεις απ’ τους Γερμανούς; Περιμένετε ότι η «Χρυσή Αυγή» θα αντισταθεί στους Τοκογλύφους που χρηματοδοτούν τα αφεντικά της όπως χρηματοδότησαν τον Μπόσι;
Τι περιμένουν οι πατριώτες απ’ τους εθνικιστές της «Χρυσής Αυγής»; να ξανανεβάσουν στην Ακρόπολη τη Σβάστικα που κατέβασε ο Γλέζος;
Για την τιμή της Ελλάδας, συμπολίτισσες και συμπολίτες, ούτε μία ψήφος στη «Χρυσή Αυγή».
Σε αυτούς που μιαίνουν τα ελληνικά γράμματα, σε αυτούς που θεωρούν υπανθρώπους και προγράφουν όποιους γουστάρουν, σε αυτούς που υπεκφεύγουν και ντρέπονται -οι πιο πονηροί- να αποκαλύψουν την ταυτότητά τους και να την υπερασπισθούν.
Όπως ο υμπεργκρουπενφύρερ Μιχαλολιάκος, ο οποίος ερωτηθείς από τον κ. Μάκη Κουρή στην εκπομπή του, αν όντως «χαιρέτισε ναζιστικά στο Δημοτικό Συμβούλιο», απάντησε ότι έτσι «χαιρετά» (sic) και η… Χεζμπολάχ!
Τέτοιοι είναι…
Πολλά της έχουμε κάνει της Ελλάδας τελευταίως. Μην της στείλουμε και τους επιγόνους των γερμανοτσολιάδων πάλι πάνω στην Ακρόπολη να υψώνουν τη Σβάστικα του Σκότους…

Τετάρτη 25 Απριλίου 2012

ΦΟΒΟΙ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ.

Tου Νίκου Γ. Ξυδάκη

Δεκατρείς ημέρες προ των εκλογών, η ατζέντα χρωματίζεται, μεταξύ πολλών άλλων, από δύο φόβους: τον φόβο της ακροδεξιάς και τον φόβο της ακυβερνησίας. Και οι δύο φόβοι έχουν πραγματική βάση, αλλά, με διαφορετικό τρόπο ο καθένας, υπερτονίζονται καθυστερημένα και υστερόβουλα, χωρίς να αναδεικνύονται οι γενεσιουργές αιτίες και χωρίς να εντοπίζονται οι συνέπειες στις πραγματικές διαστάσεις.
Ως προς την ακυβερνησία: τα δύο μεγάλα κόμματα που έχουν ακεραία την ευθύνη διακυβέρνησης της χώρας επί 38ετία, άρα και την κύρια ευθύνη για το σημερινό ναυάγιο, ζητούν ψήφο για να ξανακυβερνήσουν, με τα ίδια πρόσωπα, με ίδιες δομές, ίδιες πρακτικές. Ο κατεδαφιστής είναι ο πιο άξιος οικοδόμος, λένε, και ψελλίζουν συμπληρωματικά και μια συγγνώμη. Παράδοξο; Οχι. Δυστυχώς, οι άνθρωποι αυτοί, κατά τεκμήριο ανεπαρκείς και λιπόψυχοι, δεν μπορούν να εννοήσουν τη ζωή τους εκτός εξουσίας. Ακόμη και η νομή των ερειπίων είναι λόγος ύπαρξης γι’ αυτούς.
Ωστε ως ακυβερνησία εννοούν οποιαδήποτε μορφή διακυβέρνησης που δεν θα τους περιλαμβάνει. Δεν μπορούν καν να συλλάβουν ότι η Ιστορία, υπό τη μορφή της αδυσώπητης κρίσης, αλέθει τώρα τα πάντα: οικονομικές δομές, διοίκηση, αδρανείς νοοτροπίες, ανθρώπους. Και ασφαλώς θα αλέσει και τους ίδιους, τους περισσότερους. Ναι, πράγματι, είναι πιθανή η ακυβερνησία: πιθανότατα η χώρα να μην κυβερνηθεί από τα παρηκμασμένα πρόσωπα που κυβερνούσαν έως τώρα.
Η ανάδυση της νεοναζιστικής πανώλης στην κεντρική σκηνή επίσης οφείλεται εν μέρει στην αβελτηρία, την υστεροβουλία και τον καιροσκοπισμό που επέδειξε το κυβερνών δίπολο πρωτίστως, κατά τη διάρκεια κρίσιμων κοινωνικών και δημογραφικών μετασχηματισμών την περασμένη εικοσαετία. Η εγκατάλειψη ολόκληρων αστικών περιοχών στη φθορά και την παραβατικότητα, η αποχώρηση του δημοκρατικού κράτους από τις θερμές κοινωνικές ζώνες, άφησε τους πολίτες ανυπεράσπιστους και απελπισμένους, πολύ πριν τους αποτελειώσει η οικονομική κρίση. Τα αστικά κόμματα εγκατέλειψαν την πολιτική, εγκατέλειψαν τα μικροαστικά στρώματα στην τύχη τους, και το κενό κατέλαβε ο εξτρεμισμός με μια δημαγωγία που εκμεταλλεύτηκε την έλλειψη ασφάλειας και τον θεμιτό φόβο, για να επιβάλει τον ανορθολογισμό του «αίματος», του «χώματος» και της «τιμής».
Ακόμη χειρότερα: λούμπεν εγκληματικά στοιχεία που πλαισίωσαν τον σκληρό πυρήνα του νεοναζισμού έγιναν ανεκτά στις παρυφές των κρατικών μηχανισμών, προστατεύθηκαν ή και χρησιμοποιήθηκαν ως έμμισθοι. Τα μη λούμπεν στοιχεία της ακροδεξιάς αναδείχθηκαν κοινοβουλευτικά, λευκάνθηκαν διά της λήθης και της αφομοίωσης, υπουργοποιήθηκαν. Τα όρια γκριζάρησαν, καταργήθηκαν. Ωστε ευλόγως αναρωτιέται σήμερα ο έμφοβος μικροαστός των γκετοποιημένων συνοικιών: Εφόσον η ρητορική συντηρητικών και κεντρώων τείνει να ταυτιστεί με των ακροδεξιών, γιατί να μην προτιμήσω τον αρχέτυπο, τον «δεξιό ακτιβιστή», ο οποίος επιπλέον είναι δραστήριος και δραστικός επί του πεδίου, στον δρόμο; Ανάμεσα στη λάιτ υστερική δημαγωγία και την ορίτζιναλ Σιδηρά Χείρα, ο πτωχευμένος έμφοβος θα επιλέξει σίδηρο.

Τρίτη 24 Απριλίου 2012

ΓΙΑ ΠΟΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΜΙΛΑΣ; Η ΗΘΙΚΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΘΕΜΑ.

Της Μαρκέλλας Σαράιχα

«Η οικονομική κρίση μας διέλυσε».
Επιχειρήσεις κλείνουν και άλλες είναι ένα βήμα πριν από το λουκέτο, συνεργασίες χρόνων χαλάνε, φιλίες διαλύονται, παντρεμένα ζευγάρια βάζουν τέλος στο γάμο τους, νέες σχέσεις δεν ευδοκιμούν. Η κατρακύλα συνεχίζεται με γοργό ρυθμό και ακόμη πάτο δεν πιάσαμε. Αυτή είναι η Ελλάδα του 2012.
Ζούμε σε μία ζούγκλα. Σε μία εποχή που ο καθένας κοιτάει την πάρτη του, προσπαθεί να επιβιώσει με κάθε τρόπο, πατώντας ακόμη και επί πτωμάτων. Λεφτά δεν υπάρχουν. Αν και μερικοί έχουν βρει τον τρόπο και βγάζουν έστω τα απαραίτητα προκειμένου να καλύψουν τις ανάγκες τους. Το πιο σημαντικό, όμως, είναι ότι δεν υπάρχουν αξίες. Νομίζω ότι αυτή η λέξη πλέον δεν υπάρχει στο λεξιλόγιο των περισσοτέρων.
Διανύουμε μία από τις δυσκολότερες περιόδους της ελληνικής ιστορίας και, αντί να είμαστε ενωμένοι, βρισκόμαστε σε διαρκή εμφύλιο. Για ποιο λόγο; Όταν γκρεμίζονται τα όνειρα και χάνονται μέσα σε μία στιγμή οι κόποι μιας ζωής του συναδέλφου μας, του γείτονά μας, του φίλου μας, γυρίζουμε την πλάτη, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι δεν θα μας πάρει και εμάς η μπάλα. Πόσο ηλίθιοι πρέπει να είμαστε! Μου φαίνεται αδιανόητο να χαίρεσαι και να ικανοποιείσαι με την καταστροφή του άλλου, που μπορεί να είναι και ο πιο σκληρός σου ανταγωνιστής, πιστεύοντας ότι με αυτόν τον τρόπο εσύ θα επιβιώσεις!
Πισώπλατα μαχαιρώματα μέσα στον ίδιο επαγγελματικό χώρο, λυκοφιλίες, γάμοι που στηρίζονται στο οικονομικό συμφέρον. Καθημερινά ακούς κάτι από τα παραπάνω. Ο ένας προσπαθεί να βγάλει το μάτι του άλλου για να σώσει το δικό του το τομάρι. Πού είναι η αλληλεγγύη; Πού είναι η αγάπη; Πού είναι η ειλικρίνεια; Από την στιγμή που το χρήμα κυριάρχησε στις ζωές μας τα τελευταία χρόνια , και μία αρκετά μεγάλη μερίδα κόσμου το αγάπησε, οι αξίες, όπως η οικογένεια και η φιλία, παραμερίστηκαν, και με το πέρασμα των χρόνων χάθηκαν. Και τώρα κάποιοι προσπαθούν να τις βρουν. Μάταια, όμως. Τα πάντα γύρω είναι ψεύτικα, και όλη αυτή η οικονομική κρίση που περνάμε είναι αποτέλεσμα των χαμένων αξιών.
Η χώρα καταρρέει, και μαζί της και η οικονομία. Μέρα με τη μέρα. Εκεί που προσπαθείς να ορθοποδήσεις κάτι γίνεται και γυρίζεις πάλι πίσω. Μεγαλώσαμε με αξίες και με ιδανικά. Και τώρα είμαστε αναγκασμένοι να παλέψουμε σαν τα θηρία μέσα σε ζούγκλα. Σε μία μάχη που είναι εκ των προτέρων άνιση. Και εκεί συγκρούονται, τα πιστεύω σου. Αλλιώς μεγάλωσες, και αλλιώς καλείσαι να επιβιώσεις. Δεν τους βάζω, φυσικά, όλους στην ίδια μοίρα.
Υπάρχουν άνθρωποι – αγωνιστές που δεν το βάζουν στιγμή κάτω, και παλεύουν. Τους αξίζει ένα μεγάλο μπράβο. Θέλει δύναμη ψυχής, υπομονή και πάνω από όλα θέληση. Υπάρχουν, όμως, και κάποιοι που προκειμένου να επιβιώσουν οι ίδιοι, πουλάνε κάθε ίχνος αξιοπρέπειας. Αυτοί οι άνθρωποι, παριστάνουν τον καλό συνάδελφο. Εισχωρούν στο σπίτι σου. Μαθαίνουν τις αδυναμίες σου. Και την κατάλληλη στιγμή, όταν η επιχείρηση -για παράδειγμα- αναγκάζεται να απολύσει κόσμο, είναι εκείνοι που θα δώσουν το όνομα σου στη «λίστα».
Η ηθική κρίση, όμως, δεν παρατηρείται μόνο στις επαγγελματικές συνεργασίες. Χτύπησε και τον πιο ιερό θεσμό. Την οικογένεια. Ο γάμος έγινε επαγγελματική συναλλαγή. Έγινε μέσο οικονομικής εξασφάλισης. Γυναίκες που δεν κατάφεραν να κάνουν τίποτα στη ζωή τους, αποζητούν αγωνιωδώς τον κατάλληλο σύντροφο- θύμα για να φέρουν ένα παιδί στον κόσμο, και στη συνέχεια να πάρουν το χρυσό διαζύγιο. Η ανάγκη για το χρήμα ισοπέδωσε την οικογένεια. Δεν θα κατηγορήσω, φυσικά, μόνο τις γυναίκες. Αλλά και τους άντρες. Γάμος με το ζόρι δεν γίνεται. Τι φταίνε, όμως, τα παιδάκια να μεγαλώνουν μόνα τους χωρίς καμία αξία; Έρχονται γενιές τεράτων, προειδοποιούν οι ψυχολόγοι και εμείς μένουμε απαθείς.
Απαθείς σε μία χώρα που έχει διαλυθεί. Σε μία χώρα που τα πάντα έχουν ισοπεδωθεί. Και όλοι λέμε, ότι η οικονομική κρίση μας διέλυσε. Σε εκείνην ρίχνουμε το φταίξιμο. Πίσω από αυτήν όμως, η ηθική κρίση, είναι αυτή που μας έριξε στον πάτο. Και θα μας πάει παρακάτω. Θα μου πείτε πόσο περισσότερο;
Φοβάμαι ότι ακόμη δεν έχουμε δει τίποτα. Αυτό ήταν μόνο η αρχή.
Φοβάμαι ότι οι αξίες και τα ιδανικά χάθηκαν δια παντός.
Τρομάζω όταν γύρω μου βλέπω ανθρώπους- αρπακτικά, να κοιτούν πώς θα σε αφανίσουν για να επιβιώσουν οι ίδιοι.
Ελπίζω όμως, σε μας τους νέους, που μεγαλώσουμε με αξίες, να γίνουμε αγωνιστές και να παλέψουμε για το καλό όλων μας, και όχι για το καλό μόνο το δικό μας.
Ελπίζω ότι ο « Ελληνάρας» , θα γίνει και πάλι Έλληνας

Κυριακή 22 Απριλίου 2012

ΕΚΛΟΓΕΣ, ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ.

Του Νίκου Γ. Ξυδάκη
                   
Το αποτέλεσμα των εκλογών της 6ης Μαΐου, άδηλο, ρευστό, πολύσημο, αναμένεται εναγωνίως, εδώ και στις ξένες πρωτεύουσες, ταυτοχρόνως με το αποτέλεσμα των γαλλικών εκλογών. Η Αθήνα, για πολλοστή φορά, συγκεντρώνει το διεθνές ενδιαφέρον: οι εξελίξεις στη μικρή χώρα με το μεγάλο συμβολικό φορτίο προφανώς δεν αφορούν μόνο τους δοκιμαζόμενους Ελληνες, στερεοτυπικά αμαρτωλούς, παρεκκλίνοντες, υποπαραγωγικούς, ανοργάνωτους και διεφθαρμένους. Οι ραγδαίες ελληνικές εξελίξεις της τελευταίας διετίας στο οικονομικό, κοινωνικό, πολιτικό πεδίο, αφορούν τους πληθυσμούς του ευρωπαϊκού Νότου, και όλης της Ευρώπης. Ο,τι συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα, αναλογικά, θα συμβεί και στην υπόλοιπη Ευρώπη: η ελληνική ασθένεια είναι τοπική εκδήλωση της ευρωπαϊκής ασθένειας, μιας συστημικής νόσου η οποία προσέβαλε πρώτα και σφοδρότερα το μέλος με την πιο ανίσχυρη άμυνα.
Κατά τούτο, είναι μάταιες, και μάλλον θλιβερές, οι προσπάθειες του εγχώριου πολιτικού συστήματος να πείσει το εκλογικό σώμα ότι τάχα έχει λύσεις για την κρίση, ή ότι προσδοκά ανάκαμψη σε εύλογο χρόνο. Είναι ψέμα. Και είναι διπλά επικίνδυνοι όσοι υπόσχονται τέτοιες σωτηρίες: είτε γνωρίζουν την πραγματικότητα και την αποκρύπτουν κακοβούλως, είτε δεν τη γνωρίζουν λόγω ψυχοπνευματικής ανεπάρκειας.
Η κρίση θα διαρκέσει και θα βαθύνει και θα εξαπλώνεται· εδώ και αλλού. Και η έξοδος συναρτάται με τις εξελίξεις στην Ευρώπη και τον κόσμο. Αυτό πρέπει να ειπωθεί στους πολίτες με παρρησία. Θα λειτουργούσε ανακουφιστικά, σαν τέλος του φενακισμού και σαν έναρξη μιας νέας συνειδητοποίησης της ιστορικής πραγματικότητας. Ψυχολογικά, αυτή η γενναία παραδοχή θα ήταν ο προσδοκώμενος «πάτος» του βαρελιού, και θα επέτρεπε στην κοινωνία να αρχίσει να αναγνωρίζει τις πραγματικά δικές της αδυναμίες και δυνάμεις, τις βουλήσεις και τις αντοχές της. Να δούμε επιτέλους τους εαυτούς μας, όχι στους καθρέφτες του εκβιασμού και της προπαγάνδας, αλλά στο πεδίο της Ιστορίας, του πραγματικού. Εκεί υπάρχει το μέλλον.

Σάββατο 21 Απριλίου 2012

ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΚΑΙ ΤΟ ΔΑΣΟΣ.


Tου Σταύρου Λυγερού


Οι «πράσινοι» θεωρούν ότι η προφυλάκιση του Τσοχατζόπουλου εν μέσω προεκλογικής περιόδου προκαλεί πολιτικές εντυπώσεις σε βάρος του ΠΑΣΟΚ. Πιθανόν να έχουν κάποιο δίκιο, αλλά μόνο φανατικοί ισχυρίζονται ότι η διαφθορά έχει κομματικό χρώμα. Μακάρι να ήταν έτσι. Το πρόβλημα θα ήταν ευεπίλυτο. Το γεγονός ότι έχουν προκύψει στοιχεία για τους Τσοχατζόπουλο, Τσουκάτο και Μαντέλη, όμως, δεν σημαίνει ότι το μαύρο πολιτικό χρήμα είναι υπόθεση αποκλειστικά του ΠΑΣΟΚ. Η διαφθορά και η διαπλοκή αφορούν και τα δύο κόμματα εξουσίας.
Οι μεγάλες εταιρείες που εξασφαλίζουν χρυσοφόρες συμβάσεις με το Δημόσιο δεν έχουν πολιτικές συμπάθειες. Χρηματοδοτούν κόμματα και πολιτικούς με επιρροή, που μπορούν να τους φανούν χρήσιμοι. Και βεβαίως λαδώνουν υπουργούς και υπηρεσιακούς παράγοντες, που βάζουν υπογραφή. Οι πολίτες δεν έχουν αυταπάτες και γι’ αυτό -συχνά ισοπεδωτικά- κατηγορούν σύσσωμο το κομματικό σύστημα. Ακόμα και φανατικοί ψηφοφόροι των δύο κομμάτων εξουσίας έχουν πάψει να πιστεύουν ότι οι διεφθαρμένοι βρίσκονται στο αντίπαλο και όχι στο δικό τους κόμμα. Γι’ αυτό και είναι θλιβερή η μετατροπή της κάθαρσης σε αντικείμενο κομματικού καβγά.
Η αλήθεια είναι ότι οι αρμοί του κομματικού συστήματος ακόμα και τώρα λειτουργούν σαν θερμοκήπιο για την ανάπτυξη αυτών των φαινομένων. Και οι δύο πολιτικές «φυλές» υπέκυπταν στα ίδια νεοπλουτίστικα κοινωνικά πρότυπα και στην ίδια ελαστική αντίληψη για την ηθική. Δεν είναι περίεργο, λοιπόν, που αρκετά στελέχη τους εμφάνιζαν την ίδια ροπή προς την αρπαχτή. Πρωθυπουργοί και υπουργοί είχαν γενικά την τάση να ανέχονται την οσμή της διαφθοράς για λόγους αφενός διατήρησης του κομματικού στρατού και αφετέρου πελατειακών σχέσεων. Και όποτε έπρεπε να συγκαλύψουν χρησιμοποιούσαν εμμέσως τα ερείσματά τους στη Δικαιοσύνη. Εάν σήμερα οι πολιτικές ηγεσίες δείχνουν να έχουν αλλάξει κάπως στάση, αυτό οφείλεται στην εξωτερική πίεση της κοινής γνώμης και όχι σε μηχανισμό αυτοκάθαρσης. Συνειδητοποίησαν με καθυστέρηση ότι εάν δεν μπουν φυλακή ορισμένες κραυγαλέες περιπτώσεις, θα συμπαρασυρθούν και οι ίδιοι.
Είναι κοινό μυστικό ότι κομματικά ταμεία, αλλά και πρωτοκλασάτοι πολιτικοί ήταν από τους μεγάλους διακινητές μαύρου πολιτικού χρήματος. Προτιμούσαν τις σακούλες, επειδή έχουν το πλεονέκτημα ότι δεν αφήνουν ίχνη, όπως οι συναλλαγές μέσω του τραπεζικού συστήματος. Περιττό να αναφέρουμε ότι η πολιτεία δεν πραγματοποίησε ποτέ έρευνα για τη ροή πολιτικού χρήματος. Είναι άγραφος, αλλά πολύ ισχυρός κανόνας τα οικονομικά των κομμάτων και των πολιτικών να αντιμετωπίζονται από τις ελεγκτικές αρχές σαν ιερές αγελάδες. Δεν είναι τυχαίο ότι κραυγαλέα σκάνδαλα αποκαλύφθηκαν από έρευνες που πραγματοποιήθηκαν στο εξωτερικό και όχι στο εσωτερικό. Η ελληνική Δικαιοσύνη εμποδίζεται από τον νόμο περί ευθύνης υπουργών, αλλά, υπενθυμίζουμε, ακόμα και όταν τα στοιχεία για το σκάνδαλο Siemens της είχαν έρθει στο πιάτο είχε δείξει απροθυμία να τα αξιοποιήσει. Ας ελπίσουμε ότι η υπόθεση Τσοχατζόπουλου θα είναι μόνο η αρχή.

Πέμπτη 19 Απριλίου 2012

ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΠΡΟΣ ΤΙΣ ΚΑΛΠΕΣ


Tης Τασούλας Kαραϊσκάκη

Το φόβητρο της ακυβερνησίας υψώνεται, περισσότερο πειστικό από ποτέ, πάνω από το προεκλογικό τοπίο, μετά τις απανωτές προβλέψεις για κατακερματισμένη Βουλή -στις δημοσκοπήσεις, το άθροισμα των ποσοστών Ν. Δ. και ΠΑΣΟΚ υπολείπεται του 40%, εγείροντας αγωνιώδη ερωτήματα για το μετεκλογικό σκηνικό.
Μέχρι στιγμής, η θεωρία του «μικρότερου κακού» στήριζε τον δικομματισμό, από τετραετία σε τετραετία. Οσοι ψηφοφόροι των δύο κομμάτων εξουσίας αναλογίζονταν πόσο επικίνδυνα για την εθνική πρόοδο και οικονομία υπήρξαν αμφότερα, και δεν ήθελαν πλέον να αναγνωρίζουν μόνο πρόσωπα, αλλά επιχειρήματα και πολιτικές, εγκαλούνταν από την αδυσώπητη δικομματική μηχανή να αρθούν στο ύψος των ευθυνών τους: Αν καταρρεύουν οι κομματικοί μηχανισμοί θα παρασυρθούν και οι δημοκρατικοί θεσμοί, αν χάσουμε, το φταίξιμο θα είναι δικό σας!
Ο δικομματισμός αποτελούσε την ευρεία πύλη για την εξασφάλιση της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας. Οικοδομημένος πάνω σε γερά θεμέλια, όχι μόνο λόγω της εκτεταμένης ρουσφετολογικής πρακτικής των δύο μεγάλων κομμάτων, αλλά και της αδυναμίας, της ανικανότητας των μικρότερων να δημιουργήσουν ένα προφίλ κόμματος εξουσίας, συντηρούσε ένα σύστημα με ανεύθυνους πολιτικούς και δυσαρεστημένους πολίτες, μέχρι το σημερινό αδιέξοδο. Στο μεταξύ, σταδιακά έχανε τη δύναμή του... Το 1996 η συμμετοχή στις βουλευτικές εκλογές ήταν 76,35% και το ποσοστό ΠΑΣΟΚ- Ν. Δ. 79,61%. Το 2000 τα αντίστοιχα ποσοστά ήταν 74,97% και 86,53% (το υψηλότερο από ποτέ). Το 2004 ήταν 76,5% και 85,91%. Το 2007, 74,15% και 79,94%. Το 2009, 70,95% και 77,4%.
Στις 6 Μαΐου; Ολα δείχνουν ότι ο δικομματισμός, που εξελίσσεται στο πλαίσιο ενός ευρύτερου μετασχηματισμού των πολιτικών ιδεολογιών, θα πληγεί. Πόσο σοβαρά; Θα είναι δυνατές οι συνεργασίες, οι συμμαχίες, ο χειρισμός των διαφορών ή θα καταλήξουμε στη διαίρεση, τον διχασμό, τη διχόνοια; Πόσο ισχυρή θα είναι η αποχή; Παντού στον κόσμο η αποχή και η κυμαινόμενη ψήφος των αναποφάσιστων βαίνουν αυξανόμενες. Θα επιβεβαιωθεί τούτη τη φορά, στη χώρα μας, η παγκόσμια τάση, που οδηγεί σε έναν τόσο ομοιογενή δικομματισμό, που να αποτελεί στην ουσία μονοκομματισμό; Πνέει πράγματι ο δικομματισμός τα λοίσθια ή περνά μια «κόπωση» περιστασιακή;
Θα είναι λίγο διαφορετικές αυτές οι εκλογές. Λιγότερες δημοσκοπήσεις, παράτες, οχλοβοή, αντάρα και ποδοβολή, λιγότερη ακόμη και η συνήθης, βίαιη, κατεδαφιστική πολεμική. Μικρότερος χρόνος για την παρουσίαση πολιτικών προγραμμάτων και μεγαλύτερη ένταση - αλληλοκατηγορίες και αποκαλύψεις (στα τηλε-παράθυρα, όχι πια στη Βουλή). Ενα κλειστό πολιτικό ντέρμπι με τους ψηφοφόρους μοναχικούς θεατές. Αλλωστε, ποτέ τα κόμματα εξουσίας δεν συνένωσαν τους Ελληνες. Προσέφεραν ατομική προστασία, άρα εξάρτηση. Καλλιεργούσαν αντίπαλες «θύρες». Συνθήματα-εμβλήματα. Σήμερα, στο χείλος του γκρεμού, δεν ξεδιπλώνονται ούτε οι εύκολες στην εκφορά αλλά δύσκολες στην πράξη θεωρίες για το τι κοινωνία θέλουμε και ποιο πρέπει να είναι το πρόσωπο της εξουσίας. Πίσω από τις κάλπες ζωντανεύουν όχι νέες συστρωματώσεις, αλλά εφιάλτες εθνικής καταστροφής. Και, ξανά, η επιτακτική έμμεση προτροπή «ψηφίστε μεγάλο κόμμα, γιατί χανόμαστε!».

Τετάρτη 18 Απριλίου 2012

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΔΑΝΕΙΚΗΣ ΨΗΦΟΥ;

Του Παναγιώτη Βλάχου

Δεν υπάρχει παρέα που να μην συζητά πλέον για την πολιτική, για τις εκλογές, για τα «μνημόνια» και τα πρόσωπα που προβάρουν την είσοδό τους στη Βουλή. Το πολιτικό σύστημα μοιάζει κολλημένο στον τοίχο και έτοιμο να δεχθεί τα πυρά της μαγιάτικης λαϊκής ψήφου. Είναι όμως έτσι;
Ας μην ξεχνάμε ότι για χρόνια, δις ευρώ δανεικών σκορπίστηκαν σε διορισμούς, επιδοτήσεις, εγγυήσεις και μαύρο χρήμα, εξαγοράζοντας ψήφους με άλλοθι στομφώδη συνθήματα και ρηχά ιδεολογήματα που καλλίεργησαν τη σύγχυση και διέλυσαν την ατομική και κοινωνική ευθύνη. Το «δεν πληρώνω και δεν λογοδοτώ» αποτελεί στάση ζωής εδώ και δεκαετίες. Το να προσπαθείς να εξηγήσεις σε ένα κακομαθημένο ενήλικα που μεγάλωσε ανεύθυνος, επιδοτούμενος και κανακευόμενος τι σημαίνει δημόσιο αγαθό, είναι σαν να προσπαθείς να πείσεις τα μεγάλα κόμματα να φέρουν εις πέρας μια ολοκληρωμένη μεταρρύθμιση.
Η αλλαγή λοιπόν, απαιτεί χρόνο, αυτογνωσία, ψυχραιμία και βάθος. Και οι παράδοξες εκλογές που προκηρύχθηκαν εξαιτίας ενός συμβιβασμού που έπαψε πια να ισχύει δεν είναι πανάκεια. Παρά την ανακατανομή ισχύος στην κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, η ουσία θα παραμείνει η ίδια.
  1. Τα νέα κόμματα ποντάρουν στο θυμό και στην άρνηση, εκπροσωπούνται από επικεφαλής συνυπεύθυνους για τον «κατήφορο» και δεν απαντούν σε στοιχειώδη ερωτήματα. Υπογράψαμε μια δανειακή σύμβαση. Ποιός και πώς πληρώνει τον λογαριασμό; Έχουμε δικό μας σχέδιο ή ισοδύναμα μέτρα για να γλιτώσουμε νέες περικοπές; Το πολιτικό μας σύστημα απλά κατακερματίστηκε για να αναβαπτιστεί.
  2. Η ελληνική κοινωνία είναι γερασμένη και κλειστή. Φόβος και πόλωση ίσον συντήρηση. Οι θέσεις ευθύνης και η δημόσια σφαίρα σχεδόν ακόμη μονοπωλούνται από 50άρηδες και 60άρηδες που οχυρώνονται πολιτικά και οικονομικά πίσω από το status quo. Είναι οι ευνοημένοι της μεταπολίτευσης και αποδεδειγμένα αλλεργικοί στις ‘τομές’.
  3. Τα δύο μεγάλα κόμματα, παρά τη φθορά τους, έχουν συσσωρευμένο κοινωνικό κεφάλαιο. Έχουν διορίσει, διευθετήσει, τακτοποιήσει εκατοντάδες χιλιάδες πολιτών. Μέσα από τα ‘στραβά μάτια’ μέχρι το ‘φτιάξε με να σε φτιάξω’ δημιουργήθηκε μια μικρο-μεσαία τάξη χωρίς πίστη στην αστική δημοκρατία και στους κανόνες. Δεν είμαι βέβαιος ότι η ομερτά “σπάει” τόσο εύκολα.
  4. Η δική μου κακο/καλομαθημένη γενιά που γεννήθηκε στα τέλη 70s – αρχές 80s, στην πλειοψηφία της πολιτικοποιήθηκε πρόσφατα. Ενώ υπάρχουν τα γνωστικά εφόδια, οι καλές σπουδές και οι παραστάσεις, είτε φοβάται είτε θεωρεί ότι η πολιτική συμμετοχή είναι full time απασχόληση και ασύμβατη με την οικονομική επιβίωση. Αν οι ηλικίες 18-35 δεν οργανωθούν ή δεν πάνε καν να ψηφίσουν – όπως συνήθως γινεται τα τελευταία χρόνια, το σκηνικό δεν θα αλλάξει.
Τέλος, οι μεταρρυθμιστικές δυνάμεις που υπάρχουν μέσα στα κόμματα και κυρίως έξω από αυτά, δεν έχουν καταφέρει να βρουν έναν ενιαίο φορέα εκπροσώπησης. Ίσως γιατί ο μεταρρυθμισμός προκαλεί αλλεργία, όταν τον επικαλούνται τέως αποτυχημένοι υπουργοί, ίσως γιατί η συνεννόηση θέλει χρόνο, ίσως γιατί πιστεύουν ακόμη στα υπάρχοντα κόμματα, σε κάθε περίπτωση λείπουν ηγέτες και νέα αξιόπιστα πρόσωπα που θα βγουν μπροστά συγκροτημένα.
Αν υπάρχει ελπίδα, την βλέπω μέσα από τις δύο τελευταίες παραγράφους. Η ψοφοδεής “δανεική ψήφος”, έστω και με παραλλαγή, θα είναι παρούσα και σε αυτές τις εκλογές.

*Ο Παναγιώτης Βλάχος είναι συνιδρυτής της κίνησης “Μπροστά Σήμερα”

Τρίτη 17 Απριλίου 2012

Η ΑΠΑΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ.

Της Pίτσας Mασούρα

Με αφορμή την Ανάσταση και την Ημέρα του Πάσχα, μια μικρή σημείωση: ο άνθρωπος, εγκλωβισμένος σε ασαφείς και αμφισβητούμενες έννοιες που όμως του επιτρέπουν να ζει συμβατικά εντός των ορίων μιας κοινωνίας, αυτές τις μέρες αναλογίζεται την περιορισμένη δύναμή του και αναζητεί να ακουμπήσει πάνω σε υπερβατικές δυνάμεις που αναδύονται μέσα από τη λύτρωση του Θεανθρώπου. Γι’ αυτό και η επομένη της Ανάστασης είναι η μέρα της Λαμπρής, η γιορτή για τη νίκη της ζωής πάνω στον θάνατο. Βεβαίως, οι σκέψεις καλύπτουν απλώς τη θεωρία. Στην πραγματική ζωή ισχύουν πιο πεζές θεωρίες. Στην ψυχή του Ελληνα, που αυτές τις μέρες τρέχει στην εύοσμη γενέθλια γη και απολαμβάνει ίσως την ευωχία, κυριαρχεί ο φόβος της απροσδόκητης αβεβαιότητας, αυτής που διαλύει την κανονικότητα.
Προ ημερών δημοσιεύθηκε έρευνα φοιτητών του Οικονομικού Πανεπιστημίου του Πειραιά. Ενα κοινωνικό σώμα σε απλασία, με εμφανή τα στοιχεία του απολιθώματος, τη στιγμή που θα ’πρεπε η κίνηση να κορυφώνεται. Στην έρευνα αναδεικνύεται κυρίως η απαξίωση του πολιτικού και χρηματοπιστωτικού συστήματος. Απούσα η εμπιστοσύνη. Οι Ελληνες δεν εμπιστεύονται τίποτε και κανέναν. Αλλο χαρακτηριστικό, η απολιτική συμπεριφορά ή η συσπείρωση στα άκρα. Ιδού ο κίνδυνος της σύγκλισης των άκρων. Η αίσθηση του «εκδικούμαι το σημερινό πολιτικό σύστημα» διαπερνά όλες τις επί μέρους πτυχές της έρευνας. Το άτομο, αντί να ξαναπιάσει με το χέρι τον πηλό, επιλέγει την εκδίκηση. Αποφεύγει τη σύνεση και τη λογική. Ακόμη και τώρα, όπως και τότε, αδιαφορεί για τις αιτίες που τον οδήγησαν εδώ. Σκέπτεται μόνο το μικρομάγαζό του. Δεν ισχύουν πάντα οι γενικεύσεις, αλλά οι έρευνες συχνά οδηγούν σε γενικεύσεις. Ας θυμηθούμε, όμως, τι έλεγε η Χάνα Αρεντ (φωτ.): «Ο μεγαλύτερος κίνδυνος στην ύστερη νεωτερικότητα προέρχεται από την αδιαφορία απέναντι στον άλλο που οδηγεί στο φαινόμενο της απάρνησης της αλήθειας».
Η αλήθεια ενοχλεί, γι’ αυτό και την απορρίπτουμε. Δημιουργούμε σκηνικό ψευδούς εικόνας, διολισθαίνουμε στον κυνισμό. Ο καθένας υπάρχει μόνο για τον εαυτό του σε τούτη την έρημο του εγωισμού που λέγεται ζωή. Κι εμείς οι Ελληνες, έχοντας απαρνηθεί την αλήθεια, δεν κάναμε τίποτε άλλο από το να κανακεύουμε το εγώ μας, επιτρέποντας τη δημιουργία του υπερτροφικού κράτους και τη μετατροπή του σε πεδίο σύγκρουσης συντεχνιακών κλάδων, όπου ο καθείς πάλευε να αποσπάσει όσο το δυνατόν περισσότερα από τον δημόσιο κορβανά για το άπληστο εγώ του. Θλιβερή αυτοπραγμάτωση στον μονοδιάστατο κόσμο, όπου τα πάντα ήταν και παραμένουν αναλώσιμα. Αν αυτό το περιβάλλον δεν είναι σταθερό για μεγάλο χρονικό διάστημα είναι πιθανό σε μια συγκλονιστική αλλαγή να χαθεί και το έμβιο ον. (Στην προκειμένη περίπτωση να χαθεί ο άνθρωπος, όχι με την έννοια της ολοκληρωτικής εξαφάνισής του, αλλα με την απώλεια του οικείου τρόπου ζωής.) Ο Καρλ Πόπερ (φωτ.) στο βιβλίο του «Η ζωή είναι επίλυση προβλημάτων» σημειώνει ότι αν το περιβάλλον αλλάζει την καταλληλότητά του για τη ζωή, τότε η ζωή με τη γνωστή της μορφή χάνεται και όλα ξεκινούν από την αρχή.
Πάντα όμως υπάρχουν μύθος και ιστορία για να θυμίζουν. Αν ο σύγχρονος κόσμος ελευθέρωσε τον Προμηθέα από τα δεσμά του, δεν είναι παρά με τα χαρακτηριστικά του αδελφού του Επιμηθέα που η ανθρωπότητα διάγει τον βίο της, ζώντας σε μια αδιάκοπη ένταση μεταξύ γονιμότητας και απληστίας και αδυνατώντας να αντιληφθεί εγκαίρως ότι επίκειται η σύγκρουση. Αυτή ακριβώς είναι η αδυναμία του πολιτισμού μας που λειτουργεί με βάση περισσότερο τα ατομικά συμφέροντα, συνειδητοποιώντας εκ των υστέρων τι του έχει συμβεί. Η Δύση, γράφει ο Ντανιέλ Κοέν (φωτ.) στην «Ευημερία του Κακού», δεν συνειδητοποίησε σε πραγματικό χρόνο την οικονομική μεγέθυνση, την κρίση της δεκαετίας του ’30. Ούτε κατανόησε τους νόμους που την καθοδηγούσαν, παρά μόνον όταν καθίσταντο ανενεργοί. Στην Ελλάδα -κομμάτι της Δύσης κι αυτή- φαίνεται καθαρά ότι δεν συνειδητοποιήσαμε στον πραγματικό χρόνο τα μειονεκτήματά μας. Ισως γι’ αυτό θα ήταν φρόνιμο με την ευκαιρία των ημερών να αναζητήσουμε το θεολογικό και απεικονιστικό της ύπαρξής μας, και από Δευτέρα ξανά στις προσθαφαιρέσεις.

Δευτέρα 16 Απριλίου 2012

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ.

Του Θανάση Κυριαζή

Η κρίση της οικονομίας που βιώνουμε, δεν είναι μόνον υλικής φύσεως. Είναι πρωτίστως πνευματικής. Σημαίνει και συνεπάγεται απουσία νοηματοδοτήσεως της ζωής μας και συνακόλουθα αδυναμία να προσδιορίσουμε λέξεις που κι αυτές φαίνεται να έχουν χάσει το πραγματικό τους νόημα. Αν δεχτούμε, ότι «Το αδιόριστον των λέξεων γεννά το ακατάστατον των ιδεών και τούτο πάλιν το ακατάστατον των πράξεων», όπως υποστηρίζει ο Κοραής, είναι καιρός να δούμε τι σημαίνει η λέξη εκπαίδευση και ποια είναι η σχέση της με την κοινωνία και πολιτική, προκειμένου να ξεκαθαρίσουμε τη «σύγχυση των ιδεών μας» και «τις αλλοπρόσαλλες ενέργειες» στις οποίες αυτή η σύγχυση μας οδηγεί, σύμφωνα με τον μεγάλο δάσκαλο του γένους.
Με τον όρο εκπαίδευση, στις μέρες μας έχουμε προσδιορίσει μια μηχανιστικού τύπου αναπαραγωγή γνώσεων, η οποία υποτίθεται ότι διασφαλίζει μια εξειδικευμένη μόρφωση, προκειμένου να εντάξει τον νέο στην παραγωγή. Αυτή η ασφυκτικά στενή νοηματοδότηση του όρου, αφήνει εκτός του εννοιολογικού του πεδίου βασικές και αποδεκτές από την αρχαιότητα πτυχές του, όπως είναι, κατά κύριο λόγο, η διαμόρφωση ηθικών αρχών και η συνακόλουθη καλλιέργεια κοινωνικής και πολιτικής συνείδησης του ατόμου. Είναι λοιπόν, λειψός και στρεβλός ένας προσδιορισμός της εκπαίδευσης ξέχωρα από την έννοια της κοινωνίας και της πολιτικής, και εδώ ακριβώς βρίσκεται σε μεγάλο βαθμό η πηγή της κακoδαιμονίας μας.
Μέσα στις ραγδαία μεταβαλλόμενες κοινωνικό-πολιτικές συνθήκες με γενικότερη κρίση αξιών και θεσμών, είναι προφανές ότι το περιεχόμενο και οι στόχοι της εκπαίδευσης είναι ανάγκη να επαναξιολογηθούν και να επανασυνδεθούν με τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας. Το υποτιθέμενα «παραγωγικό» μοντέλο της εκπαίδευσης αποδείχτηκε αντιπαραγωγικό, αφενός με τη γιγάντωση των αποφοίτων τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και αφετέρου με την μονοδιάστατη έμφαση στη χρησιμοθηρία, η οποία στέρησε από μαθητές και φοιτητές την ολόπλευρη και ηθική καλλιέργεια της προσωπικότητάς τους. Έτσι, το σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα ούτε οικονομική – επαγγελματική διασφάλιση φαίνεται να παρέχει ούτε και ολοκληρωμένους πολίτες που να ενδιαφέρονται για τα κοινά αλλά και για το συνάνθρωπό τους διαμορφώνει. Το γεγονός αυτό επέτεινε, μαζί με άλλους παράγοντες, τον κοινωνικό κατακερματισμό, την αποσύνδεση του ατομικού συμφέροντος από το συλλογικό. Όσο και να μην είναι εξαρχής ορατό, αυτή η ηθική αλλοτρίωση είναι και αντιπαραγωγική, στο βαθμό που ανάμεσα στα παρεπόμενά της συγκαταλέγονται η αναξιοκρατία, οι παράνομες δοσοληψίες, η διασπάθιση δημοσίου χρήματος, η μη πληρωμή φόρων κ.ο.κ. Αυτή η αποθέωση του ατομισμού καλλιεργείται εδώ και χρόνια από ένα εκπαιδευτικό σύστημα που θεωρεί περιττό στο σύνολό του τον πολιτισμό και τον ανθρωπισμό και εκτιμά μόνο εκείνες τις γνώσεις που υποτίθεται ότι αποφέρουν ένα ατομικό, υλικό κέρδος. Συνακόλουθα, η σύγχρονη εκπαίδευση στο όνομα μιας στενής αντίληψης για τη σύνδεση της μάθησης με την εξειδίκευση και την παραγωγή, πέτυχε το εντελώς αντίθετο. Κατέστη αντι –οικονομική και ουσιαστικά αντι-κοινωνική και αντιδημοκρατική. Με μαθητές που ξεχνούν όσα μαθαίνουν στο σχολείο άμα τη εισαγωγή τους στο Πανεπιστήμιο, με φοιτητές που αδυνατούν να εφαρμόσουν στην πράξη όσα έμαθαν, με στρατιές μορφωμένων αμόρφωτων χωρίς καινοτόμες ιδέες, χωρίς φαντασία, δημιουργικότητα και κρίση, η γενικότερη κοινωνική κρίση είναι αναπόφευκτη. Η έλλειψη κρίσης, λοιπόν, εννοούμενης ως ικανότητας του κρίνειν ορθώς και ως εκ τούτου, του πράττειν ορθώς οδηγεί στην άλλη κρίση του νοήματος των πάντων, συμπεριλαμβανομένης και της πολιτικής και της οικονομίας.
Οι αρχαίοι είχαν μια λέξη που, όσο και να φανεί παράδοξο, ενείχε εν ταυτώ και οικονομικό και πολιτικό και ηθικό-πνευματικό περιεχόμενο: την ευβουλία, δηλ. την ικανότητα να παίρνει κανείς τις σωστές αποφάσεις προκειμένου να διοικεί σωστά το σπίτι του και να αναλαμβάνει τη διακυβέρνηση της πόλης θέτοντας το γενικό συμφέρον πάνω από το συλλογικό. Πίστευαν δε ότι αυτή η ικανότητα δεν ήταν δυνατόν να αποκτηθεί χωρίς την κατάλληλη εκπαίδευση. Ο ικανός στο καλό management, θα λέγαμε σήμερα, του οίκου και της πόλης του, αυτός δηλ. που θα μπορούσε να συμβάλει στην ευόδωση όχι μόνον της ατομικής του ευημερίας και ευμάρειας αλλά και στην ορθή διαχείριση των ζητημάτων άμεσης προτεραιότητας της πόλης, ο ενεργός πολίτης, μπορούσε και επιβαλλόταν να εκπαιδευτεί. Να αποκτήσει όλα τα παραπάνω με την κατάλληλη αγωγή. Με επιμέλεια, εξάσκηση και διδασκαλία, λέει ο Πρωταγόρας, μπορεί να γίνει κανείς ενάρετος πολίτης, δηλ. να αποκτήσει την πολιτική αρετή που ταυτίζεται με τη δικαιοσύνη και την αιδώ.
H εκπαίδευση είναι αναγκαίο να προετοιμάζει πολίτες που θα γνωρίζουν ακριβώς τη λειτουργία και την αποστολή που έχουν αναλάβει ή την απασχόληση που τους έχει ανατεθεί προκειμένου να εξασφαλιστούν οι αναγκαίες συνθήκες ώστε και οι ίδιοι ατομικά αλλά και ως συλλογικό μόρφωμα, δηλ. ως «κοινωνία», να οδηγηθούν στο ευ ζην, στην αυτάρκεια και στην κάλυψη των αναγκών τους. Αν ο καθένας ήταν δίκαιος, που σημαίνει, αν «έπραττε αυτό που του αναλογεί», χωρίς να υπερβαίνει τα όρια του, τότε οι κοινωνίες θα ήταν ευτυχισμένες. Αναγκαίος όμως όρος για να πραγματοποιηθούν αυτές οι προοπτικές είναι να καλλιεργηθούν οι πολίτες πνευματικά και ηθικά. Η κοινωνική δικαιοσύνη, η ομόνοια και η συνοχή που διασφαλίζουν την καλή διοίκηση, την ενότητα και το υψηλό βιοτικό επίπεδο των κοινωνιών βασίζεται στην παιδεία του κάθε πολίτη που έχει κατανοήσει την οργανική του σχέση με το ευρύτερο πολιτικό πλαίσιο εντός του οποίου δραστηριοποιείται. Τι άλλο σημαίνει αυτό εκτός από το ότι η παιδεία εννοούμενη ως ηθικοπνευματική καλλιέργεια του ατόμου επηρεάζει τις αποφάσεις του συνόλου είτε ως αρχόντων είτε ως αρχομένων, προς το συμφέρον τους συνιστά δηλ. καθοριστικό παράγοντα της άσκησης ορθής «πολιτικής» από την οποία εξαρτάται η ευτυχία του εκάστοτε κοινωνικού συνόλου.

*Ο Θανάσης Κυριαζής είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Πειραιά, στο Τμήμα Στατιστικής και Ασφαλιστικής Επιστήμης.

Κυριακή 15 Απριλίου 2012

ΠΑΣΧΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Του Κώστα Γιαννακίδη

Δεν ξέρω πόσα αρνιά θα φάει στη ζωή του ένας λύκος. Πιθανότατα θα είναι λιγότερα από όσα θα ξεκοκαλίσει ο μέσος άνθρωπος, εν προκειμένω ο Έλληνας. Ο λύκος είναι κακός επειδή τρώει τα αρνιά που προορίζονται για τα ανθρώπινα στομάχια. Αναπόφευκτα η φήμη του σπιλώθηκε, έχει τις ίδιες προτιμήσεις με μας. Απλώς ο λύκος το τρώει και ωμό χωρίς συνοδευτικά και μουστάρδα. Εμείς όχι. Εμείς ωμό τρώμε μόνο το σούσι, υιοθετώντας τις διατροφικές συνήθειες του πελεκάνου που τσιμπάει ψαράκι με φύκια. Αλλά σήμερα κατασπαράζουμε αρνιά και κατσίκια.
Τις τελευταίες μέρες σφάξαμε εκατοντάδες χιλιάδες αμνοερίφια για να γιορτάσουμε την Ανάσταση του Κυρίου. Είναι ένα ποτάμι από αίμα πάνω στο οποίο πλέει το χάρτινο καραβάκι με τη γαλανόλευκη. Ξεπλένει τις αμαρτίες μας και υπογραμμίζει, με κόκκινο χρώμα, τη μοναδικότητα του ελληνισμού. Πάσχα των Ελλήνων! Μαζί με την επιστροφή του Θεανθρώπου από τον Άδη, οι συμβολισμοί μας αποθεώνουν και την ανάσταση της φύσης. Η ζωή πάντα επιστρέφει και αυτή, ασχέτως αν το φθινόπωρο και ο χειμώνας είναι ανάσες πιο κάτω. Εμείς παίρνουμε ελπίδα από τη φωτεινή πλευρά του κύκλου. Και αν μη τι άλλο, όλα αυτά αξίζει να τα γιορτάσεις βάζοντας αγάπη στην καρδιά και χιλιάδες θερμίδες στο στομάχι. Μην έχετε τύψεις, είναι βαθύτατα χριστιανικό: ρίξε στον οργανισμό σου χοληστερίνη, λίπη, τριγλυκερίδια, αλκοόλ και, πράγματι, έχεις κάνει ακόμα ένα βήμα προς τη συνάντηση με τον Κύριο και Δημιουργό σου.
Σήμερα, λοιπόν, το «Στην καρδιά μου βάζω αμπάρες» θα μπορούν να το ακούσουν ως και οι κοσμοναύτες στο Διαστημικό Σταθμό, όταν βρίσκεται πάνω από την πατρίδα μας. Και αν κοιτάξουν προσεκτικά θα δουν τον Έλληνα που έχει ξυπνήσει από τα ξημερώματα και πίνει. Πίνει συνέχεια. Γελάει και μαρούλι πρασινίζει στο δόντι. Τα ζώα είναι στις σούβλες, η τσίκνα γίνεται μεθυστική, τα παιδιά τσιρίζουν, η μουσική από το αυτοκίνητο δικαιώνει την επιλογή για θηριώδη ηχεία, τα αστεία φουσκώνουν με την ώρα όπως οι κοιλιές γύρω από το τραπέζι. Και μετά έρχεται το γλυκό και ο καφές και αργότερα ίσως ακόμα λίγο κρέας για να μην πάρει χαμένο. Το βράδυ ο άνθρωπος συναντά τον λύκο. Σηκώνει το κεφάλι, βλέπει το φεγγάρι και ρεύεται όπως ο λύκος ουρλιάζει στη νύχτα. Στο ενδιάμεσο τα νοσοκομεία δεν προλαβαίνουν να περιθάλπουν ηλίθιους που ενώ ήξεραν ότι την έχουν μπαζώσει την αρτηρία, πήγαν και τσιμέντωσαν με λίπος και αλκοόλ το στομάχι τους. Και άλλους, ακόμα πιο ηλίθιους, που, πίνοντας από το πρωί, μπήκαν στο αυτοκίνητο για να πεταχτούν στο διπλανό χωριό, να δουν τον κουμπάρο. Αυτοί μπορεί να πάρουν στο λαιμό τους και αθώους, αμνούς κανονικούς. Τροχαία, βεγγαλικά, εμφράγματα και τρυπημένα στομάχια στέλνουν κόσμο στα νοσοκομεία. Όσοι από αυτούς ζήσουν θα έχουν πάντα μία διαφορετική άποψη για το Πάσχα. Ναι, ακόμα και στο δικό τους, το μικρό μυαλό, χωράει ο συνειρμός.
Και Δευτέρα πρωί οι Έλληνες θα μπουν στα αυτοκίνητα για την επιστροφή. Η κοιλιά θα βρίσκει τιμόνι και, γαμώτο, την άλλη μέρα είναι Τρίτη, δεν προσφέρεται για δίαιτα. Με ουρές στην εθνική οδό που, αν μπορούσες να δεις τις σκέψεις πάνω από τις λαμαρίνες των αυτοκινήτων, θα μετρούσες υπολογισμούς με νούμερα και ποσά που δεν βγαίνουν, αγωνία, άγχος, μια κατάσταση που δεν περιγράφεται με λόγια, αλλά με κορναρίσματα. Όμως ναι, θα έχουμε περάσει καλά το Πάσχα.

Σάββατο 14 Απριλίου 2012

«ΣΗΚΩ ΑΔΕΛΦΕ ΜΟΥ ΚΑΙ ΠΟΛΕΜΑ»…

Της Αννίτας Λουδάρου

Σαν σήμερα θυμάσαι τη μέρα που σου στείλανε τα παπούτσια. Η μάνα σου είχε βάλει τη ζακέτα με το άσπρο γιακαδάκι , αυτή που φορoύσε στις παρελάσεις, για να παραλάβει το δέμα. Ιστορική στιγμή. Δεν σε είχε ειδοποιήσει. Ήσουν μικρός και δεν ήξερες. Ένα ζευγάρι μαύρα , ολοκαίνουργια λουστρίνια. Δέρμα φίνο, μαλακό , δένανε με κορδόνια. Τρίζανε από την καινουργιάδα. Όταν σου τα έδωσε , στάθηκες εκστατικός . Μια κοίταγες τα παπούτσια και μια τον δρόμο που θα έβγαινες.
«Πώς θα περπατώ μάνα, εγώ, με τα παπούτσια αυτά», τη ρώτησες. Πέρα από δυό ζευγάρια πάνινα που είχες , για τις γιορτές και το σχολειό , άλλα δεν είχες. Βάναυσα ζούσες , όμως είχες και τις χαρές σου, κάτι σου έμενε. Κοιτούσες τα παπούτσια με απορία. Από τη μια τα καμάρωνες , από την άλλη ξένα σου φαινόντουσαν.
«Γιατί μου τα έστειλαν» σκεφθόσουν, «εγώ μια φορά δεν τους τα ζήτησα». Είχες συνηθίσει χωρίς παπούτσια.
Στην αρχή οι πατούσες σου είχαν πληγιάσει , μετά ματώσανε και στο τέλος σκληρύνανε για να αντέξουν. Νύχτα μέρα ονειρευόσουν πως με τα πρώτα σου λεφτά θ’ αγόραζες της μάνας σου πρώτα παπούτσια , μετά του μικρού σου αδερφού του Νικολί και στο τέλος θα αγόραζες και για σένα. Έτσι για τη χαμένη τιμή.
«Για καλό σου, γιέ μου σου τα στείλανε», είπε η μάνα σου, «να σε προστατέψουν θέλουν, φόρα τα». Έτσι τα πήρες και τα φόρεσες, για καλό. Ένα ξαφνικό καλό, χωρίς ανταλλάγματα. Τα φόρεσες και ψήλωσε το τακούνι σου. Και αμέσως αρχίσανε τα διλήμματα. Κάτι διλήμματα, πελώρια σαν κύματα. Εσύ ήσουν και αισθανόσουν φτωχός από τη μία και από την άλλη κοίταγες τα μοκασίνια σου , να τρίζουν ολοκαίνουργια και ξεχνιώσουν.
Άρχισες να πηγαίνεις και στα καφενεία. Ασσόδυο , ντόρτια και έμπαινες. Σούσουρο αμέσως.
«Κοίτα βρε τον Γιωργή, τι παπούτσια φορεί», λέγανε όλοι. Καμάρωνες εσύ!
«Πιάσε μια ρακή», φώναζες , «και γράψτα στα βερεσέδια». ‘Αρχισες να πηγαίνεις όλο και λιγότερο στα χωράφια, άφησες και το όνειρό σου να μπαρκάρεις. Δεν ήσουν εσύ τώρα για αυτά. Επιπλέον ερχόντουσαν και τα πακέτα , δεν ήταν για να λείπεις από την παραλαβή.
Καμιά φορά επιστρέφοντας στο πατρικό σου σπίτι από τις ολονύχτιες συζητήσεις για τα διλήμματα , το καλοκαίρι με το πορτοκαλί φεγγάρι ή τον χειμώνα με τη μουτζουρωμένη από το καυσαέριο βροχή και με το κρύο, έκανες ό,τι κάνεις και σήμερα κλεισμένος στα αδιέξοδά σου. Μετέτρεπες τις συνηθισμένες αυτές διαδρομές σε διαδρομές προσωπικής δοκιμασίας, σε πορείες αινίγματος και επιθυμίας , με το ενδεχόμενο να σε οδηγήσουν κάποτε στο αληθινό σου σπίτι. Οι ασήμαντες λακούβες του νερού άλλαζαν σχήμα και κλίμακα τότε. Γινόντουσαν χώροι τεράστιοι , λιμναίοι και κατοικήσιμοι. Ύψωνες μάντρες , εκεί που δεν υπήρχαν με καταράκτες αναρριχητικών που εντός τους φανταζόσουν μια αξιοπρεπή ζωή που σε αφορούσε. Μια ζωή απείρως πιο ενδιαφέρουσα από την πραγματική ζωή που ζούσες.
Μα το πρωί άρχιζες όλα αυτά να τα αποφεύγεις και επέστρεφες στον κλεφτοπόλεμο. Εσύ πια εξαπατούσες και τη μάνα σου την ίδια, αφού και αυτή φρόνιμα όταν έπρεπε δεν σου μίλησε. Μονάχα σε κράτησε μικρό και κολλημένο στη φούστα της. Έκοψες και τα συναισθήματα , να μην σε ενοχλούν. Επιβίωνες. Εσωτερίκευσες μηδενικά. Έγινες εγωιστής. Όταν η μάνα σου ήθελε να σε ηρεμήσει , σου έκανε τα χατήρια και τα κατάφερνε, σε τουμπάριζε. Ίσως και να σου θύμιζαν τα παπούτσια, τον πατέρα σου που δεν γνώρισες ποτέ.
Τώρα στέκεις αδύναμος να κοιτάς το αδιέξοδο. Ένα λεπτό πριν ήσουν ευτελής ακόμα. Άπραγος έμεινες τόσα χρόνια και ξέχασες να πιστεύεις στον εαυτό σου. Η ευκολία σε κράτησε παιδί.
«Σήκω αδερφέ μου και πολέμα. Να πετάξουμε τα παπούτσια, μας θυμίζουν το χθες. Αδιέξοδος και διέξοδος εμείς οι ίδιοι. Με γυμνά πέλματα να κάνουμε τα πρώτα βήματα. Γεμάτοι ερωτήσεις, όμως, και όχι απαντήσεις , γιατί ήρθε η ώρα να μάθουμε πιά».

Παρασκευή 13 Απριλίου 2012

ΕΝΑ ΦΙΛΙ ΠΡΙΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ.

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

«Το θάρρος των Ελλήνων είναι σημαντικό και πρέπει να αναγνωριστεί. Οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι γενναίοι, όπως όλοι οι εργαζόμενοι και ο ελληνικός λαός που πληρώνουν τους φόρους τους και δέχονται τις περικοπές σε συντάξεις και μισθούς». Τάδε έφη χθες το βράδυ η γενική διευθύντρια του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ. Η σιδηρά Κριστίν σχεδόν δάκρυσε από συγκίνηση για τα ανομολόγητα πάθη των Ελλήνων προσπαθώντας να δείξει την ειλικρινή συμπαράστασή της. Γι’ αυτό δεν έμεινε στην έκφραση συμπάθειας.
Ως φιλεύσπλαχνη ελέω ευρώ και σεπτών δανειστών αυτοκράτειρα, άδραξε την ευκαιρία της προκήρυξης των εκλογών για να συμβάλει στη συντομότερη έξοδο της Ελλάδας από την ανηφορική οδό του μαρτυρίου. Ως εκ τούτου απεφήνατο:
«Ένας συνασπισμός των πολιτικών παρατάξεων μπορεί να αποτελεί οδηγό στην δύσκολη άσκηση που η χώρα πρέπει να αντιμετωπίσει. Αυτό είναι επίσης κάτι πολύ θετικό και πρέπει να πω ότι ο Λουκάς Παπαδήμος βρίσκεται σε αυτή την κατεύθυνση και αναγνωρίζω τις προσπάθειές του».

Όχι όπως ο Ιούδας

Γιατί παιδεύεστε λοιπόν να αποφασίσετε τι θα ψηφίσετε στις εκλογές; Η φιλεύσπλαχνος Κριστίν Λαγκάρντ φροντίζει για εσάς πολύ πριν από εσάς. Εν ανάγκη και χωρίς εσάς. Την επομένη κιόλας της προκήρυξης των εκλογών.
● Χρειάζεστε κυβέρνηση συνεργασίας.
● Επικεφαλής αυτής της κυβέρνησης συνεργασίας θα πρέπει να είναι ο Λουκάς Παπαδήμος.
Γιατί; Μα, καλοί μου άνθρωποι, η ίδια αυτή Λαγκάρντ προ ημερών εμπιστεύθηκε προ ημερών στο πλανητικό μας επικοινωνιακό χωριό ότι «η Ελλάδα δεν έχει ξεφύγει από τον κίνδυνο της χρεοκοπίας». Τι θα πει δηλαδή ότι... «μειώσαμε» το χρέος μας με το PSI; Επειδή το λένε ο Παπαδήμος, ο Βενιζέλος και ο Σαμαράς; Το αφεντικό το ρώτησαν;
Και μην αναρωτηθείτε πάλι ποιο είναι το αφεντικό. Λίγες περιόδους στην ελληνική Ιστορία είναι τόσο αυτονόητη και αδιαμφισβήτητη η απάντηση στο κλασικό καραμανλικό ερώτημα, το οποίο διατυπώθηκε πριν από καμιά πενηνταριά χρόνια – τον Μάιο του 1963 – αμέσως μετά τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη: «Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;».
Αυτοί λοιπόν που πράγματι και επί της ουσίας κυβερνούν αυτόν τον τόπο είναι οι ίδιοι που σου υποδεικνύουν, υπομονετικέ και αξιοθαύμαστε Έλληνα, τι πρέπει να ψηφίσεις και ποια πρέπει να είναι η τύποις κυβέρνησή σου. Και το κάνουν δηλώνοντας την ανυπόκριτη συμπάθειά τους.
Αυτό κάνει από καιρό και η εγχώρια πληροφόρηση. Μπορεί ενίοτε να είναι αυστηρό μαζί σου για να σε συνεγείρει, αλλά πάντα σου δίνει «ένα φιλί πριν πεθάνεις». Ένα φιλί ανιδιοτελές και μεγαλόκαρδο και όχι όπως αυτό που έδωσε στην έγκυο και αποκληρωμένη νεαρή ο απογοητευμένος προικοθήρας στην κλασική ομώνυμη ταινία του Gerd Oswald. Ούτε όπως αυτό του Ιούδα πριν τρέξει να εισπράξει τα αργύρια – και λίγο πριν κρεμαστεί συντετριμμένος από το μέγεθος της προδοσίας.

Το νου σου, δεσμώτη

Άλλωστε, αν το καλοσκεφτείς, δεν είναι ωμοί ή ιταμοί, αλλά απολύτως καλοπροαίρετοι – και κυρίως ειλικρινείς – αυτοί που ασκούνται καθημερινά στην τέχνη της ψύχραιμης και παιδευτικά αυστηρής παραίνεσης:
Πρόσεξε μήπως η οργή σου σε τυφλώσει και καταστραφείς. Ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με τις καλύτερες προθέσεις.
Το νου σου, δεσμώτη του μνημονιακού ιλίγγου. Η πατρίδα βρίσκεται στα χέρια σου και μόνο εσύ, καρτερικέ και ψύχραιμε Έλληνα, ηρωικέ δημόσιε υπάλληλε και εν γένει εργαζόμενε, μπορείς να τη σώσεις.
Μην ταράζεσαι που μέχρι χθες σου λέγαμε ότι είσαι διεφθαρμένος έως μυελού οστέων και τα έφαγες μαζί μας. Θέλαμε να σου προσδώσουμε λίγο από το μεγαλείο μας.
Μην ταράζεσαι που θα σου εξαφανίσουμε τον μισθό, θα σου καταργήσουμε τη σύνταξη και στο τέλος θα σε απολύσουμε χωρίς καν αποζημίωση. Προβληματίσου με τα επιτεύγματα της Βουλγαρίας, της Ρουμανίας και της Λετονίας, που ζουν με μικρότερους μισθούς και έχουν χεστεί στην ανάπτυξη.
Όχι, μη σου φαίνεται περίεργο που θα σε παίρνουν κάθε μέρα τηλέφωνο οι ιδιώτες εισπράκτορές μας αν χρωστάς ένα ευρώ. Ούτε που θα σου κάνουμε κατασχέσεις όταν θα μας χρωστάς 300 ευρώ. Ούτε που θα πηγαίνεις στο αυτόφωρο για πέντε χιλιάρικα. Για σένα το κάνουμε. Για να έρθει η ανάπτυξη και να μπορείς να μας πληρώνεις χωρίς να σε δανείζουμε.
Μην ενοχλείσαι που η πατρίδα σου θα γίνει Ειδική Οικονομική Ζώνη. Αναλογίσου την ανάπτυξη της Κίνας, του Βιετνάμ και της Καμπότζης. Θα ήθελες μήπως να γίνεις Βόρεια Κορέα;
Μη σου φαίνεται περίεργο που όλες οι σπουδαίες αποφάσεις δεν παίρνονται στην ελληνική Βουλή αλλά στις Βρυξέλλες, το Βερολίνο και την Ουάσιγκτον. Εκεί παίρνονταν και πριν, αλλά σε δανείζαμε φθηνά και το ξεχνούσες. Τι παραπάνω δηλαδή σου ζητάμε τώρα; Απλώς να το προβλέπει και το Σύνταγμά σου διότι είσαι λίγο ξεχασιάρης και αποπροσανατολίζεσαι.
Μη δίνεις σημασία στους προβληματικούς, που τα έφαγαν αυτοί ή τα παιδιά τους και τώρα αυτοκτονούν στην πλατεία Συντάγματος για να δημιουργήσουν ψευδείς εντυπώσεις και να συνεγείρουν τον καταστροφικό λαϊκισμό.
Εσύ, υπέροχε, καρτερικέ, γενναίε, αξιοθαύμαστε και παραδειγματικέ Έλληνα, όλα μπορείς να τα αντέξεις για τη σωτηρία της πατρίδας μας.

Η σκοτεινή πλευρά σου

Αυτοί άλλωστε που σε συμβουλεύουν, που σε πληροφορούν, που σου λένε τις κρυμμένες αλήθειες και σου αποκαλύπτουν τη σκοτεινή πλευρά τους εαυτού σου, στην πραγματικότητα σου εξοικονομούν τεράστια ποσά συμβάλλοντας στην επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος. Για φαντάσου να τα πλήρωνες στον ψυχαναλυτή σου για να ανακαλύψεις στα στερνά πόσο τεμπέλης, ρουσφετολόγος, κλέφτης και διεφθαρμένος είσαι κατά βάθος.
Εξ άλλου αυτοί που σου υποδεικνύουν τον δρόμο της λιτότητας, της εγκράτειας, της ταπεινότητας και της μετάνοιας, αυτοί που σου αποκαλύπτουν πόσο ανίκανος είσαι να διαχειριστείς τα του οίκου σου, αλλά και τα πραγματικά οφέλη από την παρουσία της τρόικας, των επιτρόπων και των υπερπρωθυπουργών στα υπουργεία σου δεν είναι αυτό που νομίζεις.
Δεν έχουν τα λεφτά τους στην πλούσια και αμαρτωλή Ελβετία, όπως τους κατηγορούν οι λαϊκιστές της δραχμής και της απομόνωσης. Ήδη, όπως μας πληροφόρησε ο λαμπρός Σαχινίδης, τα έχουν μεταφέρει στη Σιγκαπούρη.
Μια χώρα παράδεισο για επενδύσεις, όπως πρέπει να γίνει και η δική σου.
Μια χώρα με ταχύτατες διαδικασίες για ίδρυση επιχείρησης, όπως πρέπει να γίνει και η δική σου.
Μια χώρα ιδιαίτερα φιλόξενη σε ξένα κεφάλαια για τις τράπεζες που εδρεύουν εκεί, όπως πρέπει να γίνει και η δική σου.
Μια χώρα που προσφέρει υψηλό επίπεδο εμπιστευτικότητας, στην οποία ποτέ κανείς δεν θα προδώσει το όνομα ενός καταθέτη. Έτσι δηλαδή όπως πρέπει να γίνει και η δική σου.
Μέχρι λοιπόν η χώρα σου να γίνει έτσι, αυτοί θα κρατούν τα κατά κεφαλήν εκατομμύριά τους στη Σιγκαπούρη για να τα προφυλάξουν από την ανωριμότητά σου.
Γι’ αυτό, λοιπόν, γενναίε και ακατάβλητε, μαρτυρικέ και θαρραλέε Έλληνα, μην υποκύπτεις στις Σειρήνες του λαϊκισμού, στη Σκύλλα της πτώχευσης και τη Χάρυβδη της δραχμής. Δείξε την πρέπουσα εμπιστοσύνη και τον αρμόζοντα σεβασμό στις κυρίες Λαγκάρντ και Μέρκελ.
Οι αντιπρόσωποί τους στη χώρα σου θυσιάζονται για σένα, όπως ο Χριστός μαρτύρησε αίρων τις αμαρτίες του κόσμου. Δεν είναι μαριονέτες, κουκουλοφόροι, δωσίλογοι, Τσολάκογλου, πολιτικοί κερδοσκόποι, ιδεολογικοί σορτάκηδες, πνευματικοί λαθρέμποροι και όλα όσα τους καταμαρτυρούν οι ποικιλώνυμοι άθλιοι λαϊκιστές και συκοφάντες που έχουν μοναδικό τους στόχο να σε δουν Βορειοκορεάτη.
Γι’ αυτό, λοιπόν, ηρωικέ Έλληνα, μπορείς όσο θέλεις να δηλώνεις άρες μάρες κουκουνάρες στις δημοσκοπήσεις, αλλά μην το παρακάνεις. Είτε ψηφίζεις όπως πρέπει είτε πτωχεύεις και βγαίνεις από το ευρώ. Και μην ξεχνάς, επί τούτου, ποτέ τη διδαχή των μεγάλων πατέρων της Ιεράς Ευρωζώνης: «Μην αναρωτιέσαι τι έκανε για σένα το ευρώ. Αναλογίσου τι μπορείς εσύ να κάνεις γι’ αυτό».
Καλή Ανάσταση, ανυπέρβλητε και αξιοθαύμαστε Έλληνα. Είσαι, στ’ αλήθεια, ήρωας. Μάρτυς αδιάψευστος η δακρύουσα κυρία Λαγκάρντ...