ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΠΡΟΣ ΤΙΣ ΚΑΛΠΕΣ

Tης Τασούλας Kαραϊσκάκη

Το φόβητρο της ακυβερνησίας υψώνεται, περισσότερο πειστικό από ποτέ, πάνω από το προεκλογικό τοπίο, μετά τις απανωτές προβλέψεις για κατακερματισμένη Βουλή -στις δημοσκοπήσεις, το άθροισμα των ποσοστών Ν. Δ. και ΠΑΣΟΚ υπολείπεται του 40%, εγείροντας αγωνιώδη ερωτήματα για το μετεκλογικό σκηνικό. Μέχρι στιγμής, η θεωρία του «μικρότερου κακού» στήριζε τον δικομματισμό, από τετραετία σε τετραετία. Οσοι ψηφοφόροι των δύο κομμάτων εξουσίας αναλογίζονταν πόσο επικίνδυνα για την εθνική πρόοδο και οικονομία υπήρξαν αμφότερα, και δεν ήθελαν πλέον να αναγνωρίζουν μόνο πρόσωπα, αλλά επιχειρήματα και πολιτικές, εγκαλούνταν από την αδυσώπητη δικομματική μηχανή να αρθούν στο ύψος των ευθυνών τους: Αν καταρρεύουν οι κομματικοί μηχανισμοί θα παρασυρθούν και οι δημοκρατικοί θεσμοί, αν χάσουμε, το φταίξιμο θα είναι δικό σας! Ο δικομματισμός αποτελούσε την ευρεία πύλη για την εξασφάλιση της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας. Οικοδομημένος πάνω σε γερά θεμέλια, όχι μόνο λόγω της εκτεταμένης ρουσφετολογικής πρακτικής των δύο μεγάλων κομμάτων, αλλά και της αδυναμίας, της ανικανότητας των μικρότερων να δημιουργήσουν ένα προφίλ κόμματος εξουσίας, συντηρούσε ένα σύστημα με ανεύθυνους πολιτικούς και δυσαρεστημένους πολίτες, μέχρι το σημερινό αδιέξοδο. Στο μεταξύ, σταδιακά έχανε τη δύναμή του... Το 1996 η συμμετοχή στις βουλευτικές εκλογές ήταν 76,35% και το ποσοστό ΠΑΣΟΚ- Ν. Δ. 79,61%. Το 2000 τα αντίστοιχα ποσοστά ήταν 74,97% και 86,53% (το υψηλότερο από ποτέ). Το 2004 ήταν 76,5% και 85,91%. Το 2007, 74,15% και 79,94%. Το 2009, 70,95% και 77,4%. Στις 6 Μαΐου; Ολα δείχνουν ότι ο δικομματισμός, που εξελίσσεται στο πλαίσιο ενός ευρύτερου μετασχηματισμού των πολιτικών ιδεολογιών, θα πληγεί. Πόσο σοβαρά; Θα είναι δυνατές οι συνεργασίες, οι συμμαχίες, ο χειρισμός των διαφορών ή θα καταλήξουμε στη διαίρεση, τον διχασμό, τη διχόνοια; Πόσο ισχυρή θα είναι η αποχή; Παντού στον κόσμο η αποχή και η κυμαινόμενη ψήφος των αναποφάσιστων βαίνουν αυξανόμενες. Θα επιβεβαιωθεί τούτη τη φορά, στη χώρα μας, η παγκόσμια τάση, που οδηγεί σε έναν τόσο ομοιογενή δικομματισμό, που να αποτελεί στην ουσία μονοκομματισμό; Πνέει πράγματι ο δικομματισμός τα λοίσθια ή περνά μια «κόπωση» περιστασιακή; Θα είναι λίγο διαφορετικές αυτές οι εκλογές. Λιγότερες δημοσκοπήσεις, παράτες, οχλοβοή, αντάρα και ποδοβολή, λιγότερη ακόμη και η συνήθης, βίαιη, κατεδαφιστική πολεμική. Μικρότερος χρόνος για την παρουσίαση πολιτικών προγραμμάτων και μεγαλύτερη ένταση - αλληλοκατηγορίες και αποκαλύψεις (στα τηλε-παράθυρα, όχι πια στη Βουλή). Ενα κλειστό πολιτικό ντέρμπι με τους ψηφοφόρους μοναχικούς θεατές. Αλλωστε, ποτέ τα κόμματα εξουσίας δεν συνένωσαν τους Ελληνες. Προσέφεραν ατομική προστασία, άρα εξάρτηση. Καλλιεργούσαν αντίπαλες «θύρες». Συνθήματα-εμβλήματα. Σήμερα, στο χείλος του γκρεμού, δεν ξεδιπλώνονται ούτε οι εύκολες στην εκφορά αλλά δύσκολες στην πράξη θεωρίες για το τι κοινωνία θέλουμε και ποιο πρέπει να είναι το πρόσωπο της εξουσίας. Πίσω από τις κάλπες ζωντανεύουν όχι νέες συστρωματώσεις, αλλά εφιάλτες εθνικής καταστροφής. Και, ξανά, η επιτακτική έμμεση προτροπή «ψηφίστε μεγάλο κόμμα, γιατί χανόμαστε!». Πηγή

ΕΝΑ ΦΙΛΙ ΠΡΙΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ.

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

«Το θάρρος των Ελλήνων είναι σημαντικό και πρέπει να αναγνωριστεί. Οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι γενναίοι, όπως όλοι οι εργαζόμενοι και ο ελληνικός λαός που πληρώνουν τους φόρους τους και δέχονται τις περικοπές σε συντάξεις και μισθούς». Τάδε έφη χθες το βράδυ η γενική διευθύντρια του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ. Η σιδηρά Κριστίν σχεδόν δάκρυσε από συγκίνηση για τα ανομολόγητα πάθη των Ελλήνων προσπαθώντας να δείξει την ειλικρινή συμπαράστασή της. Γι’ αυτό δεν έμεινε στην έκφραση συμπάθειας.

Ως φιλεύσπλαχνη ελέω ευρώ και σεπτών δανειστών αυτοκράτειρα, άδραξε την ευκαιρία της προκήρυξης των εκλογών για να συμβάλει στη συντομότερη έξοδο της Ελλάδας από την ανηφορική οδό του μαρτυρίου. Ως εκ τούτου απεφήνατο:

«Ένας συνασπισμός των πολιτικών παρατάξεων μπορεί να αποτελεί οδηγό στην δύσκολη άσκηση που η χώρα πρέπει να αντιμετωπίσει. Αυτό είναι επίσης κάτι πολύ θετικό και πρέπει να πω ότι ο Λουκάς Παπαδήμος βρίσκεται σε αυτή την κατεύθυνση και αναγνωρίζω τις προσπάθειές του».

Όχι όπως ο Ιούδας

Γιατί παιδεύεστε λοιπόν να αποφασίσετε τι θα ψηφίσετε στις εκλογές; Η φιλεύσπλαχνος Κριστίν Λαγκάρντ φροντίζει για εσάς πολύ πριν από εσάς. Εν ανάγκη και χωρίς εσάς. Την επομένη κιόλας της προκήρυξης των εκλογών.

● Χρειάζεστε κυβέρνηση συνεργασίας.

● Επικεφαλής αυτής της κυβέρνησης συνεργασίας θα πρέπει να είναι ο Λουκάς Παπαδήμος.

Γιατί; Μα, καλοί μου άνθρωποι, η ίδια αυτή Λαγκάρντ προ ημερών εμπιστεύθηκε προ ημερών στο πλανητικό μας επικοινωνιακό χωριό ότι «η Ελλάδα δεν έχει ξεφύγει από τον κίνδυνο της χρεοκοπίας». Τι θα πει δηλαδή ότι... «μειώσαμε» το χρέος μας με το PSI; Επειδή το λένε ο Παπαδήμος, ο Βενιζέλος και ο Σαμαράς; Το αφεντικό το ρώτησαν;

Και μην αναρωτηθείτε πάλι ποιο είναι το αφεντικό. Λίγες περιόδους στην ελληνική Ιστορία είναι τόσο αυτονόητη και αδιαμφισβήτητη η απάντηση στο κλασικό καραμανλικό ερώτημα, το οποίο διατυπώθηκε πριν από καμιά πενηνταριά χρόνια – τον Μάιο του 1963 – αμέσως μετά τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη: «Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;».

Αυτοί λοιπόν που πράγματι και επί της ουσίας κυβερνούν αυτόν τον τόπο είναι οι ίδιοι που σου υποδεικνύουν, υπομονετικέ και αξιοθαύμαστε Έλληνα, τι πρέπει να ψηφίσεις και ποια πρέπει να είναι η τύποις κυβέρνησή σου. Και το κάνουν δηλώνοντας την ανυπόκριτη συμπάθειά τους.

Αυτό κάνει από καιρό και η εγχώρια πληροφόρηση. Μπορεί ενίοτε να είναι αυστηρό μαζί σου για να σε συνεγείρει, αλλά πάντα σου δίνει «ένα φιλί πριν πεθάνεις». Ένα φιλί ανιδιοτελές και μεγαλόκαρδο και όχι όπως αυτό που έδωσε στην έγκυο και αποκληρωμένη νεαρή ο απογοητευμένος προικοθήρας στην κλασική ομώνυμη ταινία του Gerd Oswald. Ούτε όπως αυτό του Ιούδα πριν τρέξει να εισπράξει τα αργύρια – και λίγο πριν κρεμαστεί συντετριμμένος από το μέγεθος της προδοσίας.

Το νου σου, δεσμώτη

Άλλωστε, αν το καλοσκεφτείς, δεν είναι ωμοί ή ιταμοί, αλλά απολύτως καλοπροαίρετοι – και κυρίως ειλικρινείς – αυτοί που ασκούνται καθημερινά στην τέχνη της ψύχραιμης και παιδευτικά αυστηρής παραίνεσης:

● Πρόσεξε μήπως η οργή σου σε τυφλώσει και καταστραφείς. Ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με τις καλύτερες προθέσεις.

● Το νου σου, δεσμώτη του μνημονιακού ιλίγγου. Η πατρίδα βρίσκεται στα χέρια σου και μόνο εσύ, καρτερικέ και ψύχραιμε Έλληνα, ηρωικέ δημόσιε υπάλληλε και εν γένει εργαζόμενε, μπορείς να τη σώσεις.

● Μην ταράζεσαι που μέχρι χθες σου λέγαμε ότι είσαι διεφθαρμένος έως μυελού οστέων και τα έφαγες μαζί μας. Θέλαμε να σου προσδώσουμε λίγο από το μεγαλείο μας.

● Μην ταράζεσαι που θα σου εξαφανίσουμε τον μισθό, θα σου καταργήσουμε τη σύνταξη και στο τέλος θα σε απολύσουμε χωρίς καν αποζημίωση. Προβληματίσου με τα επιτεύγματα της Βουλγαρίας, της Ρουμανίας και της Λετονίας, που ζουν με μικρότερους μισθούς και έχουν χεστεί στην ανάπτυξη.

● Όχι, μη σου φαίνεται περίεργο που θα σε παίρνουν κάθε μέρα τηλέφωνο οι ιδιώτες εισπράκτορές μας αν χρωστάς ένα ευρώ. Ούτε που θα σου κάνουμε κατασχέσεις όταν θα μας χρωστάς 300 ευρώ. Ούτε που θα πηγαίνεις στο αυτόφωρο για πέντε χιλιάρικα. Για σένα το κάνουμε. Για να έρθει η ανάπτυξη και να μπορείς να μας πληρώνεις χωρίς να σε δανείζουμε.

● Μην ενοχλείσαι που η πατρίδα σου θα γίνει Ειδική Οικονομική Ζώνη. Αναλογίσου την ανάπτυξη της Κίνας, του Βιετνάμ και της Καμπότζης. Θα ήθελες μήπως να γίνεις Βόρεια Κορέα;

● Μη σου φαίνεται περίεργο που όλες οι σπουδαίες αποφάσεις δεν παίρνονται στην ελληνική Βουλή αλλά στις Βρυξέλλες, το Βερολίνο και την Ουάσιγκτον. Εκεί παίρνονταν και πριν, αλλά σε δανείζαμε φθηνά και το ξεχνούσες. Τι παραπάνω δηλαδή σου ζητάμε τώρα; Απλώς να το προβλέπει και το Σύνταγμά σου διότι είσαι λίγο ξεχασιάρης και αποπροσανατολίζεσαι.

● Μη δίνεις σημασία στους προβληματικούς, που τα έφαγαν αυτοί ή τα παιδιά τους και τώρα αυτοκτονούν στην πλατεία Συντάγματος για να δημιουργήσουν ψευδείς εντυπώσεις και να συνεγείρουν τον καταστροφικό λαϊκισμό.

Εσύ, υπέροχε, καρτερικέ, γενναίε, αξιοθαύμαστε και παραδειγματικέ Έλληνα, όλα μπορείς να τα αντέξεις για τη σωτηρία της πατρίδας μας.

Η σκοτεινή πλευρά σου

Αυτοί άλλωστε που σε συμβουλεύουν, που σε πληροφορούν, που σου λένε τις κρυμμένες αλήθειες και σου αποκαλύπτουν τη σκοτεινή πλευρά τους εαυτού σου, στην πραγματικότητα σου εξοικονομούν τεράστια ποσά συμβάλλοντας στην επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος. Για φαντάσου να τα πλήρωνες στον ψυχαναλυτή σου για να ανακαλύψεις στα στερνά πόσο τεμπέλης, ρουσφετολόγος, κλέφτης και διεφθαρμένος είσαι κατά βάθος.

Εξ άλλου αυτοί που σου υποδεικνύουν τον δρόμο της λιτότητας, της εγκράτειας, της ταπεινότητας και της μετάνοιας, αυτοί που σου αποκαλύπτουν πόσο ανίκανος είσαι να διαχειριστείς τα του οίκου σου, αλλά και τα πραγματικά οφέλη από την παρουσία της τρόικας, των επιτρόπων και των υπερπρωθυπουργών στα υπουργεία σου δεν είναι αυτό που νομίζεις.

Δεν έχουν τα λεφτά τους στην πλούσια και αμαρτωλή Ελβετία, όπως τους κατηγορούν οι λαϊκιστές της δραχμής και της απομόνωσης. Ήδη, όπως μας πληροφόρησε ο λαμπρός Σαχινίδης, τα έχουν μεταφέρει στη Σιγκαπούρη.

● Μια χώρα παράδεισο για επενδύσεις, όπως πρέπει να γίνει και η δική σου.

● Μια χώρα με ταχύτατες διαδικασίες για ίδρυση επιχείρησης, όπως πρέπει να γίνει και η δική σου.

● Μια χώρα ιδιαίτερα φιλόξενη σε ξένα κεφάλαια για τις τράπεζες που εδρεύουν εκεί, όπως πρέπει να γίνει και η δική σου.

● Μια χώρα που προσφέρει υψηλό επίπεδο εμπιστευτικότητας, στην οποία ποτέ κανείς δεν θα προδώσει το όνομα ενός καταθέτη. Έτσι δηλαδή όπως πρέπει να γίνει και η δική σου.

Μέχρι λοιπόν η χώρα σου να γίνει έτσι, αυτοί θα κρατούν τα κατά κεφαλήν εκατομμύριά τους στη Σιγκαπούρη για να τα προφυλάξουν από την ανωριμότητά σου.

Γι’ αυτό, λοιπόν, γενναίε και ακατάβλητε, μαρτυρικέ και θαρραλέε Έλληνα, μην υποκύπτεις στις Σειρήνες του λαϊκισμού, στη Σκύλλα της πτώχευσης και τη Χάρυβδη της δραχμής. Δείξε την πρέπουσα εμπιστοσύνη και τον αρμόζοντα σεβασμό στις κυρίες Λαγκάρντ και Μέρκελ.

Οι αντιπρόσωποί τους στη χώρα σου θυσιάζονται για σένα, όπως ο Χριστός μαρτύρησε αίρων τις αμαρτίες του κόσμου. Δεν είναι μαριονέτες, κουκουλοφόροι, δωσίλογοι, Τσολάκογλου, πολιτικοί κερδοσκόποι, ιδεολογικοί σορτάκηδες, πνευματικοί λαθρέμποροι και όλα όσα τους καταμαρτυρούν οι ποικιλώνυμοι άθλιοι λαϊκιστές και συκοφάντες που έχουν μοναδικό τους στόχο να σε δουν Βορειοκορεάτη.

Γι’ αυτό, λοιπόν, ηρωικέ Έλληνα, μπορείς όσο θέλεις να δηλώνεις άρες μάρες κουκουνάρες στις δημοσκοπήσεις, αλλά μην το παρακάνεις. Είτε ψηφίζεις όπως πρέπει είτε πτωχεύεις και βγαίνεις από το ευρώ. Και μην ξεχνάς, επί τούτου, ποτέ τη διδαχή των μεγάλων πατέρων της Ιεράς Ευρωζώνης: «Μην αναρωτιέσαι τι έκανε για σένα το ευρώ. Αναλογίσου τι μπορείς εσύ να κάνεις γι’ αυτό».

Καλή Ανάσταση, ανυπέρβλητε και αξιοθαύμαστε Έλληνα. Είσαι, στ’ αλήθεια, ήρωας. Μάρτυς αδιάψευστος η δακρύουσα κυρία Λαγκάρντ...

Πηγή

Η ΠΟΛΥΝΟΜΙΑ ΤΩΝ ΡΟΥΣΦΕΤΙΩΝ.

Της Τασούλας Καραϊσκάκη

Σε τι βοηθά η ψήφιση τόσων πολλών νόμων; Ειδικά όταν μέσα σ’ αυτούς εισάγονται και ψηφίζονται πλήθος ετερόκλητων ρυθμίσεων. Η απάντηση είναι γνωστή. Βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο... Λίγες ημέρες πλην λήξει η θητεία της παρούσας κυβέρνησης συνεργασίας, συσσωρεύονται προς ψήφιση στη Βουλή, από κάθε υπουργείο, νομοσχέδια, πολυνομοσχέδια και τροπολογίες έξω από το πλαίσιο των υποχρεώσεων που απορρέουν από το δεύτερο Μνημόνιο και τη νέα δανειακή σύμβαση και πιθανότατα εξυπηρετούν «ανάγκες» ομάδων πίεσης και ρουσφέτια πολιτικών...

Η πολυνομία είναι δείγμα κακοδιοίκησης, έλεγε ο Ισοκράτης. Διαφθείρει την πολιτεία, πίστευαν ο Πλάτων και ο Τάκιτος.

Στην Ελλάδα, που δεν έπασχε ποτέ από νόμους, αλλά από την εφαρμογή τους, είναι σε ισχύ πάνω από 70.000 νομοθετήματα. Ο ωκεανός αυτός των διατάξεων ευνοεί τη διαφθορά, τα μαγαζάκια, παραλύει τους μηχανισμούς συντονισμού και ελέγχου. Στη χώρα μας θεσπίζονται νόμοι για να καλυφθούν οι ασάφειες προηγούμενων διατάξεων, για να αρθεί η αβεβαιότητα που δημιουργείται από τις ρυθμίσεις επί ρυθμίσεων, για να εναρμονιστεί η νομοθεσία με εκείνη της Ε. Ε. ή για να εκσυγχρονιστεί, αλλά και για να βολευτούν ημέτεροι. Δεκάδες είναι οι ρουσφετολογικές ρυθμίσεις που καταθέτουν οι βουλευτές σε άσχετα νομοσχέδια για να εξυπηρετηθούν συμφέροντα φίλων. Mε τις συμφεροντολογικές παρεμβάσεις, τις πολυάριθμες άσχετες προσθήκες, ένας απλός νόμος παραμορφώνεται τόσο, που καταντά τερατώδης. Kαι φυσικά φαυλοκρατικός, ανήθικος και βλαπτικός για το σύνολο. Πολυδαίδαλος και διάτρητος. Σαν τον ιστό της αράχνης. Που αιχμαλωτίζει τα μικρά έντομα, αλλά αφήνει τα μεγάλα αλώβητα να τον διατρυπούν. Αν σε αυτό προσθέσει κανείς την επισήμανση του Συνηγόρου του Πολίτη ότι οι ερμηνευτικές εγκύκλιοι που εκδίδονται και αποστέλλονται στις υπηρεσίες για την εφαρμογή ενός νόμου, αντί να διευκρινίσουν στον υπάλληλο τα βήματα που θα ακολουθήσει, διαστρεβλώνουν και ακυρώνουν στην πράξη τον νόμο, αντιλαμβάνεται πόσο αναπόφευκτη είναι η ασυδοσία, πόσο αήττητη η διαφθορά.

Σύμφωνα με παλαιότερη έρευνα του υπ. Εσωτερικών, η Βουλή «γεννά» ένα νομοθέτημα κάθε 55 ώρες. Σε βάθος 20ετίας, λέει η έρευνα, θεσπίστηκαν 2.178 νόμοι, 14.248 προεδρικά διατάγματα, 17.638 υπουργικές αποφάσεις, εν τω συνόλω 35.153 ρυθμίσεις (ο αριθμός συνιστά ακριβώς την παρέκκλιση που μας χωρίζει από τη στοιχειώδη οργάνωση). Έτσι, π. χ., για το ασφαλιστικό ισχύουν 1.100 διατάξεις. Η πολεοδομική νομοθεσία αναπτύσσεται σε 130 τόμους ή 25.000 σελίδες. Μόνο 3 στους 10 νόμους ρυθμίζουν ουσιώδη θέματα, ενώ 8 στους 10 περιέχουν αντισυνταγματικές διατάξεις.

Ζούμε στην πιο επικίνδυνη περίοδο της σύγχρονης ιστορίας μας και δεν κάνουμε τίποτα για να σωθούμε. Αντίθετα, επαναλαμβάνουμε τα ίδια σφάλματα. Ηγεσίες γαντζωμένες σε ολέθριους μηχανισμούς πολιτικής επικράτησης και πολίτες μουδιασμένους, που αφήνουν τις προειδοποιήσεις να κυλούν κάτω από την επιφάνεια κουρελιασμένων στερεότυπων. Ένας εκρηκτικός συνδυασμός, που διαλύει το πολιτισμικό φορτίο της κοινωνίας, απομακρύνει όσα θα είχαν τη δύναμη να μας πάνε ψηλότερα, διασφαλίζει μόνο την πτώση, ένα μαύρο φωτοστέφανο κι ένα σκήπτρο για να τιμήσουμε την αποσάθρωση μέσα σε ένα πομπώδες κενό.

Πηγή

ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΟΣ ΠΛΟΥΤΟΣ.

Τους τελευταίους μήνες προσέχω φίλους και γνωστούς να διαβάζουν περισσότερο, να καταφεύγουν στα παλιά βιβλία, στα καινούργια, στα μπαζάρ, στα δανεισμένα. Σε δύσκολους καιρούς μια βιβλιοθήκη αποτελεί σταθερή παρηγοριά, πνευματική εγρήγορση, εφόδιο ζωής. Κι αυτό την ξεχωρίζει από τη μανία της οικονομικής κρίσης και τη λαίλαπα της φορολογίας. Κανείς δεν μπορεί να εκτιμήσει τον εσωτερικό πλούτο των βιβλίων, την αξία της ανάγνωσης, την υπεραξία της πνεύματος, την ομορφιά του σιωπηλού αναγνώστη. Αυτά δεν καταχωρίζονται ούτε στα Ε1 ούτε στις αποδείξεις πληρωμών, γιατί οι εξουσιαστές του χρήματος είναι ανίκανοι πνευματικά να κάνουν τέτοιου είδους αποτιμήσεις. Η ζωή ωστόσο, έστω και φτωχική, συνεχίζεται μέσα από αφηγήσεις γεμάτες περιπέτειες, φιλίες, έρωτες, ιστορίες δηλαδή ανθρώπων και όχι άψυχων χαρτονομισμάτων.

ΒΗΜΑ

Πηγή

ΧΑΛΑΡΩΣΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ!!!

Του Γιώργου Νικολάου

Χαλαρώστε, επιτέλους, Έλληνες. Ηρεμήστε! Δεν υπάρχει κανένας λόγος ανησυχίας, πλέον! Η χρεοκοπία απεφεύχθη!Ειδικά όσοι από εσάς είστε μισθωτοί του δημοσίου τομέα ή συνταξιούχοι, μπορείτε πια να πάτε να κοιμηθείτε ήσυχοι! Θα σας καταβληθούν τα χρήματά σας, στο τέλος του μηνός.Τι σημασία έχει εάν θα είναι κουρεμένα με την ψιλή, σε σημείο «λουξ»; Το σημαντικότερο όλων είναι ότι θα σας καταβληθούν.

Σημασία έχει ότι με αυτά που θα πάρετε στο χέρι, θα πληρώσετε τις νέες δόσεις του χαρατσιού της ΔΕΗ, το ΕΤΑΚ, το ΦΑΠ, τη νέα δόση της εφορίας, το στεγαστικό ή το καταναλωτικό δάνειό σας, τον αυξημένο λογαριασμό του ηλεκτρικού, της κινητής και σταθερής τηλεφωνίας σας, τη συμμετοχή στις δαπάνες των φαρμάκων σας και όλα τα άλλα.

Επίσης, με αυτά τα χρήματα θα αγοράσετε όλα τα τρόφιμα του μήνα και όλα τα υπόλοιπα προϊόντα για τις ανάγκες του σπιτιού σας (απορρυπαντικά, καθαριστικά, χαρτικά κ.λ.π), θα εξασφαλίσετε τη θέρμανσή σας, θα πληρώσετε τα φροντιστήρια των παιδιών σας, τη βενζίνη για το αυτοκίνητό σας.

Εάν είστε συνταξιούχος, χαράς ευαγγέλια, γιατί θα μπορείτε, επιπλέον, να δώσετε κάνα ψιλό στα άνεργα εγγόνια σας, να αγοράσετε τα φάρμακά σας και να πληρώσετε τους γιατρούς σας.

Όσοι από εσάς έχτε και κάποιο μωράκι στην οικογένεια, θα μπορείτε να αγοράσετε τις πάνες του, τις κρέμες του, τα γάλατά του, να κάνετε τα εμβόλια του, ενώ εάν πρόκειται για μεγάλο παιδί, θα του έχετε εξασφαλισμένο στα σίγουρα το χαρτζιλίκι του, το μπλουζάκι ή το παντελόνι που θέλει να αγοράσει, τα παπούτσια του, την κάρτα ανανέωσης του κινητού του και όλα τα άλλα.

Και φυσικά, όλοι σας, μετά, θα έχετε την ευχέρεια, με περισσή χαρά και ικανοποίηση, να περάσετε και από την τράπεζα της γειτονιάς σας, προκειμένου να αποταμιεύσετε όλο το υπόλοιπο ποσό που σας περίσσεψε, προκειμένου να βοηθήσετε την κυβέρνηση να βγει νικήτρια στην τεράστια μάχη που δίνει για σώσει τη χώρα από τη χρεοκοπία και να την οδηγήσει στην ανάπτυξη!

Πηγή

Η ΖΩΗ ΜΕΤΑ.

Του Μιχάλη Τσιντσίνη

Δυο χρόνια τώρα, αυτό μόνο έχουμε προσπαθήσει: να αποφύγουμε ό,τι αποφεύγεται. Κυνηγημένοι από την ανάγκη, τρέχουμε να περισώσουμε τα κομμάτια μας. Tον παλιό μισθό μας. Tον παλιό εαυτό μας.

Όμως, κάποτε η αποψίλωση φτάνει σε ένα τέλος. Η ασυνάρτητη ελληνική οικονομία θα αποσυντεθεί. Το κοντέρ θα μηδενιστεί. Και μετά τι;

Αυτό το μετά ελάχιστα έχει συζητηθεί. Ξέρουμε πια τι χώρα ήμασταν. Μας ξεσκέπασε η κρίση. Μας εξέθεσε το επίμονο βλέμμα των άλλων - οι μετρήσεις και τα επιτίμια των δανειστών. Ξέρουμε καλά τι αφήνουμε. Δεν ξέρουμε τι θέλουμε να γίνουμε.

Θα υποκύψουμε στον νεορομαντισμό, επιστρέφοντας στα χωριά και τα χωράφια μας;

Θα αφεθούμε στην παλιά ευκολία, σερβίροντας χωριάτικες σαλάτες σε παραθαλάσσιες ταβέρνες;

Θα στήσουμε ξανά μια χώρα - σκηνικό, ένα ταμπλό βιβάντ για την αναψυχή των Βορείων;

Θα πιστέψουμε στην επιχειρηματική μόδα, ξηλώνοντας αμπέλια και φυτεύοντας ηλιοσυλλέκτες;

 Θα γίνουμε μήπως Ινδία με την καλή έννοια, ανακαλύπτoντας τη χρυσή φλέβα του λογισμικού;

Για την κοινωνία σήμερα δεν υπάρχει άλλο ερώτημα: τι θα απογίνει η χώρα που θα έχει απομείνει. Οι πολιτικοί δεν φαίνεται να το σκέφτονται. Αντιθέτως. Προσποιούνται ότι η υποτίμηση μπορεί να αποτραπεί. Δεν μπορεί. Αγρίως ή συντεταγμένα, θα γίνουμε φτηνοί. Πρέπει μόνο να σκεφτούμε πού και πώς θα πουλάμε αύριο τη φτήνια μας.

Πηγή

ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ.

Του Μιχάλη Μητσού

Η διαπίστωση είναι γενική: ο καπιταλισμός έχει ξεφύγει. Δεν είναι τόσο ότι διέρχεται κρίση. Είναι ότι δεν υπηρετεί πια τον κεντρικό του ρόλο: να παρέχει ευκαιρίες και να ανταμείβει την αξία, την εργασία και το ταλέντο. Εδώ και τουλάχιστον τέσσερα χρόνια ευνοεί μονάχα τους προνομιούχους. Αντί να απελευθερώνει δυνάμεις, τις φυλακίζει. Αντί να ενθαρρύνει το καινούργιο, το πνίγει. Αντί για δύναμη δημιουργίας, έχει γίνει δύναμη καταστροφής.

Μια σειρά από σοβαρά έντυπα βάλθηκαν να μελετήσουν αυτό το φαινόμενο, να διερευνήσουν την εξέλιξή του και να προτείνουν λύσεις. Το περιοδικό «Time» επισημαίνει ότι χωρίς μια βαθιά μεταρρύθμιση, ο καπιταλισμός βρίσκεται σε κίνδυνο καθώς αποξενώνει τους πληθυσμούς σε όλο τον πλανήτη. Πρέπει λοιπόν να αποκατασταθεί αυτό που έσβησε η παγκοσμιοποίηση, να ξαναβρεθεί η ισορροπία ανάμεσα στις οικονομικές και πολιτικές εξουσίες και να αποδοθούν ευθύνες στους διοικητές των τραπεζών και των επιχειρήσεων. Οι κίνδυνοι που αναλήφθηκαν χωρίς να δοθούν εξηγήσεις και οι αστρονομικές αμοιβές που δόθηκαν και εξακολουθούν να δίνονται χωρίς καμιά δικαιολογία «καταστρέφουν την ηθική αιτιολόγηση της ύπαρξης ενός καπιταλιστικού συστήματος που στηρίζεται στην αξία».

Η σημερινή εκδοχή του καπιταλισμού πρέπει να εγκαταλειφθεί, καθώς αποδείχθηκε όχι μόνο ασταθής αλλά και άδικη, παρατηρούν από την πλευρά τους οι «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς», που ξεκίνησαν εδώ και τρεις εβδομάδες μια σειρά με τίτλο «Ο καπιταλισμός σε κρίση». Η αύξηση των ανισοτήτων απειλεί τα θεμέλια των δημοκρατιών μας. Ακόμη κι οι Αμερικανοί έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους: μόλις το 50% έχει σήμερα μια θετική ιδέα για τον καπιταλισμό. «Η σύγχρονη οικονομία μοιάζει να έχει δύο λωρίδες κυκλοφορίας», έγραψε ένας από τους σχολιαστές της εφημερίδας, ο Τζον Πλέντερ. «Η μία είναι πολύ γρήγορη και προορίζεται για τους πολύ πλούσιους. Η άλλη, που αφορά όλους τους υπόλοιπους, είναι μπλοκαρισμένη».

Η σύγκριση του αμερικανικού μοντέλου με το γερμανικό είναι πλέον ξεπερασμένη, γράφει ο «Εκόνομιστ» στο προηγούμενο τεύχος του με τίτλο «Η άνοδος του κρατικού καπιταλισμού». Αυτό που θριαμβεύει είναι το συγκεντρωτικό μοντέλο της Κίνας. Και το ερώτημα που προκύπτει είναι: υπάρχει ακόμη μια δημιουργική σχέση ανάμεσα στον καπιταλισμό και την αγορά ή ο πρώτος ισοπέδωσε και μηδένισε τη δεύτερη; Για να οικοδομήσουν τις οικονομίες τους, οι χώρες που ξεπέρασαν τη φτώχεια χάρις στην παγκοσμιοποίηση καταφεύγουν στη δημιουργία τεραστίων εταιρειών που λειτουργούν με τη λογική του καπιταλισμού αλλά ελέγχονται από το Κράτος. Οι εταιρείες αυτές δραστηριοποιούνται στην ενέργεια - όπως η σαουδαραβική Aramco, η ρωσική Gazprom και η Petrochina - στις κατασκευές, στα μεταλλεύματα, στον τραπεζικό τομέα. Και η επίθεσή τους εναντίον του ιδιωτικού μοντέλου που γνωρίζαμε μέχρι σήμερα στέφεται σε γενικές γραμμές με επιτυχία.

Μήπως λοιπόν ο καπιταλισμός έχει χάσει την ψυχή του; Κι αν συνεχίσει αυτόν τον δρόμο, μήπως η επανάληψη θαυμάτων όπως η Google, η Apple ή το facebook θα είναι πλέον αδύνατη;

Πηγή

ΠΡΑΞΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ.

«Η οικονομική κρίση και η ανεργία έχουν πλήξει χιλιάδες οικογένειες που ιδίως τούτες τις μέρες δοκιμάζονται σκληρά. Είναι καθήκον όλων μας να τις στηρίξουμε και να ενισχύσουμε την κοινωνική αλληλεγγύη».

Η δήλωση είναι του Πρωθυπουργού ο οποίος χειρίζεται την κρίση και την ανεργία σαν να ήταν φυσικά φαινόμενα από τις συνέπειες των οποίων πρέπει να προστατευθούμε. Στα καταφύγια λοιπόν! Της Εκκλησίας, του Δήμου, των Κοινωνικών Παντοπωλείων. Μαζεύουμε τρόφιμα από κοινού οι θύτες και τα θύματα, επιστρατεύοντας αποκλειστικά την ατομική μας συνείδηση, για να τα προσφέρουμε σε αυτούς που τα έχουν ανάγκη.

Ζούμε μια πρωτοφανή κατάσταση στην οποία καλούμαστε να χτίσουμε απ'την αρχή νέες κοινωνικές δομές, κανόνες, να οργανώσουμε νέες παραγωγικές διαδικασίες, τρόπους κάλυψης των αναγκών.

Είμαστε σαν μια ομάδα ναυαγών σε ένα ακατοίκητο νησί που πρέπει να οργανώσουν την επιβίωσή , αντιμετωπίζοντας ταυτόχρονα και τα εμπόδια που βάζουν οι ισχύουσες δομές και κανόνες της πολιτείας.

Οι κύριοι με τις γραβάτες και τα κουστούμια που επανδρώνουν το μηχανισμό διαχείρισης της κοινωνίας, είναι αυτοί που σκοπίμως μας οδήγησαν εδώ που βρισκόμαστε και είναι ανόητο να σκεφτόμαστε ότι θα αλλάξουν κατεύθυνση, ότι θα εργαστούν για την κάλυψη των βασικών αναγκών των πολιτών.

Αφού μας αποδυνάμωσαν, αποφάσισαν ότι δεν υπάρχει λόγος να ασχολούνται μαζί μας. Έτσι κι αλλιώς, δεν αποτελούμε κίνδυνο.

Έχουν από την μια πλευρά τα ΜΜΕ και από την άλλη τα ΜΑΤ να μετατρέπουν κινήσεις διαμαρτυρίας σε κόλαση, για να τιθασεύονται οι ανήσυχοι και να παραδειγματίζονται οι υπόλοιποι.

Όσο συμμετέχουμε στο παιχνίδι, είμαστε καταδικασμένοι να εξαφανιστούμε.

Απ’ την άλλη, έτσι όπως είναι τα πράγματα, μοιάζει αυτοκτονία να βγούμε από το σύστημα αν προηγουμένως δεν εξασφαλίσουμε τρόπους αξιοπρεπούς κοινωνικής διαβίωσης.

Πως θα γίνει αυτό; Με αλληλεγγύη. Αλλά όχι αυτή την μπερδεμένη με την ελεημοσύνη και την φιλανθρωπία.

Η αλληλεγγύη είναι μια πράξη αντίστασης και αγώνα που κινδυνεύει η σημασία της να χαθεί από την πολύ χρήση.

Με αυτή την αλληλεγγύη. Ως πράξη αντίστασης!

Ας αρχίσουμε να αναπτύσσουμε ένα άλλο σύστημα, ξεκομμένο από το γνωστό, με ανεξάρτητη πορεία, ικανό να καλύπτει την Ανάγκη. Κάθε ανάγκη!

Μέσα από κάθε γειτονιά, κάθε χωριό. Μέσα από ομάδες και μακριά από «καπελώματα». Μακριά από τις επικλήσεις τους περί "εθελοντισμού" και "αλληλεγγύης" με σκοπό να καλύψουν ανάγκες τις οποίες το ίδιο το σύστημα δημιούργησε και χάσκει ανίκανο τώρα να διαχειρισθεί.

Ας συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε μπροστά μας δύο επιλογές. Η μία είναι αυτή του συστήματος που μας θέλει να ζούμε εξαθλιωμένοι, τρέχοντας σαν ποντίκια για να καλύψουμε τις βασικές ανάγκες μέσα από την «αλληλεγγύη» των κοινωνικών παντοπωλείων.

Η άλλη επιλογή είναι να βγούμε από το στημένο παιχνίδι του συστήματος για να επιζήσουμε μέσα από την κοινότητα των ανθρώπων μέσα από την ανάγκη και την ομορφιά της δημιουργικής ζωής.

Κι εμείς, που ακούμε από παντού ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα, ή ότι είμαστε άξιοι της τύχης μας, αν δεν το ανακαλύψουμε πολύ γρήγορα αυτό, αν αφήσουμε να κακοποιούν την πραγματική έννοια της λέξης αλληλεγγύη με γεύματα για αστέγους , θα είμαστε στο έλεος της «αλληλεγγύης» τους με σπόνσορα τον ΣΚΑΪ και λοιπών ευαγών ιδρυμάτων.

Πηγή

ΕΜΕΙΣ ΠΟΥ ΓΡΑΦΟΥΜΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ.

Της Pίτσας Mασούρα

Ο προηγούμενος αιώνας χαρακτηρίστηκε ως ο αιώνας της τόλμης. Οσα διαδραματίστηκαν τότε ήταν κάτι ανάμεσα σε παροξυσμό αισιοδοξίας και ανείπωτες απογοητεύσεις, ανάμεσα σε διθυράμβους και ολοφυρμούς. Ο κόσμος θρηνούσε το απερχόμενο γνώριμο κομμάτι ζωής και παράλληλα προσδοκούσε το καινούργιο. Κυριαρχούσε η ελπίδα, η ταύτιση μαζί της, ειδικότερα μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι δεισιδαιμονίες γίνονταν παρελθόν και ο άνθρωπος προχωρούσε απελευθερωμένος προς τα εμπρός. Ενα από τα χαρακτηριστικά του 20ού αιώνα, πέρα από το ανεξάντλητο επιστημονικά πεδίο, ήταν η έφεση για ζωή. Εφεση για ύπαρξη που συνδέθηκε με τον υλισμό, την κατανάλωση, με το ρήμα ξοδεύω και απολαμβάνω, αλλά και με τον κρατισμό ή το κοινωνικό κράτος. Μια αχαλίνωτη τολμηρή φαντασία που με τον καιρό μετουσιώθηκε σε αχανίλωτη πραγματικότητα.

Ο 21ος αιώνας δεν έχει τίποτα από την ορμή της ζωής, όπως τη γνωρίσαμε. Τουλάχιστον όχι στη Δύση, που θυμίζει ψάρι στον πάγκο του ψαρά τη στιγμή που βιαστικά και βίαια του αφαιρεί τα λέπια. Ο σύγχρονος δυτικός άνθρωπος ξεπέρασε τα όριά του και τώρα νιώθει σαν ψάρι έξω από το νερό. Ξεγελασμένος από το δόλωμα, χωρίς να έχει διακρίνει το αγκίστρι, μόνος έξω από το κοπάδι. Οι θεσμοί έχασαν την «ωραιότητα» για την οποία δημιουργήθηκαν. Η έννοια του κοινού καλού, που ήδη είχε ξεφτίσει μετά τη δεκαετία του ’60, εξανεμίστηκε από την ορμή των αγορών, των οίκων αξιολόγησης, τη σχεδόν φοβική αυστηρότητα των Ευρωπαίων ηγετών. Συναισθήματα και αξίες εξαερώθηκαν και η λήθη έπαψε να είναι εκκρεμότητα. Εγινε fact. Ενας διαφορετικός βιασμός είναι σε εξέλιξη. Και τώρα; Ο Μίλαν Κούντερα (φωτ.) έχει πει ότι ανάμεσα στην ταχύτητα και τη λήθη υπάρχει ένας μυστικός δεσμός. Ο Κούντερα είναι κατ’ εξοχήν πολίτης του 20ού αιώνα, αλλά αν σκεφτούμε με ωριμότητα θα δούμε πως, παρ’ ό,τι δαρβινικά προγραμματισμένοι να ακολουθούμε την ταχύτητα, οφείλουμε να διατηρούμε το προνόμιο της παράδοσης, δίνοντας χρόνο στην κοινωνία να σκεφτεί. Και ούτε λόγος για συντήρηση, βεβαίως

Αν τυχόν εγκλωβιστούμε στη συντήρηση, θα θυμίζουμε την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων, όπως σημειώνει σε παλιότερη συνέντευξή του, ο καθηγητής της αειφόρου ανάπτυξης του Πανεπιστημίου του Σάρεϊ Τιμ Τζάκσον (φωτ.). Σ’ αυτήν την περίπτωση θα τρέχουμε όλο και πιο γρήγορα, αλλά θα μένουμε στο ίδιο σημείο, ίσως στη λαγότρυπα του παραμυθιού, καθώς δεν θα μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τη ριζική ανατροπή των παγιωμένων κανόνων που καθορίζουν την ταυτότητα και τη συμπεριφορά μας. Ενδεχομένως όμως να θυμίζουμε τους πρωταγωνιστές του Σάμιουελ Μπέκετ (Ιρλανδός συγγραφέας, γραμματέας του Τζόις!) στο θεατρικό «Περιμένοντας τον Γκοντό». Εργο πέρα από τον χρόνο της Ιστορίας.

Ο Εστραγκόν και ο Βλαντιμίρ είναι άστεγοι, εξαθλιωμένοι και πεινασμένοι σε ένα άνυδρο τοπίο που ενδεχομένως αναδεικνύει το ερημικό πεπρωμένο της ανθρωπότητας. Και στους δύο πρωταγωνιστές είναι αδύνατο να τοποθετηθούν στον χρόνο και να προσεγγίσουν τις μνήμες τους. Σ’ αυτό το άχρονο τοπίο, οι δυο τους περιμένουν τον σωτήρα, ο οποίος δεν μαθαίνουμε ποτέ αν είναι άνδρας ή γυναίκα ή ποιες είναι οι ιδιότητές του. (Ας θυμηθούμε πως ο Μπέκετ σε επιστολή του, το 1952, γράφει πως ούτε ο ίδιος γνώριζε ποιος είναι ο Γκοντό).Το έργο παίζεται με επιτυχία στο Θέατρο Τέχνης «Κάρολος Κουν» με γυναίκες και στους τέσσερις ανδρικούς ρόλους. (Κάτια Γέρου, Δήμητρα Χατούπη, Μυρτώ Αλικάκη, Λουκία Πιστιόλα, Αριάδνη Καβαλιέρου - σκηνοθεσία Κωστής Καπελώνης, χορογραφία Πωλίνα Κρεμαστά).

Κατά κάποιο έμμεσο τρόπο, οι μπεκετικοί ήρωες είμαστε όλοι εμείς. Περιμένουμε την άφιξη ενός ανύπαρκτου προσώπου, ενός ηγέτη, ενός σπουδαίου ατόμου, ενός Μεσσία, ενός καθοδηγητή. Περιμένοντάς τον, όμως, το μόνο που κάνουμε είναι να ευλογούμε τη στασιμότητά μας, να μεγαλοποιούμε το δράμα μας και να καταργούμε την πράξη. Ενώ θα ’πρεπε ήδη να ’χουμε κινητοποιηθεί, να ’χουμε επωμιστεί τις ευθύνες μας, να ’χουμε στρωθεί στη δουλειά, να ΄’χουμε αφυπνισθεί. Μονίμως μας διαφεύγει ότι μας βαραίνουν οι ευθύνες γιατί δεν είμαστε ο ένας, αλλά ο ένας ανάμεσα στους πολλούς. Ακόμη κι αν του καθενός η αξία είναι μικρή ή μεγάλη, το χρέος του δεσμού μας με τους άλλους παραμένει το βαρύτερο χρέος. Αυτό που γράφει την Ιστορία της ανθρωπότητας.

Πηγή

ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΙΔΙΟΙ!!!

Του Γιώργου Νικολάου

Και να φανταστεί κανείς ότι ακόμη δεν άνοιξε το Τριώδιο για να έρθουν τα καρναβάλια! Παρόλα αυτά ορισμένοι τρέχουν τώρα να πετάξουν από πάνω τους το κουστουμάκι του μνημονίου και να φορέσουν την κόκκινη στολή του επαναστάτη, καλώντας σε λαϊκή εξέγερση κατά των δανειστών και δυναστών μας.

Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που μόλις πριν ένα χρόνο πλημμύριζαν τα τηλεοπτικά παράθυρα και τα στούντιο των ραδιοφωνικών σταθμών, λέγοντας με στόμφο και με έμφαση το πόσο καλό έκανε στη χώρα μας η ψήφιση του Μνημονίου και ότι εάν δεν υπήρχε αυτό θα είχαμε χρεοκοπήσει ως χώρα, θα είχαμε καταστραφεί ως έθνος.

Είναι αυτοί που τα δύο τελευταία χρόνια εκβίαζαν τους πάντες, λέγοντας ότι εάν δεν εκταμιεύονταν οι δόσεις δεν υπήρχαν χρήματα να πληρωθούν οι μισθοί, οι συντάξεις και οι υποχρεώσεις του κράτους.

Είναι αυτοί που ψήφισαν τα πιο σκληρά και αντιλαϊκά μέτρα που γνώρισε ποτέ η χώρα, τα οποία οδήγησαν σ την οικονομική εξαθλίωση έναν ολόκληρο λαό, ώθησαν στην ανεργία εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, ισοπέδωσαν κάθε κοινωνική μέριμνα, έφεραν μισθούς και συντάξεις πείνας, γέμισαν τις μεγάλες πόλεις με χιλιάδες άστεγους.

Είναι οι ίδιοι που ξεπούλησαν τη δημόσια περιουσία, παρέδωσαν κάθε πλουτοπαραγωγική πηγή του έθνους σε ξένα χέρια, βύθισαν τη χώρα στην ύφεση και μας μετέτρεψαν σε δουλοπάροικους των δανειστών μας.

Ναι, αυτοί, τώρα, δίχως ίχνος ντροπής και με περίσσιο θράσος, βγαίνουν τώρα να υψώσουν τη σημαία της επανάστασης και να ηγηθούν του αντιμνημονιακού μετώπου!

Η ξετσιπωσιά έχει και όρια, αλλά αυτό ελάχιστα τους ενδιαφέρει! Γιατί ένα είχαν έστω και λίγα ίχνη αξιοπρέπειας, τότε θα έπρεπε να στηθούν στις πλατείες, να ξεγυμνωθούν και να κάνουν χαρακίρι!

Η αξιοπρέπεια και η υπερηφάνεια πάνε περίπατο και ξεχνιούνται για πάντα όταν κανείς έχει θέσει έναν συγκεκριμένο στόχο στη ζωή του. Και στην συγκεκριμένη περίοδο αυτοί έχουν θέσει το δικό τους που δεν είναι άλλος από το να κάνουν τα πάντα, προκειμένου να επανεκλεγούν ή να καπαρώσουν κάποια υψηλόβαθμη θέση σε κάποιο δημόσιο οργανισμό ή υπηρεσία.

Είναι αυτό που λέει και ο Θανάσης, όταν αναφέρεται σε αυτούς ! Ότι το μόνο που τους νοιάζει είναι το «μεροκάματο» να βγαίνει και όλα τα άλλα να πάνε να …καούν»!

Πηγή

ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΟΙ ΚΑΛΟΙ ΠΑΙΧΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΛΑΘΟΣ ΘΕΣΗ Ή ΣΤΟΝ ΠΑΓΚΟ.

Μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη του διακεκριμένου καθηγητή Πληροφορικής στο Πανεπιστήμιο Paris 11 Orsay, του Παρισιού ΓΙΑΝΝΗ ΜΑΝΟΥΣΑΚΗ στην Άννα Γριμανη

Η ελληνικότητα είναι αίσθημα ή συνείδηση;

Είναι η συλλογική αλληλεγγύη που αναδύεται από το συναίσθημα όλων αυτών που πράξαμε στο παρελθόν, αλλά και από τη σύγχρονη επιθυμία μας να προβούμε σε νέες πράξεις.

Πώς φτάνει σε εσάς η κρίση της Ελλάδας;

Σαν ένα ψυχικό βάρος που πιέζει βάναυσα το στήθος μου, για να το ξεσκίσει και να τιναχτεί στον αέρα.

Ποιος φταίει;

Ο νεοελληνισμός που πάσχει από τις θυσίες τις οποίες απαιτεί η αποκήρυξη του ατομικού συμφέροντος εν ονόματι του συλλογικού. Η Ελλάδα έχει ήδη αρκετούς αγίους, σοφούς και ήρωες. Όχι ότι δεν χρειάζονται νέοι, αλλά, τέλος πάντων, οι υπάρχοντες φτάνουν για να στηθεί μια ισχυρή ομάδα… Αρκεί να κατανοήσουμε ότι χρειάζεται και συλλογικό παίξιμο. Σήμερα, έχουμε ανάγκη από ένα ομαδικό πνεύμα παρά από μεγάλες ιδέες, οι περισσότερες από τις οποίες είναι ήδη γνωστές και χιλιοδιατυπωμένες.

Πώς φαντάζεστε τον Ελληνα της μετά την κρίση εποχής;

Ο Έλληνας είναι φτιαγμένος από σκληρό υλικό, όπως η πέτρα, σπάει, αλλά δεν λυγίζει. Όταν όλα καταστρέφονται, μπορεί να ξαναρχίζει όταν όλα χαλάνε, μπορεί να τα ξαναχτίζει.

Τι πιο μικρό ελληνικό αγάπησα.

Ένα μοναχικό, σπασμένο μάρμαρο που «συλλογάται»…

Η υπέροχη εκδοχή των Ελλήνων.

Σε ένδοξες στιγμές αλλά και στις εθνικές συμφορές, όταν έγιναν λάθη, ο Έλληνας, άθελά του, είναι ένας δραματικός ηθοποιός, μονάχα που δεν προσποιείται, δεν ποιεί ήθος όπως ο επαγγελματίας ηθοποιός, αλλά ο ίδιος εκφράζει ένα ήθος πηγαίο, ζωντανό και ανυπόκριτο, εξωτερικεύοντας έτσι τα μύχια της ωραίας ψυχής του.

Ο,τι με απογοητεύει.

Το ότι όλα σήμερα φαντάζουν πεζά, χωρίς όραμα. Στο τωρινό κοινωνικό παιχνίδι, οι καλοί παίκτες είναι σε λάθος θέση ή στον πάγκο. Οι συντεχνίες, ο ατομικισμός, η δολιότητα, το ρουσφέτι, «βάζοντας γκολ με το χέρι», δημιουργούν απορίες και απογοήτευση στο πλήθος. Η ανασφάλεια ενισχύεται, οι δεσμοί φθείρονται και κοντολογίς «το παιχνίδι είναι στημένο», ο «διαιτητής-κράτος» μιλημένος.

Με ποια ταυτότητα οι Έλληνες περιέρχονται τον σύγχρονο κόσμο;

Πολίτες χωρίς σύνορα, κουβαλώντας μια βαριά ιστορική κληρονομιά.

Παράγει πολιτισμό ο σημερινός Έλληνας ή είναι προσκολλημένος σε μια ρητορική ελληνικότητα;

Παράγει λίγο. Κάποτε πρέπει να κατανοήσουμε ότι ο κάθε πολιτισμός είναι θνητός, εύθραυστος, όπως η ζωή. Πιστεύω ότι, ως λαός, δεν εξαντλήσαμε μόνο τα χρηματικά αποθέματά μας, αλλά και τα ιστορικά. Είναι ανώφελο πλέον να κρυβόμαστε πίσω από τα παλιά ένδοξα έργα, αφού αυτά έπαψαν να μας προστατεύουν, ανήκουν στην ανθρωπότητα. Πέρασαν στην αιωνιότητα, ενώ εμείς, για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε, πρέπει να συνεχίσουμε να μαθαίνουμε, να δημιουργούμε πολιτισμό.

Η αδιαπραγμάτευτη ελληνική αλήθεια μου.

Αυτό που θα λέγαμε ελληνικές αισθήσεις μέσα στους αιώνες, που απορρέουν από το έργο σοφών, αγίων και ηρώων πρώτης ποιότητας, ως επακόλουθο μιας καταπληκτικής γεωγραφικής, φυλετικής και ιστορικής συγκυρίας. Χάρη σ' αυτές τις αισθήσεις υπάρχουμε ακόμη και στις σημερινές χαμηλόφωνες ώρες που ο ελληνικός χώρος είναι γεμάτος από καταπληκτική ενέργεια! Οι αξίες, οι μεγάλοι άντρες, τα έργα ίσως να ξαναβρούν ντροπαλά τη θέση τους, ενόσω το φάσμα αλληλεγγύης, δικαίου και ηθικής απλώνει δειλά τα ποικίλα χρώματά του, φωτίζοντας μ' ένα αμυδρό φέγγος το αποπνέον ελληνικό πνεύμα.

Η Οδός των Ελλήνων στον παγκόσμιο χάρτη - ορίστε την.

 

Οικουμενική.Χαρακτηρίζεται από ηρωικές πράξεις, πάθη και βάσανα, καθώς και από έναν μόνιμο, βαθύ πόθο, όπως του Οδυσσέα: «Αχ, να μπορούσα να γυρίσω σπίτι μου»…

Πηγή

ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΚΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ.

Της Tασούλας Kαραϊσκάκη

«Τράβηξαν το χαλί» για να καλύψουν τα δικά τους ανομήματα και «ξεσκέπασαν»... το σύνολο της παρανομίας: «Οι διεφθαρμένοι εφοριακοί αποτελούν τη μειοψηφία, υπάρχουν και πολιτικές παρεμβάσεις, εμείς δεν φταίμε, η διαφθορά απλώνεται σε όλο το Δημόσιο, από τους υπουργούς μέχρι τους κλητήρες», ήταν εν συντομία η απάντηση των εφοριακών στις καταγγελίες Σπινέλλη, ότι -ακόμα- φοροεισπράκτορες και φορολογούμενοι «μοιράζονται» το 80% των φόρων...

Τι έχει να παραδώσει το πρόσφατο παρελθόν στο δύσκολο παρόν; Την ερμηνεία όλων των καταστάσεων, των συμβάντων με οικονομικούς και πολιτικούς όρους. Γι' αυτό και η κρίση αντιμετωπίζεται κυρίως ως κρίση χρέους, χωρίς το ανθρωπολογικό της περιεχόμενο. Υπέρτατο ιδεώδες, που χωρίζει τον κόσμο σε κατηγορίες, ζώνες, ταχύτητες, «ευλογημένους» και «καταραμένους», «κριτές» και «ενόχους», «επόπτες» και «εποπτευόμενους», «κυρίαρχους» και «χαμένους», η δύναμη και το χρήμα. Τα προηγούμενα χρόνια, η ανιδιοτέλεια, η αφοσίωση, η ακεραιότητα, η δουλειά ως πηγή αξιοπρέπειας και περηφάνιας κατέληξαν αχνά αδύναμα λείψανα προηγούμενων ιστορικών περιόδων, αντανακλάσεις ξεφτισμένων κληροδοτημάτων, που δεν μπορούν πλέον να κινήσουν την κοινωνία. Ο τύπος του επινοητικού επιχειρηματία, που έκανε πράξη τις ιδέες του συγκεντρώνοντας κεφάλαια και δημιουργώντας αγορές είχε να ανταγωνιστεί τον τύπο του κερδοσκόπου που εγκατέλειψε τις παραγωγικές δραστηριότητες για να στραφεί στο χρηματιστηριακό κέρδος.

Η κρίση ξεσκέπασε το χάος που έχτιζε χρόνια ο μονοδιάστατος καταναλωτικός άνθρωπος, διέρρηξε τα κατεστημένα ατομικιστικά νοήματα πάνω στα οποία στηριζόταν η κανονικότητα της καθημερινής ζωής. Και τώρα; Πώς να γεννήσει κάτι νέο ένα κοινωνικό πράττειν που ήταν προσανατολισμένο στην, με κάθε μέσο, απόκτηση ύλης και είναι πλέον αποπροσανατολισμένο; Το κράτος, μη παραγωγική προβληματική καταληστεμένη «μηχανή», απορροφά πόρους (νερό «σε τετρημένον πίθον») χωρίς να δημιουργεί τις συνθήκες για την εξεύρεση νέων και γεννά ανασφάλεια, αταξία.

Πώς θα ανασυνταχθεί μια φλύαρη κοινωνία, συγκρουσιακή και διαρκώς διαιρεμένη στο εσωτερικό της, ανίκανη να αξιοποιήσει θετικά τη διαφωνία; Δεν γίνεται η αποδόμηση, η οπισθοδρόμηση, η αρπαγή ή η φτώχεια να είναι ο καθαρτήριος κεραυνός που θα θρυμματίσει τον πύργο της ανομίας. Μόνο με τον φόβο και χωρίς κίνητρο δεν μπορεί η κοινωνία να αυτορρυθμιστεί, να προχωρήσει στο επόμενο βήμα εκπολιτισμού, μακριά από αρπακτές, διαχωρισμούς, σινάφια, καχυποψία, μνησικακία, διχόνοια. Η υπεραφθονία, δανεική ή όχι, δεν μας έκανε πιο σοφούς. Ισως είναι αναγκαία μια στροφή στην αρχή, στις καταβολές του ανθρωπισμού, όταν υπήρχε το αίτημα για μια πιο δίκαιη, πιο ειρηνική κοινωνία. Χρειάζεται, αυτό που αποτελούσε μέχρι τώρα αυτοσκοπό να γίνει και πάλι μέσον, η οικονομία να λάβει τις πραγματικές της διαστάσεις στο κοινωνικό γίγνεσθαι - μόνο έτσι θα αποκατασταθεί η πολιτική, η κοινωνική και κατ' επέκταση η οικονομική υγεία.

Είμαστε στη δοκιμασία του χρόνου που μετρά βασανιστικά το αδιέξοδο. Αυτή δεν επιδέχεται καμία αναίρεση.

Πηγή

ΟΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΟΡΑΤΟΣ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ.

Της Άννας Φραγκουδάκη

Ιδιοτυπία της ελληνικής κοινωνίας είναι ότι αναγνωρίζει τον ρατσισμό κατά των μεταναστών και μειονοτήτων, όμως δεν αναγνωρίζει τον παλιωμένο και βαθιά αντιδραστικό μύθο περί ανωτερότητας μέρους των ευρωπαϊκών λαών, δηλαδή τον κλασικό ευρωκεντρικό ρατσισμό. Αντίθετα τον αναπαράγει ασυνείδητα και τυφλά μέσα από τους θεσμούς και ιδίως την εκπαίδευση. Ολα π.χ. τα σχολικά μας βιβλία αναπαράγουν άμεσα και έμμεσα το στερεότυπο που αποδίδει κατωτερότητα σε όλους τους λαούς και πολιτισμούς εκτός Ευρώπης, αλλά και στο κομμάτι εκείνο της Ευρώπης που ανήκει στην «Ανατολή» και στον «Νότο».

Η αποδοχή του ευρωκεντρικού ρατσισμού έχει βλαβερές συνέπειες γιατί αυτόματα αποδίδει στην Ελλάδα διπλή κατωτερότητα (ανήκει και στην Ανατολή και στον Νότο). Είναι άρα αξιοπερίεργο να μην αμφισβητούν τον ταξινομικό μύθο οι Ελληνες με βάση τα διαθέσιμα πολλά, ισχυρά ιστορικά και επιστημονικά τεκμήρια. Αυτό συμβαίνει γιατί εγκλωβίζονται στον εθνικό μύθο που κάνει τον ευρωκεντρικό ρατσισμό αόρατο. Τον κρύβει ένα προπέτασμα καπνού ιδεολογικού: η «ανωτερότητα» των Ελλήνων εξαιτίας της αρχαιότητας. Διεκδικούμε ισότιμη θέση στην οικογένεια των «ανώτερων» λαών, ως απόγονοι των αρχαίων μας προγόνων.

Το παγκόσμιο κύρος της αρχαιότητας γίνεται ιδεολογική παγίδα γιατί, όπως έδειξε η κρίση και τα ιδεολογικά της προϊόντα με όσα υποτιμητικά γράφτηκαν στον ευρωπαϊκό Τύπο για την Ελλάδα και τους Ελληνες, το κύρος της αρχαιότητας εναρμονίζεται θαυμάσια με τον κεντροευρωπαϊκό ρατσισμό. Αριστα μπορεί ο ίδιος Κεντροευρωπαίος να δακρύζει από συγκίνηση όταν πρωτοπατάει τον βράχο της Ακρόπολης και συγχρόνως να δηλώνει ότι οι Ελληνες είμαστε τεμπέληδες κτλ. και κακώς μας έβαλαν στην ΕΕ...

Το πρόβλημα άρα είναι δικό μας. Ο αόρατος ρατσισμός που αναπαράγουμε στα σχολεία με εθνικό προσωπείο την ανιστορική αρχαιολατρία είναι αναγνώριση της υποτίμησης της Ελλάδας και του λαού της. Αρα βλάπτει βαθιά την εθνική ταυτότητα, προκαλεί αμφιθυμία για τη θέση της χώρας στην ΕΕ, οδηγεί σε αδυναμία αποτελεσματικής υπεράσπισης των εθνικών συμφερόντων... Τέλος, εμποδίζει τις εξελίξεις στον χώρο των ιδεών και διαιωνίζει το είδος πατριωτισμού που καλλιεργεί τη συντήρηση, τον αυταρχισμό και την ξενοφοβία.

ΤΑ ΝΕΑ

ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΝΑΥΑΓΙΟ...

Του Ρούσου Βραννά

... τα ποντίκια ετοιμάζονται πάλι να το βάλουν στα πόδια. Φωνάζουν: «Πρέπει να αλλάξουν όλα». Και σκέφτονται: «Για να μείνουν όλα ίδια».

Οι αρχιτέκτονες...
... της συντριβής αγωνίζονται με νύχια και με δόντια να παλινορθώσουν το ίδιο οικοδόμημα που σήμερα έχει σωριαστεί σε συντρίμμια.
Να εγκαταστήσουν στο ρετιρέ εκείνους ακριβώς που προκάλεσαν τον σεισμό και να θάψουν εκείνους που δεν έφταιξαν σε τίποτα στα υπόγεια.
Την ίδια ώρα που η γερμανική ηγεσία ετοιμάζει μια νέα Ευρώπη χειρότερη από την προηγούμενη, οι διαχειριστές του ολέθρου δεν παύουν να σκέφτονται την επόμενη μέρα. Διατείνονται τώρα πως είναι έτοιμοι να ξεκόψουν από το παρελθόν αλλά είναι ευδιάκριτη η πρόθεσή τους να ξαναγίνουν όλα όπως ήταν πρώτα. Ας μη μας ξεγελούν, όσο και αν κρύβονται πίσω από επιλογές που τάχα θεώρησαν επιβεβλημένες και όσο και αν απαλλάσσουν εαυτούς από τις αναπόφευκτες συνέπειές τους, προετοιμάζοντας απεγνωσμένα τη διάσωσή τους για την επόμενη μέρα.
Είναι αυτοί που υποχρέωσαν τις χώρες τους να συνομολογήσουν την οικονομική αυτοκτονία τους.
Είναι αυτοί που εξανάγκασαν τους λαούς τους να πληρώνουν εφ' όρου ζωής φόρο υποτέλειας.
Είναι αυτοί που μεταβίβασαν τον πλούτο των χωρών τους σε μια απολυταρχική ολιγαρχία, όπως στον καιρό της φεουδαρχίας.
Είναι αυτοί που έβαλαν το χέρι στην τσέπη των φτωχών για να κλείσουν τις «μαύρες τρύπες» που άνοιξαν οι φοροαπαλλαγές των πλουσίων.
Είναι αυτοί που υποθήκευσαν τους εργαζομένους των χωρών τους στις τράπεζες.
Είναι αυτοί που υπεξαίρεσαν τους μισθούς και τις συντάξεις για χρέη που δεν τελειώνουν ποτέ. Είναι αυτοί που, όπως είπε ο φιλόσοφος Μποντριγιάρ, έκαναν τα παιδιά μας να οφείλουν στον αφέντη από τη στιγμή που θα γεννηθούν ένα μέρος της μελλοντικής εργασίας τους.

Η δημοκρατία...
... που διατείνονται πως υπηρετούν δεν είναι αυτή που ήταν άλλοτε. Είναι αυτή που δεν έχει πια για εντολοδόχο της τον λαό.
Είναι αυτή που υπακούει στις υπαγορεύσεις της ολιγαρχίας του χρήματος.
Είναι αυτή που οι λειτουργοί της λογαριάζουν πόσοι ακόμη άνεργοι θα χρειαστούν και πόσο πιο βαθιά θα πρέπει να βουλιάξει μια χώρα για να πληρωθούν οι τοκογλύφοι.
Είναι αυτή που, επειδή ακριβώς αυτά τα χρέη έχουν ξεσηκώσει λαϊκή κατακραυγή, είναι σήμερα πια τόσο επισφαλής όσο ήταν κάποτε τα απολυταρχικά καθεστώτα.
Είναι αυτή που θα πεθάνει μαζί με το πολιτικό σύστημα που προετοίμασε τον θάνατό της.

Οι διαχειριστές...
... του ολέθρου, όσο και αν ελπίζουν ακόμη στην επόμενη μέρα, θα αποδειχθούν φύλακες ερειπίων, όπως έγραφε ο πολιτειολόγος Σαφέτ Κριεμάντι. Διαχειριστές της απώλειας και των καταποντισμένων κόσμων. Οσο και αν αυτοί πασχίζουν να τους κρατήσουν ζωντανούς, είτε με τεχνοκράτες της «ευαισθησίας» όπως η ιταλίδα υπουργός που ξέσπασε σε λυγμούς ενώ τύλιγε σε μια κόλλα χαρτί τον λαό είτε με τεχνοκράτες του τρόμου που θα του σπάνε το κεφάλι με κεφαλοθραύστες.
 
Πηγή

ΤΑ ΝΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ.

Και εσύ, άκουσε μέσα του μια φωνή να τον δικάζει, τι έκανες εσύ την ώρα του αγώνα; Όταν όλοι είχαν βγει στο δρόμο στον μεγάλο ξεσηκωμό; Τι έδωσες εσύ στον αγώνα για την ελευθερία; Στην επανάσταση; Ποια ήταν η συνεισφορά σου την ώρα της Ιστορίας;

Μα εγώ, διαμαρτυρήθηκε, εγώ είμαι μικρός και δεν έχω σχέση με την Ιστορία. Για ποιο αγώνα και για ποια επανάσταση μου μιλάτε; Εγώ είμαι ένας μικρός και συντηρητικός άνθρωπος. Κάνουν ρε επανάσταση οι συντηρητικοί;

Εγώ δεν κατέβηκα στο δρόμο σύντροφοι για καμία επανάσταση. Δεν έχω, επιμένω, καμιά σχέση εγώ με τις...διαδρομές της Ιστορίας, κανέναν αγώνα δεν σκαρφίστηκα, κανέναν καινούργιο κόσμο. Ίσως μια μέρα, κάποιοι φιλόσοφοι και ιστορικοί από τα ξεκούραστα σπίτια τους στα πράσινα και ποτισμένα προάστια, να συνθέσουν πράγματα που εγώ δεν είδα και δεν κατάλαβα ποτέ μου. Ίσως πίσω απ' όλα αυτά που εμένα μου φαίνονταν τότε ασύνδετα και χύμα, να υπάρχουν κάποιοι που να κινούσαν τα νήματα της Ιστορίας. Εγώ πάντως δεν κίνησα τίποτα.

Ίσως και κάποιοι ταλαντούχοι καλλιτέχνες, ζωγράφοι, θεατρογράφοι και λογοτέχνες να δώσουν κάποτε νόημα σε τούτο το χάος, ίσως και οι πολιτικοί μας ηγέτες, να δώσουν μια μέρα έναν τόνο φιλοσοφικό σ' αυτό που εσείς ονομάζεται επανάσταση και αγώνα, και ένα θεατρικό υπόβαθρο που να κινείται πάνω σε ιστορικές διαδρομές και νοήματα. Πάντως εγώ, να ξέρετε, απλά βρέθηκα στο δρόμο. Όλοι στον δρόμο βρέθηκαν.

Κοιτάχτε γύρω σας. Σπίτι σπίτι έγινε η σφαγή, πόρτα με πόρτα και από κτίριο σε κτίριο. Σφαγή και πλιάτσικο. Κανένα πολιτικό μήνυμα σύντροφοι δεν ακούστηκε στο δρόμο. Μόνον μια νεκρική βοή καταστροφής και θανάτου. Σπίτι σπίτι, πόρτα πόρτα έγινε το ξεκαθάρισμα. Κανένας δεν είχε στο νου του την Ιστορία. Καθένας είχε τον μικρό και προσωπικό του σκοπό. Σκέτη σφαγή και θάνατος σας λέω. Καμία σχέση με την Ιστορία.

Μη μου αποδίδεται χαρακτηριστικά που δεν είχα ποτέ μου. Εγώ σύντροφοι δεν είμαι επαναστάτης. Τον γείτονά μου, κατέβηκα εγώ να σκοτώσω. Αυτός με ατίμασε, αυτός με πρόσβαλε, αυτός με εκμεταλλεύτηκε. Με αυτόν εγώ είχα νταραβέρι. Και αυτόν έψαχνα εγώ για να σκοτώσω.

Δεν ήθελα να τον πυροβολήσω από κάποια ταράτσα, τον ήθελα να δει ποιος τον σκότωνε, να καταλάβει και να νοιώσει πως θα πέθαινε σαν σκυλί. Αυτό εγώ ήθελα να κάνω. Τον βρήκα φοβισμένο να κρύβεται μέσα στο πολυτελές του διαμέρισμα. Μέχρι να ανεβούμε τα σκαλιά, το σπίτι είχε κονιορτοποιηθεί. Οι τοίχοι έγιναν σκόνη, οι σκάλες έσπασαν σε μικρές πέτρες, τρύπες και φωτιά παντού. Αλλά τον βρήκα.

Αισθανόμουνα την καρδιά μου να χτυπάει με αγωνία καθώς τον κυνηγούσα στα ξερά χωράφια. Καθώς τον έφτασα και τον καθήλωσα, τον έκοψα κομμάτια. Κατάλαβε πως τον σκότωνα, το αίμα του έγινε και αίμα μου, είχα θολώσει από την τρέλα της εκδίκησης, τον αποτελείωσα σαν σφαχτάρι. Αυτό κατέβηκα εγώ να κάνω σύντροφοι. Ένας μικρός και συντηρητικός ανθρωπάκος, σας λέω.

Τι με μπλέκεται εμένα ρε με κοτσάμ Ιστορία;

apneagr

ΑΣΕ ΤΗ ΖΩΗ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙΣ, ΨΑΞΕ ΤΗ ΖΩΗ ΠΟΥ ΧΑΝΕΙΣ.

Ο σημερινός άνθρωπος βιώνει ένα απύθμενο κενό εγκλωβισμένος στον καθημερινό αγώνα επιβίωσης. Εργάζεται σκληρά και υποσκάπτει την υγεία του στο όνομα της πλασματικής ζωής και της ατομικής ικανοποίησής του. Τα παραπάνω είναι αποτέλεσμα της εισόδου του ανθρώπου στη σύγχρονη τεχνολογικά αστικοβιομηχανική κοινωνία που συνεπάγεται και την αλλοτρίωση του ίδιου. Το ίδιο το άτομο αποδυναμώνεται κοινωνικά, ψυχολογικά και οικονομικά, διότι απλούστατα αποτελεί μια ασήμαντη υπομονάδα που δεν έχει δικαίωμα συμμετοχής στη λήψη αποφάσεων ακόμη κι αν αυτές αφορούν άμεσα την τύχη και το μέλλον του. Η απομόνωση είναι το κύριο συναίσθημα του κατοίκου μιας αστικής περιοχής, παρόλο που εκδηλώνεται μαζικά.

Ζούμε συγκεντρωμένοι σε υπερτροφικά αστικά κέντρα. Διαμένουμε σε κλειστά διαμερίσματα πολυόροφων πολυκατοικιών, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων. Εργαζόμαστε κατά εκατοντάδες και χιλιάδες σε εργοστάσια και υπηρεσίες. Ψυχαγωγούμαστε μαζικά στους ίδιους κινηματογράφους και κέντρα διασκέδασης. Ανθρώπινες μάζες, κινούμαστε με τα ίδια μέσα συγκοινωνίας. Η πληροφόρηση και η ενημέρωσή μας γίνεται κι αυτή μαζικά, από τα ίδια τηλεοπτικά προγράμματα και τις ίδιες εφημερίδες, χάνοντας έτσι την αλληλεπίδραση μεταξύ ατόμων και εκφυλίζοντας την προσωπικότητα και τα ιδανικά μας. Οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων είναι επιφανειακές και ρηχές. Μας χωρίζει ψυχική απόσταση και αδιαφορία. Το μόνο στοιχείο που μας συνδέει είναι το συμφέρον και οι υποχρεωτικές καθημερινές συναλλαγές. Ο ατομικισμός προοικονομεί σε κάθε άνθρωπο την απομόνωσή του από τη μάζα των ομοίων του και την απόσυρσή του παράμερα, ώστε να φτιάξει μια μικρή κοινωνία προς ατομική του χρήση, εγκαταλείποντας έτσι τη μεγάλη στην τύχη της. Ζούμε σε μια καταναλωτική κοινωνία, όπου όλοι οι άνθρωποι αγωνίζονται να αποκτήσουν και να καταναλώσουν όσον το δυνατόν περισσότερες υλικές απολαύσεις. Ξοδεύουν το λάδι που έχουν στο καντήλι της ζωής τους, θηρεύοντας την ύλη και παραμένοντας ανικανοποίητοι. Γιατί με τις υλικές απολαύσεις δεν γεμίζει η ανθρώπινη ψυχή. Στην ουσία όλοι εργάζονται για να εξασφαλίσουν την επιβίωση τους.

Όλα τα παραπάνω δεν είναι τυχαία, καθώς το σύστημα διαπλάθει τον άνθρωπο έτσι ώστε να αισθάνεται αποξενωμένος και εξατομικευμένος για να είναι πιο εύκολα ελεγχόμενος από το ίδιο. Μέσα στην ταξική κοινωνία που ζούμε, σημαντικό ρόλο στην εργασιακή και ατομική αποξένωση του ανθρώπου- εργαζόμενου είναι ο εκφυλισμός των συνδικάτων. Στην πρώτη περίοδο της δημιουργίας τους τα συνδικάτα έπαιζαν προοδευτικό ρόλο στις άμεσες κοινωνικές διεκδικήσεις κατά της εκμετάλλευσης της μισθωτής σκλαβιάς. Βλέποντας όμως η άρχουσα τάξη τη συγκεντρωτική δύναμη και τους ρόλους των οργανώσεων αυτών, προσπάθησε και τα κατάφερε να τις εντάξει στο μηχανισμό της, το κράτος, ώστε να αποτελέσει συστατικό μέρος της κοινωνίας της.

Ο συνδικαλισμός στην Ελλάδα έχει πεθάνει προ πολλού. Το μόνο που απέμεινε είναι οι γραφειοκρατικές αλητείες του κρατικού και κομματικού συνδικαλισμού στην υπάρχουσα δομή του, που δολοφονούν ανελέητα τις αγωνιστικές διαθέσεις των λαϊκών μαζών, μπλοκάρουν και εκτονώνουν τη λαϊκή οργή, σκορπώντας την απογοήτευση. Και στέλνουν έτσι τους εργαζόμενους στο σπίτι τους. αποτέλεσμα όλης αυτής της κοροϊδίας είναι η παρακμή των πανεργατικών κινητοποιήσεων και της συλλογικής δράσης. Ανεξαρτήτως των παχιών και κούφιων λόγων τους, δεν μπορεί ο λαός να συμμετέχει στο παιχνίδι των προδοτών του.

Για να αποφύγουμε τη μοιρολατρία και την παθητικότητα, ο καλύτερος τρόπος για να επιτευχθεί κάτι είναι να έρθουμε αντιμέτωποι με όλους αυτούς που λαμβάνουν αποφάσεις για «χατίρι» μας, δρώντας συντονισμένα και συλλογικά . Αναλαμβάνοντας οργανωμένη δράση ως μέρος μιας οργανωμένης ομάδας ή κοινότητας, για να πετύχουμε και να επιδιώξουμε τη βελτίωση της ζωής μας. Με τη συνεργασία, ως μέλη μιας τέτοιας ομάδας, μπορούμε να ασκήσουμε τη δύναμή μας συλλογικά με διάφορες μορφές κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής πίεσης, ν’ αντισταθούμε και ν’ αποκτήσουμε τον έλεγχο της ζωής μας.

Στο πλαίσιο αυτό, προσπαθούμε να αντιτεθούμε στις πρακτικές αυτές της αποδυνάμωσης και του κατακερματισμού του ανθρώπου. Απαντάμε στις πρακτικές τους και συγκροτούμε ανοικτές λαϊκές συνελεύσεις, οι οποίες λειτουργώντας με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες στοχεύουν στην ελεύθερη έκφραση και δράση των ανθρώπων για τα ζητήματα που τους αφορούν.

steveniko

Η ΑΣΑΦΗΣ ΡΟΤΑ ΤΟΥ ΚΑΡΑΒΙΟΥ.

Tης Τασούλας Kαραϊσκάκη

Πριν από λίγες ημέρες η Ευρωπαϊκή Εταιρεία Καρδιολογίας ακύρωσε, «λόγω της διαφαινόμενης πολιτικής και οικονομικής αστάθειας στη χώρα» («Κ», 25/11/11), μια σειρά συνεδρίων στην Αθήνα για τα έτη 2012, 2013 και 2014, που θα έφερναν στην ελληνική πρωτεύουσα 18.000 επιστήμονες από όλο τον κόσμο και 35 εκατ. ευρώ.

Η χαίνουσα πληγή της υποβάθμισης του κέντρου μάτωσε και πάλι και ανακυκλώθηκαν, ξανά, τα γνωστά μέτρα αναβάθμισης που αναμασώνται, ατελέσφορα, χρόνια τώρα. Μάλιστα, μπρος στην επικείμενη μετακόμιση του υπουργείου Οικονομικών στον Ελαιώνα, οι υπεύθυνοι δεν ξέρουν τι να προτιμήσουν, υπηρεσίες εντός κέντρου, σπαρμένες σε κτίρια με υψηλά ενοίκια και το οικείο χάος λόγω διαδηλώσεων, παραστάσεων διαμαρτυρίας, καταλήψεων, αλλά και χιλιάδες υπαλλήλους να κυκλοφορούν στους δρόμους του, ή μεταφορά των συγκεντρωμένων υπηρεσιών στα προάστια και ακόμη πιο άδειο κέντρο;

Οπως και να ’χει, οι διοργανωτές των συνεδρίων δεν μίλησαν για λειψή ασφάλεια στην περιοχή όπου θα κινούνταν οι σύνεδροι. Είναι μια πάγια για την Αθήνα πραγματικότητα, που είχε πιθανότατα τεθεί στην πλάστιγγα των αποφάσεων. Αναφέρθηκαν στην επερχόμενη ρευστή πολιτικο - κοινωνική κατάσταση της χώρας. Οντως, η αυξανόμενη φτώχεια υποσκάπτει σταδιακά τη σταθερότητα. Το πολιτικό σκηνικό των επόμενων ετών είναι θολό. Η μετανάστευση παραμένει πρόβλημα διογκούμενο και άλυτο. Η ηρεμία μοιάζει επιφανειακή, δομημένη πάνω στην άμμο της οργανωμένης ή αυθόρμητης διαμαρτυρίας.

Ομως ο... προκαταβολικός τους φόβος δείχνει κάπως υπερβολικός και επιδέχεται δύο ερμηνείες. Είτε πρόκειται για μια στάση που συνδέεται με παλαιές προκαταλήψεις. Είτε έχει διαμορφωθεί στην Ευρώπη η σιδηροπαγής άποψη ότι τα επόμενα δύο - τρία χρόνια η Ελλάδα θα είναι μια διαλυμένη χώρα. Εκφράστηκε με την απαίτηση γραπτής δέσμευσης ότι την περίοδο διεξαγωγής των συνεδρίων δεν θα έχουν απεργία οι ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας, δεν θα γίνονται διαδηλώσεις στο κέντρο της πόλης και δεν θα απεργούν οι δημόσιες υπηρεσίες και τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Ποιος μπορεί να εγγυηθεί κάτι τέτοιο, σε μια περίοδο που μέτρα θίγουν (δικαίως ή αδίκως) μεγάλες κατηγορίες πληθυσμού; Κανένας οργανωτής σε Ιταλία, Ισπανία, Γαλλία, Πορτογαλία δεν θα μπορούσε να εγγυηθεί κάτι ανάλογο. Υπό συνθήκες γενικευμένης κρίσης, διαδεδομένης ανησυχίας για διάσπαση της Ευρωζώνης και κατάρρευση του ευρώ, η αστάθεια θα μπορούσε να εκδηλωθεί οπουδήποτε στην Ευρώπη. Ομως οι γραπτές εγγυήσεις ζητούνται από τους Ελληνες, την εμπροσθοφυλακή της κρίσης χρέους, τον χρόνιο ασθενή στο χειρουργείο των δανειστών.

Είτε, λοιπόν, οι ακυρώσεις συνδέονται με το κακό μας όνομα (αναξιόπιστα περιτρίμματα ένδοξων προγόνων), που επανήλθε άφθαρτο με την κρίση. Είτε για τους εταίρους μας η Ελλάδα βαδίζει ολοταχώς προς τα πίσω, στη γνώριμη οικονομική καχεξία και τον σκληρό αγώνα αποκλειστικά για επιβίωση, στον φαύλο κύκλο των πολυώδυνων περιπετειών, των πολιτικών κλυδωνισμών, στο χάος.

Υπό αυτό το πρίσμα, οι Ευρωπαίοι διοργανωτές συνεδρίων μοιάζουν με επιβάτες που σπεύδουν να εγκαταλείψουν το καράβι, πριν βουλιάξει. Κι αν δεν βουλιάξει; Αυτό, απ’ ό,τι φαίνεται, είναι ένα ερώτημα που τίθεται μόνο από τη δική μας πλευρά...

Πηγή

ΤΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΤΗΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ.

Από AV Team

Υπάρχει μια άλλη Ελλάδα. Που δημιουργεί, που παράγει, που φτιάχνει πράγματα, που δουλεύει και θέλει να ζήσει απ’ τη δουλειά της. Μια Ελλάδα που δεν εξαντλεί την ύπαρξή της στα τηλεπαράθυρα, μια Ελλάδα που δεν ονειρεύεται να πάρει πρόωρη σύνταξη, αλλά να δημιουργήσει. Αυτή η άλλη Ελλάδα είναι η ελπίδα μας για να κάνουμε τα πράγματα όχι πάλι όπως ήταν πριν, αλλά καλύτερα, πιο ώριμα. Πιο πλούσια σε περιεχόμενο και όχι σε πλαστικά σύμβολα μιας ψεύτικης επιτυχίας.

Αυτή η άλλη Ελλάδα είναι που μας κάνει περήφανους. Ο πατριωτισμός δεν είναι οι κάθε είδους παρελάσεις, αλλά η υπεράσπιση της κοινωνίας μας. Η υπεράσπιση της δημοκρατικής δυνατότητας για μια ειρηνική, πολύχρωμη συμβίωση που αφήνει ελεύθερους τους πολίτες να εργαστούν και να δημιουργήσουν. Αυτή η άλλη Ελλάδα που μιλάει, προς το παρόν, σιγανά, είναι η αυριανή κοινωνία που θα ξεπεράσει την κρίση με νέες λύσεις. Όσο πιο ευδιάκριτη ακούμε τη φωνή της, τόσο πιο κοντά είμαστε στο τέλος των «χαμένων χρόνων». Όσο πιο καθαρή γίνεται η φωνή της, τόσο ο θόρυβος και η παραπλάνηση θα υποχωρούν. Είμαστε ό,τι κάνουμε, όχι ό,τι λέμε. Τα έργα μας, η δική μας δράση θα αλλάξει τα πράγματα. Θα ξαναβρούμε τους φίλους μας, θα ξανακερδίσουμε την πόλη μας, θα ξαναφτιάξουμε τη ζωή μας όπως τη θέλουμε. Θα επιτύχουμε γιατί το θέλουμε. Γιατί μπορούμε.

Δεν θα μας αφήσουν, αν τους επιτρέψουμε να μη μας αφήσουν. Αν αφήσουμε την παραπλάνηση, τη δημαγωγία, τη μιζέρια να μας πείσουν ότι έτσι είναι η Ελλάδα, δεν αλλάζει, είναι μια χώρα στα μέτρα τους, μια χώρα που βασιλεύει η μετριότητα. Σύμφωνοι. Τα κάναμε μούσκεμα. Κατηγορήσαμε γι’ αυτό τους πάντες και τους εαυτούς μας. Τώρα φτάσαμε όμως στον πάτο. Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια ούτε για αυτοοικτιρμούς ούτε για αναζήτηση κι άλλων βολικών εχθρών να τους επιρρίψουμε τις ευθύνες. Τώρα πρέπει εμείς να βρούμε τη δύναμη και να ξεκινήσουμε την αντίστροφη πορεία. Αυτή που θα μας βγάλει από τα προβλήματα και θα μας ξανακάνει μια κοινωνία δεμένη και δημιουργική. Στους εαυτούς μας πρέπει να βρούμε αυτές τις δυνάμεις. Γιατί υπάρχουν, η Ελλάδα δεν είναι μόνο αυτή η αυτοκρατορία των μετρίων που μονοπωλούν τη δημόσια ζωή. Είναι μια χώρα όμορφη, ζεστή, φιλική, με δημιουργικούς ανθρώπους, με νέους που ασφυκτιούν εξοστρακισμένοι και λαχταράνε να μπουν στο γήπεδο να παίξουν το δικό τους παιχνίδι.

Το Μανιφέστο της αισιοδοξίας δεν μπορεί να είναι μεγάλα λόγια, γκρίνια, κλάμα, κατηγόρια. Παρά μόνο πράξεις, ατομική ευθύνη, η δράση του καθενός, η δημιουργία της παρέας, της ομάδας. Θα υποστηρίξουμε κάθε φωνή, κάθε ενέργεια, καθέναν που δουλεύει και δημιουργεί σ’ αυτή τη χώρα, θα σώσουμε ό,τι πρέπει να σωθεί. Ζούμε στην πιο όμορφη χώρα, δεν έχουμε ως κοινωνία ούτε καν δείξει τις δυνατότητές μας. Τώρα είναι η ώρα να αποδείξουμε ότι μπορούμε να κάνουμε ό,τι πρέπει. Θέλουμε καλύτερα χρόνια απ’ αυτά που ζούμε, εμείς θα τα κάνουμε να γίνουν έτσι.

Πηγή

ΑΣ ΤΟΛΜΗΣΟΥΜΕ ΛΙΓΟΤΕΡΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ;

Του Θάνου Στ. Μικρούτσικου

«Και έρχονται τώρα και μας λένε πως ο μόνος δρόμος για να σωθεί η χώρα είναι ο δεκαετής –τουλάχιστον– γύψος του ΔΝΤ. Το ερώτημα είναι, σώζεις τη χώρα καταστρέφοντας τον κοινωνικό ιστό και θανατώνοντας μεγάλο ποσοστό των ανθρώπων της; Τι σώζεις τότε; Τα κτίρια; Τις πέτρες; Μια χώρα είναι πάνω απ’ όλα οι άνθρωποί της και όταν θα εκδίδεται αυτό το βιβλίο το 20% του ενεργού πληθυσμού θα είναι στην ανεργία. Τρία εκατομμύρια Έλληνες θα έχουν πρόβλημα επιβίωσης. Για ποια σωτηρία μιλάνε;

Αυτό που έκανε αυτή η κυβέρνηση είναι πρόστυχο ακόμη και στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος. Αν έχουν ακόμη λίγη τσίπα, θα πρέπει τουλάχιστον να σταματήσουν να αυτοαποκαλούνται σοσιαλιστές. Προχτές έβλεπα τον υπουργό Οικονομικών στην τηλεόραση να χαμογελάει προσπαθώντας να μας δώσει κουράγιο. Δεν θέλω κανένα κουράγιο από τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου! Θέλω να βγαίνει με μάσκα, να μη βλέπω καν το πρόσωπό του! Δεν θέλω να βλέπω κανέναν τους. Λυπάμαι μόνο για ορισμένους που τους γνώρισα σε άλλα χρόνια και οι οποίοι είχαν κάτι μέσα τους...»

Ζούμε εδώ και 20 χρόνια σε ολόκληρο τον κόσμο με ελάχιστες εξαιρέσεις την πιο βάρβαρη μορφή του καπιταλισμού. Πρόκειται για ένα σύστημα άδικο από τη φύση του, το οποίο παράγει φοβερές ανισότητες και το οποίο για να συνεχίσει να υπάρχει απαιτεί τη διάβρωση των συνειδήσεων των ανθρώπων. Ένα σύστημα που θέλει τον παραγόμενο πλούτο να συσσωρεύεται σε χέρια ελαχίστων και την πλειοψηφία των ανθρώπων να ζει στο μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη σε συνθήκες φτώχιας και εξαθλίωσης. Ένα σύστημα που στο όνομα της ελευθερίας έχει στηρίξει ανελεύθερα καθεστώτα, έχει κάνει άδικους πολέμους. Ένα σύστημα που στηρίζεται στην εκμετάλλευση του ανθρώπου. Ένα σύστημα που φαίνεται παντοδύναμο επειδή στηρίζεται στα τερατώδη όπλα που διαθέτει αλλά και σε όλων των ειδών τα μέσα, που του επιτρέπουν τη διαιώνιση της κυριαρχίας του.

Με τίτλο «ας τολμήσουμε λιγότερη δημοκρατία» ο γνωστός για τις σχέσεις τους με τους Γερμανούς Χριστιανοδημοκράτες δημοσιολόγος Τράνκοβιτς υποστηρίζει ότι το πολιτικό σύστημα στην Ευρώπη οφείλει να πάψει να πιστεύει στη σοφία των πολιτών. Δεν είναι βεβαίως αυτό κάτι καινούργιο. Ήδη από το 1950 ο πολύς Σούμπετερ επί της ουσίας υποστήριζε ότι η δημοκρατία πρέπει να περιορίζεται στις ελίτ έτσι ώστε να κυβερνούν οι κάλλιστοι. Τώρα όμως βλέπουμε συνεχώς να αναπτύσσονται με γεωμετρική πρόοδο αυτές οι απόψεις και κυρίως τις βλέπουμε να υιοθετούνται σε επιμέρους νόμους από τις διάφορες πολιτικές ελίτ στην Ευρώπη.

Θα δεχτώ ότι τα τελευταία 30 χρόνια υπήρξαν προβλήματα κι ενδεχομένως καταχρήσεις στην δημοκρατία. Θεωρώ όμως αδιανόητη τη στάση που λέει «δεν καταπολεμώ αυτά τα φαινόμενα αλλά καταργώ την ίδια την δημοκρατία». Έχω ένα φίλο που υποστηρίζει ότι με τέτοιες ανάλογες απόψεις ο βιασμός μπορεί να καταπολεμηθεί εύκολα αν καταργήσεις με διάταγμα το γυναικείο φύλο.

Όπως λέει ο Μπρεχτ –μέγας δάσκαλος- «στον Καιρό της Φρίκης θα τραγουδάμε ακόμα; Εγώ φίλες και φίλοι απαντώ «Ναι. Θα τραγουδάμε. Το τραγούδι της Φρίκης».

Πηγή