ΦΙΔΙ ΠΡΩΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ.

Του Παναγιώτη Καλαντζόπουλου

Η χώρα μας στο χείλος της πτώχευσης στρέφεται στην Ενωμένη Ευρώπη για βοήθεια, δηλαδή στο Βερολίνο, επικαλούμενη το ανέκδοτο που ονομάζεται Ευρωπαϊκή Αλληλεγγύη.

Η Ενωμένη Ευρώπη στις συνειδήσεις των συμπολιτών μου αποκτάει σταθερά, πλέον, τα χαρακτηριστικά ενός θεσμού που εξυφαίνει ένα καλοστημένο κατακτητικό σχέδιο. Μία μορφή αόρατης βίας, οικονομικής κατάκτησης του Γ’ Πολέμου από την Γερμανία. Ένα σχέδιο που ξεκίνησε την επομένη της ήττας του Β’ Πολέμου με την ΕΟΚ και τον Αντενάουερ. Συνεργός, το πολιτικό σύστημα, όπου μετά τη μεταπολίτευση επέδειξε είτε ιδιοτέλεια είτε έμφυτη ανικανότητα. Τώρα ήρθε η ώρα να υποστούμε την κατ’ ευφημισμόν «ευρωπαϊκή αλληλεγγύη», με δανεισμό σε τοκογλυφικά επιτόκια από την ευρωζώνη και τον πρωτοφανή κρατικό ενυπόθηκο δανεισμό.

Η Τευτονική Ευρώπη και ΔΝΤ μαζί με τα διεφθαρμένα κόμματα της μεταπολίτευσης, παγίδεψαν την χώρα, στην πρώτη φάση με τη διάλυση της βιομηχανίας, τον υπέρ-δανεισμό και την ελεφαντίαση του Δημοσίου και, στη δεύτερη φάση, με την εμπράγματη υποθήκευση του Δανείου των 110 δισ. Η Γερμανία, έχει βάλει στο μάτι τα ελληνικά νησιά και δεν κρατιέται, διατυπώνοντας ανοιχτά τον όρο «συγκυβέρνηση».

Επιτέλους βρήκε την φόρμουλα, γιατί να ταλαιπωρείται με τα τανκς και τους Τσολάκογλου; Όταν, επιτέλους, με δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις της κομματοκρατίας ξεπουλιέται μεθοδικά και εξαργυρώνεται ιδιωτικά η προδοσία.

Κι εμείς; Συνεχίζουμε αμέριμνοι πελάτες των Praktiker των ΜediaMarkt και των Lidl, ζαλισμένοι από τις ατάκες του κήτους που πετάει το μελάνι του σαν σουπιά και λέει ότι «τα φάγαμε μαζί» και θολώνει τα νερά να μην μπορεί να δει μισό μέτρο μπροστά του, την ίδια του την φρίκη.

Ας δούμε προς στιγμήν τον ενδιαφέροντα όρο «κατοχικό δάνειο». Ενοχλεί την νοημοσύνη μας όταν οι τρομοκράτες ονομάζουν τη ληστεία «απαλλοτρίωση». Γιατί τότε δεν μας ενοχλεί ο όρος «κατοχικό δάνειο»; Δάνειο, η ληστεία με το πιστόλι στον κρόταφο το ’40, των αποθεμάτων της Τράπεζας της Ελλάδος, από ένα κράτος που επίσημα δέχεται το Ολοκαύτωμα αλλά αθωώνει το 99% των κατηγορουμένων για εγκλήματα που αναγνωρίζει. Πότε θα ξυπνήσουμε στη διγλωσσία και στους ευφημισμούς;

Δεν έχει περάσει καιρός που τελεσίδικη απόφαση της Ολομελείας του Αρείου Πάγου για τους απογόνους των θυμάτων του Διστόμου –με πρωτεργάτη τον αείμνηστο Γιάννη Σταμούλη- ακύρωσε η κυβέρνηση Σημίτη με τον νυν πρόεδρο της Βουλής αυτουργό, τότε υπουργό Δικαιοσύνης -σταμάτησε τότε την διαδικασία κατάσχεσης του Ινστιτούτου Γκαίτε. Αν είχαν κερδίσει οι Γερμανοί τον πόλεμο πολύ φοβάμαι πως πάλι οι ίδιοι θα ήταν στην εξουσία.

Σήμερα μας λένε: «Αγαπάς την Ελλάδα δώσε και συ κάτι». Εμφανίζονται αυτοί που έκαναν τα μύρια όσα, και σήμερα μας πουλάνε συναίσθημα; Σαν τον σύζυγο που, αφού κατασπατάλησε όλα τα λεφτά της προίκας στο τζόγο, έρχεται και πουλάει στη σύζυγο αισθήματα «δώσε αγάπη μου και τα τελευταία σου χρυσαφικά αν αγαπάς το σπίτι μας για να σώσουμε το στεφάνι μας».

Αυτοί που αγόρασαν από τη Γερμανία το υποβρύχιο που έγερνε. Αυτοί που διέγραψαν πρόσφατα τις ογκώδεις φορολογικές ατασθαλίες στον Σκαραμανγκά με μια περαίωση. Αυτοί που ποτέ δεν οδήγησαν στην Δικαιοσύνη την Siemens. Αυτοί που ποτέ δεν απαίτησαν την επιστροφή του κατ’ ευφημισμόν «κατοχικού Δανείου», ούτε των αποζημιώσεων. Αυτοί οι ίδιοι, περιέργως, κυβερνούν και σήμερα μετά από τόσα χρόνια. Αυτοί που τρέμουν μη δουν το όνομά τους καμιά μέρα σαν τον Μαντέλη και τον Τσουκάτο, συνεχίζουν να κυβερνούν.

Ίσως μία λύση να προέρχεται αν, έστω και σιωπηρά, πάψουμε να αγοράζουμε γερμανικά προϊόντα. Αν θεωρούμε ακόμα τους εαυτούς μας ικανούς να μετέχουμε στη διαμόρφωση της τύχης μας, είναι ίσως ο μόνος μοχλός πίεσης που απομένει. Επειδή το μόνο που καταλαβαίνουν, πλέον, “οι αγορές” είναι να χάσουν το πελάτη. (Θυμάστε τα γαλατάκια τα Ολλανδικά); Μποϊκοτάζ σε όλα τα γερμανικά προϊόντα και καταστήματα από όλους τους Έλληνες πολίτες, σιωπηρά ή οργανωμένα, όπως θέλετε.

Εκτός εάν είμαστε συνειδητά ανάξιοι κληρονόμοι ενός πολιτισμού και γι’ αυτό δεχόμαστε να μας αποκαλούν με τον γκρίζο όρο Νεοέλληνες και όχι Έλληνες…

Πηγή