Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011

ΟΥΤΕ ΔΕΞΙΟΣ ΕΘΝΙΣΜΟΣ,ΟΥΤΕ ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ...

ή ποιο είναι το αληθές νόημα της επανάστασης του ' 21.

Του Παύλου Κλιματσάκη*

 Αφορμώμενος από τη διαμάχη που ξέσπασε τις τελευταίες εβδομάδες γύρω από την προβολή μιας τηλεοπτικής σειράς σχετικά με την επανάσταση του 1821, θα ήθελα να έκφράσω κάποιες σκέψεις αναφορικά προς ένα ιδεολογικό πρόβλημα που μοιάζει να ταλανίζει την χώρα μας τις τελευταίες δεκαετίες, αλλά και να υποδείξω τον τρόπο της υπέρβασής του. Το περί ου ο λόγος πρόβλημα συνιστά μια βασική διχοτομία στη σκέψη πολλών Ελλήνων που επηρεάζει και τις λεγόμενες πολιτικές του πεποιθήσεις. Πρόκειται για το δίλημμα της αντίθεσης ανάμεσα στον εθνισμό και στον διεθνισμό. Ο πρώτος συχνά συνδέεται με το πολιτικό χαρακτηρισμό «δεξιός», ενώ ο δεύτερος με τον πολιτικό χαρακτηρισμό «αριστερός». Επίσης, πολλοί συνδέουν τις έννοιες αυτές με τις εκφράσεις «συντηρητικός» και «προοδευτικός» αντίστοιχα, και ακόμα περαπέρα με τους όρους οικονομικής πολιτικής «φιλελεύθερος» και «σοσιαλιστής». Θα ισχυριστώ ότι η αναφερθείσα αντίθεση συνιστά ψευτοδίλημμα, και ότι οι Έλληνες μπορούμε και πρέπει να σκεφθούμε πέρα από αυτούς τους ιδεολογικούς φραγμούς. Μέσα από αυτά πιστεύω ότι θα φανερωθεί το νόημα της επανάστασης του ΄21 ως οικουμενισμός. Τέλος θα εξηγήσω πώς μπορούμε να ωφεληθούμε από αυτήν την επίγνωση.
Η νεοελληνική ψυχοπαθολογία
Έλαβα ως αφετηρία την αναφερθείσα τηλεοπτική εκπομπή, διότι η προβολή της παρακίνησε συζητήσεις και διαμάχες που αντανακλούν τον εν λόγω ιδεολογικό διχασμό. Πριν από την μεταπολίτευση η πολιτική διχοστασία δεξιάς-αριστεράς στην Ελλάδα ελάμβανε την αφορμή της κυρίως από το ερώτημα, εάν οι δεξιές ή οι αριστερές πολιτικές δυνάμεις εγγυώνται την πρόοδο και την κοινωνική δικαιοσύνη. Πιθανόν ακούγεται περίεργο, αλλά σήμερα το ερώτημα με βάση το οποίο εκδηλώνεται η πολιτική διχοστασία δεν είναι το ίδιο. Στις δεκαετίες μετά την μεταπολίτευση και με τα νέα δεδομένα της σταδιακής ολοκλήρωσης της ευρώπαϊκής ένωσης και της προβαίνουσας παγκοσμιοποίησης, το πρόβλημα ελάμβανε όλο και περισσότερο τη μορφή της διένεξης ανάμεσα στον εθνισμό και στο διεθνισμό. Δεν πρόκειται για ένα πρόβλημα πού αφορά μόνο την Ελλάδα, αλλά πολλές χώρες. Η δε μετακίνηση και μείξη πληθυσμών, είτε οικονομικών μεταναστών είτε άλλου είδους, καθιστούσε το ζήτημα της συμβίωσης και της λεγόμενης πολυπολιτισμικότητας όλο και πιο οξύ.
Στην Ελλάδα πάντως, και στο βαθμό που και αυτή μετά την μεταπολίτευση ανοίχθηκε περισσότερο στις έξωθεν επιδράσεις (η ουσία των οποίων μου συνίσταται από πολιτιστική άποψη στην μηδενιστική και παγκοσμιοποιητική νοοτροπία που επισύρουν), δημιουργήθηκαν δύο κύρια πολιτιστικά ρεύματα (με διάφορα βεβαίως παρακλάδια), οι οποίες εκδηλώθηκαν και ως πολιτικές τάσεις. Αρχικά ετέθη το ζήτημα της ταυτότητας μας, το οποίο υποκίνησε την αναζήτηση της στο παρελθόν και στην παράδοση, τόσο το αρχαιοελληνικό όσο και το βυζαντινό ή ορθόδοξο. Αυτές οι δύο πλευρές, αν και παρουσιάζονται ως αντίθετες, έχουν ως κοινή ουσία την αναζήτηση της ταυτότητας μας στο παρελθόν. Η πραγματική αντίθεση σε αυτές τις δύο κατευθύνσεις ήταν μια άλλη τάση που παρουσιάστηκε λίγο αργότερα, ο εκσυγχρονισμός. Αυτός αρνήθηκε την αναζήτηση της ελληνικής ταυτότητας στο παρελθόν, προς το οποίο αδιαφόρησε, και εστράφηκε προς το παρόν, το οποίο βεβαίως αντιπροσωπεύεται από τις ισχυρές και προοδευμένες χώρες του δυτικού κόσμου. Σε αυτό το σημείο τοποθετείται μια αναστροφή. Η στροφή προς τον σύγχρονο κόσμο και τις δυνάμεις που αυτός αντιπροσωπεύει, π.χ. ισχυρή οικονομία, τεχνολογία, ελευθερία του ατόμου κλπ., σήμαινε την άρνηση της παραδοσιοκρατίας, η οποία δεν φαινόταν να μπορεί να συνεισφέρει τίποτε στην σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα. Αντίθετα, ο έξω κόσμος παρουσιαζόταν ισχυρός και προοδευτικός, αλλά και φορτωμένος με τα θέλγητρα της ευζωίας. Ωστόσο, και επειδή το μηδενιστικό πνεύμα με το οποίο συνδέεται ο σύγχρονος τρόπος ζωής, ήταν εξίσου φανερό, η παραδοσιοκρατία δεν εξαφανίστηκε, αλλά μάλλον έβρισκε όλο και περισσότερους υποστηρικτές.
Στη χώρα μας η διχοστασία ανάμεσα στην αγάπη για την παράδοση και τον έρωτα για τον εκσυγχρονισμό προκάλεσε και προκαλεί μια βαθιά ψυχοπαθολογία, ένα σχιζοφρενικό φαινόμενο, αφού μοιάζουμε να αγόμεθα τόσο προς την μία όσο και προς την άλλη κατεύθυνση, χωρίς ωστόσο να μπορούμε να αξιοποιήσουμε καμία. Τον τελευταίο χρόνο η εκσυγχρονιστική τάση δέχθηκε λόγω της οικονομικής κρίσης ένα μεγάλο χτύπημα, αφού εφάνηκε ότι και ο δυτικός «ισχυρός» κόσμος είναι υποκείμενος στην φθορά. Βέβαια, και επειδή η επέκταση της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα ήταν κυρίως αποτέλεσμα της δικής μας υπαιτιότητας, δέχθηκε ένα ισχυρό πλήγμα και η εθνικιστική μας ματαιοδοξία, αφού για μια ακόμα φορά και μάλιστα τώρα σε αυξημένο βαθμό, αποδειχθήκαμε ανίκανοι να ακολουθήσουμε τον δυτικό κόσμο σε ό,τι καλό έχει. Η εθνική μας ψυχοπαθολογία απέκτησε τώρα μια βαρύτερη μορφή, η οποία οφείλεται στο ότι είναι αδύνατο να συνδυάσουμε εντός μας το εθνικό μεγαλείο του παρελθόντος με την απίστευτη σύγχρονη κακομοιριά ή μάλλον ανικανότητα. Αυτό που όλοι αναρωτιούνται είναι: πώς καταντήσαμε έτσι;
Για να επιστρέψουμε για μια στιγμή στην αφορμή αυτών των σκέψεων, δηλαδή την τηλεοπτική σειρά για το 1821, θα παρατηρούσαμε ότι εκείνη η πλευρά που ονομάσαμε εκσυγχρονιστική, συνδέθηκε στην Ελλάδα για διάφορους λόγους με τον αριστερισμό, ενώ η άλλη πλευρά, εκείνη της παραδοσιοκρατίας, συνδέθηκε πολιτικά με την δεξιά, όποιες συνιστώσες και εάν έχει αυτή. Βέβαια, στην πράξη τόσο δεξιοί όσο και αριστεροί εναλλάσσουν τους ρόλους, και εκδηλώνονται ως διεθνιστές και εθνιστές ή πατριώτες, αντίστοιχα. Με άλλα λόγια, το «δεξιά» και «αριστερά» είναι εν προκειμένω μάλλον μια πρόφαση για να παριστάνουμε τους διαφορετικούς και μάλιστα τους αντιμαχόμενους, ενώ στην πραγματικότητα ακολουθούμε την ίδια κατ’ ουσίαν νοοτροπία. Από οικονομική άποψη ένας δεξιός μπορεί λόγω οικονομικού φιλελευθερισμού να νοηθεί ως διεθνιστής, ενώ ένας αριστερός από πολιτική άποψη δεν θα αρνειτο, συνήθως, τον πατριωτισμό του.
Η ουσία του θεματός μας
 Μια ακόμα παρατήρηση, προτού φτάσουμε στην ουσία του θέματός μας. Ένα ζήτημα που προκάλεσε αναστάτωση κατά την προβολή της σειράς είχε να κάνει με τον προβληματισμό σχετικά με τη συνέχεια της ελληνικής φυλής στο χρόνο, και σχετικά με το εάν η ελληνική επανάσταση έδωσε την αφορμή σχηματισμού αυτού που σήμερα ονομάζουμε ελληνικό έθνος και ελληνικό κράτος. Οι θιασώτες των δύο διαφορετικών απόψεων κονταροχτυπιούνται ιδεολογικά, αντιλαμβανόμενοι οι μεν τους δε μέσα από τις αναφερθείσες αντιθέσεις εθνιστές-διεθνιστές, εκσυγχρονιστές-παραδοσιοκρατές, δεξιοί-αριστεροί. Ωστόσο, ήδη και η πιο επιφανειακή εξέταση του αναφερθέντος διλήμματος σχετικά με τη συνέχεια της ελληνικής φυλής αποδεικνύει ότι πρόκειται περί ψευδοπροβλήματος, αφού βεβαίως και οι δύο πλευρές ισχύουν. Δηλαδή, η συγκεκριμένη πραγματικότητα συνίσταται όχι στις αφαιρέσεις που έχουν στα μυαλά τους οι εκατέρωθεν ιστορικοί, αλλά στο ότι αφενός οι Έλληνες βεβαίως και διατήρησαν την ιστορική τους συνέχεια, αλλά και ότι ταυτόχρονα μεταλλάχθηκαν και συνεχίζουν να μεταλλάσσονται. Με την επανάσταση του 1821 προέκυψε βεβαίως μια νέα ιστορική συνείδηση για τον ελληνισμό, η οποία μάλιστα επιδιώκει να αποκρυσταλλωθεί. Βεβαίως είμαστε Έλληνες, αλλά είμαστε και Νέο-έλληνες, διότι ζούμε σε συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες.
Πού καταλήγουν όμως αυτές οι παρατηρήσεις; Τί μπορούμε να μάθουμε από το ότι η αντίθεση εθνισμός-διεθνισμός είναι ψευδοπρόβλημα; Μπορούμε να μάθουμε και να κατανοήσουμε πολλά, εάν τα δούμε κάτω από το σωστό πρίσμα. Ας στραφούμε και πάλι στο παράδειγμα της επανάστασης του 1821. Αντί να κατατριβόμαστε με τις φλυαρίες των ιστορικών και των φιλολόγων, οι οποίοι από άλλη άποψη προσφέρουν σημαντική υπηρεσία στη γνώση, πρέπει να δούμε την ουσία του θέματος. Και ποια είναι αυτή η ουσία, θα αναρωτηθεί κανείς δικαιολογημένα. Ας δούμε καταρχήν τι δεν ανήκει στην ουσία του θέματος. Αυτό το οποίο καλούμαστε να κατανοήσουμε άραγε σε σχεση με την ελληνική επανάσταση είναι οι κάθε είδους συνθήκες κάτω από τις οποίες εκδηλώθηκε; Πρέπει, ας πούμε, να γνωρίσουμε το ιστορικό, πολιτικό και οικονομικό πλαίσιο τα εποχής; Και τι θα μπορούσε να μας διδάξει αυτή η γνώση; Μπορεί, για παράδειγμα, να μας διδάξει γιατί έλαβε χώρα η ελληνική επανάσταση, όπως θα ήθελαν οι εκσυγχρονιστές ιστορικοί; Μπορεί η διερεύνηση του ιστορικού υλικού αφετέρου να αποδείξει κάποια φυλετική συνέχεια, όπως θα ήθελαν οι παραδοσιοκράτες; Και τι νόημα πρέπει να αποδώσουμε σε αυτή; Πρόκειται για κάποιου είδους μεταφυσική ιδιότητα του ελληνικού έθνους;
Ποια είναι λοιπόν η ουσία του ζητήματος, η οποία δεν έρχεται στο φως ούτε από την εθνιστική-παραδοσιοκρατική ούτε και από την διεθνιστική-εκσυγχρονιστική θεώρηση του; Η ουσία έχει αφενός να κάνει με το στοιχείο εκείνο το οποίο αναδεικνύει το θεϊκό στοιχείο στον άνθρωπο και τους πρωταγωνιστές ως φορείς του, και αφετέρου αποκαλύπτει τη θεία πρόνοια στην ιστορία, και ως εκ τούτου το νόημα της ίδιας της ιστορίας. Θα αρχίσω από το δεύτερο: η επανάσταση είναι το ιστορικό γεγονός με τον οποίο αναγεννάται και επανατοποθετείται στο ιστορικό προσκήνιο το γένος των Ελλήνων. Αυτό το γεγονός δηλώνει ότι επανέρχεται στο προσκήνιο η ανάγκη της αναζήτησης του Αληθούς, καθώς η Ευρώπη εντωμεταξύ έμπαινε στην εποχή του μηδενισμού. Η Ελλάδα είναι επιφορτισμένη εξαιτίας της βαριάς πολιτιστικής της κληρονομιάς με το να «έλθει εις εαυτόν» και να διεκδικήσει εκ νέου την αλήθεια της γνώσης του όντος. Αυτός είναι ο κοσμοϊστορικός ρόλος της Ελλάδας, όχι να γίνει σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος (χωρίς αυτό να αποκλείει τα προτερήματα εκείνων των κρατών), αφού ο θησαυρός μας είναι πνευματικός και όχι υλικός. Η επανάσταση αποκαλύπτει περαιτέρω την ουσία του ανθρώπου, διότι δείχνει το υπερούσιο στοιχείο εντός των ηρώων. Ήρωες ήταν όλοι οι επαναστάτες, αν και κάποιοι διακρίθηκαν ιδιαιτέρως. Οι ήρωες του 1821, όπως και οι ήρωες του ΄40, καταδεικνύουν την αλήθεια της ανθρώπινης φύσεως, ότι ο άνθρωπος είναι εικόνα του Θεού, καθώς είναι σε θέση να υπερβαίνει το φυσικό του στοιχείο, να γίνεται «υπερ φύσιν», θυσιαζόμενος.
Η επανάσταση μάς διδάσκει, περαιτέρω, ότι όποιος θέλει να είναι ελεύθερος, δεν πρέπει να φοβάται τον θάνατο, διότι διαφορετικά θα είναι αναγκασμένος να ζει στη σκλαβιά της αδυναμίας να υπερβεί τη αμεσότητα της υπάρξεώς του, και επομένως θα είναι νεκρός, αν και ζων. Οι επαναστάτες είχαν σαφή συνείδηση ότι εμάχοντο για την αγία πίστη του Χριστού, πρώτον, και την ελευθερία της πατρίδος, δεύτερον, και ότι αυτά τα δύο είναι το ίδιο. Είχαν, με άλλα λόγια σαφή συνείδηση της ελληνικότητάς τους και σε τι συνίσταται η ελληνικότητά τους. Είχαν δηλαδή την επίγνωση ότι τα ιδανικά τους ήταν οικουμενικά, όχι απλώς εθνικά. Δεν ενδιαφέρονταν, με άλλα λόγια να σώσουν τον ελληνισμό για να σώσουν τη συνέχεια της φυλής, αλλά γιατί το έθνος έχει οικουμενική σημασία. Η επανάσταση δεν ήταν βεβαίως αστική επανάσταση, αυτά είναι αστεία πράγματα, αλλά η επάνασταση ενός κόσμου, μιας συνείδησης που έχει σημασία για τη σωτηρία του οικουμενικού ανθρώπου. Ενόσω λοιπόν το μηδενιστικό σκοτάδι απλωνόταν σταδιακά πάνω από την Ευρώπη, αναγεννάται η έννοια της σωτηρίας του ανθρώπου. Αυτή η έννοια αποτελεί τώρα την καθοδηγητική αρχή που μπορεί να μας οδηγήσει να ξεφύγουμε από τις μιζέριες, στις οποίες καταπέσαμε, καταντροπιάζοντας εκείνους τους ηρωικούς ανθρώπους. Αλλά σε αυτό το ζήτημα πρέπει να επανέλθουμε.
Ο απολυτοποιημένος εθνισμός και ο απολυτοποιημένος διεθνισμός αποτελούν επομένως αφηρημένες προσεγγίσεις της πάντοτε συγκεκριμένης πραγματικότητας. Το αληθές είναι επίσης συγκεκριμένο, και το συγκεκριμένο έχει εν προκειμένω το νόημα ότι η διχασμένη νεοελληνική συνείδηση πρέπει να οδηγηθεί στη σύνθεση της παραδοσιοκρατικής και της εκσυγχρονιστικής πλευράς της, ώστε να καταστεί οικουμενική. Αυτό είναι το έργο που πρέπει να αναλάβουμε εμείς, οι απόγονοι εκείνων των ηρώων. Μέχρι τότε: «αυτόν τον λόγο θα σας πώ, δεν έχω άλλον κανένα, μεθύστε με τ’ αθάνατο κρασί του ΄21».

*Ο Παύλος Κλιματσάκης είναι διδάκτωρ φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Βόννης, Γερμανίας.

Πηγή: antifono.gr

Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011

ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΦΑΚΕΛΩΜΑ ΠΟΛΙΤΩΝ ΚΑΙ ΟΔΗΓΩΝ.

Αναδημοσίευση από το Βιοζώ

Η ευρωπαϊκή χουντική επιτροπή (κομισιόν) επέβαλε τα ηλεκτρονικά διόδια.
Το απόλυτο φακέλωμα πολιτών και οδηγών.
Ηλεκτρονικά «διόδια» και εισιτήρια ετοιμάζονται και στα μέσα μεταφοράς επιβατών.

Αλλάζει ο τρόπος χρέωσης των διοδίων, καθώς η κυβέρνηση έχει ήδη ζητήσει από τις εταιρείες των αυτοκινητοδρόμων να μετατρέψουν ως το 2012 τα διόδιά τους από συμβατικά σε ηλεκτρονικά.
Το τυράκι της φάκας είναι η χρέωση να υπολογίζεται ανάλογα με την απόσταση που διανύει ο οδηγός. Οι πραγματικοί στόχοι όμως είναι:
Ο πλήρης έλεγχος της κίνησης των οχημάτων και των πολιτών και
•Η απονεύρωση του κινήματος ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ
Τα ηλεκτρονικά διόδια θα καταγράφουν τις εισόδους κι εξόδους, με αποτέλεσμα το κόστος των τοπικών μετακινήσεων να μειωθεί αισθητά. Έτσι για τους κατοίκους της βορειοανατολικής Αττικής, το αντίτιμο των διοδίων θα πέσει στο μισό σε πρώτη φάση μέχρι να διαλυθεί το κίνημα ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ. Μετά σιγά σιγά κι ελεγχόμενα θα αυξηθεί σε 3-4 ευρώ!
Σύμφωνα με κύκλους του Υπουργείου «τα ηλεκτρονικά, πλήρως αναλογικά, διόδια σε όλο το εθνικό δίκτυο θα εξασφαλίζουν τη διαλειτουργικότητα και παράλληλα θα παρέχουν και τη δυνατότητα εκπτώσεων στους συχνούς χρήστες»(5) μεταφραζόμενο σημαίνει ότι ο απλός πολίτης θα πληρώνει τα διπλάσια από τις παγκόσμιες εταιρείες χρήστες των εθνικών μας δρόμων. Στην Εγνατία Οδό βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη ο διαγωνισμός για την εγκατάσταση ηλεκτρονικών διοδίων ελεύθερης ροής σε μήκος 670 χιλιομέτρων.
Η αλλαγή του τρόπου χρέωσης, επιβάλλεται και από την Κομισιόν, που ζητά ενιαίο σύστημα τηλεδιοδίων για όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση έως και το 2012 για τα φορτηγά και το 2014 για τα ΙΧ, ώστε οι μετακινήσεις να γίνονται με μια συσκευή κι ένα συμβόλαιο. Πλήρες φακέλωμα!
Στο σύστημα καταγράφεται η είσοδος και η έξοδος των οχημάτων στον αυτοκινητόδρομο, τα οποία αναγνωρίζονται από την κάρτα του χρήστη, την οποία πρέπει να φέρει κάθε όχημα. Τα αισθητήρια εντοπισμού του συστήματος θα παρέχουν στην εταιρεία τη δυνατότητα να γνωρίζει ανά πάσα στιγμή, τον ακριβή αριθμό των οχημάτων, όπως και όλα τα στοιχεία των κατόχων τους που θα κινούνται στους, κατά τα άλλα …εθνικούς μας δρόμους!
Πρότυπο για την κομισιόν αποτελεί το σύστημα της Γερμανίας, που σχεδίασε και εγκατέστησε ένα ηλεκτρονικό σύστημα είσπραξης διοδίων, το οποίο συνδυάζει για πρώτη φορά, σε παγκόσμια κλίμακα, την τεχνική του εντοπισμού μέσω δορυφόρου και τη σύγχρονη τεχνολογία ασύρματων τηλεπικοινωνιών, σε ένα σύστημα.
Τα οχήματα αναγνωρίζονται μέσα από δορυφορικά σήματα GPS (Global Positioning System,) και πρόσθετα υποστηρικτικά αισθητήρων εντοπισμού, με αποτέλεσμα η εταιρεία, να είναι ανά πάσα στιγμή σε θέση να γνωρίζει, την ακριβή διαδρομή την οποία ακολουθούν οι χρήστες. Το σύστημα υπολογίζει στη συνέχεια τα τέλη βάσει των στοιχείων που έχει δηλώσει ο χρήστης, όπως για παράδειγμα την κατηγορία εκπομπής ρύπων και τον αριθμό των αξόνων και μεταδίδει ασύρματα τα στοιχεία στο κέντρο μηχανογράφησης. Θα προστεθούν στο μέλλον και στοιχεία πληρωμής των τελών κυκλοφορίας, στοιχεία παραβάσεων και πολλά άλλα προσωπικά δεδομένα των πολιτών – χρηστών των εθνικών οδών.
Στη Γερμανία, πολίτες έχουν στραφεί ήδη ενάντια στον τρόπο λειτουργίας του συστήματος και έχουν δικαιωθεί (2 & 3). Περισσότερες πληροφορίες και ολόκληρο το άρθρο(6).
Δεν φτάνουν μόνο τα διόδια στις εθνικές οδούς, και η κυβέρνηση της παγκόσμιας χούντας έχει στόχο την επιβολή τους στο μετρό και στα άλλα μέσα μεταφοράς. Το σύστημα θα είναι η κατασκευή των επεκτάσεων του μετρό με συμβάσεις παραχώρησης, όπου οι παγκόσμιες εταιρείες θα εισπράττουν εισιτήρια με βάση την διαδρομή! Θα υπάρχει ηλεκτρονική κάρτα και όλοι οι πολίτες θα φακελώνονται με το που πάνε, πότε και που κατεβαίνουν!
Τέτοια συστήματα τι να τα κάνουμε;
Ας τα λειτουργήσουν μόνοι τους!

Πηγές:
1. http://www.computerwoche.de/management/compliance-recht/1930426/
2. http://lhg-bw.de/reibflaeche/kennzeichen-abgleich-verfassungswidrig/99/
3. http://www.spiegel.de/auto/aktuell/0,1518,540652,00.html
4. http://www.toll-collect.de
5. http://news.pathfinder.gr/greece/news/689718.html
6.http://www.anasta.de/TOPOS/images/stories/DIODIA/HLEKTRONIKA_DIODIA.pdf

Σάββατο 26 Φεβρουαρίου 2011

ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΠΑΙΔΕΙΑ: ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ Ή ΑΦΥΣΙΚΗ ΣΧΕΣΗ;

Του Γιώργου Ποταμιά *

Εκπαιδευτικοί, μαθητές, γονείς, αλλά και σύσσωμη η ακαδημαϊκή κοινότητα, γίνονται μάρτυρες της όλο και μεγαλύτερης «τεχνολογικής διείσδυσης» στην εκπαίδευση, είτε στα πλαίσια αναγκαστικής προσαρμογής του εκπαιδευτικού συστήματός μας είτε στα πλαίσια της επίσημης «ρητορείας» του πολυαναμενόμενου «ψηφιακού σχολείου» του υπουργείου Παιδείας. Είναι, όμως, η τεχνολογική πρωτοπορία πανάκεια για την επίλυση των μυριάδων προβλημάτων της ελληνικής Παιδείας σήμερα, ειδικά μέσα στο ασφυκτικό οικονομικό περιβάλλον της «μνημονιακής» εποχής;
Η Παιδεία υπήρξε πάντοτε στόχος συμφερόντων, εκμετάλλευσης ή απλά μεθοδευμένης ανεπάρκειας κυβερνητικών, ακαδημαϊκών, πολιτικών, επιχειρηματικών και άλλων κύκλων επιρροής. Συμφέροντα ή άνθρωποι που δεν αντιλαμβάνονται την ολιστική και ανθρωπιστική πλευρά της Παιδείας, προωθούν άκριτα δήθεν «νέες τεχνολογίες» και αυτοματισμούς στην εκπαίδευση, υπερβάλλοντας (καινοτομία uber alles) και, πολλές φορές, αγνοώντας τον παράγοντα ανθρώπινη προσωπικότητα.
Η απώλεια του μέτρου, που στην Παιδεία είναι ο άνθρωπος, οδηγεί σε αφύσικες καταστάσεις, με τον άνθρωπο να υπηρετεί την καινοτομία per se και όχι η καινοτομία την ανθρώπινη ευμάρεια και ευτυχία.
Ο επιτηδευμένος εντυπωσιασμός, η κενοφανής (και όχι καινοφανής) καινοτομία (στην ουσία κενοδοξία) και η αυτοεκπληρούμενη ελιτιστική αυταρέσκεια οδηγούν σε μια ατέρμονη τεχνολογική αναζήτηση της επόμενης, επιδοτούμενης βέβαια -συνήθως από την Ευρωπαϊκή Ένωση- εκπαιδευτικής καινοτομίας, όπως οι εταιρείες αναζητούν το επόμενο φανταχτερό, αλλά στην ουσία άχρηστο, πολύπλοκο gadget.
Πρέπει να κατανοήσουμε ότι εμείς κάνουμε τον πίνακα διαδραστικό και όχι η κατασκευή του, ίσως μάλιστα ο μαυροπίνακας του μερακλή δασκάλου να ξεπερνάει σε διαδραστικότητα και καινοτομία το τελευταίο μοντέλο των interactive blackboards των κορυφαίων εταιρειών. Παρωθητικές, καινοτόμες, διαφοροποιημένες διδασκαλίες είναι καινοτομία στην εκπαίδευση. Και αν αυτές οι πρακτικές καλλιεργούνται αποτελεσματικότερα με τη χρήση των ΤΠΕ, τότε η χρήση των ΤΠΕ στην εκπαίδευση έχει λόγο ύπαρξης. Διαφορετικά, τα παιδιά, τεχνολογικά υποψιασμένα, θα ξεπεράσουν γρήγορα το «τεχνολογικό σοκ» της ψηφιακής τάξης και θα βαρεθούν.
Ο τρόπος, επομένως, που χειρίζεσαι αποτελεσματικά ένα εργαλείο είναι σημαντικότερος και όχι η βεβιασμένη και με εξαντλητικά σεμινάρια πιεστική de facto εισαγωγή των νέων τεχνολογιών στην εκπαίδευση. Η Παιδεία καθοδηγεί την Τεχνολογία, το αντίθετο αποτελεί «προδοσία» -με τον εκπαιδευτικό να καταλήγει σε πλασιέ πολύχρωμων gadget που διεκπεραιώνει απλά το έργο του με σύγχρονα εργαλεία. Άλλωστε, κάθε 6 μήνες (κατά τον «άγραφο» νόμο του υπολογιστικού hardware) τα gadget ξεπερνιούνται με αυτόν που τα πλασάρει μαζί…
Κλείνοντας, παραθέτω την εμπειρία μου από τη χρήση διαδραστικού πίνακα από γνωστό ακριβό ιδιωτικό σχολείο των Αθηνών: Τα παιδιά, στο διάλειμμα έπαιζαν με τις σκιές που έκαναν τα χέρια τους στον πίνακα κάνοντας λύκους, χελώνες και μιμήσεις, ταξιδεύοντας σε φανταστικούς, μαγευτικούς τόπους. Το γέλιο τους ήταν ξεκαρδιστικό, άρα αποτελεσματικό και «καινοτόμο». Άλλωστε, γι’ αυτά εκείνη τη στιγμή ο πίνακας ήταν μια διασκεδαστική μεγάλη λάμπα και όχι ένα υπερσύγχρονο υπολογιστικό εργαλείο.
Πρωτοπορία της Παιδείας και στόχος μας, λοιπόν, είναι η ευτυχία των παιδιών με πραγματιστικές (τεχνολογικές ή μη), εποικοδομιστικές και κυρίως αποτελεσματικές εκπαιδευτικές δράσεις. Γιατί η ευτυχία των παιδιών και της κοινωνίας είναι κυρίως θέμα Παιδείας.

* Ο Γιώργος Ποταμιάς είναι εκπαιδευτικός, πτυχιούχος του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Αθηνών.

http://www.aixmi.gr/

Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2011

ΑΦΗΣΤΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΝΑ ΑΝΑΣΑΝΕΙ.

Ο νόμος περί ευθύνης Υπουργών έχει μία μεγάλη ιστορία που κρατά από το 1876. Ήταν το 1997 όπου ο Ν.2509/1997 οδήγησε στην αναθεώρηση του αρ.86 του Συντάγματος το 2001, και το 2003 όπου ο Ν.3126/2003 έβαλε την οριστική σφραγίδα έμπρακτα στην ασυλία των Υπουργών, ενώ μαζί με το αρ.63 του Συντάγματος παρέχουν τυπικά και την περιβόητη βουλευτική ασυλία. Όμως, το 1997 και το 2003 οι αντιδράσεις της κοινωνίας σε αυτές τις διατάξεις ήταν σχεδόν μηδαμινές. Δεν είδαμε τότε αγανακτισμένους δημαγωγούς να καλούν τον κόσμο σε κάποιου είδους ξεσηκωμό, ούτε τα κανάλια έπαιζαν τα γνωστά μινόρε βιολιά. Επίσης, ούτε ο κ. Αλαβάνος οραματιζόταν να μετατρέψει την Πλατεία Συντάγματος σε Ταχρίρ, όπου ο λαός θα μετέδιδε κάποιο σαφές μήνυμα στους τριακόσιους που ξαφνικά μετατρέπονταν σε μία απυρόβλητη ελίτ. Κι όμως, η ψήφιση αυτών των νόμων σηματοδότησε την αρχή μίας ταχύτατης πολιτικής ασυδοσίας, που έβαλε αρκετά από τα λιθαράκια της σημερινής κρίσης.
Από ότι φαίνεται, την περίοδο 1997-2003, τόσο ο λαός, όσο και οι αγανακτισμένοι δημαγωγοί είχαν σοβαρότερα θέματα να ασχοληθούν. Έπρεπε να φάνε από το ζεστό χρήμα της Ε.Ε. που έρεε άφθονο, να χτίσουν σπίτια, να αγοράσουν αυτοκίνητα, και να ακολουθήσουν το νεοελληνικό όνειρο της νεόδμητης καταξίωσης. Οι δημοκρατικοί θεσμοί σείονταν, αλλά ο κόσμος προσπερνούσε τη Βουλή με γρήγορο βήμα για να προλάβει τα καταναλωτικά και διακοποδάνεια στις τράπεζες.
Τώρα που οι θεσμοί κατέρρευσαν, και η πολιτική βρήκε πάτο, οι δημαγωγοί και οι λαϊκιστές ξεχύθηκαν και πάλι για να παίξουν το παιχνίδι τους, στο γόνιμο έδαφος της οικονομικής κρίσης. Και η αλήθεια είναι πως ξέρουν να το παίζουν πολύ καλά, γιατί επενδύουν στη νοοτροπία που είναι πιο γνώριμη σε όλους˙ αυτή του ραγιά Έλληνα. Αυτού που περιμένει το μάννα εξ ουρανού και που ξέρει πολύ καλά να ασκεί συνεχώς κριτική στο Κράτος, γενικώς και αορίστως, για όλα τα προσωπικά δεινά του, υπό την ανασφάλεια κάποιας αόριστης κατωτερότητας. Τόσο οι λαϊκιστές δημαγωγοί, όσο και οι μίζεροι λειτουργούν με την εικόνα μίας κοινωνίας, που αποποιείται οποιασδήποτε ευθύνης, που λειτουργεί αμιγώς συναισθηματικά απέναντι σε οποιαδήποτε νέα πρόκληση και που ήταν είναι και θα είναι πάντα υπόδουλη στα βίτσια της εκάστοτε κυβέρνησης.
Στην πραγματικότητα όμως, οι κοινωνίες δεν διαιωνίζουν τα μιμίδιά τους υπό τη σκιά ενός κεντρικού σχεδίου, ούτε ελέγχονται νομοτελειακά από τις φαντασιώσεις του οποιουδήποτε δημαγωγού ή πολιτικού. Επηρεάζονται μεν ως ένα βαθμό, αλλά επί του πρακτέου διατηρούν την ελευθερία να αυτορυθμίζονται και να δρουν κατά το δοκούν. Όταν λέμε ότι η παρούσα κρίση αποτελεί ευκαιρία για μία αποκόλληση από το «αμαρτωλό» παρελθόν της σαθρής μεταπολίτευσης, στην ουσία εννοούμε την ευκαιρία που παρουσιάζεται στην κοινωνία να ξεφορτωθεί τον συντηρητισμό και τη λαϊκίστικη δημαγωγία, και να θέσει νέους όρους για την ανοικοδόμηση της χώρας. Να βγάλει από πάνω της τη ρετσινιά του ραγιά και να επενδύσει στην καινοτομία, την αισιοδοξία και τη δημιουργικότητα.
Τόσο οι δημαγωγοί, όσοι και οι πολιτικοί είναι ελεύθεροι να κάνουν το παιχνίδι που προτάσσει ο ρόλος τους. Η ευρύτερη κοινωνία όμως μπορεί να κάνει ακριβώς το ίδιο ώστε τελικά να θέσει το νέο πλαίσιο δράσης των πρώτων. Η ίδια κοινωνία μπορεί να απομονώσει τα στοιχεία εκείνα που διαιωνίζουν τον λαϊκισμό και τη μιζέρια. Όχι, όμως υπό το πρίσμα μιας αριστερής θεώρησης πραγμάτων που μιλάει γενικώς και αορίστως για μία ασαφή λαϊκή κυριαρχία, αλλά αναδεικνύοντας τις απαραίτητες θεσμικές αλλαγές που θα αποτελέσουν το νέο και θετικότερο ξεκίνημα στα πρότυπα ενός δικαιότερου και πιο σωστά δομημένου συστήματος.
Όπως κάθε ανθρώπινη κοινωνία, έτσι και η ελληνική, έχει τις ικανότητες, τις δυνάμεις και τη γνώση να δημιουργήσει. Αυτή τη στιγμή, υπάρχουν άνθρωποι τόσο μέσα στον περιβόητο κρατικό μηχανισμό, όσο και στην υπόλοιπη κοινωνία που προσπαθούν και δουλεύουν σκληρά, ο καθένας στον τομέα του, προκειμένου να συμβάλλουν με τις δυνάμεις τους στην καταπολέμηση της κρίσης και την έξοδο από αυτή. Η συνεχής διαβολή τους από λαϊκιστές δημαγωγούς, πολιτικούς, ΜΜΕ, και άτομα που ουδέποτε είχαν όρεξη για δουλειά, δεν βοηθάει σε κάτι. Κανένας δεν μπορεί να προβλέψει τι είναι αυτό που μπορεί να δημιουργήσει η Ελλάδα ως χώρα, αλλά σίγουρα κανένας λαϊκιστής και δημαγωγός δεν μπορεί να συνεχίζει πια να βάζει ένα χαμηλό ταβάνι πάνω από το κεφάλι ολόκληρης της κοινωνίας, για να προωθεί τα προσωπικά του συμφέροντα και την μίζερή του αντίληψη της πραγματικότητας. Στην τελική, απομονώνοντας τον ηθικό καταπιεστή, ο ραγιάς παύει να είναι ραγιάς και μία πραγματικά υπεύθυνη και ώριμη κοινωνία θα μπορέσει να βρει τον αναπτυξιακό ρυθμό της. Αντιθέτως, μία ανεύθυνη και ανώριμη κοινωνία θα εισέλθει στις περιπέτειες που της αξίζουν, και στην τελική διάλυσή της.

Αναδημοσίευση από  Το ελληνάκι

Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου 2011

ΟΙ ΠΟΡΕΙΕΣ...ΤΕΤΕΛΕΣΤΑΙ.

Στο τέλος της πορείας, το τέλος της μιντιοκρατίας!
 Γράφει ο iconology

 

Ήμουν στο μπλοκ του ΠΑΜΕ όχι από επιλογή φιλοκομουνιστική-τόχω ξαναπεί ότι δεν είμαι κομουνιστής-αλλά από συνειδητή επιλογή αντι ΓΣΕΕ και αντι ΑΔΕΔΥ, που εκ των πραγμάτων κυριαρχούσε στην ‘αλλη πορεία.
Πήγα όμως στη πορεία πεπεισμένος για τη ματαιότητα της ενέργειας, που την έχω περιγράψει πολλές φορές και σε ανύποπτο χρόνο κι εδώ, στο φιλόξενο και δημοκρατικό αυτό μπλογκ.
Ενώ παραδέχομαι την αλήθεια και των γραφομένων από σένα αλλά και των ερμηνειών που δίνονται από τον ψυχραιμία, παρόλα αυτά βλέπω μια αμηχανία συνολική από αυτούς που δρουν με αυτό το τρόπο και που θεωρούν αυτό το είδος πολιτικού αγώνα τον μόνο θεμιτό. Είναι χρόνια τώρα, πολλά χρόνια, παρά πολλά χρόνια, που καμιά απεργία και καμιά πορεία δεν κατάφερε τίποτα, δεν παράγει πια αποτελέσματα. Και όσοι δεν αρκούμαστε να μετράμε παρουσίες, όγκους και παλμούς εκτονωτικής φύσης, καταλαβαίνουμε πολύ καλά ότι ΚΑΤΙ ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΚΑΛΑ με τον αγωνιστικό πολιτικό σχεδιασμό.
Το σύστημα ‘εχει καταφέρει να απονευρώσει τις παλιές αγωνιστικές μεθόδους, τις υπονομεύει συστηματικά μέσα από το κυρίαρχο όπλο του που είναι η μιντιοκρατία και το ΚΚΕ(που πάσχει από ένα είδος θεσμικό τρέμουλο και φοβάται να ξεπεράσει τα εσκαμμένα όπως αυτό τα αντιλαμβάνεται)αλλά και οι συνδικαλιστικές δυνάμεις ΌΛΕΣ σχεδόν, δεν έχουν αναθεωρήσει, ανανεώσει και αναπροσαρμόσει στις νέες συνθήκες το αγωνιστικό τους ρεπερτόριο αλλά-η εμμονή μου που πολλές φορές έχω εκφράσει εδώ μέσα-και η κατεύθυνση σε καινούργιους στόχους που δεν είναι οι παλιοί συμβατικοί. Πιο πολύ βλέπω απέναντι στο εργατικό κίνημα τον ίδιο τον Μπόμπολα προσωπικά και τον κάθε εργοδότη αυτής της τάξης, ειδικά αν διαθέτει ΜΜΕ για να διαμορφώνει και τους όρους της κυριαρχίας του απέναντι στην πολιτική εξουσία, παρά την κάθε άβουλη και εξαρτημένη από τους μιντιάρχες πολιτική εξουσία και κυβέρνηση.
Χρειάζεται οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις να χαλαρώσουν τον θεσμικό καθωσπρεπισμό τους αφενός, να γίνουν αληθινά πιο ακτιβιστικές, πιο μαχητικές και αφετέρου να στοχεύσουν προς την πλευρά του μιντιακού κεφαλαίου αποφασιστικά και ανελέητα και με την συνειδητή επιλογή σκληρής και ανυποχώρητης ρήξης. Το παράδειγμα των διοδίων-που ξεπέρασε κι αυτό τον θεσμικό καθωσπρεπισμό, παρόλο τον συνολικά ήπιο χαρακτήρα του- κέρδισε σε λιγότερο χρόνο περισσότερα απόσο τριάντα χρόνια πορείες.
Βέβαια η απόφαση έχει τα πολιτικά της ρίσκα και οι Πρετεντερο-Τρέμηδες θα μας κατηγορήσουν ότι παραβιάζουμε το Σύνταγμα και τους Νόμους. Χεστήκαμε! Όταν αυτοί παραβιάζουν κάθε έννοια νομιμότητας με νομιμοφανή τιραμολοποίηση των νόμων, φαντάζει ασυγχώρητη κομψότητα να μας νοιάζει η προπαγανδιστική τακτική και άμυνα των κονδυλοφόρων των εργολάβων μιντιοκρατών.
Λιγότερες πορείες λοιπόν, στρατηγική αναθεώρηση της αντιμετώπισης των μιντιαρχών και συμμαχίες ακόμη και με άλλες πολιτικές δυνάμεις ακόμη και από κυβερνητικά κόμματα που είναι όμως θεσμικά αντίθετες και έχουν πέσει θύματα της μιντιοκρατίας. Όσο οι μιντιάρχες θα κυριαρχούν, κάθε προσπάθεια πολιτική, προς οποιαδήποτε κατεύθυνση και αν είναι αυτή, θα είναι ακυρωμένη εκ προοιμίου. Σκεφθείτε ότι ο προδοτικός Παπανδρέου και η απίθανη συμμορία του, υπάρχει και μένει εκεί, ενάμιση χρόνο τώρα και έχοντας εξανδραποδίσει τη χώρα χ’αρις στην ολόθερμη πολύμορφη στήριξη που του δίνουν οι εργλαβομιντιάρχες. Καμιά αλλαγή δεν θα είναι αλλαγή αν δεν αλλάξει το στάτους των media στην Ελλάδα. Μόνο τότε οι πορείες θα ξαναποκτήσουν το νευρικό τους σύστημα, που η αφαίρεση του από τη μιντιοκρατία τις κατέστησε τσάρκες άσκοπες και περιττές



Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2011

ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΡΜΑ.


Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι μέσα στους παγετώνες της Εποχής των Αλαζόνων. Στέκονται όλοι σε μια στάση λεωφορείου κι ας γνωρίζουν ότι η γραμμή «Ελπίδα-Όνειρο» έχει καταργηθεί προ πολλού. Έχουν την περίεργη εμμονή να βγαίνουν από το σπίτι τους και να μην κρατούν ποτέ ομπρέλα ακόμα και αν το σύστημα βρέχει τόσο άδικο που σε τρυπάει μέχρι το μεδούλι. Πάντα στην μια τους τσέπη έχουν το εισιτήριο, που χρόνια ένας εισπράκτορας της Εντιμότητας δεν βρέθηκε να τους το ακυρώσει.
Όλοι στην ίδια στάση χωρίς υπόστεγο στέκονται αμίλητοι κοιτώντας τα λεωφορεία άλλων γραμμών να περνούν κάθε λεπτό αιώνες τώρα. Η γραμμή που έχει την περισσότερη κινητικότητα είναι η «Κατάφαση-Λησμονιά». Όλα τα λεωφορεία της, από το πρωί μέχρι το άλλο πρωί, είναι ασφυκτικά γεμάτα από πλάσματα που έχουν πάντα τα ρούχα τους στεγνά, όσο άδικο κι αν βρέχει, ενώ το πρόσωπό τους δεν έχει ούτε μία ρυτίδα. Μόνο τα μάτια τους που κοιτούν έξω από τα χνωτισμένα παράθυρα έχουν την θαμπάδα των νεκρών βλεμμάτων. Σαν τεράστιες νεκροφόρες κινούνται αυτά τα οχήματα κάθε μέρα αιώνες τώρα και κάθε φορά που θάβεται ένας από τους επιβάτες πάντα βρίσκονται δύο να πάρουν την πολυπόθητη θέση του.
Αντίθετα με αυτούς που βρίσκουν πολλούς αντικαταστάτες, οι άνθρωποι της γραμμής «Ελπίδα- Όνειρο» δεν βρίσκουν ποτέ. Κατά έναν περίεργο τρόπο μετά την κηδεία αυτών, η θέση τους μένει κενή στην στάση τιμητικά. Σαν να υπάρχει έναν άγραφος κανόνας κανείς να μην κλέβει το όνειρο και την ελπίδα του άλλου ακόμα κι αν δεν είναι εκεί για να τα υπερασπιστεί ή για να τα προσμένει. Κανείς δεν παίρνει το εισιτήριο από την τσέπη αυτού που έφυγε. Είναι η πρώτη φορά που βγάζουν το εισιτήριο από την τσέπη του και του το βάζουν στο χέρι. Λες και το λεωφορείο που χρόνια περίμενε έφθασε. Λες και ανεβαίνει ένα – ένα τα σκαλιά. Λες και ο εισπράκτορας είναι επιτέλους στην θέση του. Λες και το Όνειρο τελικά ήταν μια ζωή δρόμος.

http://simplemangreek.blogspot.com/

Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2011

ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗ.ΓΙΑΤΙ ΑΡΑΓΕ;

Και εκεί που όλα πήγαιναν καλά, ήρθε ξαφνικά ένα ντέρμπυ να ταράξει την κοινωνική ησυχία του τηλε-βασιλείου. Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας πήρε θέση όπως ασφαλώς και αρμόζει σε τόσο κρίσιμες για τον τόπο περιστάσεις, στην ΕΡΤ διατάχτηκε ΕΔΕ και θα πέσουν αργά ή γρήγορα «κεφάλια» για αυτή την αισχρή παρασπονδία που διατάραξε την αντικειμενικότητα του ειδησεογραφικού κρατικού καναλιού, και η αστυνομία θα δείξει ανοχή στις δικαιολογημένες αντιδράσεις βίας των αγανακτισμένων οπαδών που πρέπει να ξεσπάσουν για το κακό που συνέβη και διατάραξε τον κοινωνικό ιστό της χώρας.Κι αν τα πράγματα δεν ηρεμήσουν ενδεχομένως να χρειαστεί και ένα διάγγελμα του πρωθυπουργού ή η συνάντηση των πολιτικών αρχηγών για να βρεθεί μια λύση. Η παραδοσιακή συνταγή του άρτου και των θεαμάτων δοκιμάζεται σκληρά. Όχι φυσικά για το πρόβλημα της έλλειψης άρτου. Δεν είναι ώρα για λαϊκισμούς. Είναι η ώρα να αντιμετωπιστεί το ότι τα θεάματα μεταφέρονται σε ατμόσφαιρα Κολοσσαίου και ο λαός αγανάκτησε.
Όχι γιατί το εισόδημα του έχει υποστεί συρρίκνωση που δεν φτάνει πλέον να καλύψει τις άμεσες ανάγκες ενός μεγάλου τμήματος του πληθυσμού. Ξέρει καλά πως μαζί τα φάγαμε όπως είπε και ο αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης και τώρα απλά όσοι δεν έκαναν καλό κουμάντο δυσκολεύονται αλλά ας πρόσεχαν. Θα βγούν σοφότεροι από την κρίση.
Όχι γιατί η εργασιακή ανασφάλεια και η ανεργία έχουν χτυπήσει την πόρτα της κάθε οικογένειας ακόμα και των μέχρι πρόσφατα ασφαλών μεσαίων στρωμάτων. Ξέρει πως πλέον χρειαζόμαστε ευέλικτες μορφές εργασίας για να γίνουμε ανταγωνιστικοί και οι μόνοι που αντιδρούν είναι οι βολεμένες συντεχνίες που αρνούνται να εκσυγχρονιστούν γιατί θα χάσουν τα υπέρογκα κέρδη των εργαζομένων τους. Εξάλλου η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ που εκφράζουν τον κόσμο έχουν καταλάβει την κρισιμότητα των καταστάσεων.
Όχι γιατί πίστεψε –λανθασμένα εκ του αποτελέσματος- πως τα χρήματα που πλήρωνε στο κράτος μπήκαν σε τσέπες ημετέρων του διπολικού κυβερνητικού μας συστήματος. Η χώρα έχει θεσμούς και τόσο η δικαιοσύνη όσο και η Βουλή που νομοθετεί, ψηφίζει και ελέγχει απεφάνθησαν πως δεν συντρέχει λόγος τιμωρίας υπευθύνων. Κι αν για κάποιους υπάρχουν ενδείξεις αυτές παραγράφηκαν από το νόμο που είναι υπεράνω των πάντων όπως αρμόζει στις Δημοκρατίες.
Όχι γιατί έννοιες όπως παιδεία, πολιτισμός και περιβάλλον δεν υπάρχουν πλέον όχι μόνο στην κρατική χρηματοδότηση αλλά ούτε καν ως επί μέρους ζητήματα έστω και ακαδημαϊκής συζήτησης. Ο λαός γνωρίζει πως οι πανεπιστημιακοί έχουν βαλθεί να αμφισβητήσουν τόσο την παλιγγενεσία όσο και τον αντρισμό των ηρώων του έθνους και τους θέλουν Cisse-δες με φούστες. Γνωρίζει πως πολιτισμός υπάρχει έμφυτος στο DNA του από αρχαιοτάτων χρόνων όταν οι άλλοι έτρωγαν βελανίδια. Γνωρίζει επίσης πως η οικολογία είναι μια έννοια που δεν συνάδει με την ανάπτυξη. Όταν τα φουγάρα δεν καπνίζουν όπως λέει και ο σοφός της Βουλής αρχηγός του Λάος ή Λαός, και όταν πρέπει να αξιοποιήσουμε την επικράτεια, το περιβάλλον μπορεί να περιμένει για μετά την ανάπτυξη.
Όχι τέλος για έλλειμμα Δημοκρατίας , για αυτό που λένε οι εξτρεμιστές του συστήματος που ζουν για την ανατροπή της καθεστηκυίας τάξης. Ο λαός έχει εκλεγμένη Κυβέρνηση και αντιπολίτευση που την ελέγχει. Το ότι ο πρωθυπουργός συναποφασίζει με τον υπουργό οικονομικών και τα υπόλοιπα μέλη αγνοούν δεν αποτελεί έλλειμμα. Μπορούν να ενημερωθούν είτε από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο μεταμεσονύχτια, είτε από τα Media που ως γνωστών αποτελούν κατάκτηση της Δημοκρατίας και είναι η 4η εξουσία. Το ότι ο υπουργός επίσης μπορεί να επικαιροποιεί μνημόνια και συμβάσεις χωρίς προηγουμένως κύρωση ή συζήτηση στη Βουλή είναι μέσα στις αρμοδιότητες του και το προβλέπει και το σύνταγμα όπως εξήγησαν οι συνταγματολόγοι του κυβερνώντος κόμματος. Εξάλλου τα υπόλοιπα κόμματα που εκφράζουν και αυτά το λαό θα μπορούσαν να ζητήσουν εκλογές ή να ασκήσουν πρόταση μομφής. Αλλά οι εκλογές ελλοχεύουν κινδύνους αποσταθεροποίησης και ως γνωστών οι λαοί είναι ανώριμοι να αποφασίζουν για τις τύχες τους και το ξέρουν και οι ίδιοι.
Ο λαός αγανάκτησε γιατί το χόμπι των επιχειρηματιών που ως γνωστόν δίνουν δουλειά στον κόσμο, δεν παίζετε με ίσους όρους για αυτό και αποτελεί το φλέγον ζήτημα της επικαιρότητας. Και η αγανάκτηση είναι επικίνδυνη γιατί όπως τα MEDIA μας πληροφόρησαν, ο λαός είναι πιεσμένος. Από τι άραγε?

ΧΑΜΑΙΛΕΟΝΤΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ, ΣΗΜΑΙΟΦΟΡΟΙ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ.

Του Σταύρου Λυγερού

Το γεγονός ότι το προηγούμενο μοντέλο κατέρρευσε δεν είναι από μόνο του επαρκής δικαιολογία για την εφαρμογή της τρέχουσας θεραπείας-σοκ, που αντί να βελτιώνει επιδεινώνει την κατάσταση του «ασθενούς». Ένα άτυπο μέτωπο πολιτικών, επιχειρηματικών κύκλων, ακαδημαϊκών και βεβαίως ΜΜΕ, με σημαία το Μνημόνιο, ευλογεί τα μέτρα, που ευθέως ή εμμέσως πλήττουν τα μικρομεσαία εισοδήματα. Για εισπρακτικούς λόγους, η κυβέρνηση Παπανδρέου πλήττει και τις παραγωγικές επιχειρήσεις. Προς το παρόν, όμως, μόνο ελάχιστα έχει βάλει χέρι στους μεγάλους κλεπτοκράτες, παρ’ ότι το ζητούμενο είναι η αναγκαία δημοσιονομική εξυγίανση αφενός να γίνει με κοινωνικά δίκαιους όρους κι αφετέρου να μην προκαλέσει ανήκεστο βλάβη στο παραγωγικό δυναμικό.
Ουσιαστικά βιώνουμε την κατάρρευση ενός ολόκληρου μοντέλου πλασματικής ανάπτυξης. Οργανικά στοιχεία αυτού του μοντέλου δεν ήταν μόνο ο αναμφισβήτητος λαϊκισμός, οι υπαρκτές συντεχνιακές αγκυλώσεις, η διάχυτη σπατάλη και ο εξίσου διάχυτος ανορθολογισμός, όπως ιδιοτελώς επιχειρούν να μας πείσουν γνωστοί προπαγανδιστές. Το νόμισμα έχει κι άλλη όψη. Αυτή είναι το άτυπο καθεστώς κλεπτοκρατίας, που τροφοδότησε τον παρασιτισμό και, επίσης, παρεμπόδισε τις παραγωγικές δραστηριότητες.
Η διαφθορά των δημοσίων υπαλλήλων είναι κι αυτή κλεπτοκρατία, αλλά δεν είναι η κλεπτοκρατία. Κλεπτοκρατία είναι, επίσης και κυρίως, το πολυπλόκαμο σύστημα της διαπλοκής, από την οποία επωφελούνται τα «μεγάλα ψάρια». Η λεηλασία του δημόσιου χρήματος είναι συστημικό φαινόμενο όχι μόνο στη βάση, αλλά και στην κορυφή της πυραμίδας. Το γεγονός ότι οι νοσηρές αυτές νοοτροπίες έχουν διαποτίσει την κοινωνία τις κατέστησε ανθεκτικές, αλλά όχι λιγότερο αντικοινωνικές. Η κρίση, όμως, ξεχείλισε το ποτήρι.
Η Ελλάδα έχει περιέλθει σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι η χρήση των γνωστών πολιτικών εργαλείων δεν επαρκεί. Είχαμε και έχουμε ζωτική ανάγκη από ένα συνεκτικό εθνικό σχέδιο εξυγίανσης και ανασυγκρότησης της οικονομίας και της κοινωνίας. Είχαμε και έχουμε ζωτική ανάγκη από νέα πολιτικά εργαλεία, νέες αποτελεσματικές πρακτικές. Έξυπνοι, ρεαλιστικοί και αποτελεσματικοί τρόποι έχουν κατά καιρούς προταθεί, αλλά παραμένουν στα συρτάρια. Το έλλειμμα ήταν πάντα στην πολιτική βούληση.
Κι όμως, η κρίση διευκολύνει την εφαρμογή τους. Λειτουργεί σαν καταλύτης, αλλάζοντας συμπεριφορές και νοοτροπίες στο επίπεδο της κοινωνίας. Καθιστά εφικτό ό,τι μέχρι πρότινος ήταν σχεδόν ανέφικτο. Μία πολιτική στοχευμένων δραστικών παρεμβάσεων θα μπορούσε να εξοικονομήσει τεράστιους πόρους και να συρρικνώσει σε σύντομο χρόνο το έλλειμμα, λόγω της γιγαντιαίας λεηλασίας και σπατάλης του δημόσιου χρήματος.
Η κριτική ότι αυτά είναι μη ρεαλιστικά υποκρύπτει ιδιοτέλεια ή ανοησία. Είναι αλήθεια ότι η κοινή γνώμη έχει βαρεθεί να ακούει για καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, για πάταξη της διαφθοράς, για λειτουργικό εκσυγχρονισμό του κράτους κλπ, επειδή αυτές οι επαγγελίες έμειναν για δεκαετίες συνθήματα. Αυτό, όμως, δεν αλλάζει το γεγονός ότι το ριζικό νοικοκύρεμα αποτελεί ζωτική ανάγκη.
Το ίδιο και για τις λιμνάζουσες αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας. Εάν υπήρχε ένα εθνικό σχέδιο εκμετάλλευσης αυτών των δυνατοτήτων, η ελληνική οικονομία θα μπορούσε να υπερβεί το φαύλο κύκλο της ύφεσης, στον οποίο την έχει εγκλωβίσει το Μνημόνιο και σύντομα να εισέλθει σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης. Μία τέτοια σφαιρική πολιτική θα έστελνε ένα έμπρακτο μήνυμα ότι η κυβέρνηση δεν μαζεύει απλώς χρήματα, αλλά ότι πραγματικά θεμελιώνει ένα νέο υγειές και παραγωγικό μοντέλο ανάπτυξης.
Κεντρικό στοιχείο αυτής της πολιτικής πρέπει να είναι η δίκαιη κατανομή των βαρών στα κοινωνικά στρώματα. Η άνιση κατανομή τους ακυρώνει το ηθικό υπόβαθρο της συλλογικής προσπάθειας εξόδου από την κρίση, παροξύνει την λαϊκή δυσαρέσκεια και αυξάνει τις πιθανότητες κοινωνικής αναταραχής. Επιππλέον, όπως απέδειξαν τα γεγονότα, η συρρίκνωση της ενεργού ζήτησης των λαϊκών στρωμάτων εγκλωβίζει την οικονομία στο φαύλο κύκλο της ύφεσης, τροφοδοτώντας τη δημοσιονομική κρίση.
Ανίκανοι να κινηθούν προς αυτή την κατεύθυνση, όμως, οι κυβερνώντες αναγόρευσαν το Μνημόνιο σε ευαγγέλιο και αυτόματο πιλότο της πολιτικής τους.
Σε έξαρση χαμαιλεοντισμού, πολιτικοί που εξέθρεψαν την κλεπτοκρατία, τη σπατάλη, τον παρασιτισμό και την ατιμωρησία, μετατράπηκαν σε σημαιοφόρους του Μνημονίου. Οι πιο θρασσείς, μάλιστα, απ’ όσους ευθύνονται για την κατάντια της Ελλάδας, κουνάνε ανερυθρίαστα το δάκτυλο στην κοινωνία. Όχι ότι οι πολίτες είναι αθώοι. Το ψάρι, όμως, πάντα βρωμάει από το κεφάλι.
Στην πραγματικότητα οι κυρίαρχες ελίτ βολεύθηκαν με το καθεστώς ξένης κηδεμονίας. Περιμένουν από την Τρόϊκα να νοικοκυρέψει το δικό τους σπίτι, ενώ το Μνημόνιο είναι μία παραλλαγή της γνωστής συνταγής του ΔΝΤ. Γι’ αυτό η κυβέρνηση δεν διαπραγματεύθηκε επαρκώς τους όρους, ώστε αυτό να είναι όχι μόνο αυστηρό, αλλά και βιώσιμο. Όπως αποκάλυψε ο Ντομινίκ Στρος Κάν, από πολύ νωρίς προσανατολίσθηκε στο ΔΝΤ και στη θεραπεία-σοκ, που αυτό εφαρμόζει.
Στην πραγματικότητα, η κυβέρνηση έχει ατύπως παραχωρήσει στους δανειστές την αρμοδιότητα χάραξης πολιτικής. Αυτό που κάνει η ίδια είναι να σερβίρει τις πολιτικές που της υπαγορεύει η Τρόϊκα. Και πάλι, όμως, ο τρόπος, με τον οποίο χειρίζεται την κοινή γνώμη είναι εισαγόμενος. Η πρόκληση σοκ και τα εκβιαστικά διλήμματα του τύπου «Μνημόνιο ή χρεοκοπία», που έχουν ακινητοποιήσει την ελληνική κοινωνία, δεν είναι τίποτα άλλο από παραλλαγή της τακτικής του σοκ, που έχει ήδη εφαρμοσθεί σε άλλες χώρες.

Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2011

ΤΖΙΜΗΣ ΠΑΝΟΥΣΗΣ. M.K.O.

ΜΕ ΞΥΠΝΗΣΕ Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΣΙΓΟΥΡΙΑΣ ΣΟΥ.

Της Μαργαρίτας Μυτιληναίου / protagon

Εδώ και 6-7 χρόνια έχω διαρκείας για το Καραϊσκάκη. Κάθε χρόνο το ανανεώνω με μεγαλύτερη σκέψη και προβληματισμό από την προηγούμενη.
Το ντέρμπι, στη μεγαλύτερη διάρκειά του, δεν το είδα γιατί ήμουν καλεσμένη στο γάμο της Μίας και του Δημήτρη. Μέσα στην εκκλησία, αμέσως μαθεύτηκε το 1-0 του Μιραλάς. Ανεξήγητη χαρά πλημμύρισε αρκετούς από τους καλεσμένους! 1-0, ψιθύρισε ο γαμπρός και η νύφη νευρίασε σα γνήσια βάζελος! Τελειώνοντας το μέγα το μυστήριο βρήκα μια δικαιολογία να περάσω από το σπίτι. Είχα ήδη πάρει το μήνυμα: 1-1, ο Λέτο. Έτσι όπως τα υπολόγιζα, προλάβαινα να δω τα τελευταία 15 λεπτά του ματς πριν αρχίσει το πάρτι των παιδιών. Bad call, που λένε και οι Άγγλοι!
Ανοίγω τηλεόραση. Οι μουτζαχεντίν του Ολυμπιακού έχουν κάνει κόλαση το γήπεδο. Οι γνωστοί Τσουκαλάδες βρίσκονται πίσω από τον πάγκο του Παναθηναϊκού. Προκαλούν, βρίζουν, απειλούν, πετάνε μπουκάλια. "Επιστήμονες" κανονικοί.. Οι υπόλοιποι είναι, οριακά, εκτός ελέγχου. Ο καθένας τους κουβαλάει ένα βάσανο, μια αδικία από τα γεννοφάσκια του, ένα " ...είμαι 16άρης και σας μπιπ τα λύκεια". Κι ας έχει φτάσει 40 και 50 χρονών, ο δεκαεξάρης...
83 λεπτό: ακυρώνεται ως οφσάιτ κανονικό γκολ του Κατσουράνη. Ούτε μέσω "google earth" δε θα το έβλεπε κάποιος αυτό που είδε ο επόπτης!
85 λεπτό: ο αρχηγός Τοροσίδης δίνει ψευτοκεφαλιά στο Λέτο και αποβάλλεται. Κοκορομαχία, σκέφτομαι.. Η κάμερα πιάνει το βλέμμα του την ώρα που αποχωρεί. "Και λίγα σου έκανα", είναι σα να λέει... Οι κάφροι της εξέδρας θυμίζουν πια ρωμαϊκή αρένα.
91 λεπτό: ο Τζιμπούρ βάζει γκολ από καθαρή θέση οφσάιτ. Δίπλα του ο Πάντελιτς επηρεάζει απόλυτα τη φάση. Ο "βοηθός" διαιτητής και ο άρχων του αγώνα το μετράνε κανονικά.
"Χαίρε Καίσαρ, οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν".
Ανάμεσα σε σύννεφα πολέμου(όχι απλά καπνού), οι παλικαράδες της ξεφτίλας μπαίνουν στο γήπεδο και καλά, για να πανηγυρίσουν τη νίκη της ομάδας. Στην πραγματικότητα θέλουν να χτυπήσουν, σα θηράματα, όποιον φοράει πράσινη φανέλα. Τον Σισέ, τον Νίνη, τον Λέτο. Ο γενικός αρχηγός της ομάδας Τάσος Μητρόπουλος τσαμπουκαλεύεται με παίκτες και προπονητές του ΠΑΟ. Τζάμπα μαγκιές. Πάλι. Οι πράσινοι φυγαδεύονται στα αποδυτήρια, σαν εγκληματίες. Ο πρόεδρος του Ολυμπιακού, ανάμεσα σε 10 γορίλες, φωνάζει στον Σισέ "we screwed you" στα πλαίσια της φιλοξενίας, φαντάζομαι. Λίγο αργότερα δηλώνει πως "...η ομάδα απόψε δίδαξε αρχές και ήθος. ´Έχουμε κάνει μεγάλο αγώνα για τη βία στα γήπεδα. Οι οπαδοί μας είχαν υποδειγματική συμπεριφορά.". Γαργάρα. Όλα. Γιατί μας κοροϊδεύει έτσι; Γιατί μας ξεφτιλίζει και μας υποτιμά τόσο πολύ;
Κοιτάζω το διαρκείας μου. Το κρατάω στα χέρια μου. Ασυναίσθητα αρχίζω να διπλώνω την πλαστική κάρτα. Στα 2. Στην αρχή με δυσκολία. Μετά, πιο εύκολα. Τα 2 κομμάτια γίνονται 4. Ένα ψαλίδι ολοκληρώνει την καταστροφή. Συνειδητά πια.Δεν θέλω να έχω σχέση με αυτό το ψέμα που ο Μαρινάκης, ο Μπέος και ο Ψωμιάδης ονομάζουν σήμερα ελληνικό ποδόσφαιρο. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που το γυρίζουν στο βαθύ σκοτάδι του παρελθόντος. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που οπλίζουν τα μυαλά των φανατικών με θεωρίες συνομωσίας κι αυτοί με τη σειρά τους πάνε και καίνε θέατρα, καταλύουν θεσμούς και τελικά, βυθίζουν όλους μας πιο βαθιά στην ασφάλεια του καναπέ.
Σόρρυ, κύριε Μαρινάκη. Δεν θα πάρω. Με ξύπνησε ο φασισμός της σιγουριάς σου.

Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011

Μ.Κ.Ο : ΑΦΥΠΝΙΣΗ ΤΩΡΑ;

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ “ΠΟΝΤΙΚΙ” ΣΤΙΣ 17-02-11

Κάποιοι ανακαλύπτουν σήμερα, αναγκαστικά, την Αμερική: Υπάρχουν, λένε, ΜΚΟ (Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις) των οποίων οι χρηματοδοτήσεις είναι σκανδαλώδεις. Μάλιστα, ευαισθητοποιήθηκαν… εισαγγελείς και Φαρισαίοι. Πού ήσα­σταν, ρε παλικάρια, τόσα χρόνια; Το «Π», όπως και άλλες εφημερίδες, έχουν παρουσιάσει αναλυτικούς καταλόγους με ΜΚΟ και τα ποσά που άρμεγαν για να «εκδημοκρατίσουν» το Ιράκ, να εκχριστιανίσουν τη Β. Κορέα, να φυτέψουν σπα­ράγγια στη Σαχάρα και… μούσμουλα στον Βόρειο Πόλο. Πίσω από αυτές τις ΜΚΟ, τις σπουδαιότερες και καλύτερα χρηματοδοτούμενες, σπουδαίοι κύριοι, πανεπιστημιακοί, παρατρεχάμενοι και κολαούζοι, είχαν βρει τον μήνα που τρέ­φει τους 11…
Την εποχή της ισχυρής Ελλάδας του Σημίτη και του κιμπάρη υπουργού Εξωτερικών Γ. Παπανδρέου το χρήμα έρρεε στις ΜΚΟ. Η ίδια ροή εξακολούθησε «σεμνά και ταπεινά» και τα επόμενα χρόνια. Τώρα, όμως, που «σφίξαν οι κώλοι» και η ισχυρή Ελλάδα ψάχνει να βρει 50 δισ. σε είδος για να πλη­ρώσει τόκους, εμφανίστηκαν και οι εισαγγελείς, οι οποίοι διαπίστωσαν, λένε, σκανδαλώδεις διαδικασίες χρηματοδό­τησης. Ύστερα, λοιπόν, από ένα δημοσίευμα της «Ελευθε­ροτυπίας», η εισαγγελική παραγγελία ζητά να ελεγχθούν οι χρηματοδοτήσεις (από το Δημόσιο και την Ε.Ε.) και οι δρα­στηριότητες 600 ΜΚΟ που έδρασαν ή δρουν από το 1997 έως σήμερα.
Το θέμα απασχόλησε και τη Βουλή (άλλαι μωραί παρθέναι - που πρώτη φορά «είδαν το τέρας της διαφθοράς»). Μά­λιστα, κατά τη συζήτηση στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφά­νειας για την αναμόρφωση του πλαισίου που διέπει τις ΜΚΟ, προέκυψε το εξής στοιχείο: μόνο την πενταετία 1999 - 2004 (διάστημα κατά το οποίο υπουργός Εξωτερικών ήταν ο ση­μερινός πρωθυπουργός) δόθηκαν 68 εκατ. ευρώ σε ΜΚΟ, μέσω ΥΠΕΞ.
Μέχρι και το ΙΣΤΑΜΕ εμφανίζεται να έχει πάρει χρήματα ως ΜΚΟ. Καλή η αφύπνιση, κύριοι, αλλά μην τον είδατε τον Παναή… Με άλλα λόγια, τα εκατομμύρια ευρώ που μοιράστη­καν, άμα τα δείτε, γράψτε μας…
www.topontiki.gr/

Επειδή κάποιοι ανακάλυψαν τώρα το ρόλο των Μ.Κ.Ο, αξίζει να διαβάσετε τι είχε πει ο αξέχαστος Γιάννης Διακογιάννης εδώ και μερικά χρόνια. Επισκεφθείτε το φιλικό ιστολόγιο HMEROLOGIO TΡ--ΕΛΛΑΣ

Σάββατο 19 Φεβρουαρίου 2011

ΤΟ ΡΗΓΜΑ ΠΛΟΥΣΙΩΝ-ΦΤΩΧΩΝ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ.

Του Γιάννη Πανούση

Είλωτες γίναμε και οπαδοί παροξυσμένοι του κενού.

Δ. Λάμπος, Η ιστορία ενός Μισάνθρωπου.
 

Η οικονομική κρίση (ανάλογα πάντοτε με το βάθος, την έκταση και τη διάρκειά της) μπορεί να έχει τρεις τουλάχιστον επιπτώσεις.
Πρώτη η κατά τον Durkheim ανομία.
Σε περίπτωση οικονομικού κραχ ορισμένα άτομα βρίσκονται σε χαμηλότερη κατάσταση από την προηγούμενη. Τότε πρέπει να μειώσουν τις απαιτήσεις τους, να περιορίσουν τις ανάγκες τους, να κάνουν μεγαλύτερο αυτοέλεγχο. Καθώς οι συνθήκες της ζωής αλλάζουν, το πρότυπο σύμφωνα με το οποίο οι ανάγκες ρυθμίζονταν δεν μπορεί να παραμείνει το ίδιο. Η προηγούμενη κλίμακα ανατρέπεται αλλά μία νέα κλίμακα δεν μπορεί να σχεδιαστεί αμέσως. Τα όρια ανάμεσα στο δυνατό και το αδύνατο, στο τι είναι δίκαιο και τι άδικο είναι πλέον ρευστά.
Η δεύτερη είναι η κερδοσκοπία των κυκλωμάτων.
Οι Εταιρείες Εγκλήματος π.χ. η «Επιχειρηματική Μαφία» αναπτύσσουν δικούς τους διοικητικούς, κοινωνικούς και οικονομικούς διαύλους μέσα από τους οποίους το «έγκλημα του λευκού κολλάρου» μολύνει το σύνολο σχεδόν των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων. Η παράνομη δράση μεταμορφώνεται σε business αλλά και η business δεν μπορεί να αποφύγει την παράνομη δράση.
Υπερβαίνοντας τη «φαιά ζώνη» των οικονομικών δραστηριοτήτων ορισμένοι επιχειρηματίες δημιουργούν μια πραγματική «αγορά του εγκλήματος», μια πολιτική οικονομία της κρίσης.
Συνυφασμένη με το οικονομικό έγκλημα είναι και η διαφθορά στο δημόσιο τομέα, η απορρόφηση παραγωγικών πόρων για την καταστολή και η κυκλοφορία του «βρώμικου» χρήματος.
H τρίτη είναι η απόγνωση των ανέργων και γενικότερα των πληττόμενων.
Η ανεργία και γενικότερα η οικονομική κρίση οδηγεί ορισμένα άτομα στο έγκλημα. Μολονότι η σχέση «ανεργία–εγκληματικότητα» είναι μεταβλητή και δύσκολα μετριέται (αφού παρεμβάλλονται παράγοντες όπως ηλικία, κοινωνική θέση, υγεία κ.ο.κ.) δεν θα μπορούσε εύκολα κανείς εγκληματολόγος να παραβλέψει την ψυχοκοινωνική επίδραση που ασκεί στην προσωπικότητα η έλλειψη εργασίας (και οι συναφείς συνέπειες).
Χωρίς να είναι δυνατό να περιγράψουμε την πρώτη φάση του iter criminis, δηλαδή τον τρόπο που συντελείται ο επηρεασμός και το πέρασμα από το γενικό στο ατομικό, μοιάζει αναντίρρητο το συμπέρασμα ότι μακρόχρονη ανεργία καταλήγει σε αλλαγή των αντιλήψεων και των σχέσεων του ατόμου με την κοινωνία (με ενδεχόμενη παρενέργεια την αντικοινωνική συμπεριφορά ή και το έγκλημα).
Το ανομικό κλίμα ξαναφέρνει στο επίκεντρο της εγκληματογένεσης τον οικονομικό παράγοντα και τις συγκρούσεις των κοινωνικών τάξεων. Μολονότι το εύρος του όρου «κοινωνική τάξη» εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, η φτώχεια, φυλή, μειονότητα και (λαθρο)μετανάστευση εμπίπτουν στις εικόνες της παρέκκλισης και οι ανήκοντες σ’ αυτές τις κατηγορίες αποκτούν και οι ίδιοι διαφορετική πρόσληψη της κρίσης. Για ν’ αφαιρέσουμε από τους φτωχούς την αίσθηση του «αρνητικού πεπρωμένου», πρέπει να μην επιτρέψουμε στην κοινωνία να οδηγηθεί σε ρηγματική πόλωση πλουσίων / φτωχών (οι οποίοι ζουν σε διαφορετικούς κόσμους στην ίδια πόλη).
Οι φτωχοί και αποκλεισμένοι δεν πρέπει να βρίσκουν στο «έγκλημα επιβίωσης» τη μόνη δυνατή διέξοδο.
Η ασφάλεια δικαίου και η δικαιολογημένη εμπιστοσύνη του (φτωχού) πολίτη στην Πολιτεία συνιστούν τις βάσεις της κοινωνικής προστασίας και της μη-διάρρηξης της κοινωνικής συνοχής σε περιόδους οικονομικής κρίσης.
Η ανακατανομή των εισοδημάτων και η λήψη πρόσφορων φιλελεύθερων μέτρων υπέρ των φτωχότερων στρωμάτων συνδέεται άρρηκτα με την ουσιαστική κοινωνική δικαιοσύνη και τη δικαιωματοκρατία. Αυτός ίσως είναι ο καλύτερος τρόπος κοινωνικής διαχείρισης της οικονομικής κρίσης πριν γίνει εγκληματογόνος.

www.aixmi.gr/

ΟΙ ΑΠΟΧΡΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ.

Της Ρένας Ακριτίδου

Είναι η σιωπή χρυσός, ή σε μετατρέπει σε καρικατούρα έτοιμη να χορεύει σαν αρκούδα όταν και όπως της βαρούν το ντέφι; Μήπως η ανάγκη σου να υπάρχεις όχι επιβιώνοντας, αλλά ζώντας με αξιοπρέπεια, είνα ιπολυτέλεια των καιρών; Μήπως πρέπει πια να αρκεστείς στο ξεροκόμματο που σου πετάνε για να πάψεις να μιλάς,την ώρα που με το άλλο χέρι σε ληστεύουν;
Άκου, κάποιοι σου φωνάζουν, πάρτο, άρπαξτο, έρχεται πείνα, έρχονται χειρότερα! Βολέψου, βολέψου με ό,τι προλαβαίνεις να πάρεις, είναι προαποφασισμένο να σου πάρουν κι άλλα, είσαι ανήμπορος, το ανάστημά σου είναι μικρό μπροστά στους Γολιάθ που σε πετροβολάνε…
Σου δείχνουν τις εκπτώσεις, τις μειώσεις, τις περιτροπές. Γιατί πιστεύεις πως δικαιούσαι να αντιδράς; Όλοι θα το υποστούμε. Έχουμε κρίση, δεν το έχεις καταλάβει ακόμη; Κι ας μην τα φάγαμε όλοι μαζί, όλοι μαζί θα τα πληρώσουμε. Κι ας μην αποκτήσαμε όλοι περιουσία, οι πολλοί θα τις χάσουμε.
Οι νομοθέτες έχουν μεριμνήσει να σε δέσουν χειροπόδαρα, δεν το έχεις μάθει; Πώς βρε ανόητε θα επιστρέψουμε στις… αγορές, αν εσύ επιμένεις να πληρώνεσαι για τη δουλειά σου, να μην πληρώνεις για να είσαι υγιής, να μην πληρώνεις για να σπουδάσουν τα παιδιά σου, αν… άκουσον άκουσον, ζητάς κανονική αποζημίωση, αν απολυθείς; Αυτά τα μαρξιστικά, να τα ξεχάσεις!
Η έξοδος από την κρίση, εντάξει, δεν θα φανεί το ΄11, αλλά το διαβεβαιώνουν οι κρατούντες. Το ΄12, το ΄13, το ΄33…
Δες. Έχουνε γνώσιν οι φύλακες, ανοίγουν φυλακές για παρανομήσαντες, για δοσίλογους καταχραστές της όποιας εξουσίας τους. Διαφάνεια…πάταξη της διαφθοράς… η αλήθεια στο φως… καμμία ανοχή σε σκάνδαλα, απ΄ όπου κι αν προέρχονται…
Μόνο που πάντα, την τελευταία στιγμή, τα κλειδιά της φυλακής χάνονται. Οι παρανομήσαντες είναι πάλι ανάμεσά μας, δίπλα μας, γύρω μας, αποκαθαρμένοι, ‘δικαιωμένοι’ μετά από οπερετικές διαδικασίες διερεύνησης και απόδοσης ευθυνών.
Νοιώθεις την ανάγκη να προστατέψεις τις λέξεις, είναι ευάλωτες αυτή την εποχή σε φονικούς ιούς χοίρων. Δεν είναι μόνο οι ακροδεξιοί στην Ευρώπη, που ντύνουν την πυώδη ιδεολογία τους με τις λέξεις Ισότητα, Ελευθερία, Δικαιώματα…
Σιχαίνεσαι τα βαποράκια όταν διακινούν τοξικά απόβλητα για να συκοφαντήσουν, να στρεβλώσουν, ελπίζοντας ότι η αμφιβολία, είναι ικανό εργαλείο ακινητοποίησης, για επεμβάσεις λοβοτομής σε όσους επιμένουν να αντιστέκτονται σε μεασιωνικούς ‘ρεαλισμούς’ γνωρίζοντας πως μπορεί και να μην ‘δικαιωθούν’. Συνδικαλισμός; Είχαν κρατημένα στο συρτάρι στοιχεία, για να τα βγάλουν την κατάλληλη στιγμή, καλή ώρα… . Πάρε νάχεις ρεπορτάζ έγκυρων καναλιών για διεφθαρμένους συνδικαλιστές, στη ΔΕΗ για παράδειγμα. Στον ορό που σου διοχετεύουν σταγόνα σταγόνα, έχουν βάλει ουσίες για να πειστείς επιτέλους πως ακόμη κι αν έχεις δίκιο, το σύστημα είναι σάπιο κι εσύ είσαι μόνος σου, χωρίς ασπίδα.
Ελπίζεις πως η γελοιότητα και το θράσος όσων χαίρονται για τη διόγκωση της οργής, οραματιζόμενοι ‘επιστροφή’ με αξιώσεις στο πολιτικό γίγνεσθαι, στη διακυβέρνηση της χώρας, σε θέσεις εξουσίας και ατιμωρησίας, θα καταγραφεί ως τέτοια και δεν θα αθροιστεί στην υγιή οργή και τη ναυτία που σκαρφαλώνει στον ουρανίσκο των πολλών;
Η σιωπή, όπως το χιόνι, έχει πολλές αποχρώσεις και ιδιότητες.
Λάμπει, όπως το χιόνι όταν το χτυπά ο ήλιος.
Γίνεται γκρίζα, όπως το χιόνι όταν παγώνει πάνω από έλη που κρύβουν νερόφιδα, βδέλες και σκουλήκια.
Γίνεται πράσινη, όπως το χιόνι πάνω σε ελατοδάσος.
Γίνεται δάκρυ, όπως το λιωμένο χιόνι που λαμπυρίζει πριν στάξει στη ρίζα του δέντρου.
Κι εσύ, εναλλάξ, σωπαίνεις, ακούς, αλλά και επιτέλους, μιλάς. Μιλάς, γιατί νοιώθεις πως η παρατεταμένη σιωπή θα σε στραγγάλιζε, θα κολλούσε σαν γλίτσα στο δέρμα σου. Διατυπώνοντας ενστάσεις στα όσα χυδαία εξελίσσονται σε βάρος της πατρίδας σου, σε βάρος του διπλανού σου, σε βάρος σου, κατευοδώνεις τις λέξεις σου, με την ευχή να μην πάρουν την αλήθεια σου και σου την κάνουν ψέμα…

Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου 2011

ΠΑΤΡΙΔΑ ΣΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΘΛΙΨΗ ΚΑΙ Η ΣΙΩΠΗ.

Της Δήμητρας Γρηζιώτη

Πατρίδα σου, λοιπόν, είναι αυτή η ακαταμάχητη επιθυμία για ζωή. Η αντιστροφή του αιώνιου νόστου.
Πατρίδα σου είναι η παιδική ηλικία, που την ανακαλείς κάθε λίγο σε τούτο το χαρτί. Σ’ αυτήν εδώ τη σελίδα που καθρεφτίζεις τις μνήμες σου, την εμπειρία της ηλικίας, τον αγώνα για ηθική αποκατάσταση.
Πατρίδα σου δεν είναι η βίαιη θλίψη που σου επιβάλλουν, ούτε τα σκοτεινά μάτια των κυβερνώντων, που επιλέγουν το μέλλον σου.
Πατρίδα σου δεν θα ‘ναι ποτέ η μεγάλη σιωπή. Η φυλάκιση των ήχων. Η θύελλα του μέλλοντος. Ούτε ο φόβος. Δεν είναι η ζωή που μικραίνει.
Πατρίδα σου είναι το άγνωστο κι ακόμα πιο μακριά. Είναι να υπάρχεις. Απόλυτα,συγκεκριμένα.
Πατρίδα σου δεν είναι οι ζοφερές προβλέψεις των δελτίων,ούτε οι γνώμες των «ξένων σοφών» για το πώς θα σωθείς από τη δυστυχία που οι ίδιοι σου επιβάλλουν. Αυτοί, με τη μανία τους ν ‘ αφανίσουν την Τάξη σου.
Η Πατρίδα σου είναι η επιθυμία σου, η αλλαγή μέσα στον ίδιο σου τον εαυτό. Η μετάβαση από το εγωκεντρικό παιδί που επιμένεις να είσαι, στον άνθρωπο που ξαναγεννιέται από τη συντριβή του. Τη δύναμη την είχαν πάντα οι λαοί.
Πατρίδα σου, λοιπόν, είναι η απόφαση Ανάστασης. Είναι το δικαίωμα στη γαλήνη. Ποτέ δεν θα γίνει Πατρίδα σου,το σύστημα που σ’ εγκαταλείπει κομμάτια και θρύψαλα. Ο διπλανός σου είναι η Πατρίδα σου, αυτός που σου δίνει το χέρι του, κι ας είναι ο ένας. Δεν είναι οι τριακόσιοι μόνοι τους,αλλά ο υπερβατικός σου εαυτός. Δεν είναι οι νέοι Απόστολοι που «διδάσκουν» κοινωνικό μίσος. Δεν είναι αυτοί που αναπαράγουν το » διαίρει και βασίλευε».
Πατρίδα σου είναι η ταπεινοσύνη, το θυμάρι, το περγαμόντο, η Δήλος, η Δονούσα, η οδός Πανδρόσου, ο Καζαντζάκης, ο Όμηρος, ο Χατζιδάκις, η Παναγία η Παρηγορήτρα, η Παυσολύπη, η Καρδιοβαστάζουσα, η Πλατυτέρα,τα ζεστά μεσημέρια Αυγούστου, οι ταράτσες που επιμένουν σαν λάβαρα ν’ ανεμίζουν τις απλωμένες μπουγάδες, ο Δεκαπενταύγουστος, τα μεγάλα γιορτινά τραπέζια, τα θερινά τα σινεμά, τα κλεμένα φιλιά μες στο σκοτάδι, το νυχτολούλουδο, το αγιόκλημα, η Μεγάλη Παρασκευή – «πού έδυ Σου το κάλλος», η Ελένη των ποιητών, ο Σολωμός – «τα σπλάχνα μου κι η θάλασσα ποτέ δεν ησυχάζουν» – η Κλυταιμνήστρα, ο Ορέστης, ο Αίγισθος – σκιές μες στα παλάτια κι απόηχοι απ’ των θεάτρων τα διαζώματα.

Ναι. Αυτά είναι δικά σου… Μακριά… στο βάθος από το δωμάτιο με τους ραγισμένους καθρέφτες η φωνή της Μπέλλου «να τιναχτεί σαν μαύρο πνεύμα η τρομερή μας η λαλιά…»

Πηγή

Πέμπτη 17 Φεβρουαρίου 2011

Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΣΙΩΠΗΛΩΝ.

Του Γιώργου Γραμματικάκη


"Οι Σειρήνες όμως έχουν ένα όπλο πιό φοβερό και από το τραγούδι: τη σιωπή τους. Και πιθανότερο, παρόλο που δεν έτυχε ποτέ, θα ήταν να γλυτώσεις από το τραγούδι τους, παρά από τη σιωπή τους."

Φράντς Κάφκα, Η σιωπή των σειρήνων

 
Καθώς η κρίση απλώνει βαριά την σκιά της στην χώρα και τις ψυχές μας, πολλοί προσπαθούν να προδικάσουν το μέλλον. Κάποιοι αναλυτές θεωρούν ότι θα υπάρξουν βίαιες αντιδράσεις, άλλοι πάλι ότι η απάθεια θα εξακολουθήσει να κυριαρχεί.
Ενώ όμως μια κλασική επανάσταση δεν είναι ανάμεσα στα ενδεχόμενα -ούτε οι συνθήκες υπάρχουν, ούτε ο εχθρός είναι ορατός- εγώ οραματίζομαι από παλιά μια άλλη επανάσταση. Μια επανάσταση διαφορετική από όσες περιγράφουν τα βιβλία, από όσες απεικονίζουν στις ταινίες τους οι σκηνοθέτες. Την ανάγκη της μάλιστα διατύπωσα πολλά χρόνια πριν. Kαθώς όμως περνά ο καιρός αυτή η άλλη επανάσταση, που οραματίζομαι, κερδίζει διαρκώς σε περιεχόμενο και ορμή.
Η επανάσταση λοιπόν, που οραματίζομαι, θα είναι μια επανάσταση των σιωπηλών. Δεν θα έχει σημαίες αναπεπταμένες, συνθήματα και ιδεολογικές διακηρύξεις. Θα είναι μια επανάσταση βουβή, που θα στηρίζεται απλώς στην αλληλεγγύη των βλεμμάτων. Θα ξεκινήσει από την απόλυτη, την οργισμένη σιωπή, και θα αποδώσει στον άνθρωπο όσα στερήθηκε, όσα ονειρεύθηκε, ό,τι ζήτησε με κραυγές –πριν επιλέξει την σιωπή.
Γιατί αυτή η σιωπή, είναι η απόγνωση και η προσδοκία του. Δεν είναι αποδοχή, μήτε μοιρολατρία. Η σιωπή είναι το μέτρο της διαψευσμένης του ζωής, η πίκρα για τις επαγγελίες που ακυρώθηκαν, η οργή για την υποκρισία και το ψέμα. Η σιωπή είναι το ανώτερο στάδιο της πολιτικής ωριμότητας. Αν οδηγήσει στην επανάσταση, θα είναι μια επανάσταση αληθινή, αφού για πρώτη φορά δεν θα δεσμεύεται από τα λόγια της. Θα δεσμεύεται μόνον από τα αισθήματα της.
Η επανάσταση των σιωπηλών, δεν απευθύνεται λοιπόν σε ορισμένες τάξεις κοινωνικές, ούτε υπόσχεται ευημερία και δικαιώματα. Υπόσχεται μόνον μια άλλη γλώσσα: Την ξεχασμένη γλώσσα της ειλικρίνειας και της ευθύνης. Δεν επιδιώκει την εξουσία, αφού όπως απέδειξε η Iστορία, αυτό οδηγεί στην βία και τον εκφυλισμό. Επιδιώκει, όμως, να αποδώσει στον άνθρωπο την εξουσία της ζωής του, να απαντήσει στην βουβή απόγνωση της σιωπής του. «Η επανάσταση» σχολιάζει ένας θεωρητικός της, «συνιστά μια πνευματική αναταραχή, μέσω της οποίας μια ομάδα ανθρώπων επιδιώκει να θέσει νέα θεμέλια για την ύπαρξη της.”
Σε αυτήν λοιπόν την επανάσταση, που αναζητά αιωνίως τα θεμέλια της, δεν έχουν ίσως θέση οι ποιητές, μήτε οι φιλόσοφοι. Έχουν όμως θέση οπωσδήποτε οι άνεργοι. Ο φιλόσοφος προσπαθεί να καταλάβει τον κόσμο, ο ποιητής δημιουργεί τον δικό του. Ο άνεργος όμως τον στερείται εξ ορισμού. Η ανεργία αποτελεί τον παραλογισμό ενός πολιτισμού, που δεν παύει να επαίρεται για τις κατακτήσεις του. Ο παραλογισμός αυτός, αλλού εκδηλώνεται στην πρόκληση της χλιδής, στον άνεργο σε ταπεινώσεις που δεν τελειώνουν. Ο άνεργος κατέφυγε στην σιωπή, επειδή κουράστηκε να ακούει για επενδύσεις και για τη μείωση της ανεργίας·που εξαιρούν ωστόσο πάντοτε τον ίδιο. Ο άνεργος είναι πια σιωπηλός, όχι επειδή θέλει να κρύψει την οργή του, αλλά επειδή δεν αντέχει να μιλήσει άλλο.
Η σιωπή -που κρύβει την απόγνωση- χαρακτηρίζει ακόμα όσους έχουν έγνοια πραγματική για την φύση και το περιβάλλον. Δεν είναι πάντοτε οι «οικολόγοι». Οι οικολόγοι φλυαρούν χωρίς μέτρο, καταφεύγουν σε θεωρίες και αναλύσεις, ενώ συχνά κρυφοκοιτάζουν την εξουσία. Στην επανάσταση των σιωπηλών θα συμμετέχουν οι άλλοι: Όσοι γνωρίζουν ότι η ανάσα της φύσεως είναι το ίδιο σπουδαία με την δική τους ανάσα, ότι τα τραύματά της αποτελούν τραύματα στο δικό τους το σώμα και την ψυχή. Αν σήμερα η μόνη προσδοκία τους είναι η επανάσταση των σιωπηλών, είναι επειδή κουράστηκαν να υπομένουν: Την ασίγαστη μανία καταστροφής ενός ευλογημένου τόπου, τις απάνθρωπες πόλεις που στεγνώνουν τις ψυχές, την θυσία του αιώνιου και του αναγκαίου στο εφήμερο και το ταπεινό.
Η επανάσταση των σιωπηλών, δεν υπόσχεται νόμους και διατάγματα, που θα αποβλέπουν στην «προστασία» του περιβάλλοντος. Θεωρεί, αντίθετα, ότι είναι ο άνθρωπος που επείγει να προστατευθεί. Εκείνος –που σήμερα σιωπά με απόγνωση- οδηγείται σταθερά στην αποξένωση, επειδή το περιβάλλον μοιάζει να ανήκει πάντοτε σε κάποιους άλλους. Μόνον όμως όπου το περιβάλλον παραμείνει υπερήφανο και ανέγγιχτο, μπορεί να ανθίσει η πραγματική ζωή. Αλλιώς, θα πληθαίνουν οι απομιμήσεις και τα ομοιώματα της.
Στην επανάσταση των σιωπηλών συμμετέχουν και όσοι είδαν τον διαφορετικό κόσμο, που έπλασαν μέσα τους, να διαψεύδεται και να συντρίβεται. Ούτε μετάνιωσαν όμως, επειδή ο δικός τους κόσμος είχε αξίες και ήθος, ούτε μπορούν να τον αλλάξουν. Στην επανάσταση των σιωπηλών, είναι σημαιοφόροι χωρίς σημαίες, πεζοπόροι χωρίς προμήθειες. Διαθέτουν την τιμιότητα του βλέμματος και μια βαθύτερη αξιοπρέπεια. Ο κόσμος που έπλασαν -που είχε αξίες και ήθος- είναι πάντοτε εκεί. Αυτοί, οι σημαιοφόροι –χωρίς σημαίες- στην επανάσταση των σιωπηλών, είναι η εγρήγορση και η συνείδηση της.
Όσοι άλλωστε κατέφυγαν στην σιωπή, δεν έπαυσαν να ονειρεύονται: Την δίκαιη συγκρότηση του κοινωνικού ιστού, την αύρα μιας παιδείας ουσιαστικής, την ενίσχυση των δημιουργικών δυνάμεων που εν είδει μικρής φωτιάς υπάρχουν στον καθένα. Αντί όμως, όσοι καταφεύγουν σήμερα στην σιωπή, να κερδίσουν λίγα από τα όνειρα τους, έγιναν αριθμοί και αποδέκτες. Αριθμοί σε πίνακες στατιστικής και σε μετρήσεις θεαματικότητας, αποδέκτες των παραλογισμών μιας ψηφιακής οικονομίας, όμηροι μιας ζωής που διαρκώς αφυδατώνεται. Κι ενώ τα λόγια των πολιτικών επιμένουν να διαγράφουν κύκλους ανούσιους και υποκριτικούς, εκείνοι, στην σιωπή τους, προτιμούν να ακούν τον ήχο των κυμάτων, και την βουή των επερχομένων γεγονότων.
Αυτός άλλωστε –εγώ ή εσείς- που οραματίζεται την επανάσταση των σιωπηλών, δεν ενδιαφέρεται αν επικριθεί ως ρομαντικός, ούτε αν καταταχθεί από τους εχέφρονες στους υπέρμαχους μιας ουτοπίας, από τις πολλές που γνώρισε η ιστορία. Οι επικριτές της επανάστασης των σιωπηλών, συχνά φορτωμένοι με διπλώματα και κοινωνιολογικές περγαμηνές, αγνοούν την αξία της σιωπής, το εν δυνάμει επαναστατικό της περιεχόμενο. Τι άλλο όμως ήταν, η εξέγερση του Πολυτεχνείου –η μόνη που τελευταία γνώρισε η χώρα- από μια κραυγή σπαρακτική, μια στιγμή επαναστάσεως ύστερα από χρόνια σιωπής; Η σιωπή υπήρχε από νωρίς στις διαψευσμένες προσδοκίες των νέων ανθρώπων, σερνόταν στα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα και τους δρόμους της Αθήνας, μιλούσε με μουσικές και αθέατα δάκρυα. Η βία επιτάχυνε την έκφραση της, τα τάνκς προσπάθησαν να καλύψουν την απειλή της.
Οσοι λοιπόν αμφισβητούν την επανάσταση των σιωπηλών, δεν μέτρησαν ποτέ την αξία της σιωπής, δεν έτυχε ποτέ να αντιληφθούν την εκρηκτική της δύναμη. Μήπως όμως μέσα στην σιωπή δεν ανθίζει ο έρωτας - ή και πάλι σιωπηλά δεν πλάθει ο δημιουργός το έργο του;
«Οι επαναστάσεις είναι τρελές εμπνεύσεις της ιστορίας» έγραψε ένας επαναστάτης, που μάλιστα δολοφονήθηκε από τους πρώην συντρόφους του. Η επανάσταση των σιωπηλών, δεν θα είναι απλώς μια τρελή έμπνευση της ανθρώπινης ιστορίας. Θα είναι ίσως η συνέχεια και η αποθέωση της.

Πηγή

Τετάρτη 16 Φεβρουαρίου 2011

ΛΕΝΓΚΩ.


Γράφει η Ευγενία Ηλιοπούλου
Αυτή παιδιά μου ήταν τότες η μανούλα
ο κήπος ύστερα εγέμισε ληστές
το κοριτσάκι μας το ντύσανε γριούλα
κι απ΄τα κουρέλια φαινότανε οι πληγές
κι αν μας χτυπάει με μανία και φωνάζει
τη βάζουν άλλοι με συμφέροντα πολλά
το όνειρο που φεύγει τη τρομάζει
να αναζητάει μιά χαμένη ελευτεριά

Γ.Μαρκόπουλος-Ελλάδα (Λένγκω)


Ζούμε μία περίοδο γεμάτη ιστορικά,πολιτικά και...οικονομικά γεγονότα. Παράλληλα βιώνουμε και απανωτές κοινωνικές και πολιτικές ανακατατάξεις. Για πολλοστή φορά αποδείχθηκε ότι η χώρα μας είναι ξέφραγο αμπέλι και η παράνομη μετανάστευση πήρε τεράστιες διαστάσεις. Η κατάληψη της Νομικής άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου .Απέδειξε πόσο αδύναμη είναι η ελληνική δικαιοσύνη στο θέμα του ασύλου .Άνοιξε τον δρόμο για τους γιατρούς και τους δικηγόρους για να επιλέξουν την κατάληψη αντί για άλλες απεργιακές κινητοποιήσεις. Δίνουμε αγώνες και καθημερινές μάχες για να σώσουμε το βιοτικό μας επίπεδο. Τα πολιτικά κόμματα μαλώνουν στην Βουλή αλλά ο Λ.Α.Ο.Σ. ζει την δική του ιστορία εθνικισμού και μεγαλομανίας. ΄΄Ότι του φανεί του λώλου του Στεφανή ΄΄(παλιό σμυρναίικο ρητό).Το ρητό αναφέρεται σε έναν που ότι και να συμβαίνει δίπλα του δεν το παίρνει χαμπάρι. Ζει στην κοσμμάρα του και τίποτα δεν θα τον κάνει να ξυπνήσει στην πραγματικότητα. Ο κύριος Καρατζαφέρης ονειρεύεται ότι θα κυβερνήσει. Δηλώνει ότι το κόμμα του θα ξαναγράψει την ιστορία για το συμμοριτοπόλεμο και τους κομουνιστές και πάει λέγοντας. Θα σώσει την Ελλάδα από τους μετανάστες.
Οι άνθρωποι της τρόικας έρχονται και μας τρομάζουν ότι δεν θα μας δανείσουνε δηλαδή δεν θα αυξήσουν αυτά που τους χρωστάμε. Έχουν γίνει τσιμπούρια στα διάφορα υπουργεία μας.Ελέγχουν με υπεροψία και ύφος. Μας χλευάζουν και ζητάνε καινούργιες θυσίες. Τίποτα δεν τους ευχαριστεί. Μας στραγγίζουν και μας ξεζουμίζουν με προγράμματα που θα κρατήσουν έως το 2030.Αδιέξοδη πολιτική με χρωστούμενα που δεν θα καταφέρουμε ποτέ να τα πληρώσουμε. Δηλώνει οργισμένη ,η κυβέρνηση, που οι κυνικοί εκπρόσωπου της τρόικας τα είπανε όλα φόρα παρτίδα. Ο κύριος Παπακωνσταντίνου, κολλημένος στις υποσχέσεις του προς την τρόικα,χαμογελά αινιγματικά στα τηλεοπτικά μας κανάλια. Το μόνο που τον ενοχλεί είναι να μην αποτύχει αυτός ως υπουργός. Εμείς μπορούμε να πάμε να χαθούμε,δεν μετράμε ήμαστε τα πρόβατα που οδηγούνται στην σφαγή. Και η κουτσή Μαρία τω κατάλαβε ότι είναι προσυμφωνημένα όλα και αύριο θα πουλήσουν τα πάντα χωρίς να μας ρωτήσουν. Δεν πάμε εμείς να βογκάμε και να κλαίμε που μας κομματιάζουν τους μισθούς και μας εξαφανίζουν τα εφάπαξ. Έχουν άλλα δυόμισι χρόνια για να εφαρμόσουν το οικονομικό πρόγραμμά τους άρα δεν τρέχει τίποτα. Οι συμφωνίες που κλείνονται αφορούν και τις επόμενες κυβερνήσεις όχι μόνο την τωρινή. Η μάνα Ελλάς ,σαν μία άλλη Λένγκω, μας χτυπάει με μανία αλλά δεν φταίει ,κάποιοι άλλοι την βάζουν να τω κάνει. Κάποιοι άλλοι,ξένοι και σκληροί που μας έρχονται κάθε μήνα μας δίνουν πλέον το ρυθμό στο χορό του Ζαλόγγου. Εκεί και τότε το 1803 αυτοκτόνησαν 60 γυναίκες προτιμώντας να πεθάνουν παρά να πέσουν ζωντανές στα χέρια των εχθρών τους. Εξήντα γυναίκες γκρεμίστηκαν από τα βράχια με τα παιδιά τους που μερικά ακόμη βύζαιναν. Εμείς θα αναζητήσουμε ένα όνειρο και μια καινούργια ελευθερία ή θα ακολουθήσουμε αυτό το λαμπρό παράδειγμα;Θα αντισταθούμε και θα παλέψουμε ή θα βουτήξουμε στο κενό για να μην γίνουμε σκλάβοι και να μην μας ατιμάσουν οι ξένοι ;

Πηγή





ΚΙΝΗΜΑ ΑΝΥΠΑΚΟΗΣ ΣΤΑ ΜΙΝΤΙΑ!

Αναδημοσίευση από το SOFISTIS

Δεν υπακούω στα μίντια προτιμώ να σκέφτομαι! Ένα μεγάλο κίνημα ανυπακοής στα μίντια και στην καθεστωτική δημοσιογραφία δυναμώνει σιγά-σιγά.. Ο κόσμος έχει αρχίσει να αντιλαμβάνεται πια ότι η άκριτη αποδοχή, η πειθάρχηση και η παθητικότητα απέναντι στα μίντια είναι και παθητικότητα απέναντι στην ίδια τη ζωή.. Ότι η καθεστωτική δημοσιογραφία φέρει μια τεράστια ευθύνη για τη μαυρόασπρη ζωή του...
Ουδείς πια αμφιβάλει για την ευθύνη της θλιβερής αυτής δημοσιογραφίας για τον πόνο, τη φτώχεια, την ταπείνωση και τη δυστυχία στην οποία βυθίζουν ολοένα και περισσότερο την κοινωνία. Ουδείς πια αμφιβάλει ότι αυτή η πρωτοφανής στην ιστορία του τόπου βαρβαρότητα και κοινωνική αδικία, δεν θα μπορούσε ποτέ να περάσει χωρίς την στήριξη και παρότρυνση αυτής της δημοσιογραφίας η οποία αποτελεί πια και την πλέον διαπλεκόμενη και ανεξέλεγκτη εξουσία του τόπου.. Αυτή η δημοσιογραφία γνωρίζει πολύ καλά ότι η πρωτοφανής κοινωνική αδικία και βία που ασκείται στην ελληνική κοινωνία δεν είναι για την σωτηρία της λεγόμενης “πατρίδος” , ότι δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τον απαραίτητο εκσυγχρονισμό και τις μεταρρυθμίσεις στο κράτος και στους θεσμούς που θα έπρεπε ήδη να έχουν γίνει εδώ και δεκαετίες, αλλά εφαρμόζεται μόνο και μόνο για να ικανοποιηθούν οι επιδιώξεις και τα συμφέροντα ξένων κέντρων εξουσίας, «αγορών” και τοκογλύφων...
Το νέο κίνημα, δεν υπακούω στα μίντια προτιμώ να σκέφτομαι, ( το ονομάζω έτσι αλλά δεν έχει σημασία μπορεί να πάρει οποιοδήποτε όνομα) αναπτύσσεται δυναμικά μέσα από το νέο φυσικό «άσυλο» της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών που είναι το διαδίκτυο, τα μπλόγκς και τα κοινωνικά δίκτυα. Αναπτύσσεται επίσης μέσα από τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων που έχουν καταλάβει ότι δεν έχει πια νόημα να διαμαρτύρονται έξω από τη Βουλή ή του Μαξίμου αλλά ότι είναι πολύ πιο αποτελεσματικό για τα δίκαια τους να διαμαρτύρονται έξω από ένα μεγάλο κανάλι όπως το ΜΕΓΚΑ και ήδη αυτό έχουν αρχίσει να κάνουν...