ΠΑΤΡΙΔΑ ΣΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΘΛΙΨΗ ΚΑΙ Η ΣΙΩΠΗ.

Της Δήμητρας Γρηζιώτη

Πατρίδα σου, λοιπόν, είναι αυτή η ακαταμάχητη επιθυμία για ζωή. Η αντιστροφή του αιώνιου νόστου.

Πατρίδα σου είναι η παιδική ηλικία, που την ανακαλείς κάθε λίγο σε τούτο το χαρτί. Σ’ αυτήν εδώ τη σελίδα που καθρεφτίζεις τις μνήμες σου, την εμπειρία της ηλικίας, τον αγώνα για ηθική αποκατάσταση.

Πατρίδα σου δεν είναι η βίαιη θλίψη που σου επιβάλλουν, ούτε τα σκοτεινά μάτια των κυβερνώντων, που επιλέγουν το μέλλον σου.

Πατρίδα σου δεν θα ‘ναι ποτέ η μεγάλη σιωπή. Η φυλάκιση των ήχων. Η θύελλα του μέλλοντος. Ούτε ο φόβος. Δεν είναι η ζωή που μικραίνει.

Πατρίδα σου είναι το άγνωστο κι ακόμα πιο μακριά. Είναι να υπάρχεις. Απόλυτα,συγκεκριμένα.

Πατρίδα σου δεν είναι οι ζοφερές προβλέψεις των δελτίων,ούτε οι γνώμες των «ξένων σοφών» για το πώς θα σωθείς από τη δυστυχία που οι ίδιοι σου επιβάλλουν. Αυτοί, με τη μανία τους ν ‘ αφανίσουν την Τάξη σου.

Η Πατρίδα σου είναι η επιθυμία σου, η αλλαγή μέσα στον ίδιο σου τον εαυτό. Η μετάβαση από το εγωκεντρικό παιδί που επιμένεις να είσαι, στον άνθρωπο που ξαναγεννιέται από τη συντριβή του. Τη δύναμη την είχαν πάντα οι λαοί.

Πατρίδα σου, λοιπόν, είναι η απόφαση Ανάστασης. Είναι το δικαίωμα στη γαλήνη. Ποτέ δεν θα γίνει Πατρίδα σου,το σύστημα που σ’ εγκαταλείπει κομμάτια και θρύψαλα. Ο διπλανός σου είναι η Πατρίδα σου, αυτός που σου δίνει το χέρι του, κι ας είναι ο ένας. Δεν είναι οι τριακόσιοι μόνοι τους,αλλά ο υπερβατικός σου εαυτός. Δεν είναι οι νέοι Απόστολοι που «διδάσκουν» κοινωνικό μίσος. Δεν είναι αυτοί που αναπαράγουν το » διαίρει και βασίλευε».

Πατρίδα σου είναι η ταπεινοσύνη, το θυμάρι, το περγαμόντο, η Δήλος, η Δονούσα, η οδός Πανδρόσου, ο Καζαντζάκης, ο Όμηρος, ο Χατζιδάκις, η Παναγία η Παρηγορήτρα, η Παυσολύπη, η Καρδιοβαστάζουσα, η Πλατυτέρα,τα ζεστά μεσημέρια Αυγούστου, οι ταράτσες που επιμένουν σαν λάβαρα ν’ ανεμίζουν τις απλωμένες μπουγάδες, ο Δεκαπενταύγουστος, τα μεγάλα γιορτινά τραπέζια, τα θερινά τα σινεμά, τα κλεμένα φιλιά μες στο σκοτάδι, το νυχτολούλουδο, το αγιόκλημα, η Μεγάλη Παρασκευή – «πού έδυ Σου το κάλλος», η Ελένη των ποιητών, ο Σολωμός – «τα σπλάχνα μου κι η θάλασσα ποτέ δεν ησυχάζουν» – η Κλυταιμνήστρα, ο Ορέστης, ο Αίγισθος – σκιές μες στα παλάτια κι απόηχοι απ’ των θεάτρων τα διαζώματα.

Ναι. Αυτά είναι δικά σου… Μακριά… στο βάθος από το δωμάτιο με τους ραγισμένους καθρέφτες η φωνή της Μπέλλου «να τιναχτεί σαν μαύρο πνεύμα η τρομερή μας η λαλιά…»

Πηγή