Σάββατο 31 Ιουλίου 2010

ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ: ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΕΙ ΤΕΛΙΚΩΣ;

Ηταν όλοι εκεί, ένας αχταρμάς ιδεών , απόψεων και καπηλείας τον οποίο έχει επιτρέψει διαχρονικό ο ίδιος ο μεγάλος καλλιτέχνης Μίκης Θεοδωράκης.

Τα 85α γενέθλια του μεγάλου συνθέτη, ενός από τους μεγαλύτερους συνθέτες παγκοσμίως γιορτάστηκαν στον Λυκαβηττό με μια συναυλία στην οποία ηταν όλοι οι πολιτικοί παρόντες.
Ο Μίμης δήλωνε ότι «είμαστε υπό κατοχή από τον στρατό με τα λευκά κολάρα του ΔΝΤ» και παραδίπλα ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Γ. Πεταλωτής δήλωνε ότι «διαχρονικά ο Μίκης εκφράζει τους αγώνες του λαού για αλλαγή και πρόοδο». Η Αλέκα Παπαρήγα καθότανε δίπλα στον Μίκη και από πίσω ο βουλευτής του ΚΚΕ Θ. Παφίλης με τον Αλ. Λυκουρέζο. Παρόντες οι υπουργοί Δρούτσας και Γερουλάνος . Ποιους εκπροσωπεί τελικώς ο Μίκης;
Από τους ελάχιστους ανθρώπους που δεν χρειάζονται την πολιτική για να γίνουν γνωστοί, ο Μίκης Θεοδωράκης ήταν και είναι συνομιλητής με όλους. Από τις εξορίες και τις φυλακές στο «Καραμανλής ή τανκς», από κει στην συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, μετά φίλος και συνεργάτης του Μητσοτάκη και επι κυβερνήσεως Μητσοτάκη, πάντα τιμώμενο πρόσωπο από την κυβέρνηση Σημίτη, σχέσεις με τον Κωστάκη Καραμανλή και τον Γιώργο Παπανδρέου , δήλωνε και δηλώνει πάντα αριστερός.
Με την μουσική του συμβόλισε με τον καλύτερο τρόπο τους αγώνες των ελλήνων για δημοκρατία, ελευθερία σε εποχές δύσκολες, αλλα και με προσωπικό κόστος αφού βρέθηκε στις φυλακές και στις εξορίες.
Από την μεταπολίτευση και μετά όμως δεν άφησε βραβείο για βραβείο, θέση για θέση, ευκαιρία καμιά να συνεργαστεί με όλες τις εξουσίες.
Ναι, είναι αλήθεια ότι οι εξουσίες είχαν ανάγκη τον Θεοδωράκη και όχι αυτός αυτές. Όμως το επέτρεψε σε όλους να τον χρησιμοποιήσουν.
Η μουσική δεν σκεπάζει τα πάντα...
Εν πάσει περιπτώσει Χρόνια Πολλά και καλά Μίκη μας!


Παρασκευή 30 Ιουλίου 2010

NICHOLAS G.L.HAMMOND - ΑΡΧΑΙΟΙ ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ.

Nicholas G.L. Hammond
Απόσπασμα από την Ομιλία του Ξένου Εταίρου της Ακαδημίας Αθηνών κ. Nicholas G.L. Hammond


Ο Φίλιππος ήταν Βασιλεύς ενός έθνους που είχε πολύ γερά χαρακτηριστικά. Στην αρχή, ‘ως λέγει ο Ησίοδος, οι Μακεδόνες έζησαν περί τον Όλυμπο και την Πιερία. Φαίνεται ότι ήταν βοσκοί και κατείχαν τα βοσκοτόπια και τα δάση των βουνών. Η κοινωνική μονάδα των βοσκών, όπως ξέραμε σήμερα οπό τους Σαρακα­τσάνους, είναι ενότητα περίπου 300 ανδρών και γυναικών, που μετακινούνται με τα πρόβατα και άλλα ζώα από τα βουνά στα πεδινά βοσκοτόπια το Φθινόπωρο, και γυρίζουν την Άνοιξη στα βουνά. Κάθε ομάδα Μακεδόνων ήτο μία αυτάρκης κοινότης που είχε από κοινού την ιδιοκτησία των προβάτων και των δασών, υπό την προ­στασία επίλεκτων ένοπλων ανδρών, που εξέλεγαν τον ηγέτη τους, ο οποίος διοικούσε τις υποθέσεις τους με αυστηρότητα. Το έθνος των Μακεδόνων είχε το ίδιο σύστημα, δηλαδή ο εκλεγόμενος Βασιλεύς τους και οι πολεμιστές του αποτελούσαν την κυβέρ­νηση. Η γλώσσα των Μακεδόνων ήταν μία ιδιαίτερη διάλεκτος της ελληνικής, που δεν εχρησιμοποιείτο αλλού.

Μετά το 650 π.Χ. οι περισσότεροι από τους Μακεδόνες άρχισαν να εγκαθίστανται στις πεδιάδες της Κάτω Μακεδονίας. Απομάκρυναν τους παλαιότερους κατοίκους και έγιναν αγρότες. Μια ή περισσότερες ομάδες βοσκών ίδρυσαν πόλεις, την κάθεμια με τη δική της πολιτική οργάνωση και τους ένοπλους άνδρες της, με αυτονομία και αυστηρή διοίκηση. Αυτές οι πόλεις δεν πολέμησαν μεταξύ τους, διότι ο Βασιλεύς και οι πολεμιστές τους αποτελούσαν την κεντρική κυβέρνηση, Οι πόλεις αυτές είχαν εσωτερική ειρήνη και στις σχέσεις μεταξύ τους, γιατί ήταν υποταγ­μένες στην κεντρική κυβέρνηση, δηλαδή στον Βασιλέα και τους επίλεκτους στρα­τιώτες του, και η κυβέρνηση αποφάσιζε για όλα τα θέματα εξωτερικής πολιτικής.

Το 358 π.Χ. ό Φίλιππος νίκησε τους Ιλλυριούς — τους προγόνους των Αλβα­νών — και τους έδιωξε προς τη βόρεια άκρη της λίμνης Αχρίδος. Με μιαν ενέργεια διπλασίασε την έκταση του βασιλείου του. Πώς θα έπρεπε να οργανώσει την άμυνα των απομακρυσμένων συνόρων του; Η λύση στοά πρόβλημα ήταν να εγκαταστήσει ολό­κληρες πόλεις με πληθυσμούς Μακεδόνων από την Κάτω Μακεδονία στις πιο εύφο­ρες κοντά στα σύνορα. Πληροφορηθήκαμε πώς αυτό έγινε από μιαν επιγραφή—ο Βασιλεύς κατέχει ως "δορύκτητον" τη χώρα που νίκησε και παραχώρησε στη Συνέλευση των εκλεκτών στρατιωτών Μακεδόνων ένα κομμάτι της γης. Και η συνέλευση ίδρυσε μια κατάλληλη πόλη στα σύνορα. Αλλά τι θα έκανε με τους κατοίκους της Δυτικής Μακεδονίας, που οι περισσότεροι ήταν ελληνόφωνοι βοσκοί, αλλά με άλλη διάλεκτο; Ο Φίλιππος και οι Μακεδόνες τους προσκάλεσαν να γίνουν και αυτοί Μακεδόνες με όλα τα δικαιώματα των Μακεδόνων και να κτίσουν πόλεις στα πεδία της Δυτικής Μακεδονίας. Η πρόσκληση έγινε δεκτή. Έτσι ο Φίλιππος διπλασίασε την έκταση του βασιλείου και τον αριθμό των στρατιωτών. Έτσι ο στρατός του Βασιλέως αυξήθηκε από 10.000 σε 20.000 και στο τέλος τής βασιλείας του σε 28.000 συνολικά, 25.000 και 3.000 Ιππείς.

Στη Βόρεια και Ανατολική Μακεδονία ενίκησε στη συνέχεια τους Παίονες στην περιφέρεια Σκοπιή και τις φυλές των Θρακών έως το Νέστο. Τους άφησε όλους αυτόνομους με τους δικούς τους Θεούς, τη γλώσσα και θρησκεία. Για παράδειγμα οι Παίονες είχαν ακόμα το δικό τους Βασιλέα, καθώς και νόμους, πολιτοφυλακή και νόμισμα. Αλλά ως υπήκοοι του Φιλίππου εισέφεραν φόρους και εργάτες και έστει­λαν επίλεκτους ιππείς στο στρατό του Φιλίππου. Οι Παίονες και οι Θράκες δέχθη­καν την εξουσία του Φιλίππου, γιατί ήταν ασφαλείς και με την ειρήνη έγιναν ευδαίμονες. Ο Φίλιππος τώρα είχε την ευκαιρία να οργανώσει το εσωτερικό του μεγά­λου βασιλείου του. Όλα τα μεταλλεία ήταν δικά του και τα νομίσματα από χρυσό και άργυρο είχαν μεγάλη αξία στην Ευρώπη και τη Δυτική Ασία. Όλη η ξυλεία του βασιλείου άνηκε στο Βασιλέα. Έτσι μπόρεσε να εξοπλίσει το στρατό με τις σάρισσες από κράνεια και τις ασπίδες από ξύλο και χαλκό.

Ο Μέγας Αλέξανδρος

Έξω από το βασίλειο του στα Βαλκάνια, ίδρυσε την πρώτη αυτοκρατορία στην ιστορία της Ευρώπης και άφησε τις φυλές των Ιλλυριών και των Θρακών να αυτο­διοικούνται και να διατηρούν ή κάθε μία τη γλώσσα και τη θρησκεία και την πολι­τοφυλακή της. Δεν υπήρχε στρατός κατοχής των Μακεδόνων και δεν εγκατέστησε πουθενά φυλάκια. Ως υπήκοοι των Μακεδόνων οι Ιλλυριοί και οι Θράκες πλήρω­ναν μία δεκάτη επί τής παραγωγής όλων των προϊόντων και διέθεταν εργάτες και στρατιώτες κατά τη διαταγή του Φιλίππου. Οι υπήκοοι αυτοί άρχισαν να είναι ευδαίμονες με την ειρήνη και την πολιτική του Φιλίππου. Ο ίδιος άλλωστε έκτισε και­νούργιες πόλεις με μικτούς πληθυσμούς — Μακεδόνων και Θρακών Ιλλυριών — και ενθάρρυνε το εμπόριο και την αγροτική παραγωγή. Στις πόλεις αυτές οι εντό­πιοι πολίτες έμαθαν την ελληνική γλώσσα και απέκτησαν τη μακεδονική παιδεία. Ένα τέτοιο κέντρο ήταν η Φιλιππούπολη – σήμερα Πλόβδιβ.
Στο Νότο οι πόλεις των Ελλήνων πολεμούσαν μεταξύ τους και μερικές με τη Μακεδονία. To 338 π Χ. ό Φίλιππος νίκησε τη συμμαχία Θηβαίων, Αθηναίων και άλλων πόλεων. Δεν έδιωξε τους ηττημένους. Έθαψε τα παλληκάρια των Θηβαίων του Ιερού Λόχου με τιμές ηρώων, και τους έστησε ένα μνημείο — το Λεοντάρι της Χαιρώνειας. Ο Αλέξανδρος και δυο στρατηγοί μετέφεραν τα λείψανα των Αθηναίων νεκρών στην Αίγινα. Ο Φίλιππος δεν ήθελε τον πόλεμο, αλλά να ενώσει ειρηνικά τους Έλληνες. Στους εκπροσώπους των πόλεων πρόσφερε το σχέδιο της Ένωσης για να γίνει «Τό Κοι­νόν των Έλλήνων», με σκοπούς την ειρήνη και ευδαιμονία στην Ελλάδα και τη δικαιο­σύνη στην πολιτική όλων των πόλεων. Όλες οι πόλεις δέχτηκαν το σχέδιο του Φιλίππου. Κάθε πόλη έστειλε αντιπροσώπους στην Κοινή Βουλή σε αναλογία με το μέγεθος των Ενόπλων Δυνάμεων της. Η Βουλή αποφάσιζε με πλειοψηφία. Όταν είχε ανάγκη, η Βουλή διέτασσε τις πόλεις να στείλουν ειρηνοφύλακες και στρατιώτες και τριήρεις, όσες δυνάμεις ήταν αναγκαίες.

Το 337 π.Χ. η ελληνική κοινότης και το Βασίλειο των Μακεδόνων έγιναν σύμμαχοι με τη συμφωνία να υποστηρίξουν το καθεστώς στην κάθε χώρα. Αφού η Μα­κεδονία πολεμούσε κατά των Περσών, η Ελληνική Κοινότης έλαβε μέρος στον πό­λεμο και έστειλε στρατιώτες και Τριήρεις. Ποιός πρέπει να είναι ό Αρχιστράτηγος των ενωμένων δυνάμεων; Η Ελληνική Κοινότης εκήρυξε τον πόλεμο κατά της Περσίας και εξέλεξε τον Φίλιππο αρχηγό των ενωμένων δυνάμεων των Ελλήνων. Ο Φίλιππος δολοφονήθηκε πριν φθάσει στην Ασία.

Ο Φίλιππος και ο Αλέξανδρος ήταν πολύ αφοσιωμένοι στη θρησκεία. Πίστευαν ότι ο Ζευς ζούσε στον Όλυμπο και ήταν Βασιλεύς των Θεών και των ανθρώ­πων. Για αυτό απεικόνισαν στα νομίσματα τις κεφαλές του Δία, του “Απόλλωνα, της ‘Αθηνάς και του Ηρακλή. Οι θεοί αυτοί έδωσαν τη νίκη στο Φίλιππο και ό Αλέ­ξανδρος επίστεψε ότι οι θεοί του έδωσαν την κυριαρχία ολόκληρης της Ασίας. Όταν αποβιβάστηκε στην Μικρά Ασία αμέσως έριξε κάτω την σάρισα και φώναξε “Δέχομαι από τους Θεούς την Ασία”.

Πηγή : Πρακτικά της Ακαδημίας Αθηνών

ΤΑΥΤΙΣΗ ΛΟΓΩΝ ΚΑΙ ΕΡΓΩΝ.

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΑΡΟΥΦΑ
πρώην προέδρου του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης.

Στη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου οι Αθηναίοι έστειλαν τον δημαγωγό Κλέωνα να επανακαταλάβει την Αμφίπολη, που την υπερασπιζόταν ο σπαρτιάτης στρατηγός Βρασίδας. Ο Βρασίδας διάλεξε 150 Σπαρτιάτες για να επιτεθεί στον πολυπληθή αθηναϊκό στρατό. Για να τους εμψυχώσει, μεταξύ άλλων τους είπε, όπως γράφει ο Θουκυδίδης (σε μετ. Ε. Βενιζέλου): «Όσον αφορά το κατ' εμέ, θα αποδείξω ότι δεν είμαι καλλίτερος εις το να προτρέπω άλλους παρότι είμαι εις το να θέτω εις εφαρμογήν ο ίδιος τας προτροπάς μου...».
Ανέφερα το απόσπασμα για να δείξω πόσο σε δύσκολες στιγμές μετρά το πα­ράδειγμα του ηγέτη, ο οποίος πρέπει να είναι πρώτος στους αγώνες, πρώτος στις θυσίες και κυρίως να αποδεικνύει έμπρακτα ότι υπάρχει απόλυτη ταύτιση λόγων και έργων. Τα σκέφτομαι όλα αυ­τά κι αναρωτιέμαι πώς να εμπνευσθεί ο ελληνικός λαός όταν βλέπει την κάθε λογής ηγεσία (πολιτική, οικονομική και πνευματική) απούσα από τις θυσίες και τους πολιτικούς να μιλούν ακόμη «ξύλι­νη γλώσσα», χωρίς ταύτιση λόγων και έργων... Γιατί δεν μπορείς να είσαι βουλευτής ή υπουργός και να μιλάς για δια­φάνεια και ίσες ευκαιρίες των νέων... όταν φροντίζει άμεσα, μόλις πάρει άδεια άσκησης επαγγέλματος το παιδί σου, να το τακτοποιείς χωρίς διαγωνι­σμό, με παχυλή αντιμισθία, σε τραπεζι­κό ίδρυμα του ευρύτερου δημόσιου το­μέα ή να το διορίζει στη Βουλή... Δεν μπορεί τα παιδιά των απλών πολιτών να υπηρετούν τη στρατιωτική τους θητεία στον 'Εβρο και το δικό σου στο κέντρο της Αθήνας ή της Θεσσαλονίκης και να μιλάς για πατρίδα και αξίες... Δεν μπο­ρεί ολόκληρη κυβέρνηση να κοροϊδεύ­ει λέγοντας ότι αναζητά ικανά στελέχη μέσω διαδικτύου όταν αποδεδειγμένα γίνεται υπόδειξη σε ημετέρους «κάνε για τα μάτια μια αίτηση για να σε διορί­σουμε...».
Το λυπηρό είναι ότι και τα κόμματα της αντιπολίτευσης δίνουν την εντύπω­ση ότι αποτελούν μέρος του προβλήματος, γιατί δεν μπορείς να επαγγέλλεσαι ότι αποτελείς αξιόπιστη εναλλακτική λύση όταν και στον δικό σου χώρο υπάρ­χουν παρόμοια περιστατικά και κυρίως πρόσωπα με βεβαρημένο παρελθόν (τα βαρίδια στη ΝΔ είναι πολλά, γι' αυτό δεν φτάνει μόνο η εντιμότητα του κ. Σα­μαρά για να ανακάμψει δημοσκοπικά η ΝΔ, αλλά επιβάλλεται να φύγουν τα βα­ρίδια και να στελεχωθεί σε όλα τα επίπεδα με πρόσωπα που θα διακρίνονται για υψηλό ήθος, εγνωσμένη επάρκεια και πολιτική σκέψη, ώστε να αρχίσει να πείθει η ΝΔ ότι μπορεί να αποτελέσει α­ξιόπιστη εναλλακτική λύση).
Παράλλη­λα πρέπει να επισημάνουμε ότι σήμερα για να μπορεί ένα κόμμα να επαγγελθεί πειστικά τις μεταρρυθμίσεις που έχει α­νάγκη ο τόπος πρέπει να είναι ανοικτό στην κοινωνία και στα καθοδηγητικά όργανα του να έχει στελέχη με πολιτική σκέψη, ανθρώπους με ιδέες, ήθος και οράματα, που θα μπορούν να εμπνεύ­σουν και να συνεγείρουν την κοινωνία και όχι ανθρώπους του μηχανισμού (με κύριο -ίσως και μοναδικό- προσόν τη διοργάνωση προεκλογικών συγκεντρώ­σεων) που ζουν με την ελπίδα νομής της εξουσίας και ουσιαστικά απομακρύ­νουν από τη δημόσια ζωή κι αυτούς που πραγματικά θα μπορούσαν να προσφέ­ρουν.
Ζούμε σε εποχή απαξίωσης του πολι­τικού συστήματος γιατί για δεκαετίες οι ηγέτες μας δεν τόλμησαν να πουν την αλήθεια στον λαό, δεν μίλησαν για την υπερχρέωση της χώρας, που ζούσε με δανεικά, και κυρίως όσοι άσκησαν εξουσία από φόβο για το πολιτικό κόστος δεν πήραν τα αναγκαία μέτρα για να δημιουργήσουν προοπτική για τη χώρα. Είναι εγκληματικό το ότι για δεκαετίες τα κονδύλια της ΕΕ αντί παρα­γωγικών επενδύσεων και αναδιάρθρωσης καλλιεργειών χρησιμοποιήθηκαν για συντήρηση του ευδαιμονισμού της κατανάλωσης και η χώρα συμπεριφε­ρόταν σαν τους πολίτες που παίρνουν καταναλωτικό δάνειο για να πάνε διακοπές...
Σήμερα που η χώρα διανύει περίοδο δεινής οικονομικής κρίσης και έχει κλονιστεί η εμπιστοσύνη των πολι­τών προς τους εκπροσώπους τους, για να υπάρχει ελπίδα αντιστροφής του κλίματος πρέπει οι κάθε λογής ηγέτες του­λάχιστον να αρχίσουν να σκέφτονται και να ενεργούν πολιτικά, επεξεργαζόμενοι με υπευθυνότητα ένα εφικτό σχέδιο ανάκαμψης που θα δημιουργεί προοπτι­κή για τη χώρα, αλλά κυρίως αυτήν τη δύσκολη περίοδο να λειτουργούν κα­θημερινά ως «λυχνία επί όρους κειμέ­νη», συμβάλλοντας με το παράδειγμα τους στην αναβάθμιση του επιπέδου της πολιτικής ζωής της χώρας μας και στην εξύψωση του κύρους των δημοκρατι­κών μας θεσμών.
"ΠΑΡΟΝ"  25.7.2010

Πέμπτη 29 Ιουλίου 2010

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΩΝ.

Τον άδικο θάνατο των τριών υπάλληλων στης Marfin ακολούθησε το κώμα δέκα εκατομμυρίων πολιτών που κατάπιαν και το νέο ασφαλιστικό. Η κρίση του πολιτικού συστήματος κράτησε μόλις μια συνεδρίαση στη βουλή κάπου ανάμεσα σε μεταθανάτιες αγορεύσεις εν μέσω χειροκροτημάτων κομματικού ακροατηρίου και δελτίων δημοκρατίας των 8. Τα μέτρα πέρασαν με ελάχιστες απώλειες για τα δύο κόμματα και μάλλον αναμενόμενες. Η κυβέρνηση αποφάσισε πως τελικά ο ρόλος της βουλής είναι μάλλον συμβουλευτικός και ανακοίνωσε πως για τα μέτρα αρκεί η απόφαση του υπουργού οικονομικών, και τα υπόλοιπα κόμματα απλά συνεχίζουν τη διαίρεση και την ομφαλοσκόπηση. Με εξαίρεση το ΛΑΟΣ βέβαια που συνεχίζει το κυβερνητικό του έργο. Κοινός παρανομαστής του πολιτικού διαλόγου… Η νέα εποχή. Δηλαδή η χωρίς καμία παραλλαγή, φράση του Ανδρέα Βγενόπουλου στη συνέντευξη του στον ΣΚΑΙ. Μια φράση που έσπευσαν μετά τα γεγονότα να υιοθετήσουν σύσσωμοι οι επαγγελματίες πολιτικοί. Τη σκυτάλη των συνεντεύξεων περί πολιτικού ήθους πήρε ο Αλαφούζος και ακολούθησε ο Σάλλας και ο Πρόεδρος του ΣΕΒ , Δασκαλόπουλος ενώ ο Πρόεδρος του ΕΒΕΑ αποτελεί καθημερινό θαμώνα των τηλεοπτικών δελτίων. Κριτές των πάντων, απρόσκλητοι εκπρόσωποι όλων μας σε ομοβροντία. Μια ομοβροντία που προετοιμάζει το πολιτικό μας αύριο υπό την κηδεμονία τους με όλους εμάς για άλλη μια φορά απόντες αλλά σίγουρα υπεύθυνους. Εκτός και εάν θεωρούμε πως η παρακολούθηση του αγαπημένου των χορηγών Λαζόπουλου αποτελεί τη μέγιστη πολιτική μας πράξη… Τότε δεν είμαστε υπεύθυνοι αλλά απλά “λοβοτομημένoι”.

ΑΝΑΔΕΛΦΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ;

Του Γιάννη Πανούση

"Το πρόβλημα δεν είναι να ξέρουμε αν μπορούμε να σκοτώσουμε τον δεσμοφύλακα όταν έχει μικρά παιδιά, με σκοπό να δραπετεύσουμε, αλλά αν χρειάζεται να σκοτώσουμε και τα παιδιά του δεσμοφύλακα, με σκοπό ν' απελευθερώσουμε όλους τους φυλακισμένους." Αλμπέρ Καμί, «Οι φαρισαίοι της δικαιοσύνης», 1950

Η Δημοκρατία έχει όρια και κανόνες. Επιθυμεί την ομογνωμοσύνη στις κρίσιμες περιόδους και αρνείται κάθε διαχωρισμό σε ανώτερους / καταναλωτές και κατώτερους/ αποκλεισμένους πολίτες, σε αυτούς που γεννήθηκαν να κυβερνούν και σ' αυτούς που γεννήθηκαν για να τους κυβερνούν οι άλλοι.
Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ δεν πρέπει να καλείται για να διαχειριστεί απλώς τον ατομισμό του γυμνού από δικαιώματα ανθρώπου (Χάνα Αρεντ) ή την αρεστο-κρατική διακυβέρνηση, όπου η γνώμη των (κ)ολίγων δεν μετράει.
Η ΑΠΩΛΕΙΑ του μέτρου και οι αποκλίσεις από τις θεμελιακές αρχές του κοινωνικού συμβολαίου αποστερούν τη Δημοκρατία από την αυτονόητη θεσμική και πολιτική αυθεντία (ίσως και από την ηθική της).
ΤΙ ΝΑ κάνει η Δημοκρατία όταν όλοι παίζουν εκτός ορίων; Ορισμένοι πρώην σοσιαλπρασινοφρουροί ζουν ή και κυβερνούν ως μεγαλομεσαίοι του 2010 και ρητορεύουν ως μικρομεσαίοι του 1981.
ΠΟΛΛΟΙ αρχηγο-συνδικαλιστές συγχέουν τη Δημοκρατία με τη διαρκή ικανοποίηση των (όποιων) συντεχνιακών αιτημάτων. Αρκετοί αριστεροί, επικαλούμενοι έναν αόριστο «σκοπό», που αγιάζει τα (συνήθως βίαια) «μέσα», θεωρούν επαναστατική υποχρέωση την απίσχνανση της Δημοκρατίας. Μεγάλη μερίδα πολιτών εκλαμβάνουν τη Δημοκρατία ως μοιρασιά προνομίων (σε προνομιούχους), ως προστάτιδα των αυθαιρεσιών (αυτοχαρακτηριζόμενων ως «ελευθεριών»), ως μήτρα της ανομίας (όπου όλα επιτρέπονται, συγχωνεύονται, συμψηφίζονται). Πολλοί ακραίοι ετοιμάζουν γενικευμένη (ένοπλη;) επίθεση κατά της Δημοκρατίας.
ΚΑΝΟΥΜΕ λάθος. Τραυματίζουμε καθημερινά τη Δημοκρατία από τα δεξιά και τ' αριστερά, από τα πάνω και από τα κάτω, και ιδίως από τα μέσα. Κανείς δεν την υποστηρίζει ευθέως.
ΠΡΕΠΕΙ, όμως, αφενός, να αρχίσουμε να σεβόμαστε τους ισχύοντες κανόνες (μέχρι να τους αλλάξουμε με βάση τις δημοκρατικές διαδικασίες) και αφετέρου, να μη συρρικνώνουμε την έννοια και τη λειτουργία της Δημοκρατίας (στερώντας δικαιώματα από τον λαό). Η Δημοκρατία θα ζήσει αν ανοίξουμε το πεδίο της, το φάσμα της, τον χώρο δράσης της.
ΔΙΕΥΡΥΝΣΗ του δημόσιου χώρου σημαίνει συμμετοχή όλο και περισσότερων στο μέλλον. Ποιος, όμως, θα μιλήσει γι' αυτά, όταν ο φόβος σκεπάζει σιγά σιγά την Πόλη;

ΥΓ. 1: Καμία αίσθηση ή διεκδίκηση Δικαιοσύνης δεν επιτρέπεται να μας μεταβάλει σε αυτόκλητους δήμιους. Η (όποια) οργή και το (όποιο) μίσος μας για την ελλιπή Δημοκρατία μας δεν πρέπει να μετατρέπεται σε μίσος κατά του πλαϊνού μας.

ΥΓ. 2: Ας μην ξεχνάμε ότι «καλή είναι η διακυβέρνηση εκείνων που δεν επιθυμούν να κυβερνήσουν» (Ρανσιέρ).
Πηγή

Τετάρτη 28 Ιουλίου 2010

ΟΙ ΔΗΜΟΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΕΡΧΟΝΤΑΙ...

 Αναρτήθηκε από Charlie Chaplin
Ο Χότζας καθόταν ακίνητος στον ήλιο με το πρόσωπο καλυμμένο με μύγες οι οποίες τον απομυζούσαν.Αυτός όμως καθόταν ατάραχος και τις ανεχόταν,χωρίς να αντιδρά καθόλου.Ξαφνικά βγαίνει έξω η γυναίκα του και βλέπει την όλη κατάσταση.Παίρνει λοιπόν ένα πανί και διώχνει τις μύγες από το πρόσωπο του Χότζα.Αυτός έγινε έξω φρενών και άρχισε να τη βρίζει και να τη μαλώνει.
-Μα γιατί άντρα μου με μαλώνεις ,αφού έδιωξα τις μύγες που σου ρουφούσαν το αίμα,άρχισε να κλαίει αυτή.
-Ανόητη ανόητη,φώναζε ο Χότζας,αυτές οι μύγες ήταν χορτάτες!Τώρα που τις έδιωξες θα έρθουν άλλες και αυτή τη φορά θα είναι πεινασμένες!!!

Δεν ξέρω γιατί αλλά αυτή την ιστορία τη θυμάμαι κάθε φορά που έρχονται εκλογές...
Οι Δημοτικές εκλογές έρχονται...

Η "ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ" και η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΝΕΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Του Δημήτρη Καραμίτσα.
Η «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ» και η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΝΕΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ αποτελεί μια από τις ελάχιστες λύσεις που μπορούν νομικά να στηρίξουν την μη αποδοχή και την διαγραφή χρεών.
Το πρώτο: η «επανάσταση», αποτελεί το πολιτικό κριτήριο που μπορεί να «πείσει» τους δανειστές, ότι τα πράγματα είναι εξαιρετικά δύσκολα για τα συμφέροντά τους. Είναι αυτό που θα κάνει τους δανειστές να ζητούν την διαπραγμάτευση, αυτοί και όχι η συρόμενη ξενόδουλη κυβέρνηση της «ελληνικής δημοκρατίας».
Το δεύτερο και κυριότερο : η δημιουργία ενός νέου κράτους, απότοκου της «επανάστασης», το οποίο θα διακόψει την λειτουργία και την ύπαρξη του παλαιού και θα αποκηρύξει κάθε δεσμό ή έννοια συνέχειας με το παλαιό, είναι η νομική φόρμουλα που θα μας απαλλάξει από τις δεσμεύσεις και υποτέλειες του επαίσχυντου «μνημονίου». Οσα ζητούν οι δανειστές ας τα λάβουν από το κράτος με το οποίο τα συμφώνησαν … . Στην Ελλάδα το «επαναστατικό» κράτος, που θα έχει άλλη ονομασία και δομές (π.χ. «Δημοκρατία των Ελλήνων» δεν θα αναγνωρίζει καμία συνέχεια, νομική, πολιτική, οικονομική με το παρελθόν και το κράτος που υπέγραψε τις συμβάσεις της δουλείας.
Εχοντας τα παραδείγματα της Γιουγκοσλαβίας, της Σοβιετικής Ενωσης και της Τσεχοσλοβακίας, θέτω τη νομική και μόνο σκέψη στο πλαίσιο της συζήτησης και του προβληματισμού των νομικών, αλλά και όλων των πολιτών.
Είναι βέβαιο ότι η χώρα μας δεν μπορεί να αποπληρώσει τα τεράστια χρέη που δημιούργησαν πολιτικοί και επιχειρηματίες.
Είναι επίσης βέβαιο ότι με τις συμβάσεις υποτέλειας που υπογράφθηκαν οι δανειστές της χώρας μπορούν να ενεργήσουν πολύπλευρα και να κατασχέσουν, εξαγοράσουν, ανταλλάξουν την ίδια την γη, τον αέρα, την θάλασσα της πατρίδας μας. Είναι βέβαιο ότι με τις νομικές δεσμεύσεις που ανέλαβε το κράτος με το όνομα : «Δημοκρατία της Ελλάδος», ακόμα και ιστορικά μνημεία μπορούν να κατασχεθούν και να αποτελέσουν αντικείμενο εκποίησης. Ακόμα και εάν δεν εκποιηθούν, πολυετείς μισθώσεις ή ομολογοποίηση των κερδών από την εκμετάλλευσή τους (έγινε επί Σημίτη) μπορούν να συναφθούν ή να περιέλθουν, αντίστοιχα, στα χέρια των δανειστών μας.
Η λύση λοιπόν για όλους μπορεί να είναι η «ανακατάληψη» της χώρας από τους Ελληνες και η δημιουργία ενός νέου κράτους.
Το ίδιο ισχύει για όλους τους καταχρεωμένους λαούς και η εκτίμησή μου είναι πως η διαδικασία αυτή θα ξεκινήσει από χώρες αμυντικά πιο ασφαλείς, όπως η Πορτογαλία και η Ισπανία … .
Τα ανωτέρω θέτω όχι ως πρόταση, αλλά ως πιθανή νομική εκδοχή ή δυνατότητα για να ξεφύγουν οι Ελληνες, για να ξεφύγει ο λαός μας από το άθλιο καθεστώς στο οποίο άκων κατά την πλειοψηφία του περιέπεσε.
Σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να τεθούν δύο ζητήματα που θεωρώ σε κάθε πιθανή εξέλιξη κύρια και πρωταρχικά:
Το πρώτο είναι το αναίμακτο της όποιας πιθανής κίνησης. Ο λαός μας πρέπει να δείξει πως ξεκινά μια νέα πορεία πραγματικού αυτή την φορά πολιτισμού. Μια πορεία απόλυτου σεβασμού της αξίας του ανθρώπου και των συνυφασμένων με αυτή δικαιωμάτων. Μια πορεία πραγματικής, ουσιαστικής, αληθινής δημοκρατίας που χτίζεται μέσα από συνθήκες πραγματικής κοινωνικής ενότητας και αξιοποίησης – χειραφέτησης κάθε Ελληνα, κάθε Ελληνίδας σε καθεστώς ισότητας.
Το δεύτερο έχει να κάνει με την ανάδειξη στα αξιώματα της νέας δημοκρατίας ανθρώπων που θα δείξουν το δρόμο για τη νέα πορεία της κοινωνίας. Ανθρώπων που δεν θα προέρχονται από τζάκια και εξουσίες, αλλά από τα ίδια τα σπλάχνα του λαού, θα είναι κομμάτι και ανάσα του.
Τα ανωτέρω μαζί με το πραγματικό της συμφέρον, ως συμφέρον του συνόλου της κοινωνίας οφείλει να τα σκεφτεί και να τα εννοήσει η καπιταλιστική και μεγαλοαστική τάξη της χώρας.
Οι υπόλοιποι: μικροαστοί, εργαζόμενοι, άνεργοι και νεολαία σε λίγο καιρό δεν θα έχουν τίποτα απολύτως να χάσουν …

Πηγή

Τρίτη 27 Ιουλίου 2010

ΤΑ ΚΑΡΑΒΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙΩ.

Διάβασα το σχόλιο μιας ανώνυμης κυρίας σε μια ανάρτηση φιλικού μπλογκ, αναφορικά με την κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα. Η κυρία λοιπόν μεταξύ των άλλων, αναφέρει : «Νιώθω αγανακτισμένη, αηδιασμένη. Ποια δημοκρατία, ποια Ελλάδα; Το βασίλειο της αρπαχτής και των λαμόγιων . Προσπαθώ να πείσω τα παιδιά μου να μάθουν άριστα τις ξένες γλώσσες, όχι γιατί έτσι πρέπει ή γιατί μαθαίνει το παιδί της γειτόνισσας, αλλά για να φύγουν την κατάλληλη στιγμή στο εξωτερικό να ανοίξουν εκεί τα φτερά τους. Πονάει η σκέψη ότι θα δουλεύουν εδώ , σαν σκλάβοι, για να εκπληρώσει ο κάθε Β………… τα όνειρά του για τα δικά του παιδιά.»

Κατανοώ το θυμό και την αγανάκτηση της για την κατάντια της χώρας μας. Εκτιμώ ότι εκφράζει την πλειοψηφία της κοινωνίας μας.
Δε θεωρώ όμως λύση τη φυγή των νέων στο εξωτερικό. Μπορεί η γενιά των πενηνταπεντάρηδων (ντρέπομαι να πω του Πολυτεχνείου) να τους παραδίδει μια χώρα ηθικά και οικονομικά χρεοκοπημένη, αλλά όπως και να το κάνουμε η ελπίδα για το καινούργιο εναποτίθεται πάντα στους νέους. Χωρίς αυτούς δεν υπάρχει προσδοκία για ένα καλύτερο μέλλον, δεν υπάρχει φως.
Πριν λίγες μέρες είχα τη χαρά να παρακολουθήσω το Νίκο Πορτοκάλογλου στον Κισσό του Πηλίου και δεν το μετάνοιωσα. Πέρασα υπέροχα και γεμίσα με μια αισιοδοξία, ανεξήγητη θα έλεγα αισιοδοξία και θα ήθελα να τη μοιραστώ μαζί σας.
Προτείνω να κάψουμε τα «καράβια» της φυγής των νέων και ας μην το έχω καταφέρει εγώ για το δικό μου παιδί. Προτείνω να τους προτρέψουμε από πείσμα και τρέλα να ζήσουν σε τούτη τη χώρα, ώσπου να βρούνε νερό, γιατί ανήκουν εδώ.Κι ας μην τους έχει χαρίσει ποτέ ένα χάδι ως τώρα, αυτή η χώρα.

ΤΟ...ΠΑΣΗΣ ΦΥΣΕΩΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ.

Ένας “χρήσιμος μύθος” καταρρέει με χάρη. Η απογραφή που ξεκίνησε ως απαξιωτικού ύφους απειλή του κ. Παπακωνσταντίνου προς τους “ρεμπεσκέδες του Δημοσίου” ότι θα τους απογράψει σε γενικές γραμμές ολοκληρώθηκε. Απογράφηκαν σχεδόν όλοι, “το πάσης φύσεως προσωπικό της Δημόσιας Διοίκησης”. Τα τελευταία χρόνια, αλλά με ιδιαίτερη ένταση τους τελευταίους μήνες, το Δημόσιο και οι απασχολούμενοι σ' αυτό αποτέλεσαν τον πιο εύκολο στόχο, τον αποδιοπομπαίο τράγο της ελληνικής εκδοχής της κρίσης. Κατά καιρούς ακούστηκαν και γράφτηκαν διάφορα τερατολογικά σχετικά με τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων. Όσους νόμιζε ο καθένας ότι χρειαζόταν για να τρομάξει το ακροατήριό του. Το ένα εκατομμύριο πάντως θεωρείτο πέραν πάσης αμφιβολίας. “Είμαστε σοβιετία, χώρα δημοσίων υπαλλήλων” απελπίζονταν οι ρήτορες.
Φυσικά τα επίσημα στοιχεία του Προϋπολογισμού ήταν γνωστά και σαφή: Οι μόνιμοι δημόσιοι υπάλληλοι είναι 400 χιλιάδες και 175 χιλιάδες οι ένστολοι. Η απογραφή για κάποιον περίεργο λόγο θεωρήθηκε πιο έγκυρος και καινοτόμος τρόπος. Τελικά “το πάσης φύσεως προσωπικό της Δημόσιας Διοίκησης” φτάνει τις 750 χιλιάδες συμπεριλαμβανομένων και των συμβασιούχων, και των ωρομισθίων, και των εποχικών, τους οποίους συμπεριέλαβε στην απογραφή η κυβέρνηση για να φουσκώσει το νούμερο. Απογράφηκαν ακόμα και αυτοί που οι συμβάσεις τους λήγουν την ερχόμενη εβδομάδα.
Σε κάθε περίπτωση, η αναλογία των δημοσίων υπαλλήλων και του μισθολογικού τους κόστους στην Ελλάδα είναι σχετικά χαμηλή για τα δεδομένα της Ε.Ε. Αυτή είναι μια άβολη αλήθεια για όσους έλεγαν ότι μόλις γδάρουμε τους δημοσίους υπαλλήλους όλα θα στρώσουν. Φυσικά υπάρχουν θέματα με τη λειτουργία του Δημοσίου. Θέματα διοίκησης. Και τη διοίκηση, τον σχεδιασμό, τις προσλήψεις τις ρυθμίζουν οι κυβερνήσεις και όχι οι υπάλληλοι. Ενδιαφέρον έχει επίσης η εσωτερική σύνθεση του πλήθους των απασχολούμενων στο Δημόσιο. Οι ένστολοι δεν είναι υπερβολικά πολλοί για μια δημοκρατία και μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης;
Πηγή

Η ΠΕΡΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΑΥΤΑΠΑΤΗ.


Στην ελληνική νοοτροπία ανακυκλώνονται πολλά ταμπού. Ένα από αυτά, είναι το απυρόβλητο της Αριστεράς, ειδικά όσον αφορά το «μονοπώλιό» της στην κοινωνική δικαιοσύνη. Το όλο μπέρδεμα όμως, ξεκινάει ακριβώς από την έννοια της «κοινωνικής δικαιοσύνης» και τον τρόπο που αυτή εκλαμβάνεται από τον κάθε άνθρωπο. Ίσως στην προσπάθεια επεξήγησης αυτής της έννοιας να κρύβεται η τελική αποτυχία της Αριστεράς να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων της εποχής μας.
Η κοινωνική δικαιοσύνη δεν σημαίνει αυτόματα και κοινωνική ισότητα, και αυτή η παρεξήγηση φαίνεται πως δεν είναι κατανοητή στον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς. Η κοινωνική ισότητα, προαπαιτεί και κοινωνική ομοιότητα των ανθρώπων. Ομοιότητα στη φιλοδοξία, τον αλτρουισμό, τα όνειρα, τις σωματικές ή πνευματικές ικανότητες κλπ. Κάτι τέτοιο ουδέποτε υπήρξε και ούτε πρόκειται να υπάρξει, εφόσον θέλουμε να μιλάμε για έναν ελεύθερο άνθρωπο μέσα στην κοινωνία, αλλά και για την ίδια την ανθρώπινη φύση.
Αντιθέτως, η κοινωνική δικαιοσύνη, στηρίζεται στην αρχή της ισονομίας μεταξύ ανόμοιων ανθρώπων, αλλά κυρίως στην παροχή ίσων ευκαιριών για όλα τα μέλη
της κοινωνίας. Αυτό το σημείο των «ίσων ευκαιριών» φαίνεται όμως ότι δεν είναι θεμιτό από ανθρώπους που προσπαθούν να εξομοιώσουν τις απολαβές τους με αυτές άλλων που εργάζονται περισσότερο ή μόχθησαν σε μεγαλύτερες περιόδους της ζωής τους. Και εκεί είναι το λεπτό σημείο που χαρακτηρίζει την αριστερή θεώρηση των πραγμάτων. Δεν έχουμε μία κοινωνική διαμάχη για εξίσωση δικαιωμάτων και ισότητας απέναντι στο νόμο, αλλά μία συνεχή διαμαρτυρία για την άνιση κατανομή πλούτου ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις.
Διαβάστε τη συνέχεια...

Δευτέρα 26 Ιουλίου 2010

Ο ΜΟΝΟΣ ΔΡΟΜΟΣ.

Εν τάξει, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, το είδος μας δημιουργήθηκε, εξελίχθηκε και κυριάρχησε στη γη αιώνες τώρα. Το εκπληκτικό αυτό είδος, με τον θαυμαστό πολύπλοκο εγκέφαλο, κατάφερε στην πορεία πολλά. Τεράστιες ανακαλύψεις, θαυμάσιες εφευρέσεις, αναρίθμητες επινοήσεις.
Οι «Άθλιοι» πιστεύουν πως τίποτα δεν γίνεται χωρίς κάποιο σκοπό, έτσι χωρίς κανένα λόγο, για το τίποτα, και φαίνεται πως γι αυτό γεννήθηκε το προαιώνιο ερώτημα, το αναπάντητο μέχρι στιγμής «ποιοι είμαστε, από πού ερχόμαστε, που πάμε».
Το είδος αντιμετώπισε καταστροφές, νίκησε αρρώστιες, μίκρυνε αποστάσεις, επιμήκυνε τη ζωή, κατάφερε να πάρει από τη γη ότι του χρειαζόταν. Βέβαια δημιούργησε και καταστροφές και νέες αρρώστιες, αφάνισε πληθυσμούς ολόκληρους, έβαψε όλο τον πλανήτη στο αίμα, κοντεύει να φάει όλη την προίκα της γης, αλλά όπως και να ‘χει, το είδος δεν θα εξαφανιστεί. Κάποιοι από εμάς θα επιζήσουν και θα συνεχίσουν την πορεία, θα κρατήσουν τη μηχανή σε λειτουργία προκειμένου ο άνθρωπος να φτάσει στον τελικό του προορισμό.
Και ποιος μπορεί να είναι αυτός αγαπητέ αναγνώστη;
Δεν ξέρω.
Πάντως όχι να δέχεται τις υποδείξεις, όχι να κάνει ότι του λένε και να ζει όπως του επιβάλουν. Όχι να πιστεύει τα λόγια και τις θεωρίες των ισχυρών από κάθε λογής άμβωνες, θρόνους, έδρες. Όχι να δουλεύει μη γνωρίζοντας και κυρίως μη έχοντας λόγο για το που και πως διατίθεται το προϊόν του κόπου του. Να μην αναγνωρίζει σε οποιονδήποτε την απόλυτη σοφία και γνώση της λύσης των προβλημάτων. Οι επαναστάσεις περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο έδωσαν καύσιμο στη μηχανή που κάνει τον κόσμο να γυρίζει. Το ανθρώπινο είδος θα φτάσει στον προορισμό του, στη «γη της επαγγελίας» όταν αρνηθεί στον κάθε «ηγέτη» ότι μόνο αυτός ξέρει τον δρόμο.
Πήγη: http://yannisayannis.blogspot.com

ΠΕΡΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ.

Γράφει η Ιδεοπηγή. (αιρετικό).

Χτες, διάβασα ένα άρθρο του δημοσιογράφου κ. Ευγένιου Ανδρικόπουλου, με τίτλο «Blogs: Προς τι τόσος πόνος και οδυρμός;», (www.kafeneio-gr.blogspot.com 24/7/10).
Αναγκάζομαι, να αναφέρω το όνομα του δημοσιογράφου, μιας και αναφέρθηκε σε μια αποστροφή του κειμένου του, στα πνευματικά δικαιώματα των ΜΜΕ.
Παραθέτω, το επίμαχο κομμάτι του κειμένου: «αν τα ΜΜΕ προβούν ως οφείλουν στην απαίτηση καταβολής πνευματικών δικαιωμάτων τα blogs θα κλείσουν οριστικά».
Δεν γνωρίζω προσωπικά τον κ. Ανδρικόπουλο ούτε έχω παρακολουθήσει την αρθογραφία του. Δεν θα σχολιάσω όλο το άρθρο αλλά αναρωτιέμαι ο κ. Ανδρικόπουλος είναι και νομικός;
Αν είναι τότε κινδυνολογεί δολίως.
Αν δεν είναι τότε διέπραξε κοινωνικό ατόπημα και εξηγούμαι.
Δεν είμαι νομικός αλλά οι λίγες γνώσεις μου, με βοηθούν να διατυπώσω γνώμη χωρίς να ισχυρίζομαι, επιστημονικότητα, με την στενή έννοια του όρου.
Το πνευματικό δικαίωμα ενός δημιουργού, καταπατείται όταν κάποιος άλλος, ισχυριστεί ή αφήσει να εννοηθεί, ότι το δημιούργημα είναι δικό του και όχι αυτού που το δημιούργησε.
Στην περίπτωση της αναδημοσίευσης, αν αναφέρεται η πηγή δηλαδή ο συντάκτης ή το μέσον τότε δεν καταπατείται, το πνευματικό δικαίωμα.
Για να υπάρχει θέμα, απαίτησης καταβολής πνευματικών δικαιωμάτων, πρέπει, η χρήση ,(εν προκειμένω η αναδημοσίευση), να προσπορίσει, υλικά οφέλη στον αναδημοσιεύοντα. Τα ελεύθερα μπλογκς δεν κερδίζουν υλικά, από τις δημοσιεύσεις.
Αν το μπλογκ, αποτελεί πηγή εσόδων, για τον ιδιοκτήτη του, τότε και μόνο τότε, τίθεται θέμα καταβολής πνευματικών δικαιωμάτων. Ένα πολύ απλοϊκό παράδειγμα: Όταν κάποιος τραγουδάει στο δρόμο το τραγούδι «άπονη ζωή» δεν υποχρεούται σε καταβολή πνευματικών δικαιωμάτων, μη τρελαθούμε κι’ όλας.
Η παραποίηση του κειμένου, δίνει το δικαίωμα στον συντάκτη του, να απαγορεύσει την αναδημοσίευση.
Αλλά τι σημαίνει πνευματικό δικαίωμα; Οι δημιουργοί κυρίως οι συνθέτες μας έχουν ζαλίσει με τη συχνή επίκλησή του.
Ο συνθέτης για να δημιουργήσει χρησιμοποιεί νότες. Οι νότες είναι δημιούργημά του ή οφείλει καταβολή πνευματικών δικαιωμάτων; Σε ποιόν;
Χρησιμοποιεί μουσικούς δρόμους, (μουσικές «γλώσσες»), είναι δικές του; Οφείλει καταβολή πνευματικών δικαιωμάτων; Σε ποιόν;
Ο συγγραφέας πληρώνει πνευματικά δικαιώματα για την χρησιμοποίηση των γραμμάτων της αλφαβήτου; Για τη χρησιμοποίηση της γλώσσας;
Ο ζωγράφος πληρώνει για τα χρώματα, (όχι τις μπογιές), και τα σχήματα, πνευματικά δικαιώματα;
Το κυρίαρχο επιχείρημα είναι ότι ο δημιουργός δεν αποτυπώνει αλλά φαντάζεται και δημιουργεί. Ακόμη και η πιο αχαλίνωτη φαντασία αποτελεί μέρος της πραγματικότητας απ’ όπου αντλεί τα περιεχόμενά της.
Συνθέτω-δημιουργώ σημαίνει παίρνω υπαρκτά στοιχεία της πραγματικότητας και τα διαπλέκω ανάλογα με το τι θέλω να εκφράσω. Ας μη μας πολυζαλίζουν λοιπόν με τα πνευματικά τους δικαιώματα.

Σάββατο 24 Ιουλίου 2010

ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.

36 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ...

Κ. Παλαμάς
Λεπτομέρεια του πίνακα "Οι ποιητές". Γ. Ροϊλός, 1919.
 

«Δεν έχεις, Όλυμπε, θεούς μηδέ λεβέντες, Όσσα,
ραγιάδες έχεις, μάνα γη, σκυφτούς για το χαράτσι.
Κούφιοι κι οκνοί, καταφρονούν την θεία τραχειά σου γλώσσα,

των Ευρωπαίων περίγελα και των Αρχαίων παλιάτσοι».
Κ. Παλαμάς

ΟΙ "ΦΟΝ ΦΟΥΦΟΥΤΟΙ" ΚΑΙ ΟΙ "ΧΑΜΑΙΛΕΟΝΤΕΣ".

Γράφει ο Σταύρος Λυγερός

Η Ελλάδα έχει τεθεί σε καθεστώς κηδεμονίας, αλλά είναι αλήθεια ότι ορισμένοι υπουργοί το παρακάνουν. Συμπεριφέρονται ενώπιον των υπαλλήλων του ΔΝΤ και της Ευρωζώνης (κατά Πάγκαλο «φον Φούφουτοι») σαν «ψαρωμένοι» τμηματάρχες. Η εν λόγω συμπεριφορά, όμως, δεν έπρεπε να εκπλήσσει τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης. Ο ίδιος γνωρίζει από πρώτο χέρι τον χαμαιλεοντισμό του πολιτικού συστήματος. Πολιτικοί που εξέθρεψαν την κλεπτοκρατία, τη διαπλοκή, τη σπατάλη, τον παρασιτισμό και την ατιμωρησία μετατράπηκαν ταχύτατα σε απολογητές και σημαιοφόρους του Μνημονίου. Νέες συνθήκες, νέα καθήκοντα, για να θυμηθούμε την κομμουνιστική ορολογία!
Οι πιο θρασείς, μάλιστα, από όσους ευθύνονται για την κατάντια της Ελλάδας κουνάνε ανερυθρίαστα το δάκτυλο στην κοινωνία. Οχι ότι οι πολίτες είναι αθώοι. Το ψάρι, όμως, βρωμάει από το κεφάλι. Ανάμεσα στο πολιτικό σύστημα και στους πολίτες λειτουργούσε για δεκαετίες μία σχέση άρρητης...συναλλαγής. Οι παραδοσιακές πελατειακές σχέσεις μεταλλάχθηκαν και διαμόρφωσαν κλίμα εκατέρωθεν ένοχης ανοχής, που έχει διαβρώσει τις αξίες και έχει καθηλώσει αναπτυξιακά την Ελλάδα. Το πολιτικό σύστημα εξαγόραζε την ανοχή της κοινωνίας στη δική του ανικανότητα και στις δικές του αμαρτίες. Πώς; Ανεχόμενο την εκτεταμένη διαφθορά των δημοσίων λειτουργών, τη φοροδιαφυγή, την υπεκφυγή από την κοινωνική ευθύνη και τις διάφορες μορφές λαϊκής αυθαιρεσίας.
Υπάρχουν βεβαίως και πολίτες που δεν συμμετείχαν στη συναλλαγή. Λίγοι για λόγους αρχών και περισσότεροι επειδή δεν είχαν τη δυνατότητα. Αλλά και όσοι με κάποιον τρόπο συμμετείχαν δεν έχουν τις ίδιες ευθύνες με αυτούς που άσκησαν εξουσία ή πλούτισαν. Εάν είναι λάθος να αθωώνονται συλλήβδην οι πολίτες, είναι μεγαλύτερο λάθος οι ευθύνες να διαχέονται γενικά και αφηρημένα. Σε τελευταία ανάλυση, τώρα που ήρθε η ώρα του λογαριασμού, τα μικρομεσαία στρώματα θα πληρώσουν πανάκριβα την όποια συμμετοχή τους στο πάρτι. Η ποιοτική διαφορά είναι πως τα μεγάλα «ψάρια», που ιδιοποιήθηκαν τη μερίδα του λέοντος, έχουν διεξόδους, ενώ τα μικρά όχι. Οι εκ των υστέρων κατάρες όχι μόνο δεν ωφελούν, αλλά και παρεμποδίζουν τον αναγκαίο αναστοχασμό. Εχει αποδειχθεί ιστορικά ότι όποτε η «μικροαστική θάλασσα» μιμείται την τηλεοπτική καρικατούρα των πλουσίων στο τέλος πληρώνει δυσβάσταχτο λογαριασμό.
Πηγή:http://kafeneio-gr.blogspot.com

Παρασκευή 23 Ιουλίου 2010

Η ΕΚΠΟΙΖΩ για τα διόδια.

Η Τροχαία δεν έχει καμία απολύτως δικαιοδοσία παρέμβασης στις περιπτώσεις που οδηγοί αρνούνται να πληρώσουν διόδια, ενώ η πράξη αυτή δεν τιμωρείται ούτε ποινικά ούτε διοικητικά από το ελληνικό δημόσιο.
Αυτά υποστηρίζει σε σημερινή ανακοίνωση η ΕΚΠΟΙΖΩ, και προσθέτει ότι οι οδηγοί δεν είναι υποχρεωμένοι να δώσουν τα στοιχεία τους στον υπάλληλο των διοδίων παρά μόνο τον αριθμό κυκλοφορίας του οχήματός τους, ενώ σε περίπτωση που οι υπάλληλοι των διοδίων κωλυσιεργούν προκειμένου να τους προκαλέσουν ψυχολογική πίεση λόγω των οχημάτων που ακολουθούν, μπορούν να ανεβάσουν την μπάρα μόνοι τους και να φύγουν. Η μόνη ενέργεια που μπορεί να πράξει η εταιρία που έχει αναλάβει τη διαχείριση των διοδίων είναι να διεκδικήσει το αντίτιμο δικαστικά, με τη διαδικασία των πολιτικών δικαστηρίων....Η ΕΚΠΟΙΖΩ αναφέρει ότι οι αυξήσεις στα διόδια τα τελευταία δύο έτη κυμαίνονται από 35 έως και 50% ενώ εκατοντάδες χιλιόμετρα του εθνικού οδικού δικτύου παραμένουν θανατηφόρα επικίνδυνα. Επιπλέον, ανεξάρτητα από την ποιότητα των εθνικών οδών, σημαντικό πρόβλημα υφίσταται για χιλιάδες κατοίκους διαφόρων δήμων που τέμνει το εθνικό οδικό δίκτυο, οι οποίοι προκειμένου να μεταβούν στην εργασίες τους ή στις καθημερινές δουλειές τους, αναγκάζονται να καταβάλλουν διόδια σε κάθε διέλευσή τους.
Η ΕΚΠΟΙΖΩ δηλώνει ότι συμμετέχει στο κίνημα κατά της αυθαίρετης επιβολής διοδίων και καλεί τους καταναλωτές "να μην πληρώνουν διόδια τόσο στους πολλούς δρόμους άθλιας ποιότητας όσο και στους σταθμούς διοδίων της περιοχής κατοικίας ή εργασίας τους”.
λιθο...Βόλος.

Πέμπτη 22 Ιουλίου 2010

ΑΛΜΠΙΝΟΙ:"ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ"


 
Ο αλφισμός ή αλμπινισμός ή λευκοπάθεια είναι πάθηση που εμφανίζεται εκ γενετής σ’ ένα άτομο και σαν κύρια συνέπεια έχει το λευκό χρώμα στο δέρμα και στις τρίχες των μαλλιών και ολόκληρου του σώματος, ενώ η ίριδα των ματιών είναι ρόδινη. Το τελευταίο δεν θα πρέπει να συγχέεται με το φαινόμενο των κόκκινων ματιών. Οι πάσχοντες από αλφισμό έχουν λεπτό δέρμα που παρουσιάζει μεγάλη ευπάθεια στις λοιμώξεις, καθώς και σοβαρά προβλήματα όρασης η οποία είναι ελαττωματική και μπορούν να προκαλέσουν αχρωματοψία ή καταρράκτη, ενώ εμφανίζουν και φωτοφοβία. Στις βαρύτερες μορφές του, οι δύο κυριότερες επιπλοκές του αλφισμού είναι η τύφλωση και η εμφάνιση καρκινωμάτων του δέρματος. Για τα άτομα που πάσχουν από αλφισμό ισχύει διεθνώς ο χαρακτηρισμός «Albino» (από τη λατινική λέξη «albus» που σημαίνει «λευκό»), ενώ στην ελληνική γλώσσα τα άτομα αυτά ονομάζονται «λευκοπαθικά».

Το βίντεο που μπορείτε να παρακολουθήσετε είναι από την εκπομπή « ΕΞΑΝΤΑΣ » του Γιώργου Αυγερόπουλου και αναφέρεται στους Αλμπίνο της Αφρικής. Μπορεί στο δυτικό κόσμο να θεωρούνται απλά διαφορετικοί, στην Αφρική όμως θεωρούνται καταραμένοι…Δυστυχώς η κτηνωδία δεν ξεχώρισε χρώματα και εποχές σ’ αυτή την ανθρωπότητα.

Διαβάστε περισσότερα

ΠΡΟΣ ΛΥΤΟΥΣ ΚΑΙ ΔΕΜΕΝΟΥΣ, ΔΕΞΙΑ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

ΠΡΟΣ
Λυτούς και δεµένους
Ενταύθα.

Αγαπητοί μου συμπατριώτες,
λυτοί και δεμένοι Δεξιά και Αριστερά που αναπολείτε  – ακόµα – τα “ξέγνοιαστα χρόνια” της διακυβέρνησης Καραµανλή, αυτό θα πει να σε θυµούνται µε … λατρεία!
Σε δηµοσίευµα γαλλικού περιοδικού υπό τον τίτλο “Τα 7 καθάρµατα της κρίσης” ο … καταλληλότερος “βραβεύεται” ως ένας από τους 7!
“Κώστας Καραµανλής, ο δηµιουργός της ελληνικής κρίσης” τιτλοφορείται το ρεπορτάζ που του … αφιερώνεται. Σκιαγραφείται το προφίλ, η καριέρα του ανθρώπου που ως πρωθυπουργός της Ελλάδας, από το 2004 ως το 2009, µε την ανικανότητα και τα ψέµατά του, βύθισε τη χώρα του σ’ ένα τροµακτικό χάος. Και συνεχίζει: “Λιγότερα από 5 χρόνια ήταν αρκετά για να αδειάσει τα κρατικά ταµεία και να φέρει την Ελλάδα στην άκρη του γκρεµού. Το δηµόσιο χρέος και το έλλειµµα προκαλούν ρίγος αλλά ο Κώστας διατηρεί ανέπαφο το αστραφτερό του χαµόγελο, που φαίνεται ότι είχε τυφλώσει τους συµπολίτες του το 2004”. Υπάρχει κι άλλο: “Ο Κώστας έκανε ταχυδακτυλουργικά κόλπα όπως ένας πλανόδιος µικροπωλητής σ’ ένα υπαίθριο παζάρι”. Τι  ξεφτίλα, Κώστα μου!
Με εκτίμηση
Λιθο...Βόλος.

Τετάρτη 21 Ιουλίου 2010

ΔΗΜΟΣΘΕΝΟΥΣ ΛΕΞΕΙΣ


Είναι κρίμα να γυρνάμε δεκαετίες πίσω για να βρούμε ένα όμορφο άκουσμα , αφού ζούμε στην εποχή της ορφάνιας για την ελληνική μουσική με ελάχιστες εξαιρέσεις.
Το τραγούδι αυτό στον καθένα μας λέει κάτι ξεχωριστό και αγγίζει την ψυχούλα του. Αυτό είναι άλλωστε η τέχνη.
Μπορεί να μιλάει για οτιδήποτε φυλακίζει την ψυχή και το νου μας.
Μπορεί πολλοί από εμάς να είμαστε φυλακισμένοι και να μην το έχουμε αντιληφθεί.
Μπορεί να είμαστε εγκλωβισμένοι, μόνοι και αποξενωμένοι.
Μπορεί η συνθηματολογία να είναι η φυλακή της σκέψης μας.
Είναι όμως μια φωνή ελευθερίας!
λιθο...Βόλος.

Τρίτη 20 Ιουλίου 2010

ΒΑΤΙΚΑΝΟ- CAPPELLA SISTINA

Η Καπέλα Σιστίνα είναι το παρεκκλήσι του Αποστολικού Μεγάρου στην πόλη του Βατικανού. Η φήμη του βασίζεται στην αρχιτεκτονική αλλά κυρίως στο διάκοσμό του. Είναι ζωγραφισμένο εξ ολοκλήρου με τοιχογραφίες μεγάλων καλλιτεχνών της Αναγεννησης μεταξύ των οποίων ο Μιχαήλ Άγγελος, ο οποίος φιλοτέχνησε τη θρυλική οροφή του.
Ας περιηγηθούμε λοιπόν και ας τη θαυμάσουμε με την ησυχία μας!
http://www.vatican.va/various/cappelle/sistina_vr/index.html

λιθο...Βόλος

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ!

Παραδέχομαι ότι αισθάνομαι ένα μίσος. Μίσος που δημιουργήθηκε και εντάθηκε από την ασυδοσία των αχόρταγων σε βάρος των στερημένων. Από το σύστημα που εγκαθίδρυσαν απανταχού της γης, προκειμένου να νέμονται όσο γίνεται περισσότερα σε βάρος όσων γίνεται περισσοτέρων. Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μια οικογένεια που τότε μπορούσε να θεωρηθεί φτωχή και που αργότερα εξελίχθηκε σε μικροαστική. Η οικογένεια που δημιούργησα εγώ μπορεί να καταταχθεί στη μεσαία τάξη, αυτή δηλαδή που δεν της λείπουν τα βασικά και απαραίτητα, αλλά είναι υποχρεωμένη να ζει με ένα διαρκώς ελεγχόμενο μέτρο. Ποτέ δεν είχα την ουτοπική απαίτηση να ζω σε μια κοινωνία ισότητας. Ποτέ δεν είχα την απαίτηση τα παιδιά μου, τα παιδιά όλου του κόσμου, να βγάζουν όσα βγάζει ένας απ’ αυτούς που βγάζουν πολλά, είχα όμως ΚΑΙ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΩ ΝΑ ΕΧΩ την απαίτηση ο καθένας να μπορεί ανάλογα με τα προσόντα και τις δυνατότητές του να ζεί με αξιοπρέπεια. Για όλους θα ‘πρεπε να υπάρχει ένα βασικό βιοτικό επίπεδο, και πάνω απ’ αυτό να ζει κανείς ανάλογα με το επίπεδο προσφοράς του στις ανάγκες της κοινωνίας. Ο εργάτης, ο εφοπλιστής, ο γιατρός ο επιχειρηματίας, ο επιστήμονας, ο αγρότης, ο μισθωτός, είναι όλοι γρανάζια του μηχανισμού που κινεί τον κόσμο, άλλος μεγαλύτερο, άλλος μικρότερο, αλλά όλοι εξαρτώμενοι ο ένας από τον άλλο. Ένα μικρό στα όρια του αφελούς παράδειγμα. Θα μπορούσε ο χειρουργός να κάνει την επέμβαση αν το χειρουργείο δεν είχε αποστειρωθεί επαρκώς, αν τα ηλεκτρικά-ηλεκτρονικά μέσα δεν είχαν συντηρηθεί, και ιδίως αν οι νοσηλευτές δεν έφερναν τον ασθενή; Τέλος πάντων, αντί για κάτι τέτοιο, όλοι αυτοί, η άρχουσα τάξη δημιούργησε ένα σύστημα στο οποίο η μόνη παραδεκτή αξία είναι ο πλούτος και η εξουσία που αυτός συνεπάγεται. Εξουσία χωρίς πλούτο είναι αδιανόητη και πλούτος δίχως εξουσία είναι ατελής. Έτσι το σύστημα δομήθηκε ώστε ο πλούτος να καθορίζει την εξουσία, κι αυτή να φροντίζει τον πλούτο. Όλοι οι άλλοι, οι πάρα πολύ περισσότεροι, είμαστε σαν τις μέλισσες που παράγουν διαρκώς μέλι και κάθε τόσο έρχεται ένας περίεργος και τους το παίρνει. Κάθε φορά που ο πλούτος διαπιστώνει ότι το περίσσευμά του μειώνεται, βάζει μπρος τα συστήματα κι έρχεται ένας Κωστάκης, ένας Γιωργάκης (τυχαία ονόματα) και θυμίζουν στις μέλισσες τον ρόλο τους.

Αν μπορούσαν οι μέλισσες δεν θα θύμωναν; Δεν θα τους μισούσαν;

Γιάννης Αγιάννης

Δευτέρα 19 Ιουλίου 2010

ΟΧΙ ΣΤΟ ΦΟΒΟ.

του Σταύρου Θεοδωράκη
Ένας αιρετικός επιστήμονας είπε πρόσφατα ότι «δεν υπάρχει κακή ουσία αλλά μόνο κακή δόση». Από τη στιγμή που το διάβασα αναρωτιέμαι αν αυτό ισχύει σε όλα τα πράγματα της ζωής. Στον έρωτα, στο μνημόνιο, στο ασφαλιστικό, στις απεργίες, στις διακοπές. Η αλήθεια είναι ότι για τον έρωτα δεν έχω τέτοιες απορίες- τα έχω απαντήσει τα σχετικά ερωτήματα - αλλά το προσθέτω για να δώσω μια πιο ανάλαφρη και καλοκαιρινή διάσταση στο συμπέρασμα του επιστήμονα. «Ο κόσμος» είπε λοιπόν ένας καθηγητής που ειδικεύεται στα οικονομικά της υγείας «πρέπει να καταλάβει ότι δεν υπάρχει κακή ουσία αλλά μόνο κακή δόση».
Και τώρα να το φέρουμε στα δικά μας πεζά πολιτικά. Η κυβέρνηση όταν ξαφνικά (!) διαπίστωσε ότι «λεφτά δεν υπάρχουνε», σκέφτηκε κάτι πολύ απλό. Να φοβίσει τους Έλληνες. Έτσι θα ήταν πιο εύκολο να δεχτούν όλοι τις περικοπές, να περιοριστούν οι σπατάλες, να πολεμηθεί η φοροδιαφυγή, να κυνηγηθούν οι κλέφτες… Και πράγματι τους τελευταίους τρεις μήνες η επιχείρηση φόβος πήγε πολύ καλά. Δείτε τα πρωτοσέλιδα, δείτε τους κεντρικούς δρόμους των πόλεων τα βράδια, δείτε τα λουκέτα… Προστέθηκε και ο δράκος του ΔΝΤ και μαζεύτηκαν και οι πλέον ατρόμητοι.
Όχι βέβαια ότι δεν υπήρχε λόγος να φοβηθούμε… Η οικονομία μας ήταν στα κακά της χάλια και η ηθική τους συστήματος σάπια. Γιαυτό άλλωστε ο φόβος που έσπειραν οι κυβερνητικοί βρήκε έδαφος στην κοινωνία. Πολλοί θα σου πουν ότι δεν υπήρχε και άλλος δρόμος. Και ότι οι κοινωνίες, αν δεν φοβηθούν δεν θα συμμαζευτούν. Μήπως όμως η «δόση φόβου» έχει αρχίσει να είναι «κακή»; Μήπως η κυβέρνηση πρέπει να προσθέσει και τίποτα καινούργιο στο ρεπερτόριο της; Ο Πρωθυπουργός στη συζήτηση για το ασφαλιστικό είπε ότι «αν πάμε καλά» οι συνταξιούχοι θα πάρουν τα λεφτά τους πίσω. Δεν είναι αυτό όμως που περιμένει μια κοινωνία για να αναθαρρήσει. Χρειάζονται ένα εθνικό σχέδιο που θα συμπεριλάβει την αναδιάρθρωση του Δημοσίου, την Πράσινη ανάπτυξη, τον περιορισμό του γραφειοκρατικού Κράτους, την επέκταση του κοινωνικού Κράτους, την ανάπτυξη του Ίντερνετ, την ολοκλήρωση αναπτυξιακών έργων του Δημοσίου, την διευκόλυνση της υγιούς επιχειρηματικότητας… Ένα σχέδιο με ημερομηνίες, στόχους, κέρδη. Αντίστοιχο με αυτό του φόβου που οικοδόμησε η κυβέρνηση πολλές φορές χωρίς μέτρο.
Αυτό βέβαια δεν μπορεί να εκπονηθεί από τους τρεις τέσσερεις υπουργούς που συνεχίζουν να δουλεύουν τον Ιούλιο (ανεξαρτήτως θερμοκρασιών και αργιών). Οι περισσότεροι κυβερνητικοί φεύγουν πια κάθε Σαββατοκύριακο από την Αθήνα (πολλοί φεύγουν το πρωί της Παρασκευής και γυρνούν το απόγευμα της Δευτέρα). Ας τους δοθεί έστω ως καλοκαιρινή εργασία. Και όταν με το καλό τελειώσουν οι αποδράσεις τους – τον Σεπτέμβριο; - ας μας δώσουν ένα νέο μνημόνιο. Όχι περικοπών όπως είναι αυτό που εκτελούμε απρόθυμα όλοι μας, αλλά εθνικών κερδών. Μπορούν;

Κυριακή 18 Ιουλίου 2010

ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ!!!

Πριν λίγες μέρες πραγματοποιήθηκε στην πόλη Changwon της Κορέας, η 21η Ολυμπιάδα Βιολογίας στην οποία συμμετείχαν μαθητές από εξήντα χώρες. Η χώρα μας συμμετείχε με τους επιτυχόντες μαθητές του Πανελλήνιου Διαγωνισμού Βιολογίας που οργάνωσε η Πανελλήνια Ένωση Βιοεπιστημών (ΠΕΒ) και αποτελείτο από τους Ευαγγελία Κουκάκη, Δημήτριο Γιαννέλο, Νικόλαο Ιγνατιάδη και Παρασκευά Δεληγιάννη.
Η Ελληνική αποστολή πέτυχε σημαντικές διακρίσεις τόσο σε πρακτικό όσο και σε θεωρητικό επίπεδο και κέρδισε δύο χάλκινα μετάλλια που απονεμήθηκαν στους Νικόλαο Ιγνατιάδη και Παρασκευά Δεληγιάννη.Σημειώνεται ότι οι διακρίσεις αυτές είναι οι πρώτες για τη χώρα μας.Η ελληνική αποστολή στην οποία συμμετείχαν και οι κ. Ανδρέας Ρούσσης-Επικ. Καθ. ΕΚΠΑ  και Δημήτριος Αρβανίτης PhD -ΙΙΒΕΑΑ, επιστρέφει στην Ελλάδα αύριο, Δευτέρα στις 09:00, στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος.
Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στα παιδιά για την σπουδαία επιτυχία τους αλλά και για την επάξια εκπροσώπηση της χώρας μας. Πάντα επιτυχίες παιδιά και να μην στενοχωρηθείτε που η πολιτεία δε θα σας υποδεχτεί στο αεροδρόμιο. Θα είμαστε νοερά όλοι εμείς που χαρήκαμε για την επιτυχία σας.

Από το λιθο...Βόλο.

Λίγες σκεψεις: ...περί τροχού!!!

...νιώθεις πως χάνεις τις δυνάμεις σου; Νιώθεις απογοήτευση από όλα γύρω σου? Λογικό, πάντα ζούμε σε ένα τροχό που γυρίζει! Αρα, απλά προσπαθούμε να γυρίσουμε το τροχό εκεί που θέλουμε! Το καλό είναι είναι πως αν ξέρεις πως είσαι σε ένα τροχό, κοιτάς όταν είσαι στη θετική του μεριά να μη σκίζεις το κόσμο που είναι από κάτω, γιατί απλά όταν ξαναγυρίσει ο τροχός και είσαι από κάτω, θα σε περιμένουν πολλά δάκτυλα να σε χαρούν...
...τα πράγματα είναι σχετικά απλά: Αρχικά βλέπουμε το πρόβλημα! Οταν στοχεύσουμε στο πρόβλημα, όταν τα παραδεχτούμε, όταν το αναλύσουμε είναι καιρός να το λύσουμε! Πολλές φορές κάνουμε τη λάθος κίνηση να το θάψουμε μέσα μας, αυτό υπάρχει όμως και μας τρώει σιγά-σιγά! Αρα, όπως ο κάθε πόνος, θέλει το χρόνο του για να θεραπευτεί, θέλει όμως και τα σωστά φάρμακα! Τα φάρμακα εμείς όμως τα δίνουμε, αφού ξέρουμε ακριβώς τί έχουμε ανάγκη! Αν παραμυθιαζόμαστε και από μόνοι μας, είναι σαν να λέμε ψέματα στο γιατρό, θα μας δώσει λάθος φάρμακα και το πρόβλημα θα συνεχίσει να υπάρχει...
...κάνουμε πράγματα που μας ευχαριστούν! Πχ αφιερώνουμε χρόνο σε εμάς που πολλές φορές έχουμε ξεχάσει να μας ευχαριστούμε πια! Μια βόλτα, ένας καφές με φίλους, λίγες στιγμές κοντά στη θάλασσα ή στο βουνό πάντα μας βοηθούν να σκεφτόμαστε πιο καθαρά! Η φύση έχει την αρμονία που χρειαζόμαστε για να λειτουργήσουμε σωστά και να πάρουμε ανάσες για να ξαναβρούμε τη δύναμη που χρειαζόμαστε! Το να κλειστούμε στο σπίτι μας, μόνο κακό θα μας κάνει γιατί ο άνθρωπος έχει ανάγκη την Ηλιακή ενέργεια για να λειτουργήσει σωστά! Φανταστείτε πως μέχρι και στις φυλακές έχουν γίνει "στάσεις" για να προαυλίζονται στον Ήλιο και εμείς κλεινόμαστε σε σκοτεινά δωμάτια...
...η ίδια η φύση έχει προβλέψει για εμάς! Σκέψου πως εκατομμύρια σπερματοζωάρια βγήκαν αλλά το δυνατότερο και γρηγορότερο, ίσως και ικανότερο ήταν αυτό που γονιμοποίησε το ωάριο που εμείς δημιουργηθήκαμε! Δεν είναι τυχαίο, έτσι πράττει η φύση για να αντέχουμε τα πάντα, να βρίσκουμε λύσεις και να επιβιώνουμε!
...έστω νιώθουμε μόνοι! Ας σκεφτούμε διαφορετικά και ορθολογιστικά: Δεν παίζει να είμαστε μόνοι, όλο και κάποιος ενδιαφέρεται για εμάς, όλο και κάποιος περιμένει να ακούσει τα νέα μας! Δεν είμαστε ποτέ μόνοι, πάντα κάποιος εύχεται να μας δει, όλο και κάποιος μας σκέφτεται και μας περιμένει! Ας σηκώσουμε το τηλέφωνο, να επικοινωνήσουμε μαζί του-της και ας βγούμε να περάσουμε λίγες στιγμές με παρέα! Πάντα βοηθά η παρέα, αρκεί να βλέπουμε τα θετικά πάντα! Πάλι στις φυλακές έχουν κάνει πολλές "στάσεις" για να μην υπάρχουν απομονώσεις τροφίμων και εμείς κλεινόμαστε από μόνοι μας μέσα σε σκοτεινά δωμάτια ενώ είμαστε ελεύθεροι πολίτες...
...έστω δεν είμαστε καλά στα οικονομικά μας! Στη πράξη ποτέ δεν θα είμαστε καλά στα οικονομικά μας γιατί πάντα μας λείπουν 50 ευρώ για να κάνουμε μεγαλύτερα όνειρα! Δεν είναι παράλογο να ζητάμε το περισσότερο, αρκεί όμως να ξέρουμε και πως αυτό το "λίγο" που έχουμε είναι κάτι καλό! Κάποιοι δεν έχουν ούτε αυτά που έχουμε εμείς! Από την άλλη... αν κάνουμε απολογισμό της οικονομικής μας κατάστασης, θα δούμε λύσεις και με τις σωστές αποφάσεις ίσως κάτι καλύτερο να βγει! Οι μίζερες σκέψεις φέρνουν απλά μιζέρια σαν αποτέλεσμα...
...το καλύτερο για το τέλος: Εχετε προσέξει πως ανάλογα τη διάθεσή μας, και όπως νιώθουμε πως είμαστε έχουμε και τις ανάλογες αντιδράσεις από τους γύρω μας? Αν είμαστε στα πάνω μας, είμαστε θεμιτοί σε όλους, είμαστε η καρδιά της παρέας! Αν όμως είμαστε στα μαύρα μας τα χάλια, και οι γύρω μας κάπως έτσι μας βλέπουν! Αν νιώθουμε όμορφοι και σίγουροι για τον εαυτό μας, βλέπουμε πως και οι γύρω μας αποδέχονται, μας παραδέχονται και όλα πάνε καλά! Ολα είναι μέσα στο μυαλό μας, εμείς κανονίζουμε αν θέλουμε να βλέπουμε το ποτήρι μισογεμάτο ή μισοάδειο και πώς θα το πλασάρουμε και στους γύρω μας για να γυρίσουμε το τροχό που έλεγα και στη πρώτη παράγραφο στα μέτρα μας...

Δεν είμαι κάποιος βολεμένος, δεν είμαι ο τύπος που έχει λύσει τα προβλήματά του, απλά είμαι τύπος που ξέρω τις δυνάμεις μου και δεν αφήνω να μου κόψει κανένας τα φτερά και τα όνειρά μου! Τέτοιοι τύποι απλά λέγονται δημιουργικοί, γιατί η φαντασία μας μπορεί να πλάθει όμορφες εικόνες εκεί που οι άλλοι βλέπουν σκουπίδια, πόνο και ματαιοδοξία...
...γυρίστε το τροχό, είναι στο μυαλό μας!
 
Πηγή: http://ligesskepsis.blogspot.com/

PABLO NERUDA "ΑΡΓΟΠΕΘΑΙΝΕΙ..."

Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει.
Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος, όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο " ι " αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια , που μετατρέπουν ένα χασμουργητό σε ένα χαμόγελο, που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι, όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του, όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει, όποιος δεν ακούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.
Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του, όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν, όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή.
Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει, όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει.
Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής.
Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει στην επίτευξη μιας λαμπρής ευτυχίας.

http://vathiprasino.blogspot.com

Σάββατο 17 Ιουλίου 2010

ΠΟΙΟΣ ΕΙΔΕ ΚΡΑΤΟΣ...

"Ποιος είδε κράτος κλασικό, σ'όλη τη γη μοναδικό, εκατό να ξοδεύει και πενήντα να μαζεύει; Να τρέφει όλους τους αργούς, να΄χει επτά πρωθυπουργούς, ταμείο δίχως χρήματα, και δόξης τόσα μνήματα; Να'χει Βουλή ωσάν κι αυτή με τσουτσουνάτο βουλευτή, να γεμίζει κάθε μέρα από λόγια τον αέρα; Να'χει κλητήρες για φρουρά και να σε κλέβουν φανερ...ά, και ενώ αυτοί σε κλέβουνε τον κλέφτη να γυρεύουνε;"
Γ.Σουρής

ΣΧΟΛΕΙΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΑΕΡΓΩΝ ΚΑΙ ΔΟΥΛΩΝ!

Του Νίκου Γ. Ξυδάκη

Λίγες μέρες αφότου τα δεκαπεντάχρονα λαχτάρησαν για το απολυτήριο του Γυμνασίου (πέρασα, με τι βαθμό;), εκεί στο τέλος της υποχρεωτικής εννιάχρονης εκπαίδευσης, όπου η βάση του 10 έχει σημασία, βγήκαν τα αποτελέσματα των περίφημων Πανελλαδικών Εξετάσεων για τους δεκαοκτάχρονους απόφοιτους Λυκείου. Από αυτή λοιπόν τη γιγάντια και θεαματική τελετή των Πανελλαδικών, οι πιτσιρικάδες του Γυμνασίου έμαθαν ότι το 10 της βάσης, για το οποίο κουράστηκαν και λαχτάρησαν, δεν ισχύει στις ανώτερες σχολές περνάς και με μέσο όρο κάτω από τη βάση. Περνάς και με 7 μέσο όρο, και με 6, μπορεί και με 5.
Παράδοξο, αλλά έτσι συμβαίνει. Για να περάσει την τάξη στο Γυμνάσιο ο μαθητής χρειάζεται βαθμό 10 κατά μέσο όρο και να μην πέφτει κάτω από τη βάση σε ορισμένο αριθμό βασικών μαθημάτων (αρχαία, μαθηματικά κλπ.). Για να περάσει σε κάποιο πανεπιστήμιο ή ΤΕΙ δεν χρειάζεται τίποτε, χρειάζεται ό, τι να ’ναι... Πρόκειται για διπλό μήνυμα, για το double bind των ανθρωπολόγων, αυτό που οδηγεί σε σχιζοφρένεια κατά τους ψυχαναλυτές...
Όλο το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα εκπέμπει τέτοια σχιζοφρενιογόνα μηνύματα, σήματα καταστροφής. Με τη χώρα επισήμως σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, το σχολείο εξακολουθεί να βρίσκεται σε λήθαργο, να αφίσταται από τις πνευματικές επιθυμίες και ανάγκες των πολιτών, να αφίσταται από τις παραγωγικές ανάγκες της χώρας, να αφίσταται από την κοινή λογική.
Η υπουργός Παιδείας άρχισε τη μεταρρύθμισή της (κάθε υπουργός κάνει μεταρρύθμιση...) καταργώντας τη βάση του 10. Για να μη μείνουν κενές θέσεις στα ανεπιθύμητα ΑΕΙ και ΤΕΙ για να μη μείνουν άδειες οι επαρχιακές πόλεις, οι γκαρσονιέρες τους και οι καφενειοταβέρνες τους για να μη μείνουν άδεια τα ΚΤΕΛ και οι πτήσεις για να παρκάρουν οι νέοι σε σχολές και να μην εμφανιστούν στη μετρούμενη, ήδη τρομακτική, νεανική ανεργία για να εξακολουθήσουν οι φοιτητές να αφαιμάσσουν τις ήδη εξαντλημένες οικογένειες καταγωγής.
Η εισαγωγή χωρίς βάση, ουσιαστικά χωρίς κριτήρια, σε σχολές-φαντάσματα, για ανύπαρκτες γνώσεις και αστεία πτυχία, το κυνικό παρκάρισμα των νέων εκτός παραγωγής και κοινωνίας, η πρωτοφανής παραγωγή αέργων και ημιμαθών, είναι διαρκές έγκλημα: διαρκεί δεκαετίες και έχει υπονομεύσει το μέλλον του ελληνικού λαού, βαθύτερα και από το δημόσιο χρέος.
Η χώρα δεν χρειάζεται κι άλλους εκατοντάδες απόφοιτους φιλοσοφικών και θεατρικών σπουδών, δεν χρειάζεται απόφοιτους ΤΕΙ με ασαφή ή ακατανόητο αντικείμενο σπουδών. Τα παιδιά του 9 ή του 7 δεν χρειάζεται να σπουδάσουν θεωρία για να ζήσουν δυστυχισμένα και άεργα, εκλιπαρώντας δουλικά για ένα διορισμό, μια σύμβαση, ένα σταζ, ένα ό, τι να ’ναι. Η χώρα δεν χρειάζεται δούλους ανέργους. Η χώρα χρειάζεται ελεύθερους πολίτες, τεχνίτες, μηχανικούς, υδραυλικούς, ψυκτικούς, ηλεκτρολόγους, τεχνικούς ηλιακών συσκευών και συσκευών φωταερίου, νοσηλευτές, φυσικοθεραπευτές, ντιζάινερ, μαγείρους, ζαχαροπλάστες, φωτιστές, σχεδιαστές WEB, συντηρητές δικτύων.
Γιατί να υποτιμώνται τόσα και τόσα επαγγέλματα και να ωθούνται όλα, μα όλα, τα παιδιά σε αυτή τη σισύφεια ακαδημαϊκή οδό, που βγάζει μόνο στην αδράνεια, τη ματαίωση και την αεργία; Η πολιτεία, οι κυβερνήσεις, οι «μεταρρυθμιστές» υπουργοί Παιδείας περιφρόνησαν τον επαγγελματικό προσανατολισμό και τις επαγγελματικές σχολές - από τερατώδη άγνοια, από αδράνεια, από έλλειψη κριτηρίων και βούλησης. Και από τερατώδη λαϊκισμό: άλλο να τάζεις πανεπιστήμιο σε κάθε κωμόπολη, και άλλο να ιδρύεις επαγγελματική σχολή εστίασης ή ένδυσης: το ένα εξασφαλίζει γκλάμουρ και ψήφους, το άλλο απαιτεί οργάνωση, εργασία, υποδομή, σύνδεση με την κοινωνία και την παραγωγή. Άρα, όποιος θέλει να σπουδάσει μάγειρας ή μοντελίστ και να γίνει τεχνίτης, περήφανος μαΐστορας, ελεύθερος επαγγελματίας, ας πάει στο εξωτερικό. Όποιος θέλει να σπουδάσει υποψήφιος άεργος, άνεργος, δούλος του πολιτευτή, επισφαλής υπάλληλος, είναι καλόδεχτος σε δεκάδες πανεπιστήμια ανά την ελληνική επικράτεια.
Αυτό πράττει το σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα: κατασπαταλά ταλέντα, κανιβαλίζει τον ανθό της κοινωνίας, ληστεύει και εκβιάζει τις οικογένειες.
Η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου, εφαρμόζοντας το Μνημόνιο, αναμορφώνει βίαια την κοινωνία, εισάγει ένα νέο αφήγημα για το τι εστί πολίτης, κράτος, κοινωνικό συμβόλαιο. Αναμορφώνει οδυνηρά το ασφαλιστικό και το εργασιακό περιβάλλον.
Ας δεχτούμε ότι δεν μπορεί να πράξει διαφορετικά στην παρούσα φάση. Μπορεί όμως να επιχειρήσει άλλες μεταρρυθμίσεις, που δεν φέρνουν πόνο, αλλά ελπίδα και ανάπτυξη; Μπορεί να πράξει κάτι αντιστρόφως ανάλογο στην εκπαίδευση; Μπορεί να ξεκινήσει μια σοβαρή, βαθιά, δημοκρατική μεταρρύθμιση, για ένα σχολείο του 21ου αιώνα που θα αξιοποιεί τις πολλές δυνάμεις αυτού του λαού, που θα δίνει γνώση, κουλτούρα και προοπτική στους νέους, που δεν θα εξαντλεί τις οικογένειές τους; Που δεν θα δημαγωγεί με την κατάργηση του 10; Που δεν θα ιδρύει κι άλλα ευτελή πανεπιστήμια;

Παρασκευή 16 Ιουλίου 2010

ΚΑΘΕ ΒΑΣΤΙΛΗ ΕΧΕΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΠΟΥ ΤΗΣ ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ!

...αλλά και η μοίρα των εξεγέρσεων είναι σκληρή!

              14 Ιούλη 1789. Η πτώση της Βαστίλης



Οι εξεγέρσεις του παρελθόντος γίνονται ονόματα σε δρόμους, πλατείες και κυβερνητικά κτίρια , εις ανάμνησιν.
Γίνονται δεκάρικοι λόγοι εκφωνημένοι από ορκισμένους εχθρούς τους σε νυσταγμένα ακροατήρια.
Γίνονται Εθνικές αργίες με παρελάσεις και βεγγαλικά.
Όμως, μας αρέσει ή όχι, οι εξεγέρσεις είναι που κίνησαν το δυσκίνητο τροχό της Ιστορίας. Χωρίς τις εξεγέρσεις και το αίμα των απροσάρμοστων ίσως να φορούσαμε ακόμα μεταλλικούς χαλκάδες στον αστράγαλο, δουλεύοντας από το χάραμα μέχρι να νυχτώσει.
Ε, σήμερα ζούμε λίγο καλύτερα.
Μας έπεισαν βέβαια πως "οι εξεγέρσεις μας είναι εν γένει εκτός του κλίματος" και πως μόνο με την ψήφο μας μπορούμε να αλλάξουμε τη ζωή μας. Παρόλα αυτά εξακολουθούν να τις βλέπουν σαν εφιάλτες στον ύπνο τους.
Ας κάνουμε πάλι τους εφιάλτες τους όνειρά μας!
Πηγή:http://kalodia.blogspot.com

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΗΝ κα ΔΡΑΓΩΝΑ.

Από το λιθο...Βόλο.

Μπορεί η κα Δραγώνα να διατυπώνει σε όλους τους τόνους ότι η ελληνική γλώσσα είναι μια μικρή γλώσσα, οτι η αρχαία ελληνική είναι μια νεκρή γλώσσα και ότι είναι εγωκεντρικό να διδάσκονται τα παιδιά στην πρώτη τάξη του δημοτικού σχολείου μόνο ελληνικά.
Μπορεί ο ανεξάρτητος κύπριος ευρωβουλευτής Ματσάκης να ζητά τον εκμοντερνισμό ή την απλοποίηση της ελληνικής γραφής.
Μπορεί κάποιοι να μας χαρακτηρίζουν εγωκεντρικούς και εθνικιστές. Ευτυχώς όμως που οι παρακάτω αναφορές για την αξία της ελληνικής γλώσσας ανήκουν σε ξένους και δίνουν αποστομωτικές απαντήσεις.
Ας δούμε ποιπόν τι έχουν πει για τη γλώσσα μας.
Φραγκίσκος Λιγκόρα (Σύγχρονος Ιταλός καθηγητής Πανεπιστημίου και Πρόεδρος της Διεθνούς Ακαδημίας προς διάδοσιν του πολιτισμού). «Έλληνες να είστε περήφανοι που μιλάτε την Ελληνική γλώσσα ζωντανή και μητέρα όλων των άλλων γλωσσών. Μην την παραμελείτε, αφού αυτή είναι ένα από τα λίγα αγαθά που μας έχουν απομείνει και ταυτόχρονα το διαβατήριό σας για τον παγκόσμιο πολιτισμό.»
Ο Γάλλος καθηγητής του Πανεπιστημίου της Σορβόνης Κάρολος Φωριέλ είπε «Η Ελληνική έχει ομοιογένεια σαν την Γερμανική, είναι όμως πιο πλούσια από αυτήν. Έχει την σαφήνεια της Γαλλικής, έχει όμως μεγαλύτερη ακριβολογία. Είναι πιο ευλύγιστη από την Ιταλική και πολύ πιο αρμονική από την Ισπανική. Έχει δηλαδή ότι χρειάζεται για να θεωρηθεί η ωραιότερη γλώσσα της Ευρώπης.»
Ο μεγάλος Γάλλος διαφωτιστής Βολτέρος είχε πει «Είθε η Ελληνική γλώσσα να γίνει κοινή όλων των λαών.»
R. H. Robins (Σύγχρονος Άγγλος γλωσσολόγος, καθηγητής στο πανεπιστήμιου του Λονδίνου) «Φυσικά δεν είναι μόνο στη γλωσσολογία όπου οι Έλληνες υπήρξαν πρωτοπόροι για την Ευρώπη. Στο σύνολό της η πνευματική ζωή της Ευρώπης ανάγεται στο έργο των Ελλήνων στοχαστών. Ακόμα και σήμερα επιστρέφουμε αδιάκοπα στην Ελληνική κληρονομιά για να βρούμε ερεθίσματα και ενθάρρυνση.»
Διαβάστε τη συνέχεια

Πέμπτη 15 Ιουλίου 2010

" ΝΕΟ" ΣΧΟΛΕΙΟ ΓΙΑ...ΚΑΛΑ ΓΕΡΑΜΑΤΑ!

Το «νέο σχολείο» που έχει εξαγγείλει η υπουργός Παιδείας απ’ ό,τι φαίνεται τα πρώτα 50 μεταβατικά χρόνια της εφαρμογής του θα τις έχει τις αντιφάσεις του γιατί έλαχε να δρομολογηθεί και σε συνθήκες ΔΝΤ. Θα είναι «νέο» μεν αλλά θα έχει ολίγον τι πεπαλαιωμένο προσωπικό, αφού θα λιγοστέψουν οι νέες αφίξεις και θα επιμηκυνθεί το ηλικιακό όριο εξόδου από το εκπαιδευτικό λειτούργημα.
Οι εκπαιδευτικοί της πρωτοβάθμιας και της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης διαμαρτύρονται ότι στο νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό των δημοσίων υπαλλήλων καταργείται διάταξη που προέβλεπε ότι θα παίρνουν σύνταξη το αργότερο στα 60, με 30 – 35 χρόνια εργασίας, για να μη γερνάνε μέσα στις αίθουσες και στο εξής αυτό το όριο θα ανέβει στα 65 και τα 70 με 40 χρόνια εργασίας ακατέβατα. Άλλο θέμα που όταν θα κόβουν την κορδέλα θα παίρνουν τα εύσημα που έφτασαν ως εκεί και όχι σύνταξη.
Το να μπαίνει όμως στην τάξη κάποιος που έχει πατήσει τα εξήντα και να προσπαθεί να διδάξει ατίθασα τρυφερούδια κι εξεγερμένους εφήβους, τουλάχιστον μέχρι πρότινος δεν θεωρούνταν και τόσο παιδαγωγικό μέτρο. Διότι όπως αντιλαμβάνεστε υπάρχει μέγα ηλικιακό χάσμα. Δε λέω σύμφωνα με το Λοβέρδο έχει αυξηθεί το προσδόκιμο ζωής (άραγε άμα αυξάνεται είναι «παντός καιρού», δεν πέφτει με τις συνθήκες;), η δε ιατρική, η κοσμετολογία και βεβαίως αυτό το σωτήριο στάιλινγκ κάνουν θαύματα. Θα ξέρετε βέβαια ότι τα 50’ς είναι τα νέα 40’ς, το ίδιο τα 60’ς είναι τα νέα 50’ς, τα 100’ς είναι τα νέα 90’ς και πάει λέγοντας. Δείτε και το Μητσοτάκη, έχει μπουμπουκιάσει τελευταία.
Αλλά πες βρε αδερφέ ότι τώρα με το ΔΝΤ που θα φτάσει η λιτότητα στο κόκκαλο (το «μαχαίρι στο κόκκαλο» δεν είχαν υποσχεθεί μωρέ τώρα που το σκέφτομαι ), πες λέω ότι δεν θα έχουν οι εκπαιδευτικοί μας τη δυνατότητα να αξιοποιήσουν αυτά τα μέσα που χαρίζουν «πχιότητα» ζωής και μακροζωϊα.
Για φανταστείτε ένα δάσκαλο που του φαίνονται τα χρονάκια του να σηκωθεί στον πίνακα να γράψει εκφώνηση άσκησης. Μοιραία θα τεντώνεται, θα ιδρωκοπάει και θα αγκομαχά ο άνθρωπος, για σκεφτείτε τι θα γίνεται από κάτω: οι μισοί μαθητές θα έχουν το δάχτυλο στο σπιντ ντάιαλ με το νούμερο για τα επείγοντα του ΕΚΑΒ και οι άλλοι μισοί θα παίζουν στοιχήματα για το τι θα συμβεί το επόμενο δευτερόλεπτο: θα επιστρέψει όρθιος στην έδρα του ο καθηγητής ή θα σωριαστεί κατάχαμα από την υπερπροσπάθεια. Άντε μετά να κάνεις μάθημα και να επιβάλεις την τάξη.
Και μια δεύτερη παρενέργεια είναι το ψυχολογικό: Δε λέω είναι ατίθασα τα σημερινά παιδιά (και φαντάζομαι ότι θα είναι πολύ περισσότερο τα αυριανά, λόγω εξελικτικότητας) αλλά δεν ξέρεις πώς μπορεί να επιδράσει στην ψυχολογία τους αυτή η αναγκαστική εξοικείωση με τις ρυτίδες και το πάρκινσον ή η αίσθηση ότι η αίθουσα συνδέεται απευθείας με τον Ευαγγελισμό και το Σωτηρία, καμιά φορά δε και με το πλησιέστερο γραφείο κηδειών.
Αλλά το χειρότερο μπορεί να μην είναι αυτό. Το χειρότερο είναι η πολιτισμική διαφορά μεταξύ διδασκομένων και διδασκόντων και όλα τα κακά που απορρέουν από αυτή. Γιατί ναι μεν η Δια Βίου Μάθηση θα επιτρέψει στους καθηγητές να παρακολουθούν όλες τις εξελίξεις στην εκπαίδευση και τις νέες τεχνολογίες που δεν θα χρησιμοποιούνται ωστόσο στο δημόσιο σχολείο λόγω περικοπών τρόϊκας αλλά θα είναι μόνιμη προγραμματική επωδός για το τέλος κάθε τετραετίας και την αρχή κάθε επόμενης (μαζί με την αύξηση των κονδυλίων για την Παιδεία στο 5% του ΑΕΠ).
Αλλά και οι καθηγητάδες μιας κάποιας ηλικίας θα έχουν ένα παρελθόν οι άνθρωποι, θα γνωρίζουν από παλιά Ελλάδα, αυτή που αφήνει πίσω του τώρα η κιβωτός του Γιώργου οδεύοντας στην Ιθάκη της νέας Ελλάδας, της αποκαθαρμένης από τις παλιές νοοτροπίες και συμπεριφορές που την κρατούσαν αιχμάλωτη. Μπορεί να γνωρίζουν για παράδειγμα από «αδιαφάνεια», «διαφθορά», «φοροδιαφυγή», «πελατειακές σχέσεις» ή ακόμα χειρότερα να έχουν στο παρελθόν ασκηθεί σε τίποτα περίεργα συνδικαλιστιλίκια και να έχουν υπάρξει «απεργοί» (μοντιέ! τι θα σκεφτεί η αγορά της φλεξικιούριτι εργασίας). Αν όλ’ αυτά τα μεταδώσουν στους μαθητές; Και τι θα γίνει αν τους ξεφύγει κάτι για την Μικρασιατική καταστροφή την ώρα που θα διδάσκουν την ενότητα «Συνωστισμός στο λιμάνι της Σμύρνης»; Φαντάζεστε το σοκ των μαθητών;
Γι’ αυτό νομίζω ότι δεν το’ χουν σκεφτεί πολύ καλά το θέμα οι κυβερνητικοί, αν δεν υποκρύπτεται κιόλας κάποιο σαμποτάζ σε αυτούς τους σχεδιασμούς. Μπούμερανγκ θα τους γυρίσει στο τέλος, η εκπαίδευση είναι ο θεμέλιος λίθος κάθε κοινωνίας, δεν παίζουνε μ’ αυτά τα πράγματα, δεν μπορεί να τ’αφήνουν στην τύχη....

Μαρικάκι