Στην ελληνική νοοτροπία ανακυκλώνονται πολλά ταμπού. Ένα από αυτά, είναι το απυρόβλητο της Αριστεράς, ειδικά όσον αφορά το «μονοπώλιό» της στην κοινωνική δικαιοσύνη. Το όλο μπέρδεμα όμως, ξεκινάει ακριβώς από την έννοια της «κοινωνικής δικαιοσύνης» και τον τρόπο που αυτή εκλαμβάνεται από τον κάθε άνθρωπο. Ίσως στην προσπάθεια επεξήγησης αυτής της έννοιας να κρύβεται η τελική αποτυχία της Αριστεράς να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων της εποχής μας.
Η κοινωνική δικαιοσύνη δεν σημαίνει αυτόματα και κοινωνική ισότητα, και αυτή η παρεξήγηση φαίνεται πως δεν είναι κατανοητή στον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς. Η κοινωνική ισότητα, προαπαιτεί και κοινωνική ομοιότητα των ανθρώπων. Ομοιότητα στη φιλοδοξία, τον αλτρουισμό, τα όνειρα, τις σωματικές ή πνευματικές ικανότητες κλπ. Κάτι τέτοιο ουδέποτε υπήρξε και ούτε πρόκειται να υπάρξει, εφόσον θέλουμε να μιλάμε για έναν ελεύθερο άνθρωπο μέσα στην κοινωνία, αλλά και για την ίδια την ανθρώπινη φύση.
Αντιθέτως, η κοινωνική δικαιοσύνη, στηρίζεται στην αρχή της ισονομίας μεταξύ ανόμοιων ανθρώπων, αλλά κυρίως στην παροχή ίσων ευκαιριών για όλα τα μέλη
της κοινωνίας. Αυτό το σημείο των «ίσων ευκαιριών» φαίνεται όμως ότι δεν είναι θεμιτό από ανθρώπους που προσπαθούν να εξομοιώσουν τις απολαβές τους με αυτές άλλων που εργάζονται περισσότερο ή μόχθησαν σε μεγαλύτερες περιόδους της ζωής τους. Και εκεί είναι το λεπτό σημείο που χαρακτηρίζει την αριστερή θεώρηση των πραγμάτων. Δεν έχουμε μία κοινωνική διαμάχη για εξίσωση δικαιωμάτων και ισότητας απέναντι στο νόμο, αλλά μία συνεχή διαμαρτυρία για την άνιση κατανομή πλούτου ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις.
Διαβάστε τη συνέχεια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου