ΟΙ ΑΡΙΣΤΕΡΟΠΟΛΥΘΡΟΝΑΤΟΙ.

Του Γιάννη Πανούση

Δεν είναι δυνατό η Αριστερά να θάβει επί 70 χρόνια τους νεκρούς της. Καιρός είναι ν' ασχοληθεί με τους ζωντανούς και να (εκ)τιμήσει τις καινούργιες ιδέες.

Όταν λέμε για όλα φταίει ο καπιταλισμός που κάποτε θα ρίξουμε είμαστε «αριστεροί» για τον Παράδεισο (όχι για το σήμερα). Όταν λέμε πως θα λιγοστέψουμε τις συνέπειες τώρα είμαστε πραγματικοί εκπρόσωποι κι εκφραστές του λαού και διευρύνουμε τις επιλογές / ελευθερίες του. Δεν είναι δυνατό το ελληνικό πολιτικό σύστημα να αποτελείται από 5% «επαναστάτες» και 95% διαχειριστές. Ακούγεται (και είναι) αλαζονικό και αυτάρεσκο. Ουδείς δικαιώνεται από τον εαυτό του (και τους γύρω του) ή από τα λάθη των άλλων. Αρκετές προφητείες διαψεύστηκαν.

Η λογοδοσία και η εμπιστοσύνη δεν επιτυγχάνονται με πλειοψηφούσες τάσεις και ψηφοφορίες κεκλεισμένων των θυρών. Το δημοκρατικό ήθος δεν αποδεικνύεται στα πάνελ των ΜΜΕ. Ούτε ο συνειδητοποιημένος πολίτης ούτε ο αριστερός πολιτικός πρέπει να «κατασκευάζονται» από την Τηλεόραση. Η εξέγερση συνειδήσεων δεν σχετίζεται με τις κραυγές κατά των συνομιλητών στο όνομα της όποιας επαναστατικής γυμναστικής και τακτικής.

Η Αριστερά πρέπει να είναι πληθυντική, λιγότερο πολεμικο-ρητορική (ούτε...ούτε...) και περισσότερο συνθετική (και...και...), ν' αποφεύγει τους επικοινωνισμούς και τα δημοκρατικά(;) μέτωπα μιας χρήσης να μη διακατέχεται ούτε από ηγεμονισμό ούτε από κλειστοφοβία. Άλλο αριστερότροπη, άλλο αριστεροφανής κι άλλο αριστερή πολιτική.

Αν το κοινωνικό υποκείμενο της Αριστεράς είναι όλοι οι αριστεροί, αν δεν επιμένουν οι Ηγεσίες στα παληά μέσα για να πετύχουν νέους στόχους, αν η κοινοβουλευτική διαδικασία δεν είναι άλλοθι αλλά αναγκαία αστική ολοκλήρωση, τότε η Αριστερά δεν θα τεθεί ποτέ «εκτός μάχης» (και δεν εννοώ εκτός Βουλής αλλά εκτός πολιτικών εξελίξεων όπως συμβαίνει τώρα που απλώς παρακολουθεί τα γεγονότα και τα σχολιάζει). Η κοινωνική δημοκρατία προϋποθέτει σεβασμό στη διαφορετική άποψη και δικαίωμα συμμετοχής των πολιτών (μέσω κινημάτων) στον ριζοσπαστικό παρεμβατισμό αλλά και του κόμματος (μέσω της Βουλής) σε μεταρρυθμιστικές προσπάθειες.

Για την αποπολιτικοποίηση και επανιδιωτικοποίηση της κοινωνίας δεν είναι υπεύθυνα μόνο τα συντηρητικά κόμματα. Ο (υπέρ του συνόλου) αριστερός ηρωισμός έχει δώσει τη θέση του στην (υπέρ εαυτού) μείωση των ατομικών συνεπειών των κινδύνων. Ο σώζων εαυτόν σωθήτω, ισχύει δυστυχώς και στην Κοινοβουλευτική και στη συνδικαλιστική εκπροσώπηση της Αριστεράς.

Το πώς θα πορευτεί το αριστερό κίνημα δεν είναι αποκλειστική υπόθεση των κατεστημένων ηγεσιών των αριστερών κομμάτων αλλά διακύβευμα όλων των αριστερών πολιτών. Όσο πιο γρήγορα το αντιληφθούν αυτό οι αριστεροπολυθρονάτοι τόσο το καλύτερο.

Υ.Γ. Δεν κατανοώ γιατί αυτοί που επί 35 μεταπολιτευτικά χρόνια κρατούν την Αριστερά στο 3-5% αρθρογραφούν και κραυγάζουν εναντίον των αντίθετων απόψεων με το «επιχείρημα» ότι έτσι θα διαλυθεί το κόμμα. Μήπως εννοούν το Κόμμα τους;