ΤΑ ΚΑΡΑΒΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙΩ.

Διάβασα το σχόλιο μιας ανώνυμης κυρίας σε μια ανάρτηση φιλικού μπλογκ, αναφορικά με την κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα. Η κυρία λοιπόν μεταξύ των άλλων, αναφέρει : «Νιώθω αγανακτισμένη, αηδιασμένη. Ποια δημοκρατία, ποια Ελλάδα; Το βασίλειο της αρπαχτής και των λαμόγιων . Προσπαθώ να πείσω τα παιδιά μου να μάθουν άριστα τις ξένες γλώσσες, όχι γιατί έτσι πρέπει ή γιατί μαθαίνει το παιδί της γειτόνισσας, αλλά για να φύγουν την κατάλληλη στιγμή στο εξωτερικό να ανοίξουν εκεί τα φτερά τους. Πονάει η σκέψη ότι θα δουλεύουν εδώ , σαν σκλάβοι, για να εκπληρώσει ο κάθε Β………… τα όνειρά του για τα δικά του παιδιά.»

Κατανοώ το θυμό και την αγανάκτηση της για την κατάντια της χώρας μας. Εκτιμώ ότι εκφράζει την πλειοψηφία της κοινωνίας μας.

Δε θεωρώ όμως λύση τη φυγή των νέων στο εξωτερικό. Μπορεί η γενιά των πενηνταπεντάρηδων (ντρέπομαι να πω του Πολυτεχνείου) να τους παραδίδει μια χώρα ηθικά και οικονομικά χρεοκοπημένη, αλλά όπως και να το κάνουμε η ελπίδα για το καινούργιο εναποτίθεται πάντα στους νέους. Χωρίς αυτούς δεν υπάρχει προσδοκία για ένα καλύτερο μέλλον, δεν υπάρχει φως.

Πριν λίγες μέρες είχα τη χαρά να παρακολουθήσω το Νίκο Πορτοκάλογλου στον Κισσό του Πηλίου και δεν το μετάνοιωσα. Πέρασα υπέροχα και γεμίσα με μια αισιοδοξία, ανεξήγητη θα έλεγα αισιοδοξία και θα ήθελα να τη μοιραστώ μαζί σας.

Προτείνω να κάψουμε τα «καράβια» της φυγής των νέων και ας μην το έχω καταφέρει εγώ για το δικό μου παιδί. Προτείνω να τους προτρέψουμε από πείσμα και τρέλα να ζήσουν σε τούτη τη χώρα, ώσπου να βρούνε νερό, γιατί ανήκουν εδώ.Κι ας μην τους έχει χαρίσει ποτέ ένα χάδι ως τώρα, αυτή η χώρα.