ΜΙΑ "ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ" ΠΟΥ ΑΔΙΚΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΗΣ.

Του Μάνου Οικονομίδη

Αν κάποιος δεν ασχολείται επαγγελματικά με τις εκλογές, η ημέρα της κάλπης μετατρέπεται σε «παράσταση διαρκείας». Κάθεσαι αναπαυτικά σε μια πολυθρόνα ή στον καναπέ, και αρχίζεις το ζάπινγκ. Από το πρωί άλλωστε, η τηλεόραση προσφέρει πλείστες ευκαιρίες αποπροσανατολισμού από τα προβλήματα, με εκπομπές στις οποίες οι καλεσμένοι καλούνται να μιλήσουν για την πολιτική.

Φυσικά, δεν ευθύνονται οι δημοσιογράφοι για το θέαμα. Όταν πρέπει να γεμίσεις το πρόγραμμα της εκπομπής σου, αναγκάζεσαι εκ των πραγμάτων να κάνεις «εκπτώσεις». Και μεταξύ των καλεσμένων, να βρίσκονται και κάποιοι οι οποίοι, υπό άλλες συνθήκες, πολύ δύσκολα θα κατάφερναν να επικοινωνήσουν τις προσωπικές απόψεις τους, με αποδέκτη του μηνύματος την ανυποψίαστη ελληνική κοινωνία.

Ένα καλό μάθημα που προσφέρουν σε όλους μας αυτά τα πάνελ, είναι η πλήρης απομυθοποίηση του λεγόμενου «πνευματικού κόσμου». Καλλιτεχνών και ανθρώπων των γραμμάτων, οι οποίοι απαρνούνται ουσιαστικά τον εαυτό τους, τσαλακώνουν ανεπανόρθωτα ένα κολακευτικό προφίλ το οποίο οικοδόμησαν με θυσίες και διαδρομές ζωής, γοητεύονται από αυτή την ακατανίκητη έλξη που σου ασκεί ο φακός, και μεταλλάσσονται σε σχολιαστές της παραπολιτικής. Των μικρών και ασήμαντων παρελκόμενων του κεντρικού διακυβεύματος, που είναι η πολιτική στην Ελλάδα ως βιώσιμη πραγματικότητα: Ως σκέψη, σχεδιασμός, εφαρμογή, αποτέλεσμα και επιπτώσεις στο γενικό σύνολο των ενεργών και μη πολιτών.

Το ακόμη πιο θλιβερό είναι ότι οι ίδιοι «πνευματικοί» άνθρωποι, καταλήγουν να μετακινούνται από το ένα κανάλι στο άλλο, όπως ακριβώς συμβαίνει με τους επαγγελματίες πολιτικούς. Για τους τελευταίους βέβαια, αυτό είναι και το κύριο αντικείμενο της καθημερινής ενασχόλησής τους με τα κοινά. Οι  «πνευματικοί» όμως; Δεν διαισθάνονται πόσο κακό κάνουν στον εαυτό τους; Δεν υποψιάζονται πόσο βαριά, ίσως θανάσιμα, τραυματίζουν τον κλάδο που εκπροσωπούν; Δεν τους περνά από το μυαλό ότι ακυρώνουν τους ίδιους ακριβώς λόγους που εξαρχής τους έκαναν να ακολουθήσουν τον επαγγελματικό προσανατολισμό τον οποίο επέλεξαν; Δεν σκέφτονται ότι αφαιρούν από τους Έλληνες την ελπίδα ότι, κάπου εκεί έξω, υπάρχουν ανήσυχα πνεύματα και φωτεινά μυαλά, που μπορούν να μπολιάσουν το μέλλον της πατρίδας με αναγεννησιακές πινελιές δημιουργίας;

Σε τελική ανάλυση, δεν άκουσαν ποτέ τον πραγματικά μεγάλο Μάνο Χατζηδάκη, να λέει ότι «Δυο είναι οι εχθροί της πολιτικής και του πολιτισμού: Ο λαϊκισμός και ο ελιτισμός»;

Πηγή