ΤΟ ΣΟΦΟ ΜΗΝΥΜΑ.

Του Ανδρέα Πετρουλάκη

Ένας ακροδεξιός στα Γρεβενά παίρνει τηλέφωνο έναν του ΚΚΕ στην Αριδαία και έναν του Κουβέλη στα Χανιά και τους ρωτάει τι θα ψηφίσουν ώστε ανάλογα να αποφασίσει τι θα ψηφίσει κι ο ίδιος. Ένας δεξιός στα Σούρμενα συνεννοείται με έναν αντιεξουσιαστή στα Εξάρχεια και έναν πασόκο στη Φολέγανδρο για το αν θα πάνε να ψηφίσουν και τι ο καθένας τους. Σε όλη τη Ελλάδα έχουν ανάψει τα τηλέφωνα ώστε οι πολίτες, ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων, να συντονίσουν την ψήφο τους για να δημιουργηθεί το κατάλληλο μίγμα στα τελικά αποτελέσματα το οποίο θα στείλει το σωστό για την περίσταση μήνυμα προς την κυβέρνηση και τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Όσο αλήθεια είναι όλα αυτά τόσο υπαρκτή είναι αυτή η θεμελιώδης βλακεία που ακούμε επί τετραετίες για τον σοφό λαό που ψηφίζει σοφά. Και στέλνει το άλλο ανύπαρκτο πράγμα, αυτό που ονομάζουμε μήνυμα, το οποίο όπως όλοι καταλαβαίνουμε είναι επίσης σοφό.

Η κολακεία του λαού από τα κόμματα δεν έχει όρια. Είναι όμως άλλο πράγμα σε μια δημοκρατία να σέβεσαι με ευλάβεια τη λαϊκή ψήφο ό,τι αποτέλεσμα και αν παραγάγει, και άλλο πράγμα της δίνεις υπόσταση θεϊκής νομοτέλειας. Άλλο πράγμα να πιστεύεις ότι ο λαός είναι κυρίαρχος και άλλο να πιστεύεις ότι είναι σοφός. Και αντί να αποδέχεσαι την απλή αλήθεια ότι ανάμεσα στους πολίτες υπάρχει πανσπερμία απόψεων, γνώσεων, προβλημάτων, στάσεων ζωής, επιρροών, εμμονών, ιδιαιτεροτήτων και όλων αυτών των πραγμάτων, τέλος πάντων, που ωθούν κάποιον να ψηφίσει έτσι ή αλλιώς, μιλάς σαν το εκλογικό σώμα να είναι μονοπρόσωπο, μονοσήμαντο, και σοφό βεβαίως.

Και αφού αρχίσει το ένα ψέμα ακολουθούν αβίαστα τα επόμενα. Διαλέγεις το κομμάτι του αποτελέσματος που ταιριάζει με την προαποφασισμένη πολιτική ερμηνεία που θα δώσεις θεωρώντας το επίσης μονοσήμαντο. Οι άλλοι διαλέγουν τα υπόλοιπα κομμάτια με τα ίδια κριτήρια και αρχίζει το κανονικό δούλεμα, δηλαδή οι παράλληλοι μονόλογοι ευχαριστημένων κωφών και ανέπαφων με την συνολική πραγματικότητα , αυτό δηλαδή που έχουμε μάθει αδιαμαρτύρητα να ονομάζουμε πολιτικό διάλογο.

Στο μεταξύ ο σοφός μπορεί να απέχει των εκλογών σε ποσοστά μέχρι 60% (ξεπερνώντας τον «αφελή» και « απολίτικο» αμερικανικό λαό) και να ψηφίζει το ίδιο καλά Ποδηλάτες και Χρυσή Αυγή, Ψινάκη και Καμίνη, Ψωμιάδη και Μπουτάρη. Και αντί οι πολιτικοί να κάνουν το αυτονόητο, να αναγνωρίσουν δηλαδή τα υπαρκτά πλειοψηφικά και μειοψηφικά ρεύματα που δημιουργεί κάθε φορά η πολιτική συγκυρία και να προσπαθήσουν να τα ερμηνεύσουν στην ποικιλία τους, αναγνωρίζοντας την περιπλοκότητα που έχει η κοινωνία, ο λαός της και η ίδια η ζωή, τα βάζουν όλα στην ίδια μασχάλη του κολοβού μηνύματος. Ας προσέξουν όμως γιατί ο σοφός αν κάτι έχει αρχίσει πραγματικά να συνειδητοποιεί, ό,τι κι αν ψήφισε, είναι ότι οι πολιτικοί του και τα εργαλεία επικοινωνίας τους έχουν ξεπεραστεί.