Με τα μάτια χαμηλωμένα παρακολουθώ τα τελευταία χρόνια στο δημόσιο σχολείο να απαξιώνεται το αγαθό της καλλιέργειας, το ιδανικό της παιδείας.
Με τα μάτια χαμηλωμένα παρακολουθώ εμάς, τους λειτουργούς της δημόσιας παιδείας να διαγκωνιζόμαστε για την προσωπική μας βολή. Εγώ θέλω 2 τρίωρα και ένα τετράωρο. Εγώ 2 τετράωρα και το ένα την Παρασκευή.
Με τα μάτια χαμηλωμένα παρακολουθώ το διδακτικό μας ενδιαφέρον να συρρικνώνεται και το μεράκι του δασκάλου να υποκαθίσταται από τη διεκπεραιωτική διάθεση του δημόσιου υπαλλήλου.
Με τα μάτια χαμηλωμένα παρακολουθώ τις προσωπικές μας αντιπάθειες να δηλητηριάζουν την ψυχή του δασκάλου, που θα έπρεπε να είναι αγνή σαν εκείνη των μαθητών μας, αν όχι πιο αγνή.
Με τα μάτια χαμηλωμένα παρακολουθώ τις κομματικές μας ταυτότητες να προβάλλονται πάνω από τις ταυτότητες του δασκάλου και να τις σκεπάζουν αμαυρώνοντάς τις.
Με τα μάτια χαμηλωμένα παρακολουθώ τον εγωισμό μας να θρονιάζεται σκληρός και αδυσώπητος στις δασκαλικές έδρες και να απαιτεί από όλους να τον προσκυνήσουν.
Με τα μάτια χαμηλωμένα παρακολουθώ συναδέλφους να προσπαθούν να διδάξουν την οξειδοαναγωγή, την αιτιατική απόλυτο, τις ελλειψοειδείς καμπύλες σε μαθητές που αγνοούν τι είναι ανθρώπινο δικαίωμα, που δεν έχουν γευτεί την απόλαυση της λογοτεχνίας, που δεν ξέρουν να κάνουν διαίρεση, που δεν ντρέπονται να κοκορεύονται ότι είναι ρατσιστές.
Με βαριά καρδιά ρωτώ τους λίγους εκείνους συναδέλφους που μπορούν να βοηθήσουν την προσπάθεια να γυρίσει ο ήλιος:
Θα στέρξετε να στοιχηθείτε, να στοιχηθούμε όλοι, στον -μάταιο ίσως πια- αγώνα να περισώσουμε τις παιδικές ψυχές από την απόλυτη δυστυχία της αλλοτρίωσης και του βολέματος;
Θα δείξετε το ανώτερο εκείνο ήθος που χαρακτηρίζει κάθε δάσκαλο που αγωνιά και αγωνίζεται για την αγνότητα της ψυχής των μαθητών μας, για την καθαρότητα του βλέμματος των μαθητών μας;
Ελπίζω, ακόμη ελπίζω πως η υπόθεση της παιδείας των παιδιών μας δεν έχει χαθεί. Θαρρώ πως ακόμη μπορούμε να σώσουμε το μέλλον του τόπου μας, να φτιάξουμε ένα αύριο για τα παιδιά μας που δεν θα τα προσβάλλει και δεν θα τα οδηγεί στην κατάθλιψη και τους τεχνητούς παραδείσους.
Αυτός ο τόπος δεν θα αλλάξει ποτέ, Κεμάλ;
Καλημερα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜηπως θα 'πρεπε να σηκωσουν καποιοι αναστημα, να θυμισουν τους υπολοιπους [ που δυστυχως ειναι οι περισσοτεροι] το ποιοι ειναι ,απο που προερχονται και ιδιαιτερα για ποιο λογο βρισκονται εκει που βρισκονται;;;;
Φοβαμαι πως το προβλημα ειναι ακομη βαθυτερο. Απτεται της ελλειψης γνωσεων που μεσα απο δηθεν ανεση και υπο το αλλοθι των υποβαθμισμενων προγραμματων στην εκπαιδευση καλυπτουν την αδυναμια της παιδετικης των ικανοτητας.
Την παιδεια στον τοπο αυτο μετα την εποχη Παπανουτσου κανεις δεν την προστατεψε. Αλλωστε ετσι επρεπε να γινει, τιποτε τυχαιο.
Σε ένα σχολείο, όπου οι μαθητές αγνοούν το τι είναι ανθρώπινο δικαίωμα και συνήθως γίνονται αναφορές σ΄ αυτό … την «παγκόσμια ημέρα ανθρωπίνων δικαιωμάτων», σ΄ ένα σχολείο που ο δάσκαλος ενδιαφέρεται να τελειώσει τη διδακτέα ύλη για να αξιολογηθεί από τους γονείς ως «άριστος», σ΄ ένα σχολείο που πέρα από τις αντιρατσιστικές δήθεν εκδηλώσεις, ο ρατσισμός ζει και βασιλεύει, πρέπει να γίνουμε επιτέλους Δάσκαλοι. Πρέπει όλοι οι δάσκαλοι να αντιληφθούμε ότι πρέπει με οποιοδήποτε αντίτιμο, την αγνότητα της ψυχής και την καθαρότητα του βλέμματος των μαθητών μας που μας εμπιστεύεται η κάθε οικογένεια, να τα εμπλουτίσουμε με ιδανικά και αξίες. Πρέπει να αντιληφθούμε το μέγεθος του καθήκοντος ειδικά στους καιρούς που διανύουμε. Η λαίλαπα έχει ξεσπάσει και πρέπει επιτέλους από εκπαιδευτικοί να γίνουμε δάσκαλοι και να ανατρέψουμε το σκηνικό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤασούλα, ευχαριστώ για την εύστοχη παρέμβασή σου.