Του Κώστα Καλφέλη
Διαπιστώνουν πια οι Έλληνες ότι η ανάμειξη του ΔΝΤ περιφρουρεί την κυριαρχία της κερδοφορίας του χρηματοπιστωτικού συστήματος και ότι η ανεξέλεγκτη εξόγκωση του χρηματικού κεφαλαίου ευθύνεται για τις δραματικές διαστάσεις της σημερινής διεθνούς οικονομικής κρίσης. Έτσι κατορθώνει να υπαγορεύει στην κυβέρνηση της υπερχρεωμένης χώρας μας τον απόλυτο σεβασμό των απαιτήσεών του. Και αυτό με τη σύμπραξη του τραπεζικού συστήματος που υπάρχει ακόμη χάρη στο Δημόσιο Χρήμα και που επωφελείται από κάθε κρίση.
Η καπιταλιστική ανάπτυξη έχει προ πολλού παραβιάσει τα όρια κάθε αντοχής. Σήμερα θα έπρεπε να κυριαρχήσει μια λογική σχεδιασμού του μέλλοντος της οικονομίας, με νέες σχέσεις ανάμεσα σε επενδύσεις και κατανάλωση, ανάμεσα σε σημερινή και μελλοντική δαπάνη, με νέους κανόνες στην κατανομή του εισοδήματος και του πλούτου.
Εφημερίδα Ταχυδρόμος
Στη σχέση με το ΔΝΤ δεν μπορεί να μιλά κανείς για προστασία της εργασίας, για κράτος πρόνοιας, για δικαίωμα στη διατροφή, την κατοικία, την εκπαίδευση. Αυτά τα ανθρώπινα δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αγώνες και με αίμα είναι οι γέφυρες προς τη ζωή που γκρεμίζονται.
Περίεργο ότι τα μίντια όλου του κόσμου ασχολούνται με τις εξελίξεις της οικονομικής κρίσης με υποδείξεις ή με κριτική των μέτρων που λαμβάνονται ή πρέπει να ληφθούν, με τις επερχόμενες καταστρεπτικές συνέπειές της, αλλά χωρίς να μιλούν ή να αναλύουν τις πηγές, τους δημιουργούς και τους συντηρητές της. Ενώ τα δικά μας, συνήθως «αναμεταδότες» των ξένων μίντια δεν εμβαθύνουν, δεν αναλύουν, δεν ερευνούν καθόλου. Είναι σαν να έχει στερέψει η φαντασία και μαζί της η λογική, διότι κυριαρχούνται από τα ταπεινά ένστικτα του συμφέροντος ή της αυτοσυντήρησης.
Υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη από το ελληνικό τοπίο των μίντια;
Η κυκλοφορία του Τύπου είχε ξεπεράσει το 1.300.000 αντίτυπα πριν περίπου 15 χρόνια. Ήταν επόμενο η ανάπτυξη των ηλεκτρονικών μίντια και η αγοραστική συρρίκνωση των αναγνωστών να μειώσει αυτό τον αριθμό έστω στο 50%. Και συνέβη το πιο απροσδόκητο. Η κυκλοφορία αυτή περιορίστηκε στα σημερινά δεδομένα που αντιπροσωπεύουν το 25%, ενώ παράλληλα υποδιπλασιάσθηκε ο αριθμός των τίτλων που κυκλοφορούν. Και εδώ τίθεται το ερώτημα:
Πώς επιβιώνουν; Η απάντηση βρίσκεται στο λιβάνι και στην εθελοντική προσφορά της «λογοκρισίας». Έτσι έχουμε κυριαρχία της παραπληροφόρησης, συμμαχίες με τις Κυβερνήσεις για την καταβρόχθιση τεραστίων κρατικών ενισχύσεων, με αμέτρητες μορφές έμμεσης ή άμεσης προβολής και διαφήμισης, εν πολλοίς άχρηστης. Παράδειγμα παγκόσμιας πρωτοτυπίας στην Ελλάδα με την πολυδάπανη διαφήμιση ενός Νόμου. Ήταν ο Νόμος του Κτηματολογίου, που στοίχισε στο κράτος μερικά δισεκατομμύρια που μοιράστηκαν στα μίντια. Ασφαλώς τα μίντια δεν θα θύμιζαν στον κοσμάκη, ότι οι Νόμοι ψηφίζονται και εφαρμόζονται χωρίς ανάγκη διαφήμισης.
Τέτοιου είδους καταστρεπτικής συμβολής των ελληνικών μίντια στις κοινωνικές μας εξελίξεις υπάρχουν αναρίθμητες. Σχεδόν ανύπαρκτος ο καθαρόαιμος Τύπος στο αθηναϊκό υδροκέφαλο. Βουλιμία, αρπαγή, απαλλοτρίωση του κρατικού κορβανά. Συνεχής προσπάθεια παρεμβατισμού και χειραγώγησης της εξουσίας, υποδούλωση των προωθουμένων και προβαλλομένων πολιτικών αστέρων του κοινοβουλίου. Πλείστες άλλες σαθρές μέθοδοι και μέσα που συνέβαλαν στη δημιουργία της σημερινής ελληνικής τραγωδίας. Και εύλογα αναδύεται ένα βασικό ερώτημα. Ποιος ο ρόλος των Συλλογικών ή Συνδικαλιστικών οργάνων; Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες θυσιάζουν στο βωμό των κυβερνήσεων επί αντιπαροχή βουλευτικού αξιώματος, Η ΕΣΗΕΑ, ξέφραγο αμπέλι, που δεν καταφέρνει (μάλλον δεν θέλει) ακόμη να ξεμπερδέψει την έννοια των λέξεων Δημοσίευση και Διαφήμιση, αφού δεν διέστειλε ποτέ στην πράξη το ασυμβίβαστό τους με την έννοια και την υπόσταση της δημοσιογραφίας.
Χαώδης η αντίθεση ανάμεσα σε χώρες της Ε.Ε. που εργάζονται για την εθνική τους οικοδόμηση ή ανοικοδόμηση και στη χώρα μας που η πλειοψηφία της ηγεσίας και του λαού συμμετέχει δυναμικά στην κατεδάφισή της.
Τα κοινωνικά κινήματα δεν είναι μακριά, Χθεσινό παράδειγμα η Τυνησία και αυριανό ίσως η Αλβανία. Αρκεί να ψάχνει κανείς ή έστω και να φαντάζεται ποιοι κρύβονται από πίσω τους, ποια συμφέροντα εξυπηρετούνται και να μην πλανιέται από ό,τι φαίνεται στην επιφάνεια. Και κυρίως όταν οι λαοί ξεσηκώνονται και καταφέρνουν να ξηλώσουν κάποια δικτατορία θα πρέπει να υπολογίζουν ότι πιθανότατα θα βρεθούν μπροστά σε μία διαφορετική δικτατορία: την οικονομική δικτατορία που είναι η υπέρτατη και που μέχρι σήμερα κανένας λαός δεν μπόρεσε να ανατρέψει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου