ΑΝΑΒΟΥΜΕ ΤΗ "ΣΠΙΘΑ";

Του Θάνου Δημάδη

Στη χώρα μας έχει γίνει- και συνεχίζεται ακόμα- μία ατέρμονη συζήτηση για τη σαπίλα του πολιτικού μας συστήματος. Τα όσα όμως λέμε από 'δω και πέρα, συμπεριλαμβανομένων και των "κατάρων" που εισπράττουν οι πολιτικοί μας από την κοινή γνώμη, βρίσκονται πλέον και αυτά σε ένα σημείο κορεσμού. Δικαιολογημένη η οργή όλων μας για τη μαύρη κωμωδία που παίζεται μπροστά στα μάτια μας, πότε με τις παραγραφές ποινικών ευθυνών για τους πολιτικούς και πότε με την ξεφτίλα των εξεταστικών επιτροπών της κακιάς ώρας. Χρειάζεται, όμως, κάποια στιγμή να αντιληφθούμε ότι λέγοντας συνεχώς τα ίδια πράγματα δεν καταλήγουμε πουθενά. Κάνουμε διαρκώς κύκλους γύρω από τον εαυτό μας, σαν το σκύλο που κυνηγάει την ουρά του.

Αν κάτι πρέπει να μας ανησυχεί περισσότερο στη σημερινή συγκυρία είναι ότι ως κοινωνία βρισκόμαστε στο χείλος του γκρεμού χωρίς να υπάρχει καμία δύναμη ικανή υπό τις παρούσες συνθήκες να μας δώσει αυτό που ασυνείδητα αποζητούμε. Να βρούμε, έστω και νοερά, φυσιογνωμίες που θα μας εμπνεύσουν να γαντζωθούμε σε αυτές και θα δώσουν στο έθνος μας καθοδήγηση και προοπτική. Με τους θεσμούς μας να έχουν ξεχαρβαλωθεί, με τη Δημοκρατία μας να έχει αλλοιωθεί, με το πολιτικό προσωπικό και τα μέσα ενημέρωσης στην Ελλάδα να χάνουν καθημερινά έδαφος αξιοπιστίας από την κοινή γνώμη, το ερώτημα είναι αν υπάρχει κάτι που έχει μείνει όρθιο στη χώρα αυτή. Αν υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που θα μπορούσαν να μας δώσουν διέξοδο στο φαύλο κύκλο του αλληλοσπαραγμού που κινούμαστε. Η απάντηση θέλω να πιστεύω ότι είναι καταφατική. Τούτη την απάντηση, όμως, είχαν ανέκαθεν καθήκον και αποστολή να τη δίνουν οι πνευματικοί ηγέτες ενός τόπου που τελεί υπό κρίση. Ειδικά όταν αυτή δεν είναι μόνο οικονομική αλλά πολλαπλής φύσεως όπως στην περίπτωσή μας. Κι όμως τίποτα πρωτότυπο, τίποτα καινοτόμο και εμπνευσμένο ούτε καν από αυτούς τους ίδιους δεν ακούμε πια. Λες και οι εναπομείναντες άνθρωποι της πνευματικής ελίτ της χώρας έχουν μετοικίσει κάπου αλλού εκτός συνόρων και οι υπόλοιποι έχουν επιβάλλει στους εαυτούς τους ένα είδους σιωπητηρίου αυτολογοκρισίας, θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε.

Η χώρα, σήμερα περισσότερο από ποτέ, έχει ανάγκη από μυαλά ικανά, από τους γνωστούς-αγνωστους σοφούς, οι οποίοι, όπως λέει ο Μίκης Θεοδωράκης σε πρόσφατο κείμενό του, "ζουν παραμερισμένοι ανάμεσά μας και συμβαίνει να διαθέτουν την πολυτιμότερη ιδιότητα: είναι βαθύτατα Έλληνες και ασυμβίβαστοι πατριώτες". Σήμερα στα 85 του χρόνια ο Μίκης εξακολουθεί να είναι όχι απλά μόνο επίκαιρος. Αλλά το μυαλό και ο λόγος του είναι αναγκαία γιατί έρχονται να καλύψουν αυτό το έλλειμμα πνευματικής ανάτασης που υπάρχει σήμερα στη χώρα. Δε μπορώ να πιστέψω ότι έχουν εκλείψει η φωτισμένες προσωπικότητες από την Ελλάδα. Αντίθετα θέλω να ελπίζω ότι αυτές αργά ή γρήγορα θα αντιληφθούν πόσο σημαντική είναι η φωνή τους για μας. Αρκεί σύντομα να την ακούσουμε. Η "Σπίθα" που άναψε ο Μίκης Θεοδωράκης μπορεί να είναι ένας καίριος λόγος για να γεννώνται μέσα μας κάποια- αμυδρά έστω- ψήγματα αισιοδοξίας ότι κάτι μπορεί να ξεκινήσει και πάλι από την αρχή. Ίσως το πάθος και η ζωντάνια αυτού του ανθρώπου να πρέπει να μας βάλει σε σκέψεις για το τι θέλουμε από την Ελλάδα του αύριο και από τους εαυτούς μας. Και κυρίως για το πώς θα μπορέσουμε να το πετύχουμε. Ο Μίκης έβαλε τη "σπίθα". Εμείς οι υπόλοιποι;

Πηγή