Πέμπτη 31 Μαρτίου 2011

BERTRAND RUSSEL-ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ.


 
Ο Μπέρτραντ Άρθουρ Γουίλιαμ Ράσελ (1872-1970), ο διάσημος Βρετανός μαθηματικός και φιλόσοφος που το 1950 κέρδισε το Νόμπελ Λογοτεχνίας, είναι επίσης γνωστός για την ειρηνιστική ακτιβιστική του δράση τόσο κατά του πολέμου στο Βιετνάμ όσο, κυρίως, για τον αγώνα του για την κατάργηση των πυρηνικών όπλων.
Το 1955, περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, συνέταξε με τον Αινστάιν μια διακήρυξη, που απευθυνόταν στους αρχηγούς των κρατών ζητώντας τη σύγκληση διεθνούς επιστημονικής διάσκεψης ώστε να βρεθεί εναλλακτικός τρόπος επίλυσης των διεθνών διαφορών, μπροστά στον κίνδυνο του πυρηνικού πολέμου. Τη διακήρυξη υπέγραφαν εξέχοντες φυσικοί και πυρηνικοί φυσικοί επιστήμονες της εποχής όπως ο Μπορν, ο Πάουλιγκ κ.ά.
Ο Ράσελ δεν έζησε για να βιώσει τη σημερινή καταστροφικότητα του "ακήρυκτου...πολέμου" των ατυχημάτων πυρηνικής ενέργειας για ειρηνικούς σκοπούς, τύπου Τσερνόμπιλ και Φουκουσίμα. Ωστόσο οι ολέθριοι κίνδυνοι για το μέλλον της ανθρωπότητας, από την πυρηνική ενέργεια, είχαν ήδη τεθεί και τονιστεί από τότε.
Με τη διορατικότητα και την ευαισθησία ενός μεγάλου του πνεύματος έκλεινε το άρθρο του «΄Εχει μέλλον ο άνθρωπος;»(1): «Βλέπω με τη φαντασία μου έναν κόσμο δόξας και χαράς, έναν κόσμο όπου το πνεύμα, διανοιγόμενο, αναπτύσσεται και όπου οι ελπίδες δεν σβήνουν και κάθε τι το ευγενικό δεν καταδικάζεται σαν προδοσία. Όλα αυτά μπορούν να πραγματοποιηθούν, αν εμείς το θελήσουμε. Και η δική μας η γενιά είναι αυτή που θα αποφασίσει αν θα τραβήξει προς το όραμα τούτο ή προς την άφρονη αυτοκαταστροφή…»

(1) Μπέρτραντ Ράσελ. Τι Πιστεύω. Εκδόσεις Γ.Α.Αρσενίδη

Τετάρτη 30 Μαρτίου 2011

ΧΩΡΙΣ ΜΕΙΩΣΗ ΤΩΝ ΑΝΙΣΟΤΗΤΩΝ, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΙΕΞΟΔΟΣ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ!

Του ΡΟΥΣΣΟΥ ΒΡΑΝΑ

Οι ρίζες...
... της οικονοµικής κρίσης µοιάζουν µε τις ρίζες ενός µεγάλου δέντρου. Οσοι δεν θέλουν να τις ψάξουν πραγµατικά, καµώνονται πως σκάβουν ακόµη. Αυτό έχει συµβεί µε πολλούς οικονοµολόγους του συστήµατος µέχρι τώρα. Ο Ρόµπερτ Ράιχ δεν χρειάστηκε να σκάψει βαθιά. Απλώς είδε και είπε το προφανές. Πρώην υπουργός του Μπιλ Κλίντον, δηλώνει απερίφραστα στο τελευταίο βιβλίο του «Η επόµενη µέρα» πωςοι πραγµατικές ρίζες της κρίσης βρίσκονται στη διεύρυνση των ανισοτήτων.
Η σκέψη του...
... είναι απλή. Και ξεκάθαρη. «Η µαζική παραγωγή είναι απαραίτητο να συνοδεύεται από µια µαζική κατανάλωση», γράφει. «Και αυτή η µαζικήκατανάλωση απαιτεί µια τέτοια διανοµή του πλούτου, η οποία να εξασφαλίζει στους ανθρώπους µια αγοραστική δύναµη αντίστοιχη µε την ποσότητατων αγαθών και τωνυπηρεσιών που παρέχει ο παραγωγικός µηχανισµός.
Αντί να εξασφαλιστεί µια τέτοια διανοµή ,µια γιγαντιαία ρουφήχτρα κατάπιε ένα µεγάλο µέρος του παραγόµενου πλούτου, που κατέληξε σε λιγοστά χέρια. Σε αυτά συσσωρευόταν το κεφάλαιο. Στερώντας όµως από τη µάζα των καταναλωτών µια επαρκή αγοραστική δύναµη, οι ίδιοιοι κεφαλαιούχοι στέρεψαν τηζήτηση, η οποία θα τους έδινε το κίνητρο γιανα επανεπενδύσουν τα κεφάλαιά τους. Ετσι, όπωςσε µια παρτίδα πόκερ όπου οι µάρκες συγκεντρώνονταισε ολοένα και λιγότερους παίκτες, ολοένα και περισσότεροι δεν µπορούσαν πια να συνεχίσουν την παρτίδαπαρά µονάχα µε δανεικά. Οταν η πίστωσή τουςεξαντλήθηκε, τελείωσε και η παρτίδα». Με δυο λόγια, ο Ρόµπερτ Ράιχ περιγράφει µια κλασική κρίση υπερσυσσώρευσης του πλούτου. Και προτείνει τη διόρθωση αυτής της ανισορροπίας µε αύξηση της φορολογίας στα πολύ υψηλά εισοδήµατα και ενίσχυση τωνχαµηλών εισοδηµάτων. Το αντίθετο δηλαδή από αυτό που συµβαίνει σήµερα στην Ευρώπη.
Οι ευρωπαϊκές...
... κυβερνήσεις επιµένουν να µειώνουν τον φόρο επιχειρήσεων, ενώ αυξάνουν τα φορολογικά βάρη των εργαζοµένων. Αρχικά, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή είχε ορίσει τον φόρο επιχειρήσεων στο 45%. Μετά το 1992 και το Μάαστριχτ, µειώθηκε στο 30%. Σήµερα βρίσκεται γύρω στο 23%. Η συµβολή του κόσµου της εργασίας στους κρατικούς προϋπολογισµούς αυξάνεται διαρκώς. Σήµερα, ο φόρος εισοδήµατος αντιστοιχεί στο 40% των κρατικών εσόδων. Και ο φόρος κατανάλωσης προσθέτει σε αυτά άλλα 25%. Οµως, η συµµετοχή του φόρου επιχειρήσεων δεν ξεπερνά το 15%. Με συνέπεια τη συνεχή διεύρυνση των ανισοτήτων. «Το εισοδηµατικό χάσµα είναι σήµερα µεγαλύτερο από όσο ήταν πριν από τη σύγχρονη εποχή», λέει ο συγγραφέας Γκόραν Θέρµπορν. «Τα κορυφαία στελέχη των 100 µεγαλύτερωνεπιχειρήσεων του χρηµατιστηρίου του Λονδίνου έχουνπολύ µεγαλύτερα εισοδήµατα από όσα είχαν οι άγγλοι βαρόνοι του δεκάτου εβδόµου αιώνα».
Το όργιο...
... της υποφορολόγησης των µεγάλων επιχειρήσεων και των πλούσιων και της υπερφορολόγησης των εργαζοµένων εξηγεί γιατί το σύστηµα πέφτει απόκρίση σε κρίση. Και δικαιώνει τον υπότιτλο του βιβλίου του Ρόµπερτ Ράιχ: «Χωρίς µείωση των ανισοτήτων, δεν υπάρχει διέξοδος από την κρίση!».
 

Τρίτη 29 Μαρτίου 2011

ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ.

Θα πρέπει να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας και να μην αυτοπαραμυθιαζόμαστε. Ανάπτυξη δεν πρόκειται να υπάρξει στη χώρα μας. Πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι. Ανάπτυξη και έξοδος από την κρίση θα έρθει μόνο όταν καταρρεύσει το υπάρχον καθεστώς μαζί με το συγκεκριμένο ολιγαρχικό πολίτευμα που το συγκροτεί. Αυτό είναι η αιτία της κρίσης και επομένως η έξοδος από την κρίση προϋποθέτει την εξαφάνιση της αιτίας της. Όσο η αιτία είναι παρούσα, έξοδος δεν πρόκειται να υπάρξει.
Όλα τα κόμματα ομνύουν στο όνομα της ανάπτυξης και προσπαθούν με σύνθημα τη λέξη «ανάπτυξη» να λανσαριστούν καλύτερα στην πολιτική πασαρέλα. Όλα ορκίζονται ότι...εκείνα έχουν τη λύση για την ανάπτυξη ενώ τα υπόλοιπα είναι περίπου προδότες και δεν θέλουν την ανάπτυξη. Όμως όλα τα κόμματα υπακούουν στα ίδια κρατικοδίαιτα αφεντικά, τα οποία δεν αφήνουν τον έλεγχο του δημοσίου χρήματος από τα χέρια τους.
Τελικά η ιδεολογία της «ανάπτυξης» ως προαπαιτούμενο για την έξοδο από την κρίση, στην οποία τα ίδια τα κόμματα, μαζί με τα αφεντικά τους, μας οδήγησαν, τείνει σιγά σιγά να γίνει η νέα Κυρίαρχη Ιδεολογία. Όμως, όπως όλες οι κυρίαρχες ιδεολογίες, έτσι και η ιδεολογία της «ανάπτυξης» είναι μια ιδεολογία κενή περιεχομένου, και με δεδομένο αυτό το κάθε κόμμα δεξιό ή αριστερό, μπορεί να δίνει τη δική του εκδοχή για να εξαπατά το λαό και να κερδίζει εκλογική πελατεία. Για ανάπτυξη μιλάει το ΚΚΕ, για ανάπτυξη μιλάει ο ΛΑΟΣ και ο ΣΥΡΙΖΑ, το ίδιο φυσικά το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία κ.λ.π.. Όμως στην πραγματικότητα δεν εννοούν το ίδιο πράγμα. Το κάθε κόμμα βρήκε πλέον το καινούργιο πολιτικό παιχνιδάκι του που του έλειπε, για να αποπροσανατολίζει το λαό από τα καυτά του προβλήματα και να του υπόσχεται τεχνητούς αριστερούς και δεξιούς Παραδείσους.
Όμως εμείς εδώ μέσα στο διαδίκτυο, πρέπει να θεωρούμαστε λίγο πιο πληροφορημένοι από τον υπόλοιπο λαό και να μην τσιμπάμε εύκολα στους απατηλούς αποπροσανατολισμούς των κομμάτων, όπως γινόταν στο παρελθόν.
Ποια ανάπτυξη;;
Οικονομική ανάπτυξη στην περίπτωσή μας, σημαίνει υπερπαραγωγή ανταγωνιστικού διεθνώς προϊόντος. Είμαστε άραγε εμείς σε θέση να κάνουμε κάτι τέτοιο και μάλιστα από τη μια στιγμή στην άλλη, με τις κοινωνικοοικονομικές και πολιτικές συνθήκες που επικρατούν σήμερα; Όχι βέβαια.
Έπειτα, όλοι γνωρίζουμε πως τον τόνο σε κάθε κοινωνία, τον δίνει η άρχουσα τάξη της. Όταν έχεις μια άρχουσα τάξη παρασιτική και κρατικοδίαιτη, η οποία ζει μόνο από τα χρήματα και τις προμήθειες του δημοσίου και όταν αυτή η άρχουσα τάξη ελέγχει και τις πολιτικές ηγεσίες, υπάρχει άραγε ποτέ περίπτωση να υπάρξει ανάπτυξη;
Όταν έχεις μια άρχουσα τάξη που μεταδίδει, μέσω της δύναμης του παραδείγματος, σε ολόκληρο το κοινωνικό σώμα την ιδεολογία της αρπαχτής και του εύκολου πλουτισμού, πως περιμένεις να λειτουργήσει το κοινωνικό σώμα;
Όταν έχεις μια άρχουσα τάξη η οποία κρατά στα χέρια της τις στρόφιγγες της χρηματοδότησης της οικονομίας, υπάρχει άραγε ποτέ περίπτωση να μην κρατήσει για τον εαυτό της την μερίδα του λέοντος;
Επομένως, αν δεν αλλάξει αυτό το μοντέλο, το οποίο επικράτησε σε ολόκληρη τη μεταπολίτευση, πως είναι δυνατόν να υπάρξει ανάπτυξη;

ΒΙΑ-ΣΜΟΙ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ;

Του Γιάννη Πανούση

Απαξ κληθήκαμε
στην αίθουσα του πεπρωμένου
μηδενός εξαιρουμένου

Μυρσίνη Αρώνη, Στη μεγάλη συναυλία


Τόσα χρόνια που η βία (άμετρη, αναίτια, άχρηστη) στρεφόταν κατά των αστυνομικών, των δημοσιογράφων, των διανοουμένων, των πανεπιστημιακών, των πολιτών, οι πολιτικοί μας είτε αοριστολογούσαν περί της αιτιότητας (βιολογισμοί, ψυχολογισμοί, κοινωνιολογισμοί) είτε δοξολογούσαν ορισμένες μορφές βίας (ως προ-επαναστατική δράση;!) είτε απέδιδαν το φαινόμενο στην (όποια) αρνητική πολιτική της (όποιας) κυβέρνησης.

ΤΩΡΑ όμως που η βία στράφηκε κατά των πολιτικών, ξάφνου άρχισαν οι βαθυστόχαστοι προβληματισμοί για τα όρια της κοινωνικής απειθαρχίας, της πολιτικής ανυπακοής και της συμβολικής/εκφραστικής βίας. Οι πολιτικοί μας βρήκαν τη φωνή τους (που την αυτολογόκριναν τόσο καιρό) και μας ζητάνε να τηρήσουμε το κοινωνικό συμβόλαιο.
ΕΝΑ σύστημα, στην ουσία ένα καθεστώς, που επί 37 μεταπολιτευτικά χρόνια πεισματικά αρνήθηκε να δηλώσει ότι δεν νοείται και δεν υπάρχει Δημοκρατία, Ελευθερία, Κοινωνία χωρίς όρια (κοινωνικά, πολιτικά, θεσμικά, ηθικά συμπεφωνημένα), τώρα που αισθάνεται για πρώτη φορά ευάλωτο και στοχοποιημένο, μας καλεί σε εγρήγορση διότι ορισμένοι «εχθροί» (;) παίζουν εκτός ορίων.
ΜΕΣΑ σε ηθελημένη σύγχυση εννοιών, μέσα σε άνευ νοήματος γενικεύσεις (του τύπου: η βία γεννάει τη βία ή η φτώχεια γεννάει το έγκλημα), μέσα σε συμψηφιστικές απλουστεύσεις (σε ποια σχέση βρίσκεται π.χ. η ενδοοικογενειακή βία με την τρομοκρατία ή η αστυνομική βία με την τηλεοπτική βία;) κρύβεται ο φόβος των πολιτικών. Ενας φόβος που δεν βασίζεται στον έτσι κι αλλιώς υπάρχοντα κίνδυνο επιθετικής συμπεριφοράς από τη μεριά «αγανακτισμένων» ή διαψευσμένων πολιτών, αλλά στα σημεία της Νέμεσης.
ΟΙ πολιτικοί, επειδή έχουν ιδιαίτερα αυξημένο (μέχρι και «ακονισμένο») το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, άρχισαν να συνειδητοποιούν ότι η ύβρις (τους) ολοκλήρωσε τον κύκλο της και τώρα αρχίζει το έργο της Νέμεσης, της τιμωρίας τους.
ΚΙ ΕΠΕΙΔΗ τιμωρία δεν προβλέπεται στο ηθικό και κανονιστικό σύστημα το οποίο χειρίζονται εδώ και χρόνια (π.χ. νόμος περί ευθύνης υπουργών, ασυλία βουλευτών κ.λπ.), η Νέμεση πήρε τη μορφή του φόβου από τις αντι-δράσεις των μη εχόντων.
ΟΠΟΙΟΣ κι αν άρχισε, κι αν έπαιξε, κι αν κέρδισε στο παιχνίδι της πολιτικο-κοινωνικο-οικονομικής (παρ)ανομίας, αυτή την ώρα θα πληρώσουν οι πολιτικοί (οι ένοχοι και οι λιγότερο ένοχοι).
ΑΝ το πιστέψουν κι αν δουν ότι δεν έχουν πόρτα δια-φυγής με τα γνωστά κόλπα, τότε ίσως διασωθεί κάποιο στοιχείο υστεροφημίας τους. Διαφορετικά θα χαθεί κι αυτό.

ΥΓ. Είμαι κατά πάσης μορφής βίας. Δικής τους ή των άλλων.

enet



Δευτέρα 28 Μαρτίου 2011

ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ ΚΗΠΟΣ...

Όποιος παρακολούθησε την προηγούμενη εβομάδα το ντοκυμαντέρ του Στέλιου Κούλογλου, "Γράμμα στην Άγκελα Μέργκελ από ένα γουρουνάκι", θα κατάλαβε πως εδώ και αρκετό καιρό, τα σενάρια που δειλά-δειλά, ακούγονταν πριν ένα χρόνο,για χρεωκοπία και ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας της Ελλάδας, αποτελούν πλέον μια πραγματικότητα, καθόλου αναπόφευκτη. Τα πράγματα ήταν από τότε πολύ απλά. Απλά, η φαντασία και η ελπίδα, πεθαίνουν τελευταίες...
Το θέμα του ντοκυμαντέρ, ήταν η πορεία της ελληνικής οικονομίας, η προοπτική αποπληρωμής του χρέους και η ευρωπαϊκή ματιά για το χρέος της Ελλάδας. Μετά την προβολή του, όποιος κατάλαβε, απλά δεν υπάρχει περίπτωση ποτέ, μα ποτέ, η χώρα να επανέλθει. Εκτός απ' αυτό, η πιθανότητα να πουληθεί ελληνική γη, είναι πια η δεδομένη κατάσταση. Επιπλέον, όποιος νόμιζε πως οι δημοσιογράφοι στην Ελλάδα καταστοφολογούν, θα πρέπει να αλλάξει γνώμη. Ήδη, φίλοι και άγνωστοι, σκέφτονται το ενδεχόμενο να αλλάξουν χώρα, με πρώτη επιλογή τη Γερμανία. Αξίζει να το δείτε. Προβάλλεται on line στο TVXS.
Την ίδια στιγμή που στη Γερμανία η κ. Μέργκελ συντρίβεται εκλογικά και το ευρώ διολισθαίνει από τις πολιτικές εξελίξεις στη Γερμανία, η Ελλάδα αδυνατεί να συνειδητοποιήσει την σκληρή πραγματικότητα. Αν το είχε κάνει, θα ήταν στο δρόμο. Αντιθέτως, κάθεται στον καναπέ, δεν αντιδρά, κάποιοι λένε ότι μας ψεκάζουν με χημικά και γιαυτό είμαστε χαμένοι στον κόσμο μας, χωρίς να φωνάζουμε, χωρίς να αναρωτιόμαστε για το μέλλον. Η πολιτική μοίρα που έχουμε μπροστά μας, σταματάει στο αύριο. Στο αυριανό φαγητό, στο να περάσει και αυτή η μέρα. Αυτό όμως, δεν είναι φυσιολογικό. Τα οράματα και τα όνειρα, δεν σταματάνε.
Αυτό αποδυκνείεται από την άμεση εξάντληση του I-Pad2, στην χώρα. Όπως φαίνεται, πολλοί το είχαν ονειρευτεί, διότι, μόλις κυκλοφόρησε το περασμένο Σάββατο εξαντλήθηκε σε λιγότερο από μία ώρα από όλη την χώρα. Άγνωστη παραμένει η παραλαβή της επόμενης παρτίδας. Γνωστός γνωστού μου, ήταν στημένος από τα ξημερώματα έξω από γνωστή αλυσίδα για να το πάρει, αλλά τελικά δεν το πήρε γιατί όλα τα τεμάχια ήταν προπωλημένα...
Και ίσως όλα αυτά να δείχνουν απλά το ποιοι είμαστε, αλλά δείχνουν και ότι δεν έχουμε καταλάβει τίποτα. Αν εξαιρέσω τα κινήματα πολιτών που βλέπω να φθείνουν με τον καιρό, δύο ενδεχόμενα υπάρχουν: ή θα εκραγούμε απότομα, ή θα παραμείνουμε αδρανείς. Όλα καλά και στο βάθος κήπος...

Κυριακή 27 Μαρτίου 2011

Η ΑΚΑΤΑΜΑΧΗΤΗ ΓΟΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΛΑΪΚΙΣΜΟΥ.

Δοκίμιο για τη χρεοκοπία των μυαλών και των συνειδήσεων.

Του Μάκη Καραγιάννη*

Η ελληνική κοινωνία αγουροξυπνημένη από τον λήθαργο της μπελ εποκ ενός καταναλωτικού ευδαιμονισμού που στηρίχτηκε στον υπερδανεισμό, αναζητά οργισμένη εξιλαστήρια θύματα. Το ελληνικό δημόσιο χρεοκόπησε. Όμως εκείνο που μας διαφεύγει είναι ότι ταυτόχρονα χρεοκόπησαν οι Δήμοι, οι συνεταιρισμοί, τα νοσοκομεία, τα ΜΜΕ. Εν τέλει, χρεοκόπησε όχι το δημόσιο αλλά ένας ολόκληρος τρόπος σκέψης, οργάνωσης και πολιτικής στην οποία στηρίχτηκε η μεταπολίτευση. Δεν πρόκειται για οικονομική χρεοκοπία αλλά για την χρεοκοπία των μυαλών και των συνειδήσεων.
Τα ΜΜΕ δεν αναγνώρισαν τη μεγαλύτερη είδηση των τελευταίων 40 χρόνων. Το κρίσιμο ερώτημα είναι γιατί δεν την αντιλήφθηκε η Αριστερά. Η αριστερά που είναι μέρος αλλά και η αιτία του προβλήματος. Ακόμη και στην ύστερη φάση, όταν βρισκόμασταν στο χείλος της χρεοκοπίας πρότεινε 100.000 διορισμούς στο δημόσιο. Τη «γη της επαγγελίας» για τον έλληνα της μεταπολίτευσης. Όμως, δεν μπορούμε να κάνουμε πολιτική ερήμην των αριθμών. Τα γεγονότα είναι ξεροκέφαλα, όπως έλεγε κι ο Βλαδίμηρος. Κι έτσι η πρώτη ανάγκη που προβάλλει δραματικά για τους αριστερούς να κατανοήσουν. Να ερμηνεύσουν τα γεγονότα στο νέο πλαίσιο. Εν τέλει, η ανάγκη για ένα «Νέο Διαφωτισμό» που θα μας απαλλάξει όχι από τα χρέη αλλά τον τρόπο σκέψης που μας χρεοκόπησε.
Νομίζω ότι η ρίζα του προβλήματος είναι η κυρίαρχη ιδεολογία την οποία αναπνέει σύμπασα η ελληνική κοινωνία: ο ανδρεοπαπανδρεϊκός λαϊκισμός της μεταπολίτευσης με τον οποίο συμβιβάστηκε και υιοθέτησε αριστερά. Το ιδεολόγημα των μη προνομιούχων. Ένα διαταξικό συνονθύλευμα που περιλαμβάνει όλους τους έλληνες απέναντι σε ένα κράτος που θεραπεύει αδιακρίτως πάσαν νόσον, ικανοποιεί όλα τα αντιφατικά αιτήματα, μοιράζει προνόμια και επιδόματα. Είναι η ιδεολογία, με την αλτουσεριανή έννοια, που έβαλε τη σφραγίδα της στη μεταπολίτευση. Της σχέσης μας δηλαδή με την πραγματικότητα. Τον τρόπο με το οποίο αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο.
Ένας λαϊκισμός που ακυρώνει την ευθύνη του πολίτη και τη θέση της πολιτικής παίρνουν εκείνα τα προεκλογικά πάρτυ στις πλατείες με τους χιλιάδες συνενόχους, που κραδαίνουν τις πλαστικές σημαίες του πελατειακού κράτους της μεταπολίτευσης. Ναι. Είναι αυτοί οι «αγανακτισμένοι πολίτες» που δεν έκαναν ποτέ την αυτοκριτική τους και τώρα παριστάνουν τις «μωρές παρθένες». Που κίνητρό τους ήταν ο πιο χυδαίος ατομισμός για νομιμοποιήσουν το αυθαίρετο εις βάρος του περιβάλλοντος, το καλό επίδομα εις βάρος των αδύνατων, τον διορισμό εις βάρος εκείνου που δεν έγλειφε. Η πολιτική ήταν ένα γιουρούσι για την κατάληψη του κρατικού ταμείου που ικανοποιούσε όλα τα βίτσια και τις ανάγκες με τα δανεικά των ευρωπαίων. Πού ήταν αλήθεια οι συνειδήσεις των "αγανακτισμένων πολιτών" όταν συνέβαιναν όλα αυτά; Ποιος εξέλεξε, όχι μία αλλά δεκάδες φορές, όλους αυτούς μας χρεοκοπούσαν; Φτάσαμε έτσι, όπως λέει ο Γιάννης Βούλγαρης, από την αριστερά της θυσίας, στην αριστερά των επιδομάτων.
Όμως, ένα αριστερό κόμμα δεν είναι συνδικαλιστική κίνηση για να υιοθετεί άκριτα όλα τα αιτήματα, αλλά τα ιεραρχεί σε ένα πρόγραμμα. Σε να συλλογικό σχέδιο για την αλλαγή της κοινωνίας. Και επειδή δεν είναι δυνατόν να ικανοποιηθούν όλοι, διακρίνει και υπερασπίζεται τον άνεργο ή τη γενιά των 700 ευρώ που πλήττεται από τον νεοφιλελευθερισμό, από τον μηχανικό της ΔΕΗ που έχει περικοπές λόγω του μνημονίου 50.000 ευρώ. Μιλάει χωρίς να μασάει τα λόγια του για όλες τις συντεχνίες που φοροδιαφεύγουν σε μια κοινωνία που μόνον 4 στους 10 πληρώνουν φόρους και δεν δημαγωγεί ασύστολα για τα δήθεν «φορομπηχτικά μέτρα» της κυβέρνησης. Επισημαίνει την ανάγκη της υγιούς επιχειρηματικότητας απέναντι σε όλους τους κρατικοδίαιτους αεριτζήδες που λυμαίνονται το δημόσιο και κοινοτικό χρήμα. Γιατί, όσοι δοκίμασαν την ανεργία και την ξύλινη «αντιμονοπωλιακή» ρητορεία της αριστεράς, ξέρουν ότι η εργασία είναι αξιοπρέπεια. Ονομάζει και αποδοκιμάζει τον νεποτισμό που κυριαρχεί στα πανεπιστήμια, την καταστροφή του δημόσιου χώρου, τη ρητορεία των δικαιωμάτων αλλά όχι της ευθύνης, τους αγώνες εις βάρος των άλλων, τη χρήση της βίας που φθάνει μέχρι τη στέρηση της ελευθερίας του λόγου. Αυτήν που η νεωτερικότητα κατέκτησε με αγώνες 300 χρόνων.
Υπάρχουν δυο μαγικές λέξεις που λείπουν από την λεξικό της μεταπολίτευσης. Ατομική ευθύνη. Οι περισσότεροι κυκλοφορούν με τον μανδύα του θύματος. Η θυματοποίηση είναι η προσφιλής τέχνη του λαϊκισμού. Τα δεινά έρχονται σαν φυσικές καταστροφές. Μνημόνια, χούντες, εμφύλιοι. Ας μην έχουμε αυταπάτες. Η πορεία από το ατομικό στο συλλογικό θα είναι σκληρή. Στην ελληνική κοινωνία υπάρχουν μόνον ατομικότητες ενδεδυμένες το συλλογικό ή το λαϊκό. Βουνά εγωισμού. Πολιτικοί και συνδικαλιστές με γεμάτες γαστέρες και απαστράπτοντα αυτοκίνητα που ρητορεύουν «υπέρ του λαού» στα δελτία των οκτώ και είναι έτοιμοι να κατασπαράξουν τον συνομιλητή τους. Η υπευθυνότητα είναι ένα αβάσταχτο φορτίο· μας αλυσοδένει με τις συνέπειες των πράξεών μας» γράφει ο Πασκάλ Μπρυκνέρ στον «Πειρασμό της αθωότητας».
Αν θέλει να προσφέρει κάτι η αριστερά πρέπει να θυμηθεί πάλι την ιδεολογική ηγεμονία του Γκράμσι και τη σημασία της ιδεολογίας. Που σημαίνει να αναδείξει το ψέμα στο οποίο ζούσαμε. Να καταγγείλει την υποκρισία που ενδημεί στην ίδια την αριστερά. Να κάνει δηλαδή την αυτοκριτική της. Να ξαναδώσει πάλι στις λέξεις την αλήθεια τους. Να αναδείξει τις αξίες που έσβησαν. Την αλληλεγγύη. Την εργασία. Την αξιοκρατία. Την ηθική. Την υπεράσπιση των αδύνατων.
Έχουμε ανάγκη από αλήθεια. Όμως είναι οδυνηρή και κοστίζει. Ο λαϊκισμός είναι πάντα γοητευτικός και χαϊδεύει τα αυτιά. Γι’ αυτό και θα έχει πολύ μέλλον.

* O Μάκης Καραγιάννης είναι πεζογράφος και κριτικός.


Σάββατο 26 Μαρτίου 2011

" ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΟΜΑΡΧΙΑ"

Η «Ελληνική Νομαρχία», έργο πού προδημοσιεύτηκε στην αρχή του δεκάτου ενάτου αιώνα και κυκλοφόρησε κρυφά στην Τουρκοκρατούμενη Ελλάδα, έχει πάρει, χάρη στις προσπάθειες των νεωτέρων ιστορικών, φιλολόγων και κριτικών τη ζηλευτή θέση που της αξίζει, μέσα στη νέα Ελληνική φιλολογία. Το βιβλίο αυτό είναι ιστορικό μνημείο του νεοελληνικού λόγου και αψεγάδιαστο δείγμα ελεύθερου και ανθρωπιστικού στοχασμού. Ό θερμός - μέχρι πάθους - πατριωτισμός του, οι γιγάντιες θεωρητικές συλλήψεις του και ή ευθύτητα του, προσδίδουν σ' αυτό μοναδική αξία οδηγού και παιδαγωγού. Ορθά υποδείχτηκε πώς το βιβλίο αυτό είναι το βιβλίο του μέλλοντος.
Η έρευνα δεν επέτυχε ακόμη να λύσει οριστικά το πρόβλημα της πατρότητας του βιβλίου. Δεν είναι γνωστό το πραγματικό όνομα του συγγραφέα της Νομαρχίας. Κατά καιρούς έχουν υποστηριχτεί διάφορες απόψεις για το θέμα αυτό. Εμείς παρουσιάζουμε σήμερα κάποιες από αυτές:

1. Ο Ν. Βέης (1948) θεωρεί ως πιθανότερο συγγραφέα της Ελληνικής Νομαρχίας τον Χριστόφορο Περραιβό, αλλά πιστεύει ότι δεν έχει γραφεί όλο το έργο απ΄ αυτόν. Αλλά κι αν δεν είναι συγγραφέας ο Περραιβός σίγουρα είναι αυτός που έδωσε το υλικό για τη συγγραφή της Νομαρχίας. Είναι σίγουρα οι συγκρούσεις του Περραιβού με τους δεσποτάδες της Ηπείρου που κάνουν τον Βέη να τον θεωρήσεις ως πιθανό συγγραφέα του έργου. Ο συγκεκριμένος μελετητής, θεωρεί ως πιθανότερο τόπο έκδοσης του έργου το Λιβόρνο ή την Πίζα. Για την πατρότητα του συγγραφέα , θεωρεί ότι αυτός μπορεί να μην είναι Ηπειρώτης αλλά και Θεσσαλός ή Μοραΐτης. Στο τέλος της σχετικής εργασίας του θέτει δύο ερωτήματα με τα οποία τελειώνει την ερεύνα του :
α. Αν η Ελληνική Νομαρχία είναι γραμμένη από ένα πρόσωπο ή από μια ομάδα Ελλήνων, μια συντροφία που εμπνέεται από τα κηρύγματα του Ρήγα και συνεχίζει το έργο του.
β. με το να θεωρείται επαναστατικό και συνωμοτικό έργο η Νομαρχία θα πρέπει να αναζητηθούν σ΄ αυτό πλαστά στοιχεία, όπως υπάρχουν τέτοια στοιχεία στα έργα αυτής της κατηγορίας.

2. Ο Ν.Β.Τωμαδάκης (1948) θεωρεί συγγραφέα της ελληνικής Νομαρχίας τον Σπ. Σπάχο , ακολουθώντας στο σημείο αυτό τον Α. Παπαδόπουλο – Βρεττό τη γνώμη του οποίου θεωρεί έγκυρη, λόγω του ότι ο Βρεττός έζησε (- 1829) στην Κέρκυρα ως βιβλιοθηκάριος του Γκίλφορντ και της Ιονίου Ακαδημίας , γνωρίζει πρόσωπα και πράγματα και είναι βέβαιος ότι πήρε την πληροφορία από τον Α. Ιδρωμένο. Η θέση αυτή του Τωμαδάκη αντικρούστηκε από τον Βαλέτα με το επιχείρημα ότι αν ο Βρετός γνώριζε την ύπαρξη της Νομαρχίας θα την είχε καταγράψει στην Βιβλιογραφία του (1845).

3. Ο Γ. Βαλέτας (1949) , ο πρώτος ουσιαστικά , μετά την πρόχειρη έκδοση του Τωμαδάκη, και σημαντικότερος εκδότης του κειμένου , αναφέρεται στο πρόσωπο του συγγραφέα θεωρώντας ότι αυτός είναι άνδρας ώριμος στην ηλικία των 42 ετών, που έχει ζήσει στην Ήπειρο , είναι έμπορος στο επάγγελμα και γνωρίζει καλά την τέχνη του εμπορίου. Ο άνδρας αυτός έχει ζήσει στο εξωτερικό και συγκεκριμένα στην Ιταλία , είναι πολύγλωσσος και έχει πεθάνει πριν την επανάσταση. Αυτά τα χαρακτηριστικά αποδίδει στο πρόσωπο του συγγραφέα και θεωρεί ότι αυτός δεν μπορεί να είναι ούτε ο Περραιβός , ούτε ο Σπάχος ούτε ο Κωλέττης ούτε ο Καλλαράς. Είναι γνωστό ότι τα παραπάνω ονόματα έχουν κατά καιρούς ως συγγραφείς του έργου , αλλά για τον Βαλέτα δεν είναι όλοι αυτοί γιατί στην περίοδο της έκδοσης του έργου, ήταν νέοι και ανώριμοι πνευματικά για τη συγγραφή ενός τέτοιου έργου. Με βάση αυτές τις σκέψεις ο Βαλέτας θεωρεί ως συγγραφέα του έργου τον ηπειρώτη έμπορο και λόγιο Ιωάννη Δονά , ο οποίος είχε σπουδάσει Ιατρική και είχε διατελέσει γιατρός των πασάδων στην Ήπειρο.

4. Ο Χρ. Φράγκος με μια σχετική μελέτη του το 1972 θεωρεί ότι συγγραφέας του έργου είναι ο ηπειρώτης λόγιος και διαφωτιστής Αθ . Ψαλλίδας. Διαπιστώνει ότι ο συγγραφέας δεν είναι κάποιος Έλληνας που ζει στο εξωτερικό αλλά στα Γιάννενα και βλέπει τι γίνεται γύρω του και έχει ενημέρωση για τα νέα ρεύματα των ιδεών στις άλλες χώρες. Κάθε φορά που αναφέρεται σε παθήματα των Ελλήνων αναφέρει περιστατικά από την περιοχή των Ιωαννίνων. Αυτό είναι απόδειξη της γνώσης των πραγμάτων της πόλης. Επίσης μιλάει για τους Σουλιώτες σα να έχει χρησιμοποιήσει πληροφορίες που έχουν φτάσει στα Γιάννενα από την περιοχή Σουλίου. Όλα αυτά σημαίνουν ότι ο συγγραφέας δεν πρέπει ν΄ αναζητηθεί ανάμεσα στους εμπόρους της εποχής, οι οποίοι έχουν γράψει λίγα πράγματα, αλλά ανάμεσα στους λόγιους της εποχής.

5. Πρόσωπα που ακόμα έχουν προταθεί ως συγγραφείς της Ελληνικής Νομαρχίας είναι ο κορίνθιος γιατρός Γ. Καλλαράς (Κ. Παπαχρίστος) αλλά και Α. Κοραής (Μ. Μαντούβαλου).Ο Κοραής βέβαια συμπληρώνει μηδαμινές πιθανότητες να είναι συγγραφέας ενός τέτοιου έργου, καθώς ο βασικός πυρήνας των ιδεών της Ελληνικής Νομαρχίας γύρω από την επικαιρότητα της επανάστασης και της παρακίνησης των Ελλήνων σε μια τέτοια κατεύθυνση είναι στον αντίποδα των απόψεων του για την απελευθέρωση των Ελλήνων.

Ανεξάρτητα, όμως, από την ταυτότητα του συγγραφέα, έγινε ομόφωνα σχεδόν δεκτό, πως καταγόταν από την περιοχή της Ηπείρου και έζησε εκεί σημαντική περίοδο της ζωής του. Επίσης είναι βέβαιο πώς ταξίδεψε και έμεινε σε διάφορα ευρωπαϊκά κέντρα, ασχολήθηκε βιοποριστικά με το εμπόριο και μιλούσε ξένες γλώσσες.
Ο πατριωτικός οίστρος και ο ριζοσπαστισμός του κειμένου δείχνουν, πώς ο συγγραφέας του είχε στενές σχέσεις με τις οργανωμένες προσπάθειες για την απελευθέρωση του γένους από τον ζυγό των Οθωμανών κατακτητών και πώς είχε αφομοιώσει το πνεύμα του ενεργητικού ανθρωπισμού και του αυστηρού ορθολογισμού της εποχής του. Έτσι, η Νομαρχία, ανεξάρτητα από το προσωπικό ύφος του Ανωνύμου, έχει την σημασία μανιφέστου των πιο φωτισμένων Ελλήνων της εποχής της, είναι καρπός απ' την σπορά του Ρήγα.

Ο τίτλος του βιβλίου: «Ελληνική Νομαρχία» εννοιολογικά αποσαφηνίζεται από τον υπότιτλο (ήτοι, «Λόγος περί Ελευθερίας»). Ωστόσο στην κυριολεξία «Νομαρχία» σημαίνει την πολιτεία, όπου θα άρχουν οι νόμοι της ελευθερίας, την ελεύθερη πολιτεία, όπως οραματιζόταν την Ελλάδα, ο Ανώνυμος στοχαστής και αγωνιστής.
Η «Ελληνική Νομαρχία» δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά το 1806 στην Ιταλία σε δέκατο έκτο σχήμα (13,7 Χ 9,9 εκατ.), όσο μια ξύλινη ταμπακιέρα της εποχής. Στους σύγχρονους έγινε γνωστή από τις εκδόσεις του καθηγητού Ν.Β. Τωμαδάκη (1948) και του γνωστού κριτικού Γ. Βαλέτα (1949) , πού συνόδεψε το κείμενο με σχόλια και διαφωτιστικές αναλύσεις.
Πατήστε ΕΔΩ για κατεβάσετε ολόκληρο το βιβλίο.








Παρασκευή 25 Μαρτίου 2011

ΣΑ ΔΙΑΚΟΝΙΑΡΗΣ ΣΤΗ ΣΤΡΑΤΑ.

Του Νίκου Ξυδάκη 

Εκατόν ενενήντα χρόνια από την εθνεγερσία, πού βρίσκεται η Ελλάδα; Μεγάλη και ανεπτυγμένη είναι, τόσο που δεν θα μπορούσαν να τη φανταστούν οι παππούδες μας ή οι πατεράδες μας. Αλλά χρεοκοπημένη, ασπόνδυλη, χωρίς πνοή. Και με Έλληνες αμήχανους, σαστισμένους, διχασμένους, φοβισμένους και εξαγριωμένους μαζί. Σαν να 'χει χαθεί το μακρυγιαννικό «εμείς», το εξόχως πολιτικό και δυναμικό, και να 'χουν απομείνει μύρια «εγώ» τρομαγμένα, μόνα κι αδύναμα. Σαν να 'χει χαθεί οριστικά ο αντάρτης, ο κλέφτης, ο ελεύθερος καρμπονάρος, ο μαχητής της δημοκρατίας, και να 'χει επιπλεύσει μοναχά ο ραγιάς, ο προσκυνημένος, ο συμβιβασμένος και άπληστος, ο πλεονέκτης.

Ώστε αν επιζεί ένα διάζευγμα με νόημα για τους Έλληνες, με όλα τα βάρη του αναχρονισμού, από τον καιρό της Επανάστασης ως σήμερα, αυτό δεν είναι το «φουστανέλα ή φράκο», αλλά το «αγωνιστής ή ραγιάς». Δεν έχει νόημα ο επιπόλαιος, ανιστόρητος χωρισμός σε δυτικόφρονες και ανατολικόφρονες, διότι είμαστε πολλών φωνών τραγούδια και διαρκώς περισσότερων. Αντιθέτως, στην ιστορική καμπή που βρισκόμαστε επείγει να αναστοχαστούμε τους εαυτούς μας ως μαχητές: Μπορούμε να αγωνιστούμε πάλι για ελευθερία και προκοπή; Η ελευθερία δεν κερδίζεται άπαξ· είναι διαρκώς ζητούμενη και πάντα ακριβή.

Δύο αιώνες μετά την εθνεγερσία, η ελευθερία της ίδιας πατρίδας απειλείται και πάλι, με άλλους τρόπους, υπό άλλους όρους, σε άλλο κόσμο. Οι υπερήφανοι πολεμιστές, οι ευημερούντες της ειρήνης, οι προκομμένοι των γραμμάτων και του εμπορίου, απειλούνται από την υποδούλωση της ανέχειας, να ξεπέσουν στον ραγιά που περιγράφει ο Οδ. Ανδρούτσος: «το ταχιά βρίσκεται φτωχός, σα διακονιάρης στη στράτα». Όμως τώρα ο εχθρός δεν είναι ένας Τούρκος, ένας Αγαρηνός· οι εχθροί είναι πολλοί και βρίσκονται μέσα μας: απληστία, αφροσύνη, αχαλίνωτος ατομισμός, εμφύλιος. Αυτά μας απειλούν. Με τα λόγια του Κοραή: «Προδότης της πατρίδος λογίζεται, όχι μόνον όστις παραδίδει εις τας χείρας των τυράννων τους αδελφούς του [...] αλλά και όστις δεν φεύγει τας πλεονεξίας, εκ των οποίων γεννάται η τυραννία».

Πηγή



ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΔΕ ΘΑ ΕΣΤΙΑΣΩ ΣΤΟ ΚΛΕΟΣ...

Αναδημοσίευση από το http://perialos.blogspot.com/

Αγαπητοί μου συνεπιβάτες,
Αυτές τις ημέρες δεν θα εστιάσω στο κλέος του Ελληνικού Γένους, και δη του Ελληνικού Ναυτικού στα χρόνια της Επαναστάσεως. Θα βροντοφωνάξω ΖΗΤΩ πλην όμως θα αναφερθώ σε κομμάτια της Ιστορίας που δεν θα πρέπει να αγνοούμε, ούτε να τα αφήνουμε ευγενικά στο περιθώριο. Τούτα τα κομμάτια, διαχρονικά και επαναλαμβανόμενα, απαιτούν την προσοχή μας και μας καλούν να αναλάβουμε ευθύνες, κάθε φορά που η άγνοια και ο ατομικισμός επιβάλλουν να γράφουν την δική τους ιστορία.
Ας μην επικαλούμαστε αποκλειστικώς τις ομορφότερες εικόνες της εποχής λόγω των ηρώων που τις δόξασαν, γιατί δεν ήταν όλοι ήρωες ούτε είχαν όλοι το ψυχικό σθένος να αγωνισθούν δίχως να λιποψυχήσουν μπροστά στο οθωμανικό σπαθί. Εξάλλου πάντοτε ο Έλλην ανάμεσα στο θάρρος, την πίστη και το φόβο έβρισκε και χώρο να στριμώξει το ατομικό συμφέρον, που άλλοτε ως αίσθημα, μεταξύ άλλων, απλώς αναπνέει, κι άλλοτε τον κατακλύζει. Κι όταν συμβαίνει το δεύτερο, η πραγματική απειλή εξουδετερώνεται και, δίχως να αντιληφθεί το πώς και το γιατί, βρίσκεται κατόπιν των γεγονότων με την πλαστή πεποίθηση ότι όλα συνέβησαν ένεκα συνομωσίας ή ότι «ήτανε θέλημα Θεού».
Στα χρόνια της Επαναστάσεως, λοιπόν, κατά τις πρώτες εκστρατείες, το πνεύμα που επικρατούσε στον ελληνικό στόλο ήταν η απειθαρχία, η ανυποταξία και η απείθεια κυβερνητών και πληρωμάτων. Όπως αναφέρει ο ναύαρχος Κ. Α. Αλεξανδρής: «αι έριδες αύται δις διαρκούντος του υπέρ Ανεξαρτησίας Αγώνος κατέληξαν εις πραγματικόν εμφύλιον-πόλεμον, η κυριοτέρα δε συνέπεια τούτου από της απόψεως του Ναυτικού ήτο η κατασπατάλησις των χρημάτων των δανείων χωρίς να δοθή το αναλογούν δια την συντήρησιν της ναυτικής δυνάμεως μέρος»[1].
Η αντίληψη ότι «χαρίζω τα πάντα ακόμα και την ίδια μου τη ζωή υπέρ της πατρίδος» δεν έβρισκε πάντοτε προσοδοφόρο έδαφος, αφού καθείς αγωνιζόταν αλλά θα έπρεπε να εξασφαλίζει και τα έξοδα της ημέρας για να θρέψει την οικογένειά του. Για παράδειγμα, η χρήση των πυρπολικών που τόσο έχουν υμνηθεί στην Ιστορία, είχε τεράστιο κόστος αν υπολογίσει κανείς πέραν της δαπάνης της μετατροπής τους (του εκάστοτε πλοίου δηλ. σε πυρπολικό) το κόστος επίσης της αυξημένης μισθοδοσίας στα πληρώματά τους και την αποζημίωση προς τους κατόχους τους. Σε αυτή την περίπτωση εάν δεν καταβαλλόταν ο ανάλογος μισθός / αποζημίωση δεν πραγματοποιείτο η Αποστολή. Πέραν όμως των προβλημάτων σχετικά με το οικονομικό ζήτημα υπήρχε και το μείζων αιώνιο πρόβλημα των Ελλήνων που αφορά φυσικά στο «ποιός άρχει».
Έριδες, διενέξεις, πισώπλατα χτυπήματα μεταξύ ημών αποτελούσαν και θα αποτελούν κερκόπορτες, για τους επίδοξους κατακτητές που επιθυμούν να μας κερδίσουν σε μια «ναυμαχία» ακονιτί.
Δεν θα κατατείνω δόλιχο τον λόγο μου ούτε θα βομβαρδίσω με αμέτρητες σχετικές αναφορές ιστορικών και βιβλιογραφίες. Αυτές τις ημέρες επιθυμώ πραγματικά να τις εορτάσω, να υμνήσω τους ήρωες αλλά και να υπενθυμίσω ορισμένες συνέπειες πράξεων των προγόνων μας που δεν ήταν όλες αξιέπαινες.
Επέλεξα να κλείσω με ένα απόσπασμα του Ακαδημαϊκού Διονυσίου Κόκκινου, που σε κάθε του λέξη εμπεριέχει σύγχρονες αλήθειες και προβληματισμούς που, αν μη τι άλλο, θα πρέπει να συλλογιστούμε και να μας προτρέψει να αναλάβουμε όλοι μας, καθείς από την πλευρά του, τις ευθύνες μας. Αν δεν σας κουράζει η παλαιότητα της γραφής, τότε αξίζει πραγματικά την προσοχή σας:
«…Ενώ λοιπόν κατά το μεταξύ της 6ης και 8ης Ιουνίου (σ.σ. του 1821) διάστημα οι πλοίαρχοι του ελληνικού στόλου, του ευρισκομένου πλησίον των Ψαρών, δεν κατώρθωναν να συνεννοηθούν και εσυζητούσαν επί ζητημάτων σχετικώς προς την αρχηγίαν, οι ναύται ηξίωσαν να επιστρέψουν εις τα νησιά των. Οι πλοίαρχοι δηλαδή ευρέθησαν προ στάσεως, δια την οποίαν δεν έγινεν εξαιρετικός λόγος τότε, διότι μέχρι της εποχής εκείνης ήσαν συνηθισμένοι εις τοιαύτας απειθαρχίας πληρωμάτων.
Οι πλοίαρχοι βεβαίως έπταιαν δια τας μεταξύ των εκδηλωθείσας τότε αντιζηλίας, αι οποίαι ίσως επέτρεψαν να εκδηλωθεί ζωηροτέρα η διάθεσις των πληρωμάτων να επιστρέψουν εις τας πατρίδας των. Αλλ’ από της στιγμής που προεβλήθη η αξίωσις αυτή τρόπος επαναφοράς της τάξεως δεν υπήρχεν. Η κατηγορηματική υπόσχεσις των Αρχών της Ύδρας ότι θ’ απεστέλλετο εις τον στόλον η μισθοτροφοδοσία δεν έφθανε δια να τους συγκρατήση. Και τα πλοία επέστρεψαν εις την Ύδραν και τας Σπέτσας, όπου οι περισσότεροι ναύται απεβιβάσθησαν και κατηυθύνθησαν εις τα σπίτια των.
Κατ’ ουσίαν ο ελληνικός στόλος κατά τας ημέρας εκείνας είχε διαλυθή και αν ο τουρκικός εξήρχετο έξαφνα από τα Στενά δεν θα εύρισκε πουθενά την παραμικράν αντίστασιν. Ήρχισε να φαίνεται λοιπόν από τότε η ανάγκη ισχυράς προσωπικότητος δια την αρχηγίαν των ναυτικών δυνάμεων, ανθρώπου ικανού να δημιουργήση εκ των αναρχουμένων στοιχείων πραγματική υπηρεσίαν στόλου.»[2]
Το παραπάνω απόσπασμα δίνει μια σαφή εικόνα της καταστάσεως που επικρατούσε στον στόλο μερικούς μήνες μετά την έναρξης της Επαναστάσεως. Σήμερα 190 έτη μετά ας αφήσουμε τις προσωπικές έριδες και με οδηγό το παρελθόν να εστιάσουμε στην αντιμετώπιση της απειλής που προέρχεται από την επιθετικότητα του νέο-οθωμανικού ναυτικού.
Με σεβασμό για τον ένδοξο αγώνα,
Κρίστυ

Πέμπτη 24 Μαρτίου 2011

ΕΚ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ.

Από τον ΒΑΓΓΕΛΗ ΔΕΛΗΠΕΤΡΟ

Όταν η κυβέρνηση αποφάσισε να μας δέσει στο άρμα του Μνημονίου και να μας σέρνει στο στάδιο των αγορών, για να κάνουν χάζι οι κερδοσκόποι και να εκφοβίζονται οι απλοί άνθρωποι των «κατώτερων» χωρών της ευρωζώνης, νόμιμο και ηθικό θα ήταν να κάνει δημοψήφισμα ή να ζητήσει έγκριση από τη Βουλή με αυξημένη πλειοψηφία, όπως επιβάλλεται για τις διεθνείς συμβάσεις.
ΔΕΝ το έπραξε. Τα παχιά λόγια, εκ συστήματος, χρησιμεύουν μόνο στους λογογράφους του πρωθυπουργού, για την απόκρυψη της αλήθειας, και στους Πεταλωτήδες, για να φτιασιδώνεται η ανεπάρκεια της πολιτικής που υπερασπίζουν.
ΟΤΑΝ η κυβέρνηση αποφάσισε τη συμμετοχή της Ελλάδας στις στρατιωτικές επιχειρήσεις στη Λιβύη, νόμιμο και ηθικό θα ήταν να ενημερώσει εγκαίρως θεσμικούς παράγοντες και πολίτες και να ζητήσει την έγκριση του Κοινοβουλίου.
ΔΕΝ το έπραξε. Και ό,τι εκ των υστέρων επιχειρεί να κάνει, δεν είναι παρά προφάσεις εν αμαρτίαις. Η άποψη των κατά δήλωση του πρωθυπουργού «αντιεξουσιαστών» που βρίσκονται στην εξουσία, για άλλη μια φορά αποκαλύπτεται... εξουσιαστικότατη! Διαρκώς ενεργούν χωρίς νομιμοποίηση και δίχως καν να ενημερώνουν, έστω και για τα μάτια του κόσμου, αυτούς που πληρώνουν, και μάλιστα τοις μετρητοίς, την πολιτική τους.
Η ΕΞΗΓΗΣΗ, φοβάμαι, είναι απλή. Δεν ενδιαφέρονται καθόλου γι' αυτόν τον κόσμο, στο όνομα του οποίου υπάρχουν και κάνουν καριέρα. Δεν δίνουν ούτε μια δεκάρα, συγγνώμη, ούτε ένα σεντ, για τη γνώμη που έχουν αυτοί που τους ψήφισαν και πολύ περισσότερο για το τι λένε αυτοί που τους κατάλαβαν εγκαίρως.
ΑΠΛΟ είναι και το πλαίσιο μέσα στο οποίο πορεύονται: Παίρνουν από εμάς αυτά που χρειάζονται και δίνουν σε εκείνους αυτά που τους ζητήθηκαν. Ιθαγενείς μάς θεωρούν και ως ιθαγενείς μάς αντιμετωπίζουν. Ε, όταν στήσουν κάλπες, θα ψάξουν να βρουν και «καθρεφτάκια» για να μας μοιράσουν!
ΠΡΩΤΟ τους μέλημα, λοιπόν, είναι να μας... εκπολιτίσουν! Να μας διδάξουν τις νέες «αφηγήσεις» που θα κανοναρχούν τη ζωή μας. Και ποτέ στην Ιστορία μια εκστρατεία «εκπολιτισμού» δεν έλαβε υπόψη της τη γνώμη των ιθαγενών.
ΚΑΝΟΝΑΣ πρώτος λοιπόν: Δεν σας ρωτάμε. Κανόνας δεύτερος: Σκάστε και τραβάτε κουπί, γιατί (όπως ευφυώς σας υποβάλαμε) μαζί τα φάγαμε, εμείς το αρνί, εσείς τα κόκαλα. Κανόνας τρίτος: Όσο δεν πέφτετε κάτω και όσο δεν σηκώνεστε να μας ζητήσετε το λόγο, τόσο πιο γρήγορα θα χτυπάμε το ταμπούρλο, για να δώσετε κι άλλα.
ΕΙΤΕ Μνημόνιο είτε Λιβύη λοιπόν, μία είναι η πολιτική τους. Αυτή που υπαγορεύουν το σύστημα, οι αγορές και η εξάρτηση. Ένα είναι και το μέλημά τους διεθνώς. Να προλάβουν να θάψουν το συστημικό πρόβλημα (έστω και με... ανθρωπιστικές πολεμικές επιχειρήσεις) κάτω από τόνους «αναπτυξιακού» τσιμέντου πριν να γίνει η μεγάλη έκρηξη.
enet.gr

ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΟΥ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ.

Tου Σεραφείμ Κωνσταντινίδη

Ο αυτοκράτορας είχε παθολογική αγάπη για την εμφάνισή του. Ξόδευε όλα τα χρήματά του σε ρούχα. Είχε ενδυμασίες για κάθε ώρα της μέρας και αντί οι άνθρωποι να λένε «ο βασιλιάς είναι σε συμβούλιο», συχνά έλεγαν «ο αυτοκράτορας ντύνεται».
Κάπως έτσι ξεκινά το παραμύθι «Τα καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα», του Χανς Κρίστιαν Αντερσεν. Το πασίγνωστο παραμύθι, με την ιστορία του αυτοκράτορα που έπεσε θύμα δύο… απατεώνων. Αυτοί διέδωσαν ότι μπορούν να κατασκευάσουν ένα μαγικό ύφασμα, το οποίο δεν μπορούν να δουν μόνον οι βλάκες και οι ανάξιοι (ακατάλληλοι) για τη θέση που κατέχουν.
Οι άνθρωποι της αυλής, οι κάτοικοι της χώρας, αλλά και ο αυτοκράτορας ο ίδιος κινδύνευαν να αποδειχθούν είτε βλάκες είτε ανάξιοι, αν έλεγαν δημόσια αυτό που έβλεπαν, ότι δηλαδή δεν υπήρχε ύφασμα. Γι’ αυτό προτίμησαν να εκθειάζουν την ομορφιά του υφάσματος και το κομψό ρούχο που δεν υπήρχε. Συχνά, η εξουσία αλλά και η κοινωνία συνολικά αρνείται να δει την πραγματικότητα. Στην Ελλάδα δεν έβλεπαν ότι η ανάπτυξη της χώρας τα προηγούμενα χρόνια στηριζόταν από τη δημόσια και ιδιωτική κατανάλωση και χρηματοδοτούνταν με χρέη. Δεν έβλεπαν ότι η απασχόληση παρέμεινε υψηλή, επειδή το Δημόσιο προσλάμβανε περισσότερους απ’ όσους χρειαζόταν. Το εμπορικό έλλειμμα ήταν πάνω από το 10% του ΑΕΠ και οι εύποροι πολίτες της μεσαίας τάξης απέφευγαν να πληρώνουν φόρους. Βέβαια στο παραμύθι, η παραπλάνηση του αυτοκράτορα δεν έγινε για ανιδιοτελείς σκοπούς. Οι δύο απατεώνες, που υποστήριξαν ότι θα υφάνουν το καταπληκτικό ύφασμα, ζήτησαν και πήραν χρήματα, χρυσό και μετάξια υψηλής ποιότητας, ώστε να υφάνουν. Κράτησαν τις πολύτιμες πρώτες ύλες και «ύφαιναν» μερόνυχτα το υποτιθέμενο ύφασμα.
Ανύπαρκτο «ύφασμα» παρέδωσαν και όλοι όσοι υποσχέθηκαν κομψά οράματα δικαιοσύνης και τις αξίες γρήγορης και εύκολης ευημερίας στην κοινωνία που μαγεύτηκε από τη λύση της μικρής προσπάθειας. Κανείς δεν ήθελε να θεωρηθεί βλάκας ή ανάξιος, αποκαλύπτοντας την αλήθεια που κατά βάθος γνώριζε.
Ο αυτοκράτορας του Αντερσεν είχε στελέχη. Εστειλε στους απατεώνες, όταν ακόμα «ύφαιναν», δύο έμπειρους και πιστούς υπουργούς να ελέγξουν πώς πάει το έργο. Κι αυτοί διαβεβαίωσαν τον αυτοκράτορα ότι το ύφασμα είναι καταπληκτικό, τα σχέδια μοναδικά. Είχαν πειστεί για τις μαγικές ιδιότητες του υφάσματος και δεν ήθελαν να χαρακτηριστούν βλάκες ή ακατάλληλοι για τις θέσεις τους.
Το ίδιο άλλωστε ίσχυε για τον αυτοκράτορα, που γυμνός, αλλά καμαρωτός, ξεκίνησε επικεφαλής της πομπής για να δείξει το νέο ρούχο στον λαό. Ούτε βλάκας θα ήταν ούτε ακατάλληλος για την υψηλή θέση.
Τα παραμύθια έχουν ευχάριστο τέλος. Ενα παιδί είπε την αλήθεια και επειδή η γνώση είναι μεταδοτική, κατάλαβαν όλοι, ακόμα και ο ματαιόδοξος αυτοκράτορας, ότι δεν υπήρχε μαγικό ύφασμα. Στην πράξη, δεν είναι εφικτή η εύκολη λύση. Ούτε θέλουμε να δούμε την πραγματικότητα. Κι όταν δεν υπάρχει εύκολη λύση, αρχίζει η σταδιακή εφαρμογή της δύσκολης.

Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011

ΘΑ ΣΤΕΝΑΞΟΥΝ ΟΙ ΝΕΟΙ...

Του Βίκτωρα Νέτα

Έχουν τη θεία χάρη οι μεγάλοι ποιητές -και γέννησε πολλούς αυτός ο τόπος- να προβλέπουν όσα θα συμβούν στο μέλλον και να προειδοποιούν.
Αλλά ποιος τους προσέχει -και μάλιστα από τους κυβερνήτες που παίζουν με την τύχη των απλών ανθρώπων. Τα όσα συμβαίνουν και τα τελευταία χρόνια, τα είχε προβλέψει σε σημαντικό βαθμό ο Οδυσσέας Ελύτης. Και καθώς ήδη διανύουμε, με τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη γέννησή του, «Ετος Ελύτη» ή «Μια χρονιά με τον Ελύτη», όπως θέλει η σύντροφός του Ιουλίτα Ηλιοπούλου, χρήσιμο είναι, αν όχι και επιβεβλημένο, να τον διαβάσουμε, να τον μελετήσουμε.
Θα μπορούσε ακόμη, γιατί είχε και πολιτική σκέψη ο Ελύτης, να αφιερωθεί και μια συνεδρίαση της Βουλής στον ποιητή της πατριωτικής συνείδησης αυτού του τόπου. Και εκεί να διαβαστεί το «Προφητικόν» από το «Αξιον Εστί», το κορυφαίο του έργο, όπου στο ερώτημα «Εξόριστε ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις;» απαντά: «Και των αρχαίων Κυβερνητών τα έργα πληρώνοντας η χτίσις, θα φρίξει. Ταραχή θα πέσει στον Άδη και το σανίδωμα θα υποχωρήσει από την πίεση τη μεγάλη του ήλιου. Αλλά πριν, ιδού θα στενάξουν οι νέοι και το αίμα τους αναίτια θα γεράσει. Κουρεμένοι κατάδικοι θα χτυπήσουν την καραβάνα τους πάνω στα κάγκελα. Και θα αδειάσουν όλα τα εργοστάσια και μετά πάλι με την επίταξη θα γεμίσουν, για να βγάλουνε όνειρα συντηρημένα σε κουτιά μυριάδες, και χιλιάδων λογιών εμφιαλωμένη φύση. Και θα 'ρθουνε χρόνια χλωμά και αδύναμα μέσα στη γάζα».
Ο λόγος του ποιητή επαληθεύεται. Ήδη οι νέοι στενάζουν και χτυπημένοι από την ανεργία, αναζητούν μια καλύτερη τύχη, όπως και προηγούμενες γενιές Ελλήνων, εκτός πατρίδας. Η κατάρα της μετανάστευσης χτυπάει για μια ακόμη φορά τον τόπο και θα του στερήσει πολύτιμο, άξιο ανθρώπινο δυναμικό, την ώρα που το χρειάζεται για να δώσει τη μάχη της ανάπτυξης και της εξόδου από την κρίση.
Είναι μείζον και πολυδιάστατο το πρόβλημα των νέων ανθρώπων της χώρας. Δεν είναι μόνον η ανεργία, που οδηγεί σε απογοήτευση τις τρυφερές ηλικίες, στη στέρηση του δικαιώματος να ονειρευτούν το μέλλον τους, να αποζημιωθούν για τους κόπους των σπουδών τους, να ερωτεύονται δίχως άγχος και φόβο για το αβέβαιο αύριο. Μαζί με όλα αυτά, τους φορτώνουμε και με ένα τεράστιο δημόσιο χρέος, που εμείς, οι γενιές που διαχειρίστηκαν την εξουσία από τη μεταπολίτευση έως σήμερα, δημιουργήσαμε και αυτοί πρέπει να πληρώσουν το βαρύ τίμημα της εξόφλησης.
Να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Τι σημαίνει στην ουσία η ικανοποίηση του ελληνικού αιτήματος για την επιμήκυνση του χρόνου εξόφλησης του χρέους, που χαρακτηρίστηκε ως «ανάσα» για τη χώρα;
Σημαίνει ότι και τα σημερινά 10χρονα παιδιά, που το 2023 θα είναι άντρες, θα πληρώνουν τα χρέη του πατέρα και του παππού, τη σπατάλη, την κατάχρηση, τη διαφθορά, την καταλήστευση του δημόσιου πλούτου, δηλαδή της περιουσίας του ελληνικού λαού, την ανικανότητα της πολιτικής εξουσίας, τον εφησυχασμό έως και τη συνενοχή της πνευματικής ηγεσίας, τη διάβρωση του συστήματος, την αναποτελεσματικότητα της ράθυμης κρατικής μηχανής, την οποία εξουσιάζει η γραφειοκρατική νοοτροπία, την απροθυμία της άρχουσας τάξης να επιδείξει στοιχειώδη πατριωτισμό.
Οφείλουμε σ' αυτές τις γενιές των νέων ανθρώπων, ειδικά εκείνων που ήδη στενάζουν «και το αίμα τους αναίτια θα γεράσει», όχι μόνο μια απλή συγγνώμη. Οφείλουμε το ταχύτερο δυνατό να τις απαλλάξουμε από τα χρέη και να ανοίξουμε, με όποια θυσία, το δρόμο της ανάπτυξης και της εξυγίανσης. Αν δεν λειτουργήσει, επιτέλους, το δικό μας φιλότιμο, μην περιμένουμε κάποιο θαύμα από το Μνημόνιο και από τη σύνοδο κορυφής της 25ης Μαρτίου, από την οποία θα ζητήσουμε μια απόφαση για τη μείωση των επιτοκίων και την παροχή της δυνατότητας να αγοράζει ο μόνιμος ευρωπαϊκός μηχανισμός ομόλογα από την πρωτογενή αγορά.
Ακόμη και αν ικανοποιηθούν αυτά τα αιτήματα, δεν θα απαλλάξουμε τις νέες γενιές από το τεράστιο βάρος του χρέους ούτε και θα αλλάξει το ζοφερό κλίμα που δεν επιτρέπει στα παιδιά να ονειρευτούν το μέλλον τους.
Η λύση είναι να πληρώσουμε όχι μόνο με την αξιοποίηση έως και την πώληση δημόσιας περιουσίας, αλλά και να βάλουμε το χέρι στην τσέπη. Να το βάλουν, μάλιστα, οι έχοντες και κατέχοντες και να πληρώσουν όσα τους αναλογούν, όπως ήδη πληρώνουν οι μη έχοντες. Και για τη δημόσια περιουσία να σταματήσουν οι υποκριτικές κραυγές ότι «ετοιμάζεται ξεπούλημα». Γιατί ο συνετός νοικοκύρης για να απαλλαγεί από χρέη ή για να σπουδάσει τα παιδιά του ή να αντιμετωπίσει μια ασθένεια πουλάει ένα χωράφι ή όποιο περιουσιακό στοιχείο; Το ίδιο οφείλει να κάνει και αυτός ο τόπος για τα παιδιά του και να μην αφήσει «το αίμα τους αναίτια να γεράσει».

enet.gr

Η ΖΥΓΑΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ;

Του Γιάννη Πανούση

Ο γέγονε γέγονε·
ο νεκρός κείται
στον πάνω όροφο
Β. Βασιλικός, Ολα θα ξεχαστούν



Πολλές φορές το κράτος πρέπει να προβαίνει σε δύσκολες σταθμίσεις, αξιολογήσεις και προτεραιότητες στη βάση των πιθανών κινδύνων και του ενδεχόμενου οφέλους.
ΑΥΤΗ όμως η διαδικασία έχει ένα όριο, το οποίο σχετίζεται με το δίκαιο, την ηθική, τα δικαιώματα και τις κοινωνικές αν(τ)οχές.
ΑΥΤΟ το όριο φαίνεται να το ξεπερνάμε υπό το πρόσχημα της οικονομικής κρίσης.
ΕΞΗΓΟΥΜΑΙ. Το κράτος λέει:«ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ και ενθαρρύνεται ο τζόγος και τα κέρδη θα διατίθενται για τους ανέργους».

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ λογική που σκοτώνει την κοινή λογική. Αναρωτιέμαι:

* Τότε γιατί να μην αφήνει ελεύθερα τα ναρκωτικά και τον επιβαλλόμενο φόρο να μην τον αξιοποιεί υπέρ των χρηστών;
* Τότε γιατί να μην κλείνει τα μάτια στο κύκλωμα της πορνείας και το ποσοστό επί της εκμετάλλευσης των γυναικών ή των νυχτερινών αποδοχών να μην τα αξιοποιεί υπέρ των αναπήρων και αναξιοπαθούντων ή των θυμάτων κακοποίησης;
* Σε τελική ανάλυση, γιατί να μην πουλήσουμε τα νησιά μας για να σώσουμε το περιβάλλον, γιατί να μην πουλήσουμε τα αρχαία μας για να βελτιώσουμε το επίπεδο της παιδείας μας, γιατί να μην πουλήσουμε ένα κομμάτι της Ιστορίας μας για ν' αποκτήσουμε καλύτερα εξοπλιστικά συστήματα;
ΑΥΤΗ η πολιτική λογική σκοτώνει και την αξιοπρέπεια του καθενός μας, καθώς υποτάσσει τα πάντα σε μια θολή σκοπιμότητα και συγκυρία χωρίς αρχές (και σαφώς χωρίς τέλος).
ΚΑΝΕΙΣ λαός, όπως και κανείς άνθρωπος, δεν μπορεί να ζήσει δίχως ένα μίνιμουμ ασυμπίεστων και αδιαπραγμάτευτων αξιών. Κανείς δεν μπορεί (τόσο εύκολα και τόσο ά-δοξα) να θυσιάζει το παρελθόν και το μέλλον προς χάριν ενός ευδαιμονιστικού (;) παρόντος.
ΚΑΝΕΙΣ δεν δικαιούται να θυσιάζει ανθρώπινες ζωές στο όνομα μιας απρόσωπης και συνεχώς μεταβαλλόμενης οικονομίας.
ΤΑ ΜΕΤΡΑ και τα σταθμά με τα οποία ζυγίζουν το κράτος και οι κρατούντες την αξία των κοινωνιών και των λαών δεν μπορεί να διαφέρουν από τα μέτρα και τα σταθμά με τα οποία ζυγίζουν το δικό τους βιος, «ιστορικό βάρος» ή «εθνικό χρέος».
ΕΘΝΙΚΟ (εξακολουθεί να) είναι ό,τι αληθινό βοηθάει όλους τους ανθρώπους να βελτιώσουν τη ζωή τους και όχι ό,τι ψευδεπίγραφο παρέχει ψευδαισθήσεις μικρής υποβαθμισμένης επιβίωσης.
ΔΕΝ έχει νόημα για τον πολιτισμό μας (εννοώ ημών και όχι των κρατούντων) να προβαίνουμε σε πράξεις ατομικής και συλλογικής βίας κατά προσώπων ή κατά πραγμάτων.
ΤΙΣ ζυγαριές τους όμως πρέπει να τις σπάσουμε οριστικά. Και μαζί μ' αυτές θα σπάσουν και οι αλυσίδες που μας δένουν με τους μικρεμπόρους της πολιτικής.
 

Τρίτη 22 Μαρτίου 2011

ΘΡΑΝΙΟΥ ΤΟΠΟΣ

Του Δημήτρη Παπαθανασίου

«Εξι χρόνια η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας οδήγησε τη δημόσια Παιδεία στην απαξίωση. Χωρίς Παιδεία όμως δεν υπάρχει μέλλον. Εμείς επενδύουμε στη νέα γενιά. Υλοποιούμε συγκεκριμένα μέτρα. Ολοήμερα ποιοτικά σχολεία παντού. Πιστοποίηση ξένης γλώσσας και πληροφορικής στο Γυμνάσιο. Πανελλήνιες εξετάσεις για την απόκτηση Εθνικού Απολυτηρίου. Φορητός υπολογιστής, ηλεκτρονικό βιβλίο και γρήγορη πρόσβαση στο Διαδίκτυο για κάθε μαθητή και φοιτητή. Χρηματοδότηση της Παιδείας με το 5% του ΑΕΠ στην τετραετία. Ένα δισ. ευρώ επιπλέον με τον πρώτο προϋπολογισμό. Ηρθε η ώρα να χτίσουμε μια ποιοτική και δωρεάν Παιδεία για όλους».
Αυτό ήταν το προεκλογικό σποτ του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του 2009, αυτά λίγο-πολύ υποσχόταν η σημερινή κυβέρνηση για την Παιδεία. Άντε γεια, δηλαδή...

Το παράξενο και η είδηση και στη συγκεκριμένη περίπτωση θα ήταν, βέβαια, η κυβέρνηση να υλοποιήσει αυτά που υποσχέθηκε. Από το 5% του ΑΕΠ για την Παιδεία να καταλήξουμε, όμως, στο 2,7%, από το επιπλέον 1 δισ. ευρώ στο μείον 1,6 δισ., και από το «ποιοτική και δωρεάν Παιδεία για όλους» στην κατάργηση ή τη συγχώνευση 1.933 σχολείων, υπάρχει τεράστια απόσταση. Οι λέξεις κοροϊδία και ασυνέπεια έχουν χάσει το νόημά τους μ' αυτούς που μας κυβερνούν.
Οι φωστήρες για άλλη μια φορά πήραν το αριθμητήριο, έβαλαν κάτω τα τεφτέρια και χωρίς να συνυπολογίσουν τίποτα, παρά μόνο το κόστος, αποφάσισαν το οριστικό λουκέτο σε 1.056 σχολεία. Πειθήνιοι στις επιταγές του Μνημονίου και της τρόικας, μετέτρεψαν χιλιάδες μαθητές σε αριθμούς, χιλιάδες οικογένειες σε λογιστικά νούμερα και εν μια νυκτί ουσιαστικά άλλαξαν το χάρτη της εκπαίδευσης.
Ετοιμάζουν, λέει, το «νέο σχολείο». Το σχέδιο που θέλει πλήρη ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης σε πλήρη εξέλιξη. Οραματίζονται σχολεία-μαμούθ, που θα λειτουργούν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, σχολεία πολλών ταχυτήτων, το διδακτικό πρόγραμμα των οποίων θα προσαρμόζεται ανάλογα με την περιοχή, σχολεία τα οποία θα αξιολογούνται με βάση τις επενδύσεις που προσελκύουν και όχι το επίπεδο της γνώσης που προσφέρουν.
Η κυβέρνηση κήρυξε τον πόλεμο και στη δημόσια εκπαίδευση. Άλλο ένα κοινωνικό αγαθό συνθλίβεται στις μυλόπετρες του ΔΝΤ. Σχολεία με 400 μαθητές, τάξεις με 30, μισόλογα για τις μετακινήσεις και το κόστος που θα εκτοξευθεί, αοριστολογίες για το περιεχόμενο των σπουδών, άλλα λόγια να αγαπιόμαστε για το στόχο αυτής της μετάλλαξης...
Το φλερτ αυτής της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού προσωπικά με την «ιδιωτικοποίηση» της εκπαίδευσης είναι και παλιό και γνωστό. Όλα δείχνουν όμως ότι εξελίχθηκε σε μεγάλο έρωτα. Αδιαφορούν για τις επιστημονικές έρευνες και την εμπειρία που προειδοποιούν ότι τα «πολυδύναμα» σχολεία και οι «Γκράβες» θα αποτύχουν, γυρίζουν την πλάτη στους εκπαιδευτικούς που χαρακτηρίζουν όλο το σχέδιο αντιπαιδαγωγικό, αγνοούν γονείς και μαθητές που διαμαρτύρονται, λοιδορούν τοπικούς άρχοντες και κοινωνίες που ξεσηκώνονται.
Αδιαφορούν για την ερημοποίηση της περιφέρειας και των ελάχιστων χωριών που έχουν απομείνει ζωντανά, αδιαφορούν για την ανάγκη εσωτερικής μετανάστευσης που θα προκαλέσουν οι συγχωνεύσεις, αδιαφορούν για την αποξένωση μαθητών-γονέων-εκπαιδευτικών που θα προκαλέσουν τα γιγάντια-απρόσωπα σχολεία που δημιουργούν, αδιαφορούν για την αύξηση της μαθητικής διαρροής και της παραβατικότητας, αδιαφορούν για την αύξηση της ανεργίας που θα προκαλέσει η μείωση θέσεων.
Η κυβέρνηση ισοπεδώνει τη μοναδική ελπίδα που έχει αυτή η χώρα για να ξεπεράσει την κρίση: τη νέα γενιά. Αντί να επενδύσει στο μέλλον και τη γνώση αυτών των παιδιών, αντί να επενδύσει στη μάθηση και να δημιουργήσει γενιές, που όχι μόνο θα μας βγάλουν από την κρίση αλλά θα έχουν όλα τα εφόδια ώστε να μην επιτρέψουν σε κανέναν στο μέλλον να φέρει τη χώρα σε παρόμοια θέση με τη σημερινή, κάνει τον μπακάλη και ενδιαφέρεται μόνο για τα εύσημα του Στρος-Καν και των «αγορών».
Δυστυχώς, η Παιδεία μας γίνεται ακόμα πιο ταξική, ακόμα πιο προσωπική υπόθεση, και απολύτως συνδεδεμένη με την επιχειρηματικότητα. Και πρέπει να απολογηθούμε στις επόμενες γενιές όχι μόνο για το δυσβάσταχτο βάρος που θα τους κληροδοτήσουμε, αλλά πολύ περισσότερο γιατί τους αφαιρούμε το δικαίωμα στη φαντασία και στο όνειρο, ακόμα και στα χρόνια της αθωότητας, όπως είναι τα χρόνια του σχολείου.
Κι ενώ το μέτωπο των αντιδράσεων φουντώνει με μαύρες σημαίες, καταλήψεις, ακόμα και απεργίες πείνας, δεν λείπουν οι «πρόθυμοι», που προσπαθούν να δώσουν κομματικό χρώμα στις κινητοποιήσεις, να μας πείσουν ότι η εξοικονόμηση πόρων, την ώρα που δεν υπάρχουν λεφτά για συντάξεις, είναι και αναπόφευκτη και επιβεβλημένη, και εκείνοι που το μεγάλο τους πρόβλημα είναι ότι οι συγχωνεύσεις και το κλείσιμο σχολείων αποφασίστηκαν ερήμην τους, προσπερνώντας έτσι την ουσία του ζητήματος, που είναι: να μην κλείσει κανένα σχολείο, να μη μετατραπεί η εκπαίδευση σε θρανίου τόπο.

Γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα...





ΣΚΟΤΩΣΑΜΕ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΤΩΝ ΝΕΩΝ.

Του Σταύρου Κουμπιά*

«…H ανεργία στις ηλικίες 15 -24 αυξήθηκε στο 39%…». Η είδηση παρουσιάσθηκε πρόσφατα στα ΜΜΕ ως μια πληροφορία μέσα στον ορυμαγδό των άλλων (αρνητικών) οικονομικών ειδήσεων που κατακλύζουν καιρό τώρα τον ελληνικό έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο. «Έπαιξε» λίγο, σχολιάσθηκε (;) από ειδικούς και μη, χύθηκαν και λίγα «δάκρυα» και αποσύρθηκε γρήγορα, γιατί άλλα ίσως πιο «σοβαρά» θέματα απασχόλησαν εν τω μεταξύ την επικαιρότητα.
Όμως, η επικαιρότητα επιμένει με νέες σκληρότερες ειδήσεις, όπως πχ. το ότι «… σήμερα, οι νεαροί γονείς αδυνατούν πλέον να ανταποκριθούν στις βασικές υποχρεώσεις της καθημερινότητας και καταφεύγουν σε ιδρύματα, προκειμένου να εξασφαλίσουν τα απαραίτητα τουλάχιστον για τα «αδύναμα» μέλη των οικογενειών τους. Σύμφωνα με στοιχεία από το παιδικό χωριό SOS, στην Αττική, το τελευταίο τρίμηνο του 2010, 80% των περιπτώσεων που απευθύνθηκαν σ’ αυτά, αφορά περιστατικά που οι γονείς των παιδιών, λόγω φτώχειας, αδυνατούν να τα μεγαλώσουν, ενώ το μήνα Μάρτη το ποσοστό αυξήθηκε ανησυχητικά φθάνοντας το 90%…»
Οι ειδήσεις αυτές είναι συγκλονιστικές, γιατί δείχνουν την εφιαλτική πραγματικότητα για ένα τεράστιο ποσοστό νέων, που στην αρχή της ζωής τους, ενώ προσπαθούν να βάλλουν τις βάσεις του μέλλοντός τους και μια ανεκτή ζωή -δεν έχουν ή δεν μπορούν να βρουν δουλειά, δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις στοιχειώδεις ανάγκες μιας οικογενειακής ζωής. Νέων, που πολλοί από αυτούς συνεχίζουν να ζουν στα παιδικά τους δωμάτια, γιατί δεν μπορούν ή δεν τολμούν να «ανοιχτούν» μόνοι τους στη φουρτουνιασμένη θάλασσα της ζωής, χωρίς, τουλάχιστον, να έχουν το βασικό: Μια (οποιαδήποτε) δουλειά. Νέων, κατά τεκμήριο «αθώων», στους οποίους δεν μπορεί να καταλογισθεί καμία ευθύνη για την κατάντια της χώρας.
Πόσο εκρηκτικό είναι αυτό το πρόβλημα σήμερα, σε μια πνιγηρή κοινωνική ατμόσφαιρα παρακμής, όπου θεσμοί, εξουσίες και πρόσωπα δοκιμάζονται και απογοητεύουν; Πού οδηγεί αυτός ο δρόμος; Στην απογοήτευση, στη δραματική έλλειψη προοπτικών στην εργασία και στη ζωή, στην ανασφάλεια, στην αγωνία της φτώχειας και της περιθωριοποίησης, της κάθε είδους ματαίωσης. Στην αγωνιώδη αναζήτηση διεξόδων με κάθε τρόπο (θεμιτό ή αθέμιτο), συχνά σε ακραίες και παραβατικές συμπεριφορές.
Ο Κωσταντίνος Τσουκαλάς γράφει στο τελευταίο του βιβλίο «Η Επινόηση της Ετερότητας»: “…αντί μιας γενικής «δια βίου εργασίας» που (θα) εγγυάται την επιβίωση όλων, προβάλλεται μια «δια βίου μάθηση» που θα εξασφαλίσει μόνον του ικανούς, τους «άξιους» και τους κλητούς..” (και τους έχοντες;) … και σημειώνει ότι σήμερα, στην σκληρή «… εποχή της παγκοσμιοποίησης, έννοιες όπως αυτές της αλληλεγγύης και την αδελφότητας, παραμένουν στα αζήτητα….
Πώς θα υπάρξει κοινωνία χωρίς αλληλεγγύη και αδελφότητα;
Έχω γράψει ξανά και επιμένω ότι «… μετά από τριάντα έξι χρόνια μεταπολίτευσης, ήρθε η ώρα η ελληνική Πολιτεία και κοινωνία, ο καθένας μας χωριστά, να κοιταχθεί στον καθρέφτη και να κάνει τον απολογισμό της, τη στιγμή που φαίνεται ότι το τέλος αυτής της εποχής ήρθε με πολύ επώδυνο τρόπο. Πρέπει να αναρωτηθούμε με ειλικρίνεια για το πώς φθάσαμε στην (ουσιαστική) χρεοκοπία, την ουσιαστική απαξίωση του πολιτικού συστήματος και των φορέων του, την προδοσία των ονείρων της νέας γενιάς και ταυτόχρονα να αναρωτηθούμε: Υπάρχει ελπίδα για μια νέα κοινωνική πραγματικότητα, με αλληλεγγύη και συνοχή»; Υπάρχει διέξοδος;
Ο Τσουκαλάς απαντά σε μια πρόσφατη συνέντευξη του: “… εκείνο που με διακατέχει είναι ένα είδος κριτικής απαισιοδοξίας. Το αντίδοτό της είναι μόνον ένα: Η πεποίθηση ότι η ιστορία δεν τελειώνει ποτέ· η πεποίθηση ότι τα πράγματα πάντα ανοίγονται προς κατευθύνσεις, τις οποίες κανείς δεν μπορεί να φανταστεί..». Και προβλέποντας (;) το μέλλον μέσα από το σκληρό παρόν της παγκοσμιοποίησης σημειώνει «…η μόνη διέξοδος, η οποία είναι δυνατόν να έρθει, είναι εκείνη η οποία θα στηριχθεί στην απόγνωση. Εκείνη η διέξοδος που θα βγει από την απόγνωση…”. Μήπως, όμως, τότε θα είναι αργά;


* Ο Σταύρος Κουμπιάς είναι καθηγητής στο Τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών & Τεχνολογίας Υπολογιστών του Πανεπιστημίου Πατρών και πρώην Πρύτανης.

Πηγή

Δευτέρα 21 Μαρτίου 2011

Η ΒΙΑ ΤΩΝ "ΑΛΛΩΝ";

Του Γιάννη Πανούση

Όταν ο όχλος πυροβολούσε (κυριολεκτικά και μεταφορικά) τους «μπάτσους», οι πολιτικοί φιλοσοφούσαν περί της έννοιας της δημοκρατικής αστυνόμευσης και περί των δικαιωμάτων των υπόπτων.
- Όταν ο όχλος έβριζε τους «χαφιέδες» – δημοσιογράφους, οι πολιτικοί αναρωτιόντουσαν για τα όρια της ενημέρωσης και τη δεοντολογία της αποκάλυψης προσωπικών δεδομένων.
- Όταν ο όχλος ασχημονούσε κατά των διανοουμένων (που αντιστέκονταν στις λογικές του όχλου), οι πολιτικοί ομφαλοσκοπούσαν ως προς το περιεχόμενο της ελευθερίας έκφρασης και της διακίνησης όλων των ιδεών.
- Τώρα που το «φίδι» αρχίζει να τρώει τ’ αφεντικά του, τώρα που όλοι ρωτάνε τους πολιτικούς «πού ήταν και τί έκαναν» όταν κινδύνευαν οι άνθρωποι και κατέρρεαν οι θεσμοί, τώρα οι πολιτικοί θυμήθηκαν τι σημαίνει βία και ως πού πρέπει να φτάνει η (politically correct) έκφραση αγανάκτησης.
Η Δημοκρατία μας έχει, ασφαλώς, πολλούς εχθρούς. Ένας, όμως, από αυτούς είναι και οι πολιτικοί μας, ιδίως εκείνοι που έχουν ταυτίσει τον εαυτό τους με τη χώρα, με τη νομιμότητα, με τη κοινωνική συναίνεση και με την κρατούσα ηθική τάξη.

Υ.Γ.: Είμαι κατά της όποιας βίας κατά οποιουδήποτε. Είμαι, όμως, και κατά όσων (αριστερών – δεξιών) επιλεκτικά αξιολογούν τις μορφές βίας που δεν τους ακουμπάνε, αλλά μας ενοχοποιούν για τις μορφές βίας που θέτουν σε αμφισβήτηση τη θωρακισμένη ασφάλεια της διαχρονικής εξουσίας τους.
Πηγή

Κυριακή 20 Μαρτίου 2011

ΤΙΣ ΗΜΥΝΘΗ ΠΕΡΙ ΠΑΤΡΗΣ;

Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΜΗΛΑ

Οι πιο πρόσφατες εικόνες που έχω από την πολιτική ζωή του τόπου ήταν εκείνες από τη συζήτηση των αρχηγών το πρωί της Τετάρτης στη Βουλή. Καθώς φυλλομετρούσα λοιπόν την έκδοση του Μορφωτικού Ιδρύματος της ΕΣΗΕΑ με τον τίτλο «Ο Παπαδιαμάντης μας» έφθασα σε μια σελίδα με τον παραπάνω τίτλο.

Ήταν ένα άρθρο του πρωτοπόρου δημοσιογράφου και συγγραφέα στην εφημερίδα «Ακρόπολις» στα τέλη του 19ου αιώνα. Ανάμεσα σε άλλα έγραφε: «Και τι πταίει η γλαυξ, η θρηνούσα επί ερειπίων; Πταίουν οι πλάσαντες τα ερείπια. Και τα ερείπια τα έπλασαν οι ανίκανοι κυβερνήται της Ελλάδος». Και συνεχίζει παρακάτω με την ίδια αιχμηρή γλώσσα:
«Αυτοί οι πολιτικοί, αυτοί οι βουλεπταί, εκατάστρεψαν το έθνος, ανάθεμά τους. Κάψιμο θέλουν όλοι τους»! Περίεργες απόψεις. Όμως επιμένει: «Τότε σ' εξεθέωναν οι προεστοί κ' οι 'γυφτοχαρατζήδες', τώρα σε 'αθεώνουν' οι βουλευταί κ' οι δήμαρχοι».
Μάλιστα όπως υποστηρίζει: «Αυτοί που είχαν το λύειν και το δεσμείν εις τα δύο κόμματα, τους έταζαν 'φούρνους με καρβέλια', δώσαντες αυτοίς ουχί πλείονας των είκοσι δραχμών μετρητά, απέναντι, καθώς τους είπαν, και παρακινήσαντες αυτούς να εξοδεύσουν κι απ' τη σακκούλα τους όσα θέλουν άφοβα, διότι θα πληρωθούν μέχρι λεπτού, σύμφωνα με τον λογαριασμόν, όν ήθελαν παρουσιάσουν».
Απίστευτο το τι έγραφε ο άνθρωπος: «Το τέρας το καλούμενον επιφανής τρέφει τη φυγοπονίαν, την θεσιθηρίαν, τον τραμπουκισμόν, τον κουτσαβακισμόν, την εις τους νόμους απείθειαν. Πλάττει αυλήν εξ αχρήστων ανθρώπων, στοιχείων φθοροποιών τα οποία τον περιστοιχίζουσι, παρασίτων τα οποία αποζώσιν εξ αυτού...».
Προσθέτει δε στη συνέχεια ότι: «Μεταξύ δύο αντιπάλων μετερχομένων την αυτήν διαφθορά, θα επιτύχει εκείνος όστις ευπρεπέστερον φορεί το προσωπείον κ' επιδεξιώτερον τον κόθορνον».
Ολοκληρώνοντας τη συγκομιδή από το νέκταρ του Σκιαθίτη συγγραφέα κλείνω με την απάντηση που ο ίδιος έδωσε στο δικό του ερώτημα του τίτλου: «Aμυνα περί πάτρης θα ήτο η ευσυνείδητος λειτουργία των θεσμών, η εθνική αγωγή, η χρηστή διοίκησις, η καταπολέμησις του ξένου υλισμού και πιθηκισμού, του διαφθείροντος το φρόνημα και εκφυλίσαντος σήμερον το έθνος, και η πρόληψις της χρεοκοπίας».
Βέβαια όλα τα παραπάνω τα έγραφε ο Aγιος της λογοτεχνίας μας, για την εποχή του. Κάθε ομοιότης με πρόσωπα και γεγονότα σημερινά είναι απολύτως συμπτωματική. Απλά ο Παπαδιαμάντης είχε καλπάζουσα φαντασία...

Η ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ

ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΤΩΡΑ!!!

Του Σταύρου Θεοδωράκη

Δεν θέλουμε λοιπόν τις συνενώσεις σχολείων. Οι καθηγητές δηλαδή φοβούνται ότι θα χάσουν θέσεις εργασίας και αντιδρούν. Μαζί τους και κάποιοι γονείς. Καταλήψεις σχολείων, στάσεις εργασίας, συγκεντρώσεις. Όπως δεν θέλουμε τις συνενώσεις των συγκοινωνιακών Μέσων στην Αθήνα. Όπως δεν θέλουμε να πάψουμε να χτίζουμε σε οικοπεδάκια στις προστατευόμενες περιοχές. Όπως δεν θέλουμε να ανοίξουν τα κλειστά επαγγέλματα. Όπως δεν θέλουμε να πάρουμε αποφάσεις για τους μετανάστες. Όπως δεν θέλουμε την δημιουργία ΧΥΤΑ. Όπως δεν θέλουμε να αλλάξουν οι εργασιακές σχέσεις στις τράπεζες, στη ΔΕΗ, τον ΟΤΕ. Τίποτα δεν θέλουμε. Κι εδώ αρχίζει ο παραλογισμός.
Όλοι συμφωνούμε ότι ο παλιός ο κόσμος είναι σάπιος και πρέπει να φτιάξουμε ένα νέο κόσμο. Με ποια υλικά όμως; Γιατί νέος κόσμος με παλιά υλικά δεν μπορεί να φτιαχτεί. Ο καθένας προσπαθεί να σώσει από τον παλιό κόσμο τα δικά του προνόμια. Οι πολιτικοί δεν θέλουν να θυσιάσουν τίποτα. Οι επιχειρηματίες επίσης. Οι τραπεζίτες ούτε να το συζητάς. Οι αγρότες... ντροπή σου που το σκέφθηκες. Οι συνδικαλιστές… όχι βεβαίως. Οι δημοσιογράφοι… ξέχασε το. Τα ρετιρέ… πήγαινε παρά δίπλα. Οι δήμοι… κύριε ελέησον. Η εκκλησία… φύγε, αφορισμένε. Κάθε φορά που πάει να αλλάξει κάτι, οι θιγόμενοι βγαίνουν στα κάγκελα με την υποστήριξη βουλευτών, κομμάτων, εφημερίδων, καναλιών, καταληψιών, δικαστικών. Ό,τι μπορεί να επιστρατεύσει ο καθένας (στα Εξάρχεια ας πούμε θα δεις αφίσες που σε καλούν σε επαναστατική εκδρομή στην Κερατέα!).
Βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος σχολίαζαν προσφάτως αρνητικά τις αλλαγές που προωθεί η Διαμαντοπούλου. Δεν διαφωνούσαν με την ουσία αλλά έθεταν το μέγα πασοκικό ερώτημα. «Μα ήταν ανάγκη να ανοίξει τώρα αυτό το μέτωπο;». Έτσι βλέπουμε τις κυοφορούμενες αλλαγές. Ως μέτωπα! «Δεν μπορούσε να περιμένει;». «Γιατί να τις ανακοινώσει τώρα τις συνενώσεις και να μην τις ανακοινώσει τον Σεπτέμβρη»; Και γιατί τον Σεπτέμβρη και όχι τον Δεκέμβρη; Και γιατί τον Δεκέμβρη και όχι τον Αύγουστο; Και γιατί να κάνουμε αλλαγές στη Παιδεία και όχι στο Περιβάλλον; Και γιατί στο Περιβάλλον και όχι στο Υγείας; Και γιατί στο Υγείας και όχι στο Ανάπτυξης; Αντί λοιπόν να συνεχίζουμε να παίζουμε την κολοκυθιά, να κάνουμε ένα δημοψήφισμα. Να δημιουργήσουμε ένα μεγάλο ερωτηματολόγιο με όλα αυτά που μας απασχολούν και να ψηφίσουμε. Στην Καλιφόρνια ρωτήθηκαν για την αποποινικοποίηση της κάνναβης και στην Ελβετία για τους μιναρέδες, εμείς εδώ γιατί να μην ρωτήσουμε για την μείωση του τον αριθμό των βουλευτών, την βουλευτική ασυλία; Το πανεπιστημιακό άσυλο; Το τείχος στον Έβρο; Τα προνόμια των ΠΑΕ;
Να συζητήσουμε λοιπόν ένα μήνα και μετά να ψηφίσουμε. Το ξέρω ότι δεν είναι συνταγματική υποχρέωση της κυβέρνησης να κάνει δημοψηφίσματα αλλά να κάνουμε μια συμφωνία. Ότι θα σεβαστεί και αυτή και η αντιπολίτευση και όλοι, τα αποτελέσματα που θα βγάλει η κάλπη. Να δούμε τέλος πάντων και πόσοι είναι αυτοί που θέλουν να αλλάξει κάτι σε αυτή τη χώρα (και τι) και πόσοι είναι αυτοί που δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα. Ίσως είναι και ο μόνος τρόπος οι μειοψηφίες να πάψουν να συμπεριφέρονται σαν πλειοψηφία και η πλειοψηφία να πάψει να αισθάνεται μειοψηφία.

protagon.gr

Σάββατο 19 Μαρτίου 2011

ΠΟΤΕ ΚΑΝΕΝΑ ΠΡΟΒΑΤΟ ΔΕ ΣΩΘΗΚΕ ΒΕΛΑΖΟΝΤΑΣ.

Της Δηιδάμειας

Αυτονόητο ίσως, όταν το βλέπουμε στα πρόβατα. Αλλά δύσκολο να το συνειδητοποιήσουμε για τους εαυτούς μας.
Είναι σαν να πιστεύουμε πως με το να λέμε την αντίθετη άποψή μας, θα αλλάξουμε εκείνα που συμβαίνουν. Θα αποφασίσουν οι κυβερνώντες να σεβαστούν το λαό και θα πράξουν ανάλογα. Έτσι απλά. Μόνοι τους. Χωρίς πίεση.
Γιατί είναι άνθρωποι του λόγου (όχι του χρήματος και του συμφέροντος) οι κυβερνώντες. Θέλουν το γενικό καλό. Κυβερνούν ως εντολοδόχοι δικοί μας (όχι των πολυεθνικών). Για αυτό και είναι αρκετό να ειπωθεί απλά η διαμαρτυρία μας. Η διαφορετική μας άποψη.
Εμείς επιλέγουμε λοιπόν να πούμε απλά την άποψή μας. να την φωνάξουμε ίσως όπως στις μεγάλες απεργίες- συγκεντρώσεις. Για να την ακούσει ένας απών ως συνήθως πρωθυπουργός. Ίσως πιστεύουμε πως η φωνή μας ακούγεται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά.
Ακόμα και πιο «δυναμικά» να εκφράσουμε την διαμαρτυρία μας, όπως π.χ. οι φοιτητές στην Γερμανία, τι γίνεται στο τέλος; Η ασφάλεια θα μας απωθήσει, και τα ΜΜΕ θα αποκρύψουν ή θα παρουσιάσουν όπως θέλουν το γεγονός.
Προτιμάμε να ξεχνάμε ότι ποτέ μέχρι τώρα, οι κυβερνώντες δεν άλλαξαν γνώμη, επειδή όλος ο λαός, -παρά τη συστηματική βοήθεια των ΜΜΕ στους κρατούντες-, είχε διαφορετική άποψη από αυτούς. Ποτέ μέχρι τώρα δεν έδωσαν σημασία στα συμφέροντα της πλειοψηφίας των Ελλήνων. Ας είναι. Εμείς, εξακολουθούμε να πιστεύουμε πως παίρνοντας μέρος στα παιχνίδια τους (είτε τα λένε εκλογές, είτε ‘ελεύθερη’ έκφραση γνώμης), συμμετέχουμε στην ‘εξουσία’. Και πως αυτό είναι το μόνο που σε μια ‘πολιτισμένη’ κοινωνία επιτρέπεται.
Βεβαίως συμμετέχουμε. Το θέμα όμως είναι που. Απλά στη σφαγή μας. Έχουμε δικαίωμα να φωνάζουμε. Και έχουν το δικαίωμα να μας σφάζουν όλων των ειδών τα δικαιώματα. Να αφαιρούν ότι έχει αξία στη ζωή μας.
Φυσικά και το πρόβατο[1], φωνάζει, όταν το σφάζουν. Αυτό το βοηθάει να σωθεί; Η απάντηση είναι προφανής.
Γιατί επομένως, όταν κάποιος άλλος, δυνατότερος από εμάς, καρατομεί τη ζωή μας, εμείς θεωρούμε ότι έχουμε πιθανότητα να σωθούμε;
Πως όμως σώζεται το πρόβατο; Ο καθένας δίνει τη δική του απάντηση. Εμείς θα λέγαμε, πως το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει, είναι να συνειδητοποιήσει την κατάστασή του. Έπειτα να επιλέξει τι θέλει και να το δηλώσει στον εαυτό ξεκάθαρα. Στη συνέχεια χρειάζεται ένα σχέδιο δράσης για να πραγματοποιήσει τις επιθυμίες του (αν βέβαια στόχος δεν είναι η διατήρηση της ίδιας κατάστασης). Στο σχέδιο δράσης, περιλαμβάνονται φυσικά και τα μέσα για αντιμετώπιση κινδύνων, οι εναλλακτικοί τρόποι αντιμετώπισης του τσοπάνη, κλπ.
Πιστεύουμε πως το πρόβατο, πρέπει να βρει την δύναμη, να φύγει από το μαντρί. Μέσα στο μαντρί, έχει την ίδια μοίρα. Απαίσια ζωή και βέβαιος θάνατος.
Να τολμήσει αντιμετωπίσει τη ζωή μόνο του. Να στηριχθεί στον εαυτό του. Στις δικές τους δυνάμεις. Είναι πολύ βασικό.
Τώρα, αν υιοθετούσε και ιδιότητες άλλων ζώων, έχει πιθανότητες επιτυχίας. Ας πούμε την πονηριά της αλεπούς. Τη δύναμη του λιονταριού. Τη μνήμη του ελέφαντα. κλπ.
Θα πει κάποιος πως μπορεί το πρόβατο να μην τα καταφέρει. Ναι. Αλλά θα έχει ζήσει. Έστω λίγες στιγμές. Θα αναπνεύσει για λίγο αέρα ελευθερίας . Αλλά ακόμα και έτσι, όταν αποφασίσει να στηριχθεί στον εαυτό του, έχει έστω και μια πιθανότητα επιτυχίας. Στο μαντρί, δεν έχει απολύτως καμία.
Επιλέγει την ελεύθερη ζωή, ακόμα και αν είναι ο θάνατος κοντά. Γιατί διαφορετικά, ζωή στο μαντρί δεν υπάρχει.