ΘΡΑΝΙΟΥ ΤΟΠΟΣ

Του Δημήτρη Παπαθανασίου

«Εξι χρόνια η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας οδήγησε τη δημόσια Παιδεία στην απαξίωση. Χωρίς Παιδεία όμως δεν υπάρχει μέλλον. Εμείς επενδύουμε στη νέα γενιά. Υλοποιούμε συγκεκριμένα μέτρα. Ολοήμερα ποιοτικά σχολεία παντού. Πιστοποίηση ξένης γλώσσας και πληροφορικής στο Γυμνάσιο. Πανελλήνιες εξετάσεις για την απόκτηση Εθνικού Απολυτηρίου. Φορητός υπολογιστής, ηλεκτρονικό βιβλίο και γρήγορη πρόσβαση στο Διαδίκτυο για κάθε μαθητή και φοιτητή. Χρηματοδότηση της Παιδείας με το 5% του ΑΕΠ στην τετραετία. Ένα δισ. ευρώ επιπλέον με τον πρώτο προϋπολογισμό. Ηρθε η ώρα να χτίσουμε μια ποιοτική και δωρεάν Παιδεία για όλους».

Αυτό ήταν το προεκλογικό σποτ του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του 2009, αυτά λίγο-πολύ υποσχόταν η σημερινή κυβέρνηση για την Παιδεία. Άντε γεια, δηλαδή...

Το παράξενο και η είδηση και στη συγκεκριμένη περίπτωση θα ήταν, βέβαια, η κυβέρνηση να υλοποιήσει αυτά που υποσχέθηκε. Από το 5% του ΑΕΠ για την Παιδεία να καταλήξουμε, όμως, στο 2,7%, από το επιπλέον 1 δισ. ευρώ στο μείον 1,6 δισ., και από το «ποιοτική και δωρεάν Παιδεία για όλους» στην κατάργηση ή τη συγχώνευση 1.933 σχολείων, υπάρχει τεράστια απόσταση. Οι λέξεις κοροϊδία και ασυνέπεια έχουν χάσει το νόημά τους μ' αυτούς που μας κυβερνούν.

Οι φωστήρες για άλλη μια φορά πήραν το αριθμητήριο, έβαλαν κάτω τα τεφτέρια και χωρίς να συνυπολογίσουν τίποτα, παρά μόνο το κόστος, αποφάσισαν το οριστικό λουκέτο σε 1.056 σχολεία. Πειθήνιοι στις επιταγές του Μνημονίου και της τρόικας, μετέτρεψαν χιλιάδες μαθητές σε αριθμούς, χιλιάδες οικογένειες σε λογιστικά νούμερα και εν μια νυκτί ουσιαστικά άλλαξαν το χάρτη της εκπαίδευσης.

Ετοιμάζουν, λέει, το «νέο σχολείο». Το σχέδιο που θέλει πλήρη ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης σε πλήρη εξέλιξη. Οραματίζονται σχολεία-μαμούθ, που θα λειτουργούν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, σχολεία πολλών ταχυτήτων, το διδακτικό πρόγραμμα των οποίων θα προσαρμόζεται ανάλογα με την περιοχή, σχολεία τα οποία θα αξιολογούνται με βάση τις επενδύσεις που προσελκύουν και όχι το επίπεδο της γνώσης που προσφέρουν.

Η κυβέρνηση κήρυξε τον πόλεμο και στη δημόσια εκπαίδευση. Άλλο ένα κοινωνικό αγαθό συνθλίβεται στις μυλόπετρες του ΔΝΤ. Σχολεία με 400 μαθητές, τάξεις με 30, μισόλογα για τις μετακινήσεις και το κόστος που θα εκτοξευθεί, αοριστολογίες για το περιεχόμενο των σπουδών, άλλα λόγια να αγαπιόμαστε για το στόχο αυτής της μετάλλαξης...

Το φλερτ αυτής της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού προσωπικά με την «ιδιωτικοποίηση» της εκπαίδευσης είναι και παλιό και γνωστό. Όλα δείχνουν όμως ότι εξελίχθηκε σε μεγάλο έρωτα. Αδιαφορούν για τις επιστημονικές έρευνες και την εμπειρία που προειδοποιούν ότι τα «πολυδύναμα» σχολεία και οι «Γκράβες» θα αποτύχουν, γυρίζουν την πλάτη στους εκπαιδευτικούς που χαρακτηρίζουν όλο το σχέδιο αντιπαιδαγωγικό, αγνοούν γονείς και μαθητές που διαμαρτύρονται, λοιδορούν τοπικούς άρχοντες και κοινωνίες που ξεσηκώνονται.

Αδιαφορούν για την ερημοποίηση της περιφέρειας και των ελάχιστων χωριών που έχουν απομείνει ζωντανά, αδιαφορούν για την ανάγκη εσωτερικής μετανάστευσης που θα προκαλέσουν οι συγχωνεύσεις, αδιαφορούν για την αποξένωση μαθητών-γονέων-εκπαιδευτικών που θα προκαλέσουν τα γιγάντια-απρόσωπα σχολεία που δημιουργούν, αδιαφορούν για την αύξηση της μαθητικής διαρροής και της παραβατικότητας, αδιαφορούν για την αύξηση της ανεργίας που θα προκαλέσει η μείωση θέσεων.

Η κυβέρνηση ισοπεδώνει τη μοναδική ελπίδα που έχει αυτή η χώρα για να ξεπεράσει την κρίση: τη νέα γενιά. Αντί να επενδύσει στο μέλλον και τη γνώση αυτών των παιδιών, αντί να επενδύσει στη μάθηση και να δημιουργήσει γενιές, που όχι μόνο θα μας βγάλουν από την κρίση αλλά θα έχουν όλα τα εφόδια ώστε να μην επιτρέψουν σε κανέναν στο μέλλον να φέρει τη χώρα σε παρόμοια θέση με τη σημερινή, κάνει τον μπακάλη και ενδιαφέρεται μόνο για τα εύσημα του Στρος-Καν και των «αγορών».

Δυστυχώς, η Παιδεία μας γίνεται ακόμα πιο ταξική, ακόμα πιο προσωπική υπόθεση, και απολύτως συνδεδεμένη με την επιχειρηματικότητα. Και πρέπει να απολογηθούμε στις επόμενες γενιές όχι μόνο για το δυσβάσταχτο βάρος που θα τους κληροδοτήσουμε, αλλά πολύ περισσότερο γιατί τους αφαιρούμε το δικαίωμα στη φαντασία και στο όνειρο, ακόμα και στα χρόνια της αθωότητας, όπως είναι τα χρόνια του σχολείου.

Κι ενώ το μέτωπο των αντιδράσεων φουντώνει με μαύρες σημαίες, καταλήψεις, ακόμα και απεργίες πείνας, δεν λείπουν οι «πρόθυμοι», που προσπαθούν να δώσουν κομματικό χρώμα στις κινητοποιήσεις, να μας πείσουν ότι η εξοικονόμηση πόρων, την ώρα που δεν υπάρχουν λεφτά για συντάξεις, είναι και αναπόφευκτη και επιβεβλημένη, και εκείνοι που το μεγάλο τους πρόβλημα είναι ότι οι συγχωνεύσεις και το κλείσιμο σχολείων αποφασίστηκαν ερήμην τους, προσπερνώντας έτσι την ουσία του ζητήματος, που είναι: να μην κλείσει κανένα σχολείο, να μη μετατραπεί η εκπαίδευση σε θρανίου τόπο.

Γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα...