Η ΖΥΓΑΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ;

Του Γιάννη Πανούση

Ο γέγονε γέγονε·

ο νεκρός κείται

στον πάνω όροφο

Β. Βασιλικός, Ολα θα ξεχαστούν

Πολλές φορές το κράτος πρέπει να προβαίνει σε δύσκολες σταθμίσεις, αξιολογήσεις και προτεραιότητες στη βάση των πιθανών κινδύνων και του ενδεχόμενου οφέλους.

ΑΥΤΗ όμως η διαδικασία έχει ένα όριο, το οποίο σχετίζεται με το δίκαιο, την ηθική, τα δικαιώματα και τις κοινωνικές αν(τ)οχές.

ΑΥΤΟ το όριο φαίνεται να το ξεπερνάμε υπό το πρόσχημα της οικονομικής κρίσης.

ΕΞΗΓΟΥΜΑΙ. Το κράτος λέει:«ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ και ενθαρρύνεται ο τζόγος και τα κέρδη θα διατίθενται για τους ανέργους».

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ λογική που σκοτώνει την κοινή λογική. Αναρωτιέμαι:

* Τότε γιατί να μην αφήνει ελεύθερα τα ναρκωτικά και τον επιβαλλόμενο φόρο να μην τον αξιοποιεί υπέρ των χρηστών;

* Τότε γιατί να μην κλείνει τα μάτια στο κύκλωμα της πορνείας και το ποσοστό επί της εκμετάλλευσης των γυναικών ή των νυχτερινών αποδοχών να μην τα αξιοποιεί υπέρ των αναπήρων και αναξιοπαθούντων ή των θυμάτων κακοποίησης;

* Σε τελική ανάλυση, γιατί να μην πουλήσουμε τα νησιά μας για να σώσουμε το περιβάλλον, γιατί να μην πουλήσουμε τα αρχαία μας για να βελτιώσουμε το επίπεδο της παιδείας μας, γιατί να μην πουλήσουμε ένα κομμάτι της Ιστορίας μας για ν' αποκτήσουμε καλύτερα εξοπλιστικά συστήματα;

ΑΥΤΗ η πολιτική λογική σκοτώνει και την αξιοπρέπεια του καθενός μας, καθώς υποτάσσει τα πάντα σε μια θολή σκοπιμότητα και συγκυρία χωρίς αρχές (και σαφώς χωρίς τέλος).

ΚΑΝΕΙΣ λαός, όπως και κανείς άνθρωπος, δεν μπορεί να ζήσει δίχως ένα μίνιμουμ ασυμπίεστων και αδιαπραγμάτευτων αξιών. Κανείς δεν μπορεί (τόσο εύκολα και τόσο ά-δοξα) να θυσιάζει το παρελθόν και το μέλλον προς χάριν ενός ευδαιμονιστικού (;) παρόντος.

ΚΑΝΕΙΣ δεν δικαιούται να θυσιάζει ανθρώπινες ζωές στο όνομα μιας απρόσωπης και συνεχώς μεταβαλλόμενης οικονομίας.

ΤΑ ΜΕΤΡΑ και τα σταθμά με τα οποία ζυγίζουν το κράτος και οι κρατούντες την αξία των κοινωνιών και των λαών δεν μπορεί να διαφέρουν από τα μέτρα και τα σταθμά με τα οποία ζυγίζουν το δικό τους βιος, «ιστορικό βάρος» ή «εθνικό χρέος».

ΕΘΝΙΚΟ (εξακολουθεί να) είναι ό,τι αληθινό βοηθάει όλους τους ανθρώπους να βελτιώσουν τη ζωή τους και όχι ό,τι ψευδεπίγραφο παρέχει ψευδαισθήσεις μικρής υποβαθμισμένης επιβίωσης.

ΔΕΝ έχει νόημα για τον πολιτισμό μας (εννοώ ημών και όχι των κρατούντων) να προβαίνουμε σε πράξεις ατομικής και συλλογικής βίας κατά προσώπων ή κατά πραγμάτων.

ΤΙΣ ζυγαριές τους όμως πρέπει να τις σπάσουμε οριστικά. Και μαζί μ' αυτές θα σπάσουν και οι αλυσίδες που μας δένουν με τους μικρεμπόρους της πολιτικής.

enet.gr