ΒΑΘΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΣΚΑΤΑ.

Του Άρη Δαβαράκη

Όλο και περισσότερο σφίγγει το ζωνάρι, όλο και περισσότερα καρφιά προστίθενται στον λαιμοδέτη μας, όλο και κονταίνει το λουρί μας – από συνεννόηση σε συνεννόηση. Γύρισε πάλι ο Πρωθυπουργός μας κομίζοντας δήθεν «καλά νέα» - το ζόρι θα επιμηκυνθεί και θα έχουμε τη μεγάλη χαρά να μαζοχιζόμαστε για πολλά ακόμα χρόνια, δεκαετίες πια, απολαμβάνοντας τις περικοπές των μισθών μας, τον περιορισμό των δαπανών μας, την εκποίηση όλης της περιουσίας μας. Αντίτιμο η μεγίστη ευτυχία να παραμείνουμε Ευρωπαίοι, να μην πτωχεύσουμε ή φύγουμε από το Ευρώ, να ξεπληρώσουμε τα χρέη μας και να «ματώσουμε» όσο γίνεται περισσότερο, «μετανοώντας» για τις κακές μας πράξεις και τις αλόγιστες σπατάλες μας.

Όλα αυτά βέβαια θα τα κάνουν οι χαμηλόμισθοι, οι συνταξιούχοι, και οι σκληρά εργαζόμενοι, εμείς που κρατάμε αυτόν τον τόπο ζωντανό ακόμα. Οι απατεώνες της πολιτικής, των ΜΜΕ, των τραπεζών, της διαπλοκής, των εκβιασμών, του εμπορίου των ναρκωτικών και των όπλων, οι ρουφιάνοι, οι νταβατζήδες που πουλάνε σάρκα γυναικεία, εφηβική η και παιδική, παρέα με την crème de la crème της Δικαιοσύνης μας, της Αστυνομίας μας, των Αρχών και των Εξουσιών αυτού του Κράτους δεν χρωστάνε τίποτα σε κανέναν και όσα εγκλήματα και αν έχουν κάνει έχουν προ πολλού παραγραφεί με την κοινή συναίνεση όλων των κομμάτων. Και όχι μόνο αυτό. Αυτοί οι ίδιοι λήσταρχοι με τις παρέες τους που φέρανε τον τόπο ως εδώ και έχουνε το θράσος να μας λένε και ότι «τα φάγαμε παρέα», αυτοί οι επαγγελματίες κλέφτες και σώγαμπροι των εξουσιών και του πλούτου, τα έρποντα σκουλήκια της πολιτικής ζωής μας και τα τρωκτικά των δισεκατομμυρίων του μαύρου χρήματος, όλος αυτός ο εσμός των αθλίων, απείραχτος μας κοιτάζει γελώντας ειρωνικά καβατζωμένος πίσω από δισεκατομμύρια ευρώ χωμένα κάτω απ’ τη λίμνη της Γενεύης ή δεν ξέρω που αλλού. Έχουν το θράσος αυτοί οι ίδιοι, αυτά τα λαμόγια, αυτοί οι ξεπουλημένοι να κόβουνε ακόμα βόλτες εδώ γύρω και ποιος ξέρει, μπορεί μέσα στο βρώμικο μυαλό τους να έχουνε φτιάξει σενάρια που να τους βολεύουν, έτσι ώστε να ελπίζουν πως θα ξανακάτσουνε στο πράσινο τραπέζι με τη τσόχα – που τόσο αγαπήσανε «εδώ και τώρα», σοσιαλιστές και νεοφιλελεύθεροι Έλληνες που για μια μπουκιά χαβιάρι κι ένα παλτό καμηλό, ξαναγράφουνε την Ιστορία μας – και μεταξύ αστείου και σοβαρού, σαν άλλοι Ψινάκηδες, μας βγάζουνε και τον Κολοκοτρώνη πούστη. Δεν το λένε σοβαρά, απλώς το γράφουνε στο μπλόγκ τους για πλάκα - όπως λέει ο Ψινάκης «άει μωρή καλλιαρντή, ξεκουμπίσου από δω» - μόνο που αυτοί δεν είναι Ψινάκηδες και δεν έχουν δηλώσει ποτέ «είμαι η δούλα του Ρουβά». Είναι συγγραφείς και διανοούμενοι πολλών κυβικών, σύμβουλοι σε ιστορικές σειρές και επιμελητές των σχολικών βιβλίων όπου οι Έλληνες παρουσιάζονται στην καταστροφή να συνωστίζονται ποιος θα πρωτομπεί στο καράβι να πάει στη Βενετία για διακοπές ή στο Μιλάνο ν’ ακούσει Όπερα.

Η ξεφτίλα είναι μεγάλη και χρειάζεται γερή ανασυγκρότηση για να μπορέσουμε να ορθοποδήσουμε πάλι και να ανακτήσουμε την χαμένη μας αξιοπρέπεια. Όχι γιατί τα κάναμε θάλασσα με τα οικονομικά μας και πέσαμε έξω ξοδεύοντας περισσότερα απ’ όσα είχαμε. Αλλά γιατί, πράγματι, on est dans la merde. Έχουμε βουτήξει στο σκατό μέχρι το λαιμό και δεν χρειαζότανε ο Ντομινίκ για να μας το υπενθυμίσει. Είναι αλήθεια. Το ζούμε κάθε μέρα. Έχουμε οδηγηθεί σε πλήρες αδιέξοδο και παρηγοριόμαστε με τα νέα που μας φέρνει ο κάθε Γ.Α.Π, «να μην ανησυχούμε», έχουν κατανόηση, «μας δίνουν χρόνο», δεν βιάζονται – απλώς θέλουν να τα αγοράσουν όλα πολύ φτηνά – και όσο περνάει ο καιρός και μεγαλώνει η ανάγκη μας, τόσο θα πέφτει η τιμή της Εθνικής μας περιουσίας.

Για την εθνική μας υπερηφάνεια δεν λέω κουβέντα. Είναι απ’ ό,τι ξέρω εκ πείρας αυστηρά απαγορευμένο να αγαπάς την πατρίδα σου, τις παραδόσεις της και ό,τι κουβαλάει στην καμπούρα της – αγώνες απελευθερωτικούς και «Όχι» ηχηρά και πολέμους στήθος με στήθος για να κερδίσουμε έδαφος μέσα στα χρόνια και να έχουμε σήμερα σύνορα – να τα αμφισβητούν οι Τούρκοι.

Ευτυχώς η ηλεκτρονική εποχή και το internet μας απελευθέρωσε από την άγρια σκλαβιά των καθεστωτικών ΜΜΕ που ξεσκονίζουν, σφουγγαρίζουν και υπηρετούν τους διάφορους σουλτάνους. Και έτσι, δι’ αυτής της οδού, θα βρούμε πάλι τρόπο να συνεννοηθούμε και να αποτρέψουμε το πλήρες ξεπούλημά μας – το υλικό αλλά και το πνευματικό. Αυτή είναι η ελπίδα μας και είναι, βέβαια, ισχυρή και με τεράστιες δυνατότητες. Υπάρχει πάντα μία παράμετρος που τα τσογλάνια δεν την υπολογίζουν, από βλακεία, από άγνοια ή από υπεροψία – κι έτσι, στον τελικό λογαριασμό, το χάνουν πάντα το παιχνίδι.

www.protagon.gr