ΤΡΟΜΟΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΗ.

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

Αν τον ρωτήσεις ποιος είναι ο Γκαίτε, θα σε κοιτάξει απ' την κορφή ως τα νύχια και με το σαρδόνιο χαμόγελο της επιτυχίας θα σου απαντήσει πως είναι ο ιστορικός ιδρυτής της Γκέτεμποργκ.

Όμως τον «πρόεδρο ΠΑΕ» κανείς δεν τον ρωτάει τέτοια πράγματα. Η φυσιογνωμία του, κάτι σαν τον κακό σε ταινία Τζέιμς Μποντ, δεν σου αφήνει περιθώρια για ερωτήσεις. εν τρέχει και τίποτε, θα πείτε. Η πανίδα των προέδρων στη δημόσια ζωή της χώρας δεν είναι είδος προς εξαφάνιση. Μόνο που αυτός δεν είναι πρόεδρος σαν τους άλλους.

Αυτός διαθέτει σωματοφύλακες και αστυνομικούς, ομάδες οπαδών και χουλιγκάνους, λεφτά, πολλά λεφτά - έτσι τουλάχιστον διατείνεται -, αρκετά πάντως για να σε κάνει να σκέφτεσαι ότι το χρήμα πάει στο χρήμα, αφού, εκτός απ' αυτά που διαθέτει, ο γενναιόδωρος κρατικός προϋπολογισμός τού δίνει κι άλλα.

Όταν τον ακούς να μιλάει, τον θαυμάζεις για το κουράγιο του. Πρέπει να διαθέτει τεράστια αποθέματα δύναμης για να τα βγάλει πέρα στον τιτάνιο αγώνα που δίνει με τη γραμματική, με τις λέξεις που δεν βρίσκει για να πει αυτό που θέλει να πει.

Όμως δεν έχει σημασία. Στην Ελλάδα των επιτυχημένων κανείς δεν έχασε επειδή άφησε ακαλλιέργητη την έκταση που εκτείνεται ανά΅εσα στο δεξιό και το αριστερό αυτί της κεφαλής του.

Είναι εναντίον της βίας, αλλά, τι να κάνει, όσο κι αν τον θεωρούμε γίγαντα, άνθρωπος είναι και αν του πατήσει κανείς τον κάλο είναι αναγκασμένος να αντιδράσει. Και για να αποδείξει πως είναι σαν και μας, ζητάει κι αυτός από το κράτος να λάβει μέτρα. Γιατί τον καίει ο κόσμος που θα παραδώσει στα παιδιά του, όπως αναρωτήθηκε κάποιος απ' αυτούς σε μια στιγμή ενδοσκόπησης.

Θα μου πείτε, αυτά συμβαίνουν κι αλλού. Παντού το ποδόσφαιρο απελευθερώνει αποθέματα κοινωνικής βίας, παντού κινούνται χρήματα κάτω από το τραπέζι. Μόνο που το ζήτημα δεν είναι εκεί. Το ζήτημα είναι πως αυτός ο ανθρώπινος τύπος που ακούει στο όνομα «πρόεδρος ΠΑΕ» στο δημόσιο θέατρο της πλουτοκώσταινας ενσάρκωσε το πρότυπο της κοινωνικής επιτυχίας.

Ήταν ο τσαμπουκάς που δεν μασούσε, που δεν τον ένοιαζαν ούτε τα προσχήματα, που μπορούσε να στήσει και να ξεστήσει κατά βούληση οτιδήποτε, από αυθαίρετες κατασκευές ως αγώνες.

Μπορεί να μην ήξερε να φτιάξει ποδόσφαιρο, όμως ήξερε να φτιάξει τζόγο - κι αυτό μετρούσε. Ποιος νοιαζόταν για τέχνη στην Ελλάδα που ξόδευε πριν ακόμη καταφέρει να πλουτίσει.

Κι αν τώρα αυτός ο πρόεδρος σε τρομάζει, μην ανησυχείς. Σημάδι των καιρών. Έχει κι η κρίση τα καλά της.

Πηγή