ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ ΜΕ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ.

Του Αργύρη Κωστάκη

Ονειρεύομαι. Όταν το πρόσωπο του τέρατος πάψει να μας τρομάζει, τότε έχουμε αρχίσει να του μοιάζουμε, έλεγε ο Μάνος Χατζιδάκης. Ένας άνθρωπος που συνδύαζε τη φλογισμένη ψυχή με ένα εξαιρετικό μυαλό.

Το τέρας πάντα με τρόμαζε και δεν θα πάψει να με τρομάζει – συνεπώς, δεν θα του μοιάσω ποτέ. Κι αυτό γιατί μου αρέσει να ονειρεύομαι. Θέλω να ονειρεύομαι. Γιατί το όνειρο μου δίνει ελπίδα.

Σε έναν κόσμο όπου συμβαίνουν σκηνές Αποκάλυψης με το σεισμό στην Ιαπωνία. Σε έναν κόσμο που ζω κάθε μέρα με το άγχος της επιβίωσης. Το μνημόνιο θα ακολουθεί την Ελλάδα στο διηνεκές. Σε έναν κόσμο όπου δύο αμούστακοι αστυνομικοί, οι οποίοι θα μπορούσαν να ήταν παιδιά μου δολοφονούνται εν ψυχρώ από κακοποιούς.

Γι’ αυτό, λοιπόν, ονειρεύομαι έναν κόσμο χωρίς κακίες, μίση και μικρότητες.

Έναν κόσμο όπου κυρίαρχες λέξεις είναι το ευχαριστώ, το παρακαλώ και το συγγνώμη.

Μια γειτονιά όπου τα παιδιά θα ξανάπαιζαν στο δρόμο. Μια παραλία χωρίς αποτσίγαρα και σκουπίδια.

Μια λεωφόρο χωρίς κορναρίσματα και τρελούς οδηγούς.

Ένα σχολείο όπου τα παιδιά μαθαίνουν γνώσεις που θα τους χρησιμεύσουν στο μέλλον.

Έναν συνδικαλισμό που μάχεται για το καλό των εργαζομένων και όχι για την τσέπη των συνδικαλιστών.

Μια τηλεόραση που ψυχαγωγεί αξιοπρεπώς χωρίς big brother, οικογενειακές ιστορίες, μην το πεις στη νύφη και άλλα εμετικά κατασκευάσματα στην εποχή της ευτέλειας.

Μια γειτονιά που όλοι κάνουν ανακύκλωση και κομποστοποίηση.

Ένα δημόσιο νοσοκομείο που δεν θυμίζει τριτοκοσμικό υπαίθριο ιατρείο.

Μια τροχαία που δεν στήνει μπλόκα – παγίδα στους οδηγούς, αλλά προλαμβάνει το ατύχημα.

Ένα γήπεδο που το ποδόσφαιρο είναι γιορτή και όχι πόλεμος.

Ένα σινεμά όπου οι θεατές κλείνουν το κινητό την ώρα της προβολής.

Έναν πλανήτη που λειτουργεί χωρίς πετρέλαιο, αλλά με ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.

Ένα κράτος που έχει δουλειά για όλους τους πολίτες του και κρατάει μόνο τους νόμιμους μετανάστες.

Μια εφορία που τιμωρεί τους φοροκλέφτες.

Μια κυβέρνηση που φυλακίζει τους απατεώνες υπουργούς.

Ένα κόμμα με το βλέμμα στο μέλλον και τα παιδιά.

Ονειρεύτηκα ότι ήλπιζα σε μία ανθρώπινη ζωή. Αλλά, δυστυχώς, ξύπνησα. Ήταν 5 τα ξημερώματα και στις 6 έπρεπε να είμαι στη δουλειά. Από το μισθό μου (είμαι δημοσιογράφος, ένας απλός εργαζόμενος, ιδιωτικός υπάλληλος και αμείβομαι με τη νόμιμη σύμβαση) ζω εγώ και άλλος ένας άνθρωπος που είναι άνεργος. Παρά τη μόρφωση, την προϋπηρεσία και τις τέσσερις γλώσσες που γνωρίζει.Όπως, άλλωστε, συμβαίνει πλέον σε χιλιάδες ελληνικές οικογένειες, όπου ο ένας δουλεύει για δύο ή και τρεις…

Πηγή