ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΑΔΕΙΑ ΣΕ ΚΑΙΡΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΗΔΙΑΣ...

 Του Τάσου Φούντογλου

ΑΜΛΕΤ: Αρέσουνε στον κόσμο ακόμα; ( αναφερόμενος σε κάποιους παλιούς ηθοποιούς ενός θιάσου της πόλης)
ΡΟΖΕΝΚΡΑΝΤΖ: Για να πούμε την αλήθεια, όχι τόσο.

ΑΜΛΕΤ: Γιατί; Σκουριάσανε;

ΡΟΖΕΝΚΡΑΝΤΖ: Οχι, αυτωνών η απόδοση είναι ακόμα ζηλευτή. Αλλά μας ξεφύτρωσαν τώρα τελευταία, κύριε μου, κάτι νεοσσοί, κάτι γεράκια ξεπεταρούδια, που ξεφωνίζουν στη σκηνή και όμως εισπράττουν μανιασμένο χειροκροτημα. Αυτοί είναι της μόδας τώρα και σατιρίζουν τις συμβατικές- όπως τις λένε- παραστάσεις, που όλοι της καλής κοινωνίας, φοβούνται πια να πλησιάσουν μήπως και γίνουν αντικείμενα σχολίων

ΑΜΛΕΤ: Μην μου πείς! Και είναι νεαροί; Ποιός τους υποστηρίζει; Θα μείνουν στο επάγγελμα μόνο όσο αντέχουν οι φωνές τους να ουρλιάζουν; Κι αργότερα, όταν θα πέσουν και εκείνοι στη μανιέρα- που είναι το πιθανότερο, εαν δεν βελτιώσουν τις επιδόσεις τους- θα αρχίσουνε να λένε πως οι συγγραφείς τους κάνουνε κακό, γιατί τους βάζουνε να βρίζουν τον ίδιο τον μελλοντικό τους εαυτό;

ΡΟΖΕΝΚΡΑΝΤΖ: Για να μαι ειλικρινής, μεγάλη φασαρία έχει γίνει και απο τις δυο μεριές.....

Για να μαι και εγώ ειλικρινής ,ευγενικέ μου Αμλετ, το ίδιο σκηνικό στηνεται μέρες τώρα και στην δική μου πόλη. Οι νεοσσοί θρασύτατα περιδιαβαίνουν στις αγορές του δήμου και φωνασκώντας απαιτούν το χειροκρότημα της δόλιας Εκκλησίας. Το ΄΄τις αγορευειν βούλεται΄΄ ξέχνα το πια οριστικα. Δεν αποτελεί εμπόδιο για δαύτους. Στην σημερινή μας πόλη εξάλλου δεν χρειάζονται λόγια πολλά, ούτε και επιχειρηματα και γνώσεις και άλλα τέτοια βαρετά για των πολιτών τα γούστα. Στην μόδα πλέον είναι άλλα. Να βάφεις ξανθιά ή μελαχρινή την ρίζα σου, να φτιασιδώνεις το μετριο προσωπείο της αυγής με περισσά ψιμύθια , να σφίγγεις δυνατά το χέρι της ανυποψίαστης της ψήφου, να χαμογελάς επίμονα και συνεχώς σε όσους τυχαίνει να βρεθούν εμπρός σου και να λυγίζεις ευπρεπώς τον δουλικό σου αυχένα . Αυτά αρκούν για να κερδίσεις τον έπαινο του πλήθους. Και απο κοντά εξάλλου είναι και οι πάντα χρήσιμοι αυλικοί. Για να κρυβουν επιμελώς του πνευματος σου τις ρωγμές. Να θορυβούν κάθε φορά που το στόμα σου ανοησία εκστομίζει και να υποδαυλίζουν συνεχώς της ευτέλειας σου την φωτιά σηκώνοντας φλόγα ψηλή βλακείας. .....

Δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες, ευγενικέ μου Αμλετ, δεν αντιλέγω. Αλλα να. Είναι που με πέταξαν, της πολιτικής μου της ζωής οι συρφετοί, στης κρίσης τις δυνατές αναταράξεις. Και δίχως καπετάνιο με πνεύμα στιβαρό δεν λογαριάζω να ξεφύγω εύκολα από δαύτες. Αλλά και αυτός μονάχος του τι να σου κάνει ο δόλιος. Το πολύ πολύ να καταφύγει, σαν σε αδιέξοδο βρεθεί μονάχος, στης αβαρίας την εύκολη την λύση και μες την ταραγμένη θάλασσα ανθρώπων ζωές να αναγκαστεί να θυσιάσει.Και το « να ζεί κανείς ή να μην ζεί;», της δικής σου απορίας εύκολα αλλάζει φορεσιά και γίνεται «να γλιτώσεις ποιόν και ποιόν να αναγκαστείς να αφήσεις;». Αφού όλοι μας όλα αυτά τα χρόνια λαθρεπιβάτες φροντίσαμε να γίνουμε στης πολιτείας μας το ανερμάτιστο ταξίδι. Και μιλάμε, στο ξαναλέω, για ανθρώπινες ζωές και όχι για εφήμερα φορτία, που εύκολα πετάς στης ταραχής την θάλασσα σαν κινδυνέψουν όλα.

Οπότε σκέφτομαι να αλλάξω ρότα και το τιμόνι της εδώ της πολιτείας μου ποτέ ξανά στα χέρια ηλιθίων να μην επιτρέψω βορά να γίνει . Οι εκλογές ζυγώνουνε και όποιος συγγενής ή φίλος μου ξανατολμήσει, την αρμοδιότητά του να εκχωρήσει, έναντι πινακίου πολιτικού φακής- πές το και ρουσφέτι δεν με νοιάζει- σου το λέω καθαρά ,θα κληθεί την οργή μου να ανταμώσει. Στα πεζοδρόμια της δικής του της ζωής σκοπεύω τότε να κατέβω και την βία μου σε αυτόν να διαδηλώσω .Ετσι πρέπει. Να ψέγεις τον ηλίθιο, κοιτώντας τον κατάματα, για τις όμοιες του κρίσεις και όχι να κρύβεσαι πίσω από του όχλου τον θυμό ρίχνοντας τα βέλη σου στους ευκολους τους στόχους που κρέμονται απ΄ του Λεβιάθαν το κεφάλι.Γιατί το ξέρεις καλύτερα από εμένα ότι όταν την οργή σου εδώδιμο προσφέρεις στα τραπεζώματά των γνωστών επιτηδείων δεν θα αργήσει η στιγμή που κάποιος από δαύτους θα αξιώσει κορόνα βασιλιά για αυτόν και τους λοιπούς της ιερής του της φαμίλιας. Και τότε θα ναι αργά. Ακόμα και αν στο βασίλειο της εδώ Δανιμαρκίας υπάρχει απο χρόνια κάτι σάπιο , των Σπαρτιατών η πόλη δεν παύει να αποτελεί προοπτική χειρότερη για της ζωής σου το ταξίδι….

 PUBLIUS...