ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΕΠΑΝΙΔΡΥΣΗ;

Του Γιάννη Πανούση

...και μέσα στο θυμό μου
κατά διαβόλου στέλλω

τον ίδιο μου τον εαυτό, και γίνομαι σκυλί

Γ. Σουρής, Ο ρωμηός

Ποιο είναι το Μεγάλο Στοίχημα των επικείμενων αυτοδιοικητικών εκλογών; Το να επιλεγούν οι προοδευτικότεροι ή οι πλέον αρεστοί στις τοπικές κοινωνίες δήμαρχοι και περιφερειάρχες; Το να διαμορφωθούν πολιτικές συμμαχίες «νέου τύπου» (θετικής ή θνησιγενούς κατεύθυνσης);
ΤΟ να αμφισβητηθεί βαθύτερα ή ν' ακυρωθεί (στην πράξη;) το Μνημόνιο και να βρεθούμε μπροστά σ' ένα Εθνικό Κενό (χωρίς αρχή και χωρίς τέλος, αφού ούτε τ' αριστερά κόμματα ούτε ο λαός γνωρίζουν πώς και πότε θα βγούμε από την κρίση που μας έβαλε ο άφρων δικομματισμός); Και τα μεν κόμματα εξουσίας θέλουν πρωτίστως να διασώσουν τη διαχρονική ισχύ των πολιτικών οικογενειών, τα δε κόμματα της Αριστεράς βρήκαν την ευκαιρία (;) να λύσουν τα ψυχοπροσωπικά τους προβλήματα.

ΤΟ ένοχο πολιτικό σύστημα δεν φοβάται από τις διακηρύξεις, τις πορείες ή τα τσιτάτα.

ΚΙ όμως η Αριστερά παίζει με όρους 19ου αιώνα.

ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ ποιο είναι σήμερα το «ηρωικόν» στοιχείο της Αριστεράς. Η αναδρομή στους αγώνες του προηγούμενου αιώνα και των προηγούμενων γενεών (που θυσιάστηκαν, βασανίστηκαν, εκτελέστηκαν) κληρονομείται; Αισθάνεται «επαναστάτης» ο νεαρός ή και ο σαραντάρης αριστερός του 2010 επειδή οι γονείς του ή άλλοι μάτωσαν; Κι αν είναι έτσι, πώς ερμηνεύεται η καθήλωση των «επαναστατών» στο 5% με 10% τα μεταπολιτευτικά χρόνια; Φταίει ο καπιταλισμός που αλλάζει και προσαρμόζεται ή η Αριστερά που δεν αλλάζει και δεν προσαρμόζεται;

Η σύγχρονη Αριστερά (σε όποια εκδοχή της κι αν πιστεύει καθένας) έχει αυτή την εποχή μοναδική ευκαιρία να προβάλει το αίτημα της ΝΕΑΣ ΑΛΛΑΓΗΣ.

ΑΛΛΑΓΗ πολιτικού σκηνικού, πολιτικού συσχετισμού δυνάμεων, πολιτικής λειτουργίας. Αλλαγή στο μοντέλο κοινωνικής προστασίας (με ομπρέλες και συμμαχίες τοπικού και συνεργατικού χαρακτήρα προς όφελος των ασθενέστερων). Αλλαγή στο περιεχόμενο και στην έννοια του Εθνικού Δημοσίου Συμφέροντος.

ΓΙΑ ΝΑ συμβούν όμως αυτά πρέπει η Αριστερά να υιοθετήσει το ενιαίο τρίπτυχο: Οραμα για μια κοινωνία συνευθύνης, εμπιστοσύνης, ισοελευθερίας. Κίνημα για μια συνεχή παρουσία των συλλογικών φορέων και της κοινωνίας των πολιτών. Διαχείριση για μια ενεργή και λογοδοτούσα αριστερή διακυβέρνηση σε όλους τους θεσμούς που αναθέτει ο λαός.

ΥΓ.: Ας αφήσουν λοιπόν τα λόγια και την απόλυτη αλήθεια και καθαρότητα. Η ταξική ανάλυση και η διεθνιστική αλληλεγγύη δεν φαίνεται να ενθουσιάζουν τον λαό. Μήπως χρειάζεται όχι μια ψευδο-ενότητα των σημερινών κομμάτων, αλλά μια Νέα Συντακτική Συνέλευση Επανίδρυσης της Σοσιαλιστικής Δημοκρατικής Αριστεράς, όπου κανείς δεν θα ηγεμονεύει αλλά και κανείς δεν θα περισσεύει;

εφημερίδα "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ", 20/09/2010