Ώρες ώρες διαβάζω αυτά που γράφουν δημοσιογράφοι, διανοούμενοι, πνευματικοί άνθρωποι και άλλοι για την εκπαίδευση και δεν μπορώ να καταλάβω πώς τα σκέφτονται. Γράφουν ό,τι θέλουν και πιστεύουν ότι είναι και το σωστό. Το αστείο είναι ότι λύνουν ως δια μαγείας κι όλα τα προβλήματα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό το άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη. Αναφέρει μεταξύ άλλων:
Δεν θα ήταν διαφορετικά αν οι τοπικές κοινωνίες με τους συλλόγους γονέων και κηδεμόνων όριζαν τη λειτουργία των σχολείων μέσα στις γενικές γραμμές της στρατηγικής στην Παιδεία (μια δουλειά που πρέπει να κάνει το υπουργείο, αντί να ψάχνει πόσους γυμναστές έχει κάθε σχολείο). Καταρχήν θα δημιουργούνταν ντε φάκτο αξιολόγηση εκπαιδευτικών και σχολικών μονάδων. Αν π.χ. σε κάποιο λύκειο παρουσιάζεται υψηλό ποσοστό αποτυχίας στις πανελλαδικές, οι ίδιοι οι γονείς θα ψάξουν να βρουν την κακοδαιμονία και να τη διορθώσουν.
Φυσικά 16.000 σχολικά συμβούλια και τριακόσιοι δήμοι δεν πρόκειται να παράγουν όλα και πάντα άριστες αποφάσεις. Αν και δεν μπορούμε ποτέ να γνωρίζουμε τι είναι «άριστη απόφαση», ξέρουμε ότι το συμφέρον θα τους οδηγήσει να πάρουν τις καλύτερες δυνατές αποφάσεις, διότι από αυτές εξαρτάται το μέλλον των παιδιών τους.
Πόσο εύκολα είναι τα πράγματα! Αρκεί μια αποτυχία και το συμφέρον και αμέσως οι γονείς θα τα λύσουν όλα. Πώς φαίνεται ότι δε γνωρίζει τίποτα από την Παιδαγωγική Επιστήμη! Εμείς δεν μπορούμε να λύσουμε τα προβλήματα της τάξης μας και οι γονείς θα λύσουν τα προβλήματα όλων των τάξεων!
Άσε δε που θα μας αξιολογούν κι από πάνω. Θα έρχεται, δηλαδή, ένας γονιός και θα με κρίνει αν εφαρμόζω σωστά τη διαφοροποιημένη διδασκαλία στη γλώσσα, αν το εξατομικευμένο πρόγραμμα που εφαρμόζω με τη βοήθεια του ΚΕΔΔΥ είναι επαρκές για το παιδί του ή πρέπει να αυξήσω τις ασκήσεις φωνολογικής επίγνωσης ή να μειώσω τις ασκήσεις που αφορούν την οπτικοχωρική βραχυπρόθεσμη μνήμη, αν η εξακτίνωση κάποιου θέματος στην ευέλικτη ζώνη με βάση τη θεωρία της πολλαπλής νοημοσύνης του Gardner είναι πλήρης ή έχω παραβλέψει κάποια πτυχή ή μήπως θα ήταν καλύτερα να γίνει με βάση το ΑΠΣ. Εννοείται φυσικά πως ο γονιός έχει μια αποκρυσταλλωμένη άποψη για την επιστήμη των Μαθηματικών, τη μέθοδό της και τις επιδράσεις που έχουν όλα αυτά στη διδασκαλία και επομένως κατανοεί πλήρως γιατί στα Μαθηματικά τα παιδιά δουλεύουν πότε σε ομάδες και πότε όλη η τάξη συζητά κάποιο πρόβλημα. Γνωρίζει, επίσης, την επίδραση των ρευμάτων της επιστημολογίας στη διδασκαλία των Φυσικών Επιστημών και έτσι ξέρει πότε να με ψέξει έτσι και τις παραβλέψω. Δε συζητούμε για τα κίνητρα των μαθητών. Κατέχουν όλες τις ψυχολογικές θεωρίες και έτσι ας τολμήσουμε να τις αγνοήσουμε. Προσωπικά συναντώ κάθε μέρα τέτοιους γονείς και εμπλέκομαι σε πολλές και ενδιαφέρουσες συζητήσεις μαζί τους.
Ποιον άλλον επιστημονικό κλάδο ή χώρο του πνεύματος αξιολογούν άσχετοι μ' αυτόν; Ο Γαλιλαίος ή ο Αϊνστάιν ή οποιοσδήποτε άλλος ή άλλη θεωρούνται σπουδαίοι, επειδή τους έκριναν ως τέτοιους κάποιοι γονείς; Αυτή που οφείλει να μας κρίνει, και επιβάλλεται να γίνει το συντομότερο δυνατό, πρέπει να είναι η δική μας επιστημονική κοινότητα και όχι διάφοροι άσχετοι. Δεν υποστηρίζω κάτι πρωτότυπο. Αντιγράφω αυτό που γίνεται αλλού.
Αν, τέλος, νομίζετε ότι η υλοποίηση κάποιας εκπαιδευτικής πολιτικής ή έστω ενός μέρους της είναι κάτι απλό, ώστε να τ' αφήσουμε στους γονείς, σκεφτείτε το εξής: Η ΝΑΣΑ έχει στείλει διαστημόπλοια στον Άρη, στον Κρόνο, ακόμα και εκτός του ηλιακού μας συστήματος. Ωστόσο, κανείς δεν έφτιαξε ποτέ ένα εκπαιδευτικό σύστημα που να μην αφήνει πίσω κανένα παιδί και να καλλιεργεί ταυτόχρονα τα ταλέντα όλων των μαθητών. Τυχαίο είναι; Ακολουθώντας τη λογική του Πάσχου Μανδραβέλη θα πρέπει να διοικηθούν όλα από την τοπική κοινότητα. Σιγά μη διοικηθεί και η ΝΑΣΑ! Βέβαια, είμαι σίγουρος πως δε συμφωνεί μ' αυτήν την πρόταση. Τότε γιατί το προτείνει για μας; Διότι ξέχασα να σας αναφέρω το σημαντικότερο, αυτό που, δυστυχώς και άδικα, πιστεύουν πολλοί:
ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ.
Για να μην το ξεχνάμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου