Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ; Αι σιχτίρ και αυτή...

του Θανάση Καρτερού

Η αριστερά στην Ελλάδα περιγράφει τον εαυτό της ως παράταξη της ανιδιοτέλειας, των θυσιών, της προσήλωσης στα συμφέροντα των πιο αδύνατων –και η ιστορία αποδεικνύει ότι οι δάφνες αυτές της αξίζουν. Της αξίζει όμως και ο ακάνθινος στέφανος των κρίσεων και των διασπάσεων, με τον οποίο μόνη της στολίζει κάθε τόσο το μέτωπό της. Κι αυτό επίσης η ιστορία, παλιότερη και πρόσφατη, το πιστοποιεί πέραν πάσης αμφιβολίας.

Ε, η ιστορία επαναλαμβάνεται και σήμερα και αν αυτό προσλαμβάνεται από πολύ κόσμο ως φάρσα, από τους αριστερούς κάθε απόχρωσης προσλαμβάνεται ως τραγωδία. Και είναι τραγωδία για τις κοινωνικές εκείνες δυνάμεις που βλέπουν στο Μνημόνιο και στην πολιτική Παπανδρέου τον όλεθρο των εισοδημάτων, των δικαιωμάτων και της ίδιας της ζωής τους, την ίδια στιγμή που ο πρωθυπουργός, στη Disneyland που έχει κατασκευάσει -ή του έχουν κατασκευάσει- για τον εαυτό του βλέπει τα απάνθρωπα μέτρα των δανειστών ως τολμηρές μεταρρυθμίσεις και τις φωτιές που ανάβει το Μνημόνιο ως πρώτο βήμα προς τη νέα Ελλάδα η οποία γεννιέται από τις στάχτες της παλιάς.

Σε μια τέτοια κατάσταση είναι προφανές πόσο αναγκαία θα ήταν μια ισχυρή και ενωμένη αριστερά, έστω και μόνο για να υπερασπιστεί αυτούς που το Μνημόνιο και η Τρόικα στήνουν στον τοίχο, έστω κι αν δεν διαθέτει, όπως πολλοί την κατηγορούν ολοκληρωμένη εναλλακτική πολιτική -λες και διαθέτουν πολιτική εκείνοι που ψήφισαν το Μνημόνιο αμετάφραστο, χωρίς οι μισοί να ξέρουν αγγλικά, αλλά τέλος πάντων…

Το θέμα δεν είναι, όπως πολλές φορές δημοσιογράφοι και κομματικά στελέχη ελαφρών βαρών επαναλαμβάνουν, ότι τώρα, στις σημερινές συνθήκες, είναι μια ευκαιρία για την αριστερά να ενισχυθεί –εκλογικά και παντοιοτρόπως. Σκασίλα μας μεγάλη, θα πει ο συνταξιούχος που η σύνταξή του τελειώνει την πρώτη βδομάδα του μήνα, ποιος θα ενισχυθεί και ποιος όχι. Το θέμα για την αριστερά είναι αν θα παίξει το ρόλο της, αυτόν για τον οποίο υποτίθεται ότι υπάρχει και για τον οποίο γενιές και γενιές στρατεύτηκαν και εξακολουθούν να στρατεύονται. Αν θα ενισχύσει δηλαδή εκείνη τους αδύναμους, αν θα χτίσει συμμαχίες και άρα αποτελεσματικές αντιστάσεις στη λαιμαργία των δανειστών που έχει γίνει υπέρτατος νόμος του ελληνικού κράτους, αν θα συμβάλει να αλλάξουν οι συσχετισμοί και να μπει τέλος σε μια επικίνδυνη παντοκρατορία των δυνάμεων που υπέγραψαν, υποστηρίζουν και εφαρμόζουν την πολιτική του ΔΝΤ και των ξένων δανειστών. Για να διαμορφωθούν τουλάχιστον οι συνθήκες εκείνες που δεν θα τους επιτρέπουν να κάνουν ότι θέλουν, όπως θέλουν, και όποτε θέλουν εις βάρος εκείνων που οι ίδιοι βάφτισαν μη προνομιούχους.

Αντί γι’ αυτό βλέπουμε σήμερα ένα αυτιστικό ΚΚΕ –όποιος δεν είναι μαζί του μαύρο φίδι που τον έφαγε. Και έναν ανήλικο παρά την ηλικία του Συνασπισμό, που δεν είναι σε θέση να υπερασπιστεί ούτε τη δική του ενότητα, πόσο μάλλον να οικοδομήσει την ευρύτερη αναγκαία συσπείρωση. Με αποτέλεσμα να γυρίζουν στην αριστερά την πλάτη –αδιάψευστος μάρτυρας οι σχετικές δημοσκοπήσεις- εκείνοι που περίμεναν τη στήριξη της στις δύσκολες σημερινές συνθήκες. Αι σιχτίρ κι εσείς, είναι το σχόλιο που προκαλούν οι σχετικές ειδήσεις και ανακοινώσεις.

Όποιος θέλει να αποδώσει στην ιστορία, στο κακό το ριζικό της αριστεράς, ή στο Μνημόνιο τη θλιβερή εικόνα, με γεια του με χαρά του. Στην πραγματικότητα, όσες πραγματικές αιτίες κι αν οπλίζουν τις διασπάσεις και τις κρίσεις, είναι οι ηγεσίες εκείνες που τελικά τραβούν τη σκανδάλη. Και δυστυχώς, σε πείσμα κάθε κομματικοπατριωτικής μπαρούφας και κάθε λαϊκίστικου αναθέματος για τους αποδιοπομπαίους, η αριστερά σήμερα έχει τεράστιο έλλειμμα ηγεσίας…