Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
Ακούσαμε λέξεις αδειανές. Για άλλη μία φορά. Ηχους, χωρίς αντίκρισμα. Χωρίς σάρκα. Αντικατοπτρισμούς. Λέξεις-μάσκα της αδυναμίας ή της αμηχανίας. Παίγνια και λογοπαίγνια, ειρωνείες και ελαφρότητες επί προσωπικού, ανάμεσα στην ανία και την κατήφεια, τις αφαιρέσεις και τις καθιζήσεις. Για το περιεχόμενο του σχεδίου μόνο γενικότητες, σε τρεις συμπυκνωμένες μέρες που έγερναν απελπιστικά από το βάρος της δραματοποίησης, χωρίς να αποδίδεται η δραματικότητα των γεγονότων με πειθώ, αλλά με «πιστόλια» και «μαχαίρια».
«Δεν υπάρχει τίποτα γλυκό και πρέπον στο να πεθάνεις στο σύγχρονο πόλεμο», έλεγε ο Χέμινγουεϊ, με εμπειρία τριών μεγάλων πολέμων, περνώντας ξυστά από το θάνατο. Ο θάνατος δεν είναι επιλογή, είναι σιδερένια νομοτέλεια. Δεν υπάρχει τίποτε γλυκό στο να πεθάνεις από μαχαίρι ή στο να πέσεις από σφαίρα. Δεν μας παρηγορούν καθόλου. Δεν μας παρηγορούν τα προσωπικά τους δράματα και τραύματα, ούτε βολευόμαστε με τη συμπάθεια, που σκιαγραφεί την τέχνη της τηλεπάθειας των συγκινήσεων.
Ο λόγος τους δεν μας χόρτασε. Ισως, γιατί έκρυβε άτεχνα αυτό που έξοχα απαθανάτισε ο Τεοντόρ Ζερικό στο έργο του «Σχεδία της Μέδουσας». Δεν υπάρχει ούτε ήρωας ούτε μήνυμα. Μόνον τα βάσανα των ναυαγών και το μαρτύριό τους, που μένει άδοξο. Επιβιβαστήκαμε στη σχεδία της Μέδουσας. Επιβιβαστήκαμε στη σχεδία της απόγνωσης. Ενα παραζαλισμένο κοπάδι απελπισμένων, εγκαταλελειμμένων από τους ηγέτες τους, όπως και στον εμβληματικό πίνακα. Και τώρα τι; Μετά το Μεσοπρόθεσμο τι; Μετά το Μεσοπρόθεσμο πώς;
Πόσο θα συνεχίσουμε να θαλασσοδερνόμαστε αβοήθητοι, τρώγοντας ο ένας τον άλλον; Πόσοι θα μετρηθούμε και θα αναμετρηθούμε με την ένδεια και την κατάδυση στην ομίχλη; Πόσοι θα σωθούν και θα συρθούν προς την ακτή; Πόσους θα καταβάλει ο πανικός και ο φόβος; Ποιος θα μας περιμαζέψει; Το «Αργος» της Ευρώπης, συνοδευτικό πλοίο της «Μέδουσας»; Στη μυθοπλασία υπάρχει σωτηρία -για λίγους- και θέληση για ζωή. Στη χώρα των πυροτεχνημάτων;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου