ΗΣΥΧΙΑ.

Της Στέλλας Αλαφούζου

Μισή αράδα δεν μπόρεσα να γράψω για τις εξελίξεις και τα επεισόδια. Η βία μου δίνει μια αμηχανία τέτοια που δεν έχω λέξεις. Όπως συμβαίνει στους εφιάλτες εκείνους που σε σκοτώνουν και θέλεις να φωνάξεις αλλά δεν...

Το πρωί της επομένης των επεισοδίων με βρήκε σε μια διαδρομή από τα βόρεια προάστια στο κέντρο της Αθήνας.Τίποτα δεν ήταν ίδιο. Ακόμη και ο χρόνος που δίνει το πράσινο φανάρι στους πεζούς, έμοιαζε υπεραρκετός. Έβλεπα τα πάντα σαν σε αργή κίνηση αλλά ήθελα να τελειώσει γρήγορα αυτή η «απόλαυση». Ώρες ώρες το να μπορείς να βλέπεις με την ησυχία σου τις λεπτομέρειες δεν έχει καθόλου πλάκα.

Δεν ξέρω πού πάμε. Φοβάμαι πως οι ζωές μας δεν γίνεται στο ελάχιστο να πλησιάσουν όσα ονειρευόμασταν ότι θα… Και δεν ξέρω τι είναι πιο συμβατικό τελικά. Το ότι θα πρέπει να προσαρμοστούμε σε πάσης φύσης στερήσεις και να ζήσουμε μια ζωούλα «όπως»… ή το ότι θα πονέσουμε πολύ που δεν θα μπορέσουμε να φέρουμε τον κόσμο τούμπα για να ζήσουμε όπως πραγματικά θέλουμε;

Μπερδεμένα τα γράφω, αλλά απόψε νιώθω σαν να ‘μαι συνοδηγός σε αυτοκίνητο, όπου πίσω μου ακριβώς κάθεται ο εαυτός μου. Γυρίζω να κοιτάξω τη φράντζα μου στον δεξιό καθρέφτη και με βλέπω στις πίσω θέσεις να με παρατηρώ που φτιάχνω τη φράντζα μου. Τρομάζω γιατί είναι η πρώτη φορά που στ΄ αλήθεια κοιταζόμαστε στα μάτια. Και δυστυχώς μοιάζουμε… Ευτυχώς το αυτοκίνητο το οδηγεί άλλος από εμάς.

protagon