ΠΟΙΟΝ ΒΟΛΕΥΕΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ;

Του Οδυσσέα Ιωάννου

Να τελειώνουμε με τους μύθους της μεταπολίτευσης». «Να δούμε κατάματα τους εαυτούς μας». «Να δεχτούμε μόνο την καθαρή αλήθεια». Φράσεις γραμμένες εκατοντάδες φορές τα τελευταία δύο χρόνια. Και με ύφος αυστηρό σαν διαταγή και έπαρση σαν την ανακάλυψη της πυρίτιδας. Κατ' αρχήν η μεταπολίτευση δεν είναι μία και είναι μάλλον ανιστόρητη η «ομογενοποίηση» μιας περιόδου τριάντα εφτά χρόνων. Δεύτερον, κανένας δεν αντέχει να δει κατάματα τον εαυτό του γιατί έχει πολύ μαύρο άσπαστο και φρίκη μη διαχειρίσιμη. Και τρίτον, καθαρή αλήθεια δεν υπάρχει στη φύση, μόνο σε «νοθευμένη» μορφή μπορεί να καταναλωθεί, αλλιώς σε βρίσκουν κοκαλωμένο σε πεζοδρόμιο.

Τα γοητευτικά ψέματα, οι μύθοι, είναι η αόρατη δροσιά που διατηρεί τους ανθρώπους σε θερμοκρασία περιβάλλοντος. Τους κάνει καλόπιοτους. Η άνυδρη αλήθεια μιας επιστημοσύνης, και δη οικονομικής, που χλευάζει τον μύθο -σε μορφή τέχνης ή απλής αφήγησης- για κάθε έλλειμμα που καταφέρνει να συγκρατήσει αφήνει ανεξέλεγκτες δέκα σαρκοβόρες τρύπες που καταπίνουν ζωές. Γιατί το να δούμε την αλήθεια και τον εαυτό μας κατάματα δεν εξαντλείται από τους υποστηρικτές τους στο να παραδεχτούμε πως δεν γίνεται να ζούμε άλλο με κάρτες και δανεικά. Δεν τα χαλάμε εκεί. Αυτό είναι το έλασσον. Όμως, το σαφάρι της αλήθειας και της αφτιασίδωτης πραγματικότητας μία κατάληξη μόνο μπορεί να έχει. Να αιχμαλωτιστούμε στη συγκυρία, να σκαλώσουμε μόνο σε ό, τι αποδεικνύεται, να ζήσουμε σαν υπηρέτες της Ιστορίας, να μην έχουμε στο στόμα γεύση από μέλι όταν γλείφουμε τα δαχτυλάκια της κόρης μας - εφόσον δεν υπάρχει μέλι.

Αυτή η «αλήθεια» βολεύει μόνο όσους δεν είχαν ποτέ παρτίδες με την ευτυχία επί της ουσίας. Στερημένοι από τη μεγάλη τέχνη, άγαρμποι στην τρυφερότητα, άκαμπτοι στα παραμύθια και εν τέλει άρρυθμοι στις ανάσες που διατηρούν τα σώματα ζεστά. Πάθη σε μόνιμη αναμονή. Πουλάνε στο πόπολο την τρομοκρατία της υποταγής στην αλήθεια -τη δική τους- για να τιμωρήσουν ό, τι δεν μπορούν να καταλάβουν.

Και όταν η συζήτηση φτάνει στο όριο, σού πετάνε το οπλισμένο επιχείρημα και νομίζουν πως σε αποστομώνουν. «Δηλαδή αν δεν έχουμε τον Ιούλιο να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις, θα μας σώσουν οι μύθοι, τα γοητευτικά ψέματα και η μεγάλη τέχνη;».

Ησύχασε, τίποτα δεν θα σε σώσει, έτσι κι αλλιώς. Όμως σίγουρα αν σταματήσεις να αισθάνεσαι εκείνα τα μικρά δαγκώματα στα γόνατα τα βράδια που είσαι ευτυχισμένος και αν απολέσεις για πάντα εκείνο το ένζυμο που μετατρέπει τον κοπανιστό αέρα σε ζωή με κάποιο νόημα, τότε ο μισθός τού Ιουλίου απλά θα παρατείνει για έναν ακόμη μήνα το μαρτύριό σου...

Καθημερινη