Η ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ «ΝΤΟΥΝΤΟΥΚΑΣ» ΤΑΙΖΕΙ ΤΟ ΜΙΣΟΣ.

Του Τάσου Παππά

Η έκπληξη για τη διάχυση της βίας δεν είναι δικαιολογημένη, ειδικότερα όταν εκφράζεται από συλλογικότητες και πρόσωπα που συστηματικώς επιδίδονται στη λεκτική βία. Η ρητορική οξύτητα και ο πόλεμος όλων εναντίον όλων που επικρατούν στην καθημερινή πολιτική αντιπαράθεση καλλιεργούν το έδαφος για τα φαινόμενα βίας στους δρόμους.

Το κλίμα που υπάρχει στην πολιτική σκηνή παραπέμπει σε εμφυλιοπολεμικές περιόδους, τότε που ο στόχος δεν ήταν η αντίκρουση της πολιτικής θέσης του άλλου, η εξουδετέρωση της δυναμικής του μηνύματός του με την κατάθεση επιχειρημάτων, αλλά η δυσφήμησή του, η δαιμονοποίησή του και, τελικώς, ο εξοστρακισμός του από τη δημόσια σφαίρα με την ένταξή του στην κατηγορία των εχθρών του έθνους ή του λαού.

Μία φράση του Τρότσκι για τον Στάλιν την εποχή της μεγάλης ρήξης στο κόμμα των Μπολσεβίκων αποδίδει με ακρίβεια την κατάσταση: «δεν σημαδεύει τις ιδέες του αντιπάλου, σημαδεύει το σβέρκο του».

Όταν, για παράδειγμα, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Θ. Πάγκαλος αποκαλεί τα στελέχη ενός κόμματος «ντιντήδες των βορείων προαστίων», ή προκαλεί με τις δηλώσεις του πολίτες αυτής της χώρας [«κοπρίτες», «μαζί τα φάγαμε»], ανοίγει τον ασκό του Αιόλου για να ξεμυτίσει ένας ισοδύναμα εμπρηστικός λόγος που, αναγκαστικά, θα κινηθεί στο ίδιο ισοπεδωτικό και απαξιωτικό ύφος.

Όταν παράγοντες κόμματος, διανοούμενοι και δημοσιολόγοι μιλούν για «κυβέρνηση προδοτών», «Κουίσλιγκ» «κοινοβουλευτική χούντα» και χαρακτηρίζουν τον πρωθυπουργό «Τσολάκογλου», δεν μπορούν μετά να εμφανίζονται ενοχλημένοι επειδή στην πλατεία Συντάγματος φιγουράρει σε περίοπτη θέση το πανό με το ανιστόρητο και άθλιο σύνθημα ότι «η Χούντα δεν έπεσε το 1973».

Όταν νομίζεις ότι έχεις το αποκλειστικό δικαίωμα να εκδίδεις πιστοποιητικά πατριωτισμού, αγωνιστικότητας και αριστεροσύνης , δεν μπορείς στη συνέχεια να οργίζεσαι που κάποιοι άλλοι με την ίδια απύθμενη ελαφρότητα σε τοποθετούν στην κατηγορία των εθνικιστών, των εξτρεμιστών, των μισθοφόρων του κενού και σε συνδέουν με τις ομάδες που οργανώνουν βανδαλισμούς, επιδρομικές επιχειρήσεις και υπηρετούν τις ιδεολογίες του νιχιλισμού και της καταστροφής.

Η λογική του μηδενικού αθροίσματος που επικυριαρχεί σ’ ένα τμήμα του πολιτικού συστήματος και σ’ ορισμένους εξ αυτών που εκφέρουν δημόσιο λόγο από κεντρικούς διαύλους ενημέρωσης, είναι επικίνδυνη γιατί κλείνει όλες τις διόδους επικοινωνίας. Αν ο διάλογος και ο συμβιβασμός θεωρούνται εκ προοιμίου προδοτικές πράξεις, αν είναι δεσπόζον και περίκλειστο το σχήμα «εχθρός -φίλος», απομένει μόνον ο δρόμος της σύγκρουσης.

Δυστυχώς, νερό σ’ αυτό το μύλο του μίσους, της νοσηρότητας και των προκαταλήψεων ρίχνει και η «δημοσιογραφία της ντουντούκας». Έχει κανείς την αίσθηση ότι η σφαιρική ενημέρωση, ο ψύχραιμος σχολιασμός και η τήρηση αποστάσεων ασφαλείας από τα διαδραματιζόμενα [προϋποθέσεις απαραίτητες για την ανιδιοτελή άσκηση του επαγγέλματος], έχουν υποκατασταθεί από το λίβελο, την ιαβέρεια στάση, τη στρατευμένη [σε παρατάξεις και συμφέροντα] ανάλυση, την πομπώδη καταγγελία, τις κραυγές.

Το σκηνικό συμπληρώνουν οι δίκες προθέσεων. Δεν νομίζω να υπάρχει άλλη ευρωπαϊκή χώρα όπου οι δημοσιογράφοι ξεκατινιάζονται, υβρίζοντας ο ένας τον άλλο, σε τέτοιο βαθμό στα ηλεκτρονικά, έντυπα και διαδικτυακά μέσα. Είτε θα είσαι φερέφωνο της διαπλοκής, είτε βαποράκι του συστήματος, είτε οργανικός διανοούμενος της πλουτοκρατίας, είτε τσιράκι της εργοδοσίας, είτε αριστοτέχνης της μνησικακίας, είτε νοσταλγός ολοκληρωτικών καθεστώτων, είτε προστάτης της ένοπλης ανυπακοής, είτε υπονομευτής του κοινοβουλευτισμού. Προφανώς, ξεχνούμε ότι οι λέξεις είναι όπλα. Ενίοτε, φονικότερα από τα πραγματικά.

aixmi