ΠΕΣ ΜΟΥ.

Του Φώτη Γεωργελέ

• Μπορείς να πεις φτάνει, τώρα ήρθε η άνοιξη;

• Να ανεβάσεις το παλτό στο πατάρι, να βάλεις ναφθαλίνη, να ξεχάσεις αυτόν το χειμώνα;

• Λες ποτέ, πάμε γι’ άλλα;

• Αφαιρείς ή προσθέτεις; Ξεχνάς ή όλα συσσωρεύονται μέσα σου;

• Η εξοικείωση με τις απώλειες είναι σημάδι ενηλικίωσης.

• Μερικοί δεν μπορούν να μεγαλώσουν. Άλλοι πάλι γεννήθηκαν μεγάλοι.

• Βγάλε τα ανοιξιάτικα πουκάμισα απ’ το συρτάρι. Φοράς ζωηρά χρώματα; Φόρεσες το ανοιξιάτικο χαμόγελό σου;

• Αρχίζει το «καλό εξάμηνο», οι μήνες που κάνουν τη ζωή σ’ αυτή τη χώρα να μοιάζει με τύχη.

• Μην τους χάσεις χωρίς να το καταλάβεις. Δεν ζούμε παραπάνω από χίλιους μήνες σ’ ολόκληρη τη ζωή.

• Τι θέλεις από αυτή την άνοιξη;

• Υπάρχουν οδηγίες χρήσης γι’ αυτό που θέλεις;

• Μπορείς να μου τις πεις και μένα;

• Άνοιξε το μπαλκόνι. Πότισε τη μοναδική γλάστρα. Αυτή πρέπει να επιβιώσει. Κλείσε το καλοριφέρ. Κρύψε τα xozal και τα depon. Γαλάζιο είναι αυτό το πουκάμισο; Καλό είναι. Άνοιξε την πόρτα. Ήρθε η ώρα για την πρώτη ανοιξιάτικη βόλτα. Θες ένα παγωτό;

• Ο καθένας από μας πηγαίνει κάπου ή προσπαθεί να ξεφύγει από κάπου. Δεν είναι πάντα εύκολο να καταλάβεις τη διαφορά.

• Αν δεν μπορείς να είσαι μαζί του γέμισε το μυαλό σου με τη σκέψη του, είναι το κοντινότερο πράγμα.

• Μην πάρεις απόψε το λεωφορείο. Περπάτησε, διάσχισε την πόλη, ζεστές σταγόνες, νιώσε τη βροχή στο πρόσωπο μέχρι να σε πλημμυρίσει η απουσία του.

• Μόνο ο χρόνος τελικά μπορεί να εκδώσει απόφαση διαζυγίου για δυο ανθρώπους.

• Βγάλε τα ακουστικά. Άκου τους ήχους του δρόμου. Αυτή η μυρωδιά είναι το άρωμα της πόλης σου. Όσο κι αν γκρινιάζεις, είναι η δικιά σου. Μάθε την, αγάπησέ την κι ίσως σ’ αγαπήσει κι αυτή.

• Θέλεις να χαθείς ανάμεσα στον κόσμο; Τα πλήθη είναι ο ασφαλέστερος κρυψώνας. Δεν κουράστηκες να ανεβάζεις τη ζωή σου σε κοινόχρηστους τοίχους; Κρύψε την προσωπική σου ζωή, είναι πολύτιμη.

• Όταν ντύνεσαι σκέφτεσαι κάποιον; Κάποιον που θέλεις να κοιτάζει τα ρούχα σου; Να τ’ αγγίζει;

• Μοναχικές νύχτες, δύσκολες μέρες. Θέλεις να σου πω μια ιστορία;

• Φωτισμένα παράθυρα, μοναχικοί άνθρωποι παρατηρούν το κενό με άδειο βλέμμα στραμμένο ταυτόχρονα προς τα μέσα και προς τα έξω. Μηχανάκια κάνουν ντελίβερι, χτυπάνε κουδούνια. Κλειδωμένες πόρτες. Μονότονοι συναγερμοί αυτοκινήτων. Έντονοι φωτισμοί σε πιτσαρίες. Το γαλαζωπό φως της τηλεόρασης σε υπόγεια παράθυρα. Μυρωδιές από σουβλάκι, καμένα λάστιχα, φρένα. Κορίτσια αγκαλιασμένα γελάνε μεθυσμένα, ανοίγουν την πόρτα ενός μπαρ, ήχοι μουσικής, η πόρτα κλείνει, σιωπή. Σκοτάδι.

•Τι είναι αυτό που στήριζε παλιότερα τους ανθρώπους, που χάθηκε και τους κάνει να μιλάνε αδιάκοπα στο τηλέφωνο αντί να περιπλανώνται αφομοιώνοντας εικόνες, δρόμους, πρόσωπα, σκέψεις που εμπνέουν οι ζωές στην πόλη;

•Θες να μου δώσεις το χέρι σου;

•Όχι, δεν θα σε κρατάω πολύ σφιχτά. Μπορείς να φύγεις όποτε θέλεις.

•Η άγρια καρδιά λαχταράει να βρεθεί ελεύθερη, η εξημερωμένη θέλει να γυρίσει σπίτι ασφαλής.

•Δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα, έτσι δεν είναι;

•Τι κάνεις εδώ; Τι ήθελες να μου πεις;

•Τα μηνύματα μετά τις δύο η ώρα απαντώνται ή αυτοκαταστρέφονται. Είναι πάντα πολύ αργά ή πολύ νωρίς. Θα μου πεις μια ιστορία για ένα δύσκολο χειμώνα;

•Ο χειμώνας τελείωσε. Τώρα αρχίζει η ιστορία. Θες να τη γράψεις εσύ; Έχεις σκεφτεί πώς θέλεις να περάσεις τους ζεστούς μήνες;

•Όποιος θέλει να επιβιώσει πρέπει να θέλει να επιβιώσει.

•Ξέρεις τι ήρθαμε να κάνουμε εδώ;

•Τις πιο πολλές φορές στη ζωή μας παίζουμε ένα ρόλο που μας φαίνεται εντελώς βαρετός.
•Υπάρχει αντίδοτο. Όλα όσα κάνω με αφορούν προσωπικά.
•Είσαι έτοιμος; Ζεστά απογεύματα, σουρουπώνει αργά, φως μέχρι το βράδυ, ρούχα πιο ελαφριά, σώματα πιο όμορφα. Ανοιχτά παράθυρα, ακούς το ρυθμικό βουητό μιας μηχανής, άναψε το πρώτο αιρκοντίσιον, ο ήχος από τα λάστιχα ενός φρεναρίσματος, η μουσική του Μάη.

•Μάτια κρυμμένα πίσω από μαύρα γυαλιά. Ξέρεις πού θέλουμε να πάμε;

•Ας συνεχίσουμε να ψάχνουμε. Αν δεν βρούμε κάτι ευχάριστο, θα βρούμε τουλάχιστον κάτι νέο.

Πηγή