ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗΣ...

Του Σωκράτη Παπαχατζή

Αυτό που αντιλήφθηκε o Θ. Πάγκαλος από τις συγκεντρώσεις των “αγανακτισμένων”, αυτό που κόμισε θριαμβευτικά σαν γλαύκα εις Αθήνας, ήταν το περί “μόδας του facebook”. Άλλωστε οι ενοχές που κάποιοι, με επικεφαλής τον ίδιο προσπαθούν να εμφυσήσουν στον λαό [“κοπρίτες”, “διεφθαρμένοι”, “μαζί τα φάγαμε” κλπ.] έχουν χρησιμεύσει καιρό τώρα σαν ναρκωτικό, κατασταλτικό της οργής του.

Μοιάζει να έχει έρθει η στιγμή που η προσπάθειές τους δεν αποδίδουν.

Η εικόνα ενός σιωπηλού πλήθους έχει κάτι απειλητικό. Ίσως η σιωπή του να οφείλεται στο ότι, αυτό το πλήθος …δεν έχει τίποτα να πει. Αποτελεί όμως ενδιαφέρουσα εναλλακτική στις λαοθάλασσες των πλαστικών σημαιών και των αγοραίων συνθημάτων. Η εικόνα έχει κάτι από την υποβλητικότητα της ανοιχτής θάλασσας: ακόμα και ήρεμη, προκαλεί δέος για τις δυνάμεις που κρύβει μέσα της. Όσο για την καταιγίδα, δεν αργεί ποτέ να ξεσπάσει. Η εικόνα του βουβού πλήθους λειτουργεί σαν πρόλογος εκείνου που έρχεται: Το επόμενο στάδιο δεν θα είναι, ίσως, τόσο ήρεμο.

Αντίθετα από αυτό που ισχυρίζεται ο ΘΠ, ότι το “κίνημα” είναι απότοκο της μόδας των νέων τεχνολογιών, είναι ακριβώς αυτή η μόδα που ευθύνεται για την καθυστερημένη εμφάνιση του. Όμως αυτό δεν είναι το θέμα μας.

Μιλάμε για συγκεντρώσεις που προμετωπίδα έχουν τη λέξη “αγανάκτηση”. Κι όμως, η συμπεριφορά που παραδοσιακά συνάδει με τo αίσθημα της αγανάκτησης απουσιάζει. Η άρνηση των “αγανακτισμένων” να υιοθετήσουν ως κλισέ την αναγνωρίσιμη συμπεριφορά, φαίνεται πιο διεισδυτική ως τηλεοπτικό μήνυμα. Από την άλλη, τι αγανάκτηση είναι αυτή που εκδηλώνεται με χαμόγελα και ανώδυνο εκκοινωνισμό;

Ο πολιτικός λόγος είναι ουσιαστικά απών, πέρα από αοριστίες περί “κλεφτών” και “εξόδου από το μνημόνιο”. Η αποστροφή που εκδηλώνεται για τις παραδοσιακές μορφές πολιτικής οργάνωσης, τα κόμματα, είναι συνολική. Κάποιος θα αντέτεινε πως, το να εμφανίζεσαι υπεράνω των μηχανισμών εξουσίας συλλήβδην, ισοδυναμεί απλώς …με το να τους αφήνεις ανενόχλητους να κάνουν τη δουλειά τους. Όμως οι “απολιτίκ” εισβάλουν στο πολιτικό τοπίο επιχειρώντας την υπέρβαση: Οι περισσότεροι δεν φαίνονται να έχουν εγκαταλείψει την πάγια αδιαφορία τους για την πολιτική. Απλώς τώρα που ο κόμπος έφτασε στο χτένι, περνούν στην επίθεση, με συνοπτικές διαδικασίες και εξακολουθώντας να αγνοούν τις λεπτομέρειες. Μήπως το θράσος κάποιων πολιτικών δεν έχει τροφοδοτηθεί και από την δική τους αδιαφορία;

Αν όμως μέχρι χτες η αδιαφορία ήταν μια παθητική κατάσταση, σήμερα εκφράζεται «ιδεολογικά» φορτισμένη, με ήπιες, lifestyle αποχρώσεων εκδηλώσεις. Είναι, όπως και να’ χει, ένα βήμα μπροστά. Και σίγουρα κάμποσα βήματα μπροστά από το κλίμα ηττοπάθειας, υστερίας και επαπειλούμενης αλληλοσφαγής των τελευταίων μηνών [όποιος κυκλοφορεί στους δρόμους κάποιας μεγαλούπολης, ξέρει πολύ καλά τι εννοώ].

Δεν αποκλείεται, και μακάρι, με την πρόοδο των εργασιών της «ανοιχτής συνέλευσης», κάτι να προκύψει, ένα αληθινό κίνημα ίσως που θα μπορούσε, χωρίς να χάσει [πολλή από] την αρχική ορμή του να αξιώσει θέση στο πολιτικό σκηνικό. Γιατί η πολιτική δεν αστειεύεται: αντίδραση με νόημα μπορεί να προέλθει μόνο από οργανωμένους φορείς που διεκδικούν την εξουσία.

Προς το παρόν, η ολοκληρωτική απόρριψη του πολιτικού κόσμου, με την ενθάρρυνση των διαπλεκόμενων μεγαλοεργολάβων – ιδιοκτητών ΜΜΕ, δεν οδηγεί παρά στο ξαναμοίρασμα της τράπουλας, με προώθηση κάποιων από τα ίδια πρόσωπα σε νέους ρόλους, υπαγορευμένους υπό έκτακτες συνθήκες. Αληθινά νέα, άφθαρτα πρόσωπα, δύσκολα μπορούν να υπάρξουν δίχως την υποστήριξη “παραδοσιακών κέντρων”. Κι αν κάτι αλλάζει, είναι οι ελιγμοί με τους οποίους τα “κέντρα” επανατοποθετούνται στην εκάστοτε νέα πραγματικότητα.

Αναδημοσίευση από http://kavvathas.wordpress.com/