ΨΥΧΟΡΡΑΓΙΑ

Του Άρη Δαβαράκη

Άλλος ένας μήνας, ο Ιούνιος του 2011, ξεκινάει μεθαύριο. Θα συνεχίσουμε έτσι; Πόση αντοχή υπολογίζουν οι πολιτικοί αρχηγοί, Παπανδρέου, Σαμαράς και οι λοιποί, ότι μπορεί να έχει ο ελληνικός λαός, οι δανειστές μας, η αγορά, τα πορτοφόλια μας, η ψυχική μας ισορροπία; Τι νομίζουν ότι κερδίζουν αναβάλλοντας συνεχώς τα αναπόφευκτα; Έχει δει κανείς κανένα όραμα πως θα αρχίσει άμεσα η εξόρυξη χρυσού από τις παρυφές του Υμηττού (ή του Ολύμπου ή του Ψηλορείτη) και περιμένει το Θαύμα;

Τίποτα απ’ όλα αυτά. Πρέπει να αντιμετωπίσουμε τους εργατοπατέρες για να πουλήσουμε τη ΔΕΗ (αλλοιώς ποιος θα την αγοράσει;), να απολύσουμε χιλιάδες κόσμο από τις ΔΕΚΟ για να πουληθούν κι’ αυτές όσο πιάνουν, να συνεννοηθούμε με τους Δημάρχους στους οποίους εμπίπτει το φιλέτο του παλιού μας αεροδρομίου για να μπορέσουμε να πουλήσουμε «καθαρή Γή», να κάνουμε τελοσπάντων όλα αυτά τα πολύ δυσάρεστα και ψυχοφθόρα που οφείλουμε να κάνουμε – αφού οφείλουμε χρήματα και τόκους και δεν έχουμε φράγκο. Πρέπει να δράσουμε, να συγκρουσθούμε, να αποφασίσουμε ότι πρέπει να γίνουν επιτέλους οι μεγάλες τομές στο φορολογικό σύστημα έτσι ώστε κανείς, πλούσιος, μικρομεσαίος ή ελεύθερος επαγγελματίας να μην μπορεί να ξεφύγει, να ζητήσουμε από τους «μεγαλοεπιχειρηματίες» μας να πληρώσουνε αυτά που χρωστάνε, να μπούμε στα λογιστήρια των «καναλαρχών» και πρώην παντοδύναμων ΜΜΕ και να τακτοποιήσουμε όλες μας τις εκκρεμότητές μας μαζί τους, από την έκδοση νόμιμων αδειών μέχρι τον διακανονισμό των χρεών τους – σημειώνω μερικά απ’ αυτά που η δική μου, εμφανώς μειωμένη αντίληψη, έχει υπ’ όψιν της δεκαετίες τώρα. Σίγουρα υπάρχουν και μεγάλες αποφάσεις σχετικές με τις Τράπεζες και το χρηματοπιστωτικό σύστημα της χώρας που πρέπει να τακτοποιηθούν δια παντός. Κάποιες τράπεζες πρέπει να κλείσουν. Στις οικονομικές αναλύσεις διαβάζω ότι μια χώρα σαν την Ελλάδα «αντέχει» μόνο δυόμιση από τις Τράπεζες που έχουμε. Αλλά είναι αστείο ένας άνθρωπος σαν και μένα που κάνει ομοιοκαταληξίες για τραγούδια, έχει μια ευκολία στο γράψιμο και ίσως και ένα «επικοινωνιακό» χάρισμα, να υποδεικνύει σε ανθρώπους ειδικούς που έχουνε αφιερώσει χρόνια στην μελέτη ή την άσκηση της εξουσίας «τι πρέπει να κάνουν».

Δεν είναι αυτός ο στόχος μου βέβαια. Διαπιστώνω όμως και εγώ όπως και όλοι οι «αγανακτισμένοι» πια Έλληνες, ότι το πολιτικό προσωπικό μας, το πολιτικό μας σύστημα, οι θεσμοί, το κοινοβούλιο, η Προεδρία της Δημοκρατίας, όλο αυτό που λέμε «Κοινός Βίος» - δεν λειτουργεί. Θέλει γκρέμισμα και ξαναχτίσιμο. Το κράτος είναι ανύπαρκτο. Οι κυβερνήσεις είναι εντελώς παράλυτες και οι υπουργοί ταλαίπωρα άτομα που, ακόμα και αν τολμήσουν να δώσουν μια «εντολή» θα εισπράξουν αν όχι την ύβρη, τουλάχιστον την χλεύη των υφισταμένων τους. Ο υπουργός Οικονομικών μόνο δανεικά ξέρει να ζητάει και να διαπραγματεύεται δόσεις με το ΔΝΤ και την ΕΚΤ – αν δώσει όμως μια εντολή στο Υπουργείο του γελάν και τα W.C. Το ίδιο ισχύει για όλους τους «υπεύθυνους» - με πρώτο τον πρωθυπουργό. Δεν τον ακούει κανείς εκτός από τον Γερουλάνο – αν έχει κι’ αυτός καλή διάθεση. Οι άλλοι του λένε «καλά, μείνε ήσυχος» και πάνε το βράδυ στην παρέα τους και τον κοροϊδεύουν.

Ναι - αλλά που θα πάει αυτή η βαλίτσα συνάνθρωποι; Η ζωή μας πια κινδυνεύει. Λεφτά δεν υπάρχουν. Στρατός δεν υπάρχει. Αστυνομία δεν υπάρχει. Μπροστά σ’ ένα αγρότη ή έναν συνδικαλιστή της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ με ένα γκρέηντερ, η «αναγέννηση της Ελλάδας» υποχωρεί ατάκτως. Και οι εταίροι μας άλλοτε δεν αντέχουν άλλο και μας τα ρίχνουνε χοντρά (και με το δίκιο τους αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς) και μια μας λυπούνται και λένε, άντε, πάρτε και της 5η δόση.

Τι θα την κάνουμε την 5η δόση; Το ξέρουμε όλοι. Θα πάμε (low budget) διακοπές και όταν αρχές Σεπτεμβρίου ξανάρθει η Τρόϊκα απλώς θα χρωστάμε πολλά παραπάνω – με τόσους τόκους και υπερημερίες και πρόστιμα και προσαυξήσεις.

Σε τι μπορεί να ελπίζει κανείς; Σε μια ήπια αλλά αποφασιστική κοινωνική επανάσταση που θα μετατρέψει τους πραγματικά αγανακτισμένους και μη έχοντες να ταΐσουν τα παιδιά τους σε ανατρεπτική κοινωνική δυναμική; Πολύ επικίνδυνα πράγματα – με τόσα (οπλισμένα κιόλας) λαμόγια, έτοιμα να «καπελώσουν» ότι δεν μπορέσει να τους αντισταθεί.

Εκτός πια αν η απελπισία μας μάς αναγκάσει να αλλάξουμε – και επιτέλους να απαιτήσουμε, να διεκδικήσουμε, να αγωνιστούμε πάλι «για μιαν Ελλάδα νέα». Όμως ακόμα και αυτό αν συμβεί θα συμβεί κάτω από συνθήκες πολύ δύσκολες, χωρίς ευρώ βέβαια, με «εκατομμύρια δραχμές» για ένα πακέτο τσιγάρα – και με τον τουρισμό να μας αντιμετωπίζει πάλι σαν χώρα του Τρίτου Κόσμου, ρίχνοντας τις τιμές και απολαμβάνοντας το μάξιμουμ με το μίνιμουμ κόστος.

Εκτός αν κάτι σκεφτούν, επειγόντως όμως, ο Γιώργος με τον Αντώνη – και αφού συνεννοηθούν ζητήσουν την συμπαράσταση της Ευρώπης σε όλους τους τομείς. Αν αυτοί οι δύο δώσουν τα χέρια και καταλάβουν πως μόνο με θερμή και αγωνιστική συνεργασία μεταξύ τους και με τους εταίρους μας μπορεί να υπάρξει πάλι μια σοβαρή ελπίδα ανάκαμψης, ίσως καταφέρουμε να εντοπίσουμε ξανά τον μίτο της Αριάδνης. Αλλοιώς μας περιμένουνε μέρες και νύχτες, μήνες και χρόνια, αβάσταχτα δύσκολα…

Πηγή