Του Πέτρου Κουμπλή
«Λυπάμαι, αλλά θα πεθάνετε», είπε ο γιατρός. «Έχετε μόνο δυο μήνες».
Μα ολόκληρη η ζωή είναι υστερικά γεμάτη από αμέτρητες διορίες.
«Πότε θα κάνεις παιδί; Ένα- δύο, το πολύ τρία χρόνια έχεις μπροστά σου, μετά. »
«Αγαπητοί μαθητές, μέσα στους επόμενους μήνες πρέπει να έχετε αποφασίσει τι θα κάνετε στην υπόλοιπη ζωή σας. Ευχαριστώ»
«Μέχρι την Τετάρτη πρέπει να έχετε πληρώσει τη δόση»
«Μέχρι τέλος του μήνα πρέπει να έχετε παραδώσει την δουλειά»
«Είσαι ήδη 40 , πότε θα καταφέρεις κάτι; Πότε θα πετύχεις;»
«Αύριο λήγει ο λογαριασμός της ΔΕΗ.»
«Έχεις μόνο δέκα λεπτά.»
«Τελειώνει ο χρόνος.»
Δεν προλαβαίνεις. Δεν προλαβαίνεις. Δεν προλαβαίνεις.
Φαίνεται πως τελικά ήρθαμε σ’ αυτόν τον κόσμο , για να μην προλαβαίνουμε τίποτα. Μεγαλώνουμε αγχωμένοι, ζούμε αγχωμένοι και πεθαίνουμε αναρωτώμενοι «προς τι όλο αυτό το άγχος;»
Η Αχίλλειος πτέρνα μας είναι ο χρόνος.
Αν μπορείς να κάνεις παιχνίδια με τον χρόνο , μπορείς και να μας ελέγχεις. Ο φόβος που γεννά ο χρόνος, είναι μια μεγάλη δύναμη, γιατί στο μυαλό μας μεγιστοποιούνται οι εκάστοτε κυρώσεις.
Είναι παλιά η τεχνική των ασφυκτικών χρονικών ορίων.
Υπό πίεση μπορούν να δικαιολογηθούν κάθε είδους αποφάσεις. Η τρομοκρατία του χρόνου, των καταλυτικών προθεσμιών νομιμοποιεί στιγμιαία, εν θερμώ, κάθε σχιζοφρενικά παράλογη απόφαση. Κι είναι τόσο αόριστος ο χρόνος και συγχρόνως τόσο απτός και υπαρκτός που θεοποιεί αυτομάτως πράξεις και απραξίες.
«Έχεις καρκίνο. Λυπάμαι. Πρέπει να κάνεις κάτι άμεσα, αλλιώς.»
Τι κάνεις μπροστά σ’ ένα τέτοιο νέο; Δε μπορείς ν’ αντικρούσεις μ’ επιχειρήματα την επιστήμη. Θα πας και σ’ άλλον γιατρό, αλλά αν σου πει τα ίδια, αλλάζει αμέσως όλη σου η ζωή. Απ’ την στιγμή εκείνη θα κάνεις τα πάντα- έστω και βεβιασμένα- για να σωθείς.
«Υπάρχει ραδιενέργεια στην ατμόσφαιρα. Θα μας μολύνει όλους. Πρέπει άμεσα να δράσουμε, αλλιώς.».
Δεν είσαι επιστήμονας για να ξέρεις αν είναι αλήθεια ή όχι. Φοβάσαι κάτι αόρατο, αόριστο, μα δε μπορείς να ρισκάρεις.
«Ένα νέο μικρόβιο, μια γρίπη κυκλοφορεί και σκοτώνει. Πρέπει τώρα να πάρουμε μέτρα, αλλιώς.»
Αλλιώς.
«Έχουμε λεφτά μέχρι τον Ιούλιο. Πρέπει να συμμορφωθείτε, αλλιώς.»
Τον τελευταίο χρόνο , έχω καταντήσει ένα info-πρεζόνι, που η ζωή του κρέμεται από τον εκάστοτε dealer πληροφοριών. Κανείς δε θα μου φέρει πίσω το τριακοστό πρώτο έτος της ζωής μου , που το πέρασα κοιτώντας οθόνες με εκβιαστικά αδιαπραγμάτευτες προθεσμίες. Ποτέ δε θα μπορέσω να πάρω πίσω αυτούς του μήνες, τις λιακάδες που έχασα, τη ηρεμία των αγαπημένων μου προσώπων που κάθε μέρα ασχημαίνουν από τον φόβο , από τις απάνθρωπες αήθεις επιθέσεις. «Αυτός είναι ο κρίσιμος μήνας.», «οι επόμενες μέρες είναι εκείνες που.» , «Πρέπει μέχρι την επόμενη εβδομάδα να.», « όλα παίζονται μεθαύριο που.»
Είναι εκβιασμός. Είναι ωμός, χυδαίος εκβιασμός. Είναι έγκλημα.
Δεν ξέρω ακριβώς σε ποιόν χρωστάω. Μου καρφώνουν ένα μαχαίρι στο λαιμό. «Πλήρωσε τώρα! Αλλιώς.» Ποιόν και γιατί; Διευθύνσεις και ονόματα. Αναλυτικά. Έναν προς έναν.
Κάποτε οι άνθρωποι, τρομοκρατημένοι πλήρωναν ό,τι είχαν και δεν είχαν για να εξασφαλίσουν άφεση αμαρτιών από την παντοδύναμη εκκλησιαστική εξουσία, ξεπουλιούνταν για το Συγχωροχάρτι- γιατί μπορεί να πέθαιναν την επόμενη μέρα και να μην είχαν προλάβει να κλείσουν θέση για τον Παράδεισο. Και σήμερα μοιάζουν ανόητοι στα μάτια μας οι άνθρωποι εκείνων των καιρών. Πως μπορεί να πίστευαν πως πληρώνοντας ένα ποσόν θα εξασφάλιζαν τη σωτηρία της ψυχής τους;
Αγαπητέ ιστορικέ του μέλλοντος, που καταφέρατε και ξεθάψατε αυτό το ξεχασμένο κείμενο, γραμμένο το Μάη του 2011, ξέρω πως θα πείτε πως είμαστε το ίδιο αφελείς μ’ εκείνους που πλήρωναν έναν αόρατο θεό για να τους συγχωρέσει τις αμαρτίες. Ένας ολόκληρος πλανήτης σήμερα υποφέρει για αέρα κοπανιστό. Τα 9/10 του χρήματος είναι ένα τίποτα, μη υπαρκτά ποσά, δημιουργημένα σε γραφεία και λογισμικό υπολογιστών.
Κάθε εποχή εφευρίσκει τους υπέρτατους κανόνες Φόβου. Η δική μας εποχή έχει αναγάγει σε τόσο σύνθετο ζήτημα τα χρέη, που κανείς δε μπορεί να βγάλει άκρη. Και αφεθήκαμε πλήρως σε επιτακτικά deadlines άπληστων γραβατωμένων φεουδαρχών. Ακόμα δεν κάναμε τα πνευματικά βήματα εκείνα, που θα αναδείκνυαν φωτεινές προσωπικότητες, οι οποίες μια μέρα θα αποφάσιζαν να διαγράψουν μονομιάς όλα τα χρέη του κόσμου.
ΌΛΑ. Όλα τα χρέη. Κανείς δεν χρωστάει σε κανέναν.
Σήμερα κάποιοι θα γελάσουν κυνικά μ’ αυτό. Άλλοι δε μπορούν καν να το φανταστούν. Αλλά εσείς, φίλτατε ιστορικέ του μέλλοντος, ξέρετε. Ξέρετε καλά τι λέω.
Απλώς ακόμα δεν έχετε γεννηθεί καν για να τους το πείτε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου