ΠΩΣ ΕΞΑΠΑΤΑΣ ΕΝΑ ΕΘΝΟΣ.

Της Λίνας Παπαδάκη

Επιλέγεις δυο λαμπρούς πρωταγωνιστές. Αμόλυντους. Αθλητές. Ούτε πολιτικούς της διαπλοκής ούτε καλλιτέχνες της σόου μπιζ.

Τους φοράς τα γαλανόλευκα για να ντοπάρεις το εθνικό φρόνημα.

Είναι αθλητές στίβου, όχι ποδοσφαιριστές. Από μικροί, απομονωμένοι στον στόχο. Ιδρώνουν, αφιερώνονται. Δεν έχουν κοινωνική ζωή, δεν τρώνε λαχταριστά σαντουιτσάκια όπως τα παιδιά της ηλικίας τους και δεν ξενυχτάνε.

Είναι πρότυπα ευπρεπούς συμπεριφοράς. Είναι οι ζωντανοί ήρωες ενός κράτους που γερνά προσηλωμένο στην παράδοση και την ιστορία.

Η Κατερίνα Θάνου και ο Κώστας Κεντέρης πήραν στα πόδια τους και όχι στο λαιμό τους μια ολόκληρη εποχή που νόμιζε ότι συναγωνίζεται ισάξια τις μεγάλες δυνάμεις. Ο εθνικός ύμνος και η σημαία μας ανατρίχιαζαν. Δακρύζαμε μπροστά από το βάθρο. Ήταν η ψυχή που ξαναβρίσκαμε και η υπερηφάνεια κι εμείς μπορούμε.

Μέχρι που τα χέρια πάγωσαν στο χειροκρότημα, η ταχυκαρδία μετατόπισε τον λόγο και κοινώς γίναμε ρόμπα ολυμπιακής εμβέλειας. Ολυμπιακοί αγώνες στη γενέτειρα, καλοκαίρι 2004. Το ολυμπιακό στάδιο έτοιμο να τους υποδεχθεί.

Ένα τρακάρισμα, δύο θύματα κι ο προπονητής. Τραγωδία αριστοτεχνικής γραφής. Εφτά χρόνια μετά, το Τριμελές Πλημμελειοδικείο καταδίκασε σε φυλάκιση 31 μηνών τους δύο Ολυμπιονίκες και σε 22 μήνες τον Χρήστο Τζέκο. Το δικαστήριο δεν τους αναγνώρισε κανένα ελαφρυντικό. Στους γιατρούς έλαβε υπόψιν του ότι δεν είχαν ταπεινά αίτια και στους αυτόπτες μάρτυρες αναγνώρισε τον πρότερο έντιμο βίο. Για όλες τις ποινές υπάρχει αναστολή ως την έφεση.

Η απόφαση – όπως ήταν φυσικό – προκάλεσε την υπεράσπιση, γιατί τα παιδιά είχαν προσφέρει πολλά στη χώρα.

Στο «αμφιθέατρο» του δικαστηρίου εμφανίστηκαν μόνο οι «ηθοποιοί». Όπως συμβαίνει και στις θεατρικές παραστάσεις. Κρίνονται οι ορατοί συντελεστές, δέχονται το χειροκρότημα ή του γιουχάισμα. Οι υπόλοιποι που έχουν χρηματοδοτήσει το έργο και έχουν στήσει το σκηνικό απλά σημειώνουν στην ετήσια απογραφή τους μία αποτυχία.

protagon