"ΚΑΘΑΡΟΙ" ΑΝΘΡΩΠΟΙ, "ΒΡΩΜΙΚΕΣ" ΚΑΡΔΙΕΣ.

Tης Μαρίας Παπαδάκη

Νύχτα. Το πάρκο άδειο, παγωμένο, έμοιαζε πιο απειλητικό από ποτέ. Ο άντρας με το μαύρο παλτό και τις τεράστιες σακούλες παιχνιδιών στα χέρια, δε συνήθιζε να περνά από κει αφότου έδυε ο ήλιος, αλλά σήμερα θα έκανε μια εξαίρεση. Βάδιζε βιαστικά, με σκοπό να βγει όσο το δυνατόν συντομότερα στον κεντρικό, ώσπου την είδε. Καθόταν κουλουριασμένη, σχεδόν διαλυμένη πίσω απ’ τον κάδο σκουπιδιών. Πάλευε να σκίσει τη συσκευασία με τη σύριγγα. «Γαμώτο», μονολογούσε.

Εκείνος κοντοστάθηκε και την παρακολουθούσε να τρυπά με μανία μια φλέβα στο λαιμό της κι ύστερα να ηρεμεί. Έπειτα, η κοπέλα φύλαξε τη σύριγγα στο σακίδιο της –θα χρησιμοποιούσε την ίδια και την επόμενη φορά- και βυθίστηκε στην ψευδαίσθησή της. Ξαφνικά ο άντρας οργίστηκε κι άρχισε να τη βρίζει. «Να ψοφήσεις παλιοπρεζάκι, να ξεβρωμίσει ο τόπος.» Το “παλιοπρεζάκι” σήκωσε το βλέμμα, τον κοίταξε στα μάτια, χαμογέλασε θλιμμένα και έπειτα βούλιαξε ξανά στην κόλασή του.

Αύριο μπορεί να πέθαινε από υπερβολική δόση ή από Aids. Σήμερα όμως, ήταν ήδη νεκρή για τους άλλους. Τους υγιείς, τους φυσιολογικούς. Ήταν μίασμα, βρωμιά που έπρεπε να πεταχτεί στα σκουπίδια. Μήπως άξιζε περισσότερο σε εκείνη μια θέση στη φυλακή, παρά στο μεγαλέμπορο που πλούτιζε διαλύοντας τη ζωή αυτής και εκατομμύρια άλλων; Σίγουρα πάντως δεν της άξιζε μια θέση στον κόσμο τούτο, τον “καθαρό” από κάθε είδους “επικίνδυνη ουσία”.

Ο κύριος με το μαύρο παλτό απομακρύνθηκε αναστατωμένος. Θα έδινε τα ακριβά δώρα στα παιδιά και τα ανίψια του ως την απόλυτη ένδειξη αγάπης. Η κοπέλα θα κοιμόταν εκεί, άλλωστε την είχαν διώξει απ’ το σπίτι εδώ και μέρες. Μακάρι να μην την ενοχλούσε κανείς άλλος απόψε.

Ήταν νύχτα 25ης Δεκέμβρη.

Μακάρι.

Υ.Γ. Τα λόγια που κάποιος, τριάντα χρόνια πριν, τραγούδησε με περίσσια ανθρωπιά, ας καθοδηγούν, όχι απ’ το επόμενο έτος, αλλά απ’ το επόμενο λεπτό τις πράξεις μας.

Πηγή