ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ...

Του Σταύρου Κουμπιά *

Κοντά στο τέλος (του 2011) αναρωτιέμαι (και πάλι) αν

… το τέλος του ψεύτικου ονείρου

… οι στρατιές των ανέργων

… τα ‘μαραμένα’ ανθρώπινα όντα των φαναριών

… η ‘χαμένη’ μεσαία τάξη

… η εκμετάλλευση των ονείρων των νέων

… η μετανάστευση των αρίστων

… το έλλειμα Παιδείας

… η κρυφή και φανερή βία

… η (σκόπιμη) αποσιώπηση των λαθών (μας)

… οι έχοντες που φοβούνται την οργή, αλλά γελάνε κρυφά

… ο αφόρητος λαϊκισμός

… οι πολιτικοί και πολιτικάντηδες που ακόμα επενδύουν σε ψέμματα και μισές αλήθειες

… οι δήθεν ‘καθαροί’ και ‘πεφωτισμένοι’

… η θεοποίηση (του δαίμονα) των αγορών

… η προοπτική της κοινωνικής και οικονομικής καταστροφής

μπορούν να δώσουν επιτέλους ζωή σε ένα κοινωνικό ρεύμα διεκδίκησης και υποστήριξης του ΑΥΤΟΝΟΗΤΟΥ (που έχει χαθεί), που θα διαπερνά τις ιδεολογικές διαφορές και που (αυτονόητα)

… θα αναζητά την αλήθεια (πολλές φορές σκληρή)

… θα ξαναορίσει το νόμιμο και το ηθικό

… θα ξαναφέρει την χαμένη περηφάνεια και την ελπίδα, τη βασισμένη στις πραγματικές μας δυνάμεις

… θα μας διδάσκει από τα λάθη μας

… θα μας προφυλάει από τους ‘φύλακες’, τους ‘καθαρούς’ (που είναι πάνω, κάτω και δίπλα μας)

… θα κλείνει τον δρόμο στον ‘πονηρό πολιτευτή’

… θα βασίζεται στην αλληλεγγύη, στην αποδοχή του ΄άλλου’, στην κατανόηση της ‘άλλης’ άποψης και θα επιδιώκει την κοινωνική συνοχή

… θα επιβραβεύει την προσπάθεια, θα επιδιώκει την αξιοκρατία και την αριστεία με ένα σύστημα Παιδείας βασισμένο στον συν-αγωνισμό (που θα μαθαίνει τους νέους πώς θα μαθαίνουν) και όχι τον αντ-αγωνισμό (που εξουθενώνει).

… θα έχει στο κέντρο της σκέψης του την ψυχή του ανθρώπου

Αν ναι, πότε και πώς;

Για να μη μείνουν πάλι όλα αυτά διαπιστώσεις και όνειρα ουτοπικά, ο δρόμος -πιστεύω- θα είναι πολύ μακρύς, δύσκολος, πολλοί από μας δεν θα προλάβουν να τον περπατήσουν όλον. Ο δρόμος είναι ένας, αυτός που σε κάθε διασταύρωσή του έχει την επιγραφή «ΠΑΙΔΕΙΑ».

Οι νέοι είναι η (μόνη) ελπίδα, αν, όμως, πρώτα πάψουμε να συνεχίζουμε να τους γεμίζουμε ψέματα και αφού τους εξασφαλίσουμε τις ουσιαστικές προϋποθέσεις για ανθρώπινη ζωή, γνώση και δημιουργία. Η βάση δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο από ένα σύστημα Παιδείας που θα αποδώσει μακροπρόθεσμα «παράγοντας» ευαίσθητους κοινωνικά πολίτες, με ουσιαστικές γνώσεις και δεξιότητες, σύμφωνα με τις δυνατότητες και θα τα ιδιαίτερα ταλέντα καθενός. Τέτοιοι πολίτες μπορούν να χτίσουν μια άλλη κοινωνία.

Είμαστε, λοιπόν, έτοιμοι ν’ αρχίσουμε αυτόν τον ανηφορικό και μακρύ δρόμο για να φέρουμε (κάποτε) πάλι στο κέντρο της κοινωνίας μας την Παιδεία και τον Πολιτισμό (με σεβασμό στις έννοιες και όχι συνεχίζοντας να τις κακοποιούμε);

Το οφείλουμε στα παιδιά μας γιατί, αλλιώς, είμαστε κοντά στο (εφιαλτικό) τέλος!

Κάποτε θα ‘ρθουν να σου πουν

πως σε πιστεύουν, σ’ αγαπούν

και πώς σε θένε

Έχε το νου σου στο παιδί,

κλείσε την πόρτα με κλειδί

ψέματα λένε

Κάποτε θα ‘ρθουν γνωστικοί,

λογάδες και γραμματικοί

για να σε πείσουν

Έχε το νου σου στο παιδί

κλείσε την πόρτα με κλειδί,

θα σε πουλήσουν

Και όταν θα ‘ρθουν οι καιροί

που θα ‘χει σβήσει το κερί

στην καταιγίδα

Υπερασπίσου το παιδί

γιατί αν γλιτώσει το παιδί

υπάρχει ελπίδα

(Λευτέρης Παπαδόπουλος)

*Ο Σταύρος Κουμπιάς είναι καθηγητής στο Τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών & Τεχνολογίας Υπολογιστών του Πανεπιστημίου Πατρών και πρώην Πρύτανης.

Πηγή