ΤΟ ΔΕΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΤΙΠΑΛΟ ΔΕΟΣ.

Της Νάντιας Δημητρίου

Ο καθένας για να πάει εκεί που οφείλει στον εαυτό του να πάει, έχει ανάγκη να βλέπει με την άκρη του ματιού του κάποια σκιά στο διπλανό διάδρομο του πορτοκαλί ταρτάν. Κλεφτές ματιές είναι μόνο, που παίζουν όμως και αυτές το ρόλο τους όταν κάνεις την εσωτερική απονομή μεταλλείων. Παράξενο αλλά ανέκαθεν ο κάθε σπουδαίος άνθρωπος είχε και το αντίπαλο δέος. Και αυτή η σχέση ήταν σχέση έρωτα. Σε κάθε νίκη υπήρχε και η πικρία της ήττας του άλλου και πριν την κούρσα η αγωνία, η εμψύχωση και η απαίτηση από τον άλλον να φτάσει τις αρετές του στο ζενίθ. Οι σπουδαίοι αυτοί άνθρωποι δεν πρέπει να σπείρανε ποτέ στα χωράφια του ανταγωνισμού, ό,τι καρπούς γεύτηκαν ήταν από τη σοδειά του συναγωνισμού. Σε καμιά περίπτωση καρποί αριβισμού, καρποί εγωκεντρισμού, απαγορευμένοι καρποί.
Παίρνοντας το βλέμμα από το ταπεινό μεγαλείο αυτών των ανθρώπων, πέφτουμε πάνω στις αυλές τους. Θάλασσες ανθρώπων που τους ακολουθούν, που σαγηνεύονται από τα κατορθώματά τους και φτάνουν στα όρια του φανατισμού. Εκεί που κυριαρχεί μια επικίνδυνη ταύτιση, μια ατελεύτητη προβολή καταπιεσμένων επιθυμιών. Εκεί που ψυχωτικοί άνθρωποι οδηγούν σιγά-σιγά και τα ίδια τους τα πρότυπα στην ψύχωση. Αν το πρότυπο κάνει το λάθος και έρθει σε αντιπαλότητα με το ψυχικά διαταραγμένο «fun club», τότε με μαθηματική ακρίβεια θα διαλυθεί στα συστατικά του. Ακέφαλος καβαλάρης, καταδικασμένος σε εσαεί περιπλάνηση στα σοκάκια της ανυπαρξίας, ο οποίος θα επιστρέφει στο σώμα του μόνο σε τηλεοπτικά εορταστικά και αφιερώματα. Όμως κι εδώ, σε χρόνο ενεστώτα, εκείνος θα πρέπει να φοράει το προσωπείο του χθες, έτσι ώστε να δικαιολογεί την παρουσία του. Να φροντίζει φεύγοντας να σβήνει όλα του τα ίχνη για να μπορέσει και την επόμενη φορά να κάτσει στο τραπέζι, να ξανασυστηθεί στο κοινό από τον παρουσιαστή με λόγια κολακευτικά και να τσουγκρίσει το ποτήρι αναπολώντας μέχρι να πέσουν διαφημίσεις.
Αλλαγή εποχής, στα δικά μας. Το σκηνικό ανατρέπεται. Οι σπουδαίοι άνθρωποι αρνούνται τη δημόσια θέα. Έχουν διδαχθεί από τους προγενέστερους. Αν θες να τους βρεις, θα ψάξεις. Και θα τους αφήσεις στην ησυχία τους να κάνουν αυτό το οποίο ξέρουν καλά και σου προκάλεσε και τον αρχικό θαυμασμό. Η ματιά σου θα είναι διακριτική και οι παρεμβολές σου θα εισακούονται αλλά δεν θα καθορίζουν. Οι σπουδαίοι άνθρωποι αυτής της εποχής αυτοπροστατεύονται μέσα σε κλειστούς, οικείους κύκλους και εκεί, στην πληρότητα της μοναχικότητας, δημιουργούν. Δεν σε έχουν ανάγκη, γιατί δεν σε γνωρίζουν και ούτε που τους νοιάζουν τα όμορφά σου λόγια και οι υποκλίσεις σου. Επιλέγουν μια εναλλακτική στάση, που όταν εσύ την κάνεις μόδα και τη μαζικοποιείς, ένας αόρατος μηχανισμός αυτοάμυνας οδηγεί αυτούς και τα αντίπαλα δέη τους σε mainstream διαδρομές.
Το δέος και το αντίπαλο δέος σε διθέσιο όχημα. Δεν θα τους στριμώξεις για να απλωθείς για λίγο στον εαυτό σου, να νιώσεις άνετα με το άβολο εγώ σου. Κι έτσι θα σου ξεγλιστράνε πάντα, όπως το χέλι. Κι έτσι δεν θα σε συγκινήσουν ποτέ σε χριστουγεννιάτικα προγράμματα, δεν θα σου χορέψουν και δεν θα σου τσουγκρίσουν το ποτήρι αναπολώντας μέχρι να πέσουν διαφημίσεις! Οι σπουδαίοι άνθρωποι αυτής της εποχής που γεννιέται έχουν ελπίδες να υπάρχουν και χωρίς τη συγκατάθεσή σου!

Πηγή