Του Γιώργου Λ.
Με λένε Αλήθεια. Όλοι με αποζητούν, αλλά μόλις με κοιτάζουν, αποστρέφουν το βλέμμα τους σαν να είδαν ένα τέρας. Η κατάρα μου, προφανής. Όλοι με κοιτάζουν, εκεί είμαι άλλωστε, μπροστά τους, αλλά ποτέ κανείς δεν είναι σε θέση να εξηγήσει αυτό που βλέπει. Άλλοι με μελετάνε, βγάζουν απόψεις για εμένα. Άλλοι με βλέπουν στον ύπνο τους και ξυπνούν ιδρωμένοι. Στα όνειρά τους πάντα θα μείνω απόμακρη. Γιατί μόλις ξυπνήσουν, κοιτάζουν και πάλι αλλού. Άλλοι πάλι, ισχυρίζονται ότι με κρατούν κλειδωμένη σε ένα σεντούκι να μιλάω μόνο για αυτούς. Θα με κατέστρεφαν, αν υποψιάζονταν ότι δεν είμαι μόνο δική τους. Και ο κόσμος τους ακολουθεί, προτιμώντας να με αγνοήσει, και ας είμαι πάντοτε εκεί, να με δουν μπροστά τους. Εγώ, πάντοτε σιωπηλή. Τι να πω άλλωστε; Μιλάνε πάντα οι άλλοι για εμένα. Όλοι με γνωρίζουν προσωπικά, και ας μη με ρώτησε ποτέ κανείς το όνομα μου. Και υπάρχουν πάντα αυτοί, που έρχονται να με βιάσουν καθημερινά. Μια δωρεάν πόρνη...
Από την εποχή που πρωτοεμφανίστηκε ο Άνθρωπος στη γη, κοίταζε ψηλά για να με βρει. Ήμουν εκεί μπροστά του, τον παρακαλούσα, τον ικέτευα να με δει, αλλά αυτός τυφλός, συνομιλούσε με το υπερπέραν. Άκουγε τον Θεό του, τη λογική του, το ένστικτο του, όλα για βρει αυτό που ήταν μπροστά του...
Έβλεπε μόνο την αδερφή μου, την Ελπίδα. Αυτή λάμπει, κάθε μέρα. Αυτή τους δίνει δύναμη, πίστη, όπλα για να έρθουν τάχα να με βρουν. Ονομάζουν τα παιδιά τους προς τιμή της. Αυτή τρέφει τον Έρωτα και Οργή, ακόμα και την Απελπισία (γιατί πώς μπορείς να έχεις απελπισία, αν δεν έχεις ελπίδα;). Αυτή τους λέει ψέματα ότι με βρήκαν, και ας κάθομαι μπροστά τους να κάνω νοήματα. Για να με δουν αρκεί απλώς να ορθώσουν το βλέμμα τους. Αυτή είναι εκεί για όλους τους, κλέβοντας με τη λάμψη της τα πάντα, και αφήνοντας εμένα για πάντα στη σκιά της. Η Ελπίδα βλέπετε μιλάει, εγώ πάντοτε αμίλητη.
Ένας λαός, κάποτε, εκεί στην άκρη της Μεσογείου με αναζήτησε. Για 300 χρόνια κάτι σοφοί με έψαχναν. Χαμήλωσαν το βλέμμα τους από τον ουρανό, στράφηκαν μακριά από τα πρωτόγονα αισθήματα τους και προσπάθησαν να με βρουν. Αυτοί είδαν τη σκιά μου. Μάταια, η Ελπίδα πάντα είχε τον τρόπο της να λάμπει πιο δυνατά όσο με πλησίαζαν οι άνθρωποι. Με έχασαν, σαν βρήκαν την Δύναμη και κατόπιν τον Θεό, για ψάξουν να με βρουν πάλι κάτι Γάλλοι, και κάτι Γερμανοί πριν 200 χρόνια. Πόσες θεωρίες, θεωρήματα, πόσα μαθηματικά, για κάτι τόσο αυταπόδεικτο… Στη δίνη του πολέμου με είδαν κάποιοι στρατιώτες, λίγο πριν ξεψυχήσουν. Ίσως η μοίρα μου είναι τελικά να με βλέπουν οι άνθρωποι όταν πια δεν έχει σημασία. Όταν τους έχει εγκαταλείψει για τα καλά η Ελπίδα. Μέχρι και κόμικ έγινε από κάτι Έλληνες η αναζήτηση μου, και πουλήθηκε σε όλο τον κόσμο. Γέλασα, με είδαν! «ΕΔΩ ΕΙΜΑΙ, λάμπω και εγώ».
Στην μικρή χώρα που με έψαξε πρώτη, εκεί βλέπω την Ελπίδα να λάμπει όλο και λιγότερο. Πήγα, ήθελα να με δουν. Φρίκη! Αντί για εμένα βρήκαν οργή. Βρήκαν και πάλι ένστικτο, τιμωρίες, Θεούς και Κολάσεις. Ακόμα και αυτοί που έγραψαν το κόμικ μιλάνε, όχι για μένα, αλλά για την άλλη αλήθεια, αυτή που οι ίδιοι κατέχουν. Γύρισαν εκεί που ήταν πολύ πριν ψάξουν να με βρουν. Έφυγα. Εδώ, δε με θέλει κανένας, αν δεν είμαι μόνο δική του!
Ο κόσμος θα καταστραφεί κάποτε, το σύμπαν θα σμικρύνει σε έναν κόκκο, για να αναγεννηθεί και πάλι. Εγώ, αθάνατη θα είμαι εκεί. Πάντοτε να βλέπω, διαθέσιμη να με βλέπουν και πάντοτε καταραμένη, αόρατη.
Καληνύχτα Ελλάδα. Εσύ τουλάχιστον, κάποτε με έψαξες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου