ΤΟ ΠΗΓΑΔΙ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ.

Του Δημήτρη Ευθυμίου*

Το βλέμμα καθηλωμένο σ’ ένα σπίρτο, αναμμένο για λίγα δεύτερα, το φέρνεις μπροστά στο πρόσωπό σου, και πριν φτάσει η φωτιά στα ακροδάχτυλα το αφήνεις να πέσει στο τασάκι. Μια αντίθεση δυνάμεων, τα δύο άκρα, το παγωμένο βλέμμα και η δύναμη της φωτιάς. Δεν τίθεται θέμα ποιο υπερισχύει, συνυπάρχουν. Σε εκείνη τη φλόγα προσπαθείς να διακρίνεις μια ελπίδα, και κάπως έτσι αφήνεσαι, βυθίζεσαι σε σκέψεις και γεγονότα που δεν σε αφήνουν αμέτοχο.

Μέσα στις δαιδαλώδες σκέψεις μου, στις ασθματικές αναπνοές, σε μια χώρα που αιμορραγεί, σ’ ένα εκλογικό πανηγύρι με πλανόδιους ρήτορες, που δεν πείθουν για την μετάνοιά τους, υπάρχουν κάποιοι που πολεμούν τη μιζέρια, που ξέρουν ν’ αντιστέκονται στα αρπακτικά της κοινωνίας, να ζουν.

Η ελπίδα, έγραφε ο Γάλλος συγγραφέας Antoine de Saint-Exupéry είναι: «Αυτό που κάνει την έρημο όμορφη είναι ότι κάπου κρύβει ένα πηγάδι». Αυτό το πηγάδι προ ημερών το βρήκα σ’ έναν δρόμο στην Καλλιθέα, από εκεί πιάστηκα, από εκεί θέλησα μέσα σ’ αυτή τη φλόγα ν’ αφήσω –έστω για λίγο- τη μιζέρια, και αυτή την εικόνα θα περιγράψω. Μια εικόνα, μια δυνατή στιγμή, απ’ αυτές που σαν πυρωμένο σίδερο στιγματίζουν το είναι μας. Αν αφεθούμε στην παρατήρηση και στην επεξεργασία μιας εικόνας, μπορούμε να μάθουμε περισσότερα από χιλιάδες βιβλία αυτοσυντήρησης.

Ανάμεσα στο πλήθος, που βιαστικά ή νωχελικά διαβαίνουν μια γνωστή πλατεία, η εικόνα ενός πατέρα με το παιδί του στους ώμους. Μια συνηθισμένη εικόνα θα μου πείτε -όχι και τόσο- μια και στο ένα χέρι αγγίζει το πόδι του πιτσιρικά, και στο άλλο το μαγικό λευκό μπαστουνάκι του, που τον καθοδηγεί ανάμεσα στο πλήθος. Ο μικρός χαμογελά δυνατά, και ανάμεσα στους βίαιους θορύβους της πόλης, στα σκυθρωπά πρόσωπα που προσπερνούν , στα δύσβατα πεζοδρόμια, η πορεία τους δεν είναι μόνο συγκινητική, αλλά, αν έψαχνα να βρω το πρόσωπο της ελπίδας, σήμερα το είδα, σε αυτούς τους συνανθρώπους μας.

*Ο Δημήτρης Ευθυμίου είναι χημικός-φαρμακοποιός.

Πηγή