Του Νικόλα Σμυρνάκη
Όσοι αγαπούν τις νέες ιδέες κινούν τα γρανάζια του κόσμου, του δίνουν ανάσες να μη σαπίσει. Οι υπόλοιποι συνήθως τον διοικούν. Εκεί είναι που επεμβαίνουν οι αναρχικοί δάσκαλοι αυτού του κόσμου.
Αυτοί που πιστεύουν πως η προσωπική ανάπτυξη του καθενός, είναι η σπουδαιότερη μορφή αντίστασης, η σπουδαιότερη μορφή επανάστασης.
Αυτοί που πιστεύουν πως αν δώσεις περισσότερα από όσα λαμβάνεις θα λάβεις περισσότερα από όσα έδωσες.
Όσοι θεωρούν πως το μεγαλύτερο θαύμα είναι ότι ζούμε και είναι περισσότερο από σίγουρο πως αν οι ίδιοι κάποτε πεθάνουν, θα είναι από υπερβολική δόση ζωής.
Όσοι θεωρούν πως είμαστε καταδικασμένοι να είμαστε εμείς. Μόνο που εμείς μπορούμε να γίνουμε όποιος θέλουμε.
Εκείνοι που ξέρουν πως τα «όχι» που προτιμούμε υπάρχουν γιατί κάποιος βρέθηκε να τους πει το «ναι», πως τα «Ποτέ» που ξεστομίζουμε γεννιούνται απ’ τα ίδια Πι με τα «Πάντα» που αποφεύγουμε.
Εκείνοι που δεν μένουν στο ύψος τους ποτέ, που συνεχώς ψηλώνουν, που είναι έτοιμοι να ξαναγράψουν τις βιβλιοθήκες του κόσμου, να εφεύρουν καινούρια αυτονόητα. Είναι πια γνωστό. Σε κάποια παλιά δεν είναι να έχεις μπέσα.
Αν ο συγκεκριμένος αναρχικός δάσκαλος μπορούσε να μιλήσει, θα σας έλεγε πως δεν κρατά μολότοφ, κρατά λουλούδια. Μόνο που τα λουλούδια για να προστατέψουν την ομορφιά, το χρώμα, το άρωμά τους, χρησιμοποιούν αγκάθια.
Αν ο συγκεκριμένος αναρχικός δάσκαλος μπορούσε να μιλήσει, θα σας έλεγε πως οι άλλοι είμαστε εμείς, αλλά δεν το ξέρουμε ακόμα. Πως αν αλλάξουμε εμείς, αλλάζουν όλοι.
Αν ο συγκεκριμένος αναρχικός δάσκαλος μπορούσε να μιλήσει, θα σας έλεγε πως πριν από κάθε του ανάσα, ελπίζει. Η ελπίδα γι’ αυτόν, πεθαίνει πάντα τελευταία και ανασταίνεται πρώτη, όταν βρεθούν δέκα άνθρωποι να πουν «όχι» σε όσα μας σκοτώνουν. Κι οι δέκα γίνουν εκατό κι οι εκατό γίνουν χίλιοι κι οι χίλιοι γίνουν «όλοι» κι οι «όλοι» γίνουμε «εμείς».
Όλοι μας κρύβουμε έναν αναρχικό δάσκαλο μέσα μας. Δεν τον κρύβουμε, είμαστε αυτός γιατί μπορούμε να γίνουμε τέτοιος. Κι αν μας έπεισαν κάποτε πως γεννιόμαστε, κι όχι ότι γινόμαστε, ήρθε η ώρα να τους πούμε ότι γεννιόμαστε για να γίνουμε.
ΥΓ. Το κείμενο του αναρχικού, το βραβείο και τα όσα όμορφα το ακολούθησαν είναι εξαιρετικά αφιερωμένα σε όσους, με ό,τι μέσο έχουν, αγωνίζονται ενάντια στο αδιανόητο που ζούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου