Του Μιχάλη Τσιντσίνη
Κι όμως. Στη Δημοκρατία υπάρχουν αδιέξοδα. Υπάρχουν εκλογικές ετυμηγορίες όπως η χθεσινή που δεν δίνουν εντολή. Δίνουν μια φωτογραφία του αδιεξόδου. Μετρούν τον διχασμό της κοινωνίας. Την καθηλώνουν σε μια θανάσιμη εκκρεμότητα.
Οι εκλογές δεν θεραπεύουν τις θεμελιακές αδυναμίες της χώρας. Η Ελλάδα ήταν και είναι μια χρεοκοπημένη χώρα. Είχε και έχει ανάγκη από ριζική ανασυγκρότηση. Επρεπε και πρέπει να κατορθώσει για πρώτη φορά στην Ιστορία της να παράγει περισσότερα απ' όσα καταναλώνει.
Η Ελλάδα ήταν και είναι μια οριακή χώρα που ταλαντεύεται στη μεθόριο του ευρωπαϊκού κόσμου. Που δυσκολευόταν και δυσκολεύεται να μείνει στις ράγες του ευρωπαϊκού υποδείγματος.
Το εκλογικό σώμα δεν συναντήθηκε ποτέ με αυτές τις υπαρξιακές πληγές. Η χύδην «διακυβευματολογία» όλων των πολιτικών δυνάμεων διαστρέβλωνε, όταν δεν αποσιωπούσε εντελώς, τα ζωτικά ερωτήματα. Από την κάλπη βγήκε μια κραυγή. Μια κραυγή που απηχεί την οδύνη των αδιεξόδων. Δεν λέει τίποτε για την υπέρβασή τους. Δεν διαμορφώνει καμία πλειοψηφία, παρά ένα άθροισμα ετερόκλητων μειοψηφιών.
Δεν ήταν λάθος οι απαντήσεις. Ηταν λάθος οι ερωτήσεις. Και οι Δημοκρατίες που δεν εγκλωβίζονται πρέπει να μπορούν να επαναδιατυπώνουν τα ερωτήματα. Πρέπει να μπορούν να απαντούν ξανά. Να επανέρχονται εντός θέματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου