Της Τασούλας Καραισκάκη
«Οταν χώρες ή άνθρωποι έχουν ζήσει πάνω από τις δυνατότητές τους και τώρα
πρέπει να υποστούν κάποια λιτότητα, να κάνουν περικοπές, να μεταρρυθμίσουν την
αγορά εργασίας τους, τείνουν να ρίχνουν την ευθύνη σε άλλους. Ψάχνουν για
αποδιοπομπαίους τράγους. Είναι φυσικό για ανθρώπους που υποφέρουν από τα λάθη
τους να κατηγορούν τους άλλους. Η Γερμανία αποτελεί για τους Ελληνες τον
αποδιοπομπαίο τράγο», είχε δηλώσει προ καιρού ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών
Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.
Αποτελεί πράγματι η Γερμανία για την Ελλάδα και την υπόλοιπη Ευρώπη τον
αποδιοπομπαίο τράγο, δηλαδή τη χώρα η οποία φορτώνεται το βάρος της ευθύνης για
τα προβλήματα της χώρα μας ή του συνόλου της ευρωπαϊκής οικογένειας; Τη θεωρούν
ως το μαύρο πρόβατό της; Νιώθουν οι κάτοικοί της αποξενωμένοι από την Ενωση, με
την έμμονη ιδέα του αενάως κατηγορουμένου, ανασφαλείς, απορριπτέοι, φορείς όλων
των αρνητικών συμπεριφορών που συνετέλεσαν στη διακοπή των σχέσεών τους με την
Κοινότητα; Εχουν ταυτιστεί με το σφάλμα, το κακό, τον δόλο; Με το «άλλο» μέλος
που απειλεί την καθεστηκυία τάξη και γι’ αυτόν το λόγο έχει γίνει μισητό;
Η Γερμανία, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την πολιτική της και τον Τύπο της,
φαίνεται να έχει επιλέξει μάλλον την τακτική της επίθεσης και όχι της
συμπλεγματικής άμυνας. Ενδεχομένως κάποια τέτοια αισθήματα μοιράζονται
μεμονωμένοι πολίτες της, υπό συγκεκριμένες συνθήκες.
Αποτελεί η Ελλάδα για την Ευρώπη τον αποδιοπομπαίο τράγο; Πολλοί θα έλεγαν
ναι, ότι η Ελλάδα είναι στον ρόλο του φταίχτη που αναζητούν όλοι. ΄Η -μέσα στη
χώρα- αποδιοπομπαίος τράγος είναι ένα ή περισσότερα κόμματα, μια συγκεκριμένη
γενιά (μεταπολιτευτική), μια συγκεκριμένη κατηγορία υπαλλήλων (δημόσιοι). Πάντα
υπό το πρίσμα της άδικης κατηγορίας και της προσπάθειας η ενοχή να
αποτιναχτεί.
Μια ενοχή, που ωστόσο έχει φωλιάσει στη συνείδηση αρκετών. Είναι η ενοχή του
οφειλέτη, του ανθρώπου με τύψεις για πράξεις που είναι αξεχώριστες από την
«ηθική» του, του ενοχοποιημένου για ένα αμάρτημα που διέπραξαν ίσως άλλοι, το
οποίο ωστόσο ξαλαφρώνει το πορτοφόλι του και επηρεάζει τη συμπεριφορά του, του
αναξιόπιστου, ο οποίος νιώθει ότι κάθε δικαιολογία που προβάλλει στους
θεματοφύλακες της οικονομικής ορθότητας εκλαμβάνεται ως παραδοχή της ενοχής
του.
Αυτά τα αισθήματα βέβαια, αν και μπορεί να καθορίσουν όχι μόνο μία αλλά
περισσότερες πολιτικές επιλογές στις επικείμενες εκλογές, δεν είναι αυτή τη
στιγμή στο παγκόσμιο επίκεντρο. Ο ρόλος της Ελλάδας είναι αρκετά πιο σύνθετος.
Είναι ναι μεν τιμωρημένη και εκφοβιζόμενη, αλλά είναι μαζί και εκφοβιστής. Ο
μπαμπούλας που στοιχειώνει τις μέρες και τις νύχτες πολλών ηγετών. Δεν είναι
τυχαία τα ταυτόχρονα χάδια και χαστούκια, οι απειλητικές υποδείξεις και οι
εκδηλώσεις προθέσεων για αλληλεγγύη. Οι επικείμενες ελληνικές εκλογές μοιάζουν
με την αιφνίδια κίνηση ματ στην παγκόσμια σκακιέρα.
Αγνωστο ακόμη τι ή ποιος θα ξεψυχήσει πάνω στο θυσιαστήριο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου